Santa Rosa de Osos ligt inderdaad boven. Eerst rijden we nog tussen groene bulten waar de meeste bewoners koeien zijn. Daarna begint er een serieuze afdaling. Het wegdek is goed aan deze kant van de berg. De vallei onder ons is diep. Beneden ligt Bello, een grote stad. Daar rijden we op een zesbaans weg om daarna bijna rechtsomkeer te maken naar de andere kant van de vallei waar we weer omhoog gaan. Het wegdek is zoals het onze, alleen de begroeiing is wel anders. Op het plateau ziet het er aangenaam wonen uit. De huizen staan verspreid in de heuvels. We nemen de afslag naar Guatapé, een stadje aan een stuwmeer dat heel kleurrijk moet zijn. Frans had daar iets fantastisch gevonden maar ik had zoal mijn twijfels omdat de eigenares al talloze mails had gestuurd en er al lange telefoongesprekken waren. Nu blijkt ook nog dat het 16km voorbij het stadje ligt. De zijweg is wel heel mooi. Hier worden er massa's groenten geteeld op steile hellingen. Je merkt dat de bestemming toeristisch is aan de vele stalletjes en restaurantjes onderweg. We eten met uitzicht op 'el peñol' dat is een 200 meter hoge alleenstaande rots. We maken maar een kleine wandeling in Guatapé. Er is juist een optocht voor het vijftig jarig bestaan van een school. De schilderijtjes met reliëf onderaan de huizen zijn aandoenlijk. Er is hier veel moeite gedaan om een toeristische attractie te worden. Maar het resultaat mag er zijn.

Onze 16 kilometer verder zijn gelukkig ook knap. Ons doel ligt voorbij de bewaakte ingang voor een elektriciteitscentrale. We moeten Margareta nog eens bellen om het huis te vinden. Ze staat te zwaaien als we er aankomen. Ze heeft haar privé brug, haar huis ligt aan de overkant van een snelle rivier. Het ziet er paradijselijk uit. Een wit huis in een tuin met bloemen en vijvers naast een rivier vol reuze stenen. In huis is het al kerst. Margareta is wel het type dat aan haar gasten blijft kleven. We weten al heel snel dat één nacht hier voldoende is. We maken samen een langzaam wandelingetje. Gelukkig zien we toch nog kans om van haar privé-strandje te genieten. De rivier is heerlijk koel en diep genoeg om te zwemmen. Margareta is 68 en woont hier met haar dove dochter. Niet moeilijk dat ze graag gasten over de vloer krijgt. Bovendien was ze vroeger zangeres en een 'publieke persoon', haar zin voor drama is ze niet kwijt. We krijgen worstjes (lekkere), aardappelen en sla en als hoofdgerecht haar hele filosofie over de geopolitiek, de sterren, media.... Niet makkelijk met mijn twee jaartjes Spaanse les. Ondertussen is het gaan gieten en onweren, de regen overstemd het geluid van de rivier. Het wordt een avond die we toch niet snel zullen vergeten. Ik wens haar nog vele gasten toe.