Het was me weer het dagje vandaag… het dagje Antwerpen !  Zoals gewoonlijk werd ik begroet door een enthousiaste boekhouder.
‘Goedemorgen Vicky ! Ik ben vandaag manager !’
‘Manager ?’ vroeg ik

‘Ja, de baas is er niet, dus ik zal voor manager spelen voor jou Vicky.  Wil je een lieve of een stoute manager, Vicky ?

‘Euh…’

‘Wacht’ zei de boekhouder, ik zal het eens voordoen.’  Hij nam enkele stappen weg van mij en kwam toen al roepend aangestormd ‘Vicky, je MOET vlugger werken, je moet vandaag minstens 10 uurwerken verkopen !’ Dit was de stoute manager’ fluisterde hij me toe.  Vervolgens kwam hij met een tasje koffie bij me en zei ‘Vicky, je doet dat fantastisch, je krijgt 500 € opslag per dag !’

‘En dit is de lieve manager ?’ reageerde ik verbouwereerd.

‘Juist Vicky !’ Hij bulderde het een moment uit van het lachen en werd toen meteen terug serieus. ‘Oh sorry Vicky, dat was een grapje !  Ik ben niet écht de manager vandaag,  en ik kan je ook geen 500 € opslag per dag geven !  Sorry, ik had dat niet mogen zeggen !’

Dit beloofde toch een lange dag te worden.  Hoe grappig de boekhouder soms kan zijn in retrospectie, op het moment zelf is hij gewoon vermoeiend.  Hij eist werkelijk al je tijd op

‘Vicky, ik ben binnenkort hoofdboekhouder !’

‘Maar je bent de enige boekhouder.’

‘Ja, maar nu volg ik lessen, amai Vicky, en ik dacht dat boekhouden al interessant was, nu volg ik Fiscaliteit, Vicky.  Maar dat is zó spannend hé Vicky.  En mijn leerkracht hé Vicky, die is zo slim hé Vicky.  Gisteren ging het over ontslag Vicky, amai Vicky, wist je dat er meer dan 10 redenen voor ontslag bestaan ?’

Gelukkig werden we gestoord door een klant vooraleer hij een volledige opsomming kon geven.  Die klant had gisteren een uurwerk gekocht en had nu nog juist een factuur nodig.  De boekhouder sloeg in paniek.
‘ja, maar ik weet helemaal niet wanneer dat is aangekocht, en meneer heeft geen BTW-nr, hoe kan ik dan een factuur opmaken ?’ de boekhouder klonk alsof hij op het randje van een zenuwinzinking stond.  Hij belde maar liefst 4 keer naar de baas en werd zenuwachtiger met de minuut.  De klant werd gevraagd om volgende week terug te komen voor een factuur. 
‘Ik begrijp het probleem niet’ zei de klant ‘u bent toch boekhouder ?’

‘Hóófdboekhouder’ antwoordde de boekhouder.

‘Is het dan zo moeilijk om mij gewoon een aankoopbewijsje te maken ?’

‘Oh, dus u heeft gewoon een aankoopbewijs nodig ?’ vroeg de boekhouder ‘Maar dat zal Vicky even doen.  Dat is mijn taak niet, ik ben boekhouder, ik maak facturen !’

Even later hoorde ik de boekhouder aan de telefoon

‘Hallo Electrabel ? U spreekt hier met de hoofdboekhouder.  De manager en ik zijn zo stom geweest.  We waren klant bij jullie, maar toen is er hier iemand geweest, die ons hoofd helemaal zot heeft gemaakt, en zo zijn we weggegaan bij jullie.  Het spijt ons zo !   Echt, we hebben er zóveel spijt van!  En weet je, die andere firma luistert helemaal niet naar mij, en ik begrijp hun facturen niet.  Alsjeblieft Electrabel, mogen we terugkomen ? ‘

De collega en ik gierden het uit! En Electrabel waarschijnlijk ook...

11-12-2009 om 11:21 geschreven door Postuertje  

Anaïs opende de pot verf en zuchtte… beige, weeral.  Waarom koos iedereen toch diezelfde klotekleur voor zijn appartement aan de kust?  Dacht men dan nooit aan haar, de schilder?  Het was nu niet meteen de spannendste kleur om mee aan de slag te gaan.  Natuurlijk noemden haar elitaire klanten het  nooit beige.  Het was ‘Pierre de France’ of ‘bord de Seine’ of ‘Vison’.  Anaïs kon echter de verleiding nooit weerstaan om gewoon beige te zeggen tegen haar  klanten.  Dan haalden ze er meteen de kleurkaart bij om haar op de juiste kleur te wijzen. Ze hadden namelijk extra betaald om ‘Cape Cod’ en niet ‘beige’ te mogen zeggen.
Het was best een groot appartement  waar ze nu aan de slag moest, hier zou ze de rest van de maand zoet mee zijn.  Ze voelde aan de muur.  Zoals gewoonlijk was de afwerking niet wat het moest zijn, ze zou hier nog heel wat schuurwerk hebben alvorens ze fleece kon plakken.
Anaïs deed haar job graag, ze genoot van de vrijheid en de rust in een leegstaand appartement.  Ze hield van het onmiddellijke resultaat, spijtig van het beige….  Zelf hield ze van felle kleurtjes.  Zo had ze één wand in haar keuken felgroen geschilderd.  En haar slaapkamer in een prachtig, rustgevend blauw.  Het meest trots was ze nog op haar badkamer, die was barbieroze.  Ze droomde daar al van sedert die keer dat ze als klein meisje met haar ouders langs een badkamerwinkel had gelopen.  Er stond zo’n vreselijke ‘eighties-roze’ badkamer in de vitrine.  Zo een met een roze wc, een roze bad en roze lavabo’s op poten.  ‘Deze wil ik later hebben,’ had ze toen gezegd.  Haar ouders hadden eens moeten lachen, maar Anaïs was vastberaden geweest.  Week na week ging ze kijken of ‘haar’ roze badkamer nog steeds beschikbaar was.  Voor de zekerheid wou ze er alvast eentje bestellen, dus was ze samen met haar ouders tot bij de verkoper gegaan met de vraag ‘er alvast eentje opzij te houden voor later’.  Dit verhaal was een klassieker geworden tijdens familiefeestjes.
En nu had ze dus haar eigen versie van de roze badkamer.  Met één felroze muur, en strakke witgelakte badkamermeubels.  De accessoires waren dan weer roze, en het was prachtig!  Zelfs haar ouders hadden moeten toegeven dat ze talent had als het op inrichten aankwam.  Niet dat ze veel gelegenheid had om designadvies te geven.  Haar klanten hadden daar reeds iemand voor, een binnenhuisarchitecte met naam, iemand die hen door tenminste drie anderen was aangeraden. In hun ogen was Anaïs een ordinaire schilder. Wat zou zij van inrichting kunnen afweten? Ze noemde 'Bord de Seine' beige! 

Oh, en voor diegenen die twijfelen... Ja, ik wil ook een roze badkamer!

10-12-2009 om 15:54 geschreven door Postuertje  

De vereniging van de echtgenoot organiseerde onlangs een assertiviteits-cursus.

‘Dat heb ik niet nodig hoor’ riep ik uit ‘ik ben héél assertief.’

‘Dat denk je maar’ antwoordde de echtgenoot ‘bekijk je agenda eens!  Waar heb je nu weer allemaal op toegezegd?  Je moet soms leren nee zeggen als ze je iets vragen.  Je bent altijd bang dat je wat zal missen’

Ja, daar sloeg hij de nagel op de kop.  Ik mis niet graag iets… Stel je voor dat er iets spectaculairs gebeurt, en ik ben er niet bij !  Wat als het zo'n feestje is waar men nog jaren over napraat, en ik heb het gemist! Vandaar dat ik liefst overal bij ben, en dat 150 %.  Maar je kan natuurlijk niet overal bij zijn , je kan niet alles willen en je kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn.  Vandaar dat je moet kiezen… en kiezen is altijd een beetje verliezen. En dat doet zeer!

De cursus leerde me echter dat mijn ijdelheid aan de basis ligt.  Ik ben vereerd dat ze mij om hulp vragen, dat ze mij uitnodigen. En als ik nee zeg, vraagt men het misschien geen tweede keer.  En zo zeg ik ja, net zoals ik een ‘eenmalig aanbod’ steeds in mijn winkelkarretje zal leggen.  Ook al heb ik het nu niet meteen nodig, ik wil nadien geen spijt hebben dat ik het niét geprobeerd heb.  Dus als men vraagt 'wie ziet het zitten om...' schiet mijn rechterhand automatisch de lucht, gevolgd door de woorden 'Ik heb nog wel wat tijd over!'

Gelukkig leren we iedere dag bij.  Mijn nieuwe, assertievere ik zegt dus, al is het soms met veel pijn in het hart, af en toe eens neen.
‘Nee, sorry, het gaat nu echt niet.  Maar alsjeblieft… vergeet me niet en vraag het later nog eens!’

07-12-2009 om 15:25 geschreven door Postuertje  

Het is zover… ik heb mijn eerste rimpel ontdekt!

Even een nieuwe alinea beginnen om te bekomen!  Het gebeurde gisteren… in de badkamer…  voor de spiegel…  Samen met de vriendin, die ook haar eerste rimpel heeft ontdekt.  Nog  een troost, dat we het samen konden delen, zoals al zoveel dingen in ons leven.  Dit was echter iets dat niet op ons lijstje stond. 

We hielden gisteren een good old-fashioned sleepover-party.  Ja, wij meisje van bijna dertig  voelen ons soms nog graag eens zestien.  Of moet ik nu, post-rimpelontdekking, zeggen ‘vrouwen’ van bijna dertig.  Ik vraag me eigenlijk af vanaf welke leeftijd je jezelf geen meisje, dan wel een vrouw noemt.  Is dat vanaf de eerste rimpel?  Het eerste grijze haar misschien?  Of als de hippe garçon in het danscafé je ‘mevrouw’ noemt? (Oh horror!)  Ik ben er alleszins nog niet klaar voor.  Ik voel me nog altijd gewoon een meisje.

Nu ja, op die good old-fashioned sleepover-party ontdekte ik dus die eerste rimpel, op mijn neusbruggetje.  Ze zeggen altijd dat je rimpels weergeven hoe je geleefd hebt.  Ik veronderstel dus   dat ik zo’n  oud dametje met veel lachrimpeltjes, en een enkel denkrimpeltje ga zijn.  Maar nee, de eerst rimpel is dus op mijn neus.  Wat betekent dat dan?  Heb ik teveel mijn neus opgetrokken misschien?  De vriendin en ik stonden dus beiden voor de spiegel, zorgvuldig iedere vierkante cm van ons gezicht te bestuderen.

‘Ja, dat is het dus’ zei de vriendin ‘ik zal achter zo’n pot anti-rimpelcrème moeten gaan’
‘Ik heb hier anti-rimpelcrème liggen’ deelde ik mee ‘maar je mag dat niet gebruiken voor je dertig.’
‘Maar als je nu al rimpels hebt voor je dertig?  En trouwens, waarom heb je het dan in godsnaam in huis.’
‘Dat was een verjaardagscadeautje… 2 jaar geleden.’
‘Amai, ook een toffe cadeau!’
‘Smeer nu maar’

Zo begonnen we dus verwoed te smeren, in de hoop ’s ochtends rimpelvrij wakker te worden.  Helaas was dat niet het geval.  Door die vette crème werden we wakker vol puisten.  We zijn dus blijkbaar al oud genoeg om rimpels te krijgen, maar nog niet oud genoeg om puistenvrij door het leven te gaan.  Of misschien was dit gewoon een teken om de rimpelcrème nog even achterwege te laten en gewoon  ‘meisjes’ te zijn.

05-12-2009 om 15:50 geschreven door Postuertje  

Toen ik gisteren binnenkwam in de winkel werd ik niet alleen begroet door een enthousiaste baas, maar ook door een penetrante geur.
‘Het stinkt hier’ riep ik uit.
‘Ja, ik heb ook al iets gemerkt, het is al een paar dagen en het wordt iedere dag erger.  Het zullen de “puttekes” zijn’ zei de baas.
Toch viel het me op dat de geur achteraan in de keuken veel sterker was dan buiten, waar de ‘puttekes’ zich bevonden.  Voorzichtig ging ik op zoek naar de oorsprong… met de baas in mijn kielzog.

Ik kan u vertellen dat we het gevonden hebben… ik ril nog steeds na.  Blijkbaar was de diepvriezer uitgevallen en heel de inhoud beginnen rotten.  Nu, op een iets of wat normale werkplek bevindt zich er niet zoveel in de diepvriezer, maar zoals je al wel merkt, is de normaliteit bij ons ver zoek.  De diepvries zat vol met rauw vlees en vis, en geloof me, als dat begint te rotten…  De baas had namelijk geen plaats meer in de diepvriezers thuis, die ook allemaal vol zitten met rauw vlees en vis. 

‘Oh nee! Wat nu Vicky?’ vroeg de baas. Ik had zin om te zeggen ‘Ik weet het niet, wat zou je doen moest ik hier niet zijn vandaag?’, maar daarop kende ik het antwoord al, dan zou hij bellen naar me met exact dezelfde vraag. 
‘We hebben Dettol en handschoenen nodig!’ besloot ik dus.  Samen met de baas verwijderde ik al de hele inhoud en begon vervolgens al dat bloed op te kuisen.  De baas vond het toch maar bijzonder grappig.
‘Kijk naar Vicky! Hahaha, en ze heeft haar mooie schoentjes en haar nieuwe kleedje aan!’  Toch was de baas zeer dankbaar.  Ook de boekhouder was blij, zijn bureau bevindt zich namelijk naast de ijskast, en ook hij had al enkele dagen last van die vreemde geur.

Toch vond ik het ongelooflijk dat niemand had gemerkt dat de ijskast niet meer werkte.
‘Het lichtje werkt ook niet meer!’ verduidelijkte ik.
‘Ja’ zei de baas ‘maar je hoort de motor toch, hoor je het zoemen?’  Inderdaad, er klonk een zacht gezoem op de achtergrond… Alleen was dat gezoem niet afkomstig van de ijskast, het leek wel uit de pc van de boekhouder te komen.
‘Er komt precies gezoem uit je computer’ zei ik dus.  De boekhouder keek fier op.
‘Ja, kijk, ik heb bijen op mijn scherm! Die werken zó ontspannend!’

02-12-2009 om 18:26 geschreven door Postuertje  

‘Wat doe je morgen ?’ vroeg de broer

‘Niets speciaals, waarom ?’

‘Zie je het zitten om naar hier te komen en eventjes sexy te dansen voor mij ? Dan kan ik dat filmen.’

Ja, sommige vragen zie je echt niet afkomen !  Toch was ik niet zo verrast door deze vraag, het ging hier namelijk om de broer, een creatief genie, waar ‘ongewoon’ de normaliteit is.  Hij had mijn medewerking nodig voor een reclamefilmpje, waarin een vrouwensilhouet sexy moves showt.  Er was maar één probleem… ik kan helemaal niet sexy dansen !

‘Ik kan niet sexy dansen’ zei ik dus.

‘Maar natuurlijk wel, ge zijt een vrouw !  Doe dat zwart kleedje aan dat je vorige week aanhad, das gemakkelijk om uit te knippen’

 Ja, de broer heeft zo zijn eigen taaltje, en blijkbaar was hij nog veel meer van plan dan mij uit te knippen.  
‘Ik zal je helemaal zwart maken’ vervolgde hij ‘Ik heb gewoon je silhouet nodig, en dan is iedereen sexy.  En je wordt natuurlijk helemaal bewerkt ‘ besloot hij zijn overredingsmanoeuvre. 

‘Waw’ dacht ik ‘Ik word bewerkt én zwart gemaakt, daar kan ik geen nee tegen zeggen.’ En zo spendeerde ik een namiddag voor de lens van de broer terwijl ik mij in allerlei posities kronkelde, in de hoop dat die voor ‘sexy’ konden doorgaan.

Nu was het ongeduldig afwachten tot de broer mij magisch omtoverde tot een sexy vamp, dat ben ik namelijk nooit, ik ben eerder het klunzige, grappige meisje. Toen ik twee weken later het filmpje in mijn inbox terugvond was ik net een kind in een speelgoedwinkel. Helaas was mijn opwinding vlug getemperd, ik kwam er maar een halve seconde in voor ! En het was helemaal niet zo sexy !’  Ik liet de echtgenoot het filmpje bekijken.

‘Maar je komt daar niet in voor !’ reageerde hij

‘Jawel, maar je moet goed kijken, het duurt écht niet lang, dus concentreer je.’  Ik toonde het filmpje nogmaals.

‘Anders moet je zeggen wanneer juist je in beeld komt’ zegt de echtgenoot

‘Ik ben net gepasseerd !!!! Heb je het nu weer niet gezien ?’

Inderdaad, je moet driedubbel kijken, want als je even met je ogen knippert is het alweer voorbij.

‘Bedankt hé’ zei ik ironisch tegen de broer

‘Ja, sorry, maar je kan écht niet sexy dansen !  We hebben wel goed gelachen met de beelden hoor !’

PS: voor de zeer aandachtige kijker... het filmpje zit in bijlage ;-)

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=xlobuZbx5Eo   

Nadat ik de baas mijn nieuws had meegedeeld, besloten we toch om er stevig in te vliegen. We gingen  herorganiseren… opruimen dus, iets wat heel exotisch in de oren van de baas klinkt.  De winkel heeft maar weinig kasten, maar des te meer kluizen, de baas is daar fan van, en gebruikt ze zelfs gewoon om zijn koekjes in te bewaren.  Begrijpelijk, dat wel, de koekjes zijn dan ook zeer belangrijk voor de baas. Maar eerst op het programma Kluis nr 1, een grote kluis die tsjokvol juwelen en uurwerken zit, allemaal door elkaar. Ik nam dus de Dymo-labelmaker bij de hand en begon te sorteren, solitairekes bij solitairekes, Rolexen bij Rolexen en Cartiers bij Cartiers.  Je kent dat wel…

Het werk vlotte goed en de baas was bijzonder verheugd zoveel uurwerken terug te vinden waarvan hij dacht dat ze reeds verkocht waren. 
'Kijk Vicky, ik heb een stukje van die Chopard die we kwijt waren teruggevonden'
'Een stukje?'
'Ja, amai, misschien vinden we het andere deel ook nog!  Stel je voor!'
Ik werd tijdens de werkzaamheden niet alleen begeleid door de baas, ook de boekhouder wou helpen.  Hij zorgde voor de ontspanning door één van zijn DVD's te laten draaien. deze keer geen tulpenveld of aquarium, maar een heuse Volière.  De knalgele vogeltjes tsjirpten erop los! 
‘Heel mooi!’ complimenteerde ik hem ‘past volledig bij jou’  Hij is namelijk ook helemaal kierewiet dacht ik erbij. 

In de namiddag sloeg het noodlot echter toe… de labels waren op. ‘Geen probleem’ zei de baas ‘we hebben er hier nog ergens liggen.’ Toen keek hij een beetje rond zich heen alsof ze magisch uit de lucht gingen vallen en vervolgde ‘maar waar?’  De collega en de boekhouder werden mee ingezet en er volgde een zoektocht van een half uur met ons gevieren.  Helaas zonder succes. ‘We zullen er nieuwe kopen!’ zei de baas vrolijk.  Kopen is nooit een probleem bij de baas, het is zijn hobby. Maar ook dat was een gezamenlijke taak, de collega zocht het nr van de winkel op en ik belde om te vragen of ze labels verkochten, niet dat dat echt nodig was, de Media Markt ligt recht over de winkel.  De boekhouder werd uiteindelijk op pad gestuurd en de baas... die stond erbij en keek ernaar. 

Zonder labelmaker was het nogal moeilijk om verder te werken, ook de baas en collega zaten een beetje vast… dan maar kaastaart eten ‘Van Kleinblatt, de beste kaastaart die er bestaat’ wist de baas mee te delen.  Een half uurtje later kwam de boekhouder terug met labels… maar wel de verkeerde.  We hadden hem nochtans het lege rolletje meegegeven en hem op het hart gedrukt exact dezelfde te kopen.  De baas besloot de boekhouder te begeleiden, en samen trokken ze opnieuw richting winkel.  De collega en ik zaten nog steeds geblokkeerd… dan maar een koffie’tje drinken.  Na nog een half uurtje hadden we eindelijk onze labels ‘ze hadden geen labels meer met een witte achtergrond’ zei de baas. ‘We hebben dan maar voor kanariegeel gekozen’ zei de boekhouder ‘net als mijn vogeltjes!’

25-11-2009 om 00:00 geschreven door Postuertje  

‘Vandaag ga ik het zeggen, zonder excuses, vandaag ga ik het écht zeggen’ zo probeerde ik mezelf wat moed in te spreken vanochtend.  Vandaag zou ik de baas vertellen dat ik niet langer voor hem kon werken.  Maar hoe moest ik dat doen, zonder hem te kwetsen?  Ik besef maar al te goed hoe absurd dit klinkt, een doorsnee baas is niet gekwetst als je weggaat, hooguit een beetje teleurgesteld.  Maar ik heb dan ook geen doorsnee baas…  Hij is lief, begrijpend, integer en, al dan niet bewust,  grappig.  En bovenal, hij kent me, vertrouwt me en heeft me op één of andere manier echt nodig.  Toch weegt dat niet op tegen de monotoonheid van de job, tegen de leegte van mijn werkdagen… Vandaar dat het tijd is om door te gaan.

Vol zenuwen vertrok ik vanmorgen richting Antwerpen, waar ik begroet werd door een bijzonder goedgezinde baas.
‘Dag Vicky!  Welkom in Antwerpen!’ Dan barst hij uit in lachen en zegt tegen de collega ‘Kijk Vicky draagt een brilletje als ze met de auto rijdt, net een kleine professor!’ Mijn maag krimpt ineen, ik zal het hem vlug moeten vertellen.  Vervolgens komt hij naar me toe en zegt ‘Ik heb een cadeautje voor jou!’ Dan haalt hij een doos van achter zijn bureau tevoorschijn… een nieuw toetsenbord. ‘Kijk’ vertelt hij enthousiast ‘hier zit zelfs een speciaal knopje op voor het volume, zo kan je via je pc naar de radio luisteren!’  Hij is duidelijk in zijn nopjes met deze ontdekking, en ik krijg het met de minuut moeilijker. 

Maar er is geen weg terug… ik moet het hem vandaag zeggen.  Dan maar de korte pijn besluit ik en deel hem mijn beslissing mee, gepaard met de nodige tranen.  ‘Maar Vicky toch’ reageert de baas ‘je moet niet triestig zijn, je moet doen wat voor jou het beste is.’ Vervolgens gaat hij verder ‘ Ik geloof in God, alles wat er gebeurt is met een reden, ook al vind je die niet meteen.  Je moet gewoon geloven dat God het goed met je voor heeft. En als je wil terugkomen, dan moet je maar bellen.  Als het zo moet zijn, dan zal het ook zo zijn’ besluit hij vol vertrouwen.  Eén ding is zeker ‘zo een tweede baas zal ik nooit vinden!’

24-11-2009 om 00:00 geschreven door Postuertje  

‘Er is een klant die 30% korting vraagt op een horloge, maar ik neem aan dat dit niet bespreekbaar is.’

‘Dat heb je goed gedacht !  En voor de rest ?’

‘Voor de rest niets.’

‘Aha, is er veel volk op straat ?’

‘Nee, het is hier enorm kalm.’

‘Aha, en voor de rest ?’

‘Voor de rest niets.’

‘Is het goed weer daar ?’

‘Nee, het regent al heel de dag.’

‘Aha, en voor de rest ?’

‘Het waait ook’

‘Aha, en voor de rest ?  Nog iets nieuws ?

‘Nee, niets nieuws’

‘Aha, hier ook niet’ Dan barst hij in lachen uit en zegt in zijn grappig, gespeeld Antwerps accentje ‘t Is Triestig manneke !’  Vervolgens vraagt hij ‘En voor de rest ?’

Het is zonder twijfel zijn meest favoriete zinnetje.  Maar wat antwoord je dan, als je al 9 keer hebt gezegd dat er voor de rest niets speciaals is.  Het is zijn tactiek, opdat je van pure miserie zou beginnen vertellen, het maakt niet uit over wat.  Als de baas zich verveelt moet hij geëntertaind worden, en liefst met verhalen uit mijn privé-leven.  Soms denk ik dat dat de enige reden is waarom ik hier werk, om verhaaltjes te vertellen.

En zo blijft hij maar vragen ‘En voor de rest ?’

En voor de rest weet hij niet welke schok hem morgen te wachten staat... als ik, spijtig genoeg, mijn ontslag zal indienen

To be continued…

23-11-2009 om 17:42 geschreven door Postuertje  

Ik bracht deze week nog eens een bezoekje aan de broer en zijn huisgenoot, en overal waar ik keek zag ik wel een scherm staan. Het leek wel alsof ze een verzameling aan het aanleggen waren, aan hun bureau stonden er maar liefst vijf !  Er heerste ongetwijfeld een schermgekte.   Meer nog, de schermen werden zelfs één voor één aan ons voorgesteld, alsof het hun kindjes waren.  
‘Dit is ons nieuwste, mooi hé, en het kan veel hoor !’  klonk het.  Alhoewel… dat waren niet hun exacte woorden, maar daar kwam het zowat op neer, denk ik.  Het leek wel alsof ze een andere taal spraken, men had het over pixels, ramgeheugen, bits & bytes, en er werden lustig getallen in het rond gesmeten.

In de woonkamer viel me meteen hun reuze-TV op, die was meer dan een meter breed.
‘Waw, daar moet je wel goed films op kunnen bekijken’ zei ik bewonderend
‘Oh, maar voor films kijken we op het groot scherm’
‘Gróót scherm ?’

De huisgenoot loopt fier naar de muur en haalt daar een cinema-scherm van maar liefst 4 op 3 meter naar beneden.  Ik besef maar weer dat alles relatief is.

‘Ik zal een filmpje opzetten’ zegt de broer ‘zo kan je eens kijken.’

De rest van de middag brachten we door in de pikdonkere woonkamer.  Voorzien van chips, chocolade en popcorn waande ik me echt in een bioscoopzaal.  Met dat verschil dat ik nu naar een film keek, voorzien met commentaar van 2 professionele filmmakers.  Voeg daar dan nog eens mijn commentaar als ‘amateur-actrice’ en ‘beginnend schrijfster’ toe, en je krijgt op zijn minst gezegd een absurde conversatie.
‘Hier hebben ze een blauwe filter gebruikt’ zegt de broer
‘Ja, ik vraag me eigenlijk af waarom ze voor dit camerastandpunt hebben gekozen’ repliceert de huisgenoot.
‘Oh nee, in deze conversatie ligt het er zo vingerdik op dat ze een nieuw personage moeten voorstellen’ doe ik mijn duit in het zakje

Zo ging het heel de film door, iedere scène, iedere camerawissel, iedere verhaalwending en iedere acteur werd uitvoerig besproken en soms meteen met de grond gelijk gemaakt.  Het verhaal deed er niet meer zoveel toe… het was nochtans een goede film.  Maar spijtig genoeg is het zo dat als je de geheime trucjes kent, je niet meer zo vlug verrast wordt.  De verwondering is dan misschien wat minder, maar het respect en de bewondering des te groter!

18-11-2009 om 17:58 geschreven door Postuertje  

Sommige dagen heb ik gewoon pech ! Alhoewel… als ik heel eerlijk ben met mezelf is het niet altijd overmacht dat voor pech zorgt als wel een slechte voorbereiding.  Zo had ik onlangs weer een dag vol met onnodige stress.

Het begon al ‘s ochtends vroeg, ik vond mijn sleutels niet meteen waardoor het alarm er vroeger was dan ik. Het oorverdovend alarm, gevolgd door het bezoekje van de politie zorgde er dus voor dat ik de dag op zijn minst gezegd al iets gestresseerder begon dan anders.  Het was echter de klantendienst van De Post, die me een eeuwigheid aan de lijn hield zonder een oplossing aan te bieden, die me écht deed stomen van ergernis.

Als ik dan toch al aan het stomen was, kon ik zowel maar verder doen, redeneerde ik.  Dus ik nam enkele juwelen uit de vitrine om op te stomen.  Ik was nog geen 5 minuten bezig toen plots het alarm opnieuw ging.  ‘Probleem in zone 9’ wist de alarmcentrale me te melden.  Hoe kan dat nu ? Ik was helemaal niet in de buurt geweest van zone 9.  In paniek belde ik naar de baas en trakteerde hem op een hectische uitleg van de problemen in de winkel.

‘Rustig Vicky ! Adem eerst eens diep in en uit en vertel me eens, wat was je aan het doen ?’  zei de baas kalm.
‘Juwelen aan het stomen, ik was helemaal niet in de buurt van zone 9 !’

De baas begint te lachen ‘Ah, dat is normaal dan, dat alarm komt door de trillingen van het stoomapparaat.  Luister goed naar me Vicky, ik zal je zeggen wat je moet doen.’
Opgelucht haalde ik adem, de baas had een oplossing.

‘Ga naar de bureau achteraan’ begon hij.  ‘Daar open je de bovenste schuif.’

‘Ja, en dan ?’ vroeg ik 

‘Zie je daar dat pakje medicamenten liggen ? Dat zijn kalmeerpilletjes.  Neem er zo eentje en je zal zien dat je geen problemen meer zal hebben vandaag !’

Wat een geluk dat de baas toch voor alles een oplossing heeft … zelfs voor dagen vol stress !’

16-11-2009 om 15:34 geschreven door Postuertje  

De vrouw keek dwars door me toen ze me aansprak, alsof ik niet vlak voor haar stond, alsof ik een noodzakelijk kwaad was dat ze moest overwinnen om te krijgen wat ze wou.  Ze was vergezeld door haar vader, die bij nader inzien haar echtgenoot was. Haar roze gemanicuurde nagels pasten perfect bij haar roze kashmir truitje en designer jeans.

‘Ik zoek solitair oorbellen. Ongeveer 1,20 Carat, beste kleur, beste kwaliteit’ draafde ze op ‘kan je daaraan geraken ?  En dan zou ik ook graag die creolen met zwarte en witte diamant uit de etalage passen’.

Ik haalde vlug de gewenste oorbellen uit de vitrine. De vrouw paste de oorbellen, haar man keek ondertussen naar het prijskaartje, vijfduizend euro
‘Heel mooi, heel speciaal’ complimenteerde hij zijn vrouw.

Ondertussen informeerde ik bij de baas naar de prijs voor de 2 gevraagde stenen.  De baas was meteen in zijn nopjes toen ik het magische woord ‘solitair’ uitsprak, dat betekent namelijk dat er verdiend kan worden.  Wordt dat woordje dan nog eens gevolgd door ‘oorbellen’, is de pret helemaal compleet, want dan kan er dubbel verdiend worden.  ‘Ongeveer veertigduizend euro’ kreeg ik te horen, mevrouw wil dus 4 wagens aan haar oren hangen. 

‘De oorbellen die je wil zijn veertigduizend euro’ begon de man ‘en deze zijn maar vijfduizend euro en staan je ook heel mooi’.  De vrouw keek hem enkele momenten zwijgend en doordringend aan.  Hoe durfde hij zoiets zeggen, in bijzijn van dat verkoopstertje dan nog…. Toen zuchtte ze, gebukt onder zoveel onbegrip van haar echtgenoot ‘Dat kan je toch niet vergelijken, deze zijn maar een fantasie’tje hé !’

13-11-2009 om 15:37 geschreven door Postuertje  

Ik ben een aangespoelde, dat weten jullie onderhand al wel, maar dan wel een aangespoelde met ambities.  Ik ambieer namelijk de status van ‘Rasechte Knokke-Heistenaar’.  Die titel krijg je echter niet zomaar, die moet je verdienen, daar moet je voor werken.

‘Een echte Kneistenaar moet toch tenminste eens in zijn leven de Canadese gedaan hebben, naar carnaval geweest zijn of 2 toertjes rond de lac gelopen hebben’ krijg ik te horen.  OK, ik ga de uitdaging aan, ik zal proberen op één jaar zoveel mogelijk van die activiteiten te doen.  Maar daarvoor heb ik jullie hulp nodig!  Moest er een lijstje bestaan, met wat iedere échte Kneistenaar moet gedaan, meegemaakt hebben, wat zou daar dan allemaal moeten opstaan ?

Wat zijn met andere woorden de voorwaarden om de titel ‘Knokke-Heistenaar’ te verwerven ?  Dit kan vanalles zijn, activiteiten die ik eens moet gedaan hebben, West-Vloamse termen en uitdrukkingen die ik moet kennen, plaatsen waar ik geweest moet zijn...  Laat die opdrachten dus maar komen, ik zal ze zo goed mogelijk proberen uit te voeren.  En het verslag van mijn pogingen om helemaal in te burgeren, kan je hier terug vinden !

Even praktisch...
Je kan suggesties sturen via 'mail mij' hier op de blog of uiteraard via fb of tel...

13-11-2009 om 15:32 geschreven door Postuertje  

Afzien en genieten gaan soms hand in hand.  Hoe meer je geniet, hoe meer je nadien afziet, gelukkig dat de herinnering aan een leuke avond het afzien nog wat draaglijk kan maken.  Maar soms is het ook andersom, eerst afzien en dan genieten, met een gevoel van trots omdat je iets bereikt hebt.  Zo was het ook met de Canadese Wandeltocht.

Al jaren hoor ik verhalen over die zware tocht, die iedere Knokke-Heistenaar toch ééns in zijn leven moet afgelegd hebben.  Moest er een lijstje bestaan met voorwaarden om van ‘aangespoelde’ naar ‘Knokke-Heistenaar’ te geraken, dan staat de Canadese er zeker op, samen met carnaval.  En ik ben een aangespoelde met ambities, dus er was geen ontkomen aan, dit jaar ging ik meedoen !

Nadat ik luidkeels had verkondigd dat ik ging meedoen begonnen de verhalen en waarschuwingen pas echt.  
‘Het is niet te onderschatten hoor.   Ik weet niet of je nadien ook nog zo enthousiast zal zijn’ zei de echtgenoot, die de vele bleinen en spierpijnen van vorig jaar nog levendig kon herinneren.
Toch was ik vastberaden, tot de week ervoor.  De vele regenbuien lieten mijn enthousiasme wegvloeien…

Dus dan maar geen Canadese, dan moest ik tenminste ook geen wekker zetten op mijn vrije dag.  Maar zondag werd ik gewekt door een vrolijk zonnetje en de zin kwam terug samen met de spijt dat ik het me weer iets te gemakkelijk had gemaakt.  Dus besloten de echtgenoot en ik om toch nog mee te doen, maar dan met de 18 km, nét genoeg om toch een beetje dat Canadese gevoel te krijgen.  Nét genoeg om toch een beetje af te zien zodat die frisse Leffe nadien des te meer smaakte.  

Maar toch… ik heb nog steeds de Canadese Wandeltocht niet gedaan, ik zal dus nog een jaartje langer aangespoeld moeten blijven.  Soms loont het om toch even door te bijten, even zwaar afzien, want de beloning is zoveel groter dan !

11-11-2009 om 18:01 geschreven door Postuertje  

De echtgenoot was vorige week in verlof, en als de echtgenoot in verlof is, dan ik ook, of toch gedeeltelijk mag ik graag denken.  Een weekje geen huishoudelijke taken, dat is toch een beetje in verlof zijn.  Vorige week moest ik dus niet voor het eten zorgen, niet opruimen en geen boodschappen doen, dat nam de echtgenoot allemaal plichtsbewust voor zijn rekening.

En wat was de echtgenoot fier om een weekje ‘huisman’ te zijn. Zo vertelde hij enthousiast over zijn ontdekkingstocht in de supermarkt. 
‘Wist je dat ze nu tegenwoordig ook ijs met speculoos hebben?’ vroeg hij verwonderd.  Ja, ja de echtgenoot was op jacht gegaan en toonde nu trots zijn buit, want buiten het meegegeven lijstje had hij nog een karrenvracht aan specialekes mee.  Ik was onder de indruk. ‘You did well, young padowan’ zei ik al lachend.  ‘Van sommige zaken was ik wel niet zeker’ Hij nam een rode paprika uit de koelkast en vervolgde ‘je lijstje is niet altijd even duidelijk. Er stond een grote paprika op het lijstje, maar al die paprika’s zijn ongeveer even groot, is deze groot genoeg?’ Ik keek even naar de paprika. ‘Ik heb toch niet om een grote paprika gevraagd?’ vroeg ik verward.  De echtgenoot nam het lijstje erbij ‘Jawel hoor, kijk maar, het staat er heel duidelijk: 1 gr paprika.’ Hoe was het mogelijk? Ik barstte meteen in lachen uit ‘Dat was dus de groene paprika dat ik wou!’

Maar dat was niet het enige waar de echtgenoot die week voor zorgde.  Dag na dag knapte hij klusjes op die al lang op ons lijstje stonden.  Zo werden er kadertjes opgehangen en telefoontjes gepleegd, en al de overbodige rommel werd naar het containerpark gebracht.  Telkens ik thuiskwam was het net iets gezelliger.  Het beste hield hij echter voor het laatste.  Toen ik zaterdag opstond en zoals gewoonlijk eerst even naar toilet ging merkte ik een verschil.  Het was moeilijk te zeggen wat juist.  Daar zat ik dan, nog half in slaap, te bedenken wat er juist veranderd was.  Toen viel het me plots in. ‘Er is licht!  Halleluja er is licht, dat was al maandenlang kapot!’  De lamp was vervangen, dankzij de lieve echtgenoot moest ik niet langer in het donker zitten.

10-11-2009 om 18:53 geschreven door Postuertje  

04-11-2009 om 23:32 geschreven door Postuertje  

Tegenwoordig eet ik bananen als snack tussendoor, ik ben er helemaal verzot op.  Dat is nu pas een handig fruit ; je kan het overal meenemen, je hebt geen bestek nodig en het is niet zo’n plakkerige bedoening zoals andere soorten fruit.  Ja, als snack is de banaan ideaal !

Blijkbaar dachten ze er bij Chiquita ook zo over, vandaar dat ze hun bananen nu extra promoten door ze per stuk te verkopen aan de kassa.  Wie kan daar nu weerstaan aan de verleiding van de banaan ?  ‘Ja, dat is een goede marketingzet van Chiquita’ bedenk ik me als ik weer een enkele banaan koop.  Het is tof om te zien dat een fruitsoort ook innoverend kan zijn.  Waarom is de appel niet op dat idee gekomen ? Zij moet, naar mijn mening, net als de andere fruitsoorten dringend werk maken van haar uitstraling.  Ik voel een potentieel… Waarom geen Jonagold-appelcider op de markt brengen ?  Of de Jonagold-appeltaart !   En met kerstmis een doos vol appels in geschenkverpakking !

Chiquita is op dat vlak al voor op de anderen, zij hebben Chiquita-smoothies.  Let op mijn woorden, binnenkort komt er nog chiquita-pudding… met bananensmaak !

01-11-2009 om 13:32 geschreven door Postuertje  

Reclame heeft zo de ambetante gewoonte om je met de neus op de feiten te drukken.  Keer op keer tonen ze mij wat ik niet ben, ze beloven wel dat ik het kan worden, zolang ik maar dat product koop.  Belofte maakt schuld… maar dat is nu net een slogan die ze in de reclamewereld niet kennen. Het water heeft me niet aangezet tot joggen en de koekjes deden me niet vermageren om nog maar te zwijgen over de kleine ramp met de kleurshampoo!

Toch word ik keer op keer verleid door die reclamebeelden en blijkbaar geef ik dat onbewust een beetje door aan de echtgenoot.  Zo kwamen we te weten via de reclame voor waspoeder dat ‘zwart’ niet altijd zwart blijft.  De echtgenoot keek even naar zijn ‘zwarte’ t-shirt en keek toen geamuseerd naar mij.

‘Dat is niet meer zwart hé’

Ik keek beteuterd naar zijn t-shirt. ‘Maar we hebben ook helemaal geen goed waspoeder’ zei ik in een poging deze zware tekortkoming als echtgenote te verdedigen.

‘Wat ? Geen goed waspoeder ?  Maar ‘t is gratis !’ riep de echtgenoot uit.   

Inderdaad wij hebben gratis waspoeder, niet dat dat noodzakelijk een garantie is voor kwaliteit.  Dat gratis waspoeder dateert nog uit de tijd dat ik daarvan vertegenwoordigster was.  Ja, ik ben van vele markten thuis.  Helaas is dat bedrijf toen failliet gegaan, ik was blijkbaar niet de enige die niet overtuigd was. En vermits men helemaal niet geïnteresseerd was om hun pakken terug te krijgen bleef ik dus zitten met 100 kilo waspoeder.

‘Denk eens aan hoeveel we al bespaard hebben op waspoeder de laatste jaren’ zei de enthousiaste echtgenoot.

‘Ja, we hebben misschien geld bespaard… maar ten koste van wat ?’ jammerde ik.  ‘We zijn al ons zwart kwijt !’

30-10-2009 om 16:52 geschreven door Postuertje  

November staat weer voor de deur, toch wel één van de meest sombere maanden van het jaar.  De dagen worden kort en koud en de zomer is definitief een herinnering geworden.  Zelfs de feestdagen die deze maand telt zijn uitermate deprimerend.  November doet me het liefst in mijn bed kruipen om er pas uit te komen als de kerstmarkt er staat.  De dagen zijn dan misschien nog altijd  somber, maar er is tenminste Glühwein aanwezig.

Maar als ik dan toch moet cocoonen, dan liefst met een goed boek erbij, zodat ik in gedachten allerlei exotische avonturen kan beleven.  Alhoewel ik daar niet altijd een boek voor nodig heb, mijn fantasie durft wel eens vaker de exotische toer op gaan.  Zoals vandaag... het is de boekenbeurs die nu verantwoordelijk is voor mijn exuberante dagdromen.

De laatste 25 jaar heb ik geen enkele editie gemist, ik ben dus een fan.  Ik vind het zalig om al die stapels nieuwe boeken te zien liggen, een praatje te slaan met de auteurs of om te ontdekken dat mijn favoriete schrijfsters weer een nieuw boek uit hebben.  Maar stiekem droom ik er gewoon van om zelf op de boekenbeurs te staan, met mijn eigen stapel boeken. Ik zie het al helemaal voor me, dat blaadje waarop staat ‘Signeert hier vandaag voor u : Vicky Pourveur Stuer’.

In mijn ‘Handboek voor Schrijvers’ is er trouwens een heel hoofstuk over hoe het juist is  om op de boekenbeurs te staan, dus als het ooit zover is weet ik exact wat te doen.  Maar zover zijn we nog niet, dat is pas hoofdstuk 32 en nu zit ik aan hoofdstuk 7.  Daarin staat dat je een blog moet beginnen en vooral héél veel moet oefenen.  Ik ben er dus nog lang niet, maar ik ben onderweg…

29-10-2009 om 16:25 geschreven door Postuertje  

Gisteren gingen de echtgenoot en ik, naar goede zondagse gewoonte, uit eten.  Zoals altijd koos ik mijn plaats in het restaurant zorgvuldig uit, ergens in een hoekje waar ik overzicht heb op alle ander tafeltjes.  Zo kan ik de andere mensen wat observeren, ik probeer dan telkens te ontrafelen wat hun relatie tot elkaar is en of er een speciale gelegenheid is waarvoor ze uit eten gaan.

Deze keer was het echter niet zo moeilijk, een tafeltje verder zat er een echtpaar met hun puberzoon.  Een beeld dat ik meteen herken, ik ben namelijk ook enig kind.  En ondanks het feit dat ik in mijn papa een perfecte medeplichtige had gevonden om kattekwaad uit te steken, heb ik het toch altijd spijtig gevonden dat ik geen broer of zus had.  Gelukkig is daar zo’n 7 jaar geleden verandering in gebracht, de echtgenoot heeft namelijk een broer.

De eerste kennismaking met de broer was echter niet zo fantastisch.  De broer woonde toen nog bij ons in, waardoor ik eerder het gevoel had een puberzoon te hebben.  Onze gesprekken waren kort, schaars en voorzien van een dubbele portie ingehouden frustratie. Ik was degene die het in haar hoofd haalde om midden in de nacht (09u00) te stofzuigen.  Hij was degene die binnenkwam met vuile schoenen als ik net gedweild had.

Het was pas toen de broer ging verhuizen dat ik besefte hoezeer ik op hem gesteld was geraakt.  Toen hij daar in de gang stond met zijn hoofdkussen in de hand drong het tot mij door dat hij wel degelijk alleen ging wonen.  De vreugde en opluchting die ik had verwacht te voelen bleven uit en in plaats daarvan kwamen er tranen.  Toen voelde ik voor het eerst hoe het is om een broer te hebben, je kan er niet mee samenleven maar toch zie je elkaar graag.  Sindsdien komen de broer en ik heel goed overeen, al lachend noemen we elkaar ‘broer’ en ‘zus’, maar stiekem vind ik het gewoon super dat er iemand is die mij zus noemt.  

26-10-2009 om 17:41 geschreven door Postuertje