Het wordt allemaal wat rustiger terug in mijn hoofd. Al is het allemaal nog niet verteerd al zijn de momenten van me slecht voelen minder lang. De nacht van zaterdag op zondag en zondag had ik echt mijn dieptepunt bereikt.

Ik ben blij dat ik het heb gedeeld met de mensen die me dierbaar zijn. Verpleging, kine, Ilse, vrienden, Marc en co.

Op 1 ding zijn ze er allemaal over eens ik heb niet gefaald. Niet als persoon, niet lichamelijk en natuurlijk niet als mama. Ik moet het enkel mezelf nog wijsmaken.

Vandaag kwam Ilse mijn psychologe en ze had haar huiswerk gemaakt en had mijn blog gelezen. 1 voor 1 hebben we de vragen beantwoord en 1 voor 1 kwamen de tranen en het waren er veel ook al zal Ilse dit ontkennen.

Maar 1 ding weet ik:

Ik ben niet schuldig aan het ziek worden. Griep, longontsteking en hersenstaminfarct.

Aan mijn lange revalidatie periode 3 maanden + 13 maanden. Het was nodig en het heeft zeker heel wat dingen terug opgeleverd. Zelfstandig zitten, zelfstandig kunnen wonen mits ondersteuning van een gezinshulp voor praktische zaken. Boodschappen, poetsen, koken dat zijn dingen waar ik hulp voor nodig heb. Het is misschien raar maar vroeger deed ik bv. kuiste ik niet graag maar nu mis ik het wel omdat het niet kan. Als er een plek op de grond is kan ik deze niet zomaar opkuisen en dat is niet zo fijn.

Schiet ik mijn jongens tekort: neen zeker niet ik kan niet alles meer maar ik kan wel nog heel veel en mijn tijd deel ik gewoon anders in. Er zijn meer intensere momenten door samen spelletjes te spelen, creatief te zijn en er worden enorm veel dingen verteld. En dat is genieten samen dingen doen en dat is het meest belangrijke stuk in het geheel.

Af en toe komt het iets te hard binnen maar ik zal er wel komen denk ik. De periodes duren minder lang maar ze zijn daarom niet minder dan vroeger. De intensiteit is even straf maar ik kan het sneller laten rusten.