Pfff. Nu moet ik toch even bekomen. Mensen zeggen dat katjes altijd op hun pootjes terechtkomen. Wel dat heb ik, katertje-geweest Lowieke, vandaag ondervonden.

Wie mijn avonturen bij mijn baasjes al een beetje gevolgd heeft, weet dat ik nieuwsgierig ben, graag op verkenning trek. In huis vind ik zo steeds nieuwe verstopplaatsjes en als ik op het terras, één hoog, mag, geniet ik van het uitzicht, van de pasgeboren lammetjes - het zijn er ondertussen drie, dat jongste is toch nog zo klein - in de wei achter ons, probeer ik insectjes te pakken en ga zo maar door. En heb ik gevonden hoe ik op het dak moet geraken, zodat ik ook bij de buren in de goot kan wandelen, loeren.

Maar deze morgen heb ik me een beetje misrekend. Terwijl bazinneke zich klaarmaakte om te gaan werken, mocht ik een luchtje gaan scheppen. En het kriebelde.... Dus ik over de terrasafsluiting het dak op. Genietend van het uitzicht. Maar toen begon het een beetje te regenen en werden de dakpannen nat, glibberig. Ik durfde niet meer springen, durfde niet naar het velux-raam klimmen, ook al probeerde baasje me te lokken met speeltjes. Het was te glad, vond ik. Dus bleef ik maar in de dakgoot, af en toe miauwend, maar baasje kon niet aan mij, kon mij niet helpen.

Plots gleed ik uit, misstapte me. Ik kon niets vastgrijpen en baasje zag me naar beneden tuimelen. Enkele ogenblikken later was hij ook in de tuin, op zoek naar mij. Ik was redelijk mals terechtgekomen in de dennenstruiken en nog wat beduusd aan het rondstappen. Met wat kattenkorrels probeerde baasje me te lokken en na een tijdje liet ik me toch oppakken. Als dank gaf ik baasje nog een paar krabjes.

Nu lig op bed te bekomen van mijn avontuur, nadat ik eerst mijn buikje volgegeten had hoor. Pootjes zijn ook al gewassen. Volgende keer zal ik misschien toch een beetje voorzichtiger moeten zijn..... Alhoewel, in die tuin rondsluipen is misschien toch ook plezant?