Er zal niet veel van in huis komen om te schrijven terwijl ik al een lijstje heb met wat ik zou willen schrijven. Het is even balen gisteren was ik bij een vriendin en het was leuk, we hebben goed gelachen en goed gegeten. Maar dat laatste is me niet goed bekomen. Ik kreeg enorm veel pijn in mijn maag gisterenavond en pas tegen 5 uur deze ochtend is alles eruit gekomen. Ik ben opgestaan en ik was doodop even in bad gelukkig en dan zien wat de dag gaf. Ik ben in de living gekomen en heb 2 uurtjes geslapen ondertussen moest ik af en toe nog steeds overgeven. Oma is binnen gekomen en ze heeft me geholpen met het op bed gaan liggen. En weerom heb ik goed geslapen. tot half 1. De pijn komt en gaat maar eten durf ik niet, drinken durf ik bijna niet. Straks komen mijn 2 kerels en hoop ik dat het over is.
Morgen hoop ik dan ook in sneltempo een inhaalbeweging te maken in blogland.
Deze week was een
heel productieve week. Deze week hebben Volker en ik een schilderij
gemaakt met zijdepapier. Je pakt je blad of je canvassen je spuit dit
nat. Op de natte stukken leg je knipsels in zijdepapier in alle
formaten erop en je maakt het nog eens nat met de plantenspuit. als
alles nat is maar dan ook heel nat doe je het zijdepapier van je blad
of canvas. Door het water komt de verf die in het zijdepapier los en
komt de kleur vast te zitten op het blad of op het canvas. Het is een
supermooi resultaat. Deze week werken we met ecoline en zout en
gebruiken wel alle technieken die we hebben geleerd.
Vandaag ga ik
stoppen met schijven want ik ben echt enorm moe en ik kan mijn hoofd
er niet bijhouden. Tot morgen
Samen kunstwerkjes maken, wat een zalig gevoel. Wekelijks probeer ik dingen te creëren met de jongens. Volker en ik hebben gewerkt met zijdepapier en Lander en ik met ecolineverf. Samen hebben we gewerkt met markeerstiften en alcohol.
De
beslissing is gevallen aanstaande donderdag gaan we met iedereen naar
Bobbejaanland. An met haar jongens en ik met mijn jongens in 2
auto's. Want sinds Brecht een auto heeft is er geen ontkomen meer
aan, hij zal rijden. Gelukkig er kunnen 4 personen bij hem in de
auto. Waardoor An zelfs een lege plek heeft. Ik zit met mijn jongens
in de auto van An. An en ik hebben het voordeel dat door mijn
parkeerkaart voor personen met een handicap bijna aan de ingang mogen
parkeren. Niet dat ik er trots op ben maar het is een voordeel. Het
is een verrassing maar misschien gaan Michiel en Jeroen ook mee ik
wacht nog even op bevestiging.
Zelf
gebruik ik de kaart bijna niet omdat het zo confronterend is. Je
parkeert op een plaats die blauw afgebakend is met een reuze
pictogram van een rolstoel. Je krijgt deze kaart als je een bepaalde
schaal bereikt in je beperking, je moet 50% of meer een beperking
hebben aan je benen, Ze kijken hoe mobiel je bent en hoe je je nu
verplaatst, ze kijken hoe je functioneert thuis,...Een team geeft dan
objectief een beoordeling en die beoordeling zegt of je recht hebt op
deze kaart ja of neen. Om deze beslissing te nemen moet je door je
behandelende arts een document laten invullen en dan nemen deze
mensen een beslissing Zegt het formulier te weinig over je aandoening
dan kan opgeroepen worden ter beoordeling. Deze kaarten worden dan
ook wel eens misbruikt. Mensen komen te overlijden maar de kaart
blijft in omloop. Naar schatting zijn het er 200000. Dat is niet fijn
te weten terwijl er zoveel mensen zijn die ze wel nodig hebben.
Mensen die slecht ter been zijn, mensen die een amputatie van een
been hebben . Al zeg ik dat heel wat mensen profiteren van het
systeem. Zelf vind ik het niet erg om 20 of 30 meter langer te moeten
rollen met de rolstoel. Neen mij maakt het niet zoveel uit. Ook niet
als het regent eer ik zit bij het uitstappen of instappen ben ik toch
kletsnat. Ik zie maar 2 voordelen ik kan onbeperkt parkeren qua tijd
en op heel wat plaatsen is het gratis of ook wel een voordeel als ik
weg ga moeten mensen veel toerkes rijden om te parkeren maar vaak
staan er blauwe plekjes gewoon vrij en kunnen we daar parkeren. In de
AH in Leuven is het net iets moeilijker. Op de ondergrondse parking
is er een parkeerplaats voor personen met een handicap en er staat er
dikke steunpilaar. Het is al een kunst om tussen een auto en die
pilaar te manoeuvreren. En dan moet je nog uitstappen en weg geraken
met de rolstoel. Echt klantvriendelijk is dit niet.
Wat
ik het ergste vind dat er mensen die een kaart hebben en de eerste
zijn die roepen over het misbruik en als je die mensen dan hoort of
ziet kunnen ze perfect functioneren. Ze gaan een ganse dag fietsen en
s'avonds gaan ze nog eens naar een match kijken van de voetbal en
staan ze daar 2 uur te roepen en te tieren maar ze kunnen geen
50meter stappen naar de winkel. Als je er iets van zegt zeggen ze ik
doe dit voor mijn vrouw want ze kan niet uit de voeten. Ze heeft wel
gans haar leven iets teveel gegeten en haar gewrichten zijn
versleten. Zet mevr. dan af aan de ingang en ga dan een normale plek
zoeken en laat deze plekken aan die die het echt nodig hebben. Maar
op zich is dit een discussie die ik niet wil voeren en zeker niet op
de blog. Want ik ben zeker dat ik tegen bepaalde mensen hun schenen
stamp maar daarvoor 'sorry' het is gewoon mijn mening.
Ik
kon het me niet voorstellen maar op een dag krijg je iets voor en na
maanden revalidatie ga naar huis met medicatie voor een week en zit
je elke week een 15 tal minuten medicatie uit een blister te duwen en
in bakjes te doen. De reeks doosjes 7 in totaal hebben elk een
weekdag op hun zijkant staan en elk bakje omvat 4 vakjes s'morgens,
s'middags, s'avonds en nacht. Start s'morgens 7 pilletjes en
s'middags, s'avonds en nacht elk 3 pilletjes. Ik weet wat wanneer en
hoeveel vanbuiten en in mijn bak met medicatie die in het begin van
de maand vol zit weet ik wat te doen en denk ik volgende week weer.
De
verdeling van de medicatie doe ik niet graag. Het is een monotoon
werkje en ik zie het niet zitten om 4 keer per dag elk doosje in mijn
handen te nemen dat ik nodig heb. Ik
doe dit met een 2de persoon en samen maken we er iets van. Ik zeg wat
ze moet doen en ik doe mee. Ik heb 1 soort medicatie waar ik
s'middags en s'avonds een half moet nemen en dat snij ik dan terwijl
de rest in de andere bakjes worden gedaan. Op het einde is er de
controle 7-3-3-3 bij twijfel kijk ik het bakje na en komen we meestal
tot de conclusie dat er een pilletje ergens overgeslagen is of ergens
in een ander bakje is terecht gekomen.
Ik
weet ook waarom ik die medicatie moet nemen. Er zijn de pijnstillers
tegen de pijn van de ossificaties, er is een maagbeschermer,
spierverslapper, pijnpleister, bloedverdunner
in de vorm van een spuitje, iets waardoor ik kan doorslapen en ook wel iets om mijn persoon te helpen op mijn emotionele rollercoaster, iets preventief tegen een
urineweginfectie en iets tegen zenuwpijnen. Dit laatste is moeilijk
te beschrijven wat het is. Bv. mijn
been voelt gevoelloos aan alsof mijn been en voet slaapt maar het zal
niet wakker worden maar of en toe voel ik wel dingen erin alsof ik
mijn bloed door voel doorlopen of alsof er muizen voorbij lopen. Het is
een heel raar en onaangenaam gevoel. De pleister wordt om de 3 dagen
vervangen en ik heb al een stuk afgebouwd, maar ik zit nu een beetje
vast op
25µg/h.
In het ziekenhuis nam ik 75 µg/h en nu 25 µg/h. Andere dingen heb
ik geprobeerd maar dat had
geen nut. Er
zijn dingen gebleven andere dingen werden verhoogd. Ik zeg het wel
vaker maar het is wat het is en die medicatie zorgt er een stuk voor
dat ik fysiek kan functioneren. Pijn hebben is enorm vermoeiend en
ook al kan ik me naast mijn pijn zetten, kan het soms heel hard
aankomen. Het sluimert wel maar je verwacht je niet aan erger. Als de
pijn erger is dan word ik misselijk en kan het zijn dat ik moet
overgeven. Die dag ben ik heel moe en heb ik enorm weinig energie
omdat ik ook weinig of niet eet. Gelukkig heb ik heel wat goede
dagen.
Ook
al slaat de vermoeidheid onverbiddelijk toe af en toe moet ik even op
de rem staan en even mijn ogen toe doen. Als
de jongens er zijn doe ik dit ook maar dan zet ik mijn wekker. Ze
kunnen alles vragen (ik hoop dan dat ik een zinnig antwoord geef
Vandaag is het de internationale
dag van de linkshandigen. Ik behoor tot 10% van de wereldbevolking.
Je hebt zo van die weken waar je
vele vragen krijgt. Zo was er 1tje die af en toe terug komt. Inge heb
jij een relatie?
Na mijn scheiding in 2014 heb ik
geen relatie meer gehad en ik ben er ook niet mee bezig. Toen ik nog
gehuwd was zag ik mijn partner enorm graag ik ging door het vuur voor
hem. Het is door ziek te worden en te zijn dat we uit elkaar zijn
gegroeid. Hij iets meer dan ik, ondanks het feit dat ik de stap heb
gezet om weg te gaan doet het toch pijn. Want als er iets is wat ik
niet deel is het mijn partner. Het is nu zo en ook al ben ik nu
alleen ik mis hem soms maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet.
Maar een nieuwe relatie neen dank
u. Ik heb nog liever een goeie vriend dan een lief.
Laatst
kreeg ik een goeie quote
binnen:
Als
je EX
zegt; je gaat nooit meer iemand
vinden zoals ik
en
dan
zeg
jij;
dat is juist ook de bedoeling?
Dat
vond ik zo een goeie en dan denk ik het is zo de waarheid. Hij heeft
me pijn gedaan maar ik wil nu ook verder met mijn leven en op dit
moment past er geen relatie in dat plaatje. Ik heb vrienden en meer
moet dit ook niet zijn. Trouwens als je in een rolstoel zit zoals ik
stel je je niet snel open voor een nieuwe man. Allee
ik toch niet. Ik ga er vanuit dat ze die last van die Fysieke
handicap niet op zich moeten nemen omdat ik me dan ook schuldig ga
voelen. Soms lijkt het me wel leuk om naast een man te liggen en zijn
benen, armen en lijf te voelen aan het mijne. Maar op dit moment zeg
ik neen dit
wil ik niet. Trouwens
door mijn incontinentie stel ik me nog minder snel open. Maar mijn
hartje is niet van ijs en als ik een mooie en vriendelijke man
tegenkom dan geniet ik daar van. Zo heb ik een tijdje geleden toen er
in de winkel een man een stap achteruit ging en ik tegen hem reed
kreeg ik een warm gevoel in mijn hartje. Het was zo grappig.
Maar
een relatie, neen. Echt niet!!! daarvoor is er iets teveel gebeurt.
Het ziek worden, het ziek zijn, de coma en revalidatie en dan de
scheiding. Mijn hoofd kan het er allemaal niet bijnemen. Mijn hoofd
heeft al genoeg te verwerken. Ik ben al blij dat ik de basis dingen
kan doen en opnemen en ik ben blij met de extra drukte in huis van de
jongens.
PIJN
Gisteren
door te
lang gestretcht te
liggen
van mijn been en knie moet ik dit ook vandaag nog
bekopen. Op zo een momenten voel je je letterlijk beperkt. Ik weet
door de ossificaties weer goed mijn knieën en bekken zitten. Ik kon
mijn been niet volledig strekken of plooien maar nu doet elk
hobbeltje pijn. Het stappen doet pijn. Zowel Lisa en Yasmine hebben
heel hard hun best gedaan om alles op z'n plaats te krijgen en de
pijn de reduceren. Morgen hebben we Annemie terug en dan we zien
wel.
Vandaag
vertelde mijn mama over een vriendin die iemand kende die een
hersenbloeding had gehad. Ze vond dat die persoon veel erger eraan
toe was dan
ik!!!
Mijn mama was toch wel even in haar poep gebeten want die persoon kan
stappen met ondersteuning, ok ze is halfzijdig verlamd. Ze kan lezen
ze heeft links moeten leren schrijven en ze is ongeveer 25 jaar ouder
dan ik.
Hoe
kan een persoon zo onwetend een
oordeel vellen. Sommige mensen hebben al een goed leven gehad. Ik die
dit voor heb op vrij jonge leeftijd en ik heb 2 jonge
kinderen
in huis en
een permanent een rolstoel en een oog en oor dat niet werkt. Wat is
erger zij of ik? Geen van beide want uiteindelijk is het gewoon
anders. Het enige wat je hebt dat de ene de situatie wat meer
opblaast dan de andere persoon. Tja de ene kan beter relativeren dan
de andere. Maar
ik word wel weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt.
De laatste 3 weken van de
vakantie zijn ingegaan en er staan nog heel wat dingen op het
programma.
Maar
af en toe mag het ook eens iets anders zijn. Soms zoek ik op internet
grappige foto's of video's. Soms krijg ik ook de video's binnen via
Facebook en ik moet zeggen af en toe zitten er wel heel goeikes bij.
Bv. deze
De beelden spreken voor zich want mijn Portugees is niet
echt fantastisch. Het
is van een Braziliaans Tv programma.
Weet
je mijn rolstoel heeft een dubbelgebruik. Gedurende de dag zit ik
erin en s'nachts als ik in bed lig word de rolstoel gebruikt als
nachttafeltje. Hij wordt dan gebruikt om dingen op te leggen de
tablet, GSM, medicatie doosje, best wel handig. Al vind ik het
soms wel vaak heel confronterend. Wakker worden en hem zien staan en
voelen, het doet echt niet goed want dan besef je dit is voor altijd.
Voor altijd!!!
wat moet ik dan denken. Ik
denk
dan aan de dingen die ik niet meer kan of die ik aan me voorbij moet
laten gaan omdat
Zondag
was er bezoek en die persoon heb ik leren kennen in Pellenberg. Ik
vroeg toen hoe hij in het leven staat met zijn blijvende handicap.
Een
zeer gewaagde vraag moet ik zeggen. Maar er kwam zeker een toffe
discussie op gang. We weten
alle 2 van waar we komen, we zijn alle 2 ouder en gescheiden na een
zware periode van ziek zijn, herstel en revalidatie. Ik ben niet
alleen toen ik vertelde over mijn ervaring. Hij is nu de papa die
raar stapt en zijn hand niet kan gebruiken en ik ben nu de mama in
een rolstoel. Dat zijn de zichtbare nadelen we zijn ineens een
persoon geworden met .
Maar hoe ga je er als persoon mee
om?
De
soms wel donkere gedachten van waarom ik? Waar
ik
nooit een antwoord ga op vinden. Ik heb er met nog maar weinig mensen
over gepraat maar soms denk ik 'ze hebben zo hard gevochten voor me,
waarom?' Het is zeker de moeite waard want ik ben blij dat ik mijn
jongens nog heb. Hij
heeft ook zijn kinderen nog en daar hebben we allebei voor gestreden.
Ik heb papieren van LEIFF maar ik heb ze niet laten registreren maar
de gedachte stelt me gerust dat ik die keuze wel ga hebben. Ik
neem ze niet dagelijks of wekelijks vast en ik moet heel hard
nadenken van waar ze liggen. Maar ze zijn in huis en dat is
geruststellend. Raar he dat een mens zo een 'dubbele' gedachte heeft.
Ik
weet wel als ik iets voor heb en ze zijn zeker dat het een
achteruitgang is van mijn fysiek dan hoeft het niet meer. Ik zal
vechten maar ik weet niet of ik dat nog wel wil. Ik heb gevochten
voor waar ik nu sta en dan zeg en
denk ik 'geen 2de keer.
Het is de meest domme vraag die
je je maar kan stellen 'waarom moet net ik dit voor hebben? Ik kan er
geen zinnig antwoord op verzinnen laat staan een deftig antwoord op
formuleren. Ik weet wel dat ik enorm veel pech heb gehad maar toch.
Mijn mama is vrijwilliger in het dienstencentrum van een rusthuis en
ze geeft daar zowel hobby als breien. Ze bereidt zich voor en de
oudere kranige vooral dames komen naar haar clubjes. Af en toe word
daar wel eens gesproken en ja ik ben ook op regelmatige tijdstippen
een onderwerp. De oudere dames vinden het erg dat ik in een rolstoel
zit en ze vinden het allemaal zo erg dat ik niet alles meer kan,
Oma want zo noem ik ze sinds de geboorte van de jongens zegt dan vaak
ja dat is erg maar ons Inge doet het toch he. In de week komt ze vaak
koken en 1 keer per week sta ik er wel helemaal er alleen voor met de
jongens. Dan zorg ik dat ik eten in huis heb of dan maak ik dit met
de gezinshulp. Meestal is dit een 1 pans gerecht. De jongens hun
vaardigheden worden dan wel aangesproken. De Jongen moeten dan mee de
tafel dekken en hun eigen bord en bestek in de vaatwasser zetten.
Achterna krijgen ze nog elk een taakje. De sausjes wegzetten, de
potten en pannen zijn mijn taakjes.
Volker is dan dan echt een grote
man in huis en wil soms dingen uit mijn handen nemen. Hij vraagt om
bv. de pizza uit de oven te halen of de kom met macaroni op tafel te
zetten. Hij mag dit maar strikt onder voorwaarden. Hij mag dit niet
alleen, ovenwanten aan en met het juiste materiaal. Hij heeft zich
nog niet verbrandt en moest hij dit doen dan gebruiken we water veel
water en zalf en de volgende keer mag hij het niet meer doen. Vandaag
was mijn kleine grote vent ook gevallen. Hier beneden zijn ze aan het
werken en Volker is gestruikeld met als gevolg zijn knie stuk. Hij
vertelde wat er was gebeurt en met wat water, Isobetadine en een
kompres (omdat hij dit wou) hebben we het euveltje verholpen. Het is
nu zijn taak om het te laten genezen. We gaan weer een super week
tegemoet en we zien wel wat het geeft. We gaan absoluut schilderen en
plooien en plakken met papier.
Dit
is weer een stukje van lang adem want mijn jongens waren thuis en
daarom dat het wat langer duurde.
Deze
dagen ben ik vooral mama. Een mama voor Volker en Lander en die rol
bevalt me wel. Al begint de antibiotica voor mijn blaasontsteking
door te wegen. Zaterdag zal een slaapdag worden en ik zal eens deftig
bij slapen.
Ik
was naar de uroloog geweest dinsdag op controle voor de opvolging van
het zelf sonderen van mijn urine. Gewapend met mijn plasdagboei
vertrok ik met DAV. Even inschrijven en dan op weg
door de lange gangen van Gasthuisberg. Volg de beige pijl stond er op
het papier dat ik kreeg bij mijn elektronisch inschrijving. Ik ging
op weg en net aan die deur is er geen automatische deur. Maar er was
een vriendelijke man die de deur openhield. Ik heb me aangemeld en ik
ik kon wachten in wachtruimte A. Na een half uurtje 3 kwartier was
het aan mij. De verpleegster die ik al gehad had was er ook en we
babbelden een beetje over koetjes en kalfjes en onze kinderen. Ze
heeft 3 kinderen en de jongste haar naam is Inge. Ik wist dit nog van
de vorige keer dan kwam ze stiekem zeggen dat ik een mooie naam had
want haar dochter hete ook Inge. Ik werd goed gekeurd en ik moet
laten bloed prikken om mijn Vitamine B te controleren. Het kwam
allemaal in orde en om 11 uur had ik alles achter de rug. Nu is het
wachten op mijn resultaat van het bloed. Ik ben nu bijna 4 dagen
verder en ze hebben niets laten weten. Dus niets aan de hand denk ik.
Lander
en Volker zijn er nu en het is echt leuk ze zijn enorm gedreven ook
al maken ze wel eens ruzie het is toch fijn ze in de buurt te hebben.
De grootste is behulpzaam en heel zorgend maar hij zit soms zo snel
op zijn paard. Hij heeft soms een gedacht en zo zal het gebeuren. Wat
niet altijd kan. Hij komt op voor zijn broertje en kan enorm lief
zijn maar hij kan evengoed enorm uithalen naar zijn broer. Hij kan
ook enorm fars doen en een grote mond opzetten maar dit pik ik niet
en dan vliegt hij even naar zijn kamer om tot rust te komen. Ik heb
dit nogal geschreven maar het is heel belangrijk hoe je soms dingen
benaderd en straffen is niet altijd even effectief. Soms vraagt hij
een boekje om in te lezen van de winkel (een stripverhaal) en ja soms
kan hij dit krijgen maar andere keren niet. Hij moet dit een stuk
verdienen. Deze week ga ik straks het verdict laten weten aan de
jongens en ik denk dat ze deze week geen strip krijgen. Er zijn
grenzen. Volgende week krijgen ze een nieuwe kans. Maar toch vind ik
dit moeilijk om ze dingen te ontzeggen. Ik wil ze overstelpen met
liefde, geschenkjes, Maar dit is een verkeerde boodschap
natuurlijk. Ze kunnen niet alles krijgen maar af en toe mag je ze
even verwennen. Zo koop ik lekkere dingen als ze komen een koek, een
chips, fruit dingen die ze lekker vinden. Het moet een gezonde mix
zijn van gezonde voeding en af en toe iets hartig. Volker en Lander
zijn wel 2 kerels die graag een stuk fruit hebben. Na de warme
maaltijd kunnen ze een klein blikje cola 150ml krijgen, en als het op
is dan is er sap of water. Volker staat op en drinkt een
chocolademelk en eet vaak een stuk fruit en Lander zal al snel naar
corn flakes grijpen.
Het
is nu zaterdag en Darwin mist haar jongens. Ze zit naast me al een
hele tijd en ze vraagt aaikes en knuffels. Ze vindt die drukte van de
jongens super.
Deze
week waren er 2 gebeurtenissen die ik wil delen. We starten bij
Lander
Lander
zat in de zetel en ik zat langs hem. Darwin kwam aan mijn been aaien
en ik vroeg Darwin op mijn schoot. Darwin springt erop en ik zei
tegen Lander ga een beetje gewoon zitten wie weet komt Darwin bij je
zitten? Lander ging snel gewoon zitten met zijn beentjes bij hem
zodat Darwin de ruimte kreeg en ze ging bij Lander zitten Lander
heeft ze zitten aaien en knuffelen en je zag aan zijn snoet dat hij
genoot. Het was zo mooi. Mijn stoere Lander met een groot hartje voor
Darwin, het was zo mooi en als hij geniet en Darwin geniet dan geniet
je zelf ook. Het geeft je een heel warm gevoel vanbinnen
die
avond vloog ik in bed en Lander kwam even bij me liggen. We hebben
samen een boek gelezen. Tip de Muis viert Kerstmis. We zijn er op
tijd bij.
Volker
en de bureaustoel:
Volker
was op en neer aan het huppelen in de bureaustoel en toen begaf het
pomp systeem het om de stoel hoog of laag te zetten.
Hij
zei met een klein hartje
Mama ik kan niet meer omhoog de stoel
is stuk.
Ik
bekeek hem en zei Oh kijk nu ben jij een dropke
Na
een tijdje en na wat gefrutsel aan de stoel had hij de pomp kunnen
fiksen en zei ineens Kijk ik ben geen dropje meer.
Het
leuke was de kinesist was hier en Martine de gezinshulp. Het was zo
zacht en lief Volker en Lander hebben een sponzen hartje (van wie
zouden ze dat hebben).
Mijn
o zo stoere broer Marc speelt het spel Hay Day samen met mijn
petekind Michiel. Maar toen kwam de vraag van Marc Inge je moet dat
ook downloaden en spelen zo kan je me helpen met mijn boerderij.
Eerst hield ik de boot af want ik speel zo een spelletjes echt niet
graag maar ik heb me laten overhalen en nu zit ik met een dom spel
als Hay Day op de tablet. Elke dag leggen mijn kippen eieren, geven
mijn koeien melk, mijn schaapjes wol en mijn varkens spek. Elke dag
moet ik mijn beesten voederen 1 of meerdere keren per dag en dan moet
ik ook nog gewassen kweken. Er komen mensen vragen om dingen te kopen
en dan moet je ook dingen verkopen in je kraampje want het komt niet
allemaal vanzelf. Pas op level 18 kan je je boerderij laten
kennismaken met andere boerderijen en dan kan je elkaar helpen. Je
moet zorgen dat alles draaiende blijft met je gewassen en verkregen
grondstoffen van je dieren. Je kan brood, taart, suiker, spek met eieren
maken enz. Ondertussen spaar je voor extra dieren en toestellen. Ik
ben nu aan het sparen voor mijn boot, weefgetouw en extra varkentjes.
Mijn
dieren hebben een prachtlook. Mijn schaapjes hebben een
bloemetjesvacht met een strooienhoedje en een bloempje op, mijn
kippen hebben een duikbril, mijn koeien hebben een zomerzonnebril op en
mijn varkens hebben een Hawaishirt aan. Ik zit nu in level 19 en ik
ben nu bevriend met Marc en Michiel en we staan in verbinding
via sms en telefoon om dan te zeggen ik heb dit of dat teveel
heb je dit nodig of ik heb dat nodig.
Een
keer dat je bezig bent dan ben je niet te stoppen en dan moet je er
wel voor gaan. Het leuke is dat je als je gewassen kweekt dat je ook
extra zaad verdiend om mee te zaaien. Bv. Ik zaai tarwe 6 keer
dan oogst je alles en krijg je er 10 voor in de plaats.
Hay
Day een spelletje dat iedereen kan spelen en het is weer typisch Inge
dat ze zich heeft overhalen door de man waar ze enorm naar opkijkt
haar maatje Marc waar ik trots kan zeggen Marc is MIJN grote broer.
Mijn steun en toeverlaat samen met An, Els en Gerda.
Toen
ik in het ziekenhuis lag waren die 4 er altijd voor mij. An die elke
keer als ze moest werken op bezoek kwam (elke vrije minuut die ze
had), Els die elke week kwam en me een dekbedset meebracht om een
huiselijke en warme sfeer te creëren. Tarzan, Pooh, poezen het heeft
allemaal op mijn bed gelegen, Gerda die speciaal van Gent kwam en
maar een half uurtje mocht blijven op intensieve. Ze deed het toch en
dan Marc die er was als ik hem nodig had. Ik heb heel vaak mijn hart
uitgestort bij hem en hij luisterde als de beste. Hij gaf ook wel
raad maar soms zat zijn gedachte veel verder dan mijn gevoel. Hij
begreep niet dat ik mentaal nog niet rijp was voor bepaalde dingen en
dat dat ook nooit zal komen. Bv. een elektrische rolstoel: mijn hoofd
en mijn hartje zeggen neen maar diep van binnen weet ik dat dit een
oplossing zal bieden. Marc denkt doet dat nu toch ge hebt dat nodig
einde discussie.
Op
mijn familie heb ik niets aan te merken Bart, Peter, Kristel, Tante
Jul, Tante Non en al de anderen ik heb er niets op aan te merken want
als er iets is staan ze er allemaal. De Schatten
Ik
mag zeker oma niet vergeten want nu ik alleen woon en de jongens zijn er
komt ze toch vaak langs om eten te maken en zorgt ze toch voor heel
wat zaken. Boodschappen: fruit, vlees en andere extra's en af toe
komt ze even op de jongens passen als ik naar gasthuisberg moet.
Het
is leuk als je op je familie kan rekenen en ze krijgen allemaal een
plekje in mijn hart.
Ik
denk niet snel meer vooruit ik probeer dag per dag te bezien en het
enige wat ik wel heb is alles wat ik moet doen schrijf ik op in mijn
grote agenda en bepaalde dingen zet ik als reminder in mijn agenda.
Ziekenhuisafspraak gaat in mijn agenda en in mijn GSM, kinesist komt
in mijn agenda, psy agenda, speelmaatjes voor de kinderen agenda en
GSM en ga zo maar door. Het enige wat ik heb ik ga niet steeds op
tijd kijken zodat ik met een gerust hart kan zeggen maandag dit,
dinsdag dat, Maar ik voel aan mijn buik dat er iets is wat ik moet
doen. Op zondag denk ik vaak ik moet dit doen of dat doen en dan als
het zover is vergeet ik het weer maar dan schrijf ik het op een
Post-it en vliegt dan op de rand van de laptop. Zo ga ik dan de week
in met 15 dingen die ik niet mag vergeten en waar er zeker 10 worden
opgelost. De andere 5 daar ben ik mee bezig en heeft wat tijd nodig.
In
mijn GSM is er een memofunctie en die functie word ook gretig
gebruikt door me. Als mensen me iets vragen dan noteer ik de vraag en
dan kan ik het thuis opzoeken voor het resultaat. Of ik slaap word
wakker en mijn hoofd is weer aan het draaien weer een idee om neer te
schrijven en niet te vergeten. Ik heb 1 voordeel af en toe hou ik
kuising in die dingen.
Die
GSM is zo een ding waar je af en toe kuising moet in houden.
Telefoongegevens die je ziet als je belt of je wordt gebeld, SMSjes,
nochtans zijn er sommige berichten die ik heel lang bij hou. Maar af
en toe een beetje opruimen kan geen kwaad. Maar dit moet wel af en
toe gebeuren in mijn leven opruimen. De dingen in mijn hoofd en de
dingen in mijn omgeving. Zo kan ik verdragen dat er was staat maar na
de 2 de dag ben ik het een beetje beu en probeer ik het van de rek te
halen. Opvouwen is voor de gezinshulp. Ik kan sommige stukken gerust
zelf en dat doe ik dan samen met hen. Kledij van de jongens, kleine
handdoeken kan ik zelf. Lange broeken, grote handteken doet de
gezinshulp daar krijg ik geen overzicht over tenzij je 15 minuten
hebt eer het gedaan is. Alleen al de broek platleggen is al heel
karwij en dan de rest nog. Maar ik ben blij dat ik het kan doen ook
al is het soms best zwaar en dan bedoel ik dat letterlijk. Een grote
handdoek, een lange broek, een trui, lakens en dekbedovertrekken dat
is echt fysiek iets te zwaar voor mijn armen. Maar ik ben al blij dat
ik het nog kan en mag doen.
Als
de gezinshulp komt zo een 3 tal keer per week vind ik het belangrijk
dat ik mee de handen uit de mouwen steek ik dweil dan wel niet of ik
maak geen bed op, maar bij de dingen die ik wel kan doe ik zeker mijn
best om te helpen. Zo kuis ik mee groenten als er iets met met
groeten te doen is. Ik probeer te roeren in dingen maar dingen bakken
dat is iets te hoog gegrepen. Ik moet soms snel kunnen reageren maar
dat lukt niet steeds fysiek en dan kan het gevaarlijk worden. Maar
meestal ben ik het brein achter het fornuis. Mijn gezinshulpen zijn
mijn handen. Zoals in vele situaties.
Over
50 minuutjes komen mijn 2 kerels thuis voor de week. Volker gaar
zwemmen met een vriend en Lander en ik gaan schilderen met ecoline.
Ik heb mijn borstels, ik heb mijn verf en ik heb ook bijna de
schildersdoeken. We gaan ook iets koken samen en we gaan samen spelen
dat zijn mijn plannen deze week. Maar daar kan ook in gepuzzeld
worden. Voor de komende weken ga ik wat meer plannen Bobbejaanland,
gaan spelen bij Marc, Michiel, Jeroen en Jeke. Ik ga ik ga ook eens
beginnen kijken voor mijn tripje naar Limburg in september want we
zitten vrij kort bij Maaseik en An en ik willen toch wel een paar
leuke dingen doen. 2 dagen de toerist uithangen het zal wat geven het
is al meer dan 5 jaar geleden dat ik de stadstoerist ben geweest. De
laatste keer was in juli 2010 naar het Gravensteen in Gent Volker wou
eens een echt kasteel zien. Het was Gentse Feesten en wij naar Gent
tot bij Tante Non want daar kunnen we gratis parkeren in de schaduw
en het is er veilig. Een bezoekje aan Tante Non is altijd fijn. We
gingen op stap en als verrassing was er kermis voorzien. We zijn niet
aan de kermis geraakt. Het eerste ijsjeskraam en dan zijn we terug
gekeerd. Volker vroeg steeds gaan we een ijsje eten, gaan we een
ijsje eten en dan wanneer gaan we terug. Ik had hem graag laten
kennismaken met de bootjes, het straattheater en nog een paar
typische Gentse dingen die je op de Gentse Feesten kan zien.
Wie
weet gaan we eens naar Markt Rock in Leuven dit jaar Volker zal dit
wel al fijn vinden maar Lander denk ik nog niet dus ik denk nog een
jaartje te wachten en anders sluiten we een compromis.
De
eerste maand van de vakantie is voorbij gevlogen en mijn 2 kerels
Lander en Volker zijn bij me gedurende de week van zondagavond tot
vrijdagavond. Ze slapen meestal tot 8.30uur al slaapt Lander meestal
iets langer dan zijn broer. Het is echt fijn mijn 2 kerels hier. Oma
komt 4 dagen eten maken en op woensdag zorg ik met Martine voor het
eten. Het is toch ook belangrijk dat zowel Volker, Lander en ik onder
ons 3 eens samen aan tafel zitten. Het gebeurt s'avonds bij de
boterham maar bij het warme eten mag dit ook eens.
Deze
week was echt goed gestart. De jongens waren super, geen ruzie, wel
elkaar plagen maar niet erover en woensdag was er een periode van
wat strubbelingen die donderdag er een beetje over waren. Woensdag
was de muis van de computer kapot gegaan, er was te hard mee
omgegaan. De oude muis hangt nu aan de computer en er is een nieuwe
simpele muis gekocht voor op de laptop. Donderdag had Volker echt het
pesten in op zijn kleine broer en hij was maar aan het brullen tegen
alles en iedereen. Ik stuurde hem naar zijn kamertje om even tot rust
te komen maar dat was er teveel aan.
Ik
had het al vaak gezegd tegen mijn 2 jongens
als
je zegt stop dan moet je stoppen dan is het niet leuk
als je iets niet leuk vind ga dan gewoon ergens anders gaan zitten.
zeg het zeker aan mama als je iets niet fijn vindt
als
de ene iets doet en dat zit niet in het plannetje: niet steeds kwaad
worden
als
de ene stampt niet altijd terug stampen
en
niet steeds het laatste woord willen (al hebben ze dat wel een
beetje van mij)
hou
rekening met elkaar
Alles
hebben ze aan hun laars gelapt en oma die kwam ging croissants
meebrengen maar ik had gebeld dat ze dit niet hoefde en maar een
gewoon brood moest meebrengen. Volker was nu echt boos. Tja soms moet
je dingen verdienen en is niet alles vanzelfsprekend.
Het
is niet altijd evident om zo 2 kerels op te voeden al vind ik dit
maar een eng woord. Ook al ben ik opvoedster van opleiding. Ik
prefereer nog steeds de titel mama en ik als mama begeleid mijn
jongens op hun weg naar het groot worden. Kinderen zijn kleine
persoontjes en naarmate dat ze groter worden geef je ze waarden en
normen mee. Je geeft de waarden en normen mee die je zelf belangrijk
vindt. Onderweg ontdek je ook nieuwe dingen.
Voor
mezelf als mama vind ik het belangrijk om te luisteren naar mijn
jongens. Wat vinden ze leuk wat vinden ze niet leuk en met elkaar
rekening houden. Volker vraagt gaan we eens hotdogs eten ok dan
plannen we dit in. Met Lander kan je praten maar je mag niet zomaar
een vraag stellen in de helft. Hij wil eerst zijn verhaal doen en dan
pas kan je erover praten. Anders is het 'ik mag nooit iets zeggen en
je laat me niet uitpraten.' Daar moeten we ook rekening mee houden.
Er zijn een paar simpele regels die je laat werken en weet je als je
laat zien dat je respect hebt voor hen krijg je dat automatisch
terug. Mooi gezegd denk ik dan.
Vrijdag
kwamen Robin en Brecht mijn neefjes van ondertussen 21 en 20 jaar oud
even naar de muis kijken die ondertussen in de vuilbak lag. Brecht
had zijn hond bij een American stafford. Het beest is al een hele
loebas al is hij nog maar 6 maanden. Maar een schat van een beest.
Volker was kei lief. De moment dat de hond in huis was nam hij poes
op en ging rustig naar de kamer. Ik bedankte hem ook achterna om zo
goed voor poes te zorgen, Hij fleurde helemaal op terwijl de poes
niet echt last had van de hond want de hond is niet eens in haar
beurt geweest.
Weet
je hoe ik het ervaar dat mijn jongens er zijn en dit met mijn
hersenletsel!!!
Het
is af en toe heel druk voor mijn hoofd en ik ben blij als ze even
kiezen om iets rustig te doen. Een gezelschapsspel, een beetje lezen
het kan allemaal maar af en toe moet ik even bijtanken. Als de
gezinshulp er is en oma is er dan ga ik even met haar naar de winkel
en dan blijven de jongens dan even bij oma. Ik ben maar een
20 minuutjes weg maar dan even stilte in mijn hoofd. Ook al houden
de jongens er wel rekening mee. Volker gaat af en toe naar de
slaapkamer met de tablet om dan even muziek te luisteren of in zijn
kamp te spelen. Lander kan zich enorm goed bezig houden met zijn
LEGO terwijl ik even lees of gewoon even zit te genieten van mijn
omgeving en te beseffen wat vind ik het fijn dat de jongens er zijn.
Het is raar maar op het einde van de week gun ik hen hun tijd bij
papa maar op zondag ben ik gerust dat ze er zijn en ben ik blij dat
ik ze in bed kan stoppen ook al is dit niet altijd mogelijk.
Elke
weekdag geniet ik met 1 van de jongens naar de complicatie van 1 of
andere Ketnetserie. Zo hebben we De Elfenheuvel gehad en is het nu
aan de beurt van Galaxy Park. We weten allemaal wat er gaat gebeuren
want dat is nu al de 3 of de 4 de keer at ze dit uitzenden en dan
weet je het wel al viel Lander wel uit de lucht da Ko uit Galaxy Park
van een andere planeet komt. Het is wel genieten van mijn 2 kerels.
We krijgen onze dagen meer dan vol. Maar voor Inge is het een kwestie
van doseren en serieus filteren.
Niet
te veel roepen en niet door elkaar praten.
De
deur mag eens openstaan maar ze moet ook af en toe dicht voor de
treingeluiden te reduceren.
Geen
100 dingen tegelijkertijd willen doen.
Vooral
doseren.
Een
zekere structuur behouden in mijn dagelijkse bezigheden al kan er
ook wel buiten de lijntjes worden gewerkt. Bv. Eens voor de tv eten
als ze kijken naar Galaxy Park
Iets
wat ik ook heb ingevoerd sinds ik hier woon is dat mijn jongens een
taakje krijgen. Vuile was in de wasmand in het waskot, borden in de
vaatwas zetten zo ook hun bestek en de jongens moeten elke om beurt
iets wegzetten of dit kan ook samen gebeuren. Zoals het brood en
beleg, bestek. Tafel afkuisen is mijn taak tenzij 1 van de jongens
extreem gesmost hebben dat kuisen ze zelf op (volgens mijn gedacht
gaan ze dan 2 keer nadenken van hoe ze eten en hopelijk hebben ze dit
maar 1 keer voor).
Zo
zijn er kleine regels die het voor iedereen een beetje duidelijker en
vooral leefbaar maken hier in huis.
Zondag had ik zoveel ideetjes maar ik werd enorm veel gestoord in mijn
bezigheden. Telefoon, mails die binnen kwamen, sms'jes, mijn zus die
binnenschoof met haar 4 spruiten. Het was enorm druk en daarom dat ik
zo een klein onafgewerkt stukje gepost heb.
Daarom
schrijf ik nu verder aan mijn thema waar ik wou eindigen.
De
laatste dagen ben ik aan het denken aan wat koestermomentjes. De
dagen met mijn jongens. De keren dat we een spel spelen. Momenten dat
ik hun stemmetjes
hoor aan de telefoon. Gewoon de momenten waar we er als trio staan.
Mijn
zorgen ebben een stuk naar de achtergrond als mijn 2 jongens er zijn
en als ze er zijn geniet ik 100%.
Als
ik vraag gaan we een spelletje spelen dan zegt Lander soms ik ben nu
dit bezig en na een halve dag of binnen een half uurtje staat hij er
met een spelletje om te doen. Het is echt wel leuk zo kan ik ook
ervan genieten dat
de jongens hier gewoon bezig zijn met dingen. Ze spelen met de LEGO,
treinen, Volker geniet om dingen op te zoeken want zo babbelt hij je
letterlijk onder tafel over Captain America of andere Marvel
superhelden. Hij speelt en knutselt hier rond, hij maakt toneeltjes,
hij maakt Power Point presentaties 'met animatie' (zo schattig) en we
doen gewoon dingen samen. Lander en Volker hun hoofdjes zijn altijd
aan het denken wat gaan we doen.
Lander
begint de voordelen van het schrijven en te lezen te zien. Want als
hij aan de PC zit of aan de laptop dan vraagt hij bepaalde dingen te
schrijven en dan ben ik die erbij komt zitten en zegt je gaat naar
daar en dan naar daar en dan typ je bv. L E G O C I T Y en dan
enter. Zo leert hij zijn letters kennen volgorde van bepaalde woorden
en de indeling van het keyboard. Zo heb ik Volker dit aangeleerd in
het 1ste leerjaar. Ik lag toen dat schooljaar nog in Pellenberg en ik
had toen een flatscreen aan mijn bed. Je kon er ook op internetten en
als Volker een filmpje wou kijken dan spelden we de woorden. Zo zat dat kleine ventje van 7 jaar te surfen en wij te dicteren. Volker
heeft daar nu nog profijt van.
Maar
er zijn toch zo van die momentjes die je bij je blijft dragen. Als de
jongens binnen komen als ze van hun papa komen en je een knuffel
geven en beginnen te vertellen. Zo heb heb ik dinsdag samen met
Lander gitaar gespeeld. Ik ben zeker niet muzikaal maar Volker zat
in het complot. Er stond een stoel naast me en lander kwam op zijn
zijde bij me liggen. Hij legde zij hoofd in mijn hand en mijn hand
begon op zijn neus te duwen en aan zijn neus te draaien. Dit vond hij
al heel grappig maar toen begon ik echt met op zijn buik op en neer
te gaan en kriebelen dat dat deed. We hebben enorm hard gelachen. We
hebben er een leuk filmpje van gemaakt.
Vandaag
is het leesdag want de jongens moeten niet elke dag lezen maar af en
toe moet dit vind ik. Lander leest niet zo graag maar ik heb op de
tablet enkele leesboekjes verzameld en zo kan hij lezen. Af en toe
zoek ik even achter wat nieuws.
Maar
hierboven is het weer aan het draaien dat hoofdje van me. Ik wist
niet dat scheiden zoveel pijn deed. Wat mis ik ons soms. Al weet ik
dat ik de goei beslissing heb genomen maar het doet nog soms zoveel
pijn. Toen ik nog niets voor had was en alles nog ok maar ook al was het
niet altijd rozengeur en maneschijn het liep wel vlot. We waren een
hecht gezin. Toen hij ooit in het ziekenhuis lag ben elke dag op
bezoek geweest. Hij was er keer op keer 100% toen de jongens werden
geboren maar heel vaak was ik diegene die zorgde voor heel wat
praktische zaken. Boodschappen ook al deden we die samen ik was het
lijstje, ik ging naar de dokter of deden we dat samen ik nam steeds
contact, ik had vaak contact met de juf van Volker ook al werkte ik
op dat moment ook op school in de opvang ik zag de juf dagelijks.
Vaak zegt mijn omgeving je was een echte steunpilaar. Wat ik niet kon
geloven maar nu meer en meer kan begrijpen. Ik dacht altijd dat hij
en ik enorm veel samen deden. Maar op 23 februari 2011 en erna vroeg ik om
hulp en hij heeft me gewoon laten vallen als een baksteen. Ik denk
niet dat hij de situatie aankon. Dat maakt dat het wat moeilijk.
Waarom hebben veel mannen dat instinct niet om te zorgen voor? Hebben
ze zich gemist in de genen van de mannen? Hebben mama's hun zonen te
stoer opgevoed? Het zijn allemaal vragen die je je dan stelt. Je hebt
het maar voor als vrouw en er zullen wel meer vrouwen in dezelfde
situatie als ik zitten. Maar ook al doet het nog pijn ik heb de
juiste zet gedaan. De jongens vliegen nu heen en weer en is dit beter
ik denk het wel. De jongens zitten niet meer midden in de ruzies die
er waren en leven nu zoveel dagen bij hun papa en dan zoveel dagen
bij mij en dat is een zalig gevoel. Ik kijk er steeds naar uit als ze
komen en ik weet van mezelf dat ik niet de meest actieve mama ben
want weggaan is moeilijk alleen maar ik maak wel tijd voor mijn
jongens spelen, knutselen, vertellen, Het zijn warme gedachten
maar dat neemt niet weg dat ik mijn gezin niet mis.
Maar
je bent er altijd maar op de moment dat je dan hulp nodig hebt haken
ze af en dat doet pijn.
Ooit
was er een tijd dat ik vrienden en vriendinnen had met de naam Wendy,
Sarah, Benny, Frederik, Evelyne, David, en dan word je ouder en
krijg je een vriendinnen als Jeannine, Simonne, Leona erbij. Maar ook
mensen die me nauw aan het hart liggen zal ik koesteren. Patricia,
Lieve, Annemie, Sabien, Greet, Martine, Marjan, Ilse het zijn
allemaal topmensen die me steunen en verder helpen. Ik zou zeggen
zonder hen kan ik niet verder. Ook wel omdat ik fysiek ze moet
toelaten in mijn leven maar ik zie ze ook als vriendinnen. Het is
mooi om het mee te maken zo een zot ding die haar leven in handen
moet leggen van deze dames maar ook heren want ik kan niet alle
mensen hun naam neer schrijven want hier komen heel wat mensen over
de vloer. Ze
hebben 1 doel Inge zover mogelijk krijgen.
Vorige
nacht kon ik even niet goed slapen en ik kreeg ineens een bericht in
mijn Facebookbox en het was een gast die ik had tijdens mijn job op
Monte Rosa. Het
was leuk om te lezen dat het hem goed verging na een paar
omzwervingen.
Het
is vandaag voor alle belgen Nationale Feestdag Het
is de datum waarop in 1831 de eerste koning der Belgen,
Leopold van Saksen - Coburg - Gotha, de grondwettelijke eed aflegde
als Koning en dat alle Belgen een dagje vrij krijgen. De winkels zijn
gesloten en in onze hoofdstad Brussel is het nationale defilé voor
het Koninklijke Paleis met natuurlijk onze koning.
Het
maakt dat ik ook geen kine heb en dus een dagje vrij. Straks komen de
jongens bij me om 6 uur en ik ben er enorm blij om mijn 2 spruitjes terug te zien.
Deze
week gaan we dan ook ons
stiftenprojectje doen. Ik zie het wel zitten met mijn 2 kerels. Ik
heb voor hun kamer ook rekjes gekocht. En woensdag en vrijdag gaan we
de kamer op orde zetten. Het tafeltje gaat de kelder in en de rekjes
krijgen
een plekje op hun kamer. Er komen leuke kadertjes met helikopters en
kunstwerkjes. Op hun bed liggen leuke dekbedovertrekken van de
Minions. De bedoeling is ook dat ze een Minion muur krijgen met
zelfgemaakte Minions. Maar dit zit nog een beginfase.
Deze
week heb
ik een heel gevoelige periode en om het minste komen de tranen naar
boven. Ik ben duidelijk nog niet ver in mijn verwerking. Mijn
psychologe vertelde me dat er speciale strandrolstoelen zijn in
Mariakerke een deelgemeente van Oostende. Ondertussen zal bijna elke
badstad zo een strandrolstoel in hun bezit hebben. Het was echt iets
voor mij. Neen ik wil dit niet. Waarom niet vragen mensen zich af. Ik
wil dit niet alleen al de transfer rolstoel- strandrolstoel bij
mensen die ik niet ken en mensen die niet weten hoe ze Inge moeten
hanteren om de pijn zo minimaal te houden. En dan nog eens met zo een
bombastisch ding het strand op. Mensen moeten me duwen en als er iets
gebeurt dan sta ik daar en kan ik niet eens weg. Mensen die dit nog
nooit gezien hebben staren het hele gedrocht aan en al die aandacht
heb ik niet nodig.
Al
zou ik heel graag eens naar zee gaan om eens te kuieren langs den
dijk en een ijsje te eten, een terrasje te doen met een drankje, een
wandeling over de pier met meeuwen die gieren en fladderen rond je
hoofd. Het is 5 jaar geleden dat ik dit nog eens heb gedaan. De
laatste keer dat ik het strand heb gezien en gevoeld was in 2010 in
Oostduinkerke en Nieuwpoort. Toen zijn we met oma naar zee gegaan.
Oma
voelde zich niet zo fit en ze is veel in het vakantiehuisje gebleven
maar We hebben ons als gezin enorm goed geamuseerd. We zijn gaan
zwemmen, we zijn naar Plopsaland geweest en we hebben veel ijsjes
gegeten op en aan het strand. Dat was echt een fijne vakantie.
Ik
koester zo de momenten die ik heb gehad met de jongens toen ik nog
rondliep. Ik had zo een leuke tijd met de jongens maar nu zijn mijn
momenten veel intenser. Ik
ben er niet zo vaak mee bezig maar nu krijg ik het weer op mijn
brood. De rolstoel en de andere beperkingen die liggen me soms heel
zwaar op de maag. Ik mag niet terug denken aan vroeger want ik leef
nu en mijn rugzak is nu net iets gevulder dan vroeger. Het zit nu
gewoon in mijn bagage dat ik moet sleuren. Ik ben nog steeds Inge
alleen kom ik nu met een pakketje.
Dat
ik een handicap heb en een NAH dat weet ik ondertussen wel en mensen
moeten dat niet steeds in mijn gezicht smeren. Ik probeer er te zijn
voor mijn omgeving en mijn jongens en die 2 zijn super belangrijk en
komen op de eerste plaats en dat zal altijd zo blijven. Ik zal ze de
kansen geven waar ze recht op hebben en zelfs meer. Ik ga ze niet
rotverwennen maar ik ga ze allebei overdonderen met heel veel warmte.
Mijn 2 sterren ze verdienen alle twee het allerbeste.
Het is een kleine
week dat ik iets van me heb laten horen. Maar het is enorm leuk
geweest met mijn jongens en het draaide uit op een emotionele sisser.
Ik heb me gewoon van dag vergist en dat was een reden om een ganse
tirade naar mijn hoofd te krijgen en op dat moment voelt hij zich zo
sterk. Hij weet dat hij me onder tafel kan praten. En fysiek staat
hij ook zoveel sterker dan ik en ja dan knijp ik ze maar ik kan dan
ook mijn mond niet houden wat uitermate dom van me is.
De jongens zijn nu
bij hun papa want het is speelstraat bij hen. Het is mooi weer en
laat ze maar genieten die 2 maatjes van me, ik ga ze zeker vandaag
eens bellen. Mijn 2 kerels ze zijn toch het beste wat me is
overkomen.
Als ze bij hun papa
zijn en ik gun ze het dan mis ik hen enorm en ik ben steeds bezig om
hen uit te dagen als ze er zijn. Ik speel met hen en ik knutsel en
frutsel met hen,...
Ik
ben nu bezig met een nieuw projectje in samenwerking met het
internet, Tekenen met stiften en bedruppelen met alcohol. Je hebt
nooit hetzelfde resultaat. Maar ze komen wel tegen de muur op de
gang. De nageltje hangen er al, de schildersdoeken zijn al aangekocht,
de stiften zijn toegekomen en nu nog enkel mijn jongens die gaan zich
kunnen uitleven. Hopelijk vinden ze het super. Het zal aanpassen zijn
want je moet geen tekening of figuur maken maar enkel onwilkleurige
lijnen en dan vlekken maken met een spuitje, een pipet, een rietje
het maakt niet uit. Je veroorzaakt een speciale reactie met alcohol.
Geen bier of wodka maar met alcohol uit de apotheker, enkel te
gebruiken onder begeleiding van mama.
Gisteren
ben ik een ganse dag bezig geweest om te zoeken naar het resultaat
dat ik wou bekomen. Gelukkig had ik nog een schilderdoek waar ik op
kon knoeien. Daar kreeg ik het effect maar ik wou dit ook in z'n
geheel zien. Doekje van 20 op 20 cm en dan start. Het is echt ferm ik
ben er wel sinds gisteren aan bezig om alles mooi te krijgen. Vandaag
heb ik het afgewerkt en het is ferm.
Vandaag is mijn zus jarig ze
wordt 42 jaar. Als je erbij nadenkt dan denk je amai wat worden we oud. J
Ik ben 40 en ik verjaar nog dit jaar en dan gaan we ook op weg naar een leven
met meer en meer ervaring en de jongens die groter en ouder worden. Mijn
jongens zijn kleuters meer maar echte lagere school jongens. Ze kunnen lezen en
schrijven en je kan ze niets meer wijsmaken. Volker vindt het leuk als je iets
verteld en hij wil er meer over weten dan gaat hij ernaar opzoek. Ik heb hier een
kinderencyclopedie en een kinderatlas en ik laat hem ook wel zoeken op
internet. Ik vind het geweldig als hij dan toch afkomt met een duidelijke
uitleg. Meestal weet over wat hij wil weten en als ik het niet weet (ja, ik
weet niet alles) dan zoek ik ook wel eens mee. We zoeken zeker samen als het
over films gaat.
Vandaag zijn ze meegegaan naar
Pellenberg voor mijn kinesessie en het was echt leuk. De frietjes hebben
gesmaakt en ze hebben zich rot geamuseerd. Lander en Volker heel even op de
tablets en dan evenwichtsoefeningen op de ballen. Er was 1 bal bij die leek op
een Minnion. Achterna had ik ze frietjes beloofd uit de cafetaria. Lander die
ineens geen zin had in frietjes en een appel koos en ik die een smos kaas nam.
Volker nam als afgesproken frietjes. Het was zo gezellig onder ons 3.
Tot
ik zei: er zit daar een varkentje!!!
De jongens: Waar mama, mogen we eens gaan
kijken?
Ik: Ja, hoor geen probleem.
De jongens naar buiten en niet veel later terug
binnen. Mama, er is geen varkentje
Ik: Oe er is geen varkentje weet je wat ga
straks eens voor de spiegelstaan dan kan je een varkentje zien. J
Volker had mijn mopje direct door
en toen we thuis kwamen en we stonden in de lift zei ik tegen Lander kijk eens
in de spiegel en je zal het varkentje zien en toen had hij het echt door het
was echt grappig om te zien en te horen.
Sabien was echt blij om de
jongens nog eens te zien. Sabien had lekkere drop mee voor me uit Nederland. Ik
ben even op de afdeling geweest en ze vonden het super om de jongens nog eens
te zien. Jeroen, Peter, Bea, Klaar, Mireille iedereen vonden dat mijn kleine
ventjes groot zijn geworden ook al is dat kleinste ventje nog steeds een klein
ventje.
En ik ik ben soms ook wel blij om
terug te gaan en te zeggen hallo gaan we iets nuttigs doen. Nu er een
vooruitzicht is om eens bij te oefenen dan ga ik er gewoon voor 4 weken. 5
dagen- 4 weken dat zal wat geven.
Vorige
nachten waren echt zwaar. Is het nu het weer of andere zaken ik vraag
het me af want ik heb enorm veel pijn gehad in mijn kuiten. Bij elke
beweging die ik deed kreeg ik een kramp erin en aangezien ik niet
veel kan bewegen was dat om de haverklap omdat ik steeds dezelfde
beweging maak.
Ik
heb geprobeerd om mijn bed te kantelen zodat ik naar beneden zakte.
Zo kan ik mijn voeten plat tegen de achterkant zetten en druk
uitvoeren om die kuiten te stretchen. Maar ik kreeg mijn voet niet
altijd plat waardoor de krampen steeds terug kwamen. Echt pijnlijk.
Uiteindelijk dacht ik als ik nu ga staan langs mijn bed dan moet ik
die voet wel op 90° zetten en dan verdwijnt de kramp. Ik heb dit
gedaan en het lukte me ook en toen ik op de rand van mijn bed zat had
ik last van een tremor in mijn linkerbeen. Been even veranderen van
positie om dan weer te beginnn trillen. Daar ging mijn nachtrust. Om
6 uur heb ik een SMS gestuurd naar Lieve ik ben wakker want ik heb
pijn. Lieve is dan zo een schatje en zegt ik ben daar.
Gedurende
de dag was ik dan ook een votje. Ik was doodop en het enige wat ik
kon denken is slaap Inge slaap. Het was zaterdag en ik ben in slaap
gevallen om 8 uur tot 10 uur en toen nog een uurtje en zo goed als
gans de middag ik had nochtans heel wat plannen. Het enige wat ik heb
gedaan is even mijn was herhangen want mijn gezinshulp had alles op
elkaar gehangen en de washandjes in een bolleke derop gelegd. Zo kan
het helemaal niet drogen. Maar binnenkort is dit opgelost.
Ik
heb mijn aanvraag gedaan om naar een andere dienst over te gaan. Ik
heb nu een gezinshulp van het OCMW. Die zijn bij ons terecht gekomen
omdat ik gezinshulp nodig had en de eerste die springt die neem je.
Omdat je nu eenmaal hulp nodig hebt. De Laatste tijd ben ik niet zo
tevreden maar ik heb iets te lang gezwegen omdat ik mensen ook wel
kansen wil geven. Het is ook niet leuk want sinds ik hier woon heb al
13 mensen over de vloer gekregen en dat ben ik een beetje beu.
Het
is ook zo dat ik gewoon vraag om rekening te houden met mijn noden.
Ik weet wat ik voor heb en ik wil me er niet achter verstoppen maar
ik kan het niet wegcijferen. De NAH is er nu eenmaal en na 4 jaar en
6 maanden durf ik mijn NAH te herkennen en te erkennen. Met het
erkennen heb ik het heel lang moeilijk gehad. Je hebt het fysieke
maar ook dat andere aspect en nu heb ik het over dat laatste. Ook al
kan ik het goed uitleggen er is toch heel wat veranderd in dat hoofd
van mij.
Lawaai dat harder binnenkomt.
Dingen sneller over het hoofd
zien.
Chaos in mijn hoofd.
Dingen vergeten waardoor ik vaak
met remiders werk en lijstjes.
Ik moet optijd mijn rust nemen
en
Ik
moet vaker doseren en ik zit op een Faceboopagina van de Vlaamse Liga
NAH. Het is zo wat samen delen van wat we voor hebben. We kunnen
elkaar steunen maar we kunnen elkaar ook wel helpen om alles een
plaats te geven en je weet ik ben niet alleen. Het ergste is geen
erkenning van je omgeving krijgen. Mijn omgeving gaat gewoon soms
veel te snel en kan dat tempo niet steeds volgen. Ze gaan al snel
zelf invullen hoe ik iets moet doen of me zelf gaan negeren en
wegblijven. Inge is zo anders geworden. Natuurlijk ben ik veranderd.
Ik ben 16 maanden van huis geweest en een ik heb een
hersenstaminfarct en een coma achter de rug en dan zou je als mens
niet mogen veranderen. Zelf wil je dit ook niet dat veranderen want
ik was best tevreden met mezelf. Ik heb mezelf terug moeten leren
kennen en dat was niet altijd even aangenaam. Niet qua karakter maar
gewoon ontdekken dat je bepaalde dingen niet meer kan. Het is soms
heel pijnlijk. Daarom schrijf ik dit ook allemaal het is een dagboek
en af en toe lees ik het eens en weet ik van waar ik kom.
Waarom
sta ik daar nu ineens bij stil? Heel grappig maar het komt zomaar op
in mijn hoofd en ik besef nu meer en meer Inge je moet soms eens op
uwe rem duwen en hopelijk doen de mensen dat ook uit men omgeving. En
tja anders razen ze je voorbij en zullen ze ooit wel eens door hebben
dat ze te snel zijn gegaan.
Donderdag:
ik heb al een paar dagen een knagend gevoel en ik zoek uit wat er aan
de hand is.
3
Keer per week krijg ik gezinshulp maar de laatste tijd ben ik niet zo
tevreden. Ze doet haar taken niet naar behoren en naar mijn zin en
het is niet dat ik de meest moeilijke persoon ben maar het moet wel
juist zijn en het moet goed aanvoelen. Ik maak steeds een planning op
voor de week en dan moet dit gewoon ingevuld worden door hen. Was is
er elke keer, haar wassen, 1 of 2 per week, stofzuigen, boodschappen
doen op maandag of woensdag, opruimen komt elke keer terug en elke
woensdag mijn jongens halen op school. Ik weet ook dat ik niet alles
kan vragen maar ik moet wel op ze kunnen rekenen. Er zijn de laatste
maanden verschillende dingen die fout gelopen zijn en nu is mijn
emmer overgelopen.
Zo
komen er dingen op plaatsen waar ik niet aan kan. Kledij die helemaal
door elkaar liggen. Volker bij Lander en omgekeerd. Inge bij Volker?
Soms de onlogische gedachte is me soms iets te veel. Soms zet ze de
venster open en dan komt al het lawaai heel hard binnen. Ik wil niet
alles op mijn NAH steken maar het is iets waar ik gans mijn leven
rekening zal mee moeten houden. Ik moet er rekening mee houden maar
ook mijn omgeving. De tv die niet luider dan 6 of 7, mijn
jongens mogen praten maar roepen neen in een kleine ruimte zeker niet
en zo zijn er nog dingen waar ik rekening moet mee houden.
Als
ik er steeds moet op hameren dan vind ik dit niet zo fijn. Ik wil
gewoon dat mensen zich een moeten inbeelden hoe het voelt voor Inge
om steeds prikkels te krijgen die te veel zijn. Het is alsof je naar
een plaats waar je 1001 dingen tegelijk wilt zien maar niet kan. Die
prikkels zijn er bij mij ook en ik kan ze niet plaatsen maar ik kan
er ook niet 1tje uitkiezen neen alles blijft maar komen.
Daarom
is het ook zo vermoeiend omdat je blijft stampen tegen een muur en je
geraakt er niet meer door.
Ook
het steeds jezelf moeten verdedigen en het blijven uitleggen aan
mensen hoe het hier eraan toe gaat. Op die 18 maanden dat ik hier
woon heb ik al ongeveer een 12 man weten passeren van gezinshulpen.
Ik hunker naar stabiliteit en ik hoop die te vinden.
