Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
09-08-2010
Wat was dat gisteren?
Ik weet niet meer of het nu Scarlett was die me wekte, of mijn bonkend hoofd, maar het voelde alsof ik net uit een halve coma ontwaakte. Wat was dat gisteren? Ik vond mezelf, in bed, met mijn gsm open in de hand. Blijkbaar had ik nog een berichtje ontvangen, dat ik wou lezen, maar was ik terug in slaap gevallen. Scarlett sprong op bed en jankt duidelijk bezorgd. 'Scarlet! Ga weg!' probeerde ik uit te roepen, maar mijn stem liet het volledig afweten, er kwam bijna niets uit. Mijn hoofd stond op ontploffen, ik snuffelde en kuchte en was in één woord gewoon aan het afzien. Na een uurtje besloot ik toch om een nurofen te nemen, waarna ik terug in mijn half comateuze toestand verdween.
Eens wakker verplaatste ik me dan maar naar de zetel, met een koffie'tje, en probeerde de vorige avond te reconstrueren. Polé Polé. Ik was begonnen met een sangria, gevolgd door nog een sangria en dan... een watertje. Drie sangria's had ik gedronken, en evenveel watertjes, normaal gezien kon ik toch meer aan dan dat. Bovendien was het dan nog sangria in een klein plastic bekertje, met meer ijsblokjes dan sangria. 'Niet te veel blauwe plekken?' vraagt een vriend op de chat. Blauwe plekken? Maar ja! Da's waar! Ik ben gevallen denk ik! 'Ah ja, ik ben gevallen!' antwoord ik dus 'maar op het zand hé, dus ik heb me geen zeer gedaan!' 'Op het zand ja, en op de planché ook, je had precies de vallende ziekte!' 'Maar dat kwam door het zand, daar sta je niet stevig' probeerde ik me te verdedigen, terwijl het beeld van mezelf, die de limbo danst danst en voluit onderuit gaat me voor de ogen komt.
'Wat was dat toch gisteren?' vroeg ik me weer af. Zoveel had ik niet gedronken, hoe kwam het dan dat ik nu de kater van het jaar beleefde? Flarden conversaties kwamen terug naar boven, en ik herinnerde me een leuk complimentje. 'Je bent de 'Carrie' van Knokke-Heist, met je blog!' Vervolgens begonnen twee mannelijke vrienden over ontharing van de schaamstreek... bij mannen. Ik was getuige van een bizar gesprek over de verschillende mogelijkheden van ontharing, van trimmen tot scheren, allen met voor- en nadelen. 'Heb je nu stof genoeg voor een nieuwe blog?' vroeg men me. Ik barstte in lachen uit, Carrie schrijft misschien over 'Sex and the city', maar ik hou het gewoon bij 'de city'. Ik heb trouwens geleerd dat het niet netjes is om uit bed te spreken. Alhoewel ik toch één ding met jullie wil delen... als ik in bed lig, kijk ik op iets heel moois, mijn grote liefde. Ik heb namelijk net twee kaders gekocht, met daarin een prachtige tekening van 'high heel shoes'... int roze!
Zoals altijd is de baas steeds op zoek naar manieren om de winkel meer naambekendheid te geven. Naast de bedrijfsfilm hebben we zo ook nieuwe visitekaartjes laten drukken, en voor het eerst ook een versie voor mezelf... Mijn eigen visitekaartje. Vanaf nu kan ik dus ook zeggen 'Wacht, ik geef je mijn kaartje...' De kaartjes zijn echter, net als de bedrijfsfilm, nét iets minder wauw dan we hadden verwacht. 'Ze vallen niet op!' jammert de baas 'ze zijn zo wit.' 'Ik vind ze ook nogal sober' antwoordt zijn schoonbroer, die tegenwoordig, net als Monsieur Schoonpapa, een beetje komt helpen in de winkel. 'Maar geen probleem' vervolgt hij 'deel ze uit en laat er dan nieuwe drukken. Hoeveel heb je er?' De baas en ik wisselen even een beteuterde blik en antwoorden gesmoord '6000 stuks' 'Wat? 6000?' 'Wel ja, 3000 voor elk hé' zeggen we ter onzer verdediging. We dromen het misschien soms een beetje te groot... De schoonbroer bekijkt nogmaals mijn kaartje 'Maar Vicky! Ben je gepromoveerd? Hier staat "Manager" onder je naam!' 'Ik weet het' zeg ik fier. Wie had dat gedacht dat ik nog eens visitekaartjes met daarop 'Manager' ging hebben. 'Maar als jij de Manager bent? Wat is de baas dan?' vraagt hij logisch 'CEO! Chief Executive Officer' De schoonbroer barst in lachen uit 'Maar jullie zijn maar met 2 in de winkel! De CEO en de Manager! Dat is nogal een bedrijf zeg!' Zoals ik al zei... we dromen het nogal groot, maar dat is gewoon omdat we vooruit willen met de zaak.
Monsieur Schoonpapa wil ook vooruit en is een nieuwe studie begonnen... het Nederlands. Hij heeft zo een kinderwoordenboek 'Frans-Nederlands' gekocht en oefent vrolijk zijn zinnetjes in de winkel. 'De kat woont op de boerderij' zegt hij tegen de baas. 'Wat? Welke kat?' antwoordt de baas die nog niet op de hoogte was van Mr Schoonpapa zijn nieuw voornemen. 'J'apprends le Néerlandais' antwoordt deze fier en laat zijn boekje zien. 'Maar wat heb je nu aan zo'n zinnetjes? Zo leer je niets!' 'Maar er staat vanalles in, ook over families!' zegt Schoonpapa. Vervolgens buigt hij zich over zijn boekje en zegt 'De baby vindt de kat leuk!' De baas kijkt me aan met een blik die zegt 'Nu is hij helemaal gek geworden!' 'Zie je wel dat ik veel leer! Ik weet nu dat "aimer" "vinden" betekent. Dus "On va s'aimer" is "We gaan het vinden". 'Het is te hopen dat hij het vindt, anders zal er van dat aimer ook niet teveel sprake zijn' fluistert de schoonbroer me toe.
Ik voelde me een beetje een VIP deze week, een rockchick, met logeplaatsen en backstagepas op Kneistival, en dat allemaal onder het mom 'dat er gewerkt moest worden'. Ik had me geëngageerd om live te bloggen op Kneistival, en om eerlijk te zijn, heb ik me dat een kort momentje, toen de week nog moest beginnen, beklaagd. Ik zou 16 blogs moeten schrijven, soms 4 per avond, en dat over muziek, waar ik bitterweinig van weet. Ik was dus misschien iets te ontstuimig geweest om hierop toe te zeggen. Niets was minder waar, het werd een heerlijke week, volledig in overdrive, maar toch zo genieten van ieder moment. De hele dag keek ik uit naar 's avonds, als ik weer op Kneistival kon staan, waar me met ons hele team de sfeer van de put tot bij de mensen thuis probeerden te brengen. En dat lukte verrassend goed, er volgden zelfs meer verrassingen. Zo kwam de cameraman op dag drie naar me met de volgende vraag
'Vicky, het meisje dat normaal gezien de interviews doet, kan er niet zijn vandaag, zie jij het anders zitten?' En of ik dat zag zitten! Zo kreeg ik de mogelijkheid om Mintzkov en Zornik te interviewen. Met de nodige zenuwen, gelukkig dat ik zo'n micro had om stevig in te knijpen. Ook dag 4 was ik weer zo geprivileerd om te interviewen, deze keer Walter Grootaers, die echt supersympathiek was. Hij deed me mijn zenuwen vergeten, waardoor het een heel ontspannen interview werd. Later op de avond was 'Canned heat' aan de beurt, een groep die nog op Woodstock heeft gestaan. Voorzichtig vroegen de cameraman en ik aan de tourmanager of we enkele vragen mochten stellen, en hij nodigde ons meteen mee uit in hun loge. Eén voor één stelde hij alle groepsleden voor, die ieder een apart interview wilden. Ze namen me dicht vast en vroegen vriendelijk of ik zin had in een beetje weed.
Tussen Kneistival door moest er natuurlijk ook nog voor de baas gewerkt worden, hard gewerkt worden. Zo hard dat ook de computer in overdrive ging en crashte. 'Het is je scherm dat niet werkt' zei de baas 'Nee, het is de computer!' 'Vicky, ik ben er zeker van, het is je scherm, ik zal er een nieuw voor je kopen!' Zo gezegd zo gedaan. Vandaag kwam de baas dus binnen met mijn nieuw scherm... 68 cm, bijna groter dan mijn tv dus. Mijn bureau is dus volledig ingepalmt. Toch bleek, na installatie, dat het scherm niet het probleem was, zo deelde de computerman althans mee. 'Ik wist het!' zei de baas 'Ik heb het nog gezegd Vicky, je scherm is niet het probleem, het is je pc zelf!' De baas ondernam dus weer een uitje naar de Media Markt, en kwam iets later terug met een nieuwe pc, met 1,5 Terabyte. Tja, als de baas iets doet is het ook altijd in overdrive!
Het is druk! Tussen het werk, de trainingen voor de triathlon, de zomerse feestjes en de strandbezoekjes door, ben ik niet meer zoveel thuis. Dat merk ik op verschillende manieren... 1. Scarlett, de kat, werpt me, in de korte tijdsspanne tussen dat ik thuiskom en weer vertrek, steeds meer kwade blikken toe. 2. Mijn frigo is, op enkele kiwi's na, volledig leeg. Mijn boodschappenlijstje bevat dan ook meer zaken voor de badkamer dan voor de keuken. 3. Mijn kleerkast begint serieus uit te dunnen, de helft van mijn outfits liggen ofwel in de wasmand, ofwel in de strijkmand 4. In mijn haast begin ik vergeetachtig te worden. Zo heb ik vorige week, de ene dag mijn sleutels op de voordeur laten zitten, en de andere dag mijn schoenen vergeten mee te nemen naar mijn werk. Mijn zwak voor mooie schoenen is namelijk niet te combineren met mijn zwakte achter het stuur, vandaar dat ik blootsvoets autorijd... en zo mijn schoenen thuis vergat! 5. Toen de baas me vroeg of ik nog iets nodig had van de Makro, heb ik hem achter Kellog's, kattebakkorrels en mascara gestuurd. Ik ben er nochtans zeker van dat hij bedoelde of ik nog iets nodig had voor op het wérk.
Vorige week genoot ik echter van zo'n zeldzame avond in mijn zeteltje. Met Scarlett spinnend op mijn schoot, bekeek ik een opgenomen aflevering van Top Gear, tot mijn telefoon ging. 'Vicky'tje, we hebben een voorstel voor je!' zei één van de computervrienden. 'Volgende week is het Kneistival, en wij verzorgen de website en alle internetcommunicatie daarrond. We zorgen voor foto's en filmpjes en live-blogs. Je hoor me al af komen hé...' 'Ik moet schrijven' vul ik aan 'Zou je willen? Ik weet het, het is zeer last-minute, maar we zouden het enorm appreciëren!' 'Allé, het is goed! Ik was toch al van plan om naar Kneistival te gaan.' zeg ik 'Super! En anders moet je morgen al eens langskomen, dan vertellen we je iets duidelijker wat de bedoeling juist is.' vervolgt hij.
De volgende, prachtige, zonnige zomerdag verscheen ik dus, gewapend met laptop en bikini ten huize computervriend. De bikini had ik echter niet nodig, er moest nog gewerkt worden, de introtekstjes over de artiesten moesten ook nog geschreven worden. Daar zaten we dan, met ons drieën, achter onze laptop. Maar we waren getroost door het feit dat de andere leden van het team thuis ook aan het werk zaten. Via skype waren we verbonden, alhoewel er maar weinig gezegd werd, wat maakte dat ik dat maar bleef vergeten... 'Je computer hijgt een beetje... kan dat?' vroeg ik 'Ah ja hé, dat is de computervriend' antwoord men. Oh nee, en die kan me dus ook horen, besef ik maar al te goed.
Een halve dag en 6 tekstjes later begin ik in paniek te raken. 'Schrijf over wat je weet' is de eerste en belangrijkste regel van het schrijven. Ik weet niets van die muziek, ik lees de Humo niet, en ik luister niet naar Stubru. En vermits ik geen volledige blogs over de outfit en schoenen van de bands kan neerpennen, moet ik dus dringend opzoekingswerk doen. Midden in mijn paniekaanval krijg ik telefoon van de mama. 'Oh mama! Ik ben weer aan wat begonnen! Ik ken hier niks van! Die muziekkenners gaan me gewoon met de grond gelijkmaken! Ik ben hier aan het schrijven over 'Indie-Rock', en dat met 'Dos Cervezas' op de achtergrond. Pffff nog nooit van Indie-Rock gehoord! 'Maar Vicky, je leest het verkeerd, het is niet Indie-Rock' zegt de mama. Geschokt bekijk ik mijn telefoon, is dit de mama aan de andere kant van de lijn? 'Het zal zijn "in die rockgroep"' vervolgt ze. Ik schater het uit. 'Bedankt mama, dat had ik even nodig' zeg ik dus. 'Allé, blij dat ik heb kunnen helpen' antwoord ze fier!
Het was een raar weekend, met ups en downs. Grote vreugde en groot verdriet, hand in hand, elkaar proberend op te tillen. Het was vallen en weer opstaan, hard vallen, aarzelend steun zoeken en rechtkomen, een beetje wankel, maar toch sterker. Het was een weekend van gemis.
Vrijdagavond begon met een verrassing. Een prachtige vroege verjaardagscadeaux. En een strandloop, genietend afzien in de zon, en fier zijn dat ik toch nog over genoeg doorzettingsvermogen beschikte om hem helemaal uit te lopen. Dat was een grote up! Zaterdagochtend was er begrafenis... een grote down. Verdriet om het onrecht, verdriet om gemis en verdriet uit angs voor meer verdriet. 'Ja Vickytje...' zei een goede vriend 'je bent één van je nieuwe vrienden kwijt. Dat is het nadeel aan veel mensen kennen.' Geschokt liet ik deze woorden tot me doordringen. Ik maak graag nieuwe vrienden, ik vind het heerlijk nieuwe mensen te ontmoeten, en bij iedere volgende ontmoeting een beetje beter te leren kennen. De gedachte dat er geen volgende keer komt is niet te vatten. Ik wil geen vrienden verliezen, op geen enkele manier. Die gedachte achtervolgde me de hele dag.
Het werd een dag van reflectie, van stilstaan, van nadenken. Dat doen begrafenissen nu eenmaal met je, ze geven je tijd om te voelen. Tenminste toch als je ze niet beschouwt als één van de vele afspraken die je die dag gepland hebt. De vriendin pepte me een beetje op... met een lekker slaatje, een luisterend oor en een goed boek. 'Verlies jezelf maar even in een mooi verhaal' zei ze. Prachtig! Er zijn zo van die verhalen waarin je jezelf helemaal kan verliezen en tegelijkertijd juist je echte zelf in kan terugvinden. Ik trek me dan op aan zo'n verhaal. Toch was het een baaldag. Ik ging naar het strand om even uit te waaien, maar het was een trieste dag op het strand. Het was er leeg, zielloos. De vlaggen hingen halfstok, ze wapperden amper. Het was er stil. Geen DJ met loungemuziek, geen lachende, aperitievende strandgangers, geen spelende kindjes. Het strand stond stil.
Het is goed om even stil te staan... maar uiteindelijk moet je toch weer door. 'The best is yet to come'! Ik ben er ondertussen 30 geworden... het is gelukt, en dat zijn de mooiste jaren krijg ik steeds te horen. Het beste, het mooiste, het puurste... het staat aan mijn voordeur. En die zet ik voorzichtig, maar vol vertrouwen, een beetje meer open.
Ik was een koshere filmster deze week, zo noemde de baas me toch. We hebben namelijk een bedrijfsfilm opgenomen, of 'een videoclip' zoals hij het noemde. 'Wacht tot je mijn nieuw kleedje dat ik in de solden heb gekocht ziet! Ik zal het dragen als ze komen filmen' zei ik enthousiast aan het begin van de week. 'Is het kosher?' vroeg de baas 'Ja, ik denk het wel, de rok is tot aan de knie en er is geen decolté!' antwoordde ik fier terug 'En geen blote armen?' vroeg hij. 'Geen blote armen? Mag dat ook al niet?'Daar heb je nog nooit iets van gezegd!' 'Ja, maar voor de film zou ik toch graag hebben dat je voor één keer kosher bent, trouwens... een filmster ben je al iedere dag!' antwoordde hij complimenteus. Verwoed doorzocht ik dus mijn kleerkast, op zoek naar een kosher kleedje... helaas, tientallen kleedjes, maar geen enkel daarvan is 100 % kosher. Gelukkig dat ik er nog een truitje kon bovendragen...
Toen de filmploeg arriveerde was het feest! We hadden zelfs een heel scenario voorzien, er zou een klant een uurwerk komen verkopen, wat we dan op authenticiteit zouden testen. Vervolgens werden er dan foto's genomen, die op onze website zouden komen en ditzelfde uurwerk zou dan door een volgende tevreden klant aangekocht worden. Onze bedrijfsfilosofie in het kort, of hoe simpel het kan zijn, we hebben dan ook maar 2 minuten. In werkelijkheid kan dit wel 2 jaar duren. Of toch niet. Soms gaat het echt zoals in dat filmpje. Gisteren kwam er een klant 3 uurwerken verkopen, een Rolex, een Breitling en een Jaeger le Coultre, ons lievelingsmerk. 'Zet je maar bij Vicky' zei de baas 'zij zal je zeggen hoeveel we hiervoor kunnen geven.' Ik keek verbaasd op naar de baas, die even goedkeurend knikte. Dit was een test, besefte ik. De eerste keer dat ik zelf zou aankopen, een belangrijke stap want om goed te verkopen moet je goed aankopen, daar zit je winst. Ik had al vaak toegekeken, en nu was het blijkbaar tijd om op mijn eigen benen te staan. Zorgvuldig bekeek ik de staat van de uurwerken en zocht het juiste model op in boeken en op internet, om de nieuwprijs te weten. Vervolgens berekende ik aan welke prijs we deze dan tweedehands zouden kunnen verkopen om zo te weten aan hoeveel we zouden moeten aankopen. En mijn prijs was goed, de baas was blij en ik was bijna extatisch! Zoveel voldoening...
Vandaag kwamen er Chinese klanten binnen die toevallig vroegen naar die Jaeger le Coultre. Ook nu liet de baas me doen. Hij wist dat ik de aankoopprijs kende en liet me zelf bepalen hoeveel korting ik zou geven. Om te verkopen moet je geduld hebben, en vooral goed toneel kunnen spelen, je zenuwen niet laten blijken, je wil om te verkopen niet laten doorschemeren. Na twee uur was de verkoop nog steeds niet gesloten. De chinezen, die trouwens geen Engels spraken, bekeken het uurwerk langs alle kanten met de loep en verhoogden gestaag hun prijs, terwijl ik gestaag verlaagde. Zo gaat het, in de hoop dat je tot een compromis kan komen, wat in dit geval nog een tijdje kon duren. Ik besloot de gok te wagen en alles op alles te zetten.
'De prijs die je voorstelt is gewoon een belediging, dit is wel een echte Jaeger, geen uurwerk uit de chicklettenbak' lachte ik. 'Je hebt dan misschien een loep, en toch ben je zo blind dat je niet ziet dat dit een zeer goede prijs is. Aan het bedrag dat je voorstelt zou ik dit uurwerk zelf aankopen!' De zenuwen gierden door mijn lichaam, maar zoals ik al had geleerd moet je soms heel grof zijn, 'hard to get' spelen om iets prijzigs te verkopen.' Ik nam het uurwerk uit zijn handen, deed het zelf aan en keek er bewonderend naar. 'Doe me een plezier en koop het niet!' zei ik 'We zullen wel de juiste eigenaar voor dit uurwerk vinden, en geloof me, morgen zal je hier terugstaan, vragen om te mógen kopen.' De klanten stonden recht en gingen door. Spijtig, maar ja, we zijn geen liefdadigheidsinstelling.
Tien minuten later waren ze echter terug. 'Please, may I buy watch please?' vroegen ze beleefd. En zo was het uurwerk verkocht. 'Mazal!' riepen de baas en ik uit, terwij we hen de hand schudden om de deal te besluiten. De klant was blij, keek fier naar zijn nieuwe aankoop en zei toen tegen de baas 'You have good staff!' 'Proficiat' zei de baas 'ge zijt een echte filmster!'
1 juli staat stond ook dit jaar weer met een mooi rood hartje omcirkeld in mijn agenda. Niet omdat de zomervakantie dan begint, die is plezant, maar niet meteen een hartje waardig. Die kies ik namelijk zorgvuldig uit, voor de echte hoogdagen... zoals 1 juli, het begin van de solden! De hele week ervoor had ik thuis al mijn eigen mini-modeshow gehouden en alle klerencombinaties nogmaals uitgeprobeerd, zo wist ik precies wat ik nodig had. Een witte blouse en een bikini... en roze schoenen. Ja dat waren de dingen die ik écht nog nodig had.
De 3 vriendinnen en ik hadden afgesproken om de dag in stijl te beginnen met een champagne-ontbijtje. We hadden nog geluk met het weer en konden gezellig buiten in het zonneke zitten, terwijl we onze dag overlegden. Een uurtje later vertrokken we, gewapend met onze bankkaart. En daar zag ik ze... in de allereerste winkel... mijn roze schoenen. Ze waren perfect! Hoge hakken en knalroze! Het was liefde op het eerste gezicht! En het was dan nog wel wederzijds, want ze pasten perfect! En vermits ik niet zo tevreden was van mijn schoenkeuze die dag besloot ik ze meteen aan te doen, met hulp van de drie vriendinnen. Twee om op te leunen en eentje om de stickertjes nog te verwijderen. En dat allemaal op 'place m'as tu vu'. Het waren dan ook wel schoentjes die moeilik waren om niet te zien...
We shopten er lustig op los, van winkel tot winnkel. Tot we ergens kwamen waar er nu eens écht interessante soldekes waren. We hadden in een mum van een tijd de 3 paskotjes bezet en liepen vrolijk terug in de winkel op zoek naar andere maten. Tot we ons een beetje bewust werden van enkele kwade blikken van de andere vrouwen, die aan het wachten waren tot de paskotjes terug vrij waren. Dan maar met 4 in twee kotjes... en uiteindelijk gewoon in eentje. Alle schaamte voorbij. En vermits we toch onze bikini aanhadden liepen we gewoon zo terug in de winkel. 'Waw! Dat is een tof blousje' zei ik tegen de vriendin 'Hmmm, ik weet het niet... wil jij het eens passen?' vroeg ze. 'Ok!' antwoordde ik. Waarop ze midden in de winkel het blousje uitdeed en me aangaf, wat dan weer voor meer kwade blikken van de andere vrouwen zorgde... Kleedjes, rokken en vesten werden aan een razend tempo doorgegeven, en we amuseerden ons! Het paskotje was al gauw een ravage, het leek wel alsof er een kledingsbom was ontploft. Maar het werd ons vergeven door de lieve winkeldames, we waren dan ook zeer goede klanten.. Samen met de vriendin beëindigde ik de dag in een bruin cafétje, opgefleurd door roze schoentjes!
Ik leef! Ik geniet van het leven, en ik besef het. Ja, ik heb mijn twijfels, angsten en zorgen. Maar eigenlijk stellen die niet veel voor, toch niet als ik ze in perspectief zie. 'Pffff.... Ik maak me zorgen' zei ik tegen de vriendin 'Waarom? Wat is er wel?' vroeg ze bezorgd 'Gaat het nog wel goed genoeg weer zijn om vanmiddag naar het strand te gaan?' antwoordde ik 'Zijn dat je zorgen? Maar Vicky toch!'
Inderdaad, dat was, tot dan toch, mijn grootste zorg. Later die dag hoorde ik echter dat een goede kennis van mij overleden is. Zomaar. Een stom ongeluk en van het ene moment op het andere was alles voorbij. 31 jaar, en ik maak me dan zorgen om 30 te worden. 'Hoe kan dat?' vraag ik me dan af. Dat is niet eerlijk. Dat is niet juist. Dat kan gewoonweg niet. Vorige week zagen we elkaar nog en nu...
Soms is er een sterfgeval nodig om stil te staan bij het leven, en alle problemen en zorgen stellen dan niets meer voor. Ik sta even stil, en denk aan alle mensen die ik graag zie, mensen die dicht bij me staan en hoe snel alles voorbij kan zijn. 'Wees voorzichtig' wil ik uitschreeuwen. Alsjeblieft let op, neem geen risico's, want ik kan jullie niet missen. En... Geniet van het leven, relativeer, want het kan kort zijn, maar laat het alsjeblieft toch goed zijn!
De zomer is begonnen, zo heb ik aan de lijve ondervonden vanmorgen. En het waren niet de zonnestralen of de toestromende toeristen die dit verklapten. Neen, het waren de kranen. Iedere zomer worden de bouwkranen weggehaald om de Knokke-Heistse skyline niet te verbrodden, te beginnen met de kraan van de bouw recht over mijn deur. De hele buurt werd gewaarschuwd, we mochten onze auto niet in de straat zetten, ze kwamen namelijk met de ladderwagens om de kraan af te breken. 's Ochtends, nét op het moment dat ik mijn haar helemaal in de shampoo had ging de bel. Ik draaide vlug mijn kranen dicht, gepaard met een lichte vloek waarin ik het me beklaagde dat ik niet over zo een mengkraan beschikte, en het water was nu net perfect van temperatuur. Al druppend liep ik tot aan de parlefoon, het was mijn huisbazin. 'Vicky, je auto staat in de weg voor de werkmannen!' 'Maar ik heb hem in de straat hiernaast gezet!' zeg ik 'Ja, daar zijn ze ook aan het bouwen en komen ze net leveren. Ze vragen om onmiddellijk je auto te verzetten.' 'Onmiddellijk? Dat zal niet gaan hoor, mijn haar is helemaal onder de shampoo.' 'Die werkman zal je auto voor je verplaatsen, we hebben gewoon je sleutel nodig.' antwoordde ze. Zo kwam het dat ik vanmorgen, gekleed in een handdoek, met mijn haar vol shampoo mijn sleutel overhandigde aan de werkman, die toch wel lichtelijk geamuseerd keek. Schaamtelijk!
Ik keek nog even op de klok en stapte vlug terug in de douche, 10 minuten verloren, wat betekende dat ik nog 10 minuten later zou toekomen dan wat ik normaal gezien al te laat toekom. Ik ben geen ochtendmens, sorry I don't do mornings. Het maakt niet uit hoe laat ik ga slapen, het opstaan doet steeds zeer, en de ochtend verloopt hectisch en getimed op de minuut. Zo getimed dat ik iedere dag 10, maximum 20 minuten te laat ben. De intentie om op tijd te komen is er wel altijd, maar op één of andere manier lukt het me niet, ik leef op het moment, en enkel het moment telt. Zo zijn die tien minuutjes extra slaap 's ochtends het allerbelangrijkste, ik ben er dan heilig van overtuigd dat ik het goedmaak door minder lang te ontbijten of me niet op te maken, of door voor 1 keer gewoon de de eerste de beste outfit aan te doen en het daarbij te houden. Helaas, eens ik dan uit mijn bed ben is die koffie het allerbelangrijkste, nadien mijn maquillage, gevolgd door de kat die nog eten wil enz enz enz. Daartussen wissel ik nog 3 keer van outfit alvorens ik de trap afren en eindelijk kan vertrekken.
Gelukkig weet en begrijpt de baas dit. Zo heeft hij het al afgeleerd om voor 8u 's ochtend te bellen, en voor 12 u op een zondag. Hij doet er nooit moeilijk over, waarschijnlijk ook omdat ik altijd langer blijf 's avonds. Eigenlijk denk ik dat hij gewoon onder de indruk is van de hoeveelheid verschillende excuses waarmee ik hem iedere dag begroet. 'Wat was het vanmorgen?' 'Sorry sorry sorry' zeg ik, wat zoveel betekent als 'goedemorgen goedemorgen goedemorgen'. Ik legde hem alles uit, van de kranen en de werkmannen en het haar vol shampoo 'Waw Vicky, je bent écht inventief. Kom, denk eens na wat we kunnen antwoorden op die klant zijn vraag.' Hij denkt echt dat ik het allemaal verzin...
De collega belde me op deze avond, ik had namelijk nog afgesproken dat ik zou langskomen met 2 rolexen, in ruil voor 2 uurwerken van Hermès die naar Antwepen moesten komen... een ware overdracht dus. De Rolexen lagen echter bij mij thuis, dus moest ik nog eerst daar passeren. 'Kan je me een half uurtje op voorhand bellen? Dan weet ik zeker dat ik thuis zal zijn' zei hij 'Oh, ga je nog naar buiten?' vroeg ik, dan kon hij zowel maar tot bij mij komen en moest ik niet meer buiten 'Ja, maar ik ga met de hond wandelen, en die loopt liever de andere richting uit.'
Sommige mensen voelen het niet, of trekken zich er toch niets van aan. Maar hij ging maar even moeten wachten. Ik was juist thuis, hongerig en verlangde naar een Libanees hapje... mijn nieuwe verslaving. Vermits ik toch van het principe ben dat je nooit teveel passies kan hebben geef ik maar al te graag toe aan deze nieuwe hunkering. Al de hele week eet ik Libanees; taboulé, fatouch, houmous... ik krijg er niet genoeg van. Gelukkig hebben we een Libanees naast de winkel... dat ik daar nog nooit eerder geweest was! De reden dat ik er nu niet meer weg te slaan ben komt door een tip van twee nieuwe vriendinnen. Ik zeg nieuw, want tot vorige week kende ik hen niet, of toch niet 'in real life'. Ik was dan ook aangenaam verbaasd toen ik werd uitgenodigd op een verjaardagsdrink. Nieuwe mensen kunnen je echter veel leren, tot nieuwe inzichten brengen en je weet nooit op voorhand dat er mooie vriendschappen uit kunnen ontstaan, vandaar dat ik zo een uitnodiging niet kon afslaan.
Met de nodige zenuwen belde ik aan, wat als het niet zou klikken? Dat bleek echter geen probleem, ik voelde me meteen thuis. De mensen waren interessant, het eten superlekker en de champagne euhm... onuitputbaar, zo leek het wel. De aangename gesprekken volgden zich op, over luchthavens, juweliers, marketingstrategieën, crematoria, trouwpartijen en ja zelfs de gynaecoloog kwam ter sprake. Met andere woorden, het klikte. Tot mijn eigen verbazing stond ik zo midden in de nacht in de living te dansen met mensen waarmee ik slechts 1 avond, en een kratje champagneflessen had gedeeld. En het was leuk, het was een onverwachte, zalige avond!
Als ik blog, blog ik over mijn leven, de blog is daar echter een groot deel van. Ik word er op de meest onverwachte momenten over aangesproken, en dat levert soms hilarische, absurde gesprekken op. Zo heb ik de laatste week al meer gesprekjes over de gynaecoloog gehad dan ik op mijn twee handen kan tellen. Blijkbaar wil iedereen zijn gynaecologische verhalen wel eens kwijt. De sokken wil men liever niet kwijt, zo krijg ik toch telkens te horen. 'Ik heb balanitis gegoogled' vertrouwde een bloglezer me toe 'om te kijken of je wel wetenschappelijk correct schrijft hé.' 'Oei' zeg ik 'En?' 'Vicky toch, je wil niet weten wat ik allemaal heb gezien!'
Ook de ouders lezen ondertussen de blog, wat eerst voor wat stress zorgde, tenslotte zijn het nog steeds de ouders hé. 'We hebben de blog gelezen!' zei de papa streng 'Je bent precies niet al te veel thuis geweest hé deze week' 'Euh... wel ja, het was misschien wel een drukke week' gaf ik voorzichtig toe, oh jee, nu ging ik het horen... Ik werd echter aangemaam verrast, de papa glimlachte en zei fier 'Van wie zou je dat hebben? Ik sloot vroeger ook altijd de boel! En ze kenden mij ook altijd overal!' Nooit gedacht dat de papa het tof ging vinden dat zijn dochter toch wel een beetje een partygirl is... maar wat deed het deugd dat de ouders een beetje fier waren. Ook van de mama ben ik verschoten, twee keer dan nog wel. Ik vertelde dat ik op zoek ben naar een nieuwe bikini, want in degene die ik nu heb lijkt het alsof mijn borsten hangen, wat al veel zegt over de kwalititeit van de bikini, als hij in staat is om een A-cup te laten hangen. 'Ik heb er anders nog ene liggen' zegt de mama 'Nee bedankt' reageer ik meteen, ik stelde mezelf al meteen voor in een Damart-bikini, en plots zagen die hangborsten er dan toch nog niet zo slecht uit. De surfers hadden me trouwens gezegd dat ik bij 'Banana Moon' moest gaan, en zij zijn toch specialist als het op badkledij aankomt... 'Het is er ene van Banana Moon' zei de mama plots 'Oh' zeg ik verbaasd opgetogen 'Ja, misschien dat ik hem wel eens kan passen.' De bikini werd dus vlug aangeslagen, in ruil voor drie oude 'Vitaya's', die ik meehad, een mooie deal dus.
De mama had echter ook nog een boek voor mij liggen. 'Misschien dat dit wel iets leuk is voor je om nu te lezen' zei ze. Ik keek even naar de titel 'Prinses Daisy', niet echt iets dat me meteen aansprak, maar vermits mijn boek juist uit was besloot ik het toch een kans te geven. Ik opende de boek op een willekeurige bladzijde om een stukje te lezen. Toen hij haar besteeg en zij zich voor hem opende, een koningin die vreugdevol al haar schatten verkwist, was het een oergebeuren. Amai, is dat een boek van de mama? Nieuwsgierig las ik verder, ettelijke pagina's over hoe 'Stash' zijn Francesca alle hoeken van de paardenstal liet zien. Dit was een stationsromannetje van de bovenste plank, en meteen begreep ik waarom vrouwen dit graag lezen, het heeft iets verslavends, al zullen we dat nooit toegeven. Wij lezen een boek omwille van het diepgaande verhaal, net zoals de mannen de boekskes lezen voor de artikels. 'Is het een goed boek?' vroeg de mama. Betrapt keek ik op. 'Euh ja...' zei ik aarzelend 'Heb je die zelf ook al gelezen?' vroeg ik, benieuwd wat ze ging antwoorden. 'Ja, ik lees soms wel graag een euh.... historische roman!'
Wat zijn eigenlijk de ingrediënten die een avond magisch maken? Er bestaat denk ik geen definitie van, maar Zaterdag, Saturday... was a good good night. Een avond die deugd deed, en waarvan ik nog lang zal nagenieten. Was het de mooie locatie? De lekkere hapjes? De leuke muziek? Of waren het toch de mensen die het af maakten?
Het begon met een uitnodiging, een verjaardagsfeestje voor 2 stralende meisjes van 40, en ik moet zeggen... de toekomst ziet er goed uit! Mijn zorgen om 30 te worden zijn weer helemaal de kop ingedrukt. Ik had al zo'n gevoel dat het een superavond ging worden, het was een feestje met dresscode, en dat kan nooit fout gaan. Ik moest in het blauw gaan. Zalig, kon ik dus nog eens mijn blauw 'airhostessen-kleedje' aan, één van mijn lievelingskleedjes. Wat hou ik er toch van om me klaar te maken voor een feest. De juiste muziek opzetten, om al in de sfeer te geraken, en dan rustig douchen, mijn haar doen, de make-up, kleedje aan, juweeltjes om het af te maken en met nog een laatste blik in de spiegel vol anticipatie vertrekken.
Ik was er klaar voor, ik had natuurlijk al heel de week getraind om te feesten. Zo had ik er al 3 prachtige, feestelijke avonden opzitten. Zo van die avonden waarvan je niet wil dat er een einde aan komt, maar die toch veel te vlug voorbijvliegen. Helaas was dit niet het geval voor de dagen die erop volgden, het was nog steeds een werkweek en ik kan eerlijk zeggen dat ik met momenten, zo bij het opstaan, bij het autorijden, bij het staren naar dat computerscherm, tijdens het vergaderen... zwaar aan het afzien was. Maar ja, een kermis is een geseling waard, en vorige week was het alle dagen kermis. Zondag moest ik niet werken, dus zou ik kunnen uitslapen, waardoor ik des te meer van het feestje op zaterdag kon genieten. Héél veel mensen kende ik niet, of toch niet toen ik binnenkwam, maar nieuwe mensen leren kennen is één van mijn hobby's, dus dat kwam wel goed... over het algemeen. Ik heb leren dansen... swingen! Dat was wel nodig, want ik durf soms een beetje té ontstuimig te zijn op de dansvloer. Rustiger dansen was dus de boodschap, maar als je een goede danspartner hebt komt dat vanzelf, en kan je gewoon genieten van de muziek. Zalig! Napraten met de laatste gasten rond de tafel, terwijl we de laatste kliekjes wijn opdronken... Wederom zalig!
Zondag was het opnieuw kermis... Oosthoek kermis. Met de vrienden een pintje drinken in het zachte voorjaarszonnetje. Vrienden die me hier en daar deze week hadden vergezeld op de vele feestjes, en gezellig napraten over de leuke avonden. Ja, this week was a good good week... dat er zo nog velen mogen komen!
Ik ben een SATC-fan, al van de eerste aflevering, nu 12 jaar geleden. Vandaar dat het me ook verbaasde, toen ik aan het aanschuiven was om mijn ticketje voor de film te kopen, ik vlak voor mij een groepje 12-jarigen over SATC bezig hoorde. Met een glimlach hoorde ik hen vertellen, over de schoenen van Sarah Jessica Parker dan nog wel. Zalig, zo fashionista's in spé. Dat was bij mij op die leeftijd wel anders, ik moest van die jezussandelen van 'het Schoenfabriekske' dragen. En geloof me, een fashionista gaat niet naar het 'Schoenfabriekske'. De vriendin en ik genoten in ieder geval van de film, en van de babbel, over de film, over sex en uiteindelijk over de gynaecoloog. Het was ondertussen al de derde keer dat hij ter sprake kwam deze week. Iedere vriendin heeft zo haar eigen verhalen en bezorgdheden en die worden schaamteloos gedeeld.
De ene vriendin liet me fier een 3D-foto van haar echo zien. Die foto's hebben zo veel weg van die psychiater-testen, op het eerste zicht herken je niets, maar als je maar lang genoeg blijft kijken wordt het duidelijk en herken je een armpje en een beentje, en kan je nog moeilijk wegkijken. Met de andere vriendin hadden we het uitvoerig over de handen van de gynaecoloog, die ook het best beschrijfbaar zijn als 'uitvoerig'. 'Ik ben vorige week nog maar net geweest, op jaarlijkse controle' zei ik tegen de vriendin 'En?' 'Hij vroeg me mijn sokken uit te doen' antwoord ik, alsof dit heel mijn bezoek samenvatte. 'Je sokken?' 'Ja, en ik dacht, hij moet daar toch niet zijn hé, tis al genoeg dat ik mijn ondergoed moet uitdoen. Dus ik had ze aangehouden.' 'En had je dan enkel je sokken aan?' vroeg de vriendin verbaasd 'Ja, dat en dat hospitaalkleedje hé' 'Doe jij dat aan?' 'Jij niet?' 'Maar nee gij! Wie weeet wie dat allemaal al heeft aangehad die dag, als Georgette of Maria juist voor je is geweest...' riep ze uit 'Oh help! Zo een bomma' lach ik, en dan na een korte stilte 'Of nog erger... wat als er een Britney of Shanaya voor mij was! We proestten het uit. Toen werd de vriendin plots serieus 'Mag ik je iets persoonlijks vragen?' Ik vroeg me al af wat dat juist ging zijn, maar zei toch ja, vooral dan ook uit nieuwsgierigheid. 'Hoeveel heb je betaald?' vroeg ze 'Ik moet namelijk ook gaan binnenkort'. Oh, was het dat maar, dacht ik en deelde haar mijn rekening mee. Ze knikte even, boog toen wat voorover en fluisterde samenzweerderig 'En met bancontact?'
Ook 's avonds bij de vrienden kwam het gesprek terug bij de gynaecoloog. De eeuwige student kwam namelijk net terug van zijn examen gynaecologie/urologie. Ik leerde weer een nieuw woordje bij toen hij zijn vraag over balanitis uitlegde. Balanitis, ontsteking van de eikel. Au. Ik vroeg hem of dat een specialisatie was die hem interesseerde. 'Ja, eigenlijk wel' antwoordde hij 'Ben je zeker?' vroeg ik vertwijfeld 'Dat is echt interessant hoor, gynaecologie' 'Ja, daar twijfel ik niet aan... maar ik denk gewoon, wie wil er in godsnaam samen zijn met een gynaecoloog?' 'Maar, daar is toch niks apart aan?' vroeg hij De andere mannen begrepen het probleem ook niet volledig, ik deed een poging het uit te leggen. 'Stel je nu voor dat je samen bent met een gynaecoloog, die heel de dag met zijn handen in allerlei vrouwen heeft gezeten, wil je dan, als vrouw écht dat hij 's avonds jou nog eens stevig vastpakt? En wat als al je vriendinnen bij hem op consultatie komen, dan weet je gewoon dat je man hen allemaal kent... down under.' 'Maar ze pakken dat professioneel aan hoor' zegt de dokter in spé verdedigend. 'Zij bekijken dat niet op die manier.' 'Ik moet er toch niet van weten!' zei ik 'Ik vraag me dan af, of ze van iedere vrouw die ze behandelen, zo een beeld hebben, gebrand op hun netvlies, zo van vanonder. Als een gynaecoloog zegt "Ik ken haar ja, maar ik kan er moeilijk een gezicht op plakken" dan weet je ook hoe laat het is!'
PS: Als toetje nog een hilarisch stukje SATC, Charlotte bij de gynaecoloog omdat haar vagina depressief is...
Het wordt een drukke maand voor mij, vol met jarigen. De papa is ook al jarig, slechts een dagje na de baas. En er staan maar liefst 3 verjaardagsfeestjes gepland in mijn agenda. Dat doet me allemaal een beetje vooruitdenken. Nog een maand en ik ben zelf jarig. Ik word 30, HELP! Ik kan het niet laten, die help komt er vanzelf bij. Dat ik 'Help-30' word, zeg ik nu al zo'n 11 maanden, sinds de dag dat ik 29 ben. Ik zal het maar toegeven... Ik ben, in tegenstelling tot de baas, een slechte jarige. Ik krijg er stress van, al dagen op voorhand, met als ergste dag, de dag voor mijn verjaardag. Dat is zowat de enigste dag op het jaar dat ik niet te genieten ben. En ik weet hoe het komt. Het is, als ik eerlijk ben, de schrik dat men mij zal vergeten, en dat het gewoon een dag als een andere wordt. Dat is op zich niet erg, want een normale dag ziet er helemaal niet zo slecht uit. Maar met je verjaardag liggen de verwachtingen gewoon hoger, en dat geeft me stress. Nu al. Dertig is ook zo een rond getal, dat moet gevierd worden, dan moet je iets speciaals doen. Maar wat? En met wie?
Geef ik een groot feest? Of laat ik de dag gewoon rustig passeren? Het zit me dwars. Het dertig worden zit me ook dwars, ik heb het gevoel dat ik nog niet genoeg bereikt heb. Ik heb voornamelijk gespeeld, het wordt misschien eens tijd dat ik iets wezenlijks doe. Maar wat? Het is dan vooral dat wat me dwarszit, dat ik het nu, nog altijd, niet weet. Maar, zoals de vriendin me deed herinneren, ik ben een zelfstandige jonge vrouw. Ik kan voor mezelf zorgen, ik heb de vrijheid om te doen wat ik maar wil. En vanaf ik weet wat dat dan juist is, zal ik het doen! En tot dan, kan ik maar zowel wat genieten van iedere dag. Genieten van het feit dat, als ik zeg dat ik nog veel te doen heb, het eigenlijk gewoon stofzuigen en een blogje schrijven is. Dat zal wel ooit veranderen, want dat het uiteindelijk allemaal komt, daar ben ik zeker van. En dan? Dan geef ik een groot feest!
Ik ben gaan zwemmen... Voor de triathlon hé. Naast het sterven op de fiets en het afzien op de piste werd het tijd om te verzuipen in het water, dacht ik zo. Nee... het is allemaal niet zo erg, zeker niet achteraf bekeken, als ik met dat tevreden, trotse en gezonde gevoel onder de douche stap. Het is ook niet zo erg voor je met een nieuwe sport begint, want dan mag je shoppen, voor de perfecte sportoutfit. Zo heb ik een zwembrilletje gekocht... een roze, want ik bekijk het leven graag door een roze bril. Ik had met de vriendin afgesproken om samen te gaan zwemmen. 'Amai, je bent al bruin!' zei ze me Ik glunderde even 'Ja, ieder vrij en zonnig moment zit ik op het Viaene-strand' zei ik. 'En bij het fietsen heb ik ook al een mooi kleurtje opgedaan' De vriendin bekeek me argwanend. 'Vicky... ben je zeker dat het allemaal natuurlijk bruin is?' Betrapt bekeek ik haar. 'Euhm... wel ja, ik smeer me wel telkens in na het douchen, met Dove Summer Glow, daar zit een licht bruinend effect in... en glittertjes' vertelde ik enthousiast. 'Een LICHT bruinend effect? Ik dacht het al... je bent bruin op onnatuurlijke plaatsen... je handpalmen bruinen meestal niet zo fel' vervolgde ze al lachend. 'Vicky, je moet daarmee stoppen, of toch tenminste minderen, nog even en je bent oranje!' 'Maar ja... die glittertjes... ach ja, kom we gaan zwemmen!'
Er was echter één ding dat me opviel, terwijl ik zwom in het roze water... alle anderen gingen blijkbaar steeds kopje onder tijdens het zwemmen, terwijl ik gewoon met opgeheven hoofd mijn baantjes zwom. Mijn haar werd zelfs niet nat. Plotseling begon ik me een beetje belachelijk te voelen met mijn brilletje aan, dus probeerde ik ook zo eens onder water te gaan... om enkele seconden proestend en kuchend boven te komen. Keer op keer, tot ik besloot om aan de vriendin te vragen hoe ze dat juist deed. Samen met mij zwom ze enkele lengtes, terwijl ik aandachtig observeerde. Lucht happen, onder water gaan, boven komen, vlug uitademen, nieuwe hap lucht nemen en terug onder. Het ging telkens fout bij het uit- en inademen. Ik neem normaal gezien mijn tijd om te ademen, maar nu moest het gewoon veel te vlug. En vermoeiend dat dat was! De vriendin probeerde uit te dokteren waar ik precies in de fout ging. 'Maar je moet onder DUIKEN' zei ze 'Je doet het veel te traag... het lijkt wel alsof je zinkt!' Pffff het werd een zware training, ik had nooit verwacht dat ik de triathlon-sporten nog ging moeten léren. Ik dacht dat ik dat al kon... fietsen, zwemmen en lopen. Er is dus nog werk aan de winkel!
De triathlon komt dichterbij, de groepstrainingen zijn begonnen en ik kreeg zoiets als een trainingsschema in mijn mailbox. Het wordt menens, vanaf nu zal ik iedere week moeten zwemmen, fietsen en lopen. Daarbovenop volgt dan nog eens een groepstraining, die wonder boven wonder véél beter meeviel dan verwacht. Ik denk echt dat ik conditie aan het opbouwen ben! 'Zondagochtend gaan we met een aantal vrouwen fietsen' vertelde de mede-trainster (en blogster ) me. 'Gewoon een gezapige, zondagse fietstocht, niet zoals die vrouwenfietsclubjes die 60 km doen.' Perfect, dat gecombineerd met een terrasje onderweg is just 'my cup of tea.'
Het weekend was er, en voor ik het wist was ik me aan het klaarmaken voor mijn gezapige zondagse fietstocht. Ik had stress! Kledingsstress! Terwijl ik outfit na outfit afkeurde beklaagde ik me dat ik niet naar de dresscode had gevraagd. Ging men sportief? Of op zijn zondags? Al die kledingsstress zorgde ervoor dat ik te laat toekwam, tegen dat ik de anderen had ingehaald was ik dan ook behoorlijk opgewarmd. Daar waren ze dan, mijn lustige medefietsters, allen in sportkledij, mét helm en koersfiets. Iets zei me dat dit toch niet zo gezapig zou zijn. Ik was echter al blij dat ik mijn linnen broek en zomerse blouse niet aanhad, en toch maar voor een short en topje was gegaan. Het werd afzien, aan 25 km per uur. Toen we een halte hielden in Retranchement riep ik opgelucht uit 'Gaan we een terrasje doen?!?' Na 45 km kwamen we terug aan in Knokke, vermoeid, maar zo blij dat ik was meegegaan!
Het was een ontstuimige belissing om mee te doen met de Finishers triathlon, en ergens geloof ik nog steeds niet dat het me zal lukken. Maar de training bouwt mijn conditie langzaam op en zo zal het me misschien toch lukken! De triathlon komt dichterbij... maar helaas Monsieur Schoonpapa ook!
Net toen ik de winkel volledig gesloten had, kreeg ik telefoon van de mama. Terwijl ik opnam stak ik ondertussen mijn sleutels veilig weg en keek even op het uur... 18u12, ideaal! Met een beetje geluk zou er weinig file zijn om Antwerpen uit te rijden wat zou betekenen dat ik om 19u15 al in Knokke zou zijn. Ik ken de weg ondertussen al goed, ik weet de tankstations en flitspalen staan en ik kan perfect de tijd inschatten. Het is een comfortabele routine geworden. Ook de weg naar de parking zit mee in die routine, dan neem ik mijn parkeerkaart en mijn autosleutel klaar én most important, mijn gsm. Die verbind ik dan met de oortjes, zodat als ik onderweg mijn telefoontjes kan doen. 'Verdorie!' Aan de auto merkte ik dat mijn gsm niet in het daarvoor voorziene vakje van mijn handtas zat. Hij lag dus nog op mijn bureau. En door Joodse feestdagen was de winkel twee dagen dicht,er zat dus niets anders op dan opnieuw naar de winkel te wandelen om hem te gaan halen. 'Wacht mama, ik ga je moeten laten, ik ben mijn gsm vergeten in de winkel en moet dus terug open doen. Daarvoor moet ik me concentreren, dus dat gaat moeilijk als ik aan het bellen ben. Ik bel je straks wel terug!' zei ik dus 'Oh' reageerde de mama 'Ja, gaat hem dan maar vlug halen hé' Pas toen ik inhaakte en mijn gsm dus wou wegsteken had ik het door. Een blond moment noemen ze dat. Blijkbaar besefte de mama net op dat moment ook haar blond moment want ze belde terug. 'Maar Vicky, ik heb je op je gsm gebeld! Hoe kan hij dan in de winkel liggen?'
Zo baasje, zo beestje. Scarlett, de kat, had ook zo haar blond moment deze week. Ze mag namelijk buiten spelen tegenwoordig. Voorzichtig verkent ze de wereld rond haar, en maakt ze nieuwe vriendjes. De bewoners van het rusthuis, mijn buren, zijn alvast fan. Naast het rusthuis wonen heeft zo zijn voor- en nadelen. Je hebt nooit last van je buren, geen geluidsoverlast, geen wilde feestjes, of toch niet na 16 uur. Alleen heb ik zo mijn bedenkingen bij het wijkfeest... Scarlett is alvast blij met de vele aandacht, wat haar tevens een beetje overmoedig maakte. Zo was ze op het binnenkoertje onder mijn balkon gesprongen. Ik merkte dit rond 23u30, toen ik ging slapen en haar hoorde janken. Terug naar boven geraken was blijkbaar wat moeilijker. En wat moet je doen als je kat midden in de nacht vast zit? Ik probeerde haar te redden en ging dus op zoek naar een stok, een aftrekker zou mss helpen. Voorzichtig klom ik, in pyjama, over mijn balkonreling op het plat dak, waar ik me op mijn buik legde en de aftrekker naar beneden hield. Scarlett jankte er nog steeds op los. Ondanks al mijn pogingen haar te overtuigen dat het veilig was om op de stok te kruipen, weigerde ze. Ik begrijp haar wel, een poes kruipt niet op zomaar eender welke stok. Misschien als ik er een dekentje aanbond, maar ook dit hielp niet. Een ladder dan... Puffend sleurde ik de ladder uit de garage tot in mijn appartement, en over de reling, maar Scarlett was ondertussen al te veel in paniek om nog de trapjes op te lopen. Er zat niks anders op dan haar buiten te laten tot 's ochtends, wanneer ik toegang had tot het binnenkoertje. Gelukkig dat de buren een beetje doof zijn... nog een voordeel van naast het rusthuis wonen!
Ik had post gisteren. En geen rekening. Of reclame. Het was een uitnodiging, voor een feestje! Dolblij deed ik ter plekke een vreugdedans. Joepie, iets om naar uit te kijken, een weekend met plannen. Meteen besefte ik dat mijn ontembaar, onproportioneel enthousiasme over deze uitnodiging wel heel wat zegt over mij. Ik ben dus dolgelukkig omdat ik volgende maand, tenminste toch al één avond iets leuks gepland heb.
Ik zal misschien gewoon wat meer zelf initiatief moeten nemen, in plaats van wachten tot er nog een uitnodiging uit de bus valt. Ik zou een etentje kunnen organiseren! Zoals in 'Komen Eten', dan maak ik het heel gezellig en verbaas ik mijn gasten met mijn opwarmkunsten. Maar wie nodig ik uit? Er is plaats voor 3 genodigden, 2 koppels erbij gaat dus niet. Drie single vriendinnen zou ideaal zijn, zoals in Sex and the City, helaas heb ik niet zoveel single vriendinnen. Drie single mannen zou een beetje raar zijn, net als één single vrouw en 2 single mannen, dat is dan net een dubbel date. Het is soms ingewikkeld, dat komt door de sex. Of de gedachte aan sex. Of de gedachte aan anderen die denken aan sex. Of de gedachte aan anderen die denken dat jij denkt aan sex... zie je wel dat het ingewikkeld is! Misschien dat ik het etentje nog even uitstel...
En als je zelf niemand kan uitnodigen, dan zit er maar één ding op en dat is schaamteloos jezelf uitnodigen. Gewoon adressenboekje erbij nemen en bellen. Oh help! Wat is dat moeilijk, het lijkt meteen of je jezelf zo opdringt. Hoe formuleer je dus best zo'n smsje? 'Heb je al plannen vanavond?' 'Zin om iets te gaan drinken?' 'Aub, neem me mee!' Hmmm... misschien toch een beetje vrijblijvend blijven. Hoe moeilijk kan het zijn om een smsje van 2 zinnen te schrijven? Na een uurtje was mijn smsje af, nu nog versturen... Eventjes later kwam er antwoord. 'Sorry, we zijn in Nederland' 'Sorry, zit in de Limburg.' 'Sorry, ga naar Ieper.' Ik neem aan dat die plannen er al waren en geen vluchtreactie zijn op mijn berichtje...
Hmmm en ik zat al halverwege mijn adressenboekje... Gelukkig vermeldde het volgende smsje dat men in Damme zat. Oef, ik had afgesproken. Alleen uitgaan is namelijk ook niet echt een optie. Dat komt ook weer door de gedachte aan sex. Als een vrouw alleen uitgaat denkt men altijd dat ze op zoek is... De mannen denken dat tenminste. En de vrouwen? Die weten dat de mannen dat denken...
'Is dit een goede aankoop?' vroeg de klant. 'Het is een prachtige armband, echt uniek, zoiets maken ze tegenwoordig niet meer!' antwoordde ik 'Ja, maar het is voor moederkesdag, begrijp je, ik wil gewoon weten of het een goede investering is. Ik ben enig kind zie je, dus alles komt toch terug naar mij en ik zou hem dan terug willen kunnen verkopen aan een goede prijs.' Fijne moederkesdag denk ik dan....
Ik had er eigenlijk nog niet bij stilgestaan dat het moederkesdag was, ik heb dat namelijk altijd al gevierd op de 15de augustus. Dan wordt mijn eigen mama in de bloemetjes gezet, en deze dag zou dan zijn voor wanneer ik zelf mama ben, wanneer dat dan ook zal zijn. Zo'n dag als vandaag zet me dan wel aan het denken... wanneer zal dat juist zijn? Niet dat ik nu, op dit moment een kinderwens heb, die is er al wel geweest, maar is een stille dood gestorven... Ik verlang dus nu niet meteen naar een kind, maar denk soms wel terug aan het moment dat ik dat wel wou. Moederkesdag is dan eigenlijk een beetje zoals Valentijnsdag zonder lief. Diep vanbinnen wil je gewoon meevieren, maar je voldoet niet aan de voorwaarden. Het is dus niet iedere dag feest. Net zoals het geen feest is voor velen die vandaag graag hun mama hadden gevierd, maar niet meer kunnen... of alleen in gedachten. In het leven is het niet alle dagen feest.
Of toch een beetje... De vriendin is bijna mama, dat maakt me blij, ik kon haar vandaag al een gelukkige Moederkesdag wensen, want ook al is dat boeleke er nog niet, dat moedergevoel is er maar al te goed weet ik. De andere vriendin is een schat van een mama, ik zie haar opleven met haar kindjes en dat maakt me ook blij. Ook haar kon ik een Moederkesdag wensen, net als ik alle vriendinnen met kindjes wil feliciteren, maar dat kan mijn gsm-rekening niet aan, want ze zijn met velen. Een gelukkige Moederkesdag dus allemaal, alle mama's en bijna-mama's. En ook aan alle vrouwen zonder kinderen, die dan misschien wel niet officieel mama zijn, maar daarvoor niet minder moedergevoelens hebben.
Ik heb meegedaan met de 4 km Ladies Run gisteren, en dat vergde heel wat voorbereiding. Tot 23u ben ik maar liefst bezig geweest de avond ervoor, en nee niet met trainen, dat had ik de weken ervoor al gedaan. De loopwedstrijd was namelijk een reden voor 'de parents' om een bezoekje te brengen, en daarvoor moest het appartement zich in prima staat bevinden. Zo had ik gemerkt dat mijn ijskast zich aan het interieur wilde aanpassen en óók voor groen als accentkleur had gekozen. En alhoewel dat er zich waarschijnlijk in vele koelkasten een beetje zure melk en groene kaas bevinden, toch lijkt zoiets altijd een beetje erger als je ouders dit merken. Alsof dit dan een teken is dat je niet voor jezelf kan zorgen. Het hele appartement werd dus aan een poetsbeurt onderworpen. En het moest niet enkel proper zijn.... maar ook parentproof. Alles wat ook maar neigt naar een beetje vrouwelijke volwassenheid wordt zorgvuldig weggestopt. Stuk voor stuk wordt alles aan een deliberatie onderworpen 'De fles wijn... hmmm, ze weten denk ik wel dat ik af en toe een rood wijntje drink, ik zal ze misschien toch maar laten staan.' 'Oei, de sigaretjes... dat weten ze ook wel, maar ik zal ze toch maar wegstoppen, ik ga trouwens toch stoppen' 'Oh help, de nurofens om te bekomen van een avondje uitgaan... die zal ik maar beter doen verdwijnen.' En zo ging het verder...tot mijn appartement er vrolijk, lief en oh zo meisjesachtig uitzag. Ik had nog net niet mijn pluchen troetelbeertje van vroeger op mijn bed gelegd.
Wat is het toch met ouders dat ervoor zorgt dat je je kleine menselijke kantjes wil verstoppen en je op je allerbest wil voordoen. Ik ben nu bijna dertig, ik ben een zelfstandige jonge vrouw, een zelfstandige volwassen vrouw. Ik mag doen en laten wat ik wil, en moet me daarvoor niet verontschuldigen of verstoppen. Ik zou gewoon moeten kunnen zeggen 'Sorry, dit is het eindproduct mensen. Meer kunnen jullie er nu niet aan veranderen. De updates die er nog nodig zijn, daar zal ik zelf voor moeten zorgen.' Dat is niet gemakkelijk, misschien omdat je ouders je nog het best kennen vanuit je kindertijd, toen het leven nog onschuldig, simpel en eerlijk was. Zij hebben zo een puur beeld van je, dat je dat niet wil verstoren met zoiets onbennuligs als 'je echte leven'.
Tegen de middag waren ze er, volledig enthousiast om mijn zeldzaam sportief moment te supporteren. Het appartement werd gekeurd en goedbevonden en de sfeer was opperbest. 'We zouden toch wat meer moeten komen hé' zei de mama tegen de papa. 'Als je een appartementje in Knokke te koop vind, laat het ons dan maar weten hé' vervolgde ze. Toen keek ze even op naar de nieuwbouw RECHT over mijn deur. 'Is dat niets voor ons? Dan zitten we vlakbij!' zei de mama enthousiast. Verbijsterd lachte ik dit idee weg, net als de papa, die ook wel besefte dat dit niet meteen een goede zet zou zijn. Ik kan me de telefoontjes al voorstellen 'Ben je nu pas thuis?' 'Was je gisteren nu weeral weg?' 'Ben je nu pas wakker?' 'Wie is die vriendin die op bezoek is?' 'Je auto staat scheef geparkeerd!'
Gelukkig was dit gisteren niet van toepassing, gisteren was het lopen. Een laatste sprintje zorgde ervoor dat ik superfier de finish bereikte na 24min en 28sec. Ik voelde me zo sportief, zo gezond! Dat moest gevierd worden met een glaasje wijn en vele leuke vrienden. Nu enkel nog die nurofen die ik heb verstopt terugvinden...
) me. 'Gewoon een gezapige, zondagse fietstocht, niet zoals die vrouwenfietsclubjes die 60 km doen.' Perfect, dat gecombineerd met een terrasje onderweg is just 'my cup of tea.'
