Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in elkaar."
Verhalen (7) : "De wereld van Leen stortte tweemaal in elkaar." ========================== -Verhaal over verwaarlozing en incest-
De kostschool voor meisjes te ... was een groot en statig gebouw dat hoog boven de andere woningen in de omgeving uitstak. In de rechtervleugel op de eerste verdieping zit de 14-jarige Leen wezenloos door het venster te staren. Af en toe worden haar gedachten afgeleid door de vele voorbijrijdende auto's ... auto's die haar vriendinnen naar huis brengen ... want het is weekend. Ouders komen hun kinderen afhalen om samen in de familiale sfeer een gezellig weekend door te brengen. Om de twee weken vindt datzelfde ritueel plaats, een ritueel dat zij alleen maar van op afstand "mee kan beleven". Leen, stil en teruggetrokken van aard, voelt zich telkens diep ongelukkig op die momenten. Zij blijft elke keer alleen achter in de kostschool met de zusters en de werkvrouwen. Verbittering maakt zich van haar meester. Waarom heeft het noodlot net haar getroffen? Hoe graag zou ze niet ook eens een weekendje aan zee of in de Ardennen doorbrengen ... of gewoon gezellig bij de familie thuis. Ze hoort haar vriendinnen daar zo levendig over vertellen de maandag na die weekends. Hoe graag zou ze ook niet eens in die "grote vrije wereld" vertoeven, waar haar kameraadjes zo over opscheppen! Eens weg uit dit sombere schoolgebouw waarin ze als het ware opgesloten zit. ...
Leen was slachtoffer geworden van droevige familiale omstandigheden: Moeder had het huis verlaten voor een andere man en vader was betrokken geraakt in een of andere duistere financiële zaak. Hij was onverwachts naar het buitenland vertrokken ... zonder enig adres achter te laten ... zonder zich om zijn 14-jarig dochtertje te bekommeren. De moeilijkste momenten voor haar waren het moment dat ze al die vriendinnetjes lachend en joelend zag vertrekken met hun valiezen. Uren vooraf liepen die al op de toppen van de tenen en vertelden in geuren en kleuren welk prachtig weekend hen dit keer te wachten stond. Te begrijpen, menselijk, maar o zo hard voor Leen, voor wie al die weekends een ware nachtmerrie betekenden. "Waarom is de wereld zo onrechtvaardig?", moet ze gedacht hebben. "Ik heb toch niets misdaan en toch word ik zo zwaar gestraft!" ... Moeder-overste kende de familiale toestand van het meisje, had medelijden met haar, maar wat kon ze doen? Op een dag vroeg ze aan het meisje : "Is er soms in uw familie niet iemand die iets voor u kan doen?" Snikkend antwoordde Leen : "Op mijn moeder en vader moet ik niet rekenen, broers en zussen heb ik niet. Ik heb alleen nog een meter in S., maar die is ziekelijk en kan niet meer reizen." Moeder-overste beloofde het meisje echter dat ze haar meter eens een brief zou schrijven. Misschien zou ze ze dan toch iets meer te weten komen. Er diende toch iets gedaan te worden, want niet alleen staken karakteriële problemen de kop op, ook de schoolresultaten van het meisje hadden erg te lijden onder deze situatie. ... Een tiental dagen nadien ontving moeder-overste een kort schrijven van de meter van Leen. Ze schreef dat ze contact had genomen met oom Gust, de broer van Leens vader, een 40-jarige vertegenwoordiger die gehuwd was en ergens in Wallonië woonde. Oom Gust had de meter laten weten dat hij wel eens op een weekend zijn nichtje zou komen ophalen. Hij verbleef toch soms voor een ganse week in Vlaanderen voor zijn werk. Hij zou zich binnen enkele dagen komen voorstellen aan moeder-overste. Wat ook gebeurde. Midden in de week was hij alles al komen regelen met de overste en met Leen. Oom Gust viel enorm in de smaak van moeder-overste en het meisje. Eindelijk scheen er voor haar een beetje licht aan het eind van de tunnel. Volgend weekend al zou hij haar komen afhalen en zij zou twee dagen aan zee in B. verblijven. Daar had de man twee kamers gehuurd van één van zijn klanten. Leen was in de wolken. Eindelijk kon ze nu ook eens aan haar vriendinnetjes vertellen dat ze voor een weekend naar zee trok. En ook moeder-overste was gelukkig omdat ze eindelijk iemand gevonden had die zich het lot van het achtergebleven kind wou aantrekken.
Wordt vervolgd. **********************************************************************************************
Voor iedereen een aangename, toffe, vrolijke overgang van oud naar nieuw. "Another year over, a new one's just begun ..." Dank ook aan allen die eens een bezoekje hebben gebracht aan dit blog. Ivan
1) Lezersbrief van L.D.R. uit Ninove (krant van maandag 27 december) : ******************************************************** Twee advokaten willen de paus dagvaarden. Stop die 'heksenjacht' ! Als ik iets 'flik' in mijn vrije tijd is mijn werkgever niet verantwoordelijk. Als ik door een rood licht rij, is de fabrikant van mijn wagen niet verantwoordelijk. Als er een ongeval gebeurt aan een 'zwart punt' is de koning niet verantwoordelijk omdat dat punt in zijn rijk ligt. ... Eigen commentaar : ++++++ Sarcasme is één zaak, en moet kunnen, maar als dat grofweg op de rug van de slachtoffers moet gebeuren, dan getuig je niet bepaald van veel goede smaak. Al enkele keren heb ik in de krant reacties gelezen waarin het seksueel misbruik van kinderen door geestelijken herleid wordt tot 'heksenjacht', het werk van 'kerkhaters', die er blijkbaar genoegen in scheppen een 'kerkraam in te gooien'. Geen énkele keer, maar dan ook geen énkele keer heb ik in de lezersbrieven van die mensen het woord SLACHTOFFERS teruggevonden ! Ook niet in de bijdrage hierboven. Dat betekent dat zij dus in eerste instantie ook meer bezig zijn met het imago van de kerk, en niet met wat de slachtoffers allemaal hebben meegemaakt. En wie heeft nu net diezelfde fout gemaakt ??? =============== 2) Reactie hierop in de krant van dinsdag 28 december. ******************************************** In Dialoog van maandag stelt lezer L. De Roeck dat het nu eindelijk eens moet gedaan zijn met die 'heksenjacht' tegen de paus. Blijkbaar is hij kort van geheugen en is hij de uitspraken van de paus tijdens zijn reis naar het Verenigd Koninkrijk vergeten. "Pedofilie is een ziekte waarbij de vrije wil wordt uitgeschakeld," stelde hij. Leg dat maar eventjes uit aan de slachtoffers. "We zijn onvoldoende waakzaam geweest", verklaarde de paus toen ook onomwonden. Dan moet men mij toch eens uitleggen waarom decennia lang geestelijken onverwacht werden overgeplaatst. Waarom onderzoeken naar seksueel misbruik door geestelijken zo systematisch werden tegengewerkt. Waarom werden brieven van slachtoffers naar bisdommen en het Vaticaan zelden of nooit beantwoord? Was dat niet een soort 'waakzaamheid' om het imago van het instituut zoveel mogelijk te beschermen? Kan men bij al die vaststellingen niet spreken over 'schuldig verzuim'? Want als gevolg van de lakse houding van de hoogste kerkelijke leiders werd verder seksueel misbruik door pedofiele geestelijken gedurende lange tijd mogelijk gemaakt. Een doortastend optreden tegen hen destijds, het uitleveren van de daders aan justitie, had heel wat ellende voor vele slachtoffers kunnen vermijden. Naar aanleiding van een klacht tegen de paus van een 'heksenjacht' spreken, is de slachtoffers van seksueel misbruik een zoveelste slag in het gezicht toedienen. Zij hebben toch recht op eerherstel, want het instituut kerk, de hoogste leider incluis, heeft hen een groot deel van hun leven in de kou laten staan. *************************************************
Verhalen (6) : Nabeschouwing : Incest ... nog een taboe !
Verhalen (6) : Nabeschouwing : Incest ... nog een taboe ! ********************************************* Het bezoek van de pastoor van het dorpje ... bij ons thuis in de rijkswachtkazerne kan ik mij nog levendig voorstellen. 'k Was 19, vader was bijna met pensioen, maar was toch al begonnen met het optekenen van de vele zaken die hij had meegemaakt als rijkswachter verbonden aan de bijzondere dienst "Jeugdbescherming en zedenfeiten". Het gesprek ging natuurlijk over de minderjarige Ann, die twee jaar lang door haar bloed- eigen vader werd verkracht. Aanvankelijk was ik naar mijn studeerkamertje boven getrokken, maar na een tijdje mocht ik het gezelschap in de woonkamer vervoegen. Als naar gewoonte had de pastoor een dikke sigaar opgestoken en moeder had hem een borrel aangeboden, iets wat de "oude dorpsherder" nooit weigerde. Ann had bijzonder veel te danken aan deze man, dat dient gezegd. Door zijn doortastend optreden was het meisje van veel verder onheil gespaard gebleven. Hij had tenminste gedaan wat hij moest doen : In de eerste plaats aan het slachtoffer denken !!! Dankzij hem had ze een veilig onderkomen gevonden, ook al was dat in een gesticht en weg van moeder, broer en jongere zus. Daardoor had zij tenminste de gelegenheid gekregen opnieuw wat orde te scheppen in haar leven dat op zo'n weerzinwekkende manier totaal overhoop was gegooid. Zijn initiatief had ook geleid tot de arrestatie en veroordeling van de vader, waardoor ook de jongere zus gespaard is gebleven van de feiten die Ann had moeten ondergaan. Het spreekt voor zich, dat welke strafmaat de rechter ook zal opgelegd hebben, de man verbod zal gekregen hebben om na zijn vrijlating nog contact te nemen met het ouderlijke huis, gezien de aanwezigheid van een minderjarig meisje. ... Ik zie de pastoor daar nog zitten in de zetel van onze woonkamer, genietend van zijn sigaar en het borreltje. Ik zal nooit vergeten hoe hij op een bepaald moment ongegeneerd met de tong het borreltje tot op de bodem aflikte ... met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht ... waarmee hij duidelijk maakte dat hij er nog wel eentje lustte. We keken elkaar geamuseerd aan toen we zagen dat hij het tweede borreltje aan hetzelfde ritueel onderwierp. Nee, deze pastoor was niet te vergelijken met de geestelijken waarmee vader al zo vaak op een minder fraaie manier geconfronteerd werd. Tegenwerking van het onderzoek naar seksueel misbruik van kinderen door geestelijken of beschermelingen, en dat op achterbakse manier o.a. door het aanwenden van relaties bij justitie. Het minimaliseren van die feiten en vooral ook het absoluut geen rekening houden met het slachtoffer. Integendeel, soms werd nog met een beschuldigende vinger naar het slachtoffer gewezen, dat de geestelijke mogelijks zou kunnen uitgedaagd hebben. In Verhalen 2 en 5 komt dat maar al te duidelijk naar voren. In elk geval, de pastoor van ... was er een die uit heel ander hout gesneden was dan diegenen die achter de rug van de onderzoekers hun relaties aanspraken om daders van seksueel, misbruik toch maar buiten vervolging te laten stellen. Ere wie ere toekomt dus. ... Vader heeft verschillende verhalen over incest opgetekend. Tot op heden rust daar nog steeds een bijwijlen onoverbrugbaar taboe op. De feiten spelen zich immers IN het gezin af. Slachtoffers zwijgen meestal, soms gedurende de rest van hun leven. Het gezin, de familie in opspraak brengen, de schaamte, de angst om ook hier als de schuldige te worden aangewezen, het zijn allemaal factoren die slachtoffers tegenhouden om met hun verhaal naar buiten te komen, laat staan klacht in te dienen. Het moet ook afschuwelijk zijn voor de slachtoffers te beseffen dat je misbruikt wordt door diegenen die je eigenlijk horen te beschermen, die (in geval de dader een ouder is) je in feite zou moeten bijstaan bij het bewandelen van de gecompliceerde weg naar de volwassenheid, naar een plaatsje in de samenleving. Hoeveel slachtoffers zouden er niet zijn die nooit de feiten kenbaar hebben durven maken ? Hoevelen onder hen hebben in hun verdere leven geen diepe depressies moeten overwinnen, geraakten verslaafd aan alcohol en/of drugs, dienden mislukte relaties te verwerken ? Vandaar ook dat er maar weinig statistieken bestaan over incest, in elk geval weinig of geen statistieken die correcte cijfers kunnen weergeven. Als een persoon je leven op de meest weerzinwekkende manier tot een hel maakt, dan moet je al een heel sterke persoonlijkheid zijn om daar bovenop te komen, om dat achter je te laten ... maar vooral om daar mee naar buiten te komen, zodat de dader zijn straf niet kan ontlopen of nog slachtoffers zou kunnen maken.
Vandaag vind je, gelukkig maar, ook al meer literatuur over het grote taboe "incest", en het is maar goed ook dat er slachtoffers zijn die hun verhaal openlijk durven en willen vertellen.
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - slot. **************************************************** De oude pastoor is diep onder de indruk, maar hij laat er geen gras over groeien. Er moet nu eenmaal vliegensvlug gehandeld worden. De feiten zijn té ernstig en al véél te lang aan de gang. Hij moet snel een oplossing zien te vinden. Het is nu al helemaal uit de hand gelopen, gezien het meisje kost wat kost de ouderlijke woning wil verlaten. Een drama voor het gezin, want niemand is op de hoogte van de vreselijke feiten die zich tussen vader en dochter hebben afgespeeld. In eerste instantie moet hij Ann daar kunnen weghalen. Hij zou de politie of rijkswacht er wel willen buitenhouden, maar gezien de ernst van de feiten, valt zoiets niet meer te overwegen. De kans is immers groot dat de vader tot het plegen van nog ergere feiten zou kunnen overgaan, dat ook het meisje vroeg of laat zou overgaan tot andere daden. Hij durft er niet aan te denken. Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Nee, er mag hier geen tijd meer verloren gaan. ...
Bisdom en Procureur des Konings worden telefonisch op de hoogte gesteld. De pastoor neemt ook al contact op met een gesticht in de provincie, zodanig dat Ann binnen de kortste keren het huis zou kunnen verlaten. ... De rijkswacht van ... krijgt korte tijd nadien de opdracht zo spoedig mogelijk contact op te nemen met de pastoor. ... Voor ons is het meteen duidelijk dat het om een uiterst ernstige zaak moet gaan. Die hoogdringendheid van geestelijkheid én gerechtelijk apparaat tegelijkertijd waren we niet gewoon. We hadden al meermaals ondervonden dat kerkelijke autoriteiten de zaken liefst zelf oplosten, zonder tussenkomst van rijkswacht en gerecht, niet alleen wanneer het seksueel misbruik van kinderen door geestelijken betrof, maar ook bij seksueel misbruik gepleegd door een of andere vrome parochiaan.
Nog geen uur later zitten we al in de pastorij, in het privévertrek van de pastoor, die vrij snel zijn opwachting maakt. Zenuwachtig steekt hij een sigaar op, slaakt een heel diepe zucht en nodigt ons uit te gaan zitten. Hij brengt ons dan op de hoogte van wat zich allemaal heeft afgespeeld in de kleine arbeiderswoning, niet zo ver van de pastorij gelegen. Ook het bezoek van Ann aan de pastorij doet hij uitvoerig uit de voeten. Geen detail wordt over het hoofd gezien. ...
Het komt er nu op aan het verder onderzoek op een zo discreet mogelijke manier te doen verlopen. Niet gemakkelijk in een kleine dorpsgemeenschap, waar iedereen iedereen kent, en altijd iemand iets heeft gezien of gehoord. Het minderjarige meisje mag niet méér in opspraak gebracht worden dan noodzakelijk. In samenwerking tussen pastoor, parket en rijkswacht wordt Ann in de pastorie aan een grondig verhoor onderworpen. Daar staat zelfs al een reiskoffer klaar voor het meisje. Op dat moment is het al geweten waar Ann terechtkan. Voor het verhoor wordt haar de zekerheid gegeven dat zij niets meer hoeft te vrezen en spoedig zou mogen vertrekken. Het meisje vertelt haar verhaal tot in de kleinste en gruwelijkste details, met de pastoor als getuige en een oude oom van Ann, die men met enige moeite heeft kunnen contacteren. Het meisje is immers minderjarig. Je kan zo de opluchting van haar gezicht aflezen als ze haar verklaring heeft beëindigd. "Nu kan ik toch vertrekken, hé", voegt ze er nog aan toe. "Het kan mij niet schelen. Hij is toch mijn vader niet meer. Hoe rapper hij sterft hoe liever, en des te beter voor mijn moeder... mijn moeder die nog van niets weet. Ik vind het spijtig, maar ik durf in dat huis niet meer te blijven." ... De ouders wisten uiteraard niets van de getroffen maatregelen. Hun dochter moest beschermd worden tot de laatste minuut. We kregen de opdracht het meisje tot aan het station van ... te begeleiden. Dat diende te gebeuren in burgerkledij, zodat ze in alle rust en sereniteit kon vertrekken. Daarna wachtte ons een nog moeilijkere opdracht : Het gezin op de hoogte brengen. Niet bepaald een opdracht om naar uit te kijken, dat hoeft geen betoog. ... Na fabriekstijd moest de ouders bij hun thuiskomst meegedeeld worden dat hun 15-jarige dochter van huis was vertrokken en in een instelling werd opgevangen. De vader werd lijkbleek en aan zijn blik kon je zien dat hij dacht : "Heeft mijn dochter dan toch durven spreken?". Moeder had zich zo dikwijls afgevraagd hoe het kwam dat Ann de laatste tijd zoveel van haar levenslust had verloren, maar dit ... ! Totaal overstuur zakte ze in de zetel neer. We hadden onze voorzorgen genomen. Voor we naar de woning trokken werd een arts in vertrouwen genomen die ons zou vergezellen bij de uitvoering van deze delicate opdracht. De arme vrouw kende op dat moment nog niet de ware toedracht van de zaak ... waarom haar kind de ouderlijke woning had verlaten. Plots kreeg de vader een woedeaanval en begon te roepen : "Mijn kind wegdoen zonder dat ik van iets weet. Ik ben hier de baas. Dat zal niet gebeuren!" Hij bleef maar verder razen. "Ik wil weten waarom mijn meisje van huis weg wil." Toen riep één van de rijkswachters :"Moeten we soms eens luidop roepen wat er hier allemaal gebeurd is ... dat uw vrouw en alle geburen het goed kunnen horen!?" De man kromp ineen en begon binnensmonds te vloeken. Op dat moment werden hem de handboeien aangedaan, werd hij naar buiten gebracht, in de rijkswachtersjeep geduwd en overgebracht naar de gevangenis van ... Moeder werd door de pastoor en de oom van Ann opgevangen en beetje bij beetje op de hoogte gebracht van wat zich in haar woning al die tijd had afgespeeld. Zes maanden lang is de vrouw ziek geweest, hebben we nadien vernomen. ... Ann was goed aangekomen in ... en kon aan haar nieuwe leven beginnen. ... Vader werd veroordeeld voor incest en geweldpleging op zijn minderjarige dochter. ...
De strafmaat staat niet vermeld in het verhaal, maar van de man werd niets meer gehoord. Kort nadat Ann haar intrek had genomen in het gesticht te ... bracht de pastoor vader een bezoek bij ons thuis in de rijkswachtkazerne. Het was een officieus bezoek, dat ik me zelf nog heel goed herinner ...
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 5. ************************************* Het compleet ontredderde meisje kon geen kant meer uit. Ze begreep maar al te goed wat haar nog allemaal te wachten stond. Zou ze nu eindelijk niet beslissen om alles aan moeder te vertellen? Maar wat een miserie en hoeveel familiale ruzies zou ze hier niet door teweeg- brengen? En dan die voortdurende bedreigingen. Ann had schrik van die man, de man die haar vader was, en besloot uiteindelijk toch maar te zwijgen. ... Tweemaal per week moest het meisje zich tegen haar wil aan haar vader "geven". Op dinsdag en vrijdag kwam hij telkens in de voormiddag naar huis. Ann :"Ik moest mij altijd onmiddellijk uitkleden en laten gebruiken tegen mijn wil. Op tafel, tegen de muur, op de divan ..."
Hij werd steeds maar driftiger en vaak kende hij ook vlagen van jaloersheid. Ann mocht zich niet inlaten met andere jongens. De situatie begon meer en meer uit de hand te lopen. Soms beet en stampte de vader het jonge meisje. En tegenstribbelen had geen zin. Dan sloeg hij haar nog meer. Ann : "Ik moest moderne broekjes kopen en moest het dan steeds zelf uitdoen. Als ik weigerde werd hij dan weer woedend. Ik heb me nooit vrijwillig gegeven aan mijn vader. Alles gebeurde steeds onder dwang en doodsbedreigingen. Ik weende veel, want ik voelde dat dit niet goed ging aflopen. Wat met moeder?
Ik werd er levensmoe van. Het ging zover dat ik mijn vader op het kerkhof wenste. Er kwam immers geen einde aan. Integendeel, hij verplichtte mij zelf 'aan hem te beginnen'. Stel u voor, ik, een meisje van 15, moest zelf de broek van vader opendoen en zijn mannelijkheid vastnemen. Ik heb lang geweigerd dat te doen, maar op een bepaald moment wurgde hij mij bijna. Ik walgde steeds toen ik dat moest doen en was dood van schaamte..." ...
En de kruik gaat zolang te water tot ze breekt.
...
Op een maandagmorgen neemt Ann een besluit. Ze kleedt zich snel aan en stapt naar buiten. Schichtig haast ze zich ze over het dorpsplein in de riching van de pastorij. Het is nog vroeg, maar de meeste mensen zijn al naar hun werk vertrokken. Zenuwachtig om zich heen kijkend belt ze aan. Luttele seconden nadien opent de pastoorsmeid de deur en laat het verbouwereerde meisje binnen. Ann vraagt of ze meneer pastoor zou kunnen spreken. De meid ziet de angstige blik in haar ogen en het valt haar direct op hoe bleek ze er uit ziet en hoe ze staat te trillen van de zenuwen. Zonder verwijl laat ze het meisje binnen, vraagt haar even te wachten in de hal en belooft haar onmiddellijk meneer pastoor te verwittigen.
De dorpsherder is net een dikke sigaar aan het roken, maar beseft wel dat het blijkbaar om een dringende zaak gaat. Waarom zou de jonge Ann op dit uur van de dag komen aanbellen hier? De pastoor kent de ganse familie heel goed, vrome mensen, die elke zondag naar de kerk gaan. De man heeft er geen flauw vermoeden van wat hij allemaal te horen zal krijgen. ...
In het privévertrek van de pastoor :
"Ah Anneke, dat ik u hier zie op dit uur van de dag. Vertel eens, wat is er aan de hand?" Ann kan echter haar tranen niet meer bedwingen en barst in snikken uit. Op dat moment beseft de pastoor dat er iets héél ergs moet voorgevallen zijn. Beetje bij beetje begint Ann haar verhaal te vertellen. "Meneer pastoor, het is héél erg. Ik zal u alles vertellen, maar niemand mag het te weten komen. Ik ben ten einde raad, ben dood van schrik ... en zo beschaamd." Al wenend vertelt het meisje hoe ze zich sedert meer dan een jaar twee keer per week moest geven aan haar vader. Hoe die haar telkens op beestachtige wijze verkrachtte. De reeds vrij bejaarde pastoor, die van ieder gezin in het dorp het wel en wee kent, of dacht te kennen, weet niet wat hij hoort. Diep in zijn zetel gezonken zit hij minutenlang na te denken en blaast dikke wolken tabaksrook naar het plafond van zijn sober ingerichte woonkamer. Plots staat hij recht, klopt enkele malen zijn sigaar af in de asbak, die op een klein tafeltje staat naast de zetel. Daarna begint hij een tijdje op en neer te wandelen, de handen op zijn rug, diep in gedachten verzonken. Ann wacht met kloppend hart op een antwoord. Zal hij haar wel geloven? Zal meneer pastoor haar nu niet berispen? Plots blijft hij staan, vlak voor het meisje, kruist de armen voor zijn borst en bekijkt haar indringend. "Ann, is het de waarheid wat gij mij daar allemaal komt te vertellen? Denk goed na over uw antwoord. Denk er aan wat het is uw eigen vader aan te klagen voor dergelijke feiten." Wenend, maar zonder één moment te aarzelen antwoordt Ann : "Meneer pastoor, ik zweer het. Het is de ganse waarheid. Ik heb al die tijd gezwegen, maar nu kon ik het niet meer uithouden. Ik heb gezwegen om mijn moeder geen verdriet aan te doen ... en omwille van de schande voor de familie. Maar nu is het te erg. Mijn vader is een beest geworden." Deze spontane uitlatingen van het meisje zijn voor de pastoor voldoende. Dat moet wel de waarheid zijn die ze hier komt te vertellen, hoe weerzinwekkend die ook is. De pastoor blijft haar diep nadenkend aanstaren. Wat moet er nu gebeuren, blijkt ook de oude "dorpsherder" te denken. Ineens begint Ann opnieuw te huilen en roept : "Meneer pastoor, help mij toch! Stuur me ergens naar een school ... of een gesticht ... eender waar ... als ik maar van huis weg ben!" De pastoor (een die nog uit het goede hout gesneden is !) is geschrokken van die heftige woorden en belooft Ann dat hij zijn uiterste best zal doen om haar ergens te kunnen onderbrengen ... zo snel mogelijk. "Ga nu maar rustig naar huis. Zeg tegen niemand iets over ons gesprek. Ik zal al het mogelijke doen om je een veilig onderdak te geven," belooft hij haar.
Opgelucht verlaat Ann de pastorij en stapt haastig terug in de richting van het ouderlijke huis ... de plaats waar ze al zoveel ellende heeft meegemaakt.
Wordt vervolgd.
PS. : Ook de details in het gesprek tussen de pastoor en Ann zijn zo getrouw mogelijk weergegeven. Kort nadat Ann naar de instelling vertrokken was, heeft de pastoor een bezoek gebracht aan mijn vader, bij ons thuis in de rijkswachtkazerne. Ik herinner me dat bezoek nog heel goed, maar was niet tijdens het gesprek zelf aanwezig natuurlijk. Achteraf wel, want een anekdote rond die pastoor is me altijd bijgebleven. Later meer hierover. De man moet zowat de enige pastoor in mijn leven geweest zijn waar ik met een positief gevoel kan over praten.
Lezersbrief van Johan Punie (slachtoffer seksueel misbruik door geestelijke).
Lezersbrief van Johan Punie gepubliceerd in Het Belang van Limburg. ******************************************************** Het verhaal van Johan kan je lezen op dit blog (zie 08.11.'10). Dat de recente uitspraken van bisschoppen voor de Kamercommissie bij slachtoffers alles weer naar boven doet komen, dat is maar meer dan normaal. Johan heeft zijn bijdrage op zijn Facebookpagina geplaatst en ook hier kan je zijn reactie in bijlage lezen.
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 4. ************************************* Dagen, weken, maanden gingen voorbij. De lijdensweg van Ann werd steeds moeilijker om dragen. Zus V. had haar plechtige communie gedaan ondertussen. Er was het communiefeest geweest bij hen thuis, waarop een aantal familieleden waren uitgenodigd. Er werd uitgebreid getafeld, gedronken, gezongen en zelfs gedanst in de kleine atbeiders- woning die dag. Iedereen was vrolijk en opgewekt, behalve Ann. Het was toen voor het eerst dat haar moeder gevraagd had wat er scheelde. Ze vond dat haar dochter er maar bleekjes bijliep. Het had het meisje heel wat moeite gekost om haar moeder niet te vertellen wat er gebeurd was. Ze veinsde hoofdpijn, zei dat ze slecht geslapen had. Moeder had haar geloofd. Ann had immers zoveel werk verricht om het feest te doen slagen. Het huis opruimen, helpen bij het eten klaarmaken, enz... Ze had er in de verste verte geen vermoeden van wat in haar kind omging, welke strijd ze moest voeren om dat allemaal voor zichzelf te houden. Ann zou nooit de indringende blikken van haar vader vergeten tijdens het feest. De teruggetrokken houding van zijn dochter tegenover iedereen, haar passieve houding tijdens het feest, waren hem ook opgevallen. Ann begreep maar al te goed die blikken in haar richting. "Pas op ... als ge durft spreken!" Die woorden bleven maar door haar hoofd galmen. Tijdens een danspartijtje kwam ze plots voor haar vader te staan. Hij had haar stevig vastgegrepen en had met haar gedanst. Ze had alle moeite van de wereld gehad om zijn stappen te kunnen volgen. Hem aankijken, dat durfde ze niet. Zijn handen, de druk van zijn lichaam tegen het hare, het had haar bijna misselijk gemaakt. Maar ze had volgehouden tot het einde van de dans en had zich dan met een ruk losgetrokken uit de greep van haar vader. Maar niemand van het gezelschap had ook maar iets opgemerkt. Er werd verder gelachen en gedronken tot laat in de avond. Toen de familieleden vertrokken waren had Ann zich direct teruggetrokken op haar kamer. Op haar bed had ze lang liggen nadenken, en ondanks haar jeugdige leeftijd had ze na die avond maar al te goed begrepen dat haar vader geen vrede zou nemen met die ene keer dat hij haar in het achterhuis lastig had gevallen. Wat stond haar nu te doen? Misschien zou vader uiteindelijk toch zijn verstand gebruiken en haar met rust laten. Dan hoefde ze moeder niets te vertellen over dat ene voorval. Maar ze besefte wel dat zoiets ijdele hoop was. ... Op zekere dag. Het was 10u in de voormiddag. De 15-jarige Ann was alleen thuis en was volop bezig met het huishouden. Zus was naar school, oudere broer naar zijn werk en ook vader en moeder waren al vroeg vertrokken naar de schoenfabriek. Het deed Ann goed zich te kunnen concentreren op het huishouden. Ze deed het bovendien graag. Het gaf haar een gevoel van verantwoordelijkheid en het feit dat vader zich de laatste tijd vrij rustig gedroeg had alles weer een beetje in "de oude plooi" doen vallen. Maar goed dat ze moeder niets verteld had over hetgeen tussen haar en vader voorgevallen was. ... Plots schrikt het meisje op. De huisbel rinkelt. Wie kan dat nu zijn op dit uur? We hebben alles in huis. De melkboer is al langs geweest. "Misschien ben ik iets vergeten bij de bakker of bij de kruidenier", denkt Ann hardop. "Dat zal het zijn." Ze haast zich naar de voordeur, doet open ... en ziet plots haar vader voor zich staan. Ze weet dat haar vader af en toe de woning voorbijkomt als hij iets moet wegbrengen voor de firma. "Maar waarom zou hij nu aanbellen?" "Ann, ik ben mijn tabaksdoos vergeten. Ik kom die even halen", legt vader uit. Die mededeling stelde Ann enigszins gerust. "Seffens is hij weer weg", denkt ze. Ze gaat de tabaksdoos halen. Die staat inderdaad nog op een van de schappen in de keuken. Met de doos in de hand rept ze zich terug naar de voordeur. Plots duwt de 46-jarige vader zijn dochter achteruit, slaat vlug de deur achter zich dicht, sleurt haar naar het keukentje en werpt haar daar op de zetel. "Pas op, als ge iets durft zeggen tegen iemand maak ik u kapot" , roept hij tegen het meisje. Hij grijpt haar opnieuw vast. Ann is als het ware verlamd van schrik. Ze probeert zich wel nog even te verdedigen, maar tegen de kracht van haar vader is ze niet opgewassen. ... Fragment uit de verklaring van Ann : "Vader begon plots mijn kleren uit te trekken. Ik smeekte hem mij gerust te laten, maar hij luisterde niet. Integendeel, hij werd alsmaar heftiger en kwader omdat ik bleef tegenspartelen. Dan trok hij mijn broekje uit en hij begon mij te kussen en te likken over gans mijn lichaam. Ik bleef mij verweren, maar hij greep me toen bij de keel en begon opnieuw te dreigen :"Pas op, als ge spreekt maak ik u kapot!" Ik ben toen beginnen wenen ... terwijl vader mij met volle geweld verkrachtte ... Ik veroerde me niet meer. Ik kon niets meer. De schaamte, de vernedering, het was allemaal te veel geworden voor mij." ... Ann lag naar de zoldering te kijken, wezenloos, en ze kwam slechts bij haar positieven toen ze haar vader hoorde roepen : "Kleed u aan ... en vrijdag kom ik terug langs. Pas op als ge iets durft zeggen tegen iemand." Daarna vertrok hij terug naar de schoenfabriek ... zijn hulpeloze dochter alleen achterlatend. "Hoe moet dit nu verder?", dacht Ann vertwijfeld. ... Wordt vervolgd.
Lezersbrief : Bisschoppen voor de Kamercommissie. -niet gepubliceerd in krant- *********************************************** N.a.v. bepaalde uitspraken van bisschoppen voor de Commissie (zie artikel hieronder).
Niet te geloven wat zich woensdag heeft afgespeeld in de bijzondere Kamercommissie Seksueel Misbruik. Aan het woord kwam de Gentse bisschop Luc Van Looy. Die verklaarde : "Men moet zich niet haasten met dossiers over gepensioneerde pedofiele priesters". Tijdens diezelfde zitting voegde Aloys Jousten, bisschop van Luik, daar nog aan toe : "We weten nu meer dan onze voorgangers." Hoe kan je zoveel hypocrisie in zo weinig woorden leggen? Monseigneur Léonard sprak dan tenminste nog recht voor de raap toen hij stelde : "Gepensioneerde geestelijken die zich schuldig gemaakt hebben aan seksueel misbruik van kinderen dienen met rust gelaten worden". Een uitspraak die bij velen heel wat kwaad bloed zette, niet in het minst bij de slachtoffers. Verontwaardiging ook nu bij de Kamerleden n.a.v. de dubieuze uitspraak van de Gentse bisschop. Hebben zij dat nu ook niet goed begrepen en zijn die uitspraken alweer uit hun context gehaald? De bisschop had nochtans eerder verklaard dat feiten best steeds aan justitie worden overgemaakt. "Het moet wel gebeuren", vervolgde hij. Maar wanneer dan wel? En vooral, waarom dan dient er geen haast gemaakt te worden? Leuk om horen is dat voor de slachtoffers. Alsof ze nog niet lang genoeg gewacht hebben op enige vorm van gerechtigheid, op enige reële steun van de hoge kerkelijke autoriteiten. Het is nu ook wel duiidelijk waarom brieven, die slachtoffers gericht hebben aan het bisdom, waarin feiten van seksueel misbruik werden weergegeven door slachtoffers, nooit beantwoord werden of hooguit een reactie teweegbrachten in de zin van "We kunnen niets doen" ! Laten rusten die brieven. De tijd zal de wonden wel helen. Dat moet het motto geweest zijn. Alleen is de etterbuil onverwacht opengesprongen, en dan nog als gevolg van een bekentenis van seksueel misbruik door iemand die aan het hoofd staat van een bisdom. Hoeveel afleveringen "Schone Schijn" heeft de man al die tijd niet opgevoerd ? De verklaring van bisschop Aloys Jousten is zeker en vast niet minder schijnheilig. "Nu weten we meer dan onze voorgangers" ! De Brugse bisschop Jozef De Kezel deed daar nog een schepje bovenop door te beweren : "De kerkleiders toen hebben niet beseft welke verregaande gevolgen seksueel misbruik kan hebben." Talrijke levens heeft het verwoest, en de geestelijkheid zou dat niet beseft hebben. Dat moet je toch maar zonder blikken of blozen durven zeggen, en dan nog voor een Kamercommissie. Zij waren eerst en vooral maar al te goed op de hoogte van heel wat zaken van seksueel misbruik door hun onderdanen. Hoe leg je anders de talrijke totaal onverwachte OVERPLAATSINGEN van priesters (leraars) en pastoors uit naar ver afgelegen parochies of naar ontwikkelingsgebieden ? En hoeveel maal heeft justitie in het verleden bepaalde zaken niet uit gerechtelijke handen gegeven en werd de "strafmaat" overgenomen door het bisdom? Dat gaf vervolgens te kennen dat het "maatregelen van inwendige orde" zou treffen. En maar blijven beweren : "Nu weten wij meer!" Het zou voor de Commissie bijzonder interessant zijn te weten te komen wat die "maatregelen van inwendige orde" precies inhielden. Of werd dat voorzichtigheidshalve nooit op papier gezet. Want wie weet hoeveel keer in die tijd de kat opnieuw bij de melk werd gezet ... !
Ook justitie doet ondertussen alweer zijn duit in het zakje. Werden vroeger heel wat zaken doorgespeeld naar het bisdom, dan wordt vandaag de veroordeling van een pedofiele priester zonder meer verbroken door Het Hof van Cassatie. Zo heeft het Hof nu Robert Borremans, veroordeeld tot twee jaar cel, vrijuit laten gaan omdat zijn veroordeling was gebaseerd op bekentenissen die hij zonder bijstand van een advokaat aan de politie had afgelegd. Misschien moeten we in het vervolg direct al een advokaat met de politiediensten mee op pad sturen. De zegereeks van de procedurefouten wordt in elk geval nog mar eens aangevuld. Als je de feiten doorneemt die Robert B gepleegd heeft, dan kan je je een beeld vormen hoe slachtoffers en familie zich moeten voelen. Voor de zoveelste keer blijven ze in de kou staan. Benieuwd wat het nieuwe proces van deze veroordeelde geestelijke zal brengen. ***************************************************************************************************************************
Artikel Nieuwsblad : Geen haast bij misbruikzaken over gepensioneerde priesters
Artikel uit Het Nieuwsblad : "Geen haast bij misbruikzaken over gepensioneerde priesters" ************************************************************************ Twee zinnetjes uit dit artikel deden mij de haren ten berge rijzen. Hoe kan je zoveel hypocrisie in zo weinig woorden leggen? Bisschop Luc Van Looy : "Zaken over gepensioneerde priesters mogen volgens hem 'minder haastig' overgemaakt worden."
Bisschop Aloys Jousten : "Bovendien weten we nu meer dan onze voorgangers."
Hebben die dat nu echt staan beweren voor de Commissie ... zonder blikken of blozen? Hier zou je nu toch "godverdomme" wel van beginnen vloeken, hé. "Sie haben es damals nicht gewusst!" Ze waren maar al te goed op de hoogte van heel wat zaken van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken. Hoe verklaar je anders de talrijke "onverwachte" OVERPLAATSINGEN naar afgelegen parochies of ontwikkelingsgebieden? En hoeveel zaken heeft justitie destijds niet uit handen gegeven en was het aan het bisdom om "maatregelen van inwendige orde" te treffen? Die voorgangers wisten maar al te goed af van heel wat gevallen van seksueel misbruik.
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 3. ************************************* Wat voorafging.
Anderhalf jaar voor haar aankomst in het gesticht was de lijdensweg van Ann begonnen. Ze was toen ongeveer 14 jaar oud. In de landelijke gemeente S. woonde ze samen met haar ouders, broer en zusje. Ann deed het huishouden, haar jongere zusje ging naar school, haar broer ging al uit werken en de ouders werkten allebei in de nabijgelegen schoenfabriek. Het gezin was gelukkig en werd in de gemeente als een modelgezin beschouwd. Tot op een dag ... ... Ann was druk in de weer met alles en nog wat. Haar jongste zus zou haar plechtige communie doen over een paar dagen. Er zou gefeest worden. Alles moest dus tot in de puntjes voorbereid worden. Moeder was met de jongste de laatste inkopen voor het feest gaan doen. De broer van Ann moest werken tot laat in de avond, en vader zat in de zetel zijn pijp te roken. Ann had al heel wat werk verzet en wou zich op een bepaald moment even gaan opfrissen in het achterhuis. Geen probleem, dacht ze. Vader was thuis, en in geval er onverwacht bezoek zou komen, zou hij wel opendoen. Ann had haar kledij uitgetrokken, had alles netjes geordend op een stoel gelegd en begon zich te wassen. Ondertussen liet ze haar schelle meisjesstem vrolijk weergalmen in het achterhuis. Plots werd ze opgeschrikt door een geluid en stopte ze haar vreugdezang. Had ze zich gewoon iets ingebeeld, was ze zo zenuwachtig geworden in het vooruitzicht van de feestelijkheden dat haar verbeelding haar parten speelde? Toen hoorde ze de deur langzaam opengaan. Haar hart begon in haar keel te bonzen. Angst schroefde haar keel toe. Iemand stond achter de deur van het achterhuis ... en alleen haar bloedeigen vader was thuis. Enkele seconden later ging de deur volledig open en stond niemand minder dan haar vader vlak voor haar. Rood van schaamte greep ze vliegensvlug een kledingstuk van de stoel om zich gedeeltelijk te kunnen bedekken. Verschrikt riep ze uit : "Maar vader, ge weet toch dat ik mij aan het wassen ben." "Ja, Anneke, ik wist dat, maar ik wilde u een keer naakt zien", antwoordde de man. Waren dat de woorden van mijn vader, schoot het door het hoofd van Ann. Is hij nu zijn verstand verloren? Veel langer kon ze niet nadenken over wat aan het gebeuren was. Vooraleer ze het goed en wel besefte had vader het kledingstuk uit haar handen getrokken, greep hij het meisje vast, voelde aan haar naakte borsten en over haar ganse lichaam. In een opwelling van schrik en schaamte duwde ze hem van zich af en haar hand kwam pardoes in zijn gezicht terecht. Vader sprong achteruit ... had blijkbaar die weerstand van zijn dochter niet verwacht en verdween door de deur van het achterhuis, vloekend en tierend :"Pas op als ge daar iets durft over vertellen!"
De lijdensweg van Ann was hier begonnen, in haar eigen thuis, waar ze tot nu toe zo gelukkig was geweest. Vele vragen welden als in een roes in haar op. Hoe zou ze ooit nog haar vader durven aankijken? Hoe zou ze hem ooit nog kunnen vertrouwen? Zoiets kon ze toch niet vertellen aan haar moeder? Wie weet wat er dan allemaal zou gebeuren. Wat stond haar te doen? Doen alsof er niets was gebeurd was de enige "oplossing" die overbleef. En er was het feest binnenkort. Ze kon toch het geluk van haar zus, die zo naar haar opkeek, niet bederven. ... De ganse nacht lag Ann in haar bed te wenen. Nee, er bleef niets anders over dan te zwijgen, niet alleen uit schrik voor vader, maar ook voor moeder, de familie en de kennissen. Nee, ze wou de familie die schande niet aandoen.
Wordt vervolgd. *************************************************************************************
Lezersbrief : Bart's weg. ******************* 1) Artikels uit weekendkranten. 2) Volledige lezersbrief. NB. : In de krant van dinsdag 14 december verscheen een verkorte versie. ***
Lezersbrief : Barts weg (volledige versie). ********************************** Een TV-uitzending, een artikel in de krant dit weekend : "Kankerpatiënt Bart neemt afscheid van familie op TV." Je wordt er helemaal stil van. Nee, het is geen zucht naar senstatie, verre van. Laat het duidelijk zijn, Bart wilde dat zoveel mogelijk mensen zijn verhaal kenden en dan nog niet eens voor zichzelf, maar om ieder van ons, jong en oud, te overtuigen zelf positiever naar ons bestaan te kijken ... te genieten van de kleine dingen des levens. En het is zeker niet alleen in de TV-uitzending dat hij deze boodschap gebracht heeft. Bart wou nu eenmaal de moeilijke weg, die hij al sinds de zomer van 2003 had afgelegd, met iedereen delen. Daarom ook heeft zijn broer Joris geruime tijd geleden al de Facebook- groep "Bart's weg" opgericht. Op het Forum van de groep schreef Bart over de vele behandelingen die hij diende te ondergaan, maar evengoed vertelde hij met een optimistische toon over de aangename gebeurtenissen die zijn jonge leven kleurden. De groep telt meer dan 18.000 leden en velen onder hen schreven regelmatig een ontroerend stukje of gewoon enkele regeltjes op het prikbord om Bart moed in te spreken. Al had hij zoveel meer moed dan de meesten onder ons. Uit die talrijke reacties blijkt hoe Bart er ontegensprekelijk in geslaagd is mensen te doen nadenken over het leven, ons op het hart drukte zorgvuldig met dat leven om te springen. Persoonlijk zal ik de beschrijving van zijn reis naar de USA in het begin van dit jaar nooit vergeten. Het laatste zinnetje van zijn relaas symboliseert als het ware zijn onuitputtelijke levenslust : "Ik ben van plan om misschien, als het mij fysiek lukt, nog eens tot in de US te reizen. Het was echt een fantastische tijd."
Begin van dit jaar is Bart zijn verhaal ook in scholen voor heel wat kinderen gaan vertellen. Zijn motto was : "Jongeren moeten jongeren inspireren." Ook voor hen was hij een inspiratie om op een positieve manier tegen het leven aan te kijken. Zijn bezoeken hebben heel wat leerlingen en leerkrachten er toe aangezet een ontroerend stukje te schrijven op zijn Facebookgroep.
Op 8 december verschijnt volgend berichtje op het Forum : "Laat jullie langs deze weg weten dat ik van plan ben om morgenavond in palliatieve sedatie gebracht te worden, om zo rustig uit te doven. Blijf positief." Door merg en been gaat het als je zoiets leest.
Zondagochtend 12 december is Bart overleden.
Ook langs deze weg veel sterkte aan familie en de vele vrienden van Bart. Ik wil eindigen met een korte, maar treffende reactie van een lid van zijn Facebookgroep : "Ouders en broer van Bart, jullie mogen fier zijn op zo'n sterke zoon en broer. Veel liefs !"
Dag Bart ... we hebben heel veel van je geleerd ! ***************************************************************************
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 2. ***************************************** Het is met een benepen hartje dat Ann het kantoor van de directrice wordt binnengeleid. Het instituut wordt geleid door een dame met vrij streng voorkomen. Het meisje wil zich sterk houden, maar kan toch haar tranen niet bedwingen. De directrice is echter veel minder streng als haar uiterlijk laat vermoeden. Ze heeft Ann enkele gemoedelijke schouderklopjes en probeert haar direct gerust te stellen. Opgelucht gaat het meisje zitten en de directrice neemt direct het woord : "Ann, wees welkom bij ons. Ik ken uw situatie. Ge zult hier graag zijn." De administratieve formaliteiten worden vervuld en de directrice maakt Ann ondertussen een beetje wegwijs in het reilen en zeilen van het instituut. ... Even later wordt Ann naar haar kamertje gebracht. Haar nieuwe "thuis", ver weg van allen die haar zo nauw aan het hart liggen. Eens alleen op de kamer laat ze zich snikkend op het bed vallen. Het is haar allemaal teveel geworden : het afscheid van moeder, broer en zus, de treinreis, het onthaal in haar nieuwe, voor haar volslagen vreemde wereld. Ze laat haar tranen de vrije loop, troost zich met de gedachte dat het onthaal veel gemoedelijker was dan ze zich ooit heeft durven voorstellen. ... Weken ... maanden vliegen voorbij. Om de twee weken ontvangt Ann post van het thuisfront, steeds met de groeten van moeder, broer en zus, en ook van haar vriendinnen. Een dag van vreugde voor het jonge meisje. Ann, een vrij intelligente persoonlijkheid, die zich steeds voor iedereen zo gedienstig mogelijk opstelt, heeft al snel heel wat vriendinnetjes en met de oversten kan ze het zeer goed vinden. Niemand van haar vriendinnetjes die enig vermoeden heeft waarom zo'n verstandig, beleefd en gemoedelijk meisje in het instituut is terechtgekomen. De andere meisjes krijgen zelden of nooit nieuws. Ofwel waren ze wees, ofwel kinderen die door hun ouders in de steek werden gelaten.
Het geluk lacht Ann eindelijk een beetje toe. Ondanks haar vriendelijke omgang met iedereen is er toch één meisje, M., die het niet kan vinden met Ann. Ann zelf heeft er geen idee van hoe het komt dat M. zich zo afstandelijk, soms bijna vijandig tegenover haar opstelt. Op zekere dag valt het Ann op dat verschillende meisjes, waarmee ze anders zo goed kon opschieten, zich plots helemaal anders gedragen tegenover haar. Onverschillig, argwanend zelfs. Ze mijden haar zoveel mogelijk, beginnen te fluisteren onder elkaar wanneer ze haar zien naderen. Ann begrijpt er niets van. Wat kan er voorgevallen zijn? Ze kan zich niet indenken dat ze iets verkeerd zou gezegd hebben tegen één van hen. Roddelen over de andere meisjes, dat ligt niet in haar natuur. ... Na het avondeten, eens op haar kamertje, vraagt ze aan haar kamergenote wat er nu eigenlijk aan de hand is. T. , een vondelinge, heeft een goeie band met Ann en kan niet langer zwijgen. "Ja, Ann, het is over u dat ze altijd fluisteren onder elkaar. M. heeft aan iedereen verteld dat gij hier zijt omdat uw vader uw lief was." Ann wordt lijkbleek, moet zich even vastklampen aan de bedleuning. "Hoe kan dat nu", denkt ze bij zichzelf. "Alleen de directrice is op de hoogte van de tragische gebeurtenissen thuis die tot mijn vertrek naar deze instelling hebben geleid." ... Na enkele dagen komen haar vriendinnetjes echter weer naar haar toe, om haar te troosten. Het wordt ook vrij snel duidelijk hoe de meisjes aan de informatie gekomen zijn. M., blijkbaar jaloers op Ann omwille van haar populariteit, had op een dag de opdracht gekregen het bureau van de directrice op te ruimen. M. had van de gelegenheid gebruik gemaakt het fichenstelsel in te kijken. Een onvoorzichtigheid van de directrice, die de fiches niet achter slot en grendel in de kast had opgeborgen. Gelukkig maar dat het allemaal weer goedgekomen is. Haar vriendschap met de meisjes is er uiteindelijk nog hechter op geworden ... en na verloop van tijd ook met M. Ann heeft nu dat beetje geluk gevonden in het tehuis, kan beetje bij beetje het familale drama dat ze heeft meegemaakt achter zich laten en trekt zich bovendien ook op aan de veertiendaagse post die ze van thuis ontvangt. Wordt vervolgd
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann. ****************************** ... In het laatste rijtuig van het boemeltreintje van Gent naar het noordelijk gelegen provinciestadje ... zit een jong meisje van 15 krampachtig ineengedoken in een hoekje. Andere reizigers zijn er bijna niet op dit uur van de dag. Alleen in de vooravond zitten de coupés overvol met pendelaars die van hun werk in de "grote stad" terug naar huis sporen. Haar vrij zware valies heeft ze naast zich neergezet op de houten bank. Aan haar kledij kan je zo zien dat ze zeker geen stadsmeisje is. Meer dan een uur geleden al is ze vertrokken vanuit het stationnetje van het landelijke S. In Gent-Sint-Pieters heeft ze tijd genoeg om te vragen op welk perron ze de volgende trein dient te nemen, de trein die haar naar de noorwestelijke uithoek van de provincie zal voeren. Als in een droom blijft ze naar buiten staren. Haar hele jonge leven speelt zich als een film voor haar af. Nu pas realiseert ze zich dat de band met de familie, de vriendinnen in haar geboortedorp misschien voor altijd verbroken is. Af en toe houdt de trein halt in een piepklein stationnetje, om zich dan telkens puffend en schokkend terug op gang te trekken. ... Naargelang het eindstation nadert begint een soort van ongerustheid zich van de 15-jarige Ann meester te maken. Voor het eerst begint ze zich af te vragen wat haar nu allemaal te wachten staat, hoe haar nieuwe leven er zal uitzien. Het is een beangstigende gedachte. Ze zal terechtkomen in een voor haar compleet vreemde stad ... in een gesticht waar ze niemand, maar dan ook niemand kent. Plots hoort ze de treinbegeleider roepen "...". Ze heeft eindelijk haar bestemming bereikt, neemt trillend haar valies op, stapt uit en blijft eerst even aarzelend op het perron staan en volgt daarna de weinige reizigers die uitgestapt zijn naar de uitgang. Daar zet ze haar valies terug op de grond. De reizigers verdwijnen snel in de mistige dag en Ann blijft alleen achter. Niemand te zien, niemand die haar hier opwacht. Met moeite kan ze haar tranen bedwingen, maar plots ziet ze enkele honderden meter verder een man aan het werk. ... Dolf is werkman bij de gemeentelijke reinigheidsdienst, fluit rustig een deuntje, terwijl hij met borstel en schop de straatgoot aan het reinigen is. Even verder staat een karretje waarin bladeren en af en toe wat straatafval gekieperd wordt. De man schrikt op wanneer plots een jong meisje een zware valies met een zucht van verlichting voor hem neerploft. Dolf kan de onzekerheid in haar ogen lezen en vraagt beleefd of hij haar met iets kan helpen. "Meneer, het gesticht ...., is dat nog ver van hier ?" ,vraagt Ann met een benepen stemmetje. Dolf, een verbeten tabakskauwer, houdt even op met pruimen. "Nee, jongedame", 't gesticht is daar ... juist voor u, zie je dat grote ijzeren hekken daar? Bel daar maar aan." Ann is opgelucht, blij dat ze niet al te ver met die loodzware valies moet sleuren. "Juffrouw, zijt ge een nieuwe voor het gesticht?", vraagt Dolf nieuwsgierig. Ann is verrast, bekijkt de man met haar grote blauwe ogen, aarzelt even, bedankt hem dan en stapt dan verder in de richting van het ijzeren hekken, zonder een antwoord te geven. ... Voor het grote hekken blijft Ann een poos staan en ziet enkele tientallen meter verder een groot gebouw met vele ramen ... haar nieuwe thuishaven. Weg van haar echte thuis ... weg van moeder, zus, broer en vriendinnen ... weg van vader. De moed zinkt haar even in de schoenen, want hier staat ze nu, klaar om een totaal nieuwe en voor haar vreemde wereld binnen te stappen. Maar dan herpakt ze zich. Dat is nu het beste voor mij, moet ze gedacht hebben. Ik moet hier door. Ann, eigenlijk een flink opgeschoten meisje voor haar leeftijd, trekt als in een roes aan de bel. Met kloppend hart wacht ze om toegelaten te worden in haar nieuwe thuis ...
Wordt vervolgd. **************************************************************************************
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
