Raar. Hoe moet je reageren, hoe moet je je gedragen? Ik weet het soms echt niet meer. Zoals vandaag.
Een goede kennis - ik durf hem zelf kameraad te noemen - vecht al jaren tegen kanker, ondergaat/onderging allerlei behandelingen - tot die nieuwe immuuntherapie toe. Maar niets slaat blijkbaar aan, helaas.
Ik had hem al een hele tijd niet meer gezien, hoorde wel wat nieuws via zijn zuster en schoonbroer. En opeens deze middag stond hij voor mij. Hij krijgt nu bloed, opdat ze volgende week - of de week daarop... - terug met één of andere behandeling zouden kunnen starten.... En ondanks het feit dat hij nu al jaren aan het 'sukkelen' (sic) is, afzien - denk ik toch - blijft hij - naar mij, naar anderen - goedlachs, min of meer optimistisch, sarcastisch soms. Kortom gewoon zoals vroeger, zoals voor het verdomde verdict viel.
Raar, vind ik het. Echt waar. Ik weet niet goed hoe ik tegen hem moet reageren. En aan de andere kant heb ik enorm veel bewondering voor zijn moed, zijn vechtlust. Ik denk niet dat ik zelf.....
Eén jaar. De tijd vliegt blijkbaar. Ook in een kattenleven, miauw. Maar ook al staat er nu geen taartje met een kaarsje klaar, ik Lowieke - katertje-geweest - ben toch blij hoor.
3 oktober 1996, voor een kat zegt dat niks, maar baasje - die nu aan het tikken is op zijn computer - weet het nog goed. Bazinneke had me 's morgens horen klagend miauwen, baasje vond me niet terug aan de parking van het station in Erembodegem. Kattekwaad - opvangcentrum voor mijn vriendjes - werd al verwittigd, maar het was toch mijn 'nieuw' bazinneke dat me 's avonds, ergens verstopt, vond. Dikke merci, nu toch miauw !!!!!
En ook al wou ik niet direct mee.... nu ben ik echt heeeeeeeeeeeeeeeel tevreden. Ik ben met mijn (katten)gat in de boter gevallen - ook al ben ik hervormd tot een katertje-geweest..... Maar ik krijg mijn pateekes en koekjes op tijd en stond, een speciale kattentrap werd voor mij geïnstalleerd, ik mag gaan en staan waar en wanneer ik wil. Ongeveer toch. Miauw.
Och, de zomer.... Heerlijk was het, miauw. Buitenlopen, van terras naar beneden via mijn trapje. Bij de schaapjes in de wei vlindertjes, insecten, zelfs vogeltjes proberen vangen... zonder veel succes. Maar toch genieten, rondspringen, wat sluipen.... Spelen met andere katten, af en toe wat 'vechten', ruziemaken. Heerlijk kattenleven, echt waar. En 's morgens uitgeblust rusten in de 'tuin': Siammeke aan ene kant, 'Blackie' op zijn plaatsje en ook ik had mijn stekje. Miauw. Wel jammer dat 'de rosse' en 'picasso' niet meer komen meespelen de laatste tijd. Want in de zomermaanden was het hier echt een kattenparadijs in het groen. Mihihiauw.
Nu begint het weer kouder te worden, zal ik niet meer zo vrij in- en uit kunnen lopen. Ok, dan leg ik me 's avonds maar naast bazinneke op bed, spin ik luid genoeg, probeer ik met mijn pootjes baasje wakker te maken als ik honger heb of buiten wil.... Miauw, ik trek mijn kattenplanneke wel. En baasjes, een kaarsje moet vandaag niet, een lekker potteke eten extra......
Moeten we niet met zijn allen even nadenken? Frustraties over politiek, zogenaamde democratie, over beslissingen van de 'overheid', ze zijn schering en inslag. Terecht of niet?
Ik ben een liefhebber van de stad Barcelona, ik heb er met dochter en later met vriendin toffe dagen doorgebracht, ik vind het echt een toffe stad, een must-see/do. Evengoed heb ik - het is meer dan 30 jaar geleden - als 'late' teenager in Lloret de Mar een toffe vakantie gehad. Maar anderzijds heb ik ook niet-Catalaanse (kust)gebieden - Andalusië om er maar eentje te noemen - ontdekt, er een leuke tijd gehad. En wat lees je, hoor je nu?
De Catalanen willen 'weg' van Madrid, de Schotten zijn Londen beu, de Vlamingen hebben het gehad met moeder België, de Bretoenen en de Corsicanen in Frankrijk, de Koerden zijn verdeeld over liefst vier landen, en wellicht zijn er nog volkeren - verschillende stammen die in Afrika een land moeten vormen bv - ergens ter wereld die zich 'niet-gelukkig' (sic) voelen met wat een overheid wil, gaat beslissen.....
Ik heb (heel veel) begrip voor al die ergernis, die frustratie. Maar stel me ook vragen. Moeten we niet met zijn allen even nadenken? Nadenken over hoe we in harmonie samen kunnen leven? Want dat is, volgens mij toch, de enige manier om de 'mensheid' in stand te houden.
Oplossing? Laat mensen vrij en vrolijk hun gedacht zeggen, in een stemhokje zo nodig. Maar laat ze vooral vooraf weten dat 'leren samenleven' een ernstig, een over te wegen standpunt kan (moet?) zijn.
Gewoon leven, proberen leven. Moeten we dat niet met zijn allen proberen? Mogen we klagen? Tuurlijk, maar blijf aub redelijk.
Ik heb het zelf recentelijk - gelukkig niet letterlijk aan den lijve - ondervonden, andere initiatieven op 'ons' dorp ook. Organisaties - die Erembodegem in de kijker willen plaatsen, willen promoten - worden (soms zelf vooraf...., voor de eerste geluidsbox aangekoppeld was) op Facebook al afgekraakt, verweten voor overlast, buren weten/wisten van niets.....Initiatieven die van Erembodegem meer dan een slaapdorp, slaapstad van Gent of Brussel, zelfs Aalst, willen maken.... Nee dank u, blijkbaar, helaas.
Och, ik ben weeral aan het zagen, aan het kreften. Ik weet het. Sorry. Ik droom alleen. Dromen van een Erembodegem waar er leven is, waar er geprobeerd wordt om een echt sociaal leven op te bouwen, waar er sociale menselijke contacten zijn. En waar er - op een gezonde manier - kan gebabbeld worden, gediscussieerd over mogelijke problemen.
Verleerd. Of hoe moet ik het zeggen? Woorden, zinnen, zaken die je dertig jaar geleden zonder problemen zou vertalen van Nederlands naar Frans - of omgekeerd. Maar nu? Staar je naar een blad en willen je hersens niet meer mee, kunnen ze geen link leggen.
Uitgenodigd door de VDAB voor een infosessie, annex testen voor een nakende opleiding. Niets te verliezen, vol goede moed er naar toe. Meteen een opluchting - ik was niet de enige 'oudere' werkzoekende. En vooral opvallend, het was voornamelijk 'mijn' generatie die bleef om de testen af te leggen.
Maar dan.... Die testen. Reken- en denkoefeningen dat ging - naar mijn gevoel toch - nog redelijk. Maar dat computergedeelte.... Ik heb jaren gewerkt met tekstprogramma's, programma's om krantenpagina's te maken - en ik dacht, ik vond dat ik daar vlot mee overweg kon. Maar Excel - voor velen een simpel dagelijks programma, ik weet het - daar heb ik echt geen kaas van gegeten. De moed zonk me meteen in mijn schoenen, ander opdrachten via de computer toch proberen af te werken....
Gelukkig was daar de troost van het gesprekje in het Frans. Dat 'ik me toch kon uitdrukken, verstaanbaar maken, het kon uitleggen'. Oef, 30 jaar - buiten een beetje op vakantie - nooit nodig gehad, wat even later ook bleek in schriftelijke proef Frans - denk ik toch. Echt niet op sommige woorden, zinnen kunnen komen - en nee, ik kan ze niet herhalen hier, wegens al vergeten....
Nu is het afwachten of ik deze VDAB-cursus annex stage (wegens beperkt aantal plaatsen) mag gaan volgen, of ik nog een intakegesprekje ga krijgen. Maar ook bij een 'njet' ben ik blij dat ik die testen gedaan heb, nu weet ik waar ik misschien toch een beetje meer 'opleiding' voor moet gaan volgen. Die excel bijvoorbeeld.....
Een oproep. En niet voor de eerste keer. Ik heb het nagekeken, op een blog van 12 mei 2016 klaagde ik het al aan: de Amsterdammerkes tussen de cafés op de Plesj en de (vroegere) jongensschool in Erembodegem. Ze staan er meer niet dan wel. Moet er eerst een ongeval gebeuren?????
Dat 'straatje' tussen de (nog drie overblijvende) cafés (op het dorp) en de school is er voor plaatselijk verkeer, leveranciers en schoolbussen. Zou het toch moeten zijn. Voor de veiligheid staan er (ongeveer) halfweg drie Amsterdammekes. Of zouden toch moeten staan. Want de realiteit...... Navraag heeft me geleerd dat enkel 'de school' over de nodige sleutels zou beschikken om die paaltjes vast te zetten, te verwijderen indien nodig (voor bussen bij zwemlessen of zo). Op zich geen enkel probleem mee, als...... die paaltjes naderhand ook teruggezet worden. Vandaag nog maar eens gezien, vastgesteld.... één of andere koerierdienst raasde (en hiermee bedoel ik meer dan 30 per uur) vrolijk door - gelukkig (sic) in de rijrichting kerk-vroegere Denderstraat (andersom is ook al gebeurd hoor...).
Dus mijn oproep - aan schoolverantwoordelijken, aan stadsbestuur, aan allen die er iets kunnen aan doen: zet die paaltjes terug, of - beter nog - vervang ze misschien door verzinkbare paaltjes zoals in 't stad. Liefst voor er een ongeval is. Dank bij voorbaat (in naam van vele inwoners, ouders,.....)
PS: dit blogje ga ik ook mailen naar de betreffende school en de stadsdiensten. Hopelijk met (positieve) respons.
Zilver. Jaja, ik vier deze maand mijn zilveren jubileum. Niet omdat ik 25 jaar getrouwd ben, maar omdat ik al zo lang in Erembodegem woon. Een 'dorp, gemeente', waar ik - ondanks alles - me echt thuis, me goed voel.
Werk, dat was eigenlijk de belangrijkste reden dat deze ex-Hasselaar (Limburg), in Erembodegem terecht kwam. Na een tussenstop van een jaar of zes in Kortenberg (tussen Leuven en Brussel). Maar werkgever verhuisde naar Kobbegem (Asse) en zo wat elke dag (met twee wagens - echtgenote werkte er ook, maar dikwijls andere uren) op de Brusselse ring.... dat leek ons niet echt opportuun. Dus na een beetje (veel) rondkijken - in Lierde, Ninove, Asse,..... - viel ons oog op een huis in Erembodegem. 15 kilometer tot op de parking van de 'gazet'. Ideaal toch?
Het werd dus Erembodegem, in het pré-internet, - Facebook, - twittertijdperk. Toen er nog op straat, aan de toog geklaagd, gekreft, gememd, gezaagd werd. Toen frustraties, ergernissen, problemen nog gewoon uitgepraat werden - of dat het toch werd geprobeerd. Nu lijkt de verzuring alleen maar toegenomen. Worden foto's, beschuldigingen, commentaren, persoonlijke aanvallen online gezwierd, zonder - lijkt me toch - ooit stil te staan bij de gevolgen. En ja, ook ik klaag soms zaken aan - op mijn blog, in de 'groep', gewoon op Facebook - maar ik probeer (en misschien lukt dat niet altijd) niet persoonlijk te worden.
Och Kurt, stop met 'memmen, zagen, kreften',..... Geef gewoon toe dat Erembodegem tof is om te wonen, ook al is er de laatste 25 jaar veel veranderd - en niet altijd ten goede. En dat is ook zo. Ik wil hier niet meer weg, ik voel me hier thuis - nergens is het perfect hé. Ik heb hier vrienden gemaakt, een sociaal leven opgebouwd. En dat het verre van perfect leven is, is nu eenmaal zo. Maar daar kunnen we met zijn allen - met een beetje respect voor wetten, andere mensen/culturen, 'ons' leven - misschien in de toekomst iets aan doen?????
Overal, altijd is het hetzelfde. Op Facebook, op Twitter, op ik-weet-niet-wat. En ik beken, ik zondig ook, natuurlijk. Zoals de meesten onder ons.
Als ex-Hasselaar ben ik lid van een FB-groep aldaar, net zoals ik in mijn huidige woonplaats, Erembodegem (al 25 jaar), mijn gedacht soms spui op de website/groep ter plekke. Daarnaast zie, lees ik van zowat overal ten lande - van Vielsalm, over Antwerpen en Zuun, tot Knokke toe - berichtjes, weerberichten, klachten, onbegrip, ongenoegen, noem maar op - verschijnen, word ik (een beetje toch) op de hoogte gehouden van wat er reilt en zeilt in ons (Vlaanderen) land. En dan is de conclusie snel genomen: 'Het is overal, altijd hetzelfde.'
Waar je ook gaat of keert langs Vlaamse wegen, problemen zijn er. Werken die (te veel) hinder veroorzaken, sluikstorten, nachtlawaai, overheden die (blijkbaar) niet luisteren naar klachten van hun inwoners, buren die elkaar 'de duvel' aandoen, noem maar op. En dan spuwen we onze gal - op Facebook en co, aan de toog, tegen buren, vrienden. Heel af en toe naar de overheid, de bevoegde instanties toe. Maar het is toch zoveel leuker om te zagen tegen je partner, aan de toog van één of ander café, tegen een bekende op straat, anoniem op internet......
En, ik herhaal, ook ik ben zondig. Ja, soms laat ik mijn ongenoegen blijken op deze blog, maar steeds hoop ik dat de mensen zelf het gezond verstand hebben om hun vuilnis te deponeren waar het mag/moet, om respect te hebben voor buren en anderen, (noodzakelijke) werken te slikken en er het beste van maken,.... Kortom, om van ons landje, onze omgeving een leefbaar iets te maken.
Inwoners van Erembodegem - en al wie ons 'dorp' als sluipweg beschouwt/gebruikt - bereid jullie voor op de 'nieuwe hinder'. Na dit verlengde weekend beginnen immers de werken in de Rooms-Hofstraat (en vervolgens Keppestraat).
Al eerder schreef ik - en daar blijf ik bij: 'als er moet gewerkt worden, moet dat gebeuren.' Dat er dan hinder ontstaat, moeten we er (helaas) bijnemen. Dat levert een paar keer een (dikke) vloek op, ook van mij - eerlijk duurt het langst.
Nu hoop ik alleen dat de bevoegde diensten/instanties hun gezond verstand (gaan) gebruiken. Op de brug over de spoorweg (officieel de Kaardeveldweg blijkbaar) staat er al een omleidingsbord klaar: 'Aalst via Keppestraat'. Terecht, zeker. Maar zou men niet beter aan de 'steenweg', aan de lichten van de Hogeweg, al bekend maken dat 'dat stukje straat tussen brug en kerkhof versperd is', m.a.w. dat je zo niet meer langs het park naar Aalst kunt? Idem dito aan de Ninoofsesteenweg, waar veel mensen de Keppestraat (en co) en de Erembodegemstraat (langs het park dus) als sluiproute (willen) gebruiken, om rotondes als 'den Haring' te vermijden, om aanschuiven op Parklaan te omzeilen.
Het is maar een tip. Misschien te laat, sorry. Maar toch het proberen waard. Denk ik.
Laat ons allemaal de vingers kruisen, volop duimen opdat het hier in ons landje zo blijven mag. Want geef toe, als we de verschillende overheden, ministers, bevoegde instellingen mogen geloven, is er in ons Belgenland niets aan de hand.....
Herinner jullie je nog 1986? Kernramp in Tsjernobyl - toen nog Sovjet-Unie, nu Oekraïne. Na een paar dagen/weken paniek in heel Europa. Overal werd aangeraden zelfgekweekte groenten, fruit,.... niet meer te gebruiken. In Nederland, in Duitsland, in Frankrijk - onze buurlanden dus - maar in België??? Niets aan de hand. Hebben we toen geluk gehad (sic).
We gaan wat jaren verder: de dioxinecrisis, die uiteindelijk wat politici de 'kop' heeft gekost. Maar ook toen in het voorjaar van 1999 kon het allemaal geen kwaad, was alles overroepen..... Wat 'verkeerde' stoffen in de voedingsketen, wie maalde erom, wat kwaad kon het u en mij aandoen? Pas in 2015 (sic), 16 jaar later dus (nogmaals sic), bleek uit een studie van professor Van Larebeke (UGent en VUB) dat voornoemde crisis meer schade aan de volksgezondheid had toegebracht dan altijd gedacht.....
En nu. Zomer 2017. Nederland steigert, Duitsland en Frankrijk stellen zich vragen, België zwijgt (eerst toch). Er zit Fipronil in de eieren, zelfs in het vlees van de kippen. In ons landje werden de eerste meldingen blijkbaar al eind mei/begin juni genoteerd..... Maar controle? Dat kunnen onze overheidsinstanties niet. Pas als een dikke week geleden onze Noorderburen alarm slaan, worden 'we' hier ook wakker. Stilletjes. Want eigenlijk kan het toch geen kwaad. Zitten we toch nog altijd onder één of andere Europese norm. En dat we niet eerder de buurlanden verwittigd hebben, tja..... We kunnen het niet meten hé.....
Echt, ik ben blij dat ik in België mag leven, een land dat nog echt met de gezondheid van zijn burgers inzit.....
Miauw, wie had dat ooit gedacht. Ja, ik was met mijn kattegat in de boter gevallen, dat wist ik al. Maar nu.... Lowieke is nu echt content, tevreden. Echt miauwaar.
Begin oktober zat, lag ik nog te klagen aan het station van Erembodegem, kant Plejs. Bazinneke zag het, stuurde baaske op verkenning - maar die vond me niet - himiaauw. Maar bazinneke..... Ze kon het niet laten, kreeg me in twee keer toch in haar 'tas', liet baaske meteen kattenkorrels, eten voor mij, speeltjes,..... halen. En nu? Nu ben ik echt thuis.
Och ik krijg niet alleen potjes paté, koekjes, water,..... op tijd en stond. Mijn nieuwsgierigheid, mijn drang naar avontuur, mijn 'stoutigheid', mijn..... Baasjes begrijpen het, miauw. Dankuwel. Ze hebben zelf nog iets 'uitgevonden', speciaal voor mij: een trapje, zodat ik vanuit de tuin van 'klein (jong) baasje' naar boven kan. En opeens, na wat aarzeling - toch een paar dagen, een week (?), verzamelde ik al mijn moed en sprong die trapjes omhoog. Gelukkig weeg ik nog niet veel......
Ik kan dus zelf min of meer beslissen wanneer ik thuis wil komen (miauw). Maar naar buiten..... Nog een beetje schrik, nog wat twijfels bij dit katertje-geweest. Misschien spring ik morgen langs dat trapje naar beneden? Of nog een dagje later? Of..... miauwwwww, jaag me niet op hé.
Sorry, ik kan niet anders, het zit in mijn bloed: het verdedigen van zij die dat niet kunnen/mogen. In dit geval de wijkagenten (van bv. Erembodegem).
Dat de 'mannen/vrouwen in het blauw' geregeld kritiek krijgen, verwijten naar hun hoofd geslingerd, gevloek van alle kanten moeten aanhoren.... Het zal wel eigen aan hun beroep zijn zeker? Maar - en ik geef toe, ook ik - weten we wel wat die 'man/vrouw in het blauw' mag doen, waarvoor hij/zij bevoegd is? Duidelijk niet. En ook na wat opzoekwerk, het blijft erg onduidelijk, het verschilt van gemeente tot gemeente.
Een wijkagent moet (kort samengevat) zorgen voor de 'vrede', de 'samenhorigheid' tussen de inwoners van hun gebied, gemeente. Burenruzietjes 'in de minne' proberen te regelen, bijvoorbeeld. Maar pv's uitschrijven voor foutparkeren of andere overtredingen, lijkt niet in hun takenpakket te zitten. Je kan daar nu voor of tegen zijn..... blijkbaar is het zo (in veel gemeenten, oa Aalst). Persoonlijk vind ik dat fout, maar ja, wie ben ik.....
Met deze blog wil ik alleen maar zeggen: 'Verwijt de wijkagenten niets. Ze doen ook maar wat ze mogen/moeten doen, geven door als er iets moet doorgegeven worden, maar ze zijn ook 'gebonden aan wetregeltjes'.'
Maar misschien moeten die regeltjes veranderd worden....
Voor alle (school)kinderen begint vandaag hun (welverdiende) vakantie, voor de ouders is het echter weer puzzeltijd.....
Vandaag, vrijdag, laatste schooldag. Opvallend - toch aan de Regenboogschool in Erembodegem - de traantjes (toevallig (sic) zag ik het). Niet alleen bij meisjes, neenee.... ook jongens mogen tegenwoordig hun gevoelens uiten. En ik durf wedden dat het 'wenen' niet was omwille van slechte punten, maar omdat ze vriendjes, vriendinnetjes twee maanden moeten missen, of - als de stap naar het middelbaar wordt gezet - dat het misschien 'uit het oog, uit het hart' wordt. Niet leuk, jongens en meisjes, helaas wel de realiteit. Dat is - helaas - de eerste levensles...........
Voor de ouders wordt het ondertussen puzzelen, is (hopelijk) alles al geregeld. Wanneer vangt wie welk kind op en in welke periode? Want werkgevers zijn niet altijd even soepel, niet overal kan je - ook privé/financieel - zo maar 'vrij' vragen. Nieuwsamengestelde gezinnen, alleenstaande of gescheiden ouders, geloof het of niet, ik leef met jullie mee - heb een beetje ervaring terzake.....
Oké, er zijn sportkampen, er is speelpleinwerking, en noem maar op. Maar dat kost ook geld aan de ouders, je moet er op tijd bij zijn qua inschrijvingen, kinderen moeten op tijd 'gedropt' en gehaald worden.... En wat nog allemaal.....
Dus voor alle ouders, grootouders, 'meetjes en peetjes',..... ook een mooie zomer gewenst. Want voor 'onze kleine, ons klein' doen we toch alles. Ja toch????
't Is al een tijdje geleden dat baasje nog iets over mij mag/kan bloggen. Ik, Lowieke - katertje-geweest, ben dan ook de laatste tijd veel 'op stap'......
Kattentaal verstaan de baasjes nog niet heel goed, maar ondertussen hebben ze wel door wanneer ik wil stappen, op verkenning gaan, met mede-katten en -katinnekes wil spelen. Miauw. Dan maak ik een beetje lawaai, lig bovenaan de trap op de loer, of ga zelf aan de buitendeur al klaar zitten.... Jammer dat ik zelf de sleutel nog niet kan omdraaien...... Midjuauw.
Maar dat buitenlopen, spelen, klauteren heeft ook zo zijn nadelen. Soms overschat ik mijn lijf, mijn pootjes bij het klimmen in bomen, springen over afsluitingen, soms met pijnlijke gevolgen - arme pootjes. Ook een probleem, die avondklok. Als baasjes willen gaan slapen, of al onder de wol liggen, kan ik aan de voordeur miauwen, kermen zoveel ik wil, horen doen ze dat niet. Gelukkig is er beneden nog 'klein' baasje en zijn slaapkamerraam......
Mijn record is nu anderhalve dag - of zoiets. 's Morgens buiten mogen gaan - vorige week bij dat mooie weer - maar terug naar binnen.... dat wou ik niet. Een dagje later, ja, zo tegen de middag. Die brokjes eten mocht ik toch niet slecht laten worden hé.... Gisteren probeerde ik het nog eens, me op een deftig uur binnenlokken lukte ook niet - mihihiauw. Maar het was al een beetje frisser 's nachts en dus heb ik - tot verbazing van mijn baasjes - via venster van 'klein' baasje toch maar besloten om binnen te sluipen.
En nu lig ik al een hele tijd uit te rusten op het grote bed. Mijn pootje doet een beetje pijn - een beetje te wild geweest. Ook al wil baasje me buiten laten, ik heb geen goesting. Nog niet. Sebiet misschien, tot in de vroege uurtjes.... Miauw.
Is het nu een afscheid of niet? Waarschijnlijk is het antwoord: niet. Feit is dat gisterenavond 'The Hop and Thistle Pub' in Erembodegem de deuren sloot. Na zes jaar. Een (nostalgische?) terugblik.
Joske en Herbert stopten achter de toog van de 'Salud' (als mijn geheugen nog beetje goed is), ze trokken terug naar de kust. En plots was daar een vreemde (rosse) gozer, die geen woord Nederlands sprak. Hij maakte van de 'tuin' een terras, dronk tussendoor bij de buren een glas en plots..... 'de Schot' ging open. Die vreemde Schotse Canadees - bleek achteraf - met zijn vriendin, geboren en getogen in Erembodegem - voor ons Katelijne, voor hem Caitlin - waagde de sprong.
In het begin uit nieuwsgierigheid ging ik er ook eens een glas drinken, en plots kwam ik er mijn huidige vriendin tegen, op het - achter het café aangelegde - terras. Waren we het eerste koppeltje? Ik weet het niet honderd procent. Maar het enige waren/bleven we zeker niet, nog anderen vonden er aan de toog, in de zetels, op het terras hun (droom)prins(es). Maar niet alleen liefde ontsproot er aan de pintjes, koffie, Guinness,.... ook vriendschappen, goede vriendschappen. De georganiseerde tripjes naar Schotland, Porto, Dublin waren daar zeker niet vreemd aan.
Maar aan alles komt (helaas) een eind. Geen Davy Holt - Schotse vriend die paar keer per jaar kwam optreden - geen John Woolley (in welk muzikaal gezelschap dan ook), geen..... Geen quizkes meer, geen - één van het weinige Nederlands dat Tom sprak - 'kus mijn kloeten', of 'sex euro veertig'.... , geen...... Och, ik heb er mooie dagen, avonden doorgebracht. Ik heb er nieuwe mensen, vrienden leren kennen. En zoals eerder gezegd een heel goede vriendin.
Gisteren, zondag, was de laatste dag, avond. Nog één keer zoals het moet zijn. Met vrienden en vriendinnen, een glas drinken en genieten van goede muziek. En alsof het moest, met bezoek van de politie, zo rond (half) elf. Wegens een beetje te luid??????? We hebben het desondanks toch mooi afgesloten, denk ik.
Katelijne (Caitlin) en Tom, het gaat jullie goed. Veel geluk met alles wat jullie nog willen doen. En voor ons, 'verweesd' achtergebleven klanten, er zijn nog twee (2!!!!!) andere echte café's op de plesj...... (En ik hoorde als inwijkeling altijd spreken over tientallen in de jaren stillekes......). Jammer, al kan er 'bij de Schot' in de nabije toekomst een andere 'nieuwkomer', 'vreemdeling', de bierkraan terug openzetten. Zou goed zijn voor iedereen, denk ik.
Ik weet het. Ik mag de moed niet opgeven, ik moet tegenslagen verwerken, doorbijten. Gelukkig heb ik een goeie vriendin, een dochter - in volle blok - waarvoor ik alles zou/zal doen. Maar soms moet ik diep zoeken naar die optimist in mij.
Normaal gezien, zo had ik het toch begrepen, ging ik vanaf deze week officieel 'doppen'. Voor wie mij niet kent, niet alles op mijn blog heeft gelezen: 'kerstcadeautje' gekregen in 2014 na 28 jaar trouwe dienst bedankt (grrr). Vooropzeg uitbetaald tot 10 juni 2017. Ikke dus vol goede moed - in die twee en half jaar heb ik (helaas tevergeefs) volle bak gesolliciteerd, echt waar - mijn 'statuut' op VDAB laten aanpassen. (Snif) Ik ben dus nu officieel werkloos.
Ga dus naar uitkeringsinstelling.... en krijg een extra verrassing: 'Meneer, u bent ook vergoed voor 24 vakantiedagen (gelukkig in zes dagen/week...) en moet dus nog een maand (vier weken) langer wachten vooraleer je 'kan trekken'.' Slik, echt waar een grote slik. En zeker als men me dan nog meedeelde welke som ik 'zou gaan trekken'. In het begin, na drie maanden zou dat al minder kunnen zijn - afhankelijk van mijn 'loopbaan'. Los van een beperkte periode voor en kort na mijn legerdienst, ben ik al 34 jaar 'actief': dankuwel zegt Vadertje Staat voor uw bijdrage al die jaren (grrrrrrr).
En dan lees je in de krant, hoor je op tv, radio, zie je op allerlei (sociale) media dat bedrijven hun vacatures niet ingevuld krijgen. Mag ik eventjes onwel worden? Willen alle werkgevers waar ik de laatste jaren gesolliciteerd heb, mijn cv nog eens bekijken? Willen ze eindelijk eens eerlijk zijn en in mensentaal duidelijk maken wat ze bedoelen met 'uw profiel voldoet niet'? Ik vertaal het nog altijd naar 'u bent te oud'. Misschien bedoelen jullie 'te duur', maar daarover is er nog nooit gesproken. Of 'niet mee met de nieuwe media'? Hoe kunnen jullie dat weten, zonder mij te spreken, te zien, te testen......
Och, ik moet optimist blijven. En - hoe moeilijk het soms is - ik probeer dat. Zeker naar de buitenwereld toe. Maar diep van binnen...........
Het is gewoon simpel, soms toch. Ik maak van 'mijne tak', ik miauw luid, kijk naar de deurklink van de voordeur. En dan maar duimen dat een baasje de deur opent, voor mij, voor Lowieke .....
Het leven is niet makkelijk. Blijkbaar. Noch voor mensen, noch voor katten. Ik, Lowieke, heb de geneugten van het 'buitenlopen' ontdekt. Sorry baasjes, wreed bedankt om me in huis te nemen, maar lopen in het gras, onder de struiken, tussen de bomen, bij de kameraadjes schapen in de wei, mede-katten ambeteren, bij de buren binnengluren, soms zelfs binnensluipen....... Ik vind het toch zo leuk, miauw.
En ik word stout, en stouter, mihihiauw. Elke dag een beetje meer. Wegduiken onder de auto's, binnen me achter een hoekje wegstoppen en als dan een deur opengaat..... Ik durf nu zelf 'naar de overkant' - tot grote ergernis, bekommernis van baasje en bazinneke. Maar ik probeer op te letten, enkel als er geen auto's op die 'snelweg' passeren, steek ik over.
Och, ze zien me graag, mijn baasjes. Koekjes, korrels, kattenpatee of -doosjes ,.... Ik krijg keuze genoeg. Soms te veel.... En ik ben kieskeurig, miauw. Restjes van de mensentafel (kip, kalkoen, vis, .....), ik trek er mijn snuitje voor op. Sorriauw. Maar ik ben er heeeeeeel graag, ik voel me er op mijn gemak, voel me er thuis. Heb een mandje om te slapen, kan tussen baasjes inliggen, achter de tv kruipen, min of meer buiten als ik wil.....
Echt, bazinneke, nog eens dankuwel dat je me aan station gered hebt. En ook al ben ik een grote kapoen, MERCI.
Nee, normaal maak ik op deze blog geen reclame voor handelszaken. Maar als iets ten goede veranderd is..... Vandaag eerste bezoek aan de vernieuwde (AD?) Delhaize in Erembodegem. En, echt waar: chapeau.
Het gaat wennen worden, die nieuwe indeling. Maar dat is maar een kwestie van tijd, denk ik. Wat ik vooral onthoud is de ruimte tussen de rekken, het redelijk (lees in mijn ogen beter) overzicht. Dat de groenten en fruit nu 'vooraan' staan, dat de snoep en chips van plaats veranderd zijn, dat de opbouw van de beenhouwersafdeling anders is, dat.... ga zo maar verder, dat moeten we gewoon worden, maar zal wel een weldoordachte reden hebben.
De winkel is dus ruimer, geeft toch alvast die indruk. Ik denk, vermoed, dat een deel van de 'vroegere groentenberging' is ingepalmd voor het gewone winkelen. Het verplaatsen van het postpunt, het anders opstellen van de wijn - waardoor je toch in een 'ruimer lijkende winkel' binnenkomt. Positieve indruk, bij mij toch.
Eén dingetje vraag ik mij af. Is het nog steeds een AD Delhaize? Want als je - de mooi heraangelegde - parking oprijdt, zie je die AD niet meer, alleen het rode logo met de leeuw..... Maar wie kan dat wat schelen????
Ja, ik heb hem. Mijn nieuwe vierwieler, mijn nieuw 'voiture'. Effekes, van deze morgen, we moeten elkaar nog gewoon worden. Maar ik sluit je nu al in mijn armen.
Het is toch raar, gek, ongewoon, ongemakkelijk en noem maar op. Je bent jaren gewoon om buiten te komen voor boodschappen, voor een uitstap, om ergens op restaurant te gaan..... Tot, je trouwe vierwieler 'foert' zegt, tot dat het 'beestje' op is. En dan weet je pas wat je mist. Echt waar.
22 april, terugkomend van uitstapje naar Nederland. Plots lichtjes op dashboard die normaal niet moeten branden.... Om lang verhaal kort te maken, gedwongen afscheid van trouwe Ford Focus - meer dan 10 jaar mijn gezel op de weg - maar het was, helaas, op. Onze vriendschap, sorry, snifsnif.
Deze morgen stond er een nieuwe vierwieler naar mij te lachen. Vroeger dan voorzien (joepie, dankuwel), maar toch al van de partij. Uitleg van verkoper gekregen, eerste kilometerkes (en eerste tankbeurt, geen diesel meer !!!!) gedaan. Zal nog een beetje wennen worden, maar ik heb toch al een heel goed gevoel.
We gaan nog veel tripkes doen. Hopelijk zonder ongelukken.
Pffff. Het is leuk, maar ook vermoeiend. Ik, Lowieke - vondelingske en kater-geweest - trek sinds dit lang mensenweekend op verkenning. Met (min of meer toch) toestemming.
Op bijgaande foto poseer ik nog als een volleerd fotomodel, maar de wijde wereld verkennen.... dat is toch zo veel leuker. Ik was al enkele keren ontsnapt - op het dak, langs de voordeur (zie mijn vorige avonturen op baasjes blog) - wat leidde tot wanhoop, paniek bij die brave pleegouders. Maar nu hebben baasje en bazinneke er zich blijkbaar bij neergelegd. Ik mag op stap, miauw.
Ok, ik moet me aan wat regels houden, hopen ze..... Niet naar de straat glippen, maar naar de tuinen. En daar is ruimte genoeg. Eventjes bij de buren binnengluren vanop de terrasjes, de schaapjes goeiendag zeggen, grassprieten en bloemen proeven, insecten proberen pakken, te verrassen..... Het is toch plezant.
En ik raak er mijn energie kwijt, miauw. Zodat baasjes nu een betere nachtrust hebben. Maar morgenvroeg zal ik er weer staan, weer van mijn oren maken en luid miauwen. Want er is nog zoveel te zien, te ontdekken.
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
