Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
06-06-2010
Tis feest deze maand!
Het wordt een drukke maand voor mij, vol met jarigen. De papa is ook al jarig, slechts een dagje na de baas. En er staan maar liefst 3 verjaardagsfeestjes gepland in mijn agenda. Dat doet me allemaal een beetje vooruitdenken. Nog een maand en ik ben zelf jarig. Ik word 30, HELP! Ik kan het niet laten, die help komt er vanzelf bij. Dat ik 'Help-30' word, zeg ik nu al zo'n 11 maanden, sinds de dag dat ik 29 ben. Ik zal het maar toegeven... Ik ben, in tegenstelling tot de baas, een slechte jarige. Ik krijg er stress van, al dagen op voorhand, met als ergste dag, de dag voor mijn verjaardag. Dat is zowat de enigste dag op het jaar dat ik niet te genieten ben. En ik weet hoe het komt. Het is, als ik eerlijk ben, de schrik dat men mij zal vergeten, en dat het gewoon een dag als een andere wordt. Dat is op zich niet erg, want een normale dag ziet er helemaal niet zo slecht uit. Maar met je verjaardag liggen de verwachtingen gewoon hoger, en dat geeft me stress. Nu al. Dertig is ook zo een rond getal, dat moet gevierd worden, dan moet je iets speciaals doen. Maar wat? En met wie?
Geef ik een groot feest? Of laat ik de dag gewoon rustig passeren? Het zit me dwars. Het dertig worden zit me ook dwars, ik heb het gevoel dat ik nog niet genoeg bereikt heb. Ik heb voornamelijk gespeeld, het wordt misschien eens tijd dat ik iets wezenlijks doe. Maar wat? Het is dan vooral dat wat me dwarszit, dat ik het nu, nog altijd, niet weet. Maar, zoals de vriendin me deed herinneren, ik ben een zelfstandige jonge vrouw. Ik kan voor mezelf zorgen, ik heb de vrijheid om te doen wat ik maar wil. En vanaf ik weet wat dat dan juist is, zal ik het doen! En tot dan, kan ik maar zowel wat genieten van iedere dag. Genieten van het feit dat, als ik zeg dat ik nog veel te doen heb, het eigenlijk gewoon stofzuigen en een blogje schrijven is. Dat zal wel ooit veranderen, want dat het uiteindelijk allemaal komt, daar ben ik zeker van. En dan? Dan geef ik een groot feest!
Ik ben gaan zwemmen... Voor de triathlon hé. Naast het sterven op de fiets en het afzien op de piste werd het tijd om te verzuipen in het water, dacht ik zo. Nee... het is allemaal niet zo erg, zeker niet achteraf bekeken, als ik met dat tevreden, trotse en gezonde gevoel onder de douche stap. Het is ook niet zo erg voor je met een nieuwe sport begint, want dan mag je shoppen, voor de perfecte sportoutfit. Zo heb ik een zwembrilletje gekocht... een roze, want ik bekijk het leven graag door een roze bril. Ik had met de vriendin afgesproken om samen te gaan zwemmen. 'Amai, je bent al bruin!' zei ze me Ik glunderde even 'Ja, ieder vrij en zonnig moment zit ik op het Viaene-strand' zei ik. 'En bij het fietsen heb ik ook al een mooi kleurtje opgedaan' De vriendin bekeek me argwanend. 'Vicky... ben je zeker dat het allemaal natuurlijk bruin is?' Betrapt bekeek ik haar. 'Euhm... wel ja, ik smeer me wel telkens in na het douchen, met Dove Summer Glow, daar zit een licht bruinend effect in... en glittertjes' vertelde ik enthousiast. 'Een LICHT bruinend effect? Ik dacht het al... je bent bruin op onnatuurlijke plaatsen... je handpalmen bruinen meestal niet zo fel' vervolgde ze al lachend. 'Vicky, je moet daarmee stoppen, of toch tenminste minderen, nog even en je bent oranje!' 'Maar ja... die glittertjes... ach ja, kom we gaan zwemmen!'
Er was echter één ding dat me opviel, terwijl ik zwom in het roze water... alle anderen gingen blijkbaar steeds kopje onder tijdens het zwemmen, terwijl ik gewoon met opgeheven hoofd mijn baantjes zwom. Mijn haar werd zelfs niet nat. Plotseling begon ik me een beetje belachelijk te voelen met mijn brilletje aan, dus probeerde ik ook zo eens onder water te gaan... om enkele seconden proestend en kuchend boven te komen. Keer op keer, tot ik besloot om aan de vriendin te vragen hoe ze dat juist deed. Samen met mij zwom ze enkele lengtes, terwijl ik aandachtig observeerde. Lucht happen, onder water gaan, boven komen, vlug uitademen, nieuwe hap lucht nemen en terug onder. Het ging telkens fout bij het uit- en inademen. Ik neem normaal gezien mijn tijd om te ademen, maar nu moest het gewoon veel te vlug. En vermoeiend dat dat was! De vriendin probeerde uit te dokteren waar ik precies in de fout ging. 'Maar je moet onder DUIKEN' zei ze 'Je doet het veel te traag... het lijkt wel alsof je zinkt!' Pffff het werd een zware training, ik had nooit verwacht dat ik de triathlon-sporten nog ging moeten léren. Ik dacht dat ik dat al kon... fietsen, zwemmen en lopen. Er is dus nog werk aan de winkel!
