Het wordt allemaal wat rustiger
terug in mijn hoofd. Al is het allemaal nog niet verteerd al zijn de momenten
van me slecht voelen minder lang. De nacht van zaterdag op zondag en zondag had ik echt mijn dieptepunt bereikt.
Ik ben blij dat ik het heb gedeeld
met de mensen die me dierbaar zijn. Verpleging, kine, Ilse, vrienden, Marc en
co.
Op 1 ding zijn ze er allemaal over
eens ik heb niet gefaald. Niet als persoon, niet lichamelijk en natuurlijk niet
als mama. Ik moet het enkel mezelf nog wijsmaken.
Vandaag kwam Ilse mijn psychologe
en ze had haar huiswerk gemaakt en had mijn blog gelezen. 1 voor 1 hebben we de
vragen beantwoord en 1 voor 1 kwamen de tranen en het waren er veel ook al zal Ilse dit ontkennen.
Maar 1 ding weet ik:
Ik ben niet schuldig aan het ziek
worden. Griep, longontsteking en hersenstaminfarct.
Aan mijn lange revalidatie periode
3 maanden + 13 maanden. Het was nodig en het heeft zeker heel wat dingen
terug opgeleverd. Zelfstandig zitten, zelfstandig kunnen wonen mits ondersteuning van
een gezinshulp voor praktische zaken. Boodschappen, poetsen, koken dat zijn
dingen waar ik hulp voor nodig heb. Het is misschien raar maar vroeger deed ik
bv. kuiste ik niet graag maar nu mis ik het wel omdat het niet kan. Als er een
plek op de grond is kan ik deze niet zomaar opkuisen en dat is niet zo fijn.
Schiet ik mijn jongens tekort:
neen zeker niet ik kan niet alles meer maar ik kan wel nog heel veel en mijn
tijd deel ik gewoon anders in. Er zijn meer intensere momenten door samen
spelletjes te spelen, creatief te zijn en er worden enorm veel dingen verteld.
En dat is genieten samen dingen doen en dat is het meest belangrijke stuk in
het geheel.
Af en toe komt het iets te hard
binnen maar ik zal er wel komen denk ik. De periodes duren minder lang maar ze
zijn daarom niet minder dan vroeger. De intensiteit is even straf maar ik kan het
sneller laten rusten.
Laatste
dag van de vakantie nog even iets leuk doen met mijn jongens voor dat
de oude regeling terug van start gaat. Op schooldagen zijn de jongens
bij hun papa op woensdagnamiddag en in de meeste weekends zijn de
jongens bij mij. Ik zal het in het begin wel voelen. De lege momenten
die ik moet opvullen maar het zal een rust zijn die ik zeker zal
kunnen gebruiken. Even op mijn plooi komen en dan denken het was echt
leuk. We hebben leuke dingen gedaan, geschilderd en geknutseld, een
uitstap gemaakt, spelletjes,
Laat
de leerstof nu maar binnenkomen Lander die maaltafels moet leren en
Volker die nu frans moet leren. De maaltafels ok maar dat frans is
niet zo mijn ding.
We
hebben afgesproken om volgend jaar terug zo een vakantie te hebben.
De
dagen worden zichtbaar korter en nu moet je s'avonds al het licht
aandoen. Als die dingen merkbaar worden dan weet je dat het terug
frisser en natter zal worden. Nog 2 nachtjes slapen en het nieuwe
schooljaar gaat van start. Volker en Lander hun kleren liggen klaar,
hopelijk staat hun boekentas klaar en staan ze vol goede moed aan de
schoolpoort op 1 september. Volker gaat nu naar het 5de leerjaar in
de 3 graad en Lander blijft in de 1 ste graad maar in het 2 de
leerjaar.
Ik
ben benieuwd.
Vorige
week zag ik op tv een programma op Canvas- Radio Gaga. Op zich niet
zo speciaal maar het was vanuit UZ Pellenberg. We zijn een week
verder en ik ben nog steeds aan het huilen ik had nooit mogen kijken.
Het is of was een emotionele rollercoaster. Het begon al ze
vertrokken vanop de vaart via de Diestsesteenweg, richting
Pellenberg. Toen ik de weg zag viel ik al uiteen de weg die ik al
1000 keer heb gedaan en waar ik alle putjes en bultjes ken. De
verhalen, de omgeving, de mensen die er werken waar ik toch een goede
band mee had en nog steeds heb. Het is net iets te confronterend. Het
kwam allemaal terug en het sloeg heel hard in. Ik beleefde de weg
naar daar en terug. Was het om op weekend te gaan bij m'n gezin of
was het voor een onderzoek in Gasthuisberg. De gang, de eetzaal, de
cafetaria. Het is 13 maanden mijn thuis geweest al mag het mijn thuis
niet zijn. Op dat moment voelde ik me nergens thuis. Ik voelde me een
vreemde in mijn eigen huis bij mijn kerels. Ik wist dit is mijn thuis
maar het voelde fysiek veel anders.
Het
schema waar we ons aan moesten houden wassen, eten, ergotherapie,
psycho, kinesist. 12 uur eten en dan rusten om dan terug therapie te
krijgen tot maximum 17uur.
De
eerste keer dat ik in een rolstoel moest zitten ondersteunt door
kussens. De transfers die moesten gebeuren met een tillift. Ik zag
het allemaal de revu passeren maar ik beleefde het allemaal opnieuw.
Nog steeds zit het in mijn hoofd te spoken en deze ochtend ben ik
helemaal gekraakt. Ik ben dan beginnen huilen en huilen en ik heb een
vriendin gebeld en die is afgekomen. Ik heb er een leuke kabouter van
gekregen. Het gaf me een warm gevoel.
Op
zo een moment besef ik maar al te goed dat ik helemaal niet ver sta
in mijn verwerking. Ik ben positief denkend maar dan als ik het
gevoel heb ik ben erdoor en ik word getriggerd dan ga ik onderuit. En
begint alles opnieuw. Alles begint zich opnieuw af te spelen in mijn
hoofd de goede dingen maar ook de slechte dingen. Ik voel me enorm
gefaald. Ik ben naar de huisarts geweest.
Had
zij het kunnen voorkomen: ik weet het niet.
Had
ik beter naar mijn lichaam moeten luisteren: JA heb ik dat gedaan
NEEN.
Heb
ik het te ver laten komen: JA
Het
heeft geen nut om een schuldige te zoeken maar toch voel ik me
gefaald als persoon. 16 maanden ben ik er niet 100% kunnen zijn voor
mijn jongens.
Ik
heb gewerkt en gevochten om te zijn wie ik nu ben en ja het is nog
steeds Inge met een toch wel ernstige handicap maar ik ben er nog. Ik
kan niet alles meer maar ik kan nog wel veel dingen doen. Het
belangrijkste is dan (denk ik) ik kan rationeel praten zoals het moet
ik kan dingen toch wel goed inschatten en tja ook al heb ik een NAH
op dat gebied ben ik nog steeds dezelfde Inge, dezelfde mama voor
Volker en Lander. Alleen heb ik nu een rolstoel en wat andere
probleempjes.
Maar
soms denk ik toch waarom ik en ik hoor de anderen al zeggen Inge je
moet verder met je leven en niet meer denken aan wat ik kon.
Ik
kon alles denk ik dan bij mezelf maar ik was 36 jaar en moest alles
terug opnieuw leren. De handelingen zaten nog in mijn hoofd maar ik
moest het alleen nog overbrengen naar mijn handen en lichaam.
Boterham smeren, een vork nemen en naar je mond brengen zonder te
morsen, je hand omhoog brengen en zo kunnen houden, er zijn zo 100den
bewegingen die ik moest terug oefenen.
Ik
werd aan een tafel met blokjes eronder gezet in een te hoge rolstoel
en ik zat er alleen kijkend naar buiten. De verpleging stak het eten
in mijn mond omdat mijn hand en arm nog niet vergenoeg omhoog ging.
Als ik op bed lag dan kreeg ik een tik bel. Dat is een bel zonder
knopjes maar iets waar je gewoon tegen moest tikken eerst moest ik
het met mijn gezicht doen en dan met mijn hand.
Ik
kon niet op mijn zij draaien en lag dan steeds een hele tijd op mijn
rug op bed. Midden in de nacht kwam er dan verpleging om me op mijn
zij te draaien om doorligwonden te vermijden. Als ik op mijn zijde
lag werden er overal kussens gestoken om niet om te vallen. En dan
verschieten ze dat je niet goed slaapt als je steeds wakker wordt
gemaakt om iets met je te doen.
Soms
nam ik te weinig zuurstof op waardoor ik een zuurstofmasker kreeg of
zo een neusding. Helemaal in het begin toen ik nog veel fluimen had
en niet kon hoesten dan werd er een buisje in mijn keel gebracht via
een canule om dan zo het slijm te aspireren. Ik werd van links naar
rechts gedraaid voor elke handeling. Wassen, kleren aandoen,
verzorging voor alles gewoon.
Ik
heb teveel moeten afgeven door een stomme Mexicaanse griep.
Ik
heb enorm veel verloren het fysieke maar ook toch wel een paar
sociale zaken. Vrienden die wegbleven. Ook al zeggen ze dat ik
sommige heb weggeduwd. Maar ik heb ook zeker en vast veel vrienden
gemaakt.
Al
waren er heel wat eenzame momenten. Als je bv alleen aan tafel zat
omdat iedereen nog bezig was of na 20 uur als het laatste bezoek
vertrokken is. Dan pas kon het piekeren pas beginnen en die momenten
zijn er ook geweest. Ik heb heel wat zwarte momenten gekend momenten
waar ik me helemaal alleen voelde in die grote wereld. Ik kon me heel
goed afsluiten om anderen er niet lastig mee te vallen en heel wat
mensen zullen dit nu ook bevestigen want ik heb dit nog steeds. Ik
probeer mijn zorgen vooral te verdoezelen. Zeker in het op het einde
in Gasthuisberg en in het begin in Pellenberg. Toen ik begon te
ontdekken dat echt niet meer kon bewegen niet aan mijn neus krabben
als die jeukte, tikken tegen de bel als ik iets wou drinken. De vele
herhalingen die ik op tv zag omdat ik de zapper in mijn hand had maar
omdat ik mijn vingers niet kon bewegen.
In
Pellenberg dacht ik nog steeds dat ik daar na een maand ging buiten
ging stappen om de laatste schooldag van mijn jongens mee te maken.
Niemand durfde een echt antwoord geven al kreeg ik op 8 december het
definitieve antwoord Inge je zal nooit meer kunnen stappen toch niet
zoals jij het wilt. Ik wist dat ze dat gingen zeggen maar het kwam
heel hard aan.
Het
zal een week worden met heel wat ervaringen die terugkomen want het
zit me toch wel diep.
Deze
nacht was een nacht waar je u kan tegen zeggen. Ik heb mogen
uitslapen tot 9.30 van Patricia. Ik had het al laten vallen in de
week dat ik moe was en dat ik eens wou blijven liggen. Vrijdagochtend
had Patricia mijn verpleegster laten vallen dat haar ronde wel wat
druk was. Gisterenavond zei ze dat ik kon uitslapen en het grappige
was ik was haar zo dankbaar dat ze dat zei omdat ik het niet ging
zeggen want ik wou me niet opdringen. Toen ik in bed kroop was had ik
een sonde mee om te plassen want van 20.45 uur tot 9.30 uur is wel
wat lang. Om 7 uur was ik naar gewoonte even wakker en dacht ik 'ik
wil nog even mijn ogen toedoen'. Effe gesondeerd zodat ik zeker niet
nat wakker werd. En dat was meer dan een geslaagde opdracht.
Op
een moment werd ik lachend wakker en ik dacht even terug en kon mijn
droom nog goed herinneren. Basil de poes van mijn mama deed mee en
als ik droom over mezelf dan loop ik nog steeds vrolijk rond en is er
geen sprake van een handicap, hersenletsel niets. Het is dan puur
genieten en als ik wakker word dan word ik geconfronteerd met de
harde realiteit. Maar deze keer was het zo grappig.
Ik
was boodschappen doen en op een moment schrik ik op en hoor gespin in
mijn nek.
Basil
de poes van mijn mama zat in mijn nek (vroeger toen Basil bij me
woonde kroop
die
overal in en tussen). Ze was meegeglipt en zat dus in mijn nek.
Ik
schrok op en ik probeerde haar te vangen en ze ontglipte me. Ik op
zoek naar
Basil
in de winkel en toen bedacht ik ik moet een mandje kopen.
Ik
krijg Basil te pakken en ik ben een mandje gaan kopen.
Een
mandje van 20 op 10 cm met een deksel. Ik probeer Basil erin te
krijgen
maar
dat lukte niet echt.
Het
was zo grappig maar Basil was te groot voor het mandje dus ik terug
naar de kassa
om
het te wisselen.
Op
het einde had ik een mandje voor Basil en ik was gesteld voor 40.
dus
ik kon veilig naar huis met een poezenmandje met een poezeninhoud.
Waar
haal ik die dromen toch mijn dag is goed gestart.
Na
een rustige start van de week met een schilderij maken op doek met
zijdepapier zijn we ook met An mijn zus en haar 6 kerels naar
Bobbejaanland getrokken. Brecht had zijn hond mee die mee binnen
mocht voor 3 euro.
Ik
moest nog tickets kopen voor de hond, Volker, Lander en mezelf. Je
moet kunnen aantonen dat je een handicap hebt. Je parkeerkaart licht
in de auto en dan moet je nog voor jezelf uitmaken wat nu. Je kan
aanschuiven maar dan loop je vast zeker met de rolstoel. An mijn
kaart gegeven en mijn begeleiderspas. Tja ik ga toch niet gans mijn
medisch dossier meenemen. Die mevrouw vroeg An of ik in een attractie
kon gaan? Neen, dat is geen goed idee dus mocht ik gratis binnen. De
jongens waren in hun nopjes: boomstammetjes, bandenbootjes, andere
bootjes, rollercoasters en een 3D-atraktie het was een prachtige dag.
Op het einde van de dag kregen de jongens een cadeautje een echte
Bobbejaanland sherrifster en een knuffel.
Op
het einde van de dag bij het instappen in de auto (camionette) moet
ik even op mijn benen staan maar dat was buiten Inge gerekend. Ik
moet tot stand komen en dan moeten An en Robin me een stuk in de auto
zetten omdat hij te hoog is. Lap daar heb je het al ik was fysiek zo
moe dat ik niet eens op mijn benen meer kon staan.
Op
het einde was er een woord-wisseling omdat An een voorrang moest
geven en dat buiten de zin van Lander, Volker, Robin en ik waren
er niet goed van en toen kreeg ik een belediging naar mijn hoofd.
Onder de noemer het was een grapje. Wat ik duidelijk niet door had.
Ik kan eens lachen met wat ik voor heb maar het moet wel een beetje
in de context zijn he.
'Ik
moest zwijgen want ik kan niet rijden en dat ik nooit heb kunnen
rijden'
dat
was zijn uitval.
Ik
was er effe niet goed van en mijn grote zus is opgekomen voor ons
maar het kwaad was geschiet.
Zaterdag
bij een vriendin met het gekende resultaat een maagontsteking zie in
mijn ministukje van gisteren.
De
dokter was er en nu moet ik Motilium nemen 4 keer per dag allee weer
iets erbij. Maar het is aan het beteren. Volker en Lander zijn super
attent en zeggen af en toe gaat het mama, je ziet er niet goed uit
echt wel schattig.
Mar
ik laat me niet kisten door een dom beestje in mijn lijf. Al is het
wel vechten tegen het beestje dat ik niet wou.
Sinds
mijn Mexicaanse griep, longontsteking en hersenstaminfarct ben ik
echt vatbaar voor virussen en bacterie. Het is echt vechten tegen
Soms ben ik het vechten zo moe, het steeds opboksen tegen een ding
dat je niet kan zien maar ik zit weer eens met de gebakken peren. Het
is alsof ze mij moeten hebben. Dit gaat nu al 4 jaar en 6 maanden zo
en wennen doe je niet. Aan heel deze vervelende situatie wen je niet.
Je leert er mee omgaan, je geeft het een plaats in je leven maar
wennen en aanvaarden dat zit er niet in.
Er zal niet veel van in huis komen om te schrijven terwijl ik al een lijstje heb met wat ik zou willen schrijven. Het is even balen gisteren was ik bij een vriendin en het was leuk, we hebben goed gelachen en goed gegeten. Maar dat laatste is me niet goed bekomen. Ik kreeg enorm veel pijn in mijn maag gisterenavond en pas tegen 5 uur deze ochtend is alles eruit gekomen. Ik ben opgestaan en ik was doodop even in bad gelukkig en dan zien wat de dag gaf. Ik ben in de living gekomen en heb 2 uurtjes geslapen ondertussen moest ik af en toe nog steeds overgeven. Oma is binnen gekomen en ze heeft me geholpen met het op bed gaan liggen. En weerom heb ik goed geslapen. tot half 1. De pijn komt en gaat maar eten durf ik niet, drinken durf ik bijna niet. Straks komen mijn 2 kerels en hoop ik dat het over is.
Morgen hoop ik dan ook in sneltempo een inhaalbeweging te maken in blogland.
Deze week was een
heel productieve week. Deze week hebben Volker en ik een schilderij
gemaakt met zijdepapier. Je pakt je blad of je canvassen je spuit dit
nat. Op de natte stukken leg je knipsels in zijdepapier in alle
formaten erop en je maakt het nog eens nat met de plantenspuit. als
alles nat is maar dan ook heel nat doe je het zijdepapier van je blad
of canvas. Door het water komt de verf die in het zijdepapier los en
komt de kleur vast te zitten op het blad of op het canvas. Het is een
supermooi resultaat. Deze week werken we met ecoline en zout en
gebruiken wel alle technieken die we hebben geleerd.
Vandaag ga ik
stoppen met schijven want ik ben echt enorm moe en ik kan mijn hoofd
er niet bijhouden. Tot morgen
Samen kunstwerkjes maken, wat een zalig gevoel. Wekelijks probeer ik dingen te creëren met de jongens. Volker en ik hebben gewerkt met zijdepapier en Lander en ik met ecolineverf. Samen hebben we gewerkt met markeerstiften en alcohol.
De
beslissing is gevallen aanstaande donderdag gaan we met iedereen naar
Bobbejaanland. An met haar jongens en ik met mijn jongens in 2
auto's. Want sinds Brecht een auto heeft is er geen ontkomen meer
aan, hij zal rijden. Gelukkig er kunnen 4 personen bij hem in de
auto. Waardoor An zelfs een lege plek heeft. Ik zit met mijn jongens
in de auto van An. An en ik hebben het voordeel dat door mijn
parkeerkaart voor personen met een handicap bijna aan de ingang mogen
parkeren. Niet dat ik er trots op ben maar het is een voordeel. Het
is een verrassing maar misschien gaan Michiel en Jeroen ook mee ik
wacht nog even op bevestiging.
Zelf
gebruik ik de kaart bijna niet omdat het zo confronterend is. Je
parkeert op een plaats die blauw afgebakend is met een reuze
pictogram van een rolstoel. Je krijgt deze kaart als je een bepaalde
schaal bereikt in je beperking, je moet 50% of meer een beperking
hebben aan je benen, Ze kijken hoe mobiel je bent en hoe je je nu
verplaatst, ze kijken hoe je functioneert thuis,...Een team geeft dan
objectief een beoordeling en die beoordeling zegt of je recht hebt op
deze kaart ja of neen. Om deze beslissing te nemen moet je door je
behandelende arts een document laten invullen en dan nemen deze
mensen een beslissing Zegt het formulier te weinig over je aandoening
dan kan opgeroepen worden ter beoordeling. Deze kaarten worden dan
ook wel eens misbruikt. Mensen komen te overlijden maar de kaart
blijft in omloop. Naar schatting zijn het er 200000. Dat is niet fijn
te weten terwijl er zoveel mensen zijn die ze wel nodig hebben.
Mensen die slecht ter been zijn, mensen die een amputatie van een
been hebben . Al zeg ik dat heel wat mensen profiteren van het
systeem. Zelf vind ik het niet erg om 20 of 30 meter langer te moeten
rollen met de rolstoel. Neen mij maakt het niet zoveel uit. Ook niet
als het regent eer ik zit bij het uitstappen of instappen ben ik toch
kletsnat. Ik zie maar 2 voordelen ik kan onbeperkt parkeren qua tijd
en op heel wat plaatsen is het gratis of ook wel een voordeel als ik
weg ga moeten mensen veel toerkes rijden om te parkeren maar vaak
staan er blauwe plekjes gewoon vrij en kunnen we daar parkeren. In de
AH in Leuven is het net iets moeilijker. Op de ondergrondse parking
is er een parkeerplaats voor personen met een handicap en er staat er
dikke steunpilaar. Het is al een kunst om tussen een auto en die
pilaar te manoeuvreren. En dan moet je nog uitstappen en weg geraken
met de rolstoel. Echt klantvriendelijk is dit niet.
Wat
ik het ergste vind dat er mensen die een kaart hebben en de eerste
zijn die roepen over het misbruik en als je die mensen dan hoort of
ziet kunnen ze perfect functioneren. Ze gaan een ganse dag fietsen en
s'avonds gaan ze nog eens naar een match kijken van de voetbal en
staan ze daar 2 uur te roepen en te tieren maar ze kunnen geen
50meter stappen naar de winkel. Als je er iets van zegt zeggen ze ik
doe dit voor mijn vrouw want ze kan niet uit de voeten. Ze heeft wel
gans haar leven iets teveel gegeten en haar gewrichten zijn
versleten. Zet mevr. dan af aan de ingang en ga dan een normale plek
zoeken en laat deze plekken aan die die het echt nodig hebben. Maar
op zich is dit een discussie die ik niet wil voeren en zeker niet op
de blog. Want ik ben zeker dat ik tegen bepaalde mensen hun schenen
stamp maar daarvoor 'sorry' het is gewoon mijn mening.
Ik
kon het me niet voorstellen maar op een dag krijg je iets voor en na
maanden revalidatie ga naar huis met medicatie voor een week en zit
je elke week een 15 tal minuten medicatie uit een blister te duwen en
in bakjes te doen. De reeks doosjes 7 in totaal hebben elk een
weekdag op hun zijkant staan en elk bakje omvat 4 vakjes s'morgens,
s'middags, s'avonds en nacht. Start s'morgens 7 pilletjes en
s'middags, s'avonds en nacht elk 3 pilletjes. Ik weet wat wanneer en
hoeveel vanbuiten en in mijn bak met medicatie die in het begin van
de maand vol zit weet ik wat te doen en denk ik volgende week weer.
De
verdeling van de medicatie doe ik niet graag. Het is een monotoon
werkje en ik zie het niet zitten om 4 keer per dag elk doosje in mijn
handen te nemen dat ik nodig heb. Ik
doe dit met een 2de persoon en samen maken we er iets van. Ik zeg wat
ze moet doen en ik doe mee. Ik heb 1 soort medicatie waar ik
s'middags en s'avonds een half moet nemen en dat snij ik dan terwijl
de rest in de andere bakjes worden gedaan. Op het einde is er de
controle 7-3-3-3 bij twijfel kijk ik het bakje na en komen we meestal
tot de conclusie dat er een pilletje ergens overgeslagen is of ergens
in een ander bakje is terecht gekomen.
Ik
weet ook waarom ik die medicatie moet nemen. Er zijn de pijnstillers
tegen de pijn van de ossificaties, er is een maagbeschermer,
spierverslapper, pijnpleister, bloedverdunner
in de vorm van een spuitje, iets waardoor ik kan doorslapen en ook wel iets om mijn persoon te helpen op mijn emotionele rollercoaster, iets preventief tegen een
urineweginfectie en iets tegen zenuwpijnen. Dit laatste is moeilijk
te beschrijven wat het is. Bv. mijn
been voelt gevoelloos aan alsof mijn been en voet slaapt maar het zal
niet wakker worden maar of en toe voel ik wel dingen erin alsof ik
mijn bloed door voel doorlopen of alsof er muizen voorbij lopen. Het is
een heel raar en onaangenaam gevoel. De pleister wordt om de 3 dagen
vervangen en ik heb al een stuk afgebouwd, maar ik zit nu een beetje
vast op
25µg/h.
In het ziekenhuis nam ik 75 µg/h en nu 25 µg/h. Andere dingen heb
ik geprobeerd maar dat had
geen nut. Er
zijn dingen gebleven andere dingen werden verhoogd. Ik zeg het wel
vaker maar het is wat het is en die medicatie zorgt er een stuk voor
dat ik fysiek kan functioneren. Pijn hebben is enorm vermoeiend en
ook al kan ik me naast mijn pijn zetten, kan het soms heel hard
aankomen. Het sluimert wel maar je verwacht je niet aan erger. Als de
pijn erger is dan word ik misselijk en kan het zijn dat ik moet
overgeven. Die dag ben ik heel moe en heb ik enorm weinig energie
omdat ik ook weinig of niet eet. Gelukkig heb ik heel wat goede
dagen.
Ook
al slaat de vermoeidheid onverbiddelijk toe af en toe moet ik even op
de rem staan en even mijn ogen toe doen. Als
de jongens er zijn doe ik dit ook maar dan zet ik mijn wekker. Ze
kunnen alles vragen (ik hoop dan dat ik een zinnig antwoord geef
Vandaag is het de internationale
dag van de linkshandigen. Ik behoor tot 10% van de wereldbevolking.
Je hebt zo van die weken waar je
vele vragen krijgt. Zo was er 1tje die af en toe terug komt. Inge heb
jij een relatie?
Na mijn scheiding in 2014 heb ik
geen relatie meer gehad en ik ben er ook niet mee bezig. Toen ik nog
gehuwd was zag ik mijn partner enorm graag ik ging door het vuur voor
hem. Het is door ziek te worden en te zijn dat we uit elkaar zijn
gegroeid. Hij iets meer dan ik, ondanks het feit dat ik de stap heb
gezet om weg te gaan doet het toch pijn. Want als er iets is wat ik
niet deel is het mijn partner. Het is nu zo en ook al ben ik nu
alleen ik mis hem soms maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet.
Maar een nieuwe relatie neen dank
u. Ik heb nog liever een goeie vriend dan een lief.
Laatst
kreeg ik een goeie quote
binnen:
Als
je EX
zegt; je gaat nooit meer iemand
vinden zoals ik
en
dan
zeg
jij;
dat is juist ook de bedoeling?
Dat
vond ik zo een goeie en dan denk ik het is zo de waarheid. Hij heeft
me pijn gedaan maar ik wil nu ook verder met mijn leven en op dit
moment past er geen relatie in dat plaatje. Ik heb vrienden en meer
moet dit ook niet zijn. Trouwens als je in een rolstoel zit zoals ik
stel je je niet snel open voor een nieuwe man. Allee
ik toch niet. Ik ga er vanuit dat ze die last van die Fysieke
handicap niet op zich moeten nemen omdat ik me dan ook schuldig ga
voelen. Soms lijkt het me wel leuk om naast een man te liggen en zijn
benen, armen en lijf te voelen aan het mijne. Maar op dit moment zeg
ik neen dit
wil ik niet. Trouwens
door mijn incontinentie stel ik me nog minder snel open. Maar mijn
hartje is niet van ijs en als ik een mooie en vriendelijke man
tegenkom dan geniet ik daar van. Zo heb ik een tijdje geleden toen er
in de winkel een man een stap achteruit ging en ik tegen hem reed
kreeg ik een warm gevoel in mijn hartje. Het was zo grappig.
Maar
een relatie, neen. Echt niet!!! daarvoor is er iets teveel gebeurt.
Het ziek worden, het ziek zijn, de coma en revalidatie en dan de
scheiding. Mijn hoofd kan het er allemaal niet bijnemen. Mijn hoofd
heeft al genoeg te verwerken. Ik ben al blij dat ik de basis dingen
kan doen en opnemen en ik ben blij met de extra drukte in huis van de
jongens.
PIJN
Gisteren
door te
lang gestretcht te
liggen
van mijn been en knie moet ik dit ook vandaag nog
bekopen. Op zo een momenten voel je je letterlijk beperkt. Ik weet
door de ossificaties weer goed mijn knieën en bekken zitten. Ik kon
mijn been niet volledig strekken of plooien maar nu doet elk
hobbeltje pijn. Het stappen doet pijn. Zowel Lisa en Yasmine hebben
heel hard hun best gedaan om alles op z'n plaats te krijgen en de
pijn de reduceren. Morgen hebben we Annemie terug en dan we zien
wel.
Vandaag
vertelde mijn mama over een vriendin die iemand kende die een
hersenbloeding had gehad. Ze vond dat die persoon veel erger eraan
toe was dan
ik!!!
Mijn mama was toch wel even in haar poep gebeten want die persoon kan
stappen met ondersteuning, ok ze is halfzijdig verlamd. Ze kan lezen
ze heeft links moeten leren schrijven en ze is ongeveer 25 jaar ouder
dan ik.
Hoe
kan een persoon zo onwetend een
oordeel vellen. Sommige mensen hebben al een goed leven gehad. Ik die
dit voor heb op vrij jonge leeftijd en ik heb 2 jonge
kinderen
in huis en
een permanent een rolstoel en een oog en oor dat niet werkt. Wat is
erger zij of ik? Geen van beide want uiteindelijk is het gewoon
anders. Het enige wat je hebt dat de ene de situatie wat meer
opblaast dan de andere persoon. Tja de ene kan beter relativeren dan
de andere. Maar
ik word wel weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt.
De laatste 3 weken van de
vakantie zijn ingegaan en er staan nog heel wat dingen op het
programma.
Maar
af en toe mag het ook eens iets anders zijn. Soms zoek ik op internet
grappige foto's of video's. Soms krijg ik ook de video's binnen via
Facebook en ik moet zeggen af en toe zitten er wel heel goeikes bij.
Bv. deze
De beelden spreken voor zich want mijn Portugees is niet
echt fantastisch. Het
is van een Braziliaans Tv programma.
Weet
je mijn rolstoel heeft een dubbelgebruik. Gedurende de dag zit ik
erin en s'nachts als ik in bed lig word de rolstoel gebruikt als
nachttafeltje. Hij wordt dan gebruikt om dingen op te leggen de
tablet, GSM, medicatie doosje, best wel handig. Al vind ik het
soms wel vaak heel confronterend. Wakker worden en hem zien staan en
voelen, het doet echt niet goed want dan besef je dit is voor altijd.
Voor altijd!!!
wat moet ik dan denken. Ik
denk
dan aan de dingen die ik niet meer kan of die ik aan me voorbij moet
laten gaan omdat
Zondag
was er bezoek en die persoon heb ik leren kennen in Pellenberg. Ik
vroeg toen hoe hij in het leven staat met zijn blijvende handicap.
Een
zeer gewaagde vraag moet ik zeggen. Maar er kwam zeker een toffe
discussie op gang. We weten
alle 2 van waar we komen, we zijn alle 2 ouder en gescheiden na een
zware periode van ziek zijn, herstel en revalidatie. Ik ben niet
alleen toen ik vertelde over mijn ervaring. Hij is nu de papa die
raar stapt en zijn hand niet kan gebruiken en ik ben nu de mama in
een rolstoel. Dat zijn de zichtbare nadelen we zijn ineens een
persoon geworden met .
Maar hoe ga je er als persoon mee
om?
De
soms wel donkere gedachten van waarom ik? Waar
ik
nooit een antwoord ga op vinden. Ik heb er met nog maar weinig mensen
over gepraat maar soms denk ik 'ze hebben zo hard gevochten voor me,
waarom?' Het is zeker de moeite waard want ik ben blij dat ik mijn
jongens nog heb. Hij
heeft ook zijn kinderen nog en daar hebben we allebei voor gestreden.
Ik heb papieren van LEIFF maar ik heb ze niet laten registreren maar
de gedachte stelt me gerust dat ik die keuze wel ga hebben. Ik
neem ze niet dagelijks of wekelijks vast en ik moet heel hard
nadenken van waar ze liggen. Maar ze zijn in huis en dat is
geruststellend. Raar he dat een mens zo een 'dubbele' gedachte heeft.
Ik
weet wel als ik iets voor heb en ze zijn zeker dat het een
achteruitgang is van mijn fysiek dan hoeft het niet meer. Ik zal
vechten maar ik weet niet of ik dat nog wel wil. Ik heb gevochten
voor waar ik nu sta en dan zeg en
denk ik 'geen 2de keer.
Het is de meest domme vraag die
je je maar kan stellen 'waarom moet net ik dit voor hebben? Ik kan er
geen zinnig antwoord op verzinnen laat staan een deftig antwoord op
formuleren. Ik weet wel dat ik enorm veel pech heb gehad maar toch.
Mijn mama is vrijwilliger in het dienstencentrum van een rusthuis en
ze geeft daar zowel hobby als breien. Ze bereidt zich voor en de
oudere kranige vooral dames komen naar haar clubjes. Af en toe word
daar wel eens gesproken en ja ik ben ook op regelmatige tijdstippen
een onderwerp. De oudere dames vinden het erg dat ik in een rolstoel
zit en ze vinden het allemaal zo erg dat ik niet alles meer kan,
Oma want zo noem ik ze sinds de geboorte van de jongens zegt dan vaak
ja dat is erg maar ons Inge doet het toch he. In de week komt ze vaak
koken en 1 keer per week sta ik er wel helemaal er alleen voor met de
jongens. Dan zorg ik dat ik eten in huis heb of dan maak ik dit met
de gezinshulp. Meestal is dit een 1 pans gerecht. De jongens hun
vaardigheden worden dan wel aangesproken. De Jongen moeten dan mee de
tafel dekken en hun eigen bord en bestek in de vaatwasser zetten.
Achterna krijgen ze nog elk een taakje. De sausjes wegzetten, de
potten en pannen zijn mijn taakjes.
Volker is dan dan echt een grote
man in huis en wil soms dingen uit mijn handen nemen. Hij vraagt om
bv. de pizza uit de oven te halen of de kom met macaroni op tafel te
zetten. Hij mag dit maar strikt onder voorwaarden. Hij mag dit niet
alleen, ovenwanten aan en met het juiste materiaal. Hij heeft zich
nog niet verbrandt en moest hij dit doen dan gebruiken we water veel
water en zalf en de volgende keer mag hij het niet meer doen. Vandaag
was mijn kleine grote vent ook gevallen. Hier beneden zijn ze aan het
werken en Volker is gestruikeld met als gevolg zijn knie stuk. Hij
vertelde wat er was gebeurt en met wat water, Isobetadine en een
kompres (omdat hij dit wou) hebben we het euveltje verholpen. Het is
nu zijn taak om het te laten genezen. We gaan weer een super week
tegemoet en we zien wel wat het geeft. We gaan absoluut schilderen en
plooien en plakken met papier.
Dit
is weer een stukje van lang adem want mijn jongens waren thuis en
daarom dat het wat langer duurde.
Deze
dagen ben ik vooral mama. Een mama voor Volker en Lander en die rol
bevalt me wel. Al begint de antibiotica voor mijn blaasontsteking
door te wegen. Zaterdag zal een slaapdag worden en ik zal eens deftig
bij slapen.
Ik
was naar de uroloog geweest dinsdag op controle voor de opvolging van
het zelf sonderen van mijn urine. Gewapend met mijn plasdagboei
vertrok ik met DAV. Even inschrijven en dan op weg
door de lange gangen van Gasthuisberg. Volg de beige pijl stond er op
het papier dat ik kreeg bij mijn elektronisch inschrijving. Ik ging
op weg en net aan die deur is er geen automatische deur. Maar er was
een vriendelijke man die de deur openhield. Ik heb me aangemeld en ik
ik kon wachten in wachtruimte A. Na een half uurtje 3 kwartier was
het aan mij. De verpleegster die ik al gehad had was er ook en we
babbelden een beetje over koetjes en kalfjes en onze kinderen. Ze
heeft 3 kinderen en de jongste haar naam is Inge. Ik wist dit nog van
de vorige keer dan kwam ze stiekem zeggen dat ik een mooie naam had
want haar dochter hete ook Inge. Ik werd goed gekeurd en ik moet
laten bloed prikken om mijn Vitamine B te controleren. Het kwam
allemaal in orde en om 11 uur had ik alles achter de rug. Nu is het
wachten op mijn resultaat van het bloed. Ik ben nu bijna 4 dagen
verder en ze hebben niets laten weten. Dus niets aan de hand denk ik.
Lander
en Volker zijn er nu en het is echt leuk ze zijn enorm gedreven ook
al maken ze wel eens ruzie het is toch fijn ze in de buurt te hebben.
De grootste is behulpzaam en heel zorgend maar hij zit soms zo snel
op zijn paard. Hij heeft soms een gedacht en zo zal het gebeuren. Wat
niet altijd kan. Hij komt op voor zijn broertje en kan enorm lief
zijn maar hij kan evengoed enorm uithalen naar zijn broer. Hij kan
ook enorm fars doen en een grote mond opzetten maar dit pik ik niet
en dan vliegt hij even naar zijn kamer om tot rust te komen. Ik heb
dit nogal geschreven maar het is heel belangrijk hoe je soms dingen
benaderd en straffen is niet altijd even effectief. Soms vraagt hij
een boekje om in te lezen van de winkel (een stripverhaal) en ja soms
kan hij dit krijgen maar andere keren niet. Hij moet dit een stuk
verdienen. Deze week ga ik straks het verdict laten weten aan de
jongens en ik denk dat ze deze week geen strip krijgen. Er zijn
grenzen. Volgende week krijgen ze een nieuwe kans. Maar toch vind ik
dit moeilijk om ze dingen te ontzeggen. Ik wil ze overstelpen met
liefde, geschenkjes, Maar dit is een verkeerde boodschap
natuurlijk. Ze kunnen niet alles krijgen maar af en toe mag je ze
even verwennen. Zo koop ik lekkere dingen als ze komen een koek, een
chips, fruit dingen die ze lekker vinden. Het moet een gezonde mix
zijn van gezonde voeding en af en toe iets hartig. Volker en Lander
zijn wel 2 kerels die graag een stuk fruit hebben. Na de warme
maaltijd kunnen ze een klein blikje cola 150ml krijgen, en als het op
is dan is er sap of water. Volker staat op en drinkt een
chocolademelk en eet vaak een stuk fruit en Lander zal al snel naar
corn flakes grijpen.
Het
is nu zaterdag en Darwin mist haar jongens. Ze zit naast me al een
hele tijd en ze vraagt aaikes en knuffels. Ze vindt die drukte van de
jongens super.
Deze
week waren er 2 gebeurtenissen die ik wil delen. We starten bij
Lander
Lander
zat in de zetel en ik zat langs hem. Darwin kwam aan mijn been aaien
en ik vroeg Darwin op mijn schoot. Darwin springt erop en ik zei
tegen Lander ga een beetje gewoon zitten wie weet komt Darwin bij je
zitten? Lander ging snel gewoon zitten met zijn beentjes bij hem
zodat Darwin de ruimte kreeg en ze ging bij Lander zitten Lander
heeft ze zitten aaien en knuffelen en je zag aan zijn snoet dat hij
genoot. Het was zo mooi. Mijn stoere Lander met een groot hartje voor
Darwin, het was zo mooi en als hij geniet en Darwin geniet dan geniet
je zelf ook. Het geeft je een heel warm gevoel vanbinnen
die
avond vloog ik in bed en Lander kwam even bij me liggen. We hebben
samen een boek gelezen. Tip de Muis viert Kerstmis. We zijn er op
tijd bij.
Volker
en de bureaustoel:
Volker
was op en neer aan het huppelen in de bureaustoel en toen begaf het
pomp systeem het om de stoel hoog of laag te zetten.
Hij
zei met een klein hartje
Mama ik kan niet meer omhoog de stoel
is stuk.
Ik
bekeek hem en zei Oh kijk nu ben jij een dropke
Na
een tijdje en na wat gefrutsel aan de stoel had hij de pomp kunnen
fiksen en zei ineens Kijk ik ben geen dropje meer.
Het
leuke was de kinesist was hier en Martine de gezinshulp. Het was zo
zacht en lief Volker en Lander hebben een sponzen hartje (van wie
zouden ze dat hebben).
Mijn
o zo stoere broer Marc speelt het spel Hay Day samen met mijn
petekind Michiel. Maar toen kwam de vraag van Marc Inge je moet dat
ook downloaden en spelen zo kan je me helpen met mijn boerderij.
Eerst hield ik de boot af want ik speel zo een spelletjes echt niet
graag maar ik heb me laten overhalen en nu zit ik met een dom spel
als Hay Day op de tablet. Elke dag leggen mijn kippen eieren, geven
mijn koeien melk, mijn schaapjes wol en mijn varkens spek. Elke dag
moet ik mijn beesten voederen 1 of meerdere keren per dag en dan moet
ik ook nog gewassen kweken. Er komen mensen vragen om dingen te kopen
en dan moet je ook dingen verkopen in je kraampje want het komt niet
allemaal vanzelf. Pas op level 18 kan je je boerderij laten
kennismaken met andere boerderijen en dan kan je elkaar helpen. Je
moet zorgen dat alles draaiende blijft met je gewassen en verkregen
grondstoffen van je dieren. Je kan brood, taart, suiker, spek met eieren
maken enz. Ondertussen spaar je voor extra dieren en toestellen. Ik
ben nu aan het sparen voor mijn boot, weefgetouw en extra varkentjes.
Mijn
dieren hebben een prachtlook. Mijn schaapjes hebben een
bloemetjesvacht met een strooienhoedje en een bloempje op, mijn
kippen hebben een duikbril, mijn koeien hebben een zomerzonnebril op en
mijn varkens hebben een Hawaishirt aan. Ik zit nu in level 19 en ik
ben nu bevriend met Marc en Michiel en we staan in verbinding
via sms en telefoon om dan te zeggen ik heb dit of dat teveel
heb je dit nodig of ik heb dat nodig.
Een
keer dat je bezig bent dan ben je niet te stoppen en dan moet je er
wel voor gaan. Het leuke is dat je als je gewassen kweekt dat je ook
extra zaad verdiend om mee te zaaien. Bv. Ik zaai tarwe 6 keer
dan oogst je alles en krijg je er 10 voor in de plaats.
Hay
Day een spelletje dat iedereen kan spelen en het is weer typisch Inge
dat ze zich heeft overhalen door de man waar ze enorm naar opkijkt
haar maatje Marc waar ik trots kan zeggen Marc is MIJN grote broer.
Mijn steun en toeverlaat samen met An, Els en Gerda.
Toen
ik in het ziekenhuis lag waren die 4 er altijd voor mij. An die elke
keer als ze moest werken op bezoek kwam (elke vrije minuut die ze
had), Els die elke week kwam en me een dekbedset meebracht om een
huiselijke en warme sfeer te creëren. Tarzan, Pooh, poezen het heeft
allemaal op mijn bed gelegen, Gerda die speciaal van Gent kwam en
maar een half uurtje mocht blijven op intensieve. Ze deed het toch en
dan Marc die er was als ik hem nodig had. Ik heb heel vaak mijn hart
uitgestort bij hem en hij luisterde als de beste. Hij gaf ook wel
raad maar soms zat zijn gedachte veel verder dan mijn gevoel. Hij
begreep niet dat ik mentaal nog niet rijp was voor bepaalde dingen en
dat dat ook nooit zal komen. Bv. een elektrische rolstoel: mijn hoofd
en mijn hartje zeggen neen maar diep van binnen weet ik dat dit een
oplossing zal bieden. Marc denkt doet dat nu toch ge hebt dat nodig
einde discussie.
Op
mijn familie heb ik niets aan te merken Bart, Peter, Kristel, Tante
Jul, Tante Non en al de anderen ik heb er niets op aan te merken want
als er iets is staan ze er allemaal. De Schatten
Ik
mag zeker oma niet vergeten want nu ik alleen woon en de jongens zijn er
komt ze toch vaak langs om eten te maken en zorgt ze toch voor heel
wat zaken. Boodschappen: fruit, vlees en andere extra's en af toe
komt ze even op de jongens passen als ik naar gasthuisberg moet.
Het
is leuk als je op je familie kan rekenen en ze krijgen allemaal een
plekje in mijn hart.
Ik
denk niet snel meer vooruit ik probeer dag per dag te bezien en het
enige wat ik wel heb is alles wat ik moet doen schrijf ik op in mijn
grote agenda en bepaalde dingen zet ik als reminder in mijn agenda.
Ziekenhuisafspraak gaat in mijn agenda en in mijn GSM, kinesist komt
in mijn agenda, psy agenda, speelmaatjes voor de kinderen agenda en
GSM en ga zo maar door. Het enige wat ik heb ik ga niet steeds op
tijd kijken zodat ik met een gerust hart kan zeggen maandag dit,
dinsdag dat, Maar ik voel aan mijn buik dat er iets is wat ik moet
doen. Op zondag denk ik vaak ik moet dit doen of dat doen en dan als
het zover is vergeet ik het weer maar dan schrijf ik het op een
Post-it en vliegt dan op de rand van de laptop. Zo ga ik dan de week
in met 15 dingen die ik niet mag vergeten en waar er zeker 10 worden
opgelost. De andere 5 daar ben ik mee bezig en heeft wat tijd nodig.
In
mijn GSM is er een memofunctie en die functie word ook gretig
gebruikt door me. Als mensen me iets vragen dan noteer ik de vraag en
dan kan ik het thuis opzoeken voor het resultaat. Of ik slaap word
wakker en mijn hoofd is weer aan het draaien weer een idee om neer te
schrijven en niet te vergeten. Ik heb 1 voordeel af en toe hou ik
kuising in die dingen.
Die
GSM is zo een ding waar je af en toe kuising moet in houden.
Telefoongegevens die je ziet als je belt of je wordt gebeld, SMSjes,
nochtans zijn er sommige berichten die ik heel lang bij hou. Maar af
en toe een beetje opruimen kan geen kwaad. Maar dit moet wel af en
toe gebeuren in mijn leven opruimen. De dingen in mijn hoofd en de
dingen in mijn omgeving. Zo kan ik verdragen dat er was staat maar na
de 2 de dag ben ik het een beetje beu en probeer ik het van de rek te
halen. Opvouwen is voor de gezinshulp. Ik kan sommige stukken gerust
zelf en dat doe ik dan samen met hen. Kledij van de jongens, kleine
handdoeken kan ik zelf. Lange broeken, grote handteken doet de
gezinshulp daar krijg ik geen overzicht over tenzij je 15 minuten
hebt eer het gedaan is. Alleen al de broek platleggen is al heel
karwij en dan de rest nog. Maar ik ben blij dat ik het kan doen ook
al is het soms best zwaar en dan bedoel ik dat letterlijk. Een grote
handdoek, een lange broek, een trui, lakens en dekbedovertrekken dat
is echt fysiek iets te zwaar voor mijn armen. Maar ik ben al blij dat
ik het nog kan en mag doen.
Als
de gezinshulp komt zo een 3 tal keer per week vind ik het belangrijk
dat ik mee de handen uit de mouwen steek ik dweil dan wel niet of ik
maak geen bed op, maar bij de dingen die ik wel kan doe ik zeker mijn
best om te helpen. Zo kuis ik mee groenten als er iets met met
groeten te doen is. Ik probeer te roeren in dingen maar dingen bakken
dat is iets te hoog gegrepen. Ik moet soms snel kunnen reageren maar
dat lukt niet steeds fysiek en dan kan het gevaarlijk worden. Maar
meestal ben ik het brein achter het fornuis. Mijn gezinshulpen zijn
mijn handen. Zoals in vele situaties.
Over
50 minuutjes komen mijn 2 kerels thuis voor de week. Volker gaar
zwemmen met een vriend en Lander en ik gaan schilderen met ecoline.
Ik heb mijn borstels, ik heb mijn verf en ik heb ook bijna de
schildersdoeken. We gaan ook iets koken samen en we gaan samen spelen
dat zijn mijn plannen deze week. Maar daar kan ook in gepuzzeld
worden. Voor de komende weken ga ik wat meer plannen Bobbejaanland,
gaan spelen bij Marc, Michiel, Jeroen en Jeke. Ik ga ik ga ook eens
beginnen kijken voor mijn tripje naar Limburg in september want we
zitten vrij kort bij Maaseik en An en ik willen toch wel een paar
leuke dingen doen. 2 dagen de toerist uithangen het zal wat geven het
is al meer dan 5 jaar geleden dat ik de stadstoerist ben geweest. De
laatste keer was in juli 2010 naar het Gravensteen in Gent Volker wou
eens een echt kasteel zien. Het was Gentse Feesten en wij naar Gent
tot bij Tante Non want daar kunnen we gratis parkeren in de schaduw
en het is er veilig. Een bezoekje aan Tante Non is altijd fijn. We
gingen op stap en als verrassing was er kermis voorzien. We zijn niet
aan de kermis geraakt. Het eerste ijsjeskraam en dan zijn we terug
gekeerd. Volker vroeg steeds gaan we een ijsje eten, gaan we een
ijsje eten en dan wanneer gaan we terug. Ik had hem graag laten
kennismaken met de bootjes, het straattheater en nog een paar
typische Gentse dingen die je op de Gentse Feesten kan zien.
Wie
weet gaan we eens naar Markt Rock in Leuven dit jaar Volker zal dit
wel al fijn vinden maar Lander denk ik nog niet dus ik denk nog een
jaartje te wachten en anders sluiten we een compromis.
De
eerste maand van de vakantie is voorbij gevlogen en mijn 2 kerels
Lander en Volker zijn bij me gedurende de week van zondagavond tot
vrijdagavond. Ze slapen meestal tot 8.30uur al slaapt Lander meestal
iets langer dan zijn broer. Het is echt fijn mijn 2 kerels hier. Oma
komt 4 dagen eten maken en op woensdag zorg ik met Martine voor het
eten. Het is toch ook belangrijk dat zowel Volker, Lander en ik onder
ons 3 eens samen aan tafel zitten. Het gebeurt s'avonds bij de
boterham maar bij het warme eten mag dit ook eens.
Deze
week was echt goed gestart. De jongens waren super, geen ruzie, wel
elkaar plagen maar niet erover en woensdag was er een periode van
wat strubbelingen die donderdag er een beetje over waren. Woensdag
was de muis van de computer kapot gegaan, er was te hard mee
omgegaan. De oude muis hangt nu aan de computer en er is een nieuwe
simpele muis gekocht voor op de laptop. Donderdag had Volker echt het
pesten in op zijn kleine broer en hij was maar aan het brullen tegen
alles en iedereen. Ik stuurde hem naar zijn kamertje om even tot rust
te komen maar dat was er teveel aan.
Ik
had het al vaak gezegd tegen mijn 2 jongens
als
je zegt stop dan moet je stoppen dan is het niet leuk
als je iets niet leuk vind ga dan gewoon ergens anders gaan zitten.
zeg het zeker aan mama als je iets niet fijn vindt
als
de ene iets doet en dat zit niet in het plannetje: niet steeds kwaad
worden
als
de ene stampt niet altijd terug stampen
en
niet steeds het laatste woord willen (al hebben ze dat wel een
beetje van mij)
hou
rekening met elkaar
Alles
hebben ze aan hun laars gelapt en oma die kwam ging croissants
meebrengen maar ik had gebeld dat ze dit niet hoefde en maar een
gewoon brood moest meebrengen. Volker was nu echt boos. Tja soms moet
je dingen verdienen en is niet alles vanzelfsprekend.
Het
is niet altijd evident om zo 2 kerels op te voeden al vind ik dit
maar een eng woord. Ook al ben ik opvoedster van opleiding. Ik
prefereer nog steeds de titel mama en ik als mama begeleid mijn
jongens op hun weg naar het groot worden. Kinderen zijn kleine
persoontjes en naarmate dat ze groter worden geef je ze waarden en
normen mee. Je geeft de waarden en normen mee die je zelf belangrijk
vindt. Onderweg ontdek je ook nieuwe dingen.
Voor
mezelf als mama vind ik het belangrijk om te luisteren naar mijn
jongens. Wat vinden ze leuk wat vinden ze niet leuk en met elkaar
rekening houden. Volker vraagt gaan we eens hotdogs eten ok dan
plannen we dit in. Met Lander kan je praten maar je mag niet zomaar
een vraag stellen in de helft. Hij wil eerst zijn verhaal doen en dan
pas kan je erover praten. Anders is het 'ik mag nooit iets zeggen en
je laat me niet uitpraten.' Daar moeten we ook rekening mee houden.
Er zijn een paar simpele regels die je laat werken en weet je als je
laat zien dat je respect hebt voor hen krijg je dat automatisch
terug. Mooi gezegd denk ik dan.
Vrijdag
kwamen Robin en Brecht mijn neefjes van ondertussen 21 en 20 jaar oud
even naar de muis kijken die ondertussen in de vuilbak lag. Brecht
had zijn hond bij een American stafford. Het beest is al een hele
loebas al is hij nog maar 6 maanden. Maar een schat van een beest.
Volker was kei lief. De moment dat de hond in huis was nam hij poes
op en ging rustig naar de kamer. Ik bedankte hem ook achterna om zo
goed voor poes te zorgen, Hij fleurde helemaal op terwijl de poes
niet echt last had van de hond want de hond is niet eens in haar
beurt geweest.
Weet
je hoe ik het ervaar dat mijn jongens er zijn en dit met mijn
hersenletsel!!!
Het
is af en toe heel druk voor mijn hoofd en ik ben blij als ze even
kiezen om iets rustig te doen. Een gezelschapsspel, een beetje lezen
het kan allemaal maar af en toe moet ik even bijtanken. Als de
gezinshulp er is en oma is er dan ga ik even met haar naar de winkel
en dan blijven de jongens dan even bij oma. Ik ben maar een
20 minuutjes weg maar dan even stilte in mijn hoofd. Ook al houden
de jongens er wel rekening mee. Volker gaat af en toe naar de
slaapkamer met de tablet om dan even muziek te luisteren of in zijn
kamp te spelen. Lander kan zich enorm goed bezig houden met zijn
LEGO terwijl ik even lees of gewoon even zit te genieten van mijn
omgeving en te beseffen wat vind ik het fijn dat de jongens er zijn.
Het is raar maar op het einde van de week gun ik hen hun tijd bij
papa maar op zondag ben ik gerust dat ze er zijn en ben ik blij dat
ik ze in bed kan stoppen ook al is dit niet altijd mogelijk.
Elke
weekdag geniet ik met 1 van de jongens naar de complicatie van 1 of
andere Ketnetserie. Zo hebben we De Elfenheuvel gehad en is het nu
aan de beurt van Galaxy Park. We weten allemaal wat er gaat gebeuren
want dat is nu al de 3 of de 4 de keer at ze dit uitzenden en dan
weet je het wel al viel Lander wel uit de lucht da Ko uit Galaxy Park
van een andere planeet komt. Het is wel genieten van mijn 2 kerels.
We krijgen onze dagen meer dan vol. Maar voor Inge is het een kwestie
van doseren en serieus filteren.
Niet
te veel roepen en niet door elkaar praten.
De
deur mag eens openstaan maar ze moet ook af en toe dicht voor de
treingeluiden te reduceren.
Geen
100 dingen tegelijkertijd willen doen.
Vooral
doseren.
Een
zekere structuur behouden in mijn dagelijkse bezigheden al kan er
ook wel buiten de lijntjes worden gewerkt. Bv. Eens voor de tv eten
als ze kijken naar Galaxy Park
Iets
wat ik ook heb ingevoerd sinds ik hier woon is dat mijn jongens een
taakje krijgen. Vuile was in de wasmand in het waskot, borden in de
vaatwas zetten zo ook hun bestek en de jongens moeten elke om beurt
iets wegzetten of dit kan ook samen gebeuren. Zoals het brood en
beleg, bestek. Tafel afkuisen is mijn taak tenzij 1 van de jongens
extreem gesmost hebben dat kuisen ze zelf op (volgens mijn gedacht
gaan ze dan 2 keer nadenken van hoe ze eten en hopelijk hebben ze dit
maar 1 keer voor).
Zo
zijn er kleine regels die het voor iedereen een beetje duidelijker en
vooral leefbaar maken hier in huis.
Zondag had ik zoveel ideetjes maar ik werd enorm veel gestoord in mijn
bezigheden. Telefoon, mails die binnen kwamen, sms'jes, mijn zus die
binnenschoof met haar 4 spruiten. Het was enorm druk en daarom dat ik
zo een klein onafgewerkt stukje gepost heb.
Daarom
schrijf ik nu verder aan mijn thema waar ik wou eindigen.
De
laatste dagen ben ik aan het denken aan wat koestermomentjes. De
dagen met mijn jongens. De keren dat we een spel spelen. Momenten dat
ik hun stemmetjes
hoor aan de telefoon. Gewoon de momenten waar we er als trio staan.
Mijn
zorgen ebben een stuk naar de achtergrond als mijn 2 jongens er zijn
en als ze er zijn geniet ik 100%.
Als
ik vraag gaan we een spelletje spelen dan zegt Lander soms ik ben nu
dit bezig en na een halve dag of binnen een half uurtje staat hij er
met een spelletje om te doen. Het is echt wel leuk zo kan ik ook
ervan genieten dat
de jongens hier gewoon bezig zijn met dingen. Ze spelen met de LEGO,
treinen, Volker geniet om dingen op te zoeken want zo babbelt hij je
letterlijk onder tafel over Captain America of andere Marvel
superhelden. Hij speelt en knutselt hier rond, hij maakt toneeltjes,
hij maakt Power Point presentaties 'met animatie' (zo schattig) en we
doen gewoon dingen samen. Lander en Volker hun hoofdjes zijn altijd
aan het denken wat gaan we doen.
Lander
begint de voordelen van het schrijven en te lezen te zien. Want als
hij aan de PC zit of aan de laptop dan vraagt hij bepaalde dingen te
schrijven en dan ben ik die erbij komt zitten en zegt je gaat naar
daar en dan naar daar en dan typ je bv. L E G O C I T Y en dan
enter. Zo leert hij zijn letters kennen volgorde van bepaalde woorden
en de indeling van het keyboard. Zo heb ik Volker dit aangeleerd in
het 1ste leerjaar. Ik lag toen dat schooljaar nog in Pellenberg en ik
had toen een flatscreen aan mijn bed. Je kon er ook op internetten en
als Volker een filmpje wou kijken dan spelden we de woorden. Zo zat dat kleine ventje van 7 jaar te surfen en wij te dicteren. Volker
heeft daar nu nog profijt van.
Maar
er zijn toch zo van die momentjes die je bij je blijft dragen. Als de
jongens binnen komen als ze van hun papa komen en je een knuffel
geven en beginnen te vertellen. Zo heb heb ik dinsdag samen met
Lander gitaar gespeeld. Ik ben zeker niet muzikaal maar Volker zat
in het complot. Er stond een stoel naast me en lander kwam op zijn
zijde bij me liggen. Hij legde zij hoofd in mijn hand en mijn hand
begon op zijn neus te duwen en aan zijn neus te draaien. Dit vond hij
al heel grappig maar toen begon ik echt met op zijn buik op en neer
te gaan en kriebelen dat dat deed. We hebben enorm hard gelachen. We
hebben er een leuk filmpje van gemaakt.
Vandaag
is het leesdag want de jongens moeten niet elke dag lezen maar af en
toe moet dit vind ik. Lander leest niet zo graag maar ik heb op de
tablet enkele leesboekjes verzameld en zo kan hij lezen. Af en toe
zoek ik even achter wat nieuws.
Maar
hierboven is het weer aan het draaien dat hoofdje van me. Ik wist
niet dat scheiden zoveel pijn deed. Wat mis ik ons soms. Al weet ik
dat ik de goei beslissing heb genomen maar het doet nog soms zoveel
pijn. Toen ik nog niets voor had was en alles nog ok maar ook al was het
niet altijd rozengeur en maneschijn het liep wel vlot. We waren een
hecht gezin. Toen hij ooit in het ziekenhuis lag ben elke dag op
bezoek geweest. Hij was er keer op keer 100% toen de jongens werden
geboren maar heel vaak was ik diegene die zorgde voor heel wat
praktische zaken. Boodschappen ook al deden we die samen ik was het
lijstje, ik ging naar de dokter of deden we dat samen ik nam steeds
contact, ik had vaak contact met de juf van Volker ook al werkte ik
op dat moment ook op school in de opvang ik zag de juf dagelijks.
Vaak zegt mijn omgeving je was een echte steunpilaar. Wat ik niet kon
geloven maar nu meer en meer kan begrijpen. Ik dacht altijd dat hij
en ik enorm veel samen deden. Maar op 23 februari 2011 en erna vroeg ik om
hulp en hij heeft me gewoon laten vallen als een baksteen. Ik denk
niet dat hij de situatie aankon. Dat maakt dat het wat moeilijk.
Waarom hebben veel mannen dat instinct niet om te zorgen voor? Hebben
ze zich gemist in de genen van de mannen? Hebben mama's hun zonen te
stoer opgevoed? Het zijn allemaal vragen die je je dan stelt. Je hebt
het maar voor als vrouw en er zullen wel meer vrouwen in dezelfde
situatie als ik zitten. Maar ook al doet het nog pijn ik heb de
juiste zet gedaan. De jongens vliegen nu heen en weer en is dit beter
ik denk het wel. De jongens zitten niet meer midden in de ruzies die
er waren en leven nu zoveel dagen bij hun papa en dan zoveel dagen
bij mij en dat is een zalig gevoel. Ik kijk er steeds naar uit als ze
komen en ik weet van mezelf dat ik niet de meest actieve mama ben
want weggaan is moeilijk alleen maar ik maak wel tijd voor mijn
jongens spelen, knutselen, vertellen, Het zijn warme gedachten
maar dat neemt niet weg dat ik mijn gezin niet mis.
Maar
je bent er altijd maar op de moment dat je dan hulp nodig hebt haken
ze af en dat doet pijn.
Ooit
was er een tijd dat ik vrienden en vriendinnen had met de naam Wendy,
Sarah, Benny, Frederik, Evelyne, David, en dan word je ouder en
krijg je een vriendinnen als Jeannine, Simonne, Leona erbij. Maar ook
mensen die me nauw aan het hart liggen zal ik koesteren. Patricia,
Lieve, Annemie, Sabien, Greet, Martine, Marjan, Ilse het zijn
allemaal topmensen die me steunen en verder helpen. Ik zou zeggen
zonder hen kan ik niet verder. Ook wel omdat ik fysiek ze moet
toelaten in mijn leven maar ik zie ze ook als vriendinnen. Het is
mooi om het mee te maken zo een zot ding die haar leven in handen
moet leggen van deze dames maar ook heren want ik kan niet alle
mensen hun naam neer schrijven want hier komen heel wat mensen over
de vloer. Ze
hebben 1 doel Inge zover mogelijk krijgen.
Vorige
nacht kon ik even niet goed slapen en ik kreeg ineens een bericht in
mijn Facebookbox en het was een gast die ik had tijdens mijn job op
Monte Rosa. Het
was leuk om te lezen dat het hem goed verging na een paar
omzwervingen.
