13 maart 2020. Horeca moest om middernacht de deuren sluiten. Later volgden (zogenaamde niet-essentiële) winkels, kappers, zelfs scholen. In de hoop dat Coronabeestje snel klein te krijgen, in de hoop dat de ziekenhuizen de toevloed aan patiënten onder controle zouden krijgen. De slechte cijfers daalden uiteindelijk wel wat en heel voorzichtig, beetje bij beetje hervatte 'het normale leven' zich. Een beetje toch.

We mochten in juni weer met zijn allen (tot één uur) een pintje gaan drinken, op restaurant, alle winkels waren open, ons haar kon weer in de plooi gelegd worden en we mochten op reis. Achteraf bekeken misschien helaas? Want het Coronabeestje had nog lang geen zin om te verdwijnen. Integendeel. Ondertussen heeft het al meer dan drieduizendvierhonderd (3400 !) mutaties, variaties. En de cijfers werden weer slecht en slechter.

Dus 18 oktober 2020. Laatste kaartje gelegd op zondagmorgen met de vrienden op café. Al schertsend al 'Gelukkig Nieuwjaar' en 'Prettige Kerst' gewenst. Helaas wordt het waarheid. Helaas wordt mijn haar en van mijn medemensen weer langer - al durft hier en daar iemand zelf de schaar ter hand te nemen. 'Gelukkig' kunnen we in ons landje nog naar de winkels - buurlanden die langer 'soepeler' geweest zijn, sloten onlangs pas die deuren. Maar mensen thuis ontvangen, ergens op bezoek gaan? Neen mag (bijna) niet. Helaas.

Maar dan zie je helaas toch beelden, hoor je toch verhalen van mensen die feestjes houden, die - minder dan normaal - toch op reis vertrekken en opeen gepropt staan aan te schuiven op de luchthaven, winkelstraten waar anderhalve meter afstand houden onmogelijk lijkt. Sommige mensen leren het nooit, willen het nooit leren. Met als gevolg een krantenkop deze morgen 'Horeca in beste geval in maart open'. Omdat de cijfers slecht blijven, omdat niet iedereen wilt luisteren. Helaas.