Ik ben een SATC-fan, al van de eerste aflevering, nu 12 jaar geleden.  Vandaar dat het me ook verbaasde, toen ik aan het aanschuiven was om mijn ticketje voor de film te kopen, ik vlak voor mij een groepje 12-jarigen over SATC bezig hoorde.  Met een glimlach hoorde ik hen vertellen, over de schoenen van Sarah Jessica Parker dan nog wel.  Zalig, zo fashionista's in spé.  Dat was bij mij op die leeftijd wel anders, ik moest van die jezussandelen van 'het Schoenfabriekske' dragen.  En geloof me, een fashionista gaat niet naar het 'Schoenfabriekske'.  De vriendin en ik genoten in ieder geval van de film, en van de babbel, over de film, over sex en uiteindelijk over de gynaecoloog.  Het was ondertussen al de derde keer dat hij ter sprake kwam deze week.  Iedere vriendin heeft zo haar eigen verhalen en bezorgdheden en die worden schaamteloos gedeeld.

De ene vriendin liet me fier een 3D-foto van haar echo zien.  Die foto's hebben zo veel weg van die psychiater-testen, op het eerste zicht herken je niets, maar als je maar lang genoeg blijft kijken wordt het duidelijk en herken je een armpje en een beentje, en kan je nog moeilijk wegkijken.  Met de andere vriendin hadden we het uitvoerig over de handen van de gynaecoloog, die ook het best beschrijfbaar zijn als 'uitvoerig'. 
'Ik ben vorige week nog maar net geweest, op jaarlijkse controle' zei ik tegen de vriendin 
'En?'
'Hij vroeg me mijn sokken uit te doen' antwoord ik, alsof dit heel mijn bezoek samenvatte. 
'Je sokken?'
'Ja, en ik dacht, hij moet daar toch niet zijn hé, tis al genoeg dat ik mijn ondergoed moet uitdoen.  Dus ik had ze aangehouden.'
'En had je dan enkel je sokken aan?' vroeg de vriendin verbaasd
'Ja, dat en dat hospitaalkleedje hé'
'Doe jij dat aan?' 
'Jij niet?'
'Maar nee gij! Wie weeet wie dat allemaal al heeft aangehad die dag, als Georgette of Maria juist voor je is geweest...'  riep ze uit
'Oh help! Zo een bomma' lach ik, en dan na een korte stilte 'Of nog erger... wat als er een Britney of Shanaya voor mij was!
We proestten het uit.  Toen werd de vriendin plots serieus
'Mag ik je iets persoonlijks vragen?'  Ik vroeg me al af wat dat juist ging zijn, maar zei toch ja, vooral dan ook uit nieuwsgierigheid.
'Hoeveel heb je betaald?' vroeg ze 'Ik moet namelijk ook gaan binnenkort'. 
Oh, was het dat maar, dacht ik en deelde haar mijn rekening mee.  Ze knikte even, boog toen wat voorover en fluisterde samenzweerderig
'En met bancontact?'

Ook 's avonds bij de vrienden kwam het gesprek terug bij de gynaecoloog.  De eeuwige student kwam namelijk net terug van zijn examen gynaecologie/urologie.  Ik leerde weer een nieuw woordje bij toen hij zijn vraag over balanitis uitlegde.  Balanitis, ontsteking van de eikel. Au.  Ik vroeg hem of dat een specialisatie was die hem interesseerde.
'Ja, eigenlijk wel' antwoordde hij
'Ben je zeker?' vroeg ik vertwijfeld
'Dat is echt interessant hoor, gynaecologie'
'Ja, daar twijfel ik niet aan... maar ik denk gewoon, wie wil er in godsnaam samen zijn met een gynaecoloog?' 
'Maar, daar is toch niks apart aan?' vroeg hij
De andere mannen begrepen het probleem ook niet volledig, ik deed een poging het uit te leggen.
'Stel je nu voor dat je samen bent met een gynaecoloog, die heel de dag met zijn handen in allerlei vrouwen heeft gezeten, wil je dan, als vrouw écht dat hij 's avonds jou nog eens stevig vastpakt? En wat als al je vriendinnen bij hem op consultatie komen, dan weet je gewoon dat je man hen allemaal kent... down under.'
'Maar ze pakken dat professioneel aan hoor' zegt de dokter in spé verdedigend. 'Zij bekijken dat niet op die manier.'
'Ik moet er toch niet van weten!' zei ik 'Ik vraag me dan af, of ze van iedere vrouw die ze behandelen, zo een beeld hebben, gebrand op hun netvlies, zo van vanonder.  Als een gynaecoloog zegt "Ik ken haar ja, maar ik kan er moeilijk een gezicht op plakken" dan weet je ook hoe laat het is!'

PS: Als toetje nog een hilarisch stukje SATC, Charlotte bij de gynaecoloog omdat haar vagina depressief is...

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=sRJbI2-bCzY   

06-06-2010 om 00:00 geschreven door Postuertje  

03-06-2010 om 00:00 geschreven door Postuertje  

De triathlon komt dichterbij, de groepstrainingen zijn begonnen en ik kreeg zoiets als een trainingsschema in mijn mailbox. Het wordt menens, vanaf nu zal ik iedere week moeten zwemmen, fietsen en lopen. Daarbovenop volgt dan nog eens een groepstraining, die wonder boven wonder véél beter meeviel dan verwacht.  Ik denk echt dat ik conditie aan het opbouwen ben! 
'Zondagochtend gaan we met een aantal vrouwen fietsen' vertelde de mede-trainster (en blogster ) me. 'Gewoon een gezapige, zondagse fietstocht, niet zoals die vrouwenfietsclubjes die 60 km doen.' Perfect, dat gecombineerd met een terrasje onderweg is just 'my cup of tea.'

Het weekend was er, en voor ik het wist was ik me aan het klaarmaken voor mijn gezapige zondagse fietstocht.  Ik had stress! Kledingsstress!  Terwijl ik outfit na outfit afkeurde beklaagde ik me dat ik niet naar de dresscode had gevraagd.  Ging men sportief?  Of op zijn zondags?  Al die kledingsstress zorgde ervoor dat ik te laat toekwam, tegen dat ik de anderen had ingehaald was ik dan ook behoorlijk opgewarmd.  Daar waren ze dan, mijn lustige medefietsters, allen in sportkledij, mét helm en koersfiets.  Iets zei me dat dit toch niet zo gezapig zou zijn.  Ik was echter al blij dat ik mijn linnen broek en zomerse blouse niet aanhad, en toch maar voor een short en topje was gegaan.  Het werd afzien, aan 25 km per uur.  Toen we een halte hielden in Retranchement riep ik opgelucht uit
'Gaan we een terrasje doen?!?' 
Na 45 km kwamen we terug aan in Knokke, vermoeid, maar zo blij dat ik was meegegaan! 

Het was een ontstuimige belissing om mee te doen met de Finishers triathlon, en ergens geloof ik nog steeds niet dat het me zal lukken.  Maar de training bouwt mijn conditie langzaam op en zo zal het me misschien toch lukken!  De triathlon komt dichterbij... maar helaas Monsieur Schoonpapa ook!

26-05-2010 om 00:00 geschreven door Postuertje  

Net toen ik de winkel volledig gesloten had, kreeg ik telefoon van de mama. Terwijl ik opnam stak ik ondertussen mijn sleutels veilig weg en keek even op het uur... 18u12, ideaal!  Met een beetje geluk zou er weinig file zijn om Antwerpen uit te rijden wat zou betekenen dat ik om 19u15 al in Knokke zou zijn.  Ik ken de weg ondertussen al goed, ik weet de tankstations en flitspalen staan en ik kan perfect de tijd inschatten.  Het is een comfortabele routine geworden.  Ook de weg naar de parking zit mee in die routine, dan neem ik mijn parkeerkaart en mijn autosleutel klaar én  most important, mijn gsm.  Die verbind ik dan met de oortjes, zodat als ik onderweg mijn telefoontjes kan doen. 
'Verdorie!' Aan de auto merkte ik dat mijn gsm niet in het daarvoor voorziene vakje van mijn handtas zat. Hij lag dus nog op mijn bureau.  En door Joodse feestdagen was de winkel twee dagen dicht,er zat dus niets anders op dan opnieuw naar de winkel te wandelen om hem te gaan halen. 
'Wacht mama, ik ga je moeten laten, ik ben mijn gsm vergeten in de winkel en moet dus terug open doen. Daarvoor moet ik me concentreren, dus dat gaat moeilijk als ik aan het bellen ben.  Ik bel je straks wel terug!' zei ik dus
'Oh' reageerde de mama 'Ja, gaat hem dan maar vlug halen hé'
Pas toen ik inhaakte en mijn gsm dus wou wegsteken had ik het door.  Een blond moment noemen ze dat.  Blijkbaar besefte de mama net op dat moment ook haar blond moment want ze belde terug.
'Maar Vicky, ik heb je op je gsm gebeld!  Hoe kan hij dan in de winkel liggen?'

Zo baasje, zo beestje.  Scarlett, de kat, had ook zo haar blond moment deze week.  Ze mag namelijk buiten spelen tegenwoordig.  Voorzichtig verkent ze de wereld rond haar, en maakt ze nieuwe vriendjes.  De bewoners van het rusthuis, mijn buren, zijn alvast fan. Naast het rusthuis wonen heeft zo zijn voor- en nadelen.  Je hebt nooit last van je buren, geen geluidsoverlast, geen wilde feestjes, of toch niet na 16 uur.  Alleen heb ik zo mijn bedenkingen bij het wijkfeest... Scarlett is alvast blij met de vele aandacht, wat haar tevens een beetje overmoedig maakte.  Zo was ze op het binnenkoertje onder mijn balkon gesprongen.  Ik merkte dit rond 23u30, toen ik ging slapen en haar hoorde janken.  Terug naar boven geraken was blijkbaar wat moeilijker.  En wat moet je doen als je kat midden in de nacht vast zit?  Ik probeerde haar te redden en ging dus op zoek naar een stok, een aftrekker zou mss helpen.  Voorzichtig klom ik, in pyjama, over mijn balkonreling op het plat dak, waar ik me op mijn buik legde en de aftrekker naar beneden hield.  Scarlett jankte er nog steeds op los.  Ondanks al mijn pogingen haar te overtuigen dat het veilig was om op de stok te kruipen, weigerde ze.  Ik begrijp haar wel, een poes kruipt niet op zomaar eender welke stok.  Misschien als ik er een dekentje aanbond, maar ook dit hielp niet.  Een ladder dan... Puffend sleurde ik de ladder uit de garage tot in mijn appartement, en over de reling, maar Scarlett was ondertussen al te veel in paniek om nog de trapjes op te lopen.  Er zat niks anders op dan haar buiten te laten tot 's ochtends, wanneer ik toegang had tot het binnenkoertje.  Gelukkig dat de buren een beetje doof zijn... nog een voordeel van naast het rusthuis wonen!

20-05-2010 om 22:13 geschreven door Postuertje  

15-05-2010 om 21:10 geschreven door Postuertje  

09-05-2010 om 00:00 geschreven door Postuertje  

02-05-2010 om 16:36 geschreven door Postuertje  

Soms duurt het even eer je ergens voldoening uithaalt, soms moet je er eerst wat tijd en moeite in investeren.  En ik ben niet bekend voor mijn geduld, maar toch, soms word ook ik verrast door hoe de tijd voor een zekere vertrouwdheid, plezier en zekerheid kan zorgen.  Dit gevoel overviel me deze week op het werk.  Twee jaar werk ik ondertussen voor de baas, best lang gezien dat ik deze job altijd al als tijdelijk beschouwde… tot ik mijn droomjob zou vinden. 

‘Ik ben geen verkoopster, het zit gewoon niet in me’ liet ik de baas steeds weten. 
‘Jawel, je kan het wel, ik ben er zeker van dat je nog eens een heel goede verkoopster zal worden’  De baas heeft wel geduld, al twee jaar is hij heel geduldig en legt hij stap voor stap alles uit.  Zo leerde ik de juiste vaktaal en dat in het Nederlands, Frans en Engels.  Ik leerde een diamant bekijken en beoordelen op kwaliteit. Ik leerde het verschil tussen een interessante aankoop en tijdverlies.  En ik leerde van ons product houden, ik word enthousiast bij het bekijken van een uurwerk met complicaties, een prachtig binnenwerk of een gelimiteerd model.  Kortom, ik heb voldoening in mijn job gevonden.

Dit besef maakte dat ik vrolijk opstond, om even later vertwijfeld voor mijn kleerkast te staan. 
‘Ok, ik zoek dus iets Joods…’ Plots viel mijn oog op de perfecte outfit; een jeans, rolkraagpulletje en een gebreid vestje.  Hmmm geloof me, het is niet zo erg als het klinkt, en trouwens ‘It’s all in the Shoes!’ Mijn favoriete ‘high heels shoes’.  En blijkbaar werd de outfit al meteen goedgekeurd.  De schoonpapa van de baas, die ons ’s middags graag vergezeld in de winkel, liet me weten dat ik er zeer elegant uitzag.
‘Nu zal de verkoop zeker wel volgen!’ De bedrijvigheid in de winkel volgde alleszins wel.  Blijkbaar ging het nieuws dat het terug ‘veilig’ was in de winkel vlug de ronde.  Men moet geen schrik meer hebben voor onkuise gedachten, alhoewel ik niet weet of ik dit nu als ‘goed’ nieuws moet opvatten. Toch had de schoonpapa, net als de baas gelijk.  De verkoop volgde, en ik begin meer en meer te geloven dat ik misschien toch wel een goede verkoopster zou kunnen worden!

28-04-2010 om 22:58 geschreven door Postuertje  

De baas was een beetje zenuwachtig deze ochtend, hij wou me iets vertellen, maar wist niet goed hoe.  Misschien omdat hij wist dat hij een zeer gevoelig onderwerp zou aankaarten… mijn kleerkast!  Blijkbaar is die wat te ‘zomers’, hmmm… te bloot dus. De baas keek me pijnlijk aan, hij zat er duidelijk mee verveeld, vooral omdat hijzelf nooit problemen maakte van mijn outfits.  Maar hij had klachten gekregen.  Voorzichtig probeerde hij het uit te leggen.
‘Ik stoor mij er niet aan Vicky, maar je moet begrijpen, hier komen soms héél orthodoxe mensen en voor hen is het een zonde om gewoon maar naar je te kijken. Zij mogen niet naar vrouwen kijken. En weet je, als ze aanbellen in de winkel zien ze jou eerst niet! Als je dan rechtstaat is dat nogal verschieten voor hen.  Ze durven niet meer binnenkomen!  Heb je nog niet gemerkt dat we de laatste tijd veel minder bedelaars (zeer orthodoxe Joden die in ruil voor werk in de gemeenschap aalmoezen krijgen) hebben dan vroeger?’ 

Inderdaad, ik dácht al dat het wat kalmer was tegenwoordig, wist ik veel dat mijn kleedjes daarvoor verantwoordelijk waren…  Mijn decolté werkt dan wel kostenbesparend maar blijkbaar ook reputatieverhogend.  En zo groot is hij nu ook weer niet! Iedereen heeft andere normen, bovendien is het de baas zijn winkel, en voel ik me een beetje schuldig dat er door mij over hem gesproken wordt, dus zal ik me wel aanpassen en wat meer truitjes dragen. 
‘Het is spijtig’ zegt de baas nog ‘want voor klanten ben je wel heel goed gekleed, maar ja, je kan nooit voor iedereen goed doen.’

Dat laatste besef ik maar al te goed. Het maakt niet uit wat je zegt of niet zegt, doet of niet doet, er zal altijd wel iemand een opmerking over hebben.  Dat is nu eenmaal zo en meestal ken je wel de mensen waarvoor je nooit goed zal doen.  Het is pas pijnlijk als er opeens opmerkingen komen uit onverwachte hoek, van iemand waar je zelf wel het beste mee voor hebt. Mensen waarvan je dacht dat ze onder de noemer ‘vrienden’ vielen.  Gelukkig word je soms ook andersom verrast, dan blijkt dat sommige ‘kennissen’ misschien wel eens goede vrienden zouden kunnen worden. Maar de beste mensen… dat zijn diegenen die je gewoon nemen zoals je bent, die gewoon bij je willen zijn, met je willen spreken over alles en niets, en niet enkel maar om aan voer voor roddels te geraken.  Dat zijn de mensen die je graag zien, en door wie ik me zal laten omringen.

21-04-2010 om 00:00 geschreven door Postuertje  

Ik ben verdikt… 3 kilo nog wel, en dat op 6 weken tijd. Aan dat tempo zijn er twee maten bij tegen de zomersolden.  Nochtans ga ik 3 keer per week lopen, weer of geen weer, moe of niet moe, geen excuses.  Als ik thuis ben trek ik mijn loopschoenen aan en vertrek voor een ontspannende, avondlijke run… en dat toch al zeker 3 weken!  Ik heb me namelijk ingeschreven voor de Finishers Triathlon op 23 augustus, en ook al was dat een impulsieve beslissing, toch wil ik er echt voor gaan.  Vandaar dus het lopen, les 7 van start to run zit er net op, en eigenlijk begin ik er echt zin in te krijgen, zeker met dit zalige lentezonnetje.  Het doet me zo lekker gezond voelen.

Aan de beweging zal het dus niet liggen… oh nee… dan ligt het aan het eten.  Misschien is dat wel een mogelijkheid, vermits ik de laatste maand op menu’tjes leef.  Je weet wel, zo van die opwarmmaaltijden waar je je culinaire talenten kunt botvieren door de juiste hoeveelheid gaatjes te prikken.  Maar ja, daar heb ik wel een goed excuus voor, mijn fornuis is namelijk, na 2 maanden, nog steeds niet geleverd en met enkel maar een microgolf is er nu eenmaal niet veel dat je kan klaarmaken. Echt erg vond ik dit niet, maar hoe langer het duurt, hoe meer ik toch begon te verlangen naar ECHT eten. 

Gelukkig was er de baas, die me weeral een beetje hielp, deze keer door mij een inductiefornuis te geven dat hij nog in zijn kelder had staan.  De kelder staat namelijk vol met… ja, met alles gewoon, van tapijten over wasmachines tot printers en schilderijen.  De baas gooit nooit iets weg, want je weet nooit dat je het nog eens nodig kan hebben… of dat het nog eens geld kan opbrengen. Iets waar we meermaals al discussies over hebben gehad, want ik probeer namelijk wat orde in de chaos te brengen.  Toch was ik deze keer heel blij met het hamstergedrag van de baas.
‘Je moet spaghetti eten’ zei hij ‘dat is heel gezond en gemakkelijk te maken.’  Vervolgens ging hij naar de kelder en kwam terug boven met dat fornuis.
‘Vicky, jij drinkt toch soms wijn hé.’ Vroeg hij.
‘Soms ja…’
‘Ik heb hier nog twee flessen wijn gevonden, en ik denk niet dat ze kosher zijn.’ Fier toonde hij me twee flessen wijn, voorzien van een dikke laag oud stof. Wijn van 1989 en 1993, lees ik op het etiket.  Dat zou schitterend moeten zijn… ware het niet dat het witte wijn was.  In dit geval zal het eerder azijn geworden zijn vrees ik.  En zo heeft de baas weeral gelijk… de wijn is niet helemaal kosher.  Toch neem ik zijn raad graag ten harte en zal ik me dit weekend eens aan een spaghettisaus wagen op mijn nieuw inductiefornuis!

20-04-2010 om 22:33 geschreven door Postuertje  

Het was een drukke dag vandaag, maar wel een leuke dag, een dag hard werken, maar met voldoening.  De baas en ik hebben namelijk de etalage heringericht, en dat is nogal een werkje, we hebben het zelfs zwaar onderschat.  De baas dan vooral, ik had al een gevoel dat de dag te kort ging zijn om alles te verwezenlijken, maar de baas is altijd optimistisch.  Onze etalage bestaat uit honderden kleine vakjes, met daarin telkens een uurwerk of juweel, of soms zelfs meerdere.  De dag begon dus vroeg met het verwijderen van alle goederen en ze netjes op plateaus te leggen, voorzien van het informatiekaartje.  Tientallen plateaus, tot werkelijk heel de winkel vol stond.  Vervolgens werd de vitrine uitgekuist, vakje per vakje.  Nadien waren de juwelen aan de beurt, netjes opstomen totdat ze terug blonken.

Gelukkig hadden we ook nog hulp van de baas zijn schoonbroer, die de hele dag gespendeerd heeft met het opblinken van uurwerken.  Het tijdrovendste werk was echter het veranderen van stock en het maken van nieuwe etiketjes.  De honderden goederen werden één per één nagekeken, soms voorzien van een nieuw prijskaartje.
‘Dat is te goedkoop’ zei de baas dan. ‘Niet moeilijk dat dat niet verkoopt, we gaan de prijs hoger moeten zetten.’ Raar maar waar is dat een heel logische redenering.  Als iets té goedkoop is vertrouwt men het niet helemaal, ook al is alles wat we verkopen echt.

Hoe later het was, hoe duidelijker het werd dat dit geen werkje was dat we vandaag nog zouden kunnen afwerken.  Rond 16u00 hadden we nog maar een kwart van de etalage terug gevuld.  En dan werden we nog niet gestoord door klanten, want we hadden voor de gelegenheid de winkel gewoon gesloten.  Wat ook zijn voordelen had,  de muziek mocht namelijk eens ‘vollen bak’ staan.  De baas verraste me met zijn muziekkennis.  Hij is fan van ‘the  black eyed peas’, stel je voor!
‘Dat liedje van ‘I got a feeling’ vind ik leuk’ deelde hij me fier mee.  Ik kon hem geen ongelijk geven.

Naast de muziek waren er ook frietjes, want als je hard werkt moet je goed eten.  En om de dag helemaal compleet te maken gaf de baas me nog een ‘bonus’. Dat maakte de dag, die al goed begonnen was, nog net iets beter!

11-04-2010 om 21:47 geschreven door Postuertje  

Ik was op mijn Paasbest gisteren.  Ook al was dat niet zo evident na het 90s feestje eergisteren en het verjaardagsfeestje van één van de vriendinnen de dag ervoor. Maar de ouders kwamen op bezoek, dus zowel ik als mijn appartement werden aan een grondige inspectie onderworpen.  Het was de eerste keer dat de ouders het nieuwe interieur zouden zien, dus dat moest in orde zijn.  Verwoed ging ik dus nog even met de stofzuiger tekeer terwijl ik paniekerige blikken op de klok wierp.  Waaroom luister ik toch nooit naar mijn wekker?  Ik had het nog zo ingecalculeerd, ik zou op tijd opstaan, en ervoor zorgen dat zowel ik als mijn appartement op hun paasbest zouden zijn.  Maar zoals zo vaak koos ik er ’s ochtends voor om de wekker nog even te negeren, waardoor de ouders er net iets te vroeg waren.

Mijn bed was nog onopgedekt en ik onopgemaakt.  Geen goed begin dus.  Gelukkig was het humeur al wel in orde.  Een feestje is namelijk een geseling waard, en als je een leuke avond hebt gehad, blijf je daar nog wel even van nagenieten.  En ik had 2 leuke avonds gehad, dus dat is dan dubbel nagenieten.  Het verjaardagsfeestje van de vriendin was een gezellig samenzijn met leuke vrienden, ook enkele nieuwe mensen leren kennen. Het was leuk om eens wat gezichten op namen te plakken.  Helaas was het alweer zo vlug zo laat, en de volgende dag moest ik nog werken ook.  En dat nog wel zonder koffie.   De koffiezet op het werk was deze week verboden terrein.  Het is namelijk Pesach, Joodse Pasen, en daarvoor moet de hele winkel Kosher blijven.  Helaas… koffie is niet kosher voor Pasen.  Het 90s feestje was ook een succes, alhoewel ik niet zo fan ben van muziek uit de jaren 90.  Ik heb me in de jaren 90 wel goed geamuseerd, maar dat was dan op muziek van de jaren 70 en 80.  Maar de mensen uit de jaren 2000 maakten alles goed.

De ouders keken gelukkig niet naar mijn kleine oogjes, en ook het nieuwe interieur werd goedgekeurd, al was het soms met een ‘maar’ erbij.  Een goedbedoelde maar, zoals alleen moeders kunnen geven.  En zoals alleen dochters kunnen negeren… ik was namelijk op mij Paasbest!

06-04-2010 om 22:05 geschreven door Postuertje  

Het was toneelweek.  Zo noem ik dat toch.  De week van toneel, want meer is er die week niet, meer kan er ook niet zijn tijdens toneelweek.  Tenminste toch als je speelt, want dan ben je volledig in je personage, zo zeer zelfs dat de mensen rondom je heen je niet meer herkennen. ‘Doe normaal, wees jezelf’ krijg ik dan te horen.  Maar die week is ‘mijn personage’ gewoon mezelf… normaal.  Dit stuk speelde ik niet mee, dus was er ook maar 1 versie van mezelf terug te vinden.  Toch was ik er graag even bij, om iedereen een dikke merde te wensen, en dat is positief bedoeld!

Ik had het stuk nog niet eerder gezien, dus toen ik met de generale repetitie in de zaal zat werd ik echt omvergeblazen. Zo goed, zo mooi, zo grappig, zo intens, zo aangrijpend…  Ik heb gelachen en een traantje gelaten, maar ik was bovenal enorm fier!  Fier op al die acteurs en actrices, mijn vrienden, die het beste van zichzelf hebben gegeven.  Meer nog, die zichzelf veruit overstegen hebben.  Fier op de nieuwe leden, voor de eerste keer op scène en ze stonden er. Chapeau!

Na de laatste voorstelling , na maanden van inspanning, van stress, van zenuwen, van zoeken naar je personage, van schitterende repetities en kutrepetities is er de ontlading… in ons geval een feestje. Dat feestje is legendarisch en weerspiegelt het succes van het stuk, dat feestje is net zoals de staande ovatie van het publiek, maar dan nét iets langer.  Toch mocht ik me niet volledig uit de bol laten gaan… ik was namelijk verantwoordelijk voor de pot.  Hoe kwamen ze er toch op om dat mij te laten doen?  Ik weet niet wiens idee het was, maar plots zag ik mezelf iedereen op de rug tikken en 10 euro vragen.  En wat waren we met velen. Het succes van het stuk weerspiegelde zich in vele ‘fans’ die mee wilden vieren.  Horen zij nu bij de pot of niet?  Ik keek om me heen, zoekend of iemand misschien een beetje wou helpen, maar iedereen was al lang in feestmodus.  Ik kon het hen niet kwalijk nemen…

Voila, pot afgeleverd, tijd dus dat ik zelf in feestmodus kwam.  En dat lukte.  Twee uurtjes later was ik zalig aan het dansen tot de secretaris me op de rug tikte.
‘Vicky, de pot is op!’
‘Hmmm… Ik ben aan het dansen!’
‘Kan goed en wel zijn, maar jij bent verantwoordelijk voor de pot, en de pot is op.’
De danspartners proberen me te overtuigen niet te luisteren en gewoon te blijven dansen.  De pot op met de pot dacht ik even, totdat kleine verantwoordelijkheidsgevoel, dat toch af en toe de kop opsteekt van zich liet horen. ‘Pfffffffff Ok dan!’  En zo vervolgde ik een tocht doorheen het café, vragend om geld voor de pot, wat nog minder evident was dan voorheen, want de feestgangers waren niet gehaast om hun portemonnee boven te halen.
‘Ik ben mijn vest kwijt’ hoorde ik er een zeggen ‘en mijn portefeuille zit in mijn vest’. 
‘Ga hem dan zoeken!’ zei ik.  Ik werd beantwoord met een  blik die duidelijk maakte dat dat wel héél veel gevraagd was na pot 1. 
Een kwartier lang heb ik de feestganger moeten achtervolgen, telkens weer tot de orde roepend, want hoe vlugger de pot geregeld was, hoe vlugger ik zelf terug in feestmodus kon kruipen.  En dat lukte… zorgeloos meezingen en meedansen en vooral meevieren, want wat was het toch een succes!!! Proficiat allemaal, ben zo fier!

02-04-2010 om 23:36 geschreven door Postuertje  

Vanmiddag, 16 uur, ik ben rustig uurwerken en juwelen op onze site aan het zetten.  Ondertussen luister ik stiekem naar de radio via internet.  Stiekem voor Sabam dan, want die ***!#%!!** strooien overal roet in het eten.  Zo haalden ze vorige week nog de muziekfragmenten uit een ontspannende quiz, en het heeft niet veel gescheeld of mijn toneelkring zou hun stuk niet mogen spelen.  Sabam verwachtte dus echt dat het stuk waarvoor men al 3 maanden aan het repeteren was werd vervangen door andere teksten… 10 dagen voor de première.  We zijn goed, heel goed zelfs, maar dat is zelfs voor ons teveel gevraagd.

Hoe dan ook, het was niet de muziek, maar wel  het nieuws waar ik deze middag rillingen van kreeg.  Een nieuwe overval in een juwelier in de diamantwijk.  De wijk waar ik werk, bij een juwelier uiteraard.  Heel de straat bestaat uit juweliers.  Juweliers en eetgelegenheden.  Dat gaat als volgt: diamanten – kebab – diamanten – noodles – diamanten – Koshere Tsjoelend, enz…  Absurd en  tegelijkertijd stimulerend.  En dan zijn er de horlogemakers, de polisseurs, de diamantzetters  en goudsmeden.  Antwerpen heeft zijn naam als diamanthoofdstad echt niet gestolen.  Dat de diamantwijk dan ook internationaal bekend is, is wel duidelijk.  Mensen van over heel  de wereld komen bij ons kopen en verkopen.  Dat is spannend, dat maakt dat de dag vol verrassingen zit en bijgevolg  vlotjes vooruit gaat.

Dat maakt dat je uitkijkt naar je werkdag.  Toch zijn er verrassingen die minder aangenaam zijn.  De politie die langskomt om de camerabeelden op te vragen omdat er iemand op straat is overvallen, op klaarlichte dag.  Vandalisten die ’s nachts de winkel als doelwit hadden.  Een andere wereld inderdaad ,  ver weg van mijn veilig Knokke-Heist.   Maar gelukkig kan ik ’s avonds gewoon naar huis rijden, naar mijn veilig, gezellig nestje.  The best of both worlds noemen ze dat, mijn dag vol spanning en mijn avond in mijn knusse cocon.

23-03-2010 om 21:20 geschreven door Postuertje  

Ik denk dat de kat, Scarlett, verkeerd geprogrameerd is.  Ze heeft het namelijk op haar genomen om ervoor te zorgen dat ik zeker op tijd wakker word, ze is mijn persoonlijke, levende wekker.  Helaas is ze verkeerd geprogrammeerd, ze denkt dat ik om 06u00 moet opstaan… ‘Hoe komt ze erbij?’ vraag ik me dan af.  I don’t do mornings!

Ik kom pas tot leven na verschillende tassen koffie.  Nadien gaat het uur per uur wat beter tot ik tegen 10u00 in staat ben om aan mijn werk te beginnen.  Tegen de middag begin ik er echt in te komen en ’s avonds ben ik dan miraculeus weer in topform.  Scarlett wil echter mijn bioritme veranderen, ze staat er ook op dat ik vroeger ga slapen.  Vanaf 23u00 begint ze te janken en dat stopt pas tot ik ga slapen.   

Om 06u00 vind Scarlett het dus ‘tijd om op te staan’ en dat laat ze me dan ook weten.  Dat begint met een zacht getik van een pootje tegen mijn wang.
‘Scarlett!!! Ga weg’ mompel ik dan terwijl ik met mijn hand voor me uitzwaai in de hoop haar weg te jagen.  Haar in een andere kamer stoppen is geen optie, dan jankt ze heel de nacht door en krabt ze met haar kleine, doch krachtige pootjes al de verf van de deuren.
Scarlett geeft niet vlug op, ze probeert me wakker te miauwen en wakker te knuffelen. Allemaal zonder effect.  Een slapende Vicky krijg je niet zo maar uit haar bed.

Tot dit weekend… Ik kon het zelf amper geloven, maar nu heeft ze toch de truc gevonden.  Of beter gezegd… ze heeft het licht gezien.  Letterlijk dan.  Ze is erin geslaagd om met haar pootjes het licht aan te doen.  Zo werd ik dus zondagochtend om 06u00 wakker, met het licht aan en een triomfantelijke Scarlett voor me. 

17-03-2010 om 22:16 geschreven door Postuertje  

Schrijven is hard werk… het is oneindig, je bent nooit klaar.  Ik schrijf, lees mijn eigen tekst hardop en herschrijf hem opnieuw.  Gefrustreerd tot ik tevreden ben. Natuurlijk kan je voor een blog niet steeds dezelfde discipline aan de dag leggen, of er zouden niet veel blogjes verschijnen.  Mijn blog is mijn uitlaatklep… waar ik toch een beetje mijn gevoelens, dromen, frustraties en angsten kwijt kan.  Een beetje dan toch… want het lijkt soms hoe meer lezers ik heb, hoe moeilijker het wordt om te schrijven, want niet iedereen wil een ‘personage’ in mijn blog zijn.   De blog is dus, helaas en gelukkig, onderworpen aan een zekere vorm van censuur.

Gelukkig, omdat je ieder persoonlijk detail uit je leven nu eenmaal niet languit op internet kan zetten. Helaas, omdat de creativiteit zo beknot wordt.  Ik heb echter de oplossing gevonden via mijn schrijfgroepje.  Daar ben ik begonnen aan een volledig fictief kortverhaal, en zo ben ik ook tot de conclusie gekomen dat schrijven hard werken is.  Een hele dag  ben ik al bezig… niet schrijven, maar herschrijven, tot het goed zit.  Tot het voor iedereen even duidelijk is, herkenbaar, spannend, grappig, onderhoudend.  Tot de fouten eruit zijn.  De schrijffouten, de euhum dt-foutjes, maar ook fouten in perspectief of tijd.  Kortom, het is hard werk. 

Maar weet je, ik stop mijn hart en ziel in dit verhaal… en misschien, hopelijk, kunnen de lezers dit terugvinden.  Eventjes zichzelf verliezen in een andere wereld… Want daar draait schrijven toch rond?

14-03-2010 om 16:09 geschreven door Postuertje  

Je hebt zo van die dagen… zondagen genoemd, zonder takenlijstje, zonder verplichtingen, gewoon een dag om jezelf te zijn.  Deze dinsdag was voor mij zo’n zondag.   Wakker worden door het licht dat stilletjes de kamer binnenkomt, en Scarlett, de kat, die enthousiast de kamer kwam binnen gedarteld.  Zij vond het tijd om op te staan, ik genoot er echter van me nog eens om te draaien.  Lekker lang uitslapen, met de wetenschap dat de hele dag, mijn vrije dag, nog voor me lag.  Rustig bedenken hoe ik de dag zou invullen.

Lekker ontbeten, koffie’tje gedronken en ondertussen de tam-tam gelezen, misschien dat helderziende Ronny misschien wist wat ik zou doen vandaag.  Gelukkig zorgde een smsje van de vriendin voor de oplossing, of ik mee wou gaan zwemmen.  Een half uurtje later zaten we in het zwembad, baantjes te trekken en vooral te ontspannen.  Ik heb me namelijk ingeschreven voor de Triatlon4fun en het wordt hoog tijd dat ik daarvoor begin te trainen.  Tot hiertoe beperkt het trainen zich enkel nog maar tot die ene zwembeurt en het downloaden van Evy Gruyaerts’ Start to run op mijn I-pod.  Maar kom, het is een begin hé!

De zwembeurt had een verkwikkend effect op mij, alsof de dag helemaal terug opnieuw begon. Genoeg energie dus om eindelijk nog eens een blogje te schrijven.  Ik ben terug… Helemaal heropgeladen!

09-03-2010 om 20:59 geschreven door Postuertje  

17-02-2010 om 17:07 geschreven door Postuertje  

16-02-2010 om 00:00 geschreven door Postuertje