Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
04-11-2009
't Is voor mijn eenzaamheid ;-)
Het ging me niet af vorige week, de dagelijkse sleur op het werk begon door te wegen. Helaas is het niet zozeer de jobinhoud die voor de monotoonheid van mij dagen zorgt, als wel het gebrek aan sociaal contact. Ik voelde me alleen en zelfs de vriendjes die ik zorgvuldig in mijn PC bewaar konden daar deze keer geen verandering in brengen. De lieve, maar oh zo wereldvreemde baas merkte ook dat mijn enthousiasme een historisch dieptepunt had bereikt.
'Maar Vicky, wat is er toch? Waarom ben je niet blij?' vroeg hij bezorgd. Ik was inderdaad niet blij, ik had zelfs helemaal geen zin om blij te zijn, voor één keer wou ik gewoon even mezelf wentelen in zelfbeklag. Ik zuchtte even als antwoord, en probeerde hiermee duidelijk te maken dat ik geen zin had dit gesprek verder te zetten. De baas beet even op zijn lip en er verschenen kleine denkrimpeltjes op zijn voorhoofd. Toen keek hij vrolijk terug op en zei ' Ik weet wat je zal opfleuren!' Hij nam enkele zakjes uit zijn vest en toonde me een nieuwe collectie juwelen die hij had aangekocht. 'Knap hé! Heb je ooit al zo een mooie oorbellen gezien? Amai, de klanten zouden moeten aanschuiven om bij ons zoiets moois te mogen kopen!' 'Ja, heel mooi' antwoordde ik gelaten. 'Wil je het een tijdje dragen? Je mag hoor, draag anders deze ketting eens vandaag.' Vanaf de baas merkt dat ik om wat dan ook eens triestig ben, geeft hij me juwelen om te dragen.. De regel is, hoe meer tranen, hoe meer Carat. Maar vorige week kon zelfs een diamant mij niet doen schitteren. 'Nee dank je, ik heb al iets aan' De baas keek geschokt 'Maar vicky toch, wat is er met je? Ben je ziek?' 'Nee! Ik ben het gewoon even beu om altijd alleen te zijn hier. Ik mis collega's om eens een gesprekje mee te doen, sommige dagen hoor en zie ik gewoon niemand. Het is hier altijd zo muisstil' barstte ik uit. 'Wil je muziek? Ik heb hier anders nog een CD liggen met Joodse feestmuziek!' 'Nee!!!!!!! Nee nee, heel lief van je, maar niet nodig. Het komt wel goed, je moet er niet mee inzitten' stelde ik hem gerust. Ik ken die Joodse feestjes, 25 uur lang vasten en bidden... Ik weet niet welke muziek daarvoor als begeleiding dient, maar ik ben er wel zeker van dat het mij niet zal opvrolijken.
Toch liet het de baas niet los, hij was vastberaden me terug te laten lachen. En vandaag had hij dé oplossing gevonden. 'Vicky, ik weet hoe je je niet meer alleen zal voelen in de winkel' begon hij. 'Ik heb op mijn PC in Antwerpen een webcam geïnstalleerd, zo kan je mij altijd zien, wanneer je maar wil! En ik zal bij jou ook een webcam zetten, zo kan ik jou ook altijd zien. Wat denk je daarvan? Zo ben je niet meer eenzaam.' Mijn hart stond even stil, dit was niet wat ik in gedachte had toen ik vroeg om meer gezelschap. Maar toch, als ik hem zo enthousiast voor dat scherm zie zwaaien naar me, in een poging me op te beuren, kan ik niet anders dan beginnen lachen...
