Waar blijf ik toch die energie halen om er te blijven voor gaan? Onder de tafel, in de kast,
Ik weet het! Er zit zo een hersencel in mijn hoofd die zegt: Inge, maak gebruik van alle kansen die zich aanbieden!
We geven een feest voor Volker en Lander hun verjaardag. Ook al is dit een enorm fysieke en mentale investering en moet ik het daarna bekopen met veel slaap, het is zeker en vast de moeite waard om dit te doen. Ik ben nogal goed in het regelen van zo een dingen. Zowel Volker als Lander hadden hun beste vrienden uitgenodigd en het was echt super.
Voor Volker was er Dries, Lars, Itse en Domien die met de Lego speelden en computer en louter omdat Lander op de PC ging.
Voor Lander was er Hobbes, Simon Kobe en Lars er en die hebben een kussengevecht gehouden in de gang met knuffels. Het was een reuze feest met alles erop en eraan. Bij Lander werd helemaal niet naar de computer gevraagd.
Mijn revalidatie kent geen grenzen staan stappen mits ondersteuning met 1 persoon gaat goed en maandag gaan ik proberen met een 2 krukken te stappen met 4 poten onder. Het is te proberen waard en ik blijf dromen. Moest ik dit kunnen zou het fantastisch zijn als we op een plekje staan waar je niet goed kan parkeren dan kan ik toch enkele meters deftig overbruggen. Alleen een lage auto vormt nog een probleem bij het gaan zitten omdat dit heel diep is. Maar daar komt mijn volgende doel piepen. Vandaag ga ik een croque maken al staand zittend met mijn barkruk aan mijn fornuis. Alles klaar nemen pan, boter, kaas, hesp, eitje, een bord, barkruk en looprekje. Tot stand komen vanuit de rolstoel aan de kast. Rolstoel aan de kant rijden en de barkruk erbij nemen en erop gaan zitten Croque klaarmaken met ham en kaas. Beetje boter smelten en de croque in de pan leggen. Ondertussen doe ik het eitje ook in de pan. Ondertussen als het mogelijk zet ik al wat dingen bij elkaar die weggezet moeten worden hesp, kaas, boter, Als alles klaar is leg ik het op mijn bord met een beetje sla en mayonaise Dat is me nogal een plan. Het looprekje dat ik niet nodig heb heb ik gewoon bij de hand als backup.
Ook verleg ik mijn grenzen met de kinesisten en ga ik echt door tot op het bot. Yasmine, Lisa, Annemie, Sabien en Peter vinden dit gewoon super en doen er alles aan om me verder dan ver te krijgen.
Op dit moment ben ik diegene die ideeën aanbrengt en alles moet doen en mijn dreamteam van 5 zit te juichen vanop de tribune met in hun kielzog mijn achterban met mijn jongens Volker en Lander, An, Marc, Els, Oma, Luc, Wolf
Maar van 1 ding ben ik zeker die 4 weken Pellenberg heeft me echt deugd gedaan. Het heeft me nieuwe kracht gegeven en de wil en hoop om verder te doen. Ik hoop dat ik dat nog heel lang mag voelen maar aan de andere kant hoop ik op meer maar ik weet perfect dat het nooit zal worden zoals vroeger en daarvoor ben ik ook aan het zorgen zodat ik toch op lange termijn zelfstandig kan wonen. Want op termijn weet ik ook dat ik niet kan blijven rekenen op oma want mijn mama word wat ouder en minder mobiel als staat ze nu wel steeds klaar om me te helpen. Eten maken, boodschapjes doen, Ik kan haar heel veel vragen. Maar kijken naar de toekomst kan geen kwaad en ik wil dit voor mezelf zolang mogelijk zelfstandig leven volgens bepaalde spelregels. Zo moet ik zorgen voor gezinshulp, medische zorg die perfect loopt, Het is nu zo en leuk is het niet altijd maar aan de andere kant ben ik blij dat ik Sonja, Kristel, Sabrina heb want het zijn zij die er mee voor zorgen dat ik alleen kan wonen. Ik blijf verder sparen voor de Wheeldrive for Inge want dat is toch iets wat ik nodig ga hebben als ik opstap ga al is het maar naar de winkel of met mijn kerels weg. Ik geef jullie nog even mijn verhaal en mijn rekeningnummer mee. Alvast een bedankt voor jullie tijd.
In 2011 werd ik getroffen door de Mexicaanse griep, een longinfectie en hersenstaminfarct. Ik heb 3 maanden in het UZ Gasthuisberg gelegen en dan 13 maanden in het UZ Pellenberg voor revalidatie. Ik was volledig verlamd. Ik werd in een rolstoel gezet, ondersteund door kussens omdat ik niet recht kon zitten. Ik heb gevochten om te geraken waar ik nu sta. Ik kan zelfstandig leven en wonen mits ondersteuning van gezinshulp, familie en vrienden. Ondanks de volledige verlamming heb ik enorm veel bijgewonnen, maar toch heb ik kracht tekort om zelfstandig buiten te komen om eventuele boodschappen te doen. Door mijn hersenstaminfarct heb ik ook een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) opgelopen wat maakt dat mijn hoofd niet goed communiceert met mijn lichaam. Ik heb enorm veel krachtvermindering waardoor ik rolstoelgebonden ben. Ik ben ook doof en blind aan mijn linkerzijde. Ik ben beginnen zoeken naar een oplossing en ik ben uitgekomen bij de Wheeldrive. De Wheeldrive is een systeem dat wordt aangebracht op mijn manuele rolstoel en dat me de nodige ondersteuning kan bieden bij het rijden. Spijtig genoeg is er nog geen tussenkomst van het VAPH of het RIZIV voorzien. Willen jullie me helpen mijn vrijheid terug te winnen? Mijn rekeningnummer is: BE52-0635-8929-1809
Vandaag was het echt een dag om alles onder controle te houden. Lander is morgen jarig en mijn kleine vent wordt 8 jaar. Het is echt een heel drukke periode geweest Sint, kerst, nieuwjaar, Volker jarig en nu Lander het was een drukke periode.
Gisteren was ik al begonnen met de voorbereiding een snoeptaart met een figuur uit suikerpasta. Een echte Yoda kreeg hij. Hij was echt super tevreden en had zijn feest vandaag in de klas samen met iedereen lekker smullen van de snoeptaart. Yoda is gehavend terug gekomen plat en ik had hem anders wel wat langer willen houden. Zelf kan ik dit niet maken maar een vriendin van me doet dit als beroep en die heeft dit voor Lander gemaakt.
In de namiddag hadden we zijn verjaardagsfeest met 4 kinderen van de klas 3 jongens en 1 meisje. Lars, Kobe, Simon en Hobbes waren van de partij en het feest was een succes. De kinderen waren samen met Peter en Antonella naar hier gekomen en het ging super. We hebben samen frietjes gegeten met curryworsten en/of bitterballen. Het was een groot succes als eindhapje hebben we fruitsla en/of donuts gegeten. Tussendoor hebben we niet gesnoept al kwam Lars regelmatig vragen wanneer we donuts gingen eten. Om 15.30 was het feestje gedaan en ik was blij dat Sonja de gezinshulp er was en ze heeft heel wat gedaan. Was, haren, medicatie maar de rest was niet aan de orde. Even boodschappen tussendoor maar vooral mee zorgen dat alles inorde was voor de kids. Zelf heb ik de middag overleefd en de jongens en meisjes waren super blij Maar nu ben ik blij dat het voorbij is tot december 16 en januari 17
Ik had het gevoel dat alles weer zo elkaar opvolgde en vandaag had ik een gesprek met Ilse mn psychologe. Ik vertelde over mn weinige plannen schoolvertelling, feestjes voor de jongens want Volker en Lander zijn jarig op heel korte termijn en alles moet wat in zijn plooi vallen. Volker is vandaag jarig en is 11 jaar geworden en Lander verjaart volgende donderdag 14 januari en kan dan 8 kaarsjes uitblazen. Toch wel stoer zo 2 grote kerels in huis. Deze jongens verdienen dan ook een feestje en Volker zijn verjaardagsfeest is nu zaterdag en volgende woensdag is het Lander zijn feest en telkens komen er 4 kinderen spelen. Volker zijn feest zal overladen zijn door Legos en Lander zal een Star Wars feest krijgen al weet ik niet hoe ik dit in elkaar ga steken. Ik kan ze toch moeilijk voor de tv zetten. Ze kijken er alle 2 naar uit en 1 ding is spijtig ik vind het erg dat ik dat alleen moet dragen. Feestje, traktatie een beetje overleg zou handig en leuk. Zo kunnen de jongens voelen dat het bij ons alle 2 leeft. Maar dat is niet.
En zo loopt het zo vaak ik sta er zo vaak alleen voor. Mensen willen contact, mensen willen me buiten krijgen, mensen willen, Waarom toch mag het op mijn tempo. Ik voel iedereen in mijn nek blazen van allee Inge, allee Inge. Ik weet dat ik buiten moet komen en ja ik ga al naar de winkel en als het moet ga ik langs de bank of een stadsdienst maar dat is omdat het moet. Het is wel eens leuk om naar de winkel te gaan maar dat is het dan ook. Ik voel me al snel overbodig en weet je naar de film gaan is niet fijn want ik omdat ik blind en geen 3D zicht heb, het scherm is veel te groot en het binnenkomen van de Dolby Surround langs maar 1 zijde is echt geen leuke ervaring.
Naar het theater gaan een museumbezoek is echt niet aan Inge besteed want Inge en cultuur is echt niet te verzoenen met elkaar.
Ik ben van persoon niet haatdragend maar af en toe een beetje koppig en dat kan tegenwoordig soms lang duren.
Vorig jaar werd ik geopereerd aan mijn blaas zodat ik kan sonderen. Ik kreeg toen vaak bezoek in het ziekenhuis en ik vond dit super ok. Het brak de dag en ik kon eens over iets anders praten dan over het ziekenhuis.
Ik lag aan een baxter en een pijnpomp. De pijn viel op zich goed mee en de anesthesist maande me aan dat ik iets meer mocht duwen. Ik dacht hoe minder pijn hoe beter en hoe minder pijn hoe minder dat ik medicatie moet nemen. Maar dachten ze duidelijk anders over. Duwen als ik wakker werd, duwen na de middag nog eens tussendoor en voor het slapen gaan want slapen is genezen.
Ik had toen een vriendin al jaren en we hebben veel door spartelt samen sinds we 12 jaar waren. Ze was mijn eerste maatje sinds ik in Leuven kwam wonen. Maar toen kwam ik thuis van het ziekenhuis en ik had heel wat complicaties gehad en ik kon haar bellen thuis, op haar GSM, smsjes sturen, mails ze reageerde niet en ik werd enorm gefrustreerd ervan en op een moment was ik zo boos dat ik gebeld heb en ze was thuis en toen ben ik enorm boos geweest en heb ik gezegd hier stopt het voor mij. Je moet niet meer langs komen. Ik had zoiets van het komt steeds van 1 kant. Ik moet bellen, ik moet dingen regelen, Ik was het beu en aan de telefoon vertelde ik dit en heb de telefoon afgelegd. Kort erop heb ik een mail gestuurd via Facebook = geen reactie. Maanden later probeerde ik via haar broer en ook daar ving ik bod en op bepaald momenten dacht ik ok maar later merkte ik neen dit is niet ok. Hoe kan een mens een vriendschap van 27 jaar zomaar opgeven.
Dit jaar is dan ook mijn voornemen om haar eens te bellen. Op dit moment is ze steeds werken en ze gaat me terug bellen. Hoelang ik nu moet wachten weet ik niet maar ik denk nu ik heb het geprobeerd. Ik heb haar mama aan de lijn gehad en ik dacht dat ik een uitbrander ging krijgen maar ze was zacht en lief en ik heb ervan moeten huilen. Ik was zo zenuwachtig en het was zo een ontlading en ik dacht dit is een goede stap in de goede richting.
Wat wil je ik ben gewoon een sociaal beest en ik moet onder de mensen blijven komen en dat is nu het moeilijke voor me. De rolstoel is toch een heel obstakel en een echte rem om naar buiten te gaan. Ik voel de ogen zo priemen in mijn rug en denk dan neen ik blijf binnen.
2016 zal zo een jaar worden waar ik heel wat voornemens ga moeten waarmaken!!! Meer buiten komen Mijn sociale contacten nog meer onderhouden en me afvragen ga ik verder met die persoon of gaan we onze eigen weg Gezonde voeding Dat zijn al 3 dingen die me gaan bezighouden dit jaar naast mijn revalidatie hoop ik dat het allemaal lukt want mijn kine oefeningen blijven belangrijk.
Lieve lezers
,
Om Inge, een oud-leerlinge, een financieel hart onder de riem te steken, heb ik mij geëngageerd om 100 taarten, cakes of koekjes te bakken. De ingrediënten worden door mij gesponsord zodat de integrale opbrengst voor haar is. Hieronder vinden jullie een greep uit het aanbod. Hopelijk mag ik op jullie rekenen! Geduld zal echter een schone zaak zijn, aangezien er nog 'enkele' andere taken op mijn 'to do-lijstje ' staan! Maar ik doe mijn best en contacteer jullie als jullie bestelling klaar is.
Graag een mailtje naar hilde.deschepper@hotmail.com.
Alvast van harte dank en liefs,
Hilde
- tiramisu met chocoladestukjes (15)
- kriekentegels ( volledige bakplaat 20) - bananentaart (15)
- appelkwarktaart met kruimellaag (15)
- amandeltaart met Amaretto (15)
- speculaastaart met peer
- witte chocolade mascarpone - kwarktaart met frambozen ( 15)
- appel-bosbessentaart (met crumble) (15)
- Belgische kaastaart met appeltjes en rozijntjes (15)
- kaastaart met koekjesbodem en Baileys (15)
- feestelijke citroenkaastaart met lange vingers (15)
- Normandische appeltaart met bladerdeegbodem en crumble (12)
- kleine chocomousjes (1 voor 1 glaasje)
- glaasjes met passievruchtencrème (1 voor 1 glaasje)
- pruimengebak (12)
- speculoostaart met pure chocoladevulling (15)
- notentaart met koffieglazuur (12)
- cake met hazelnootkorst (12)
- bramentaart (15)
- meringue-rollade met framboos en passievrucht (15)
- chocolade-perentaart ((15)
- New York Cheesecake (15)
- citroencake (12)
- frangipane taart met amandel en krieken (15)
- feestelijke cupcakes (1 voor 1 cupcake)
- karnemelkcake (12)
- perencake (10) - confituurrol( 10)
- feestelijke wortelbiscuit met noten en glazuur (20)
- echte chocoladekoekjes (0,5/st)
- echte brownies met noten (1/st)
- havermoutkoekjes (0,5/st)
- Italiaanse amaretti morbidi (0,5/st)
- madeleines (0,5/st)
-vanillemaantjes (zakje 3)
-speculaas / peperkoekbrokjes( zakje 3)
- kokosrotsjes (zakje 3)
- enz, enz, enz, enz...
Neem gerust contact op met Hilde om af te spreken
hilde.deschepper@hotmail.com.
ze kan max 5 taarten per dag bakken en hou rekening het is een lieve madam en oma dus gun haar ook wat adempauze
Deze nacht bekroop me weer het gevoel dat dat ik voor heel mijn toekomst in een rolstoel zal zitten. En ik hoor en voel de berichten binnenlopen Inge je mag niet zo negatief doen. Het is ook allemaal niet zo negatief en af en toe besluipt me dit gevoel van nooit meer maar daar zit nu net mijn drive achter en begin ik te wringen en denk ik ik zal je eens laten zien wat ik kan.
Toen ik in mei 2011 aankwam in het revalidatiecentrum in Pellenberg kon ik enkel 1 vinger bewegen en de rest werkte niet mee. Ik kon mijn arm zelfs nog niet opheffen. En toen dacht ik wat ik nu niet kan kan ik over een maand wel maar die maand heb ik wel wat ruimer moeten zien en het werd meer dan een jaar. Ik wou zo graag naar het afzwaaifeest gaan van Volker in de kleuterschool maar dit was niet mogelijk omdat ik echt niets kon. Ik lag toen nog in mijn bed en in mijn benen kwam er maar geen beweging.
Rond die periode werd ik ook in een passieve rolstoel gezet door een tillift met 2 mensen van de verpleging en 2 kinesisten. Het was in het begin een marteling want het deed ongelooflijk veel pijn in mijn bekken en knieën. Er werd gesleurd en getrokken zodat ik een natuurlijke houding aangemeten kreeg. Ondersteund door kussens met daarop mijn handen hangend het was geen fraai zicht. Maar het belangrijkste was ik zat.
Er werd steeds gevraagd of ik de dagzaal ging zitten maar dat wou ik niet ik was toch wel 1 van de jongste mensen op de afdeling in Pellenberg. Er was nog een jonger meisje waar ik later de kamer mee deelde en een paar kerels en een vrouw van mijn leeftijd. Voor 1 ding ging ik in de dagzaal zitten en dat was om te eten. Je zit daar je kijkt buiten en ze steken je boterham of warme maaltijd onder je neus en hopelijk bleef mijn eten binnen.
Ik was wel iemand die met iedereen praatte maar niet op dat moment want ik was er niet klaar voor de confrontatie. Ik zat met de tv voor mijn neus te kijken naar programmas waar ik nooit zou naar kijken maar nu toch wel. Bv. een kookprogramma op Mjam! New Scandinavian Coocking een combinatie van toerisme en koken in het hoge noorden. Echt heel leuk om te kijken. Zo keek ik ook naar Johan Segers met Tot op het Bot en Tot op de Graat en Roger van Damme die de leukste en lekkerste dingen bakte. Ik heb er veel van opgestoken in theorie. Maar ik heb wel geleerd om Zweedse verse balletjes te maken en die waren zalig lekker en dat doet me eraan denken om dit nog eens te maken. Maar dan met gebakken patatjes of puree.
Maar ik moet een beetje bij de les blijven want het gaat nu over de rolstoel toen en nu. Ik ben toch geëvolueerd en ik ben blij dat ik bij mijn gedacht ben gebleven voor een manuele rolstoel en geen elektrische rolstoel. Een elektrische rolstoel dat was erover. Dat heb ik altijd gehad en ik wil niet afgeven van wat ik nog kan en met een elektrische rolstoel had ik het gevoel dat ik dit wel deed. Mijn hand gewoon een beetje naar voor brengen of naar links of rechts neen dit wou ik niet. Ik ben met een test elektrische rolstoel naar Bobbejaanland geweest en zoiets is lomp, bombastisch en neen niets voor Inge. Maar ik weet dat ik een grensgeval ben en een elektrische rolstoel maakt het me zoveel gemakkelijker omdat mijn armen niet sterk genoeg zijn om buiten te gaan. Daarom dat ik ben blijven zoeken naar een oplossingen en de Wheeldrive is er zo 1tje. Daarom blijf ik op dinsdag naar de conditietraining gaan want leven met een handicap is 1 ding maar des te meer moet je je lichaam ook verzorgen. Op tijd wat sport Gezonde voeding In mijn geval niet drinken Het niet drinken vind ik niet zo erg al zou het wel eens smaken. De sport doe ik ook met plezier maar die gezonde voeding is echt een goed voornemen voor 2016 meer fruit meer groenten en minder diepvriesmaaltijden. Ik moet ook de moeite doen om eten te maken en dat zal me wel lukken hoop ik. Ik ben blij dat ik het begin in te zien. Maar ik weet voor mezelf met alle tegenslagen die ik heb gekend geef ik niet af wat ik nog kan en wat ik kan bij winnen want eens je dit voor hebt gehad bestaat je leven uit revalideren en de dingen die je nog kan behouden. Zo kan ik nu toch stappen tussen 2 personen en kan ik staande mijn tanden poetsen en mijn haar wassen. Nu wil ik een hoge stoel kopen waar ik kan opzitten of steunen zodat ik aan het fornuis iets kan klaarmaken op een veilige manier. Nu doe ik dit vanuit de rolstoel en dat is niet steeds handig. Maar alles op zijn tijd. Eerst de Wheeldrive en dan zien we verder maar ik blijf dromen van een vrijer leven.
Ik heb een koptelefoon met micro gekocht voor als ik aan de computer zit om te Skypen. Ik heb hem al uitgetest en ik ben toch wel verschoten van het voordeel. Ook al hoor ik niets aan mijn linker oor de muziek is veel zuiverder dan gewoon de speakers van de computer.
Het is nu echt fijn om gewoon muziek te beluisteren en ik ben nu aan een inhaalbeweging van 5 jaar bezig. Ik wist niet dat het zo een verbetering zou zijn. Ik die zei pff waarom moet ik dat hebben ik heb geluid en zoveel muziek zet ik niet op, he. Het is puur een luxe ding maar mijn luxe ding heeft enkel al voordelen opgeleverd.
De muziek die ik leuk vind zet ik nu op REM, Foo Fighters, Beasty Boys, MGMT, Woodkid zalig gewoon en vandaag is het zondag dan mag het iets rustiger en luisteren we naar wat kleinkunst. Ik had het eerder moeten doen.
Weet je wat!!! Ik heb kriebels in mijn buik ik wist niet dat ik dit gevoel nog ging kunnen voelen of ervaren. De scheiding had me geen deugd gedaan en het deed enorm veel pijn, nu nog maar het is heel raar maar dat is het beste wat me is overkomen. Ik had dit dan ook niet verwacht. Het is niet de perfect looking kerel maar het is een schatje en ik ken hem al een paar jaar.
Ik ga er voor de moment ook niets mee doen omdat ik niet opensta voor een relatie. Ik ben nu vooral met de jongens en mezelf bezig en een relatie neen. Al geniet ik wel als hij in de buurt is of als hij aan de telefoon hangt. Hij moet mijn deur niet platlopen maar ik hoor en zie hem zeker 1 keer per week. En dan geniet ik ook een hele tijd.
Ik vind het vooral goed dat ik door dit te voelen een hoofdstuk kan afsluiten en kan verder gaan met mijn leven. Na 5 jaar mag het wel, he.
6.20 uur Lieve staat aan mijn bed en ja ik had me graag nog een keertje gedraaid. Allee draaien is veel gezegd. Vroeger was ik een vervend buikslapertje en ik vond dit het leukste wat er was ook al kwijlde ik af en toe op mijn kussen. Het hoorde erbij.
Nu kan ik enkel op mijn rechterzijde liggen omdat op mijn linkerzijde moeilijker gaat en ik laat de zijsponden naar beneden van mijn bed, omdat ik niet in een park wil liggen en moest er iets gebeuren wil ik uit mijn bed geraken. Dus we draaien enkel rechts en als ik dit doe moet ik even mijn ogen opendoen om dan de beweging te maken en enkele delen toch goed te trekken met mijn handen. Bv. mijn linkerbeen iets meer naar voor brengen ook al zit er beweging in het is net niet genoeg om te voorzien in mijn comfort.
Op mijn buik liggen zou leuk zijn maar als ik op mijn buik lig moet ik me ook terug moeten kunnen draaien en daarvoor heb ik te weinig kracht in mijn armen. Maar wat niet is kan nog komen. Het zou fijn zijn eens op mijn buik slapen.
Als ik eraan terug denk aan vroeger dan lag ik als Superman in mijn bed op mijn buik 1 been opgetrokken en mijn hand vooruit. Nog een cape op mijn rug en een S van Super Inge en ik was weg.
8.33 Ik kan mijn fantasie al de vrije loop laten gaan dat beloofd een goeie dag te worden. Ik had nochtans al nagedacht over wat ik wou schrijven maar dat laat ik even liggen nu geniet ik van mijn fijne ongedwongen gedachten.
Deze week was het een week waar we leuke dingen hebben gedaan en zo fel kijken de jongens er naar uit om te komen. Op een avond gingen Lander en ik nog een spelletje spelen Het betoverde Doolhof. Maar toen alles was uitgezet was Stasy de verpleger daar. Ik beloofde Lander dat alles kon blijven staan en dat we de volgende dag ons spelletje gingen verder zetten. Toen Stasy me hielp om op bed te gaan liggen mogen de jongens nog even spelen of TV kijken tot 21.30uur en dan is het slaaptijd. Heel vaak komt Lander dan op bed om een verhaaltje te lezen met mama maar deze keer ging hij nog wat spelen. Maar voor het slapen gaan kwam hij toch nog even checken of we morgen verder gingen spelen. Natuurlijk gaan we nog wat spelen beloofd is beloofd zei ik hem en de volgende morgen won hij met glorie het lang uitgestelde spel.
Het is zo grappig als er iets gebeurt en het is in zijn nadeel dan zegt hij KOM OP met een piepend teleurgesteld geluidje ook al had hij alle geluk van de wereld.
Volker was enorm blij met zijn schilderij aan zijn bed en de ingekaderde poster van Star Wars die hij was gaan kijken met zijne peter. Het samen zijn, het spelen het babbelen het was echt een super week al moet ik nu toch wel bekomen van de intensiteit ervan.
Volgende week is het terug school en ik ga mijn voorbereidingen treffen voor mijn bezoek in de klas over een les van botten spieren en wat ik voor heb. Volker wou dit wel eens even doen met mama. Het is een goede manier om naar buiten te komen. En wie weet geeft het me voldoening en kan ik dit vaker te doen.
De jongens zijn bij hun papa en ik ben zichtbaar toch moe van de feestdagen en ik ga heel blij zijn als het allemaal voorbij is. 2016 zal het jaar worden dat alles 5 jaar geleden was. In de loop van de komende maanden zal ik er wel wat meer overschrijven maar op een dag als vandaag waar ik veel tijd heb denk je wel eens terug.
Ik kreeg een SMSje van een vriendin die me zeker en vast de Wheeldrive toewenst zodat ik wat meer in de stad kan rond rijden. Het is iets wat ik inderdaad wil voor mezelf maar die rolstoel is er soms net iets teveel aan. Het is een zware tegenslag geweest nooit meer stappen. Het kan me niet schelen dat ik doof en blind ben aan 1 zijde, het kan me niet zoveel schelen dat ik niet kan naar het toilet gaan en me moet sonderen, het kan me niet schelen Maar nooit meer kunnen stappen dat is toch de zwaarste klap geweest. Op mijn medisch verslag staat er nog steeds Tetraplegie naar aanleiding van een hele boterham en het klinkt zeker niet goed en ik mag blij zijn dat ik daaruit ben geklommen uit die enorme put.
Maar die invaliditeit blijft wel een wrang gevoel geven. De pijn, de spasticiteit in mijn armen (niet vaak of fel maar toch dagelijks) de tremor in mijn benen, pff ik mag al blij zijn dat het dat maar is.
Ik heb leren staan en stappen met ondersteuning, ik kan mijn handen gebruiken, mijn hoofd werkt nog meer dan voldoende en ik sta op eigen benen.
Dit was niet het leven dat ik voor ogen had.
Als baby was ik toch wel vaak ziek en lag toen regelmatig in het ziekenhuis. Ik kreeg de ene na de andere kinderziekte en mijn immuunsysteem werkte niet goed.
Toen ik 9 jaar was ben ik samen met An mijn zus aangereden door een auto we woonden toen ik Gent. Mijn zus was zwaar gewond en ik kwam er met een paar schaafwonden en de schrik er vanaf.
In de middelbare school zat ik in het gips omdat ik mijn pezen in mijn enkel had gescheurd door dom weg mijn voet om te slaan in Oostenrijk. Dit gebeurde nog een keer of 3 erna.
Toen ik trouwde in 1999 liep alles volgens de regeltjes en in 2000 wilden we toch een kindje in huis. Na 2 jaar en enorm te proberen lukte het ons niet. We gingen naar een fertiliteitskliniek en we werden grondig onderzocht Bij de man was het simpeler dan bij de vrouw en de vrouw kreeg een kijkoperatie aan haar been. Het resultaat was dat mijn eileiders niet zo best waren en aan de andere kant was het zaad niet zo best. En hopla we kregen 3 beurten kunstmatige inseminaties zonder succes.
Na een geruime tijd en een kleine pauze stapten we over naar UZLeuven voor verder onderzoek want in het H hart in Leuven geraakte we niet verder volgens ons gevoel. Maar ook al hadden we alle onderzoek al gehad ze wilden grondig werken en alle onderzoeken moesten opnieuw gebeuren.
We konden starten met een IVF poging en deze keer stond het geluk aan onze kant. Was het nu werkelijk kregen we een kindje!!! Alles was geplant het maken en het komen van dat kleine ventje. Volker was uitgerekend en is gekomen op 7 januari 2005. Het was fantastisch en ik zat op een roze wolk. Volker wordt volgende week 11 jaar en ik zeg nog steeds dat is best geselecteerde vriendje want het is een schat van een jongen. We wilden nog een 2de kindje en alle afspraken werden gemaakt maar het bleek niet nodig Lander werd op dezelfde dag uit gerekend als Volker 7 januari. Stiekem hoopte ik wat vroeger of later want elk kindje verdient zijn eigen feestje. Lander liet een week op zich wachten en kwam in onze armen op 14 januari 2008. Lander wordt 8 jaar over 2 weken. Ze krijgen alle 2 een spetterend feest met alles erop en eraan. Maar toen dacht ik waarom wij altijd!!! Want er waren nog kleine dingen tussendoor maar dan heb je heel wat leesvoer.
Maar het is wat het is en na een verblijf van 4 weken in Pellenberg moet ik toch wel onderhouden van wat geleerd heb. Stappen met ondersteuning van hier en daar een houvast van mijn bed. Mijn armen blijven oefenen op mobiliteit en kracht en ik wil een diagnose van mijn rechter schouder en de resultaten van mijn botscan.
Maar 2016 zal het jaar worden van de Wheeldrive want die komt er 100%
Het kan op geen beter moment ineens was mijn internet weg en mijn kabeltelevisie. Op zich zo geen ramp maar met een lang weekend voor de deur was ik om te ploffen.
Reset van de B-Box, reset van de decorder, afzetten - opzetten ik heb wel 3 keer naar mijn provider gebeld. Steeds na lange gesprekken kwamen we eruit dat het geen oplossing gaf. Mijn schoonbroer was er en die is voor mij naar de winkel gegaan achter een nieuwe modem en een nieuwe decorder. Het internet is ok maar mijn televisie is zeker niet ok en dat zal nog tot dinsdag duren. Dat maakt dat ik een zee van tijd krijg om mijn blog bij aan te vullen. Het was een race tegen de tijd om het opgelost te krijgen maar het is ons niet gelukt. Gewoon pech met de decorder vertelde die jongen me aan de andere kant van de lijn.
Gelukkig heb ik mijn Blu-Ray als ik iets leuk wil kijken want er zijn toch wel een paar filmpjes die ik wil bekijken. Zo heb ik hier al maanden LOFT liggen nog steeds in zijn verpakking en nog steeds niet gezien.
Straks op tijd mijn bed in want ik ben toch wel moe en het feestgedruis laat ik achter me en kan ik morgen zien op de nieuwswebsite van De Redactie.
Alvast een prettig eindejaar en zeker en vast tot morgen.
Ik ben met de feestdagen echt wel bezig geweest en tot kerstochtend waren mijn jongens er en we hebben samen kerstavond gevierd met lekker eten en als afsluiter een lekker ijsje. Lander en Volker hebben een leuke verrassing gekregen. Voor Lander een boek van Ketnet Helden en Lego en Volker een boek over 25 jaar FC de kampioenen en ook een Lego. We hebben dan ook een cadeau voor het gezin gekregen 3 gezelschapsspellen. Ze waren echt blij en we hebben dan ook een paar spelletjes samen gespeeld.
Vooral Mens Erger Je Niet was een groot succes. Pinguïns on Ice is een leuk maar een moeilijk spelletje en Tangram is leuk maar daar moeten we nog een beetje aan wennen. Mijn doel is om een paar leuke ontwerpjes te zoeken en af te drukken zodat we wat meer ontwerpjes hebben om te maken. In het weekend tot zondagavond waren de jongens bij hun papa. We hebben al grote plannen tot donderdagavond want dan gaan ze terug bij hun papa. Spijtig maar het is nu zo. Op nieuwjaarsdag ben ik alleen thuis en het is denk ik wel ok even 3 dagen tot rust komen in mijn hoofd.
Ik ben nog steeds heel hard bezig voor het inzamelen van genoeg middelen om een Wheeldrive te kopen en de aktie loopt goed maar we hebben nog wel centen nodig maar we werken eraan.
Ook al wil in in het algemeen geen rolstoel het zal noodzakelijk blijven. Maar de die paar stapjes die ik kan zetten met het looprekje zijn echt wel fijn maar voor langere afstanden meer dan 20 meter heb ik toch die rolstoel nodig en de Wheeldrive zou dat net ietsje meer zelfstandigheid geven.
We zijn de dag voor Kerstmis en alles is in gereedheid gebracht voor ons kerstfeest. Kerstboom met lichtjes, cadeautjes voor de jongens en oma, een kerstkaarten worden geschreven en opgestuurd, we gaan lekkere gourmet eten en ijstaart.
De cadeautjes zijn vooral dingen voor het gezin. Een boek, gezelschapsspellen en iets van Lego. We vieren op tijd ons feestje want de verpleging staat hier tussen 20.45 uur en 21.30 uur. Tja het is altijd vroeg uit de veren ook morgen. Morgen gaan de jongens tot zondag bij hun papa en hopelijk vieren ze daar een leuke kerst. Dit jaar heb ik het vooral een beetje moeilijk en mis ik enorm mijn partner. Gewoon iemand om samen te zijn. Iemand om samen plannen te smeden, iemand om samen op pad te gaan voor een leuk geschenkje. Gewoon samen zijn zoals toen met ons vieren. Ik kan er over blijven zagen maar ik ben blij dat ik toen die stap heb gezet maar toch komen er zo een momenten naar boven.
Ik zou aan mijn linker pols het carpal tunnel syndroom hebben maar ik heb die symptomen wel aan mijn rechterhand maar daar heb ik de symptomen. Carpaletunnelsyndroom (CTS) is een aandoening in de pols waarbij de middelste zenuw bekneld is. De nervus medianus loopt vanuit de onderarm via een opening in de handwortelbeentjes naar de handpalm. Deze opening wordt de carpale tunnel genoemd. Het carpaletunnelsyndroom treedt op wanneer het weefsel in en rondom de carpale tunnel gezwollen is. De klachten zijn vaak uiteenlopend van aard. Met elektromyografie (EMG) van de betrokken spieren kan uitsluitsel worden gekregen of er al dan niet sprake is van carpaletunnelsyndroom. Als zeker is dat de zenuw bekneld is kan met operatief ingrijpen de druk op de zenuw weggenomen worden. CTS is een van de meest voorkomende neurologische aandoeningen in de bevolking en komt bij vrouwen (nog) vaker voor dan bij mannen.
Verminderd gevoel in de duim, wijsvinger, middelvinger en een gedeelte van de ringvinger Het te pas en te onpas dat mijn handen een slapend gevoel krijgen ook al ben ik aan het lezen en heb ik mijn boek vast, als ik aan de pc bezig ben met de muis, Onhandigheid en gevoel van krachtverlies in de hand Overdag en gedurende de nacht kunnen tintelingen en pijn ontstaan De pijn kan zich verspreiden over de volledige arm Dit zijn mijn meest voorkomende klachten en ik probeer nu met een brace om de klachten te verlichten en om mijn pols een betere positie te geven. Een andere oplossing is een operatie maar dat zie ik niet zitten want dan zit ik weer weken vast qua mobiliteit. t Ja ik heb mijn handen nodig om vooruit te gaan.
Maar eerst gaan we Kerst vieren en ik wil iedereen een super Kerst te wensen. Probeer te vieren op je eigen tempo en op je eigen manier en vooral geniet ervan.
Bekomen Het heeft een tijdje geduurd maar ik moest toch wel bekomen van mijn 4 weken revalidatie in Pellenberg. Ik ben verder op mijn elan veder gegaan wat de bedoeling was.
Mn armen- schouder blijven oefenen, stappen maar nu met orthese (voetheffer), transfer op een elegante manier, mijn handen, evenwicht en zithouding. Het zijn heel wat punten die ik moet doen en volhouden al doet mijn schouder terug pijn na toch een infiltratie. Het is een bepaalde beweging die ik doe die de pijn doet ontstaan. Maandag zal Sabien er eens naar kijken.
Al probeer ik er op voorhand het allemaal wat aan te pakken. Ik heb een Theracane zo kan ik de zogezegde triggerpoints zelf behandelen. De triggerpoints bezorgen me pijn in de schouden, nek, kuit en onderrug. Eerst zoek ik met mijn Theracane er een herkenbare pijn is en op die plek is er een verharde streng spieren die niet doet wat ze moet doen. Het voelt aan als een verdikking door de druk en de herkenbare pijn. Door er druk op uit te oefenen ben je gericht op het inactiveren van de spier waardoor die zijn oorspronkelijke positie terug inneemt.
We hebben al verschillende technieken toegepast: triggerpoint compressie d.m.v. aanhoudende druk op het triggerpoint Cirkelvormige knedingen met toenemende druk Warmte applicatie (dit leidt tot ontspanning in de spier) Houdingsadviezen en eventuele oefeningen triggerpoint dry needling
Dit laatste hebben ze enkel op de linkerschouder toegepast, omdat ik een stuk van mijn long kwijt ben durft Sabien niet zo goed te needlen omwille van de beschadiging aan mijn long. Maar met de theracane kan ik enkel blijven proberen al is het elke dag de rest van mijn leven. Als het maar verlichting brengt.
Ik wacht nu op een afspraak bij dokter Hilde mijn revalidatie arts om te horen wat het resultaat is van botscan. Ik zou heel graag eens resultaten hebben van alle onderzoeken. Want nu heb ik zoiets van STOPT DIT NU NOOIT?
Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, coma, ossificaties bekken en knieën, blind aan 1 oog, doof aan 1 oor, shunt, krachtvermindering in de armen, rolstoelgebonden, Voetheffer, sonderen, Carpal tunnelsyndroom, NAH, ik kan blijven doorgaan want mijn medisch dossier in Gasthuisberg is ellelang. Volgens mij heb je heel veel terabytes nodig om alles op te slaan.
Het zijn heel wat dingen die ik een plek heb moeten geven en ieder ding heeft zijn plekje en ook al wil ik ze in een verborgen hoekje zetten in de kelder dat lukt me niet want elke keer loop ik ergens tegen mijn grens. Ik kan ergens niet aan, ik kan me niet vooroverbuigen, ik kan me niet genoeg bukken om iets op te rapen, de pijn die ineens extreem aanwezig is. Het is altijd iets war ik rekening mee moet houden en soms wil ik gewoon eens Inge van bijna 5 jaar geleden zijn.
4 weken heb ik geoefend en heel intens met mezelf bezig geweest om mijn grenzen te verleggen. Ik kreeg uitdagingen van mijn therapeuten voor mijn handen, romp, schouders en benen te oefenen en het lukte me om een balans te vinden. Ik nam genoeg rust en op de momenten dat ik moest presteren deed ik het ook.
Het was enorm zwaar en gelukkig heb ik nu 4.5 dagen voor mezelf al is dat ook met een korreltje zout te nemen. Maandag begin ik al met 2.5 uren revalidatie in Pellenberg al kan dit ook minder zijn. Maar zeker 1.5 uur. Hierna ga ik 3 weken pauze nemen denk ik maar ik ben nog niet zeker ik zal dit in de loop van de week beslissen.
De afgelopen 4 weken heb ik bijna geen tijd gehad of tijd gemaakt om te schrijven en dit weekend had ik ook mijn jongens en ik heb veel gespeeld met hen. Plop dobbelspel, Uno het was weer reuze. Lander, Volker en ik hebben ook onze kerstboom opgesmukt en morgen komt Marleen een goede vriendin onze boom afwerken want hij is versierd volgens Lander, Volker en Inge. Maar we hebben wel ons plezierke gehad.
Volker is naar de Chiro geweest en hij heeft meer dan genoten. Nog 1 week school en dan gaan we voor de kerstvakantie en dan staat er heel wat op het programma om te doen.
Deze week probeer ik meer te schrijven over mijn 4 weken revalidatie. Tot in de week.
Vandaag is de dag dat mijn lichaam een beetje stierf 4 jaar geleden. Op 8 december 2011 had ik ronde tafel en ik zat daar met kinesist, dokter, verpleging, ergo,... Iedereen was er die instond om mijn gezondheid in goede banen te leiden. Er werd gesproken over hoe goed ik mijn best deed en dat ze nog geen ontslagdatum konden geven wat opzich wel een goed teken was, want dat is een teken dat ik nog veel progressie had.
morgen schrijf ik nog een beetje maar ik vlieg nu in mijn bed en ik wil nog wel wat meer schrijven.
Er is weer een week voorbij en het is Sinterklaasweekend voor de jongens.
Zouden de jongens krijgen wat ze gevraagd hebben? Ik denk het wel.
Alles is in gereedheid gebracht. Fruit, koekje, chocolade, speelgoed het staat klaar om te geven want ze verdienen dit echt wel mijn 2 stoere jongens. Dit jaar krijgen ze niet een cadeau voor zichzelf maar een cadeau voor hun 2, ze zullen moeten delen. Ik had dit voorgesteld en het was ok omdat ze ook het voordeel zagen. Ik hou jullie op de hoogte hoe het is geweest.
Er is weer een reva week voorbij en ik moet nog 1 week gaan en amai het was fysiek enorm zwaar maar ik ben er wel geraakt. Krachtoefeningen voor mijn armen en schouders, balans, stappen, mobilisatie en ik geraak nu al verder dan gedacht.
Het is nu een kwestie van onderhouden en het volhouden maar zowel gisteren als vandaag heb ik gestoeft met wat ik al bereikt heb. Stappen aan een de rand van het bed zonder looprekje en 1 hand die het bed vast heeft. 2 keer stond de verpleging met een mond vol tanden.
Een voetheffer zou wel een voordeel kunnen bieden.
Nu is het kindjesweekend en hopelijk heb ik het maandag niet zo druk en kan ik even bijslapen.
Deze week lag ik op bed en ik keek naar mijn voeten en die lagen doodstil in bed mijn enkel bewoog niet, mijn tenen bewogen niet. Ik vond het niet zo een leuk beeld. Ik stond even stil bij wat me is overkomen.
Ook de verpleging herinnerd me nog van tijdens mijn 1ste verblijf in Pellenberg. Ik was 1 hoopje ellende en ze zijn super blij en enorm trots van hoever ik ben geraakt.ze herinneren me als een lieve zachte vrouw die helemaal een
puinhoop was omdat ik enorm veel pijn had en heel veel moest overgeven.
Ik was mezelf niet meer. Vanessa de kinesist die vertelde me over de transfers en dat ik ondersteund werd door kussens omdat ik anders omviel en de pijn die ik had.
Maar nu ben ik een heel zelfstandige vrouw die haar leven op orde heeft ondanks de medische zorgen die ik nodig heb. Dat zei Karla ook de psy van de afdeling. Ik moest op gesprek gaan en ik vroeg me af waarom. Maar ze zei me dat alles wel ok was. Het enigste wat ze miste was een nieuwe man in mijn leven. Ik moest een goed lachen en zei haar dat ik daar nog niet mee bezig ben.
Ik vertelde dan ook van vorige woensdag toen er weer eens werd gesproken over een elektrische rolstoel en de orthopedische schoen dat ik boos ben geworden omdat ik dat niet wou.
Ik miste de geborgenheid van Johan en op zo een momenten mis ik mijn maatje. Op zo een momenten merk ik dat nog niet alles is vergeten.
De laatste dagen heb ik reuze sprongen gemaakt. Ik heb samen met Peter, Sabien en Vanessa toch wel heel hard gewerkt. Eerst stappen aan de de balk in de gang links de balk rechts ondersteuning van een looprekje en opgebouwd naar 2 handen aan de bar om dan te eindigen met 1 hand op de bar en 1 hand in mijn broekzak.
Gisteren dinsdag 1 december heb ik samen met Sabien en Vanessa gestapt tussen 2 personen. Stilletjes begin ik te dromen van meer en hoop ik dat ik beter kan stappen en wie weet alleen zonder hulp. Het enige grote probleem is me echt oprichten en mijn evenwicht behouden.
Door de ossificaties zit ik een beetje in de problemen. Ik heb de scans gezien en het is echt een groot stuk dat aangetast is in mijn bekken en knieën.
Het was geen leuk gevoel dat ik even met mijn 2 voetjes terug op de grond werd gezet.
Zelfstandig stappen op mijn 2 voetjes nooit.
- Ik zal steeds een vorm van ondersteuning nodig hebben. hetzij van een rollator hetzij van een 2de persoon.
- Ik zal me nooit 100% oprichten want door de ossificaties.
- Moest er iets gebeuren dan heb ik niet genoeg kracht om me te herpakken en mijn reflexen zijn veel te traag.
- Bij teveel hobbels maakt dat Inge niet in evenwicht zal blijven en dat er een groot gevaar is voor te vallen.
- Omdat ik mijn knieën of romp niet genoeg kan plooien en naar voor brengen is het moeilijk om recht te komen vanuit de rolstoe.
Ik zal steeds de rolstoel nodig hebben maar dromen kan toch geen kwaad. Maar ik heb het gevoel gekregen om vleugeltjes te hebben en te mogen geloven dat je steeds mag dromen en je doelen kan nastreven. Mijn gevoel van het nastreven naar zelfstandigheid is enorm maar kunnen staan en eventueel aan mijn fornuis te staan en echt iets klaar te maken.
Het was een snelle, vruchtbare maar ook wel een harde week.
Ik doe mee met een leerstudie en deze week kreeg ik 3 uren extra kine met de studie van Geert.
Mijn dreamteam bestaat uit 4 kinesisten specialisatie neurologie.
Ik werd getest en er werden oefeningen gedaan. Ik kreeg oefeningen om op een juiste en corrigerende manier te zitten er zit meer spanning in mijn schouder rechts waardoor dat hij hoger zit dan mijn linker schouder. En daar gaan we nu vooral op werken. Ik ga ook proberen mijn kracht te verhogen in mijn armen.
Ik werd ook weer eens geconfronteerd met wat ik niet kan. Tijdens de doktersronde kreeg ik weer eens naar mijn hoofd geslingerd voor een elektrische rolstoel. Hoeveel keer moet ik nog zeggen ik wil dit niet. Ik ga nu voor een Wheeldrive ik ben dan veel vrijer en ik ben dan ook wel een pak mobieler. Een elektrische rolstoel daar kan ik niets mee doen thuis en steeds een transfer maken neen dank u. Het is log, breed en het is iets waar ik niet graag bij stil sta en wat ik niet graag zeg maar het is zo een stap achteruit in mijn ogen.
Er werd ook ineens gepraat over een orthese. Ok een voetheffer voor als ik stap omdat mijn voet naar beneden dropt en ik kan mijn voet slecht of bijna niet tot 90% brengen om te stappen.
Begrijp me niet verkeerd maar zelfstandig stappen zit er niet in maar er zal altijd ondersteuning moeten zijn van een looprekje of een Kay Walker.
De volgende stap is dan ook meer stappen maar met in mijn achterhoofd voor ik begin te dromen ik zal nooit meer stappen als vroeger enkel van behulp van hulpmiddelen.
Met behulp van hulpmiddelen blijft een grote confrontatie in mijn beleving en het is iets wat ik niet wil maar wel moet aanvaarden want ik had het anders gewild.
Maar bij het stappen zou ik een voetheffer nodig hebben! Toen sprak Joris van Vigo een orthopedische schoen uit en daar ben ik op doorgedraaid. Ik ben kwaad geworden en beginnen huilen. Een orthopedische schoen vind ik een brug te ver.
Met wat gaan ze nog afkomen dacht ik bij me zelf een schoen, een elektrische rolstoel NEEN ik wil dit niet. Heb ik al niet genoeg afgegeven? Het was zo een zware week maar woensdag na mijn kinesessie ben ik naar Peter gegaan en heb ik met hem gepraat en we zijn eruit geraakt. Hoop ik.
Donderdag had ik kine met Peter en we hebben echt alle opties bekeken en uitgeprobeerd en we zijn echt tot een oplossing gekomen.
Ik stapte met mijn schoen uit rechts (waar mijn voet dropt) en links mijn schoen aan. En het stappen ging beter.
Vrijdag heb ik dit echt uitgeprobeerd met Sabien en mijn dreamteam stond erop te kijken.
Wat hebben we besloten: Een verhoging van 1 cm linkerschoen
Een voetheffer rechtervoet die in mijn gewone schoen kan (als ik schoenen koop dan koop ik gewoon 2 3 paar van dezelfde om zeker te zijn dat ze passen
Een extra glijprofiel zodat mijn voet beter over de vloer kan glijden
Volgende week heb ik een gewone week, dan ga ik mijn laatste week in met mijn extra kine.
Nu moet ik extra oefeningen doen om mijn positionering te verbeteren en dan denkt Sabien nog over een ander kussen voor onder mijn poep mijn zitcomfort te verhogen. Ik test nu een ROHOkussen maar het zou ook een Lewiskussen kunnen worden maar daar wordt nu over nagedacht.
Ik ben nu een 2de week in Pellenberg en deze ochtend ben ik 1 uur vrijwillig naar de kinezaal gegaan voor de Nu-step en de statafel. Dan had ik nog een uur intense kine van Sabien. zitten, balans oefeningen, manupilatie van verschillende spieren,... Amai ik was uitgeteld deze morgen.
Deze middag ben ik om half 2 even gaan liggen om te slapen want ik had een helse pijnlijke nacht achter de rug. Bij elke beweging kreeg ik een kramp in mijn kuit of voet. Luc de nachtverpleger heeft het geweten. Het was echt pijnlijk het was een zoektocht naar een oplossing die de pijn kon doen afnemen. Me in mijn bed laten zakken en men voet tegen de kant zetten zodat die recht stond. Het was echt rottig.
Bij mijn extra kineoefeningen heb ik eens goed gestretcht.
Deze middag is echt aan me voorbij gegaan en het was echt effe slapen vandaag om even op mijn plooi te komen. En dat is heel goed gelukt.
Ik vraag me af waar ik de kracht vandaan haal. Me 5 dagen geven hier en in het weekend ben ik met plezier een een full-time mama.
Ik blijf hopen op een beetje verbetering op alle gebied. Minder pijn, een grotere mobiliteit met mijn armen, sterker in mijn bekken,... Ik weet dat bepaalde dingen niet zullen beteren maar ik blijf gaan voor een grotere zelfstandigheid, meer mobiliteit met minder pijn.
En de kracht dat is de aard van het beestje dat Inge heet.
