Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
13-11-2009
Een fantasie'tje ;-)
De vrouw keek dwars door me toen ze me aansprak, alsof ik niet vlak voor haar stond, alsof ik een noodzakelijk kwaad was dat ze moest overwinnen om te krijgen wat ze wou. Ze was vergezeld door haar vader, die bij nader inzien haar echtgenoot was. Haar roze gemanicuurde nagels pasten perfect bij haar roze kashmir truitje en designer jeans.
Ik zoek solitair oorbellen. Ongeveer 1,20 Carat, beste kleur, beste kwaliteit draafde ze op kan je daaraan geraken ? En dan zou ik ook graag die creolen met zwarte en witte diamant uit de etalage passen.
Ik haalde vlug de gewenste oorbellen uit de vitrine. De vrouw paste de oorbellen, haar man keek ondertussen naar het prijskaartje, vijfduizend euro Heel mooi, heel speciaal complimenteerde hij zijn vrouw.
Ondertussen informeerde ik bij de baas naar de prijs voor de 2 gevraagde stenen. De baas was meteen in zijn nopjes toen ik het magische woord solitair uitsprak, dat betekent namelijk dat er verdiend kan worden. Wordt dat woordje dan nog eens gevolgd door oorbellen, is de pret helemaal compleet, want dan kan er dubbel verdiend worden.Ongeveer veertigduizend euro kreeg ik te horen, mevrouw wil dus 4 wagens aan haar oren hangen.
De oorbellen die je wil zijn veertigduizend euro begon de man en deze zijn maar vijfduizend euro en staan je ook heel mooi. De vrouw keek hem enkele momenten zwijgend en doordringend aan.Hoe durfde hij zoiets zeggen, in bijzijn van dat verkoopstertje dan nog . Toen zuchtte ze, gebukt onder zoveel onbegrip van haar echtgenoot Dat kan je toch niet vergelijken, deze zijn maar een fantasietje hé !
Ik ben een aangespoelde, dat weten jullie onderhand al wel, maar dan wel een aangespoelde met ambities.Ik ambieer namelijk de status van Rasechte Knokke-Heistenaar.Die titel krijg je echter niet zomaar, die moet je verdienen, daar moet je voor werken.
Een echte Kneistenaar moet toch tenminste eens in zijn leven de Canadese gedaan hebben, naar carnaval geweest zijn of 2 toertjes rond de lac gelopen hebben krijg ik te horen. OK, ik ga de uitdaging aan, ik zal proberen op één jaar zoveel mogelijk van die activiteiten te doen. Maar daarvoor heb ik jullie hulp nodig!Moest er een lijstje bestaan, met wat iedere échte Kneistenaar moet gedaan, meegemaakt hebben, wat zou daar dan allemaal moeten opstaan ?
Wat zijn met andere woorden de voorwaarden om de titel Knokke-Heistenaar te verwerven ? Dit kan vanalles zijn, activiteiten die ik eens moet gedaan hebben, West-Vloamse termen en uitdrukkingen die ik moet kennen, plaatsen waar ik geweest moet zijn... Laat die opdrachten dus maar komen, ik zal ze zo goed mogelijk proberen uit te voeren. En het verslag van mijn pogingen om helemaal in te burgeren, kan je hier terug vinden !
Even praktisch... Je kan suggesties sturen via 'mail mij' hier op de blog of uiteraard via fb of tel...
Afzien en genieten gaan soms hand in hand. Hoe meer je geniet, hoe meer je nadien afziet, gelukkig dat de herinnering aan een leuke avond het afzien nog wat draaglijk kan maken. Maar soms is het ook andersom, eerst afzien en dan genieten, met een gevoel van trots omdat je iets bereikt hebt. Zo was het ook met de Canadese Wandeltocht.
Al jaren hoor ik verhalen over die zware tocht, die iedere Knokke-Heistenaar toch ééns in zijn leven moet afgelegd hebben. Moest er een lijstje bestaan met voorwaarden om van aangespoelde naar Knokke-Heistenaar te geraken, dan staat de Canadese er zeker op, samen met carnaval.En ik ben een aangespoelde met ambities, dus er was geen ontkomen aan, dit jaar ging ik meedoen !
Nadat ik luidkeels had verkondigd dat ik ging meedoen begonnen de verhalen en waarschuwingen pas echt. Het is niet te onderschatten hoor.Ik weet niet of je nadien ook nog zo enthousiast zal zijn zei de echtgenoot, die de vele bleinen en spierpijnen van vorig jaar nog levendig kon herinneren. Toch was ik vastberaden, tot de week ervoor.De vele regenbuien lieten mijn enthousiasme wegvloeien
Dus dan maar geen Canadese, dan moest ik tenminste ook geen wekker zetten op mijn vrije dag.Maar zondag werd ik gewekt door een vrolijk zonnetje en de zin kwam terug samen met de spijt dat ik het me weer iets te gemakkelijk had gemaakt.Dus besloten de echtgenoot en ik om toch nog mee te doen, maar dan met de 18 km, nét genoeg om toch een beetje dat Canadese gevoel te krijgen. Nét genoeg om toch een beetje af te zien zodat die frisse Leffe nadien des te meer smaakte.
Maar toch ik heb nog steeds de Canadese Wandeltocht niet gedaan, ik zal dus nog een jaartje langer aangespoeld moeten blijven. Soms loont het om toch even door te bijten, even zwaar afzien, want de beloning is zoveel groter dan !
De echtgenoot was vorige week in verlof, en als de echtgenoot in verlof is, dan ik ook, of toch gedeeltelijk mag ik graag denken.Een weekje geen huishoudelijke taken, dat is toch een beetje in verlof zijn.Vorige week moest ik dus niet voor het eten zorgen, niet opruimen en geen boodschappen doen, dat nam de echtgenoot allemaal plichtsbewust voor zijn rekening.
En wat was de echtgenoot fier om een weekje huisman te zijn. Zo vertelde hij enthousiast over zijn ontdekkingstocht in de supermarkt. Wist je dat ze nu tegenwoordig ook ijs met speculoos hebben? vroeg hij verwonderd.Ja, ja de echtgenoot was op jacht gegaan en toonde nu trots zijn buit, want buiten het meegegeven lijstje had hij nog een karrenvracht aan specialekes mee.Ik was onder de indruk. You did well, young padowan zei ik al lachend. Van sommige zaken was ik wel niet zeker Hij nam een rode paprika uit de koelkast en vervolgde je lijstje is niet altijd even duidelijk. Er stond een grote paprika op het lijstje, maar al die paprikas zijn ongeveer even groot, is deze groot genoeg? Ik keek even naar de paprika. Ik heb toch niet om een grote paprika gevraagd? vroeg ik verward.De echtgenoot nam het lijstje erbij Jawel hoor, kijk maar, het staat er heel duidelijk: 1 gr paprika. Hoe was het mogelijk? Ik barstte meteen in lachen uit Dat was dus de groene paprika dat ik wou!
Maar dat was niet het enige waar de echtgenoot die week voor zorgde.Dag na dag knapte hij klusjes op die al lang op ons lijstje stonden.Zo werden er kadertjes opgehangen en telefoontjes gepleegd, en al de overbodige rommel werd naar het containerpark gebracht.Telkens ik thuiskwam was het net iets gezelliger.Het beste hield hij echter voor het laatste.Toen ik zaterdag opstond en zoals gewoonlijk eerst even naar toilet ging merkte ik een verschil.Het was moeilijk te zeggen wat juist.Daar zat ik dan, nog half in slaap, te bedenken wat er juist veranderd was.Toen viel het me plots in. Er is licht!Halleluja er is licht, dat was al maandenlang kapot!De lamp was vervangen, dankzij de lieve echtgenoot moest ik niet langer in het donker zitten.
Het ging me niet af vorige week, de dagelijkse sleur op het werk begon door te wegen. Helaas is het niet zozeer de jobinhoud die voor de monotoonheid van mij dagen zorgt, als wel het gebrek aan sociaal contact. Ik voelde me alleen en zelfs de vriendjes die ik zorgvuldig in mijn PC bewaar konden daar deze keer geen verandering in brengen. De lieve, maar oh zo wereldvreemde baas merkte ook dat mijn enthousiasme een historisch dieptepunt had bereikt.
'Maar Vicky, wat is er toch? Waarom ben je niet blij?' vroeg hij bezorgd. Ik was inderdaad niet blij, ik had zelfs helemaal geen zin om blij te zijn, voor één keer wou ik gewoon even mezelf wentelen in zelfbeklag. Ik zuchtte even als antwoord, en probeerde hiermee duidelijk te maken dat ik geen zin had dit gesprek verder te zetten. De baas beet even op zijn lip en er verschenen kleine denkrimpeltjes op zijn voorhoofd. Toen keek hij vrolijk terug op en zei ' Ik weet wat je zal opfleuren!' Hij nam enkele zakjes uit zijn vest en toonde me een nieuwe collectie juwelen die hij had aangekocht. 'Knap hé! Heb je ooit al zo een mooie oorbellen gezien? Amai, de klanten zouden moeten aanschuiven om bij ons zoiets moois te mogen kopen!' 'Ja, heel mooi' antwoordde ik gelaten. 'Wil je het een tijdje dragen? Je mag hoor, draag anders deze ketting eens vandaag.' Vanaf de baas merkt dat ik om wat dan ook eens triestig ben, geeft hij me juwelen om te dragen.. De regel is, hoe meer tranen, hoe meer Carat. Maar vorige week kon zelfs een diamant mij niet doen schitteren. 'Nee dank je, ik heb al iets aan' De baas keek geschokt 'Maar vicky toch, wat is er met je? Ben je ziek?' 'Nee! Ik ben het gewoon even beu om altijd alleen te zijn hier. Ik mis collega's om eens een gesprekje mee te doen, sommige dagen hoor en zie ik gewoon niemand. Het is hier altijd zo muisstil' barstte ik uit. 'Wil je muziek? Ik heb hier anders nog een CD liggen met Joodse feestmuziek!' 'Nee!!!!!!! Nee nee, heel lief van je, maar niet nodig. Het komt wel goed, je moet er niet mee inzitten' stelde ik hem gerust. Ik ken die Joodse feestjes, 25 uur lang vasten en bidden... Ik weet niet welke muziek daarvoor als begeleiding dient, maar ik ben er wel zeker van dat het mij niet zal opvrolijken.
Toch liet het de baas niet los, hij was vastberaden me terug te laten lachen. En vandaag had hij dé oplossing gevonden. 'Vicky, ik weet hoe je je niet meer alleen zal voelen in de winkel' begon hij. 'Ik heb op mijn PC in Antwerpen een webcam geïnstalleerd, zo kan je mij altijd zien, wanneer je maar wil! En ik zal bij jou ook een webcam zetten, zo kan ik jou ook altijd zien. Wat denk je daarvan? Zo ben je niet meer eenzaam.' Mijn hart stond even stil, dit was niet wat ik in gedachte had toen ik vroeg om meer gezelschap. Maar toch, als ik hem zo enthousiast voor dat scherm zie zwaaien naar me, in een poging me op te beuren, kan ik niet anders dan beginnen lachen...
Tegenwoordig eet ik bananen als snack tussendoor, ik ben er helemaal verzot op. Dat is nu pas een handig fruit ; je kan het overal meenemen, je hebt geen bestek nodig en het is niet zon plakkerige bedoening zoals andere soorten fruit.Ja, als snack is de banaan ideaal !
Blijkbaar dachten ze er bij Chiquita ook zo over, vandaar dat ze hun bananen nu extra promoten door ze per stuk te verkopen aan de kassa.Wie kan daar nu weerstaan aan de verleiding van de banaan ? Ja, dat is een goede marketingzet van Chiquita bedenk ik me als ik weer een enkele banaan koop.Het is tof om te zien dat een fruitsoort ook innoverend kan zijn. Waarom is de appel niet op dat idee gekomen ? Zij moet, naar mijn mening, net als de andere fruitsoorten dringend werk maken van haar uitstraling.Ik voel een potentieel Waarom geen Jonagold-appelcider op de markt brengen ?Of de Jonagold-appeltaart !En met kerstmis een doos vol appels in geschenkverpakking !
Chiquita is op dat vlak al voor op de anderen, zij hebben Chiquita-smoothies. Let op mijn woorden, binnenkort komt er nog chiquita-pudding met bananensmaak !
Reclame heeft zo de ambetante gewoonte om je met de neus op de feiten te drukken. Keer op keer tonen ze mij wat ik niet ben, ze beloven wel dat ik het kan worden, zolang ik maar dat product koop. Belofte maakt schuld maar dat is nu net een slogan die ze in de reclamewereld niet kennen. Het water heeft me niet aangezet tot joggen en de koekjes deden me niet vermageren om nog maar te zwijgen over de kleine ramp met de kleurshampoo!
Toch word ik keer op keer verleid door die reclamebeelden en blijkbaar geef ik dat onbewust een beetje door aan de echtgenoot. Zo kwamen we te weten via de reclame voor waspoeder dat zwart niet altijd zwart blijft.De echtgenoot keek even naar zijn zwarte t-shirt en keek toen geamuseerd naar mij.
Dat is niet meer zwart hé
Ik keek beteuterd naar zijn t-shirt. Maar we hebben ook helemaal geen goed waspoeder zei ik in een poging deze zware tekortkoming als echtgenote te verdedigen.
Wat ? Geen goed waspoeder ?Maar t is gratis ! riep de echtgenoot uit.
Inderdaad wij hebben gratis waspoeder, niet dat dat noodzakelijk een garantie is voor kwaliteit. Dat gratis waspoeder dateert nog uit de tijd dat ik daarvan vertegenwoordigster was. Ja, ik ben van vele markten thuis. Helaas is dat bedrijf toen failliet gegaan, ik was blijkbaar niet de enige die niet overtuigd was. En vermits men helemaal niet geïnteresseerd was om hun pakken terug te krijgen bleef ik dus zitten met 100 kilo waspoeder.
Denk eens aan hoeveel we al bespaard hebben op waspoeder de laatste jaren zei de enthousiaste echtgenoot.
Ja, we hebben misschien geld bespaard maar ten koste van wat ? jammerde ik. We zijn al ons zwart kwijt !
November staat weer voor de deur, toch wel één van de meest sombere maanden van het jaar.De dagen worden kort en koud en de zomer is definitief een herinnering geworden. Zelfs de feestdagen die deze maand telt zijn uitermate deprimerend.November doet me het liefst in mijn bed kruipen om er pas uit te komen als de kerstmarkt er staat.De dagen zijn dan misschien nog altijd somber, maar er is tenminste Glühwein aanwezig.
Maar als ik dan toch moet cocoonen, dan liefst met een goed boek erbij, zodat ik in gedachten allerlei exotische avonturen kan beleven. Alhoewel ik daar niet altijd een boek voor nodig heb, mijn fantasie durft wel eens vaker de exotische toer op gaan. Zoals vandaag... het is de boekenbeurs die nu verantwoordelijk is voor mijn exuberante dagdromen.
De laatste 25 jaar heb ik geen enkele editie gemist, ik ben dus een fan. Ik vind het zalig om al die stapels nieuwe boeken te zien liggen, een praatje te slaan met de auteurs of om te ontdekken dat mijn favoriete schrijfsters weer een nieuw boek uit hebben.Maar stiekem droom ik er gewoon van om zelf op de boekenbeurs te staan, met mijn eigen stapel boeken. Ik zie het al helemaal voor me, dat blaadje waarop staat Signeert hier vandaag voor u : Vicky Pourveur Stuer.
In mijn Handboek voor Schrijvers is er trouwens een heel hoofstuk over hoe het juist isom op de boekenbeurs te staan, dus als het ooit zover is weet ik exact wat te doen. Maar zover zijn we nog niet, dat is pas hoofdstuk 32 en nu zit ik aan hoofdstuk 7. Daarin staat dat je een blog moet beginnen en vooral héél veel moet oefenen.Ik ben er dus nog lang niet, maar ik ben onderweg
Gisteren gingen de echtgenoot en ik, naar goede zondagse gewoonte, uit eten. Zoals altijd koos ik mijn plaats in het restaurant zorgvuldig uit, ergens in een hoekje waar ik overzicht heb op alle ander tafeltjes. Zo kan ik de andere mensen wat observeren, ik probeer dan telkens te ontrafelen wat hun relatie tot elkaar is en of er een speciale gelegenheid is waarvoor ze uit eten gaan.
Deze keer was het echter niet zo moeilijk, een tafeltje verder zat er een echtpaar met hun puberzoon. Een beeld dat ik meteen herken, ik ben namelijk ook enig kind. En ondanks het feit dat ik in mijn papa een perfecte medeplichtige had gevonden om kattekwaad uit te steken, heb ik het toch altijd spijtig gevonden dat ik geen broer of zus had. Gelukkig is daar zon 7 jaar geleden verandering in gebracht, de echtgenoot heeft namelijk een broer.
De eerste kennismaking met de broer was echter niet zo fantastisch.De broer woonde toen nog bij ons in, waardoor ik eerder het gevoel had een puberzoon te hebben. Onze gesprekken waren kort, schaars en voorzien van een dubbele portie ingehouden frustratie. Ik was degene die het in haar hoofd haalde om midden in de nacht (09u00) te stofzuigen. Hij was degene die binnenkwam met vuile schoenen als ik net gedweild had.
Het was pas toen de broer ging verhuizen dat ik besefte hoezeer ik op hem gesteld was geraakt. Toen hij daar in de gang stond met zijn hoofdkussen in de hand drong het tot mij door dat hij wel degelijk alleen ging wonen. De vreugde en opluchting die ik had verwacht te voelen bleven uit en in plaats daarvan kwamen er tranen. Toen voelde ik voor het eerst hoe het is om een broer te hebben, je kan er niet mee samenleven maar toch zie je elkaar graag. Sindsdien komen de broer en ik heel goed overeen, al lachend noemen we elkaar broer en zus, maar stiekem vind ik het gewoon super dat er iemand is die mij zus noemt.
Ik wist het van het moment dat ik mijn ogen opende; het ging een lange en zware dag worden.Mijn keel voelde als schuurpapier, mijn hoofd stond op ontploffen en mijn lakens plakten van het zweet. Het kostte me nog meer moeite dan anders om uit bed te komen en van zodra ik rechtstond werd de bonzende hoofdpijn nog erger.Langzaam strompelde ik naar beneden en zette koffie.
Ik overliep in gedachten mijn dagindeling, het was weer zon dag die van begin tot einde volgestouwd was, dit ging ik nooit halen.Ik nam nog een slok van mijn koffie en concentreerde me op mijn pijnlijke lichaam.Zou het kunnen dat ik ziek genoeg was om thuis te blijven?Een douche later wist ik mijn antwoord en vertrok naar de dokter, die mij hopelijk een briefje zou geven voor de rest van de dag.
Ja, dat is de griep wist de dokter me te vertellen. Werk je eigenlijk in het weekend?Zondag wel, maar zaterdag ben ik vrij antwoordde ik. Ik zal je dan maar meteen thuis zetten tot en met zondag.Kruip maar vlug in je bed en rust vooral goed uit.Hoorde ik dit goed?Moest ik nog iets van stem hebben gehad zou ik het uitroepen van geluk! Vijf dagen thuis, met maar 1 ding te doen en dat is uitrusten.Wat had ik dit nodig!
Verdoofd door de pijnstillers en antibiotica waggel ik van de zetel naar mijn bed, om nog een middagdutje te doen.Nadien begeef ik me terug naar de zetel en bekijk een filmpje.Ik moet niet gaan werken, ik moet me niet bezighouden met was en strijk, ik moet niet verder kijken dan vandaag.Het enige wat ik moet doen is rusten, en het best van al, ik moet me er niet schuldig over voelen.Het is op doktersvoorschrift!
Inspiratie is iets raars, hoe meer je ernaar zoekt, hoe moeilijker het is om te vinden.Ik ben altijd doodsbenauwd om zonder te vallen, nochtans is er in mijn dagelijks leven genoeg te vinden om over te schrijven.
Dit weekend kwam de inspiratie letterlijk en figuurlijk van de echtgenoot .Hij was zo lief me te helpen bij mijn schilderwerken, de extra kamer wordt namelijk getranformeerd in een bureautje voor mij. Dat bureautje moet dan weer voor voldoende inspiratie zorgen om mijn schrijfseltjes te produceren. Drie weken geleden ben ik begonnen, maar de lokroep van de laptop was groter dan die van de verfborstel, waardoor ik niet verder was geraakt dan één laag primer.
Bij mijn schilderwerken werd ik tot hiertoe enkel geassisteerd door 2 lieve poesjes, zij waren uiteraard nieuwsgierig hoe de kamer ging veranderen.Meer nog, ze waren zo enthousiast dat ze besloten een pootje mee te helpen.Terwijl ik de muren onder handen nam, zorgden zij in een creatieve bui voor een extra touch door het tapijt te voorzien van witte pootafdrukjes.Bijgevolg werden de schilderwerken gestaakt en het bad gevuld.De poesjes hadden echter geen zin in een badje en zochten beiden een veilige verstopplaats Zo spendeerde ik de rest van de middag met het zoeken naar de poesjes, nog een geluk dat ze deze keer een spoor achter lieten
Dan was de hulp van de lieve echtgenoot toch meer welkom, op één dag slaagden we erin om alle muren van 2 lagen kleur te voorzien. Mijn schrijfkamertje is dus zo goed als af, hopelijk zorgt het voor evenveel inspiratie als de echtgenoot !
De baas is content, content dat ik in Antwerpen was vorige week. Zo content dat hij me daar graag vanaf nu iedere week een dagje ziet. En als de baas content is ben ik dat ook, dus trotseerde ik gisteren weer de files voor een dag vol avontuur.
Het beloofde een goed gevulde dag te worden, want de veilingmeester was ook van de partij.Na enkele uurtjes besloot de baas echter dat het tijd was voor een middagpauze Zullen we iets te eten bestellen ? Ik heb zin in Tcheulend zei hij met een ondeugende glimlach. De veilingmeester fleurde meteen op, opgetogen met het voorruitzicht iets te eten wat door zijn vrouw op de lijst verboden gerechten geplaatst was. Avontuurlijk als ik ben besloot ik de heren te volgen.
Een half uurtje later bracht de baas me een plastiek bordje met daarop de Tcheulend en Kishke. Dit zijn echte delicatesses, bestaande uit bonen, ingewanden en aardappelen in de olie.Ik probeerde er niet aan te denken dat iedere hap die ik nam zijn weg rechtstreeks naar mijn dijen ging vinden en at het dapper op. Wist ik veel hoe vlug ik daar spijt van ging krijgen
Nog geen half uurtje later begon mijn maag te rommelen, om van mijn darmen nog maar te zwijgen.Alsof de baas mijn gedachten kon lezen kwam hij langs met een pakje Rennies. Hier dat is voor na de Tcheulend !Hij kon amper zijn lach inhouden en deelde vrolijk mee dat Niet-Joden niet tegen Tcheulend kunnen. De rest van de dag was het zweten en puffen.En alsof ik nog niet genoeg aan het afzien was, vond de baas niets plezanter dan aan iedereen die binnenkwam mijn lichamelijke ongemakjes mee te delen. Gierend van het lachen proestte hij uit Ik heb Vicky Tcheulend gegeven !
De rest van de dag trakteerde ik de baas op boze blikken . In ruil voor Rennies !
Dit weekend ben ik weer een nieuw boek begonnen, en zoals een goed boek betaamt durft het je al eens helemaal in beslag nemen. Mijn concentratie werd echter even verbroken door het gelach van de echtgenoot, die de P-magazine aan het lezen was.Nieuwsgierig keek ik op om te kijken welk artikel juist voor zoveel jolijt zorgde.De kop was Wie denkt Francine De Tandt wel dat ze is?.
Ik stelde me echter een andere vraag Wie is Francine De Tandt?De echtgenoot keek me verbaasd aan Dat weet je toch, die rechter die in opspraak is gekomen in dat schandaal. Mijn interesse was gewekt Een schandaal? Welk schandaal?De echtgenoot is even stil, kijkt me berispend aan en zegt Dat kan toch niet dat je dat niet weet, het is al wekenlang in het nieuws. Aha, het nieuws, dat is net zo één van die programmas op tv die ik niet volg.
En eerlijk gezegd, is het niet enkel het tijdsgebrek dat daarvoor verantwoordelijk is.Het nieuws is ofwel eng en deprimerend ofwel eerder aan de saaie kant.Bovendien ben ik te ongeduldig voor het nieuws, ik wil meteen het einde weten.Vandaar dat ik wacht tot de crisis of het schandaal of wat dan ook voorbij is, en dan kijk ik naar de reportage.Een mooi verhaal met een begin en een einde.Niet zon vervolgverhaal waar je iedere dag moet verder kijken.Dat is meteen ook de reden waarom ik nooit naar soaps kijk, ik word er veel te zenuwachtig van.De vraag of Brooke nu haar oude dag zal slijten bij Ridge, zijn vader, zijn broer of zijn zoon bezorgt me slapeloze nachten.Dan maar liever een film, op 1,5 uur heb je een heel verhaal mét een happy end.
Maar toch, mijn kennis van de actualiteiten is erbarmelijk.Dus als jullie het niet erg vinden beëindig ik mijn blog wat abrupter, want het nieuws gaat beginnen!
Hoewel ik fan ben van zowat alle maanden en seizoenen, blijft de herfst toch mijn meest favoriete periode van het jaar.Een rare keuze misschien velen vinden de zomer veel plezanter.De zomer is inderdaad schitterend voor een maand of twee, en dan ben ik haar beu.Zeis veel te opdringerig, veel te aanwezig en veel te verslavend.Met haar warme zonnestralen berooft ze me van al mijn keuzes, het maakt niet uit wat ik van plan was, als de zon schijnt dan moet ik naar buiten.
Dan liever de herfst, hij is zo gezellig! Hij laat me rustig genieten van een spannend boek voor de open haard met een tas warme chocolademelk naast me.Ik geniet ervan hoe de herfst met al mijn zintuigen speelt. Hij is prachtig om te zien, zijn intense bruin- en roodtinten betoveren ieder landschap en wat is er mooier dan het licht te zien reflecteren op de vallende bladeren?
En wat ruikt hij lekker puur en echt.Naar vochtig mos, en kaneel en pompoensoep.Naar een smeulend houtvuur en naar kersenpitten.Hij is veruit de lekkerste van alle seizoenen, zonder in de gretige overdaad te vallen waaraan de winter zich telkens weer laat vangen.Maar waar ik nog het meest van kan genieten is te luisteren naar hem.Het kraken van het bladerentapijt onder mijn voeten of het getik van de regen tegen het veluxraam terwijl ik lekker warm onder de lakens lig.
En als de herfst één van zijn stormachtige buien op me loslaat, hoef ik me totaal niet schuldig te voelen dat ik om 5 uur s middags met de laptop in de zetel zit
Over het algemeen zien al mijn werkdagen er min of meer het hetzelfde uit.Ik begin de dag met een koffietje, ga over naar de mails en bewerk de rest van de dag onze website.Tussendoor bedien ik hier en daar een klant tot het weer tijd is om naar huis te gaan.Mijn dagen zien er hetzelfde uit vermits ik ook altijd alleen ben.Vandaag was echter een uitzondering, de baas vroeg of ik naar de vestiging in Antwerpen wou komen, het begin van een dag die je nog het best kan beschrijven als absurd.
Gepakt en gezakt met zowat de halve inhoud van mijn winkel kwam ik toe en werd meteen opgewacht door een heus verwelkomingscomité.De collega, de baas en de boekhouder stonden me enthousiast op te wachten. En geloof me, moesten ze kunnen, ze hadden nog een cocktail en bloemenslinger meegebracht. Je bent er! riep de baas uitgelaten uit. Ik was meteen in mijn nopjes! Men is soms wel blij om mij te zien maar men heeft me nog nooit zo toegejuicht gewoon omdat ik arriveer op mijn werk.
Eens geïnstalleerd aan mijn bureau kwam de boekhouder bij mij Ik heb een aquarium in mijn pc deelde hij fier mee vissen zijn zó ontspannend!. Hij vervolgde samenzweerderig Als je wil kan ik in jou pc ook een aquarium steken. Ondanks dit prachtige aanbod besloot ik om de dag toch maar zonder vissen door te brengen.In de plaats besloot ik maar een babbeltje te slaan met de nieuwe collega, die ook van mening was dat je best kan zonder aquarium in je pc.
De ochtend was vrij rustig, mijn concentratie werd slechts hier en daar verstoord door wat bubbels op de achtergrond.Daar kwam echter snel verandering in, blijkbaar was de baas vandaag babysit over zijn twee jongste bengeltjes van 3 en 5 jaar.Je veux un bolleke riepen ze allebei uit.De baas had echter duidelijke instructies gekregen van de vrouw betreffende het eten. We gaan eerst eten en nadien krijg je een bolleke, is dat geen goed idee? De twee waren uiteraard niet akkoord, en met twee tegen één duurde het niet lang alvorens de bollekes uitgedeeld werden.
Ondertussen was er een klant aan het wachten op de baas, niemand die erop lette, tenslotte zat die klant hier een uur geleden ook al.En een uur later zat deze er nog, maar ditmaal mét de baas erbij.Er werd vurig onderhandeld Komaan geef me 2000 zei de klant. Nee ik geef 1500 en geen euro meer repliceerde de baas. Komaan, alle, toe, geef me 2000 2000 en we drukken de hand. Neen, 1500 meer is het niet waard! wist de baas weer te antwoorden.Zo ging het nog even door, het leek wel alsof we in een Marokkaanse souks stonden ipv een chique juwelier. De klant verlaagde met tegenzin zijn prijs 1550 , dat is maar 50 meer, komaan!Ik moet mijn advocaat betalen!Het was een regelrechte smeekbede, een luide en genante smeekbede die maar werd gestopt toen we plotseling een stemmetje hoorden roepen Pappie!!!! Jai fais du kaka! Je moet mijn poep afvegen!
Toen de rust was teruggekeerd kwam de boekhouder, die twee uur vroeger stopt met werken, plotseling terug binnen. Ik kom morgen een uur later, dus zal nu nog een uurtje werken wist hij te vertellen. Maar ik heb eerst een uur pauze genomen om naar de winkel te gaan, ik heb een nieuwe verslaving Hij toonde me fier een DVD, getiteld Holland.Is Holland je nieuwe verslaving? vroeg ik voorzichtig. Dat is voor in mijn pc antwoordde hij tulpen zijn zó ontspannend!
Zie je het zitten om zaterdag Mick Taylor, een ex-Rolling Stone te interviewen? werd me vorige week gevraagd.Waw!Ik mocht een Rolling Stone interviewen, een wereldster!Ik had nog nooit een interview afgenomen van een beroemdheid.In de lagere school hadden we wel eens de opdracht gekregen om je idool te interviewen, maar een wereldster kan je mijn papa nu ook weer niet noemen.
Zaterdag vertrok ik met een mengeling van spanning en enthousiasme naar mijn geliefde Scharpoord, gewapend met een notitieblokje.Het zijn de details die het maken hé. Ik was voor de gelegenheid even journalist en om dat te vieren had ik mezelf een mooi leren notitieblokje gekocht.Eens aangekomen bleek echter dat het niet om een interview ging maar wel om een persconferentie.Daar ging mijn utopie dat Mr Taylor zo onder de indruk van mijn notitieblokje ging zijn dat hij me al zijn hartsgeheimen vertelde.
Flexibel als ik ben paste ik mijn verwachtingen aan, een persconferentie was trouwens ook niet niets.Ik zag het al voor me, ik ging als groentje mee met de andere journalisten, fotografen en cameraploegen op een persconferentie zijn.Met 1 vraag zou ik niet alleen Mick Taylor maar meteen ook iedereen in de zaal met verstomming slaan.En wie weet? Het was best mogelijk dat het team van De Rode Loper me nadien zou vragen om de nieuwe presentatrice te worden.Dit vroeg misschien wel om wat extra googletime en vermits de persconferentie toch was uitgesteld, besloot ik nog even naar huis te gaan.
Terug aangekomen gaf ik mijn ogen de kost, ik bekeek al de fans, de standjes, de bar, het optreden, Maar hoe meer ik rondkeek, hoe meer ik met de nodige schrik besefte dat ik geen journalisten of fotografen zag.En waar had die cameraploeg zich verstopt?Het kon toch niet zijn dat ik te laat was?Lichtelijk in paniek sprak ik een medewerker aan met de vraag waar ik moest zijn voor de persconferentie.De man keek me even aan, keek toen even rond en riep toen de verantwoordelijke toe Ik heb hier iemand van de pers bij mij!Ik zag aan de geamuseerde blikken van enkele bekenden dat dit misschien een klein beetje overdreven was.Maar toch kon ik die glimlach niet helemaal onderdrukken.
Na nog een uurtje wachten was het dan zover, we mochten bij Mick Taylor.Daar stond ik dan, in de gang te wachten samen met de fotografe en de echte journalisten. Spijtig genoeg was er geen cameraploeg bij, maar toch was het super spannend en opwindend.Tot het moment dat ik te horen kreeg dat we geen vragen mochten stellen, enkel fotos.Als enigste journalist zonder fotocamera stond ik daar toch een beetje verloren te wezen met mijn notitieblokje.
Ben je ook journalist? vroeg een Nederlandse vrouw me. Ben ik een journalist? Blijkbaar niet Neen zuchtte ik.Maar wacht eens even? Had men niet gezegd dat Mick Taylor met een Hollandse samen was? Ik ben hier met mijn ma floepte ik eruit.En zo begon ik een gesprekje met zijn vriendin.Echt spannende vragen durfde ik nog niet teveel stellen, maar ik had toch al wat meer informatie, nét genoeg voor een artikel.Nét genoeg om mij even een echte journalist te voelen
De elegante, oudere dame keek in de spiegel om de pareloorbellen te bewonderen en zuchtte wat ik niet zou geven om terug jong te zijn, zoals jij. Ik glimlachte even en zweeg. Ik zweeg omdat ik gewoon niets kon bedenken om te antwoorden. Wat is eigenlijk de gepaste reactie ? Je kan zoiets niet nonchalang wegwuiven trek het je niet aan Jong zijn tegenwoordig is ook niet meer wat het geweest is ! En erop ingaan lijkt me helemaal niet gepast Zo erg voor je dat je oud bent ! Neen, dan houd ik het liever op een verontschuldigende glimlach.
Heel je lichaam verandert zo met het ouder worden vervolgde ze. Toen laste ze een pauze in, kwam iets dichter en fluisterde gegeneerd Alles groeit ! Ik keek haar verrast aan, de dame was merkelijk kleiner dan mij. Ik niet natuurlijk, ik ben gekrompen zei ze alsof ze het zelf maar amper kon geloven. Maar kijk mijn handen, die zijn wel degelijk gegroeid.
Ze deed de oorbellen uit en zei Mijn oorlellen zijn ook gegroeid Ze keek me recht aan en vervolgde Jij hebt prachtige oorlellen, jij kan waarschijnlijk alle soorten oorbellen dragen. Ik moet van die grote parels dragen die mijn oorlellen helemaal verstoppen. Vroeger had ik ook kleine en strakke oorlellen, ik had eigenlijk heel mooie oren vroeger En weet je ? Ik heb ze nooit ten volle geapprecieerd !
Gisteren ben ik samen met de vriendin gaan shoppen. We hadden een duidelijk lijstje van wat we allemaal nodig hadden en gingen beiden een beetje voor een stijlbreuk. Zo ging de vriendin voor sexy botten met een hak ipv platte schoenen.
Mijn stijl kan je misschien nog het beste beschrijven als meisjesachtig. Met andere woorden rokjes met bolletjes, kleedjes met strikjes, onderrokken in tule ik kan er niet aan weerstaan! En als het op schoenen aankomt ben ik gewoon hopeloos verslaafd aan hoge hakken. Maar na het Uggs-fiasco van vorige week (nog steeds te pijnlijk om over te spreken), bleek dat ik dringend NOOD had aan een paar stevige wandelschoenen. Verder had ik ook een jeans en een warme pull nodig, saaie basiskledij dus.
Helaas neemt dit wel een beetje de fun uit het shoppen, want alle kleedjes die je dolgraag wil passen mag je toch niet kopen. Maar het is uiteindelijk toch gelukt om een gulden middenweg te vinden tussen mijn stijl en praktische kledij. Thuisgekomen deed ik meteen mijn nieuwe kledij aan en genoot van de gezelligheid die mijn nieuwe warme winterpull me bood. Als het op kledij aankomt ben ik net een groot kind, dat niet kan wachten om te spelen met het nieuwe speelgoed. Helaas ben ik, net als een kind, mijn speelgoed soms ook beu, waardoor ik voor een volle kleerkast kan staan en uitroepen ik heb niets om aan te doen!
De nieuw aangekochte kledij deed me besluiten om mijn zomerkledij op te bergen en mijn winterkledij boven te halen. Zo begon ik aan het opbergen van mijn zomerkleedjes onder het mompelen van vele schietgebedjes Alstublieft, laat dit nog passen volgend jaar!. Nadien was het tijd om de kasten terug te vullen, en werd ik telkens weer aangenaam verrast. Ik was van verschillende outfits vergeten dat ik ze had, het was alsof ik ze terug voor de eerste keer zag en er helemaal opnieuw verliefd op werd. Net als een kind dus, waarvan je het speelgoed even verstopt.
Dus van mij mag de herfst eraan komen, want ik kan niet wachten om mijn nieuwe winterkledij te dragen!
Sinds kort hebben we een logé in huis ; de mooie, lieve en zeer knuffelbare Scarlet. De broer vroeg of zijn kat, tijdens zijn verhuis, een tweetal weekjes bij ons mocht blijven. We zijn ondertussen al bijna 4 weken verder en Scarlet voelt zich al helemaal thuis, dit soms tot grote ergernis van poes, onze eigen kat. Buiten enkele catfights verloopt de integratie van Scarlet buiten alle verwachtingen zeer goed.
Nu hebben we wel gemerkt dat Scarlet niet goed luistert. Niet dat onze poes dat wel doet, maar deze laatste laat tenminste wel weten dat ze je gehoord heeft, maar gewoon beslist heeft om je vlakaf te negeren. Dan weet je tenminste dat je je de moeite kan besparen. Scarlet echter reageert totaal niet, waardoor ik begon te denken dat ze misschien een beetje doof was.
Ik deelde mijn bezorgdheid met de broer. Hij wist me echter te verzekeren dat er niets mis is met Scarlet haar gehoor. Maar ze luistert totaal niet als we haar naam roepen riep ik uit. Het werd even stil aan de andere kant van de lijn, wat me deed vermoeden dat de broer heel goed wist waarom Scarlet niet luisterde. Eigenlijk noem ik haar niet Scarlet wist hij uiteindelijk uit te brengen Ik noem haar Sletje Hoe is het in godsnaam mogelijk vroeg ik me af. Maar ja, ze knuffelt heel de dag, en dan ook iedereen hé, kieskeurig is ze niet, en ze wordt heel graag gepakt En zo ging de dubbelzinnige praat over dat arme poesje nog even verder.
En inderdaad, als je Sletje roept komt Scarlet vrolijk afgehuppeld, dit tot groot jolijt van de echtgenoot. Dit kan zo niet blijven, het is al erg genoeg dat onze andere kat Poes noemt. Dus ben ik begonnen met Scarlet te trainen in het herkennen van haar echte naam. Tot hiertoe zonder enig succes. Wat als dat beest nu voor altijd geprogrammeerd is om te luisteren naar de naam Sletje?
Ach ja, het is misschien gemakkelijker om poes te doen luisteren naar prinses. Als ik dan poes in de keuken zet, en Scarlet in de slaapkamer, heeft de echtgenoot ook waar iedere man naar verlangt ;-)
Als het op sporten aankomt is de quote The mind is willing, but the flesh is weak nog het best van toepassing op mij. Ik zou wel graag zo een sportieve meid zijn die blaakt van gezondheid, maar als ik eenmaal bezig ben vind ik het toch allemaal net wat zwaarder en vermoeiender dan dat het eruit ziet.
Ik heb me al ontelbare keren voorgenomen om nu toch écht wat sportiever te worden en ben zo al verschillende sporten begonnen. Toen ik net aan de kust kwam wonen was ik vastberaden om iedere ochtend te gaan lopen op het strand. Lopen leek me maar interessant als je het op een strand kan doen, in films levert dat alleszins prachtige beelden op. Ik zag het al volledig zitten, ik ging het-meisje-dat-iedere-ochtend-op-het-strand-loopt zijn.
Zo gezegd, zo gedaan, dus samen met de vriendin vertrok ik voor een ochtendloop op het strand. Ik was zelfs nog speciaal achter zo een fleece-haarband geweest, want dat is essentieel bij een loopoutfit. Tot mijn verbazing hadden we het strand helemaal voor ons. Al gauw besefte ik waarom dit niet het geval was, op zand lopen is namelijk heel wat vermoeiender dan op een parcour. De frontale wind waarop we getracteerd werden zorgde ervoor dat we na 10 minuten buiten adem terug op de dijk stonden. Dan maar een ochtendkoffietje gaan drinken, een gewoonte die ik veel langer kan volhouden.
Maar eens om de zoveel maanden kriebelt het toch weer, zoals nu. Het is nog eens tijd om iets van sport te doen, en wat beter dan ZUMBA ? Ik geef toe het is vooral mijn nieuwsgierigheid die me hiertoe leidt. Het klinkt allemaal zo exotisch, als een geheime sekte waar zumbaïsten samenkomen om een geheime zumbadans te doen voor de oppergod ZUMBA !
Vol goede zumbamoed en met een nieuwe zumba-outfit trok ik dus gisteren naar de Nunneschool in Heist, en ik was niet alleen ! Blijkbaar is die Zumbamania toch serieus toegeslagen hier, samen met zon 70 anderen Zumbaden we erop los. En ik vond het nog leuk ook. De zuiderse muziek deed me denken aan Mexico, waardoor ik me in gedachten op een exotische beach-party waande. Alleen spijtig dat ze er geen cocktails serveerden. Maar toch, ik ben al aan het bewegen, en hopelijk hou ik het nog eventjes vol ook. En die cocktail, dat is dan voor dit weekend !
