De dagen worden zichtbaar korter en nu moet je s'avonds al het licht aandoen. Als die dingen merkbaar worden dan weet je dat het terug frisser en natter zal worden. Nog 2 nachtjes slapen en het nieuwe schooljaar gaat van start. Volker en Lander hun kleren liggen klaar, hopelijk staat hun boekentas klaar en staan ze vol goede moed aan de schoolpoort op 1 september. Volker gaat nu naar het 5de leerjaar in de 3 graad en Lander blijft in de 1 ste graad maar in het 2 de leerjaar.

Ik ben benieuwd.

Vorige week zag ik op tv een programma op Canvas- Radio Gaga. Op zich niet zo speciaal maar het was vanuit UZ Pellenberg. We zijn een week verder en ik ben nog steeds aan het huilen ik had nooit mogen kijken. Het is of was een emotionele rollercoaster. Het begon al ze vertrokken vanop de vaart via de Diestsesteenweg,… richting Pellenberg. Toen ik de weg zag viel ik al uiteen de weg die ik al 1000 keer heb gedaan en waar ik alle putjes en bultjes ken. De verhalen, de omgeving, de mensen die er werken waar ik toch een goede band mee had en nog steeds heb. Het is net iets te confronterend. Het kwam allemaal terug en het sloeg heel hard in. Ik beleefde de weg naar daar en terug. Was het om op weekend te gaan bij m'n gezin of was het voor een onderzoek in Gasthuisberg. De gang, de eetzaal, de cafetaria. Het is 13 maanden mijn thuis geweest al mag het mijn thuis niet zijn. Op dat moment voelde ik me nergens thuis. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen huis bij mijn kerels. Ik wist dit is mijn thuis maar het voelde fysiek veel anders.

Het schema waar we ons aan moesten houden wassen, eten, ergotherapie, psycho, kinesist. 12 uur eten en dan rusten om dan terug therapie te krijgen tot maximum 17uur.

De eerste keer dat ik in een rolstoel moest zitten ondersteunt door kussens. De transfers die moesten gebeuren met een tillift. Ik zag het allemaal de revu passeren maar ik beleefde het allemaal opnieuw. Nog steeds zit het in mijn hoofd te spoken en deze ochtend ben ik helemaal gekraakt. Ik ben dan beginnen huilen en huilen en ik heb een vriendin gebeld en die is afgekomen. Ik heb er een leuke kabouter van gekregen. Het gaf me een warm gevoel.

Op zo een moment besef ik maar al te goed dat ik helemaal niet ver sta in mijn verwerking. Ik ben positief denkend maar dan als ik het gevoel heb ik ben erdoor en ik word getriggerd dan ga ik onderuit. En begint alles opnieuw. Alles begint zich opnieuw af te spelen in mijn hoofd de goede dingen maar ook de slechte dingen. Ik voel me enorm gefaald. Ik ben naar de huisarts geweest.

Had zij het kunnen voorkomen: ik weet het niet.

Had ik beter naar mijn lichaam moeten luisteren: JA – heb ik dat gedaan NEEN.

Heb ik het te ver laten komen: JA

Het heeft geen nut om een schuldige te zoeken maar toch voel ik me gefaald als persoon. 16 maanden ben ik er niet 100% kunnen zijn voor mijn jongens.

Ik heb gewerkt en gevochten om te zijn wie ik nu ben en ja het is nog steeds Inge met een toch wel ernstige handicap maar ik ben er nog. Ik kan niet alles meer maar ik kan nog wel veel dingen doen. Het belangrijkste is dan (denk ik) ik kan rationeel praten zoals het moet ik kan dingen toch wel goed inschatten en tja ook al heb ik een NAH op dat gebied ben ik nog steeds dezelfde Inge, dezelfde mama voor Volker en Lander. Alleen heb ik nu een rolstoel en wat andere probleempjes.

Maar soms denk ik toch waarom ik en ik hoor de anderen al zeggen Inge je moet verder met je leven en niet meer denken aan… wat ik kon.

Ik kon alles denk ik dan bij mezelf maar ik was 36 jaar en moest alles terug opnieuw leren. De handelingen zaten nog in mijn hoofd maar ik moest het alleen nog overbrengen naar mijn handen en lichaam. Boterham smeren, een vork nemen en naar je mond brengen zonder te morsen, je hand omhoog brengen en zo kunnen houden, er zijn zo 100den bewegingen die ik moest terug oefenen.

Ik werd aan een tafel met blokjes eronder gezet in een te hoge rolstoel en ik zat er alleen kijkend naar buiten. De verpleging stak het eten in mijn mond omdat mijn hand en arm nog niet vergenoeg omhoog ging. Als ik op bed lag dan kreeg ik een tik bel. Dat is een bel zonder knopjes maar iets waar je gewoon tegen moest tikken eerst moest ik het met mijn gezicht doen en dan met mijn hand.

Ik kon niet op mijn zij draaien en lag dan steeds een hele tijd op mijn rug op bed. Midden in de nacht kwam er dan verpleging om me op mijn zij te draaien om doorligwonden te vermijden. Als ik op mijn zijde lag werden er overal kussens gestoken om niet om te vallen. En dan verschieten ze dat je niet goed slaapt als je steeds wakker wordt gemaakt om iets met je te doen.

Soms nam ik te weinig zuurstof op waardoor ik een zuurstofmasker kreeg of zo een neusding. Helemaal in het begin toen ik nog veel fluimen had en niet kon hoesten dan werd er een buisje in mijn keel gebracht via een canule om dan zo het slijm te aspireren. Ik werd van links naar rechts gedraaid voor elke handeling. Wassen, kleren aandoen, verzorging voor alles gewoon.

Ik heb teveel moeten afgeven door een stomme Mexicaanse griep.

Ik heb enorm veel verloren het fysieke maar ook toch wel een paar sociale zaken. Vrienden die wegbleven. Ook al zeggen ze dat ik sommige heb weggeduwd. Maar ik heb ook zeker en vast veel vrienden gemaakt.

Al waren er heel wat eenzame momenten. Als je bv alleen aan tafel zat omdat iedereen nog bezig was of na 20 uur als het laatste bezoek vertrokken is. Dan pas kon het piekeren pas beginnen en die momenten zijn er ook geweest. Ik heb heel wat zwarte momenten gekend momenten waar ik me helemaal alleen voelde in die grote wereld. Ik kon me heel goed afsluiten om anderen er niet lastig mee te vallen en heel wat mensen zullen dit nu ook bevestigen want ik heb dit nog steeds. Ik probeer mijn zorgen vooral te verdoezelen. Zeker in het op het einde in Gasthuisberg en in het begin in Pellenberg. Toen ik begon te ontdekken dat echt niet meer kon bewegen niet aan mijn neus krabben als die jeukte, tikken tegen de bel als ik iets wou drinken. De vele herhalingen die ik op tv zag omdat ik de zapper in mijn hand had maar omdat ik mijn vingers niet kon bewegen.

In Pellenberg dacht ik nog steeds dat ik daar na een maand ging buiten ging stappen om de laatste schooldag van mijn jongens mee te maken. Niemand durfde een echt antwoord geven al kreeg ik op 8 december het definitieve antwoord Inge je zal nooit meer kunnen stappen toch niet zoals jij het wilt. Ik wist dat ze dat gingen zeggen maar het kwam heel hard aan.

Het zal een week worden met heel wat ervaringen die terugkomen want het zit me toch wel diep.