Er is weer een week voorbij en het is Sinterklaasweekend voor de jongens.
Zouden de jongens krijgen wat ze gevraagd hebben? Ik denk het wel.
Alles is in gereedheid gebracht. Fruit, koekje, chocolade, speelgoed het staat klaar om te geven want ze verdienen dit echt wel mijn 2 stoere jongens. Dit jaar krijgen ze niet een cadeau voor zichzelf maar een cadeau voor hun 2, ze zullen moeten delen. Ik had dit voorgesteld en het was ok omdat ze ook het voordeel zagen. Ik hou jullie op de hoogte hoe het is geweest.
Er is weer een reva week voorbij en ik moet nog 1 week gaan en amai het was fysiek enorm zwaar maar ik ben er wel geraakt. Krachtoefeningen voor mijn armen en schouders, balans, stappen, mobilisatie en ik geraak nu al verder dan gedacht.
Het is nu een kwestie van onderhouden en het volhouden maar zowel gisteren als vandaag heb ik gestoeft met wat ik al bereikt heb. Stappen aan een de rand van het bed zonder looprekje en 1 hand die het bed vast heeft. 2 keer stond de verpleging met een mond vol tanden.
Een voetheffer zou wel een voordeel kunnen bieden.
Nu is het kindjesweekend en hopelijk heb ik het maandag niet zo druk en kan ik even bijslapen.
Deze week lag ik op bed en ik keek naar mijn voeten en die lagen doodstil in bed mijn enkel bewoog niet, mijn tenen bewogen niet. Ik vond het niet zo een leuk beeld. Ik stond even stil bij wat me is overkomen.
Ook de verpleging herinnerd me nog van tijdens mijn 1ste verblijf in Pellenberg. Ik was 1 hoopje ellende en ze zijn super blij en enorm trots van hoever ik ben geraakt.ze herinneren me als een lieve zachte vrouw die helemaal een
puinhoop was omdat ik enorm veel pijn had en heel veel moest overgeven.
Ik was mezelf niet meer. Vanessa de kinesist die vertelde me over de transfers en dat ik ondersteund werd door kussens omdat ik anders omviel en de pijn die ik had.
Maar nu ben ik een heel zelfstandige vrouw die haar leven op orde heeft ondanks de medische zorgen die ik nodig heb. Dat zei Karla ook de psy van de afdeling. Ik moest op gesprek gaan en ik vroeg me af waarom. Maar ze zei me dat alles wel ok was. Het enigste wat ze miste was een nieuwe man in mijn leven. Ik moest een goed lachen en zei haar dat ik daar nog niet mee bezig ben.
Ik vertelde dan ook van vorige woensdag toen er weer eens werd gesproken over een elektrische rolstoel en de orthopedische schoen dat ik boos ben geworden omdat ik dat niet wou.
Ik miste de geborgenheid van Johan en op zo een momenten mis ik mijn maatje. Op zo een momenten merk ik dat nog niet alles is vergeten.
