Na een rustige start van de week met een schilderij maken op doek met zijdepapier zijn we ook met An mijn zus en haar 6 kerels naar Bobbejaanland getrokken. Brecht had zijn hond mee die mee binnen mocht voor 3 euro.

Ik moest nog tickets kopen voor de hond, Volker, Lander en mezelf. Je moet kunnen aantonen dat je een handicap hebt. Je parkeerkaart licht in de auto en dan moet je nog voor jezelf uitmaken wat nu. Je kan aanschuiven maar dan loop je vast zeker met de rolstoel. An mijn kaart gegeven en mijn begeleiderspas. Tja ik ga toch niet gans mijn medisch dossier meenemen. Die mevrouw vroeg An of ik in een attractie kon gaan? Neen, dat is geen goed idee dus mocht ik gratis binnen. De jongens waren in hun nopjes: boomstammetjes, bandenbootjes, andere bootjes, rollercoasters en een 3D-atraktie het was een prachtige dag. Op het einde van de dag kregen de jongens een cadeautje een echte Bobbejaanland sherrifster en een knuffel.

Op het einde van de dag bij het instappen in de auto (camionette) moet ik even op mijn benen staan maar dat was buiten Inge gerekend. Ik moet tot stand komen en dan moeten An en Robin me een stuk in de auto zetten omdat hij te hoog is. Lap daar heb je het al ik was fysiek zo moe dat ik niet eens op mijn benen meer kon staan.

Op het einde was er een woord-wisseling omdat An een voorrang moest geven en dat buiten de zin van… Lander, Volker, Robin en ik waren er niet goed van en toen kreeg ik een belediging naar mijn hoofd. Onder de noemer het was een grapje. Wat ik duidelijk niet door had. Ik kan eens lachen met wat ik voor heb maar het moet wel een beetje in de context zijn he.

'Ik moest zwijgen want ik kan niet rijden en dat ik nooit heb kunnen rijden'

dat was zijn uitval.

Ik was er effe niet goed van en mijn grote zus is opgekomen voor ons maar het kwaad was geschiet.

Zaterdag bij een vriendin met het gekende resultaat een maagontsteking zie in mijn ministukje van gisteren.

De dokter was er en nu moet ik Motilium nemen 4 keer per dag allee weer iets erbij. Maar het is aan het beteren. Volker en Lander zijn super attent en zeggen af en toe gaat het mama, je ziet er niet goed uit echt wel schattig.

Mar ik laat me niet kisten door een dom beestje in mijn lijf. Al is het wel vechten tegen het beestje dat ik niet wou.

Sinds mijn Mexicaanse griep, longontsteking en hersenstaminfarct ben ik echt vatbaar voor virussen en bacterie. Het is echt vechten tegen … Soms ben ik het vechten zo moe, het steeds opboksen tegen een ding dat je niet kan zien maar ik zit weer eens met de gebakken peren. Het is alsof ze mij moeten hebben. Dit gaat nu al 4 jaar en 6 maanden zo en wennen doe je niet. Aan heel deze vervelende situatie wen je niet. Je leert er mee omgaan, je geeft het een plaats in je leven maar wennen en aanvaarden dat zit er niet in.