Ik ben van persoon niet haatdragend maar af en toe een beetje koppig en dat kan tegenwoordig soms lang duren.
Vorig jaar werd ik geopereerd aan mijn blaas zodat ik kan sonderen. Ik kreeg toen vaak bezoek in het ziekenhuis en ik vond dit super ok. Het brak de dag en ik kon eens over iets anders praten dan over het ziekenhuis.
Ik lag aan een baxter en een pijnpomp. De pijn viel op zich goed mee en de anesthesist maande me aan dat ik iets meer mocht duwen. Ik dacht hoe minder pijn hoe beter en hoe minder pijn hoe minder dat ik medicatie moet nemen. Maar dachten ze duidelijk anders over. Duwen als ik wakker werd, duwen na de middag nog eens tussendoor en voor het slapen gaan want slapen is genezen.
Ik had toen een vriendin al jaren en we hebben veel door spartelt samen sinds we 12 jaar waren. Ze was mijn eerste maatje sinds ik in Leuven kwam wonen. Maar toen kwam ik thuis van het ziekenhuis en ik had heel wat complicaties gehad en ik kon haar bellen thuis, op haar GSM, smsjes sturen, mails ze reageerde niet en ik werd enorm gefrustreerd ervan en op een moment was ik zo boos dat ik gebeld heb en ze was thuis en toen ben ik enorm boos geweest en heb ik gezegd hier stopt het voor mij. Je moet niet meer langs komen. Ik had zoiets van het komt steeds van 1 kant. Ik moet bellen, ik moet dingen regelen, Ik was het beu en aan de telefoon vertelde ik dit en heb de telefoon afgelegd. Kort erop heb ik een mail gestuurd via Facebook = geen reactie. Maanden later probeerde ik via haar broer en ook daar ving ik bod en op bepaald momenten dacht ik ok maar later merkte ik neen dit is niet ok. Hoe kan een mens een vriendschap van 27 jaar zomaar opgeven.
Dit jaar is dan ook mijn voornemen om haar eens te bellen. Op dit moment is ze steeds werken en ze gaat me terug bellen. Hoelang ik nu moet wachten weet ik niet maar ik denk nu ik heb het geprobeerd. Ik heb haar mama aan de lijn gehad en ik dacht dat ik een uitbrander ging krijgen maar ze was zacht en lief en ik heb ervan moeten huilen. Ik was zo zenuwachtig en het was zo een ontlading en ik dacht dit is een goede stap in de goede richting.
Wat wil je ik ben gewoon een sociaal beest en ik moet onder de mensen blijven komen en dat is nu het moeilijke voor me. De rolstoel is toch een heel obstakel en een echte rem om naar buiten te gaan. Ik voel de ogen zo priemen in mijn rug en denk dan neen ik blijf binnen.
2016 zal zo een jaar worden waar ik heel wat voornemens ga moeten waarmaken!!! Meer buiten komen Mijn sociale contacten nog meer onderhouden en me afvragen ga ik verder met die persoon of gaan we onze eigen weg Gezonde voeding Dat zijn al 3 dingen die me gaan bezighouden dit jaar naast mijn revalidatie hoop ik dat het allemaal lukt want mijn kine oefeningen blijven belangrijk.
