Het was weer zover deze week... ik werd wakker met een koortsblaas. Telkens ik maar eventjes meer stress of minder slaap heb is het zover. 'Dat is een ziekte gespaard' zegt men dan, maar helaas... ook dat klopt niet helemaal, want ondertussen lig ik hier geveld in mijn zeteltje, omringd door zakdoekjes, neusspray en dvd's van SATC. 'Ik ben zo zieeeeeeeek!' jammer ik het uit, ook al is Scarlett de enigste die me kan horen. En zij is helaas niet in staat om me warme thee'tjes te brengen of over mijn rug te wrijven of soep te maken of... kortom alle irrationele eisen die ik heb als ik ziek ben.

Ik heb geen tijd om ziek te zijn, ik heb een drukke week voor de boeg, met heel wat afspraken. Zo zijn er toneelrepetities, en ik krijg mijn tekst er maar niet in, iets waar ik me dit weekend eens mee ging bezighouden. En we zijn begonnen met de voorbereidingen voor het groot detectivespel volgend jaar. Gisteren had ik een afspraak met de man die hetzelfde spel al eens had georganiseerd in Roeselare en die me meteen een heel stuk vooruit heeft geholpen. Zo gaf hij me draaiboekjes mee en als ik nog vragen heb mag ik hem altijd contacteren. Mijn zenuwen omtrent het detectivespel werden meteen terug de kop ingedrukt en vervangen door heel veel zin om eraan te beginnen. Maandag komen we samen met ons werkgroepje en kunnen we zelf al beginnen met een draaiboekje.

Ik heb ook geen zin om ziek te zijn, want vanavond is er Cultuurgala, gevolgd door de Prehistorie-fuif. En ik heb een nieuw kleedje en nieuwe dancing-shoes die ik graag wil inwijden. Dat kleedje was een geschenkje van de Mama, met wie ik deze week nog eens ben gaan winkelen, naast home-made food, een propere was en een gewassen auto kreeg ik ook nog eens een prachtig kleedje. Ik had haar namelijk verteld dat ik naar het Cultuurgala in het casino ging. Nu, ik denk dat de mama dat allemaal wat glamoureuzer voorsteld dan het is, komt misschien door de woorden 'gala', 'casino' en 'knokke' in één zin. Maar nee, het cultuurgala is gewoon een gezellige avond, geen glamour maar wel veel vriendschap. De schoentjes waren een geschenkje van mezelf... want net als het cultuurgala klink ik wel glamoureus maar ben ik dat niet... niet écht. Het is niet altijd even gemakkelijk om in mijn schoenen te staan, vandaar dat ik er héél mooie exemplaren uitkies, het maakt het wandelen niet gemakkelijker, maar ik sta daardoor wel sterker in mijn schoentjes.

Stress en ontlading... die twee zijn onlosmakend met elkaar verbonden. Hoe meer stress, hoe groter de ontlading nadien, en vermits ik zowat verslaafd ben aan die ontlading, neem ik de stress er dan maar bij. Zo was ik deze week vol zenuwen voor de presentatie van de Fin de Saison. Het vinden van leuke, originele aankondigingsteksten hield me zelfs 's nachts wakker. Toen ik, ter voorbereiding, eens ter plaatse ging kijken begonnen de kriebels pas echt te komen, zeker toen ik de grootte van die tent zag, dat is ook de eerste keer dat ik daar stress van krijg...

De dag zelf begon met kriebeltjes in de buik... veel kriebeltjes. Helaas werden die vlug vervangen door een knoop... er was geen volk. Moest ik nu op dat podium een groep gaan aankondigen voor 10 mensen? Waren het er maar 100, dan zou ik zo geen stress hebben. Ook de volgende aankondigingen waren voor een, bijna, lege zaal. Gelukkig dat de mannen achter de bar me telkens opvingen met een Cava'tje. Voor de laatste presentatie van het middagprogramma hadden we een sketch voorzien... 'Weeuwsnitje en de deven zwergen', die zou zalig zijn om iedereen in de mood te doen komen. Maar ook nu sloeg de stress toe, de band was maar liefst 40 minuten te laat, 40 minuten dat ik dus naast podium stond te wachten in een scoutsuniformpje.
'Doe jij de aankondiging?' vroeg de zeer hautaine manager van de band. Vervolgens gaf hij me een opsomming van wat ik allemaal zou moeten vermelden.
'Ok, maar eerst is er nog een sketch.'
'Is dat echt nodig?' vroeg hij gevolgd door een zucht.
'Luister, ik sta hier in een scoutsuniform, klaar voor die sketch en potverdorie ik ga hem doen ook!' En zo stond ik daar dan... alleen op podium met een piepende micro, een ongeduldige band ernaast en geen publiek ervoor. Dat is gewoon doodgaan op scène!

'Komaan Vicky, ge kunt het!' werd ik opgepept, toen ik daar stond met mijn blaadjes opgekruld in mijn handen. 'Gooi die blaadjes weg en ga ervoor, speel met je publiek!' Dus toen ik opkwam voor de aankondiging van Flip Kowlier riep ik het publiek wat dichter, zodat ik wat meer voeling had. Vervolgens begon ik, nog steeds met de nodige zenuwen, aan een kleine rap.
'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de... Nee dat komt niet over hé' zei ik, en hoera, het publiek ging erin mee.
'Jawel, komaan probeer nog eens!'
'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de ZEE!' Zalig, het publiek was mee, gedurende heel mijn verhaal over Westvloamse blunders. Toen ik eindigde door te zeggen dat ik problemen had met het uitspreken van zijn laatste album 'Mo ba nin' werd ik dan ook geholpen door het publiek. Het zat goed, ik voelde het. Maar het beste moest nog komen, toen ik 2 uurtjes later opkwam om Raymond vhg aan te kondigen werd ik begroet door het publiek!
'Vicky!!!! De Vicky van de zee!' riepen ze uit
En dat... dat is gewoon tot leven komen op scène!'