Ik heb een heel interessant knopje hier in de winkel… het alarmknopje.  Als er iets verdacht is moet ik maar dat knopje induwen en dan word ik gered van de bedreiging.  Ik koester dat knopje, dat knopje kan misschien ooit mijn leven wel redden.  Dat zegt de baas toch altijd.
‘Niet bang zijn alarm te slaan, beter 10 keer teveel dan 1 keer te weinig.’

Als juwelier moet je een beetje paranoia zijn, niemand is te vertrouwen, een moment van onoplettendheid is genoeg voor iemand met valse intenties om zijn slag te slaan.  Niet teveel uit de vitrine halen, het aantal juwelen dat je uithaalt altijd tellen, niemand binnenlaten die je niet vertrouwt en alarm slaan vanaf je je bedreigd voelt… dat zijn de regels.  

Die regels maken me echter met momenten wel zenuwachtig, vanaf ik voel dat er iets niet klopt glijdt mijn hand naar dat knopje, ik laat het dan niet los.  Zo had ik deze zomer, op een snikhete dag, een klant in de winkel met een zwarte michelinvest. ‘ Waarom zo’n warme vest ?’ schoot er door mijn gedachten.  Dat is niet logisch in dit weer, en alles wat niet logisch is, is verdacht.  Ik voelde me niet veilig en sloeg dus alarm en voelde me al meteen een pak geruster… er was hulp onderweg !

Maar soms zijn er ook klanten die gewoon té dicht komen, zo was er vandaag een man die naast me, achter de verkoopstafel kwam staan.  Ik was niet op mijn gemak, niet dat ik dacht dat die man één van de juwelen zou stelen, hij kwam gewoon té dicht, in mijn ruimte. Ik twijfelde of ik iets zou zeggen, maar ze keken naar ringen met 5 cijfertjes, dus beet ik gewoon even op mijn tanden.  Een opmerking maken zou de verkoop kunnen kelderen.  Maar toch voelde ik me ‘bedreigd’, bedreigd in ‘mijn ruimte’… en dáár bestaat helaas geen alarmknopje voor !

27-12-2009 om 22:52 geschreven door Postuertje  

Ik ben niet echt een TV-kijker, daarvoor moet je thuisblijven, en met al mijn activiteiten hier en daar lukt dat niet altijd even goed.  Zelfs voor het nieuws heb ik geen tijd…  Maar ik was nu toch nieuwsgierig geworden naar ‘De Slimste Mens’, dus gisterenavond stemde ik af op TV1.

Normaal gezien ben ik niet zo’n fan van quizprogramma’s, maar ik moet zeggen dat ik nu toch aangenaam verrast was.  Vooral de jury vond ik super, ze deden me denken aan die twee presentatoren van The Muppet Show die daarboven in hun hokje zaten.  Maar toch… die vragen waren niet allemaal zo gemakkelijk, ik bedacht dat moest ik daar zitten, dat ik zou afgaan in het kwadraat.

Zo was er een filmpje over Usain Bolt, ik wist al wie het was, dat is al veel.  Maar dat kwam dan vooral omdat hij nu toevallig eergisteren te gast was in ‘Top Gear’, dus ik wist vooral te vertellen met welke auto hij reed, niet welke records hij al gebroken had.  Het volgende filmpje dan misschien… over Pearl Harbor.  Ook daar gaf ik de verkeerde antwoorden, ‘Liv Taylor’ en ‘Ben Affleck’ waren niet de antwoorden waar men naar zocht.  Spijtig toch !

De slimste mens zal ik dus nooit worden… de slimste Vicky dan!  Alhoewel, daar is de concurrentie ook al te groot… Maar misschien haal ik de titel ‘De grappigste Vicky’ nog net, al dan niet bewust…

23-12-2009 om 16:08 geschreven door Postuertje  

Wat is het toch leuk, ons WinterWonderlandschap!  Alles ligt er zo mooi en rustgevend bij. Er is maar één nadeel aan die mooie sneeuw… die is zo koud aan de voetjes.  Zeker als je, zoals ik dit weekend, op pumps rondloopt.  

‘Geen kompassie’ zegt de echtgenoot dan, ‘je moet je maar warmer aankleden!’

‘Ik kan toch moeilijk met mijn Uggs en een jeans in de winkel staan !’ antwoord ik dan.  

De winkel is eigenlijk gewoon het perfecte excuus voor mij om kleedjes en rokjes en mooie schoentjes te kunnen dragen.  Als mensen me dan zeggen ‘Amai, zo opgekleed !’, dan antwoord ik zo heel gewoontjes ‘Oh, maar ik kom rechtstreeks van mijn werk hé’ vervolgens draai ik even met mijn ogen alsof ik er zelf ook niet aan kan doen en ik het eigenlijk ook maar een dom idee vind, en zeg ik ‘Daar móet ik zo opgekleed zijn.’

Ik ben dus een fashionista met een excuus, ik heb die kleedjes en schoentjes nodig voor mijn job!  Helaas zijn ze (en het doet me pijn dit te moeten toegeven) niet altijd even praktisch voor de job.  Zo had ik zondag mijn ‘schots’ kleedje aan (dat zijn naam dankt aan de schotse ruitjes), één van mijn lievelingskleedjes, er zit namelijk véél tulle aan, en daarbij mijn zwarte laké schoentjes.  

Zoals gewoonlijk begon ik mijn dag met een koffie’tje en de mails.  Toen ik echter een uurtje later de post ging halen bemerkte ik dat mijn winkel de enige was waar er nog sneeuw voor lag.  Blijkbaar is dit de verantwoordelijkheid van de winkelier… wie heeft dat nu weer verzonnen ?  Dus daar stond ik dan, in mijn kleedje, op mijn pumps, de sneeuw te ruimen.  

De hele dag dus koude voetjes gehad.  Ik deed mijn beklag bij de vriendin, die had ook al geen kompassie.
‘Ik begrijp u niet hoor ! Het sneeuwt, het vriest, en jij loopt hier in een kleedje.  Toen we deze zomer een daguitstap deden had je een jeansrokje en Uggs aan !’
‘Die pasten perfect bij dat jeansrokje !’ verdedig ik mezelf

‘Neen dat deden ze niet !  In godsnaam, pas je toch eens aan aan de seizoenen !’

Ik pas me echter niet aan aan de seizoenen, maar aan mijn humeur.  Ik draag dát kleedje waar ik die dag zin in heb, en daardoor durft het wel eens voorvallen dat ik underdressed of overdressed ben… meestal overdressed ! De mensen die me kennen, weten dit echter allemaal, en kijken niet meer op als ik volledig omhuld in tulle toekom op een straatbbq.

22-12-2009 om 15:42 geschreven door Postuertje