Het was een raar weekend, met ups en downs. Grote vreugde en groot verdriet, hand in hand, elkaar proberend op te tillen.  Het was vallen en weer opstaan, hard vallen, aarzelend steun zoeken en rechtkomen, een beetje wankel, maar toch sterker.  Het was een weekend van gemis.

Vrijdagavond begon met een verrassing.  Een prachtige vroege verjaardagscadeaux.  En een strandloop, genietend afzien in de zon, en fier zijn dat ik toch nog over genoeg doorzettingsvermogen beschikte om hem helemaal uit te lopen.  Dat was een grote up!  Zaterdagochtend was er begrafenis... een grote down.  Verdriet om het onrecht, verdriet om gemis en verdriet uit angs voor meer verdriet. 
'Ja Vickytje...' zei een goede vriend 'je bent één van je nieuwe vrienden kwijt. Dat is het nadeel aan veel mensen kennen.'
Geschokt liet ik deze woorden tot me doordringen.  Ik maak graag nieuwe vrienden, ik vind het heerlijk nieuwe mensen te ontmoeten, en bij iedere volgende ontmoeting een beetje beter te leren kennen.  De gedachte dat er geen volgende keer komt is niet te vatten.  Ik wil geen vrienden verliezen, op geen enkele manier.  Die gedachte achtervolgde me de hele dag.

Het werd een dag van reflectie, van stilstaan, van nadenken.  Dat doen begrafenissen nu eenmaal met je, ze geven je tijd om te voelen.  Tenminste toch als je ze niet beschouwt als één van de vele afspraken die je die dag gepland hebt.  De vriendin pepte me een beetje op... met een lekker slaatje, een luisterend oor en een goed boek.
'Verlies jezelf maar even in een mooi verhaal' zei ze.  Prachtig!  Er zijn zo van die verhalen waarin je jezelf helemaal kan verliezen en tegelijkertijd juist je echte zelf in kan terugvinden.  Ik trek me dan op aan zo'n verhaal.  Toch was het een baaldag.  Ik ging naar het strand om even uit te waaien, maar het was een trieste dag op het strand.  Het was er leeg, zielloos.  De vlaggen hingen halfstok, ze wapperden amper.  Het was er stil.  Geen DJ met loungemuziek, geen lachende, aperitievende strandgangers, geen spelende kindjes.  Het strand stond stil.

Het is goed om even stil te staan... maar uiteindelijk moet je toch weer door.  'The best is yet to come'!  Ik ben er ondertussen 30 geworden... het is gelukt, en dat zijn de mooiste jaren krijg ik steeds te horen.  Het beste, het mooiste, het puurste... het staat aan mijn voordeur.  En die zet ik voorzichtig, maar vol vertrouwen, een beetje meer open.

13-07-2010 om 00:22 geschreven door Postuertje