De baas is content, content dat ik in Antwerpen was vorige week.  Zo content dat hij me daar graag vanaf nu iedere week een dagje ziet.  En als de baas content is ben ik dat ook, dus trotseerde ik gisteren weer de files voor een dag vol avontuur.

Het beloofde een goed gevulde dag te worden, want de veilingmeester was ook van de partij.  Na enkele uurtjes besloot de baas echter dat het tijd was voor een middagpauze ‘Zullen we iets te eten bestellen ? Ik heb zin in Tcheulend’ zei hij met een ondeugende glimlach.  De veilingmeester fleurde meteen op, opgetogen met het voorruitzicht iets te eten wat door zijn vrouw op de lijst ‘verboden gerechten’ geplaatst was.  Avontuurlijk als ik ben besloot ik de heren te volgen.

Een half uurtje later bracht de baas me een plastiek bordje met daarop de ‘Tcheulend’ en ‘Kishke’.  Dit zijn echte delicatesses, bestaande uit bonen, ingewanden en aardappelen in de olie.  Ik probeerde er niet aan te denken dat iedere hap die ik nam zijn weg rechtstreeks naar mijn dijen ging vinden en at het dapper op. Wist ik veel hoe vlug ik daar spijt van ging krijgen…

Nog geen half uurtje later begon mijn maag te rommelen, om van mijn darmen nog maar te zwijgen.  Alsof de baas mijn gedachten kon lezen kwam hij langs met een pakje Rennies. ‘Hier dat is voor na de Tcheulend !’  Hij kon amper zijn lach inhouden en deelde vrolijk mee dat ‘Niet-Joden’ niet tegen Tcheulend kunnen.  De rest van de dag was het zweten en puffen.  En alsof ik nog niet genoeg aan het afzien was, vond de baas niets plezanter dan aan iedereen die binnenkwam mijn lichamelijke ongemakjes mee te delen.  Gierend van het lachen proestte hij uit ‘Ik heb Vicky Tcheulend gegeven !’ 

De rest van de dag trakteerde ik de baas op boze blikken…. In ruil voor Rennies !

15-10-2009 om 16:51 geschreven door Postuertje  

Dit weekend ben ik weer een nieuw boek begonnen, en zoals een goed boek betaamt durft het je al eens helemaal in beslag nemen. Mijn concentratie werd echter even verbroken door het gelach van de echtgenoot, die de P-magazine aan het lezen was.  Nieuwsgierig keek ik op om te kijken welk artikel juist voor zoveel jolijt zorgde.  De kop was ‘Wie denkt Francine De Tandt wel dat ze is?’.

Ik stelde me echter een andere vraag ‘Wie is Francine De Tandt?’  De echtgenoot keek me verbaasd aan ‘Dat weet je toch, die rechter die in opspraak is gekomen in dat schandaal’.  Mijn interesse was gewekt ‘Een schandaal? Welk schandaal?’  De echtgenoot is even stil, kijkt me berispend aan en zegt ‘Dat kan toch niet dat je dat niet weet, het is al wekenlang in het nieuws.’ Aha, het nieuws, dat is net zo één van die programma’s op tv die ik niet volg.

En eerlijk gezegd, is het niet enkel het tijdsgebrek dat daarvoor verantwoordelijk is.  Het nieuws is ofwel eng en deprimerend ofwel eerder aan de saaie kant.  Bovendien ben ik te ongeduldig voor het nieuws, ik wil meteen het einde weten.  Vandaar dat ik wacht tot de crisis of het schandaal of wat dan ook voorbij is, en dan kijk ik naar de reportage.  Een mooi verhaal met een begin en een einde.  Niet zo’n vervolgverhaal waar je iedere dag moet verder kijken.  Dat is meteen ook de reden waarom ik nooit naar soaps kijk, ik word er veel te zenuwachtig van.  De vraag of Brooke nu haar oude dag zal slijten bij Ridge, zijn vader, zijn broer of zijn zoon bezorgt me slapeloze nachten.  Dan maar liever een film, op 1,5 uur heb je een heel verhaal mét een happy end.

Maar toch, mijn kennis van de actualiteiten is erbarmelijk.  Dus als jullie het niet erg vinden beëindig ik mijn blog wat abrupter, want het nieuws gaat beginnen!

12-10-2009 om 20:35 geschreven door Postuertje