Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
16-01-2010
Milford Sounds
Een nieuwe dag, een nieuwe streek, een nieuwe autorit. Deze keer trokken we naar de fjorden, grote gletsjervalleien opgevuld met zeewater, sounds genoemd. We voerden dus onze bestemming in op de GPS: 105 km. En na 104,5 km moesten we rechtsaf slaan, wist hij te vertellen. Ze zijn hier zuinig met hun wegen... meer dan 1 heb je toch niet nodig om op je bestemming te geraken.
De Milford Sound is volgens onze reisgids de natste plaats van Nieuw-Zeeland met meer dan 10 keer zoveel regen als Belgie. De prachtige foto's die we terugvinden op de vele postkaarten moeten dus op een zeldzame zonnige dag getrokken zijn. Tot hiertoe is het echter behoorlijk droog geweest en blijkbaar waren de goden ons opnieuw goed gezind, want het was een prachtige dag. De zon weerkaatste over de fjords, met maar een lichte sluierwolk die voor een zacht, feeeriek licht zorgde. We gingen kajakken en ik was helemaal klaar im een mooi kleurtje op te doen. Helaas... de organisatoren zagen dit eerder als een expeditie dan als een ontspannend tochtje en gaven ons gretig de juiste kledij. Nu vraag ik je...wat zou je aandoen voor een kajaktocht? Het antwoord is een gestreepte kinderpyjama... en nee, ik ben niet aan het overdrijven. Het was verplicht! Daarboven nog een K-Way en we waren helemaal afgeschermd van de zon.
Gelukkig maakt het landschap van Nieuw-Zeeland alles weer goed. De bergen stijgen recht op uit de wee, loodrecht omhoog, honderden meters. We kajakken rustig over het water, dichter dan dit kunnen we niet bij de fjord. En alhoewel deze excursie door tientallen organisaties wordt aangeboden, lijkt het alsof we de enigsten zijn. Op een bepaald moment zegt onze gids 'Stil, zie je daar iets bewegen op de rots?' Inderdaad... een zeehond! Op gewoon 2m van ons... te zonnen op een rots. Hij kijkt rustig op als we voorbijpaddelen, volop foto's nemend. Dan strekt hij zich op en draait zich een beetje, alsof hij wil zeggen 'Hier, dit is mijn beste kant, als je een foto wil nemen, neem er dan een goede.' En dat deden we!
Na 4 uur peddelen begon ik het wel te voelen, we moesten echter nog 1 hindernis nemen... de 150m hoge waterval. Het water viel naar beneden als waren het racers die om ter eerst beneden wilden zijn. Halverwege werd het gebroken door een rots, wat de snelheid enkel maar leek te verdubbelen. Ze lieten een witte nevel na die zich uitstrekte over de fjorden... kleine dansende waterdruppeltjes. Daar moesten we dus in. 'Wat er ook gebeurt... blijven peddelen' zei de gids. Daar gingen we, het was alsof we plots in de meest angstaanjagende storm terecht gekomen waren. 'Blijven peddelen' bleef ik bij mezelf herhalen, het was afzien. Maar daar waren ze plotseling... de regenbogen. Prachtige, volledig ronde regenbogen onder de waterval.
Dit was het eindpunt, de watertaxi pikte ons terug op, en met een laatste blik op de fjorden vaarden we terug. Eens in de boot begon ik te rillen... de bootchauffeur keek me aan 'You cold?' Ik knikte even 'No problem... soon you'll get hot enough, I got an excellent heater for you, the best heater you'll ever have!' Ik zuchtte even... mannen, overal hetzelfde. Eens aangekomen stak hij echter zijn 'heater' aan, een enorme heteluchtblazer, die ervoor zorgde dat de tent, mezelf incluis, in geen moment warm waren. Potverdorie toch... dat was inderdaad 'the best heater I'll ever have.'
Nieuw-Zeeland is eigenlijk ideaal voor luie toeristen, toeristen die graag de wereld zien, maar dan wel graag in 1 keer. En dat kan hier, je kan de wereld zien in 1 dag.
Zo vertrokken we 's ochtends in de Zuidelijke Alpen... een beetje zoals de Alpen dus. We hadden een rit van 4 uur voor de boeg en hadden er geen idee van hoeveel verschillende soorten landschappen we zouden doorkruisen. En ik bedoel wel degelijk doorkruisen. Hier geen autostrades langs stadskernen met een strookje triestige bomen op de middenberm. De weg gaat hier recht door het landschap, zowel links als rechts zie je enkel maar natuur. Als je vanop afstand zou kijken, zie je nog niet eens dat er een weg is, want verkeer is hier ook nauwelijks. Hier worden dus al die reclamefilmpjes voor auto's opgenomen, denk ik bij mezelf.
We zaten dus in Zwitserland, de bergen maakten echter al vlug plaats voor zacht glooiende heuvels met uitgestrekte meren. Hmmm... Italie! We reden rustig verder... de voetjes op het dashboard en de camera in de aanslag. Het leek wel alsof achter iedere bocht, het landschap weer veranderde. Toen we de kust naderden veranderde ook het klimaat... meer wind. Maar dat hoorde daar ook, het was een typisch Engels strand, met rank duinengras dat zich gewillig liet ronddansen door de wind, en hoge kliffen, superieur aan de zee.
We besloten onze dag in het schots stadje Dunedin, en zoals dat hoort in Schotland sliepen we daar in een kasteel, Larnach Castle. Wel ja, het was niet echt het kasteel zelf waarin we sliepen, als wel de stallen ernaast, die nu dienst doen als B&B. Hoe dan ook... zoals het hoort met een Schots kasteel, bevond het zich op het hoogste punt van de streek, gehuld in een dikke mist. De weg ernaartoe kronkelde over de heuvels van het schiereiland, met links en rechts de zee. En alhoewel het kasteel zich boven op de heuvel bevond, was het onzichtbaar, tot we er vlak voor stonden. Een kasteel is namelijk heel voornaam en laat haar schoonheid enkel maar zien op uitnodiging. De kamer beloofde een 'room with a view' te worden, maar de mist stelde ons geduld voorlopig nog op de proef. Wat zagen we echter de volgende ochtend? Een ruwe rots, die de woelige zee probeerde te temmen, met daarop een klassieke wit-rode vuurtoren, en daarvoor een wei vol schapen... Ierland!
Ik dacht altijd dat Brugge de meest geliefde vakantiebestemming van de Japanners was. Nu weet ik wel beter... het is Nieuw-Zeeland. We hebben hier al meer Japanners dan Kiwi's gezien. Ik vraag me zelfs af of er nog Japanners in Japan zijn... met hoeveel zijn die mannen daar eigenlijk?
En het is echt wel alle cliche's op een stokje hoor... ze nemen van alles foto's. Het meisje dat naast ons aan het ontbijt zat nam zo een foto van haar man die een miso-soepje dronk, vervolgens een foto toen hij zijn rijst opat, en dan nog eentje toen hij zijn banaan aan het eten was. En ja, zelfs van ons nam ze een foto, kwestie dat de thuisblijvers toch weten wie er op dag drie van hun reis naast hen zat. Eens buiten beschermen ze zich uitermate tegen de zon: zonnebril, hoedje, hemden met lange mouwen en ja... ze dragen allemaal broeken met ritsen. Ze reizen ook allemaal in groep, met hun reisleider als goede huisvader, om hen te beschermen tegen de boze wereld, alsof het een bende kleuters is. Zo was er een groep mee met ons op excursie naar de Tasman Gletsjer. Daar lagen er 2 bootjes op ons te wachten om het meer op te gaan, een groot en een klein bootje. Helaas was het zo dat er in dat groot boodje slechts 15 personen meekonden, en die groep bestond toch wel uit 16 personen zeker? Er moesten dus nog 1 of 2 Japanners mee met ons in het kleine bootje. Na, wat wel een ellenlange deliberatie leek, was er toch 1 koppel bereid met ons mee te gaan. De reisleider was er echter niet gerust in. 'Willen jullie voor hen zorgen?' vroeg hij ons. 'Het is een mama en een papa, zorg dat ze niet uit de boot vallen!'
Toen de boot Japanners voor ons uiteindelijk vertrok was het hilariteit volop, tot het meer tot hen doordrong... Het meer strekte zich voor ons uit, omringd door grillige, hoge bergen met besneeuwde toppen. Het water was lichtbruin, melkachtig, maar toch niet vuil, met daarin gigantische ijsblokken die van de gletsjer waren afgebroken. Het blauwe ijs leek wel lichtgevend, de bovenkant gekristalleerd door de zon, als grote zwemmende diamanten. Het meer was met zijn mokkakleur als een gigantisch glas Baileys... on the rocks natuurlijk. De koude die vanuit het water opsteeg vermengde zich met de warmte van de zon, elkaar prefect in balans brengend. 'Dit meer is 27 jaar' vertelde de gids. 27 jaar... dat is piepjong. Schitterend vind ik dat... dat zelfs onze aarde, de natuur, die al miljarden jaren bestaat, nog steeds voor verrassingen kan zorgen!
Nieuw-Zeeland ligt aan de andere kant van de wereld, verder weg kan je niet. En alles is andersom... Dag is nacht, winter is zomer, rechts is links en zelfs het water draait in tegenovergestelde richting het doucheputje in.
Dat went echter vlug... dat water bedoel ik, want een douche is nog altijd een douche. Dat dag nacht wordt vergt wat meer aanpassingsvermogen. Zo was ik om 05u30 al klaarwakker, om rond 11u 's ochtends terug te moeten vechten tegen de slaap. Gelukkig vind je hier letterlijk op iedere hoek van de straat een starbucks, om bij te tanken.
Dat winter zomer werd vond ik niet erg. Integendeel, een beetje zomer midden in de winter klonk zalig! Ik werk dan ook op zonnebatterijen, en ik kon wel een extra dosis zon gebruiken. Ik was zo gefixeerd op dat 'zomer-aspect' van onze reis. 'Heb je speciale kleren gekocht?' vroeg de mama nog voor ik vertrok. 'Ja ik heb nog 2 bikini's in de solden gekocht' antwoordde ik heel fier. 'Ik bedoel trekkerskledij, een fleece en zo een broek met ritsen.' De mama is standvastiger dan ik en mijn ontstuimigheid bezorgt haar soms slapeloze nachten. Een avontuurlijke reis is niet meteen aan haar besteed, en ze weet ook niet zeker wat ze er zich juist bij moet voorstellen, maar er hoort zeker 'een broek met ritsen' bij. 'Mamaaa!' zei ik dus geergerd 'Het is daar zomer!' Zomer is natuurlijk een relatief begrip als je, zoals nu in Mount Cook, op 2000 m hoogte een gletsjermeer afvaart. Verdorie toch... de mama heeft gelijk gehad. Ik bekijk mijn koffer nogmaals, met al mijn kleedjes, rokjes en pareo's in alle kleuren. Gelukkig heb ik nog een jeans bij... eb voor de rest worden het laagjes van topjes, t-shirts en truien. Voila! probleem opgelost
Toch is Nieuw-Zeeland niet zo verschillend. De natuur wel, die is woest en wild, ongerept en uitnodigend. Qua natuur is dit land onverzadigbaar... bergen, ruwer en grilliger dan onze Alpen. Weides, vlak en uitgestrekt, als een gigantisch lappendeken. Vulkanen, fjorden, heuvels met wijnranken, warmwaterbronnen... Alles is hier aanwezig, in zijn meest pure vorm. Maar de cultuur, de mensen en hun gewoontes zijn net zoals thuis. Hier beleef je geen cultuurschok, zoals in Afrika of Azie. Alles is andersom... maar toch nog exact hetzelfde.
