De laatste dagen heb ik reuze sprongen gemaakt. Ik heb samen met Peter, Sabien en Vanessa toch wel heel hard gewerkt. Eerst stappen aan de de balk in de gang links de balk rechts ondersteuning van een looprekje en opgebouwd naar 2 handen aan de bar om dan te eindigen met 1 hand op de bar en 1 hand in mijn broekzak.
Gisteren dinsdag 1 december heb ik samen met Sabien en Vanessa gestapt tussen 2 personen. Stilletjes begin ik te dromen van meer en hoop ik dat ik beter kan stappen en wie weet alleen zonder hulp. Het enige grote probleem is me echt oprichten en mijn evenwicht behouden.
Door de ossificaties zit ik een beetje in de problemen. Ik heb de scans gezien en het is echt een groot stuk dat aangetast is in mijn bekken en knieën.
Het was geen leuk gevoel dat ik even met mijn 2 voetjes terug op de grond werd gezet.
Zelfstandig stappen op mijn 2 voetjes nooit.
- Ik zal steeds een vorm van ondersteuning nodig hebben. hetzij van een rollator hetzij van een 2de persoon.
- Ik zal me nooit 100% oprichten want door de ossificaties.
- Moest er iets gebeuren dan heb ik niet genoeg kracht om me te herpakken en mijn reflexen zijn veel te traag.
- Bij teveel hobbels maakt dat Inge niet in evenwicht zal blijven en dat er een groot gevaar is voor te vallen.
- Omdat ik mijn knieën of romp niet genoeg kan plooien en naar voor brengen is het moeilijk om recht te komen vanuit de rolstoe.
Ik zal steeds de rolstoel nodig hebben maar dromen kan toch geen kwaad. Maar ik heb het gevoel gekregen om vleugeltjes te hebben en te mogen geloven dat je steeds mag dromen en je doelen kan nastreven. Mijn gevoel van het nastreven naar zelfstandigheid is enorm maar kunnen staan en eventueel aan mijn fornuis te staan en echt iets klaar te maken.
