Zondag had ik zoveel ideetjes maar ik werd enorm veel gestoord in mijn bezigheden. Telefoon, mails die binnen kwamen, sms'jes, mijn zus die binnenschoof met haar 4 spruiten. Het was enorm druk en daarom dat ik zo een klein onafgewerkt stukje gepost heb.

Daarom schrijf ik nu verder aan mijn thema waar ik wou eindigen.

De laatste dagen ben ik aan het denken aan wat koestermomentjes. De dagen met mijn jongens. De keren dat we een spel spelen. Momenten dat ik hun stemmetjes hoor aan de telefoon. Gewoon de momenten waar we er als trio staan.

Mijn zorgen ebben een stuk naar de achtergrond als mijn 2 jongens er zijn en als ze er zijn geniet ik 100%.

Als ik vraag gaan we een spelletje spelen dan zegt Lander soms ik ben nu dit bezig en na een halve dag of binnen een half uurtje staat hij er met een spelletje om te doen. Het is echt wel leuk zo kan ik ook ervan genieten dat de jongens hier gewoon bezig zijn met dingen. Ze spelen met de LEGO, treinen, Volker geniet om dingen op te zoeken want zo babbelt hij je letterlijk onder tafel over Captain America of andere Marvel superhelden. Hij speelt en knutselt hier rond, hij maakt toneeltjes, hij maakt Power Point presentaties 'met animatie' (zo schattig) en we doen gewoon dingen samen. Lander en Volker hun hoofdjes zijn altijd aan het denken wat gaan we doen.

Lander begint de voordelen van het schrijven en te lezen te zien. Want als hij aan de PC zit of aan de laptop dan vraagt hij bepaalde dingen te schrijven en dan ben ik die erbij komt zitten en zegt je gaat naar daar en dan naar daar en dan typ je bv. L E G O C I T Y en dan enter. Zo leert hij zijn letters kennen volgorde van bepaalde woorden en de indeling van het keyboard. Zo heb ik Volker dit aangeleerd in het 1ste leerjaar. Ik lag toen dat schooljaar nog in Pellenberg en ik had toen een flatscreen aan mijn bed. Je kon er ook op internetten en als Volker een filmpje wou kijken dan spelden we de woorden.  Zo zat dat kleine ventje van 7 jaar te surfen en wij te dicteren. Volker heeft daar nu nog profijt van.

Maar er zijn toch zo van die momentjes die je bij je blijft dragen. Als de jongens binnen komen als ze van hun papa komen en je een knuffel geven en beginnen te vertellen. Zo heb heb ik dinsdag samen met Lander gitaar gespeeld. Ik ben zeker niet muzikaal maar Volker zat in het complot. Er stond een stoel naast me en lander kwam op zijn zijde bij me liggen. Hij legde zij hoofd in mijn hand en mijn hand begon op zijn neus te duwen en aan zijn neus te draaien. Dit vond hij al heel grappig maar toen begon ik echt met op zijn buik op en neer te gaan en kriebelen dat dat deed. We hebben enorm hard gelachen. We hebben er een leuk filmpje van gemaakt.

Vandaag is het leesdag want de jongens moeten niet elke dag lezen maar af en toe moet dit vind ik. Lander leest niet zo graag maar ik heb op de tablet enkele leesboekjes verzameld en zo kan hij lezen. Af en toe zoek ik even achter wat nieuws.

Maar hierboven is het weer aan het draaien dat hoofdje van me. Ik wist niet dat scheiden zoveel pijn deed. Wat mis ik ons soms. Al weet ik dat ik de goei beslissing heb genomen maar het doet nog soms zoveel pijn. Toen ik nog niets voor had was en alles nog ok maar ook al was het niet altijd rozengeur en maneschijn het liep wel vlot. We waren een hecht gezin. Toen hij ooit in het ziekenhuis lag ben elke dag op bezoek geweest. Hij was er keer op keer 100% toen de jongens werden geboren maar heel vaak was ik diegene die zorgde voor heel wat praktische zaken. Boodschappen ook al deden we die samen ik was het lijstje, ik ging naar de dokter of deden we dat samen ik nam steeds contact, ik had vaak contact met de juf van Volker ook al werkte ik op dat moment ook op school in de opvang ik zag de juf dagelijks. Vaak zegt mijn omgeving je was een echte steunpilaar. Wat ik niet kon geloven maar nu meer en meer kan begrijpen. Ik dacht altijd dat hij en ik enorm veel samen deden. Maar op 23 februari 2011 en erna vroeg ik om hulp en hij heeft me gewoon laten vallen als een baksteen. Ik denk niet dat hij de situatie aankon. Dat maakt dat het wat moeilijk. Waarom hebben veel mannen dat instinct niet om te zorgen voor? Hebben ze zich gemist in de genen van de mannen? Hebben mama's hun zonen te stoer opgevoed? Het zijn allemaal vragen die je je dan stelt. Je hebt het maar voor als vrouw en er zullen wel meer vrouwen in dezelfde situatie als ik zitten. Maar ook al doet het nog pijn ik heb de juiste zet gedaan. De jongens vliegen nu heen en weer en is dit beter ik denk het wel. De jongens zitten niet meer midden in de ruzies die er waren en leven nu zoveel dagen bij hun papa en dan zoveel dagen bij mij en dat is een zalig gevoel. Ik kijk er steeds naar uit als ze komen en ik weet van mezelf dat ik niet de meest actieve mama ben want weggaan is moeilijk alleen maar ik maak wel tijd voor mijn jongens spelen, knutselen, vertellen,… Het zijn warme gedachten maar dat neemt niet weg dat ik mijn gezin niet mis.

Maar je bent er altijd maar op de moment dat je dan hulp nodig hebt haken ze af en dat doet pijn.