Tja, opnieuw een dubbel gevoel, nu in verband met de nationale stakingsdag vandaag. Begrijp ik de actievoerders? Ja, zeker. Keur ik (al) hun acties goed? Nee, niet echt. Uitleg?

We voelen het allemaal. Wat de beleidsmakers, onze politici ook beweren, onze koopkracht gaat achteruit. Toch voor de gewone man/vrouw in de straat, voor een gewoon gezin, alleenstaande, voor u en mij. Meer jobs? Ik blijf dromen, solliciteren - soms tegen beter weten in. Maar als bijna 56-er..... tevergeefs, tot nu toe, helaas. 

Dus ja, ik begrijp dat mensen op straat komen, een signaal willen geven, een dag het werk neerleggen. 

In de hoop dat zij die het voor het zeggen hebben in één of ander parlement - en dan heeft een politieke kleur geen belang - inzien dat het zo niet verder kan.

In de hoop dat werkgevers inzien dat ze de werknemers niet kunnen, niet mogen uitpersen, dat zij iedereen - ongeacht bijvoorbeeld leeftijd (en dat is dan persoonlijk, maar ik ben niet alleen) - een kans moeten geven om zich te bewijzen. 

In de hoop dat iemand die na zo een 30 jaar plots 'op straat' staat, toch nog een kans krijgt en niet 'd'office' de stempel 'uw profiel voldoet niet' meekrijgt.

In de hoop dat....

Maar wat ik niet begrijp zijn de blokkades, het beletten dat mensen die het willen naar hun werkplek kunnen, dat zij die aanwezig moeten/willen zijn- ze kunnen soms niet anders beste vakbondsbonzen - worden tegengehouden door één of ander piket, wegblokkade, gebrek aan (normaal) openbaar vervoer. Er is stakingsrecht - joepie - maar toch ook recht om te werken?

En natuurlijk betreur ik accidenten op een dag als vandaag. Tuurlijk keur ik niet goed dat iemand op een piket inrijdt. Maar is het echt nodig dat jullie, vakbondsmensen, toegangen tot industriezones zoals in Gent, hier in Erembodegem, aan de Maaskant, de haven, en noem maar op, blokkeren?