Bij het ontbijt hebben we twee nieuwe vruchten geproefd uit de tuin. Een soort peer en een variëteit van passievrucht. Beiden zag ik nog nooit. In het sap zat nog een oranje bes.

Ik denk dat de vallei redelijk zelf bedruipend kan zijn op gebied van eten. De kippen en de vis voeren ze zeker aan.

Eens we voorbij het stadje zijn gaat het goed naar beneden langs een prima weg. Over de eerste brug is het gedaan met de pret. Vanaf hier zitten we op zand. We maken hier al een wandelingetje langs de rand van de rivier die afgeboord is met een loodrechte wand. Gelukkig is het nog redelijk vlak als er een bus van de andere kant aankomt. Die zit stampvol.

Bij kilometer 13 begint het pad naar de waterval. Er zijn welgeteld 3 parkeerplaatsen. Twee blijven vandaag ongebruikt. Van ver zie je het uitkijkplatform en de spleet waarin het water verdwijnt. Het is een twintigtal minuutjes wandelen. Gelukkig is er hier geen toeloop want je mag maar met vijf man de dieperik in kijken. 'Peligro' staat er hier niet voor niets. Op de grotere uitkijk mag 20 man. De caldron del Diablo' (in Baños) wint het als waterval maar deze is ook wereldklasse, zeker als je de omgeving erbij neemt.

Ik geloof trouwens dat er deze twee dagen geen andere toeristen zijn in Cotuahasi. We kwamen er nog geen tegen en er waren gisteren bijvoorbeeld maar twee restaurantjes open.

Daarna is de weg uitgesneden uit de bergwand. Gisteren heb ik mijn hoogtevrees al een beetje overwonnen. Hier worden we nog meer uitgedaagd. Gelukkig is er niet om het uur een bus! Voor geen geld zou ik me hier willen laten rijden (met pamper in de broek misschien). Wij kruipen hier over de weg, en lopen op die manier misschien meer risico om een steen op ons dak te krijgen. De veiligheidsgordel is hier niet echt nuttig. Er staan gelukkig geen kruisjes langs de weg, of zou het wegens plaatsgebrek zijn. Het uitzicht is wel adembenemend. We dalen af naar het cactuswoud, dat groeit deels op oude ruïnes. We zitten terug tussen bomen als we de weg verder weer zien klimmen. We zijn ondertussen twee en half uur weg en vinden het welletjes geweest. Het is ook weer te warm om nog te wandelen. Het duurt toch ook een uur om de 18 km terug te rijden. Bij terugkomst eten we vis (3 dollar elk).

In de namiddag gaan we uitrekenen hoe we de volgende vijf weken best plannen. We vertrekken op 14 februari vanuit Santiago en willen daar niet te vroeg of te laat aankomen. Er zijn nog een goeie 3000 km te gaan tot daar. We hebben een route gekozen die Bolivia letterlijk en figuurlijk links laat liggen. Ik wilde net heel graag naar Bolivia gaan maar nu gaan we zeker prachtige dingen zien en een aantal moeilijkheden vermijden : Zelf kunnen we waarschijnlijk niet door de zoutvlakte rijden. Een aantal wegen kunnen gesloten zijn vanwege het regenseizoen, en je moet extra bidons voor naft voorzien. Nu vermijden we ook nog twee grensovergangen. We gaan de zoutvlakten vanuit Chili bekijken en dan een knappe en goede weg naar het noorden van Argentinië nemen. Het ziet er veelbelovend uit. 

Om vijf uur rijden we nog eens naar de thermen. Nu proberen we een andere. Die is minder goed maar we leren er Rodrigo kennen, een jongetje van negen dat zich afvraagt hoe het komt dat wij zo groot zijn en de mensen hier zo klein. Bij het terugrijden is het landschap is bijzonder mooi in het avondlicht. Ik ben blij dat we deze vallei hebben leren kennen.