Vandaag is het de internationale dag van de linkshandigen. Ik behoor tot 10% van de wereldbevolking.

Je hebt zo van die weken waar je vele vragen krijgt. Zo was er 1tje die af en toe terug komt. Inge heb jij een relatie?

Na mijn scheiding in 2014 heb ik geen relatie meer gehad en ik ben er ook niet mee bezig. Toen ik nog gehuwd was zag ik mijn partner enorm graag ik ging door het vuur voor hem. Het is door ziek te worden en te zijn dat we uit elkaar zijn gegroeid. Hij iets meer dan ik, ondanks het feit dat ik de stap heb gezet om weg te gaan doet het toch pijn. Want als er iets is wat ik niet deel is het mijn partner. Het is nu zo en ook al ben ik nu alleen ik mis hem soms maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet.

Maar een nieuwe relatie neen dank u. Ik heb nog liever een goeie vriend dan een lief.

Laatst kreeg ik een goeie quote binnen:

Als je EX zegt; je gaat nooit meer iemand vinden zoals ik

en dan zeg jij; dat is juist ook de bedoeling?

Dat vond ik zo een goeie en dan denk ik het is zo de waarheid. Hij heeft me pijn gedaan maar ik wil nu ook verder met mijn leven en op dit moment past er geen relatie in dat plaatje. Ik heb vrienden en meer moet dit ook niet zijn. Trouwens als je in een rolstoel zit zoals ik stel je je niet snel open voor een nieuwe man. Allee ik toch niet. Ik ga er vanuit dat ze die last van die Fysieke handicap niet op zich moeten nemen omdat ik me dan ook schuldig ga voelen. Soms lijkt het me wel leuk om naast een man te liggen en zijn benen, armen en lijf te voelen aan het mijne. Maar op dit moment zeg ik neen dit wil ik niet. Trouwens door mijn incontinentie stel ik me nog minder snel open. Maar mijn hartje is niet van ijs en als ik een mooie en vriendelijke man tegenkom dan geniet ik daar van. Zo heb ik een tijdje geleden toen er in de winkel een man een stap achteruit ging en ik tegen hem reed kreeg ik een warm gevoel in mijn hartje. Het was zo grappig.

Maar een relatie, neen. Echt niet!!! daarvoor is er iets teveel gebeurt. Het ziek worden, het ziek zijn, de coma en revalidatie en dan de scheiding. Mijn hoofd kan het er allemaal niet bijnemen. Mijn hoofd heeft al genoeg te verwerken. Ik ben al blij dat ik de basis dingen kan doen en opnemen en ik ben blij met de extra drukte in huis van de jongens.

PIJN

Gisteren door te lang gestretcht te liggen van mijn been en knie moet ik dit ook vandaag nog bekopen. Op zo een momenten voel je je letterlijk beperkt. Ik weet door de ossificaties weer goed mijn knieën en bekken zitten. Ik kon mijn been niet volledig strekken of plooien maar nu doet elk hobbeltje pijn. Het stappen doet pijn. Zowel Lisa en Yasmine hebben heel hard hun best gedaan om alles op z'n plaats te krijgen en de pijn de reduceren. Morgen hebben we Annemie terug en dan… we zien wel.

Vandaag vertelde mijn mama over een vriendin die iemand kende die een hersenbloeding had gehad. Ze vond dat die persoon veel erger eraan toe was dan ik!!! Mijn mama was toch wel even in haar poep gebeten want die persoon kan stappen met ondersteuning, ok ze is halfzijdig verlamd. Ze kan lezen ze heeft links moeten leren schrijven en ze is ongeveer 25 jaar ouder dan ik. 

Hoe kan een persoon zo onwetend een oordeel vellen. Sommige mensen hebben al een goed leven gehad. Ik die dit voor heb op vrij jonge leeftijd en ik heb 2 jonge kinderen in huis en een permanent een rolstoel en een oog en oor dat niet werkt. Wat is erger zij of ik? Geen van beide want uiteindelijk is het gewoon anders. Het enige wat je hebt dat de ene de situatie wat meer opblaast dan de andere persoon. Tja de ene kan beter relativeren dan de andere. Maar ik word wel weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt.