Lezersbrief : Barts weg (volledige versie). ********************************** Een TV-uitzending, een artikel in de krant dit weekend : "Kankerpatiënt Bart neemt afscheid van familie op TV." Je wordt er helemaal stil van. Nee, het is geen zucht naar senstatie, verre van. Laat het duidelijk zijn, Bart wilde dat zoveel mogelijk mensen zijn verhaal kenden en dan nog niet eens voor zichzelf, maar om ieder van ons, jong en oud, te overtuigen zelf positiever naar ons bestaan te kijken ... te genieten van de kleine dingen des levens. En het is zeker niet alleen in de TV-uitzending dat hij deze boodschap gebracht heeft. Bart wou nu eenmaal de moeilijke weg, die hij al sinds de zomer van 2003 had afgelegd, met iedereen delen. Daarom ook heeft zijn broer Joris geruime tijd geleden al de Facebook- groep "Bart's weg" opgericht. Op het Forum van de groep schreef Bart over de vele behandelingen die hij diende te ondergaan, maar evengoed vertelde hij met een optimistische toon over de aangename gebeurtenissen die zijn jonge leven kleurden. De groep telt meer dan 18.000 leden en velen onder hen schreven regelmatig een ontroerend stukje of gewoon enkele regeltjes op het prikbord om Bart moed in te spreken. Al had hij zoveel meer moed dan de meesten onder ons. Uit die talrijke reacties blijkt hoe Bart er ontegensprekelijk in geslaagd is mensen te doen nadenken over het leven, ons op het hart drukte zorgvuldig met dat leven om te springen. Persoonlijk zal ik de beschrijving van zijn reis naar de USA in het begin van dit jaar nooit vergeten. Het laatste zinnetje van zijn relaas symboliseert als het ware zijn onuitputtelijke levenslust : "Ik ben van plan om misschien, als het mij fysiek lukt, nog eens tot in de US te reizen. Het was echt een fantastische tijd."
Begin van dit jaar is Bart zijn verhaal ook in scholen voor heel wat kinderen gaan vertellen. Zijn motto was : "Jongeren moeten jongeren inspireren." Ook voor hen was hij een inspiratie om op een positieve manier tegen het leven aan te kijken. Zijn bezoeken hebben heel wat leerlingen en leerkrachten er toe aangezet een ontroerend stukje te schrijven op zijn Facebookgroep.
Op 8 december verschijnt volgend berichtje op het Forum : "Laat jullie langs deze weg weten dat ik van plan ben om morgenavond in palliatieve sedatie gebracht te worden, om zo rustig uit te doven. Blijf positief." Door merg en been gaat het als je zoiets leest.
Zondagochtend 12 december is Bart overleden.
Ook langs deze weg veel sterkte aan familie en de vele vrienden van Bart. Ik wil eindigen met een korte, maar treffende reactie van een lid van zijn Facebookgroep : "Ouders en broer van Bart, jullie mogen fier zijn op zo'n sterke zoon en broer. Veel liefs !"
Dag Bart ... we hebben heel veel van je geleerd ! ***************************************************************************
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 2. ***************************************** Het is met een benepen hartje dat Ann het kantoor van de directrice wordt binnengeleid. Het instituut wordt geleid door een dame met vrij streng voorkomen. Het meisje wil zich sterk houden, maar kan toch haar tranen niet bedwingen. De directrice is echter veel minder streng als haar uiterlijk laat vermoeden. Ze heeft Ann enkele gemoedelijke schouderklopjes en probeert haar direct gerust te stellen. Opgelucht gaat het meisje zitten en de directrice neemt direct het woord : "Ann, wees welkom bij ons. Ik ken uw situatie. Ge zult hier graag zijn." De administratieve formaliteiten worden vervuld en de directrice maakt Ann ondertussen een beetje wegwijs in het reilen en zeilen van het instituut. ... Even later wordt Ann naar haar kamertje gebracht. Haar nieuwe "thuis", ver weg van allen die haar zo nauw aan het hart liggen. Eens alleen op de kamer laat ze zich snikkend op het bed vallen. Het is haar allemaal teveel geworden : het afscheid van moeder, broer en zus, de treinreis, het onthaal in haar nieuwe, voor haar volslagen vreemde wereld. Ze laat haar tranen de vrije loop, troost zich met de gedachte dat het onthaal veel gemoedelijker was dan ze zich ooit heeft durven voorstellen. ... Weken ... maanden vliegen voorbij. Om de twee weken ontvangt Ann post van het thuisfront, steeds met de groeten van moeder, broer en zus, en ook van haar vriendinnen. Een dag van vreugde voor het jonge meisje. Ann, een vrij intelligente persoonlijkheid, die zich steeds voor iedereen zo gedienstig mogelijk opstelt, heeft al snel heel wat vriendinnetjes en met de oversten kan ze het zeer goed vinden. Niemand van haar vriendinnetjes die enig vermoeden heeft waarom zo'n verstandig, beleefd en gemoedelijk meisje in het instituut is terechtgekomen. De andere meisjes krijgen zelden of nooit nieuws. Ofwel waren ze wees, ofwel kinderen die door hun ouders in de steek werden gelaten.
Het geluk lacht Ann eindelijk een beetje toe. Ondanks haar vriendelijke omgang met iedereen is er toch één meisje, M., die het niet kan vinden met Ann. Ann zelf heeft er geen idee van hoe het komt dat M. zich zo afstandelijk, soms bijna vijandig tegenover haar opstelt. Op zekere dag valt het Ann op dat verschillende meisjes, waarmee ze anders zo goed kon opschieten, zich plots helemaal anders gedragen tegenover haar. Onverschillig, argwanend zelfs. Ze mijden haar zoveel mogelijk, beginnen te fluisteren onder elkaar wanneer ze haar zien naderen. Ann begrijpt er niets van. Wat kan er voorgevallen zijn? Ze kan zich niet indenken dat ze iets verkeerd zou gezegd hebben tegen één van hen. Roddelen over de andere meisjes, dat ligt niet in haar natuur. ... Na het avondeten, eens op haar kamertje, vraagt ze aan haar kamergenote wat er nu eigenlijk aan de hand is. T. , een vondelinge, heeft een goeie band met Ann en kan niet langer zwijgen. "Ja, Ann, het is over u dat ze altijd fluisteren onder elkaar. M. heeft aan iedereen verteld dat gij hier zijt omdat uw vader uw lief was." Ann wordt lijkbleek, moet zich even vastklampen aan de bedleuning. "Hoe kan dat nu", denkt ze bij zichzelf. "Alleen de directrice is op de hoogte van de tragische gebeurtenissen thuis die tot mijn vertrek naar deze instelling hebben geleid." ... Na enkele dagen komen haar vriendinnetjes echter weer naar haar toe, om haar te troosten. Het wordt ook vrij snel duidelijk hoe de meisjes aan de informatie gekomen zijn. M., blijkbaar jaloers op Ann omwille van haar populariteit, had op een dag de opdracht gekregen het bureau van de directrice op te ruimen. M. had van de gelegenheid gebruik gemaakt het fichenstelsel in te kijken. Een onvoorzichtigheid van de directrice, die de fiches niet achter slot en grendel in de kast had opgeborgen. Gelukkig maar dat het allemaal weer goedgekomen is. Haar vriendschap met de meisjes is er uiteindelijk nog hechter op geworden ... en na verloop van tijd ook met M. Ann heeft nu dat beetje geluk gevonden in het tehuis, kan beetje bij beetje het familale drama dat ze heeft meegemaakt achter zich laten en trekt zich bovendien ook op aan de veertiendaagse post die ze van thuis ontvangt. Wordt vervolgd
Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann. ****************************** ... In het laatste rijtuig van het boemeltreintje van Gent naar het noordelijk gelegen provinciestadje ... zit een jong meisje van 15 krampachtig ineengedoken in een hoekje. Andere reizigers zijn er bijna niet op dit uur van de dag. Alleen in de vooravond zitten de coupés overvol met pendelaars die van hun werk in de "grote stad" terug naar huis sporen. Haar vrij zware valies heeft ze naast zich neergezet op de houten bank. Aan haar kledij kan je zo zien dat ze zeker geen stadsmeisje is. Meer dan een uur geleden al is ze vertrokken vanuit het stationnetje van het landelijke S. In Gent-Sint-Pieters heeft ze tijd genoeg om te vragen op welk perron ze de volgende trein dient te nemen, de trein die haar naar de noorwestelijke uithoek van de provincie zal voeren. Als in een droom blijft ze naar buiten staren. Haar hele jonge leven speelt zich als een film voor haar af. Nu pas realiseert ze zich dat de band met de familie, de vriendinnen in haar geboortedorp misschien voor altijd verbroken is. Af en toe houdt de trein halt in een piepklein stationnetje, om zich dan telkens puffend en schokkend terug op gang te trekken. ... Naargelang het eindstation nadert begint een soort van ongerustheid zich van de 15-jarige Ann meester te maken. Voor het eerst begint ze zich af te vragen wat haar nu allemaal te wachten staat, hoe haar nieuwe leven er zal uitzien. Het is een beangstigende gedachte. Ze zal terechtkomen in een voor haar compleet vreemde stad ... in een gesticht waar ze niemand, maar dan ook niemand kent. Plots hoort ze de treinbegeleider roepen "...". Ze heeft eindelijk haar bestemming bereikt, neemt trillend haar valies op, stapt uit en blijft eerst even aarzelend op het perron staan en volgt daarna de weinige reizigers die uitgestapt zijn naar de uitgang. Daar zet ze haar valies terug op de grond. De reizigers verdwijnen snel in de mistige dag en Ann blijft alleen achter. Niemand te zien, niemand die haar hier opwacht. Met moeite kan ze haar tranen bedwingen, maar plots ziet ze enkele honderden meter verder een man aan het werk. ... Dolf is werkman bij de gemeentelijke reinigheidsdienst, fluit rustig een deuntje, terwijl hij met borstel en schop de straatgoot aan het reinigen is. Even verder staat een karretje waarin bladeren en af en toe wat straatafval gekieperd wordt. De man schrikt op wanneer plots een jong meisje een zware valies met een zucht van verlichting voor hem neerploft. Dolf kan de onzekerheid in haar ogen lezen en vraagt beleefd of hij haar met iets kan helpen. "Meneer, het gesticht ...., is dat nog ver van hier ?" ,vraagt Ann met een benepen stemmetje. Dolf, een verbeten tabakskauwer, houdt even op met pruimen. "Nee, jongedame", 't gesticht is daar ... juist voor u, zie je dat grote ijzeren hekken daar? Bel daar maar aan." Ann is opgelucht, blij dat ze niet al te ver met die loodzware valies moet sleuren. "Juffrouw, zijt ge een nieuwe voor het gesticht?", vraagt Dolf nieuwsgierig. Ann is verrast, bekijkt de man met haar grote blauwe ogen, aarzelt even, bedankt hem dan en stapt dan verder in de richting van het ijzeren hekken, zonder een antwoord te geven. ... Voor het grote hekken blijft Ann een poos staan en ziet enkele tientallen meter verder een groot gebouw met vele ramen ... haar nieuwe thuishaven. Weg van haar echte thuis ... weg van moeder, zus, broer en vriendinnen ... weg van vader. De moed zinkt haar even in de schoenen, want hier staat ze nu, klaar om een totaal nieuwe en voor haar vreemde wereld binnen te stappen. Maar dan herpakt ze zich. Dat is nu het beste voor mij, moet ze gedacht hebben. Ik moet hier door. Ann, eigenlijk een flink opgeschoten meisje voor haar leeftijd, trekt als in een roes aan de bel. Met kloppend hart wacht ze om toegelaten te worden in haar nieuwe thuis ...
Wordt vervolgd. **************************************************************************************
Verhalen : "De lijdensweg van Ann" (opgetekend door Gaston Bontinck). *********************************************************** Voorwoord. ********* Het verhaal dat volgt toont aan welk impact incest heeft op het verdere leven van het slachtoffer. Op bepaalde leeftijd beseffen zij ook maar al te goed welke de gevolgen kunnen zijn voor het gezin en de familie wanneer de feiten aan het licht komen. We hebben het dan nog niet over de reacties in de omgeving (dorp, gemeente), de schande voor de hele familie. Dat alles heeft een taboesfeer gecreëerd rond al wat met incest te maken heeft. Pedofilie is bespreekbaar geworden, althans voor een groot deel van onze samenleving ; incest is dat niet, en zelfs al wordt een en ander verwezenlijkt op wettelijk vlak (geen verjaring van de feiten bvb), dan nog zullen vele kinderen nog jaren wachten alvorens iets te ondernemen, als ze het dan al ooit durven te doen. Slachtoffers worden misbruikt door "eigen vlees en bloed", en de schaamte, de angst om daar mee naar buiten te komen, die is veelal onoverkomelijk groot. In het verhaal van Ann hebben de verschillende verhoren een "inkijkje" gegeven in het gevoelsleven van het slachtoffer, welke moeilijke weg zij heeft moeten afleggen om uiteindelijk iemand in vertrouwen te durven nemen. =============================================================
Lezersbrief : Het Chinese onderwijssysteem - "Discipline maakt het verschil"
Lezersbrief in krant van vrijdag 10 december : =============================== 1) Artikel in de krant van donderdag 9 december. 2) Reactie in de krant van vrijdag 10 december.
Vervolg verhalen : Kinderverwaarlozing, incest, ... **************************************** Seksueel misbruik van kinderen vind je terug in alle geledingen van de samenleving. De eerste vier verhalen handelden over seksueel misbruik van kinderen door geestelijken. Met opzet, gezien de vele onkiese zaken waarmee we de laatste maanden geconfronteerd werden. Ook, en dat blijf ik herhalen, omdat sommige mensen in reacties in kranten en tijdschriften bleven volhouden dat "men" (?) alleen maar schade wou toebrengen aan het instituut kerk. Natuurlijk komt pedofilie ook voor buiten de kerkelijke sfeer. Dat de schandalen van seksueel misbruik door geestelijken breed werden uitgesmeerd in de pers werd meermaals aan de kaak gesteld. Maar is het niet normaal dat de feiten véél meer stof deden opwaaien gezien het instituut kerk decennialang pedofiele geestelijken heeft beschermd, met alle gevolgen vandien? Dat "schuldig verzuim" heeft bij veel mensen kwaad bloed gezet, ook bij heel wat gelovigen.
De verhalen die volgen vallen ook onder de noemer "misbruik van kinderen". In de boeken van mijn vader heb ik ook verschillende verhalen gelezen over kinderverwaarlozing, kindermishandeling, incest, enz... Fenomenen die, jammer genoeg, ook veel voorkomen in onze samenleving en waarvoor we onze kop niet in het zand mogen steken. De emotionele weerslag op de slachtoffers is er immers niet minder om.
Groeten. Ivan
PS.: Vooraleer te starten met verhalen over incest, kinderverwaarlozing, ..., volgt nog een verhaal over seksueel misbruik door iemand die door kerkelijke autoriteiten werd beschermd : Verhaal 5.
Lezersbrief : Toch maar eens over de sint ! ============================= Dat 6 december nadert, dat zullen we nu al een héél tijdje weten. Niemand blijft er ongevoelig voor, kinderen niet, volwassenen evenmin. Eender welke overtuiging een mens heeft, die sint vindt altijd wel een plaatsje in onze leefwereld. We zeggen en schrijven het in het enkelvoud, maar dat wordt moeilijk vol te houden de dag van vandaag. 't Is nogal wat met al die klazen die je tegenwoordig zowat overal te pas en te onpas tegen het lijf loopt. Het tijdperk van de consumptie werkt duchtig op ons gemoed in. Ik vraag me af hoelang het nog zal duren eer hier, naar Amerikaans model, de eerste Sinterklazenloop zal georganiseerd worden. Met de traditionele loopwedstrijd onder Kerstmannen worden we jaarlijks, zonder uitzondering, geconfronteerd in een of ander TV-nieuws. Maar goed ... de kinderen kunnen er maar wel bij varen. Alhoewel we ons toch niet van de gedachte kunnen ontdoen dat er zovele kinderen zijn op onze aardkloot voor wie het hele sinterklaasgebeuren een ver-van-mijn-bedshow is. Sorry voor het sarcasme, maar vele van die kinderen hebben niet eens een bed. Voor velen is die kindertijd "soldaatje spelen" in één of andere guerrillaoorlog op het Afrikaanse continent. Of ze leven "op straat" als dakloze, zien met eigen ogen de weelde van de sinterklaastijd aan hen voorbijgaan ... letterlijk dan. Hoe schril steekt dit af met het geluk dat wij onze allerkleinsten kunnen bieden.
Op Facebook schreef ik vorige week een reactie n.a.v. een videoclipje over het Huis van de Sint in het Oost-Vlaamse Sint-Niklaas.
"Vorige zondag trok kleindochter Kim (5) met mama naar het Huis van de Sint ... met de trein vanuit Wetteren. Aan het station van Wetteren kwamen ze de eerste Sint al tegen, met paard en koets, geflankeerd door bijhorende Zwarte Pieten. In Gent-Sint-Pieters maakte een tweede Sint al zijn opwachting in de grote hal van het station. Tot grote verbazing van kleindochter. "Wat is die Sint toch snel, zeg!". Dan volgde eindelijk de "echte" in het Huis van de Sint, gelegen in de Stationsstraat van Sint- Niklaas, een initiatief dat inspeelt op de leefwereld van het kind, met speel- en knutselkamer, slaapkamer van de Sint en de stapelbedden van de Pieten, enz... Het wordt toch moeilijk tegenwoordig voor een mama om het allemaal uitgelegd te krijgen, zeker als je op zo'n korte tijd een aantal klazen ziet opduiken. Maar ... de snoepjes die uitgedeeld werden, smoorden wellicht veel verdere vragen in de kiem. Onze kleinsten zijn de dag van vandaag niet meer zo naief als wij vroeger. Je moet bijwijlen met een heel goeie uitleg voor de dag komen? En het ballonnetje van de sint wordt alsmaar vroeger doorprikt.
Nogal wel dat er geen verkiezingen in het verschiet zijn (voorlopig althans niet !), want anders kregen we nog een aanzienlijk groter aantal klazen en pieten te zien (zoveel als er partijen zijn, zeker), die op de meest strategische plaatsen van stad tot dorp naast de gebruikelijke snoepjes ook nog hun foldertjes met partijpolitieke "beloften" kwijt willen.
Times ... they're changing ... maar de sint die blijft ... en blijkbaar heeft hij vele levens !"
Lezersbrief : Aandacht voor Angelina ! ******************************** -N.a.v. het interview in "Goedele Nu" met Angelina Elander, de Zweedse "fan" van Kim De Gelder. -In Dialoog van 18 november. -Hieronder de volledige versie.
Waarom al die aandacht voor een schepsel dat haar eigen psychotische neigingen aanwendt om op alle mogelijke manieren in de belangstelling te komen? Eerder in april van dit jaar deed ze daar al verwoede pogingen toe door zich op internetblogs uit te geven als "de grote liefde" van Kim De Gelder. De "dame" is kunstenares, auteur, videomaker en werkt aan een boek over Kim De Gelder. Ze ergert zich aan de roddels over haar liefde voor de koelbloedige moordenaar, maar schrikt er niet voor terug haar "emoties" sluw aan te wenden om de schijnwerpers van de media op haar gericht te krijgen en te houden. Een schitterende promotie voor haar boek is het wel, dat dient gezegd. Heeft de Zweedse ooit één moment gedacht hoe zwaar de emotionele klap voor de nabestaanden moet zijn, een klap die ze nu al voor de tweede keer heeft uitgedeeld? De eigen "gevoelens", of is het de eigen portemonnee, dat is wat op de eerste plaats komt voor dit wezen. Heb altijd hoog opgelopen met Goedele Liekens omwille van haar indringende manier van interviewen in verscheidene programma's. Maar ik vind het bijzonder jammer dat dergelijke figuren op deze manier opgevoerd worden, bijna op een piëdestalletje komen te staan - want is het geen triomf voor zo iemand als ze in de media haar nummertje kan opvoeren? Zijn er niet zoveel meer interessantere mensen die over tragische en/of mooie momenten in hun leven kunnen komen praten? Vele van die interviews worden nooit uitgezonden, terwijl ze een véél grotere maatschappelijke waarde hebben. Welke waarde heeft deze "dame", behalve dat ze ideaal "voer" is voor psychologen en psychiaters? Ik krijg bij het lezen van het artikel een heel onbehaaglijk gevoel, probeer me in de plaats te stellen van de nabestaanden van de slachtoffers. Echt om opstandig te worden zoiets ! Hebben zij de kans gekregen om in het programma aan het woord te komen? Ik geloof geen barst van wat die "dame" allemaal uitkraamt. Alleen al als je zegt dat je zielsveel van kinderen houdt en dan tegelijkertijd een kindermoordenaar gaat verheerlijken, nee ... Indien haar liefde echt zou zijn, dan gaat ze daar toch niet mee te koop lopen, zeker niet op deze manier in de media. "Te koop lopen", dat is wat ze nu in feite letterlijk doet. Angelina Elander is in mijn ogen gewoon "fake" en daar wil ik verder geen woorden meer aan vuil maken.
PS.: De dag na het interview en het artikel in de krant nam advovaat Sven Mary al afstand van zijn cliënte. Hij werd door de Zweedse aangesteld om haar belangen in ons land te verdedigen, o.m. tegen "roddels" in de media. Hieronder twee uittreksels van het artikel in de krant van 18 november.
Lezersbrief : Eén uur over pedofilie. ****************************** In Dialoog van HLN van 17 november. Hierbij de volledige versie en het artikeltje uit de krant van 15 november dat tot deze reactie heeft geleid. =================================================================== Ergens op een bescheiden plaatsje in de maandagkrant prijkt een artikeltje "Kritiek op Danneels voor Vaticaans overleg kindermisbruik." Onopvallend, bijna in een hoekje gedrumd, maar inhoudelijk spreekt het boekdelen. Nu weten we ook hoe belangrijk het thema "pedofilie binnen de kerkelijke sfeer" is in het Vaticaan, waar een bijeenkomst plaatsvindt van alle (203) kardinalen. Een consistorie noemen ze het. Pedofilie vormt daar maar één van de zes gespreksonderwerpen. Het moet ondermeer ook gaan over religieuze vrijheid en de relatie met de Anglicaanse Kerk. Alsof dat laatste al niet uitvoerig genoeg aan bod is gekomen bij het bezoek van de paus aan de UK, nog niet zo heel lang geleden. Net daar liet ook de grootste kerkleider zich enkele uitspraken ontvallen die bij de vele slachtoffers van seksueel misbruik ongetwijfeld in het verkeerde keelgat zijn geschoten. Allicht zal in Rome wel uren gepalaberd worden over overeenkomsten en verschillen tussen Anglicaanse en Katholieke Kerk, een thema waarover, sinds Hendrik VIII zichzelf tot hoofd van de Anglicaanse Kerk heeft uitgeroepen in de 16'de eeuw, volumes boeken zijn geschreven. Welke ziel zal zich door die gesprekken ginder ooit beter gaan voelen? Voor het hete hangijzer pedofilie, over seksueel misbruik gepleegd door hun geestelijke onderdanen en andere beschermde pedofielen (wegens vroom kerkelijk gedrag), over het misbruik dat het leven van zovele slachtoffers psychisch heeft verminkt, daar gaan de kardinalen zich één uur over buigen. Een kromme rug zullen ze daar wellicht niet aan overhouden. Het allergrootste probleem dat vandaag meer dan ooit de geloofwaardigheid van de kerk heeft aangetast, het instituut als het ware in diskrediet heeft gebracht, dat wordt op een bijeenkomst van de belangrijkste karholieke kerkleiders ter wereld herleid tot een fait-divers, waarvoor eventjes een uurtje zal uitgetrokken worden. Priester Devillé van de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk kent op deze wijze meteen zijn plaats : Op de achterste bank ! De kerkleiders kunnen proberen de storm even te doen luwen, een mirakel waar ze wellicht tevergeefs op zullen wachten. Bij de slachtoffers zal die storm nooit meer luwen en bij de pers zal de wind wel aanwakkeren als het nodig is. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tussen al de verhalen over seksuele misdrijven (pedofilie, incest, ...) en onderzoeken allerhande door maakte vader af en toe plaats voor een anekdote of gewoon een spotprentje. Tijd om dat ook hier even te doen.
-Wees gerust, ik ben één der ontsnapte gevangenen, verkleed als gendarm. -En wij zijn gendarmen, verkleed in gevangenen.
Anekdote die een beetje past in deze tijd van het jaar volgt.
Lezersbrief : Heeft de pers nu de boter gegeten ? *************************************** -Dialoog HLN van zaterdag 13 november. -Hieronder de volledige versie.
Nu is het blijkbaar de beurt aan Hans Geybels, ex-woordvoerder van kardinaal Danneels, om met het beschuldigend vingertje te wijzen naar de pers : "Het is duidelijk dat sommige journalisten er vooral op uit waren om de kerk te beschadigen." Zonder blikken of blozen voegt hij er aan toe : "De grootste fout van de kerkleiding zelf is dat ze het initiatief te vlug uit handen gaf." Welk initiatief ? Een vervolg breien aan de duistere afhandeling van pedoklachten, zoals het altijd al geweest is ? "Vanaf het ogenblik dat de pedofiliezaak uitbarstte, had de kerk duidelijk moeten aangeven dat dergelijk gedrag onaanvaardbaar is, onmiddellijk openheid geven en oplossingen uitwerken." Dat is allemaal heel mooi gezegd, maar het zijn, eerlijk gezegd, serieuze vijgen na pasen, want die openheid, die medewerking (i.p.v. aanhoudende tegenwerking en manipulatie van slachtoffers en gerecht), daar waren ze beter meer dan een halve eeuw geleden (of meer zelfs) mee begonnen. Nu volgt de ene sneer na de andere in de richting van de pers. Waarom? Omdat ze open en bloot de feiten aan het licht brengt, omdat de slachtoffers eindelijk gehoor hebben gevonden en hun verhaal kwijt kunnen in dag-of weekblad ? Is dat soms niet beter dan alles te laten rusten, net zoals monseigneur Léonard ook de gepensioneerde pedofiele geestelijken de rust wil gunnen en hun zorgeloze oude dag wil waarborgen ? Nee, Hans Geybels, het doel is voorgoed komaf te maken met de walgelijke praktijken van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken en uiteraard ook door niet-geestelijken. Het tijdperk van de "bescherming" en "tegenwerking" van het onderzoek is voorgoed voorbij. De meeste slachtoffers willen niet meer zwijgen, hebben een spreekbuis gevonden in de pers en voelen dat men hen niet zomaar meer in de kou laat staan. Dat laatste heeft de kerk decennialang gedaan. Er zijn immers genoeg slachtoffers die tevergeefs contact hebben gezocht met een bisdom om seksueel misbruik aan te klagen, maar "van het 'kerkelijk front' kwam geen nieuws." Dat de kerk nu in een negatief daglicht komt te staan hoeven ze echt niet in de schoenen van de pers, andersdenkenden en/of ongelovigen te schuiven. De feiten zijn er nu eenmaal. Er zijn enkele zaken geweest die geleid hebben tot onderzoek, arrestatie, vervolging én veroordeling, maar er zijn véél meer feiten van seksueel misbruik die verzwegen bleven met medewerking van de geestelijkheid. Net die ingesteldheid heeft veel verder misbruik in de hand gewerkt. Is dat soms niet "misdadig" ? Niet de pers hoort aan gewetensonderzoek te doen, wel zij die het op hun geweten hebben dat gezagsdragers binnen de eigen rangen jarenlang kinderen (seksueel) hebben misbruikt, en daar NIETS aan gedaan hebben.
Lezersbrief : Nabestaanden in de kou ! ******************************* -In Dialoog van HLN op vrijdag 12 november. -Hieronder de volledige versie.
Op 11 november werd op de plaats waar vorig jaar drie jonge meisjes door een dronken chauffeur van de weg werden gemaaid een serene herdenkingsplechtigheid gehouden en een herdenkingsteken onthuld.
Misbruikt door een geestelijke ! ************************* Inleiding door Johan Punie. +++++++++++++++++++ "In 2007 heb ik mijn verhaal naar buiten gebracht over een frater die mij in mijn kinderjaren seksueel misbruikt heeft. Door dat verhaal destijds te vertellen was ik als het ware een voorloper. Het is toen verschenen in het weekblad "Dag Allemaal". Noch van de kerk, noch van het gerecht heb ik ooit een reactie gekregen. Wel heb ik verscheidene reacties gekregen van soortgelijke gevallen, o.a. van een vrouw wiens broer zelfmoord gepleegd had als gevolg van seksueel misbruik. Het is door het uitlekken van seksueel misbruik door een hooggeplaatste geestelijke, bisschop Van Gheluwe, dat nu zovele zaken aan het licht zijn gekomen. Het wordt hoog tijd dat deze misbruiken eens naar boven komen, en dat de slachtoffers eindelijk eens gehoor krijgen ! Hieronder volgt mijn verhaal, een interview, zoals het in september 2007 gepubliceerd werd. *******************************************************************************************
Lezersbrief : Geweten sussen ? ************************* Lezer F.V. uit Dadizele gaat in zijn reactie in Dialoog van vrijdag 5 november wel heel kort door de bocht. Hij draait de zaken simpelweg om. Volgens hem zijn het de andersdenkenden, de ongelovigen, de "kerkhaters" zoals zoals ze door sommige lezers wel eens smalend genoemd worden, die de woorden van de aartsbisschop, de "hetze" (?) tegen de Kerk, aangrijpen om hun geweten te sussen. Zouden het niet eerder de pedofiele geestelijken zijn die dringend aan een gewetensonderzoek moeten beginnen? Is het niet de Kerk die het op haar geweten heeft de geestelijken, die herhaaldelijk en jarenlang aan een stuk kinderen seksueel hebben misbruikt, te hebben beschermd? Hadden de kerkelijke autoriteiten de daders vroeger direct uit hun ambt ontslagen en aan justitie overgeleverd, dan hadden heel veel gevallen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken kunnen vermeden worden. Velen maakten nu MISbruik van de beschermende vleugels van de kerk om hun MISbruik verder te zetten, al was het na overplaatsing naar een ver afgelegen parochie of het buitenland. Lezer F.V. schiet dus eventjes op de verkeerde personen en vindt dat al die heisa in de pers nu wel eens stilaan mag gaan stoppen. Nee, het mag helemaal niet stoppen, net zomin als onderzoek naar seksueel misbruik door niet-geestelijken. Lezer verwijst naar pedofilie in sportclubs, kinderopvang, in familiekring (incest dus). Dat pedofilie in alle lagen van de bevolking kan voorkomen, dat ontkent niemand, maar F.V. ziet één essentieel punt over het hoofd. Wanneer een (niet-geestelijke) pedofiel werd/wordt aangehouden, of wanneer incest aan het licht komt, dan volgt arrestatie, vervolging en veroordeling. De straffen zijn inderdaad soms veel te licht en de opvolging verloopt niet altijd vlot (bvb. pedofielen die terug in hun vroegere buurt gaan wonen - waarmee ik wil verwijzen naar het feit dat men slachtoffers en hun familie nogal gemakkelijk in de kou laat staan). MAAR pedofiele geestelijken werd decennialang de hand boven het hoofd gehouden, een héél sterke hand van een instituut dat kracht uitstraalde, onderzoek naar seksueel misbruik meermaals zoveel mogelijk probeerde tegen te werken door haar relaties met justitie aan te spreken, of veel eenvoudiger nog door ouders van slachtoffers onder druk te zetten, zodat ze geen klacht indienden - want wat een schande voor familie en omgeving. Soms werd er zelfs niet voor teruggedeinsd met de beschuldigende vinger naar het slachtoffertje te wijzen. DAAROM is het ook logisch dat er in de pers geen lijntjes, maar wel bladzijden worden over geschreven. Bovendien zijn er de vele getuigenissen van de slachtoffers. Dat zijn geen uit de lucht gegrepen verhalen.
Over het citaat van de dag in Dialoog (van dezelfde lezer) : "Hoeveel mensen die de woorden van Léonard aangrijpen om zich te laten ontdopen, hebben de jongste jaren nog een voet in de kerk gezet?" wil ik het volgende kwijt : Heel veel mensen zijn gelovig zonder dat ze daarom nog een kerkdienst bijwonen. Ze hebben zich afgezet tegen de hypocrisie van het instituut en zij hoeven zeker niet hun geweten te sussen door wekelijks naar de "zondagsmis" te gaan. **************************************************************************************
Lezersbrief : Mediageil ? (grotendeels gepubliceerd in Dialoog van HLN op 5 november - hieronder de volledige versie) *************************************************************************** In april van dit jaar schreef een lezer in Dialoog :"Het wordt hoog tijd dat de media stoppen met "verdachtmakingen" (?) allerhande over misbruiken door priesters van een halve eeuw geleden. Deze niet meer te controleren cowboyverhalen worden door ongelovigen gebruikt om de kerk te beschadigen." Kort daarop brak het schandaal rond bisschop Van Gheluwe los ! Verdachtmakingen werden zelfs bekentenissen van een kerkelijke autoriteit. (NB.: Deze reactie was één van de redenen waarom ik dit blog heb opgestart.)
Nu, bijna een half jaar later stelt diezelfde lezer :"De berichtgeving rond de kerk wordt telkens scheefgetrokken en in de media uitvergroot om de Kerk te beschadigen."
Op de reactie in april heb ik gereageerd met een fragment uit een verhaal opgetekend door mijn vader (zie eerste verhaal in dit blog). Dat was geen "cowboyverhaal", gezien het seksueel misbruik door een priester-leraar van een 10-jarig jongetje in een internaat gevolgd werd door aanhouding, proces en veroordeling van de geestelijke. De fysieke schade bij het kind was zo groot dat arts en ouders toen klacht indienden. Maar in vele gevallen werden onderzoeken naar seksueel misbruik van kinderen door geestelijken tegengewerkt en vaak vertikaal geklasseerd. Niet omwille van gebrek aan bewijzen, maar omdat kinderen hun verhalen niet durfden te vertellen, ouders geen klacht durfden in te dienen uit angst voor de schande. Geestelijken lieten bovendien maar al te vaak hun macht en gezag gelden bij ouders en kenden maar al te goed de weg naar justitie om te pogen bepaalde zaken te seponeren.
Wat de reactie in Dialoog van 4 november betreft, het gaat niet over het "beschadigen" van de kerk, het gaat niet over ongelovigen die alweer zogezegd een kerkraam willen ingooien. Als er iemand schade werd berokkend dan zijn het wel de talrijke slachtoffers die de kerk decennialang in de kou heeft laten staan. Ten tweede, is het niet monseigneur Léonard zelf die zich met al zijn ongenuanceerde uitspraken als een mediageile kerkleider heeft opgeworpen? Zijn uitspraken over gepensioneerde pedofiele geestelijken, die men de "zielerust" moet gunnen, over aids en homseksualiteit, zijn moeilijk uit de context te halen. Ze zijn immers overduidelijk. De pers hoefde zijn uitspraken niet scheef te trekken en uit te vergroten. Dat heeft hij zelf met verve gedaan. Waarom zouden zijn uitlatingen anders in het verkeerde keelgat geschoten zijn bij gerenomeerde kerkbladen als "Tertio" en "Kerk&Leven". Zelfs professor kerkelijk recht Rik Torfs gaat frontaal in de aanval tegen de hoogste kerkelijke leider in ons land. En last but not least, als zelfs zijn woordvoerder en vertrouwenspersoon hem de rug toekeert, dan is het niet hem die je scheef moet bekijken, maar wel monseigneur Léonard, die in een tijdspanne van enkele dagen nogal wat kerkramen heeft doen sneuvelen. Want ook vele gelovigen steken hun ontgoocheling niet onder stoelen of banken en het aantal ontdopingen stijgt van dag tot dag. Als je dan leest dat een 62-jarige man, die een schrijven had gericht aan het Bisdom Doornik met de aanvraag om zich te laten ontdopen, als antwoord krijgt :"Je kan geëxcommuniceerd worden", dan ga je je toch vragen stellen over zo'n wereldvreemde reactie. Had de Kerk niet beter al de pedofiele priesters geëxcommuniceerd die zich jarenlang herhaaldelijk aan kinderen hebben vergrepen? Het is maar goed dat de pers de vinger aan de pols blijft houden. ***********************************************************************************
FAMILIEFOTO ************** Links : vader Gaston Bontinck (51j. op de foto) - was toen al volop bezig met het optekenen van zijn wedervaren bij onderzoeken naar seksueel misbruik van kinderen. De boeken zijn steeds een deel van de huisbibliotheek gebleven. Toen in de lente van dit jaar de schandalen rond pedofiele geestelijken uitbraken heb ik besloten om met een aantal verhalen naar buiten te komen. Ik herhaal nog eens dat dit niet gebeurt uit zucht naar senstatie, maar het gevolg is van de reacties van een aantal mensen die deze zaken tot op heden als fel overdreven bestempelen, bedoeld om het instituut kerk te beschadigen. Midden : moeder Louise Vereecke - 39j. op de foto - nu 88j. Rechts : ikzelf als 16-jarige.
Lezersbrief : Het protest zwelt aan. ***************
Dat ook binnen de katholieke kerk het protest aanzwelt tegen de uitspraken van de aartsbisschop is ondertussen wel duidelijk. Zelfs de Broeders van Liefde en gerenomeerde kerkbladen zoals Tertio en Kerk & Leven hekelen de kerkleider, en professor kerkelijk recht Rik Torfs gaat nog een stap verder met zijn oproep de hoogste kerkelijke autoriteit in ons land te boycotten. Hebben zij het dan ook allemaal verkeerd begrepen? Protest en onvrede ook bij vele gewone gelovigen. Het aantal aavragen tot ontdoping blijft alsmaar stijgen. Het antwoord van het bisdom Doornik op een aanvraag tot ontdoping van een 62-jatige man (zelf ooit misbruikt) spreekt boekdelen. "Hij zou dan geëxcommuniceerd worden." Wat toch wel de vraag doet rijzen waarom priesters die herhaaldelijk en gedurende vele jaren kinderen seksueel misbruikt hebben nooit geëxcommuniceerd werden. De uitspraken van monseigneur Léonard, het hallucinante antwoord uit Doornik, dat zijn in elk geval geen uit de context gerukte woorden meer. Daarvoor zijn ze te overduidelijk. Toch hebben al die mensen de uitspraken verkeerd begrepen. Aldus sprak Alexandra Colen (ultraconservatieve groep binnen het VB) : "De bisschop sprak vanauit zijn menselijkheid". Menselijkheid tegenover wie? Tegenover de daders ! Hun "zieleheil" is blijkbaar van groter belang dan het leed van de slachtoffers. "Wie monseigneur niet steunt moet dan maar wegblijven uit de kerk", luidt het verder. Dat is wat "sommigen"ondertussen ook al beslist hebben te doen en er zullen er nog volgen indien een kerkelijke hoogwaardigheids- bekleder dit soort uitspraken verder de wereld instuurt. Ondertussen heeft monseigneur Léonard zijn kerkelijke autoriteit nog een beetje uitgebreid. Vorige vrijdag heeft hij het bisschopsambt opgenomen bij het legerbisdom. We weten nu ook dat zoiets bestaat. What's next ? *********************************************************************************** PS.: Gezien computerproblemen kon slechts een deel van de lezersbrief per GSM doorgestuurd worden. ***********************************************************************************
Aartsbisschop Léonard vindt dat het straffen van gepensioneerde priesters niet kan. Dat is pure wraak. De priesters moeten "met rust gelaten worden". Beseft monseigneur wel de draagwijdte van zijn woorden ten overstaan van de vele slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken, of wil hij het niet beseffen? Wraak, waarbij de beschuldiging tot het uiterste wordt gedreven, heet het. Wat is dat "uiterste" dan wel? Is het seksueel misbruik van kinderen niet dat "uiterste"? "Met rust gelaten worden!!!" De priesters, of ze nu stokoud of minder oud zijn, al dan niet in functie meer zijn, ze hadden in de eerste plaats de kinderen maar met rust moeten laten. Wraak ? Bestaat het woordje "gerechtigheid" niet meer voor de monseigneur? De Kerk had er al veel langer geleden werk moeten van maken de eigen augiasstal te reinigen. Dat heeft ze niet gedaan. Ze heeft decennialang haar beschermende vleugels uitgeslagen voor de pedofiele priesters. Vandaag worden de vleugels nogmaals uitgeslagen. Als de Kerk meer en meer aan geloofwaardigheid begint te verliezen, dan heeft ze dat hoofdzakelijk aan zichzelf te danken. Wie gooit hier nu ALWEER een kerkraam in? =====================================================================
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
