Vanmiddag, 16 uur, ik ben rustig uurwerken en juwelen op onze site aan het zetten.  Ondertussen luister ik stiekem naar de radio via internet.  Stiekem voor Sabam dan, want die ***!#%!!** strooien overal roet in het eten.  Zo haalden ze vorige week nog de muziekfragmenten uit een ontspannende quiz, en het heeft niet veel gescheeld of mijn toneelkring zou hun stuk niet mogen spelen.  Sabam verwachtte dus echt dat het stuk waarvoor men al 3 maanden aan het repeteren was werd vervangen door andere teksten… 10 dagen voor de première.  We zijn goed, heel goed zelfs, maar dat is zelfs voor ons teveel gevraagd.

Hoe dan ook, het was niet de muziek, maar wel  het nieuws waar ik deze middag rillingen van kreeg.  Een nieuwe overval in een juwelier in de diamantwijk.  De wijk waar ik werk, bij een juwelier uiteraard.  Heel de straat bestaat uit juweliers.  Juweliers en eetgelegenheden.  Dat gaat als volgt: diamanten – kebab – diamanten – noodles – diamanten – Koshere Tsjoelend, enz…  Absurd en  tegelijkertijd stimulerend.  En dan zijn er de horlogemakers, de polisseurs, de diamantzetters  en goudsmeden.  Antwerpen heeft zijn naam als diamanthoofdstad echt niet gestolen.  Dat de diamantwijk dan ook internationaal bekend is, is wel duidelijk.  Mensen van over heel  de wereld komen bij ons kopen en verkopen.  Dat is spannend, dat maakt dat de dag vol verrassingen zit en bijgevolg  vlotjes vooruit gaat.

Dat maakt dat je uitkijkt naar je werkdag.  Toch zijn er verrassingen die minder aangenaam zijn.  De politie die langskomt om de camerabeelden op te vragen omdat er iemand op straat is overvallen, op klaarlichte dag.  Vandalisten die ’s nachts de winkel als doelwit hadden.  Een andere wereld inderdaad ,  ver weg van mijn veilig Knokke-Heist.   Maar gelukkig kan ik ’s avonds gewoon naar huis rijden, naar mijn veilig, gezellig nestje.  The best of both worlds noemen ze dat, mijn dag vol spanning en mijn avond in mijn knusse cocon.

23-03-2010 om 21:20 geschreven door Postuertje