12-12-2009 om 20:03 geschreven door Postuertje  

12-12-2009 om 14:30 geschreven door Postuertje  

Het was me weer het dagje vandaag… het dagje Antwerpen !  Zoals gewoonlijk werd ik begroet door een enthousiaste boekhouder.
‘Goedemorgen Vicky ! Ik ben vandaag manager !’
‘Manager ?’ vroeg ik

‘Ja, de baas is er niet, dus ik zal voor manager spelen voor jou Vicky.  Wil je een lieve of een stoute manager, Vicky ?

‘Euh…’

‘Wacht’ zei de boekhouder, ik zal het eens voordoen.’  Hij nam enkele stappen weg van mij en kwam toen al roepend aangestormd ‘Vicky, je MOET vlugger werken, je moet vandaag minstens 10 uurwerken verkopen !’ Dit was de stoute manager’ fluisterde hij me toe.  Vervolgens kwam hij met een tasje koffie bij me en zei ‘Vicky, je doet dat fantastisch, je krijgt 500 € opslag per dag !’

‘En dit is de lieve manager ?’ reageerde ik verbouwereerd.

‘Juist Vicky !’ Hij bulderde het een moment uit van het lachen en werd toen meteen terug serieus. ‘Oh sorry Vicky, dat was een grapje !  Ik ben niet écht de manager vandaag,  en ik kan je ook geen 500 € opslag per dag geven !  Sorry, ik had dat niet mogen zeggen !’

Dit beloofde toch een lange dag te worden.  Hoe grappig de boekhouder soms kan zijn in retrospectie, op het moment zelf is hij gewoon vermoeiend.  Hij eist werkelijk al je tijd op

‘Vicky, ik ben binnenkort hoofdboekhouder !’

‘Maar je bent de enige boekhouder.’

‘Ja, maar nu volg ik lessen, amai Vicky, en ik dacht dat boekhouden al interessant was, nu volg ik Fiscaliteit, Vicky.  Maar dat is zó spannend hé Vicky.  En mijn leerkracht hé Vicky, die is zo slim hé Vicky.  Gisteren ging het over ontslag Vicky, amai Vicky, wist je dat er meer dan 10 redenen voor ontslag bestaan ?’

Gelukkig werden we gestoord door een klant vooraleer hij een volledige opsomming kon geven.  Die klant had gisteren een uurwerk gekocht en had nu nog juist een factuur nodig.  De boekhouder sloeg in paniek.
‘ja, maar ik weet helemaal niet wanneer dat is aangekocht, en meneer heeft geen BTW-nr, hoe kan ik dan een factuur opmaken ?’ de boekhouder klonk alsof hij op het randje van een zenuwinzinking stond.  Hij belde maar liefst 4 keer naar de baas en werd zenuwachtiger met de minuut.  De klant werd gevraagd om volgende week terug te komen voor een factuur. 
‘Ik begrijp het probleem niet’ zei de klant ‘u bent toch boekhouder ?’

‘Hóófdboekhouder’ antwoordde de boekhouder.

‘Is het dan zo moeilijk om mij gewoon een aankoopbewijsje te maken ?’

‘Oh, dus u heeft gewoon een aankoopbewijs nodig ?’ vroeg de boekhouder ‘Maar dat zal Vicky even doen.  Dat is mijn taak niet, ik ben boekhouder, ik maak facturen !’

Even later hoorde ik de boekhouder aan de telefoon

‘Hallo Electrabel ? U spreekt hier met de hoofdboekhouder.  De manager en ik zijn zo stom geweest.  We waren klant bij jullie, maar toen is er hier iemand geweest, die ons hoofd helemaal zot heeft gemaakt, en zo zijn we weggegaan bij jullie.  Het spijt ons zo !   Echt, we hebben er zóveel spijt van!  En weet je, die andere firma luistert helemaal niet naar mij, en ik begrijp hun facturen niet.  Alsjeblieft Electrabel, mogen we terugkomen ? ‘

De collega en ik gierden het uit! En Electrabel waarschijnlijk ook...

11-12-2009 om 11:21 geschreven door Postuertje  

Anaïs opende de pot verf en zuchtte… beige, weeral.  Waarom koos iedereen toch diezelfde klotekleur voor zijn appartement aan de kust?  Dacht men dan nooit aan haar, de schilder?  Het was nu niet meteen de spannendste kleur om mee aan de slag te gaan.  Natuurlijk noemden haar elitaire klanten het  nooit beige.  Het was ‘Pierre de France’ of ‘bord de Seine’ of ‘Vison’.  Anaïs kon echter de verleiding nooit weerstaan om gewoon beige te zeggen tegen haar  klanten.  Dan haalden ze er meteen de kleurkaart bij om haar op de juiste kleur te wijzen. Ze hadden namelijk extra betaald om ‘Cape Cod’ en niet ‘beige’ te mogen zeggen.
Het was best een groot appartement  waar ze nu aan de slag moest, hier zou ze de rest van de maand zoet mee zijn.  Ze voelde aan de muur.  Zoals gewoonlijk was de afwerking niet wat het moest zijn, ze zou hier nog heel wat schuurwerk hebben alvorens ze fleece kon plakken.
Anaïs deed haar job graag, ze genoot van de vrijheid en de rust in een leegstaand appartement.  Ze hield van het onmiddellijke resultaat, spijtig van het beige….  Zelf hield ze van felle kleurtjes.  Zo had ze één wand in haar keuken felgroen geschilderd.  En haar slaapkamer in een prachtig, rustgevend blauw.  Het meest trots was ze nog op haar badkamer, die was barbieroze.  Ze droomde daar al van sedert die keer dat ze als klein meisje met haar ouders langs een badkamerwinkel had gelopen.  Er stond zo’n vreselijke ‘eighties-roze’ badkamer in de vitrine.  Zo een met een roze wc, een roze bad en roze lavabo’s op poten.  ‘Deze wil ik later hebben,’ had ze toen gezegd.  Haar ouders hadden eens moeten lachen, maar Anaïs was vastberaden geweest.  Week na week ging ze kijken of ‘haar’ roze badkamer nog steeds beschikbaar was.  Voor de zekerheid wou ze er alvast eentje bestellen, dus was ze samen met haar ouders tot bij de verkoper gegaan met de vraag ‘er alvast eentje opzij te houden voor later’.  Dit verhaal was een klassieker geworden tijdens familiefeestjes.
En nu had ze dus haar eigen versie van de roze badkamer.  Met één felroze muur, en strakke witgelakte badkamermeubels.  De accessoires waren dan weer roze, en het was prachtig!  Zelfs haar ouders hadden moeten toegeven dat ze talent had als het op inrichten aankwam.  Niet dat ze veel gelegenheid had om designadvies te geven.  Haar klanten hadden daar reeds iemand voor, een binnenhuisarchitecte met naam, iemand die hen door tenminste drie anderen was aangeraden. In hun ogen was Anaïs een ordinaire schilder. Wat zou zij van inrichting kunnen afweten? Ze noemde 'Bord de Seine' beige! 

Oh, en voor diegenen die twijfelen... Ja, ik wil ook een roze badkamer!

10-12-2009 om 15:54 geschreven door Postuertje  

De vereniging van de echtgenoot organiseerde onlangs een assertiviteits-cursus.

‘Dat heb ik niet nodig hoor’ riep ik uit ‘ik ben héél assertief.’

‘Dat denk je maar’ antwoordde de echtgenoot ‘bekijk je agenda eens!  Waar heb je nu weer allemaal op toegezegd?  Je moet soms leren nee zeggen als ze je iets vragen.  Je bent altijd bang dat je wat zal missen’

Ja, daar sloeg hij de nagel op de kop.  Ik mis niet graag iets… Stel je voor dat er iets spectaculairs gebeurt, en ik ben er niet bij !  Wat als het zo'n feestje is waar men nog jaren over napraat, en ik heb het gemist! Vandaar dat ik liefst overal bij ben, en dat 150 %.  Maar je kan natuurlijk niet overal bij zijn , je kan niet alles willen en je kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn.  Vandaar dat je moet kiezen… en kiezen is altijd een beetje verliezen. En dat doet zeer!

De cursus leerde me echter dat mijn ijdelheid aan de basis ligt.  Ik ben vereerd dat ze mij om hulp vragen, dat ze mij uitnodigen. En als ik nee zeg, vraagt men het misschien geen tweede keer.  En zo zeg ik ja, net zoals ik een ‘eenmalig aanbod’ steeds in mijn winkelkarretje zal leggen.  Ook al heb ik het nu niet meteen nodig, ik wil nadien geen spijt hebben dat ik het niét geprobeerd heb.  Dus als men vraagt 'wie ziet het zitten om...' schiet mijn rechterhand automatisch de lucht, gevolgd door de woorden 'Ik heb nog wel wat tijd over!'

Gelukkig leren we iedere dag bij.  Mijn nieuwe, assertievere ik zegt dus, al is het soms met veel pijn in het hart, af en toe eens neen.
‘Nee, sorry, het gaat nu echt niet.  Maar alsjeblieft… vergeet me niet en vraag het later nog eens!’

07-12-2009 om 15:25 geschreven door Postuertje