Ik ga met een blij gevoel slapen vandaag, blij omdat het soms zo gemakkelijk is om gelukkig te zijn. Het gevoel dat alles op rolletjes loopt, dat je voldoening hebt in wat je doet en tegelijkertijd ook soms schaamteloos gewoon aan jezelf kan denken. Het doet me soms denken aan dat spelletje 'De Sims' waarbij je je personage tevreden moet houden door in alle essentiële dingen te voorzien. Vandaag lukte dat. De dag begon al schitterend, ik was wakker voor ik moest opstaan, dus had tijd om nog wat verder te luieren, ontspanning +1. Er was ook tijd om een nieuwe lamp te steken in mijn badkamer, want ik douche al 2 weken in een schemering, ik zet dan mijn badkamer deur ver open zodat het licht van de gang kan binnenkomen, ergernis -1. Ik heb goed gewerkt, voldoening +1. Ik heb een leuke babbel gehad, vriendschap +1. Eens thuisgekomen liet ik mijn stoof goed branden en stak mijn kaarsjes aan, gezelligheid +1. Nadien besloot ik dat het tijd was voor wat home-wellness , ik deed dus een scrub, gevolgd door 2 maskertjes, nog een verjaardagscadeautje dat ik had liggen, wellness +1. Terwijl de maskertjes hun tijd nodig hadden poetste ik mijn badkamer en deed mijn afwas, voldoening +2.  Ik heb eraan gedacht mijn vitaminen in te nemen, gezondheid +1 én ik ben niet vergeten om mijn PMD-zak buiten te zetten! Dat is maar 1 keer om de twee weken en vermits ik op mijn eentje niet iedere 14 dagen een volledige zak heb moet ik daar dus niet vaak aan denken. Bijgevolg vergeet ik het telkens en stond mijn volle zak al 6 weken in de berging op terras, ergernis -2. 

De rest van de avond heb ik voorbereidingen getroffen voor de Kinder- en Jeugdjury. Ik begeleid de 6 en 7 jarigen bij het lezen van hun boekjes. En ook al duurt het maar 45 min, zonder voorbereiding weet je al vlug niet meer wat gedaan. Voldoening +3. De dag werd helemaal compleet door het vooruitzicht op iets leuks, iets waar ik op dit moment nog niet veel kan zeggen, want zoals met zoveel dingen komt het enthousiasme voor de zekerheid. En de baas moet nog meewerken, want er zijn wat dagen verlof voor nodig, maar toch, spanning +1. En nu nog een blogje, voldoening +1. Het was een geslaagde dag, met als gevolg geluksgevoel +10.

Ik werd een beetje triest vandaag... door de opmerking van een klant. Een vaste klant, iemand die we regelmatig over de vloer krijgen en mij dus ook al vaker heeft gezien. Het was nochtans bedoeld als compliment, of nee, een complimentje komt uit het hart, dit was een goedkope openingszin.
'Vicky, jij bent net als een mooie taart in de vitrine, en ik mag eigenlijk niet want ik sta op dieet, maar als ik zo een taart ziet wil ik daar toch even een klein hapje van nemen.'
'Dat getuigd van weinig respect voor de taart' antwoordde ik 'want door gewoon één hapje te nemen maak je de taart kapot.'

Dat zijn van die 'snoepers' die zo denken, die wel op dieet zijn, maar als de gelegenheid zich voordoet hier en daar een hapje nemen, en liefst van het glazuur, niet van de vulling, die interesseert hen niet, die ligt toch te zwaar op de maag. Nog erger zijn diegenen die genoeg geld hebben om iedere dag 20 taarten te kunnen kopen, ze nemen dan één gulzige hap en gooien de rest gewoon in de vuilbak. Nee... zo een taart is bedoeld voor iemand met een sterke maag, die de hele taart aankan, die ieder ingrediënt afzonderlijk wil proeven en kennen. Kortom... iemand die ervan wil eten tot zijn tanden uitvallen...

Het was 3u30 toen ik vannacht lichtelijk in paniek wakker schoot.
'Waar heb ik mijn zak met al mijn kleren en laptop gelaten?' vroeg ik me af. Ik had hem zeker niet terug mee naar huis genomen vannacht, dat wist ik zeker. Ik overliep in gedachten mijn hele dag, om zo uit te vinden waar ik de zak had achtergelaten. Het was een lange dag geweest, al om 9u30 'verrees' ik uit mijn bedje... en dat op een zaterdagochtend! Ik wou namelijk het interview met de Knokse journalisten op de bib-klantendag horen. Gelukkig dat de bib voor ontbijt en koffie zorgde. Maar toen had ik mijn zak nog niet bij, die was ik nadien thuis gaan halen, om vervolgens terug naar de bib te gaan. Daar transformeerde ik mezelf, met behulp van onze schminksters, in Lara Croft. En de transformatie was gelukt, dankzij een zwarte pruik en 2 BH's (ah ja, Lara Croft heeft een grotere cupinhoud dan ik hé). Samen met o.a. Sherlock Holmes, Pipi Langkous, Heidi aus Tiro, Charlie Chaplin, Andrea Bocelli en Bassie en Adriaan maakten we de bibliotheek onveilig. Het was gewoonweg super, genieten van die zotte bende en opgaan in je personage.

Nadien kleedde ik me terug om en stak al mijn kleren in mijn zak, die ik terug meenam naar de bar van de bib. Ja hoor, ter gelegenheid van de klantendag was er een bar, en die had succes, zoveel succes dat we er bleven tot de bib sloot. Vervolgens verplaatsten we ons naar het Cultuurcafé, nog steeds inclusief zak. Nadat we daar nog eentje dronken kregen we honger, en met de overblijvende toneelvrienden trok ik mee naar de vrienden thuis voor een gezellige Raclette-avond. En ergens daartussen heb ik mijn spullen kwijtgespeeld. Vanmorgen ging ik dus naar Cultuurcafé, om navraag te doen.
'Nee, niks gezien gisterenavond' kreeg ik te horen. 'Jullie zaten aan tafel 1 hé, maar ja, iedereen was ook al in "gezegende toestand" hé'.
'Ja, maar we zijn heel de middag in de bibliotheek geweest' antwoordde ik, alsof dit een zeer logische verklaring is voor de "gezegende toestand".

Ik graafde verder in mijn geheugen.... ik was (door de gezegende toestand) meegereden met een vriend, die ik bijgevolg opbelde.
'Ja, je zak heb ik net in mijn auto gevonden. Ik had hem van je overgenomen nadat je gevallen was tijdens onze loopwedstrijd.'
Ah ja... de loopwedstrijd. De vriend had opgemerkt dat ik nog redelijk goed vooruit geraakte op mijn hoge hakken.
'Maar ik kan het nog op een lopen zetten en jij niet' vervolgde hij.
'Dat denk je maar!' antwoordde ik en zette het ook op een lopen, op hoge hakken, mét zak én handtas. Niet moeilijk dat ik onderuit ging... Maar eind goed al goed, ik heb mijn laptop terug, en ondertussen heb ik die prachtige dag nog eens kunnen herbeleven. Het was een gezegende dag in de bib... gezegend van blijdschap, om zo omringd te zijn door goede vrienden!

Ik ben heel blij geworden vandaag op de Bib-klantendag. Blij omdat het soms zo eenvoudig kan zijn om een schitterend weekend te hebben, ongeforceerd genieten van het mooie dat je ziet en krijgt. Het begon al gisterenavond, toen ik een kijkje ging nemen naar de Sleep Inn, waarbij de kindjes van 6 tot 9 jaar een nachtje in de bib konden overnachten. Het was een drukte van jewelste, met al die kindjes die rondliepen in een lege bibliotheek. 'Dat moet nogal spannend zijn voor die gasten' bedacht ik me. Om ergens 's nachts te zijn waar je normaal gezien nooit kan zijn. Zo zou ik graag eens een nachtje opgesloten zijn in de supermarkt ook, gezellig een wijntje drinken met wat hapjes erbij, in de boekjes lezen en alle kleren passen. Dan mag dat allemaal hé, je bent tenslotte aan het overleven.

Vandaag was de bib open voor iedereen, het was gastvrijheid ten voeten uit. Met hapjes en drankjes en vooral heel veel sfeer. De ochtend begon rustig, met een tasje koffie en een boterkoekje, heerlijk ontbijten in de bib terwijl we konden luisteren naar een interessant gesprek met 3 rasechte journalisten. In de namiddag werden de bezoekers verrast door enkele 'onverwachte ontmoetingen', bekende figuren vertolkt door de acteurs en actrices van het KTKH, waar ik ook deel van mocht uitmaken. Andrea Bocelli zorgde samen met Bassie & Adriaan voor het nodige entertainment. Onverwacht entertainment. Dat zag ik aan de reacties van het publiek.
'Ik heb de tranen in mijn ogen van het lachen' hoorde ik een dame zeggen. Er werd dan ook veel gelachen, ook door de vele kindjes, die de koning te rijk waren met een ijsje, een geschilderd gezichtje en een kroon van ballonnen. De blije sfeer, gecombineerd met gezellige optredens en Oxfam-lekkernijen zorgden ervoor dat de middag mocht blijven duren. Het was een dag om blij te worden, bedankt BIB!

Het was een weekendje zonder plannen... of toch bijna zonder plannen. En eigenlijk meer dan welkom, niet enkel om wat uurtjes slaap in te halen, maar ook om mijn appartementje terug een beetje op orde te krijgen. Door het drukke programma van de laatste weken stond ik een beetje achter met de was en de strijk, en mijn keuken en badkamer kon wel baten bij een grondige poetsbeurt. Bovendien was mijn ijskast zo goed als leeg... op een paar repen chocolade na (enkel het essentiële dus). Ik had wel zin om nog eens te koken, eens écht eten te maken, want het enigste dat ik tot nu toe zowat doe in mijn keuken is koffie zetten, daar ben ik dan ondertussen wel heel bedreven in.

Zaterdagochtend had ik nog één ding op de agenda... iets héél leuk... een outfit uitkiezen in de Crazy Corner. Nee, nog niet voor carnaval, maar voor de bib-klantendag, waar we met toneel voor animatie zullen zorgen. Nadat we al onze benodigdheden hadden, zochten we een terrasje op voor een aperitiefje, en nog eentje... en nog eentje. De toneelvriendjes zijn namelijk plakkertjes pure sang. Maar ik had toch geen plannen, dus alle tijd voor een aperitiefje! In de namiddag droomde ik heerlijk weg in een goed verhaal. Tegen de avond begon het echter weer te kriebelen om naar buiten te gaan. Na mijn douche brushte ik mijn haar, vervolgens legde ik er krulletjes in. Nadien zocht ik een leuke outfit uit... en dan nog de gepaste schoenen. Helaas... tegen dat ik klaar was met dat alles besefte ik dat ik eigenlijk te moe was om nog uit te gaan. Pffff had ik dat eerder geweten, ik had me gewoon in mijn zetel kunnen zetten en een filmpje zien. Het voordeel was echter dat ik toch eens op tijd in mijn bed lag.

Zondag besloot ik dan toch echt eens te beginnen met de grote kuis... ik heb gestofzuigd, de hele badkamer gepoetst, mijn bed verschoond en mijn was gedaan... Toen waren we twee uur later. Dat is het voordeel van een klein appartementje. En zo had ik tijd om toch eens te kokerellen. Ik maakte dus een lijstje en ging naar buiten. Natuurlijk zijn er in de Lippenslaan meer dan enkel maar supermarkten, ik liep bijgevolg een beetje verloren van paskotje naar paskotje. Enkele leuke kleedjes gepast... maar niets gekocht.  Ik was al fier op mezelf!  Maar net toen ik op mijn terugweg was zag ik ze in de vitrine fonkelen... de perfecte botjes. En ze hadden ze nog in mijn maat! 'Tis teken dat het zo moest zijn' dacht ik toen ik ze paste. Toen ik wou betalen, merkte ik dat mijn betaalkaart nog steeds aan mijn bureau lag, maar... gelukkig, ik had nét genoeg cash geld bij, tot op de euro. 'Tis echt dat het zo moest zijn' dacht ik weer. Helaas geen geld meer over voor mijn boodschappenlijstje... Maar ja, wat doet dat ertoe? Ik heb nieuwe botjes!

Af en toe voel ik me zo een vreemde eend in de bijt. Het lijkt dan alsof ik als buitenstaander naar mezelf kijk en denk 'Wat doe ik hier eigenlijk?' Het zorgt soms voor de nodige stress.'Zou dat opvallen, dat ik hier niet echt thuishoor?' denk ik dan. Of kan ik me genoeg aanpassen? Dat is soms wel nodig in Knokke-Heist, want diversiteit is hier genoeg, dat is het moeilijkste en het zaligste aan onze gemeente. Overal het beste uithalen is dan de boodschap, met één voetje in een andere wereld stappen en proeven en genieten en nieuwe ervaringen opdoen. Maar met het andere voetje stevig in je eigen wereld blijven staan en trouw blijven aan jezelf.

Zaterdag was het Cultuurgala, waar ik veilig in mijn eigen wereld met het toneelgezelschap een tafel deelde. Zij deelden het 'vreemde-eend-in-de-bijt-gevoel' een beetje, want toen we rondkeken naar de tafels rond ons beseften we dat we veruit de jongsten waren. We waren precies terecht gekomen bij de bond van de gepensioneerden. Zelfs het eten was aangepast... varkenswangetjes, zó zacht dat je niet meer moet kauwen. Maar aan onze tafel was er ambiance, en vooral ook veel wijn. Nadien was er de prehistorie-fuif en werden we vergezeld door heel wat feestvolk. Het was genieten op de dansvloer in mijn nieuwe dancing-shoes.

Zondag trok ik op mijn eentje naar de zeepkistenrace, waar er gelukkig heel wat bekenden waren, zo voelde ik me zeker niet alleen. De zeepkistenrace is echt een superinitiatief, gewoon gezellige sfeer en blije gezichten. Ik had eigenlijk maar gepland om een half uurtje te blijven, want nadien moest ik nog eventjes naar de fin de saison van de Blue Marlin, waar ik ook gewoon een half uurtje zou passeren. Maar de vele vrienden zorgden ervoor dat ik tot het einde toe bleef. Nadien op naar de Fin de Saison, waar ik me ook eerst wat onwennig voelde, het is toch een hele andere wereld. Gelukkig kwamen er ook daar vlug wat bekende gezichten opdagen, mijn plan om 'eventjes een half uurtje te passeren' viel dus al vlug in duigen. Voor ik het wist waren we een flink aantal uurtjes later, maar dat is het risico aan buitenkomen in Knokke-Heist. Een risico dat ik er graag bij neem, zolang ik 's avonds maar veilig terug thuis geraak.... en dat is gelukt!

Het was weer zover deze week... ik werd wakker met een koortsblaas. Telkens ik maar eventjes meer stress of minder slaap heb is het zover. 'Dat is een ziekte gespaard' zegt men dan, maar helaas... ook dat klopt niet helemaal, want ondertussen lig ik hier geveld in mijn zeteltje, omringd door zakdoekjes, neusspray en dvd's van SATC. 'Ik ben zo zieeeeeeeek!' jammer ik het uit, ook al is Scarlett de enigste die me kan horen. En zij is helaas niet in staat om me warme thee'tjes te brengen of over mijn rug te wrijven of soep te maken of... kortom alle irrationele eisen die ik heb als ik ziek ben.

Ik heb geen tijd om ziek te zijn, ik heb een drukke week voor de boeg, met heel wat afspraken. Zo zijn er toneelrepetities, en ik krijg mijn tekst er maar niet in, iets waar ik me dit weekend eens mee ging bezighouden. En we zijn begonnen met de voorbereidingen voor het groot detectivespel volgend jaar. Gisteren had ik een afspraak met de man die hetzelfde spel al eens had georganiseerd in Roeselare en die me meteen een heel stuk vooruit heeft geholpen. Zo gaf hij me draaiboekjes mee en als ik nog vragen heb mag ik hem altijd contacteren. Mijn zenuwen omtrent het detectivespel werden meteen terug de kop ingedrukt en vervangen door heel veel zin om eraan te beginnen. Maandag komen we samen met ons werkgroepje en kunnen we zelf al beginnen met een draaiboekje.

Ik heb ook geen zin om ziek te zijn, want vanavond is er Cultuurgala, gevolgd door de Prehistorie-fuif. En ik heb een nieuw kleedje en nieuwe dancing-shoes die ik graag wil inwijden. Dat kleedje was een geschenkje van de Mama, met wie ik deze week nog eens ben gaan winkelen, naast home-made food, een propere was en een gewassen auto kreeg ik ook nog eens een prachtig kleedje. Ik had haar namelijk verteld dat ik naar het Cultuurgala in het casino ging. Nu, ik denk dat de mama dat allemaal wat glamoureuzer voorsteld dan het is, komt misschien door de woorden 'gala', 'casino' en 'knokke' in één zin. Maar nee, het cultuurgala is gewoon een gezellige avond, geen glamour maar wel veel vriendschap. De schoentjes waren een geschenkje van mezelf... want net als het cultuurgala klink ik wel glamoureus maar ben ik dat niet... niet écht. Het is niet altijd even gemakkelijk om in mijn schoenen te staan, vandaar dat ik er héél mooie exemplaren uitkies, het maakt het wandelen niet gemakkelijker, maar ik sta daardoor wel sterker in mijn schoentjes.

Stress en ontlading... die twee zijn onlosmakend met elkaar verbonden. Hoe meer stress, hoe groter de ontlading nadien, en vermits ik zowat verslaafd ben aan die ontlading, neem ik de stress er dan maar bij. Zo was ik deze week vol zenuwen voor de presentatie van de Fin de Saison. Het vinden van leuke, originele aankondigingsteksten hield me zelfs 's nachts wakker. Toen ik, ter voorbereiding, eens ter plaatse ging kijken begonnen de kriebels pas echt te komen, zeker toen ik de grootte van die tent zag, dat is ook de eerste keer dat ik daar stress van krijg...

De dag zelf begon met kriebeltjes in de buik... veel kriebeltjes. Helaas werden die vlug vervangen door een knoop... er was geen volk. Moest ik nu op dat podium een groep gaan aankondigen voor 10 mensen? Waren het er maar 100, dan zou ik zo geen stress hebben. Ook de volgende aankondigingen waren voor een, bijna, lege zaal. Gelukkig dat de mannen achter de bar me telkens opvingen met een Cava'tje. Voor de laatste presentatie van het middagprogramma hadden we een sketch voorzien... 'Weeuwsnitje en de deven zwergen', die zou zalig zijn om iedereen in de mood te doen komen. Maar ook nu sloeg de stress toe, de band was maar liefst 40 minuten te laat, 40 minuten dat ik dus naast podium stond te wachten in een scoutsuniformpje.
'Doe jij de aankondiging?' vroeg de zeer hautaine manager van de band. Vervolgens gaf hij me een opsomming van wat ik allemaal zou moeten vermelden.
'Ok, maar eerst is er nog een sketch.'
'Is dat echt nodig?' vroeg hij gevolgd door een zucht.
'Luister, ik sta hier in een scoutsuniform, klaar voor die sketch en potverdorie ik ga hem doen ook!' En zo stond ik daar dan... alleen op podium met een piepende micro, een ongeduldige band ernaast en geen publiek ervoor. Dat is gewoon doodgaan op scène!

'Komaan Vicky, ge kunt het!' werd ik opgepept, toen ik daar stond met mijn blaadjes opgekruld in mijn handen. 'Gooi die blaadjes weg en ga ervoor, speel met je publiek!' Dus toen ik opkwam voor de aankondiging van Flip Kowlier riep ik het publiek wat dichter, zodat ik wat meer voeling had. Vervolgens begon ik, nog steeds met de nodige zenuwen, aan een kleine rap.
'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de... Nee dat komt niet over hé' zei ik, en hoera, het publiek ging erin mee.
'Jawel, komaan probeer nog eens!'
'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de ZEE!' Zalig, het publiek was mee, gedurende heel mijn verhaal over Westvloamse blunders. Toen ik eindigde door te zeggen dat ik problemen had met het uitspreken van zijn laatste album 'Mo ba nin' werd ik dan ook geholpen door het publiek. Het zat goed, ik voelde het. Maar het beste moest nog komen, toen ik 2 uurtjes later opkwam om Raymond vhg aan te kondigen werd ik begroet door het publiek!
'Vicky!!!! De Vicky van de zee!' riepen ze uit
En dat... dat is gewoon tot leven komen op scène!'

Vorige week was het zover... mijn triatlon. Het is te zeggen, mijn 1/16de triatlon, maar voor mij was dat al groots. Eerlijk gezegd had ik op voorhand, toen ik met Nieuwjaar beloofde het goed voornemen van de vriendin te delen, nooit gedacht dat ik hem daadwerkelijk ging doen. Maar toch, dankzij de niet aflatende steun van de vriendin, is het gelukt mezelf te motiveren voor de trainingen. En dankzij die trainingen was ik er klaar voor. Wel ja, toch bijna, ik ben eerst nog een nieuw badpak gaan kopen... een roze, dat paste dan bij mijn zwembrilletje.

Ik moest om 9u50 in het water, en verdorie toch, da's vroeg ze. De mama en papa waren er al om te supporteren. Het zwemmen ging goed
'Je bent al halverwege en je bent nog maar 6 minuten bezig' riep de papa. Dat gaf steun. Ik keek op en zag heel wat publiek supporteren. Zalig, dat geeft energie! Op 12 minuten was ik het water uit, dan vlug omkleden, nog even een vlug berichtje van de vriendin lezen en dan op weg naar mijn fiets. Het fietsen was afzien. En ik heb ook veel tijd verloren. Mijn helm bleef maar afvallen, waardoor ik twee keer moest stoppen om hem aan te passen. En dan ben ik ook 1 keer gestopt.... voor het rode licht. het was pas toen ik bijna stilstond dat het tot me doordrong dat de rode lichten niet tellen bij een wedstrijd.

Gelukkig maakte ik dat allemaal terug goed bij het lopen, dat ging goed. Heel goed zelfs.
'Als je nog kan, dan moet je op het einde echt eens proberen alles te geven' had ik gehoord. En het ging nog, zo goed dat ik alles kon geven. Dat was even zwaar, ik hoopte dat ik het ging blijven volhouden tot de finish. Maar als die eindstreep dan in zicht komt, dan mag je niet opgeven. Met mijn laatste krachten liep ik dus de tent binnen, verwelkomd door mijn mini-fanclub. Zalig! Ik had het gehaald, ik heb niet opgegeven als het moeilijk werd... en dat gevoel... dat deed deugd!

Je bent pas ergens een beetje goed in, als je vaak oefent. Dat is een algemene waarheid. Talent wordt overschat vind ik, het is oefening, tijd en gedrevenheid. Het is niet enkel genoeg dat je iets wil, je moet er ook voor willen werken. En je moet met tegenslagen omkunnen, kritiek kunnen aanvaarden. Iets waar ik het altijd al vrij moeilijk mee heb gehad. Het is vallen en opstaan, en leren uit je fouten, leergeld betalen. Dat heb ik gemerkt op mijn werk, waar het me maar liefst 2 jaar heeft gekost om de verschillende uurwerkmerken en -modellen een beetje te kennen. En net als je dan dat licht euforisch gevoel ervaart, dat je goed bent in iets, dan maak je een fout. Zo kocht ik goud aan, dat achteraf zwaar verguld staal bleek te zijn. Een kostelijke foutje. Ik had het nochtans getest, maar ik had niet met de loep naar een stempel gezocht. Het was dus een fout die vermeden had kunnen worden. Toch was de baas niet echt kwaad, maar hij stond er wel op dat ik het valse goud in mijn bureauschuif bewaar, zodat ik er telkens aan herinnerd word, net zoals hij die valse panerai die hij had aangekocht in de kluis bewaart.

Bij het schrijven is het net zo. Ik oefen, in de hoop mezelf te kunnen verbeteren, vooruit te geraken zodat ik mijn droom 'het publiceren van een boek' ooit zal kunnen waarmaken. Ik zeg 'ooit' want ik besef maar al te goed dat ik geen kleine droom heb uitgekozen. Toch ben ik ervan overtuigd dat als ik er blijf voor werken, dat de kansen dat die droom waarheid wordt, veel groter zijn. Ook op schrijfvlak had ik deze week een licht euforisch gevoel. Ik werd namelijk gecontacteerd door de redactie van 'Knokke Actueel', een glossy magazine, met een aanbod.
'Vicky, via een vriendin van me ben ik op je blog terechtgekomen' klonk het 'en ik vind het echt leuk, heel luchtig en grappig. We zien in jou een beetje Carrie van Sex and the City'. Wil je voor ons magazine een column schrijven, over je leven als dertiger hier in onze gemeente?'
Waw! Ik was in de zevende hemel. Wat een kans! Het hele weekend vertelde ik tegen iedereen die het maar wou horen, of die toevallig binnen een straal van 1 meter stond, wat mijn nieuw project zou zijn.
Mijn eerste schrijfsel zou meteen goed moeten zijn, besefte ik maar al te goed. Vandaar ook dat ik al dagen loop te brainstormen, mits een kleine pauze waarin ik mijn andere column, die voor de Kneistikrant, schreef. Iets te vlug geschreven, zo bleek, want de punten die mijn lezers me toekenden waren beneden alles. De kritiek is waarschijnlijk wel terecht. Zelf ben ik ook niet heel tevreden van die laatste column. En toch heb ik hem zo gepost. Waarom? Zat ik met mijn hoofd al teveel bij mijn 'SATC-column'? Dat zou niet mogen, want het is bij de Kneistikrant dat alles begonnen is, en mijn column daar ligt me, net als mijn lezers, nog steeds nauw aan het hart. Zij hebben me een kans gegeven, toen ik nog niets had kunnen bewijzen, en zo'n kansen krijg je niet vaak. Vandaar ook dat ik mijn laatste column heb uitgeprint, om hem in mijn nachtkastje te bewaren, zodat ik er telkens aan herinnerd word...

Zoals altijd is de baas steeds op zoek naar manieren om de winkel meer naambekendheid te geven. Naast de bedrijfsfilm hebben we zo ook nieuwe visitekaartjes laten drukken, en voor het eerst ook een versie voor mezelf... Mijn eigen visitekaartje. Vanaf nu kan ik dus ook zeggen 'Wacht, ik geef je mijn kaartje...' De kaartjes zijn echter, net als de bedrijfsfilm, nét iets minder wauw dan we hadden verwacht.
'Ze vallen niet op!' jammert de baas 'ze zijn zo wit.'
'Ik vind ze ook nogal sober' antwoordt zijn schoonbroer, die tegenwoordig, net als Monsieur Schoonpapa, een beetje komt helpen in de winkel.
'Maar geen probleem' vervolgt hij 'deel ze uit en laat er dan nieuwe drukken. Hoeveel heb je er?' De baas en ik wisselen even een beteuterde blik en antwoorden gesmoord
'6000 stuks'
'Wat? 6000?'
'Wel ja, 3000 voor elk hé' zeggen we ter onzer verdediging. We dromen het misschien soms een beetje te groot... De schoonbroer bekijkt nogmaals mijn kaartje
'Maar Vicky! Ben je gepromoveerd? Hier staat "Manager" onder je naam!'
'Ik weet het' zeg ik fier. Wie had dat gedacht dat ik nog eens visitekaartjes met daarop 'Manager' ging hebben.
'Maar als jij de Manager bent? Wat is de baas dan?' vraagt hij logisch
'CEO! Chief Executive Officer'
De schoonbroer barst in lachen uit 'Maar jullie zijn maar met 2 in de winkel! De CEO en de Manager! Dat is nogal een bedrijf zeg!'
Zoals ik al zei... we dromen het nogal groot, maar dat is gewoon omdat we vooruit willen met de zaak.

Monsieur Schoonpapa wil ook vooruit en is een nieuwe studie begonnen... het Nederlands. Hij heeft zo een kinderwoordenboek 'Frans-Nederlands' gekocht en oefent vrolijk zijn zinnetjes in de winkel.
'De kat woont op de boerderij' zegt hij tegen de baas.
'Wat? Welke kat?' antwoordt de baas die nog niet op de hoogte was van Mr Schoonpapa zijn nieuw voornemen.
'J'apprends le Néerlandais' antwoordt deze fier en laat zijn boekje zien.
'Maar wat heb je nu aan zo'n zinnetjes? Zo leer je niets!'
'Maar er staat vanalles in, ook over families!' zegt Schoonpapa. Vervolgens buigt hij zich over zijn boekje en zegt 'De baby vindt de kat leuk!'
De baas kijkt me aan met een blik die zegt 'Nu is hij helemaal gek geworden!'
'Zie je wel dat ik veel leer! Ik weet nu dat "aimer" "vinden" betekent. Dus "On va s'aimer" is "We gaan het vinden".
'Het is te hopen dat hij het vindt, anders zal er van dat aimer ook niet teveel sprake zijn' fluistert de schoonbroer me toe.