Na alles wat ik gisteren heb gepresteerd ben ik als een blok in slaap gevallen en om 7 uur stond Lieve aan m’n bed deze morgen. Het was maar een week geleden maar Lieve en ik hadden elk zoiets het is zolang geleden.

Dit wou ik gisteren nog vertellen maar ik dacht er aan toen ik al aan het afsluiten was dus effe genoteerd en daarom deze ochtend schrijf ik over m’n frats. Ik woon nu bijna 4 maanden in m’n nieuwe plekje waar ik heel blij om ben maar mijn mama en ik vertrokken naar de receptie. Ik trok de deur achter me dicht en ik kwam beneden en ik zij ‘ik heb geen sleutel bij. Shuk wat nu. Als ik de deur dicht trek zit die deur ook direct in het slot. M’n mama keek me dwaas aan zoals ze dat vrij goed kan J en zei Inge ik heb wel een sleutel he. Oef, mama wil jij me straks binnen laten. Ze begint me dan te plagen ik zal wel zien wat ik doe of ik je binnen laat dat weet ik nog niet. 

Mijn broer is jarig vandaag. Geen feestje maar gewoon verjaardagwensen voor mijn grote broer die 45 jaar wordt.

Deze middag had ik heel wat plannen. Plannen buiten, niet in mijn stekje neen ik moest buiten en dat was toch een serieuze boterham. Ik had gevraagd aan oma of ze mee ging en ze vond het wel een fijn idee maar ze vond het ook wel een beetje eng. Ze had geen zin in een confrontatie met … maar ze wou wel de jongens zien. Ik ben in de elektrische rolstoel naar het schoolfeest gegaan en het was het thema BALLEN. Ik was net op tijd voor de opening en ik heb ze gezien. Het was grappig en had een leuk plekje. Dan werd iedereen naar het midden van de speelplaats geloodst en Iedereen stond kort opeen ik zag Ivo en die ging even zorgen dat ik vooraan stond en het is hem gelukt. Dank u wel Ivo. Lander heb ik niet gevonden maar Volker had ik al snel beet. Ik riep op Volker maar het was wel wat woelig en Adam trok aan zijn arm ‘kijk Volker je mama is hier’ Volker keek naar me en was zo verrast me te zien en er kwam een brede lach op zijn snoet. Even bij gepraat en Lander kwam ook even dag zeggen hij had de Belgische vlag op zijn snoet geschilderd. Ik ben even langs iedereen gegaan om dag te zeggen hoi hier hoi daar. Het was leuk om iedereen nog eens te zien. Rond 15.30 zijn we door gegaan.

Mijn mama en ik zijn dan naar buurtwerk Casablanca gegaan die hadden een buurtfeest. Het is niet mijn buurt maar ik ben jaren geleden stagiaire geweest daar in de kinderwerking. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en ben gegaan het was een heel aangenaam terugzien met iedereen. Ik heb gehoord dat Nicole 1 van de vrijwilligers was opgenomen in het ziekenhuis. Ik wens haar alvast een spoedig herstel. Maar het was vooral de confrontatie met iedereen die ik kende uit een ver verleden. Sommige vroegen wat ik voor heb gehad en die fel verschoten waren. Ze verwachte niet iemand in een rolstoel want ik stond vroeger op mijn voeten en liep rond.

Het was een leuk weerzien met iedereen en het was leuk dat ik de stap heb gezet om buiten te komen. Iedereen kende een stuk van het verhaal maar niet iedereen kende het hele uitschuif verhaal. Ik heb niet veel verteld maar het was wel leuk. Op een moment zat ik met Johan van het buurthuis, de baas van het RISO, Hilde en nog een paar mensen en op een moment vertelde dat ik me wel geamuseerd heb toen ik in Pellenberg lag. Iedereen vond het vreemd maar ik zoals iedereen wel weet kijk ik er zeker niet negatief op terug. Ik heb een heel vermoeiende maar leuke middag achter de rug.

24-05-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

4 dagen per week heb ik kinesist voor wat mobiliteit, flexibiliteit en zelfstandigheid bij te winnen. Sinds ik thuis ben laat ik Annemie die de praktijk heeft en Jozefien en co die samen werken bij haar komen. De eerste keer dat Annemie kwam om eens te zien wat ik kon en niet kon zal ik nooit vergeten. Annemie werd gek J het was ongelooflijk druk bij me thuis er waren m'n kerels, vrienden, m’n broer, nog meer bezoek en ongelooflijk veel lawaai in huis. Annemie was verschoten hoe goed ik functioneerde daartussen. Het was zo grappig. Maar terug naar vandaag.

Annemie had een praktijk (gelijkvloers appartement) en dat groeide sneller dan ze dacht. Hoe het was in het begin weet ik niet maar ondertussen zit Jozefien, Anouk, Leen, Lieve, Famke, Marike en (ergo) An er. Ik zie ze niet allemaal maar het is een pracht team. Vandaag was de officiële inhuldiging van de nieuwe praktijk een huis aan de verre rand van Leuven. Het is een leuke woning met veel licht en veel groen in de buurt.

Vandaag ben ik dan met mijn ma naar de receptie geweest we waren daar op tijd er was al een drukte, de ouders van Annemie waren er om de mensen verder te helpen en zeker ook te genieten van wat Annemie heeft bereikt. En ze mogen trots zijn. Toen de jongens van Annemie binnen kwamen was ze zo trots op haar kerels en amai z'n 2 flinke kerels. Ook haar partner was erbij en hij kon me herinneren als die gene als hij belt dat ik roep hallo, cava. Om 16uur zijn we door gegaan omdat het druk was vandaag en ook omdat ik hou niet zo van recepties. Nooit graag gedaan het is niet omwille van wat er gebeurt is ik ben zo gewoon. Het was gewoon fijn om ook eens enkele mensen te zien die ik herkende. Enkele mensen die ik in pellenberg heb leren kennen en op de conditietraining. Ik had gehoopt Ilse, Jeroen en Sabien te zien maar die kwamen later op de avond.

Jozefien was zo grappig ‘kijk, dat is mijn moe’ zei ze zo fier als een gieter. Kijk mama dat is nu Inge met wie ik 2 jaar geleden op tv ben geweest. Oh ja, je ziet er een pak beter uit dan toen. J mijn ego steeg al met 25% of meer naar omhoog. Het was leuk om Annemie en co te zien in op hun nieuwe stekje. Ik ben er zeker van dat Annemie een krak is in wat ze doet en wat ze kan bereiken. Kine praktijk Annemie een plekje waar ze je helpen met efficiënte therapieën voor complexe neurologische aandoeningen.

En ja ik hoor ook in dat clubje. Ik ben al bijna 2 jaar in haar clubje en ik ben heel blij dat ik ze ken. Ze heeft mij leren kennen, m’n gezin leren kennen met alle ups en downs ze blijft geloven in iedereen en iemand in een vakje zetten kent ze niet.

Het was een leuke drukke dag met heel veel impulsen, de racebaan is open in m’n hoofd en moet nu alles een beetje verwerken.

23-05-2014 om 19:44 geschreven door Inge  

Het was weer een drukke dag zoals altijd normaal 3 afspraken maar 1 was er weggevallen en dus kon ik een andere afspraak erbij nemen. Een afspraak die normaal volgende week ging plaats vinden maar dat zo snel mogelijk plaats moest grijpen. Eerst kine met Jozefien en het was super ik heb kei goed kunnen stappen en een heel klein beetje evenwicht oefeningen maar ik moest snel gaan zitten ‘de tijd zat erop’.J

Dan was Ilse er en we hebben enorm gelachen en gebabbeld over van alles en nog wat maar vooral over mezelf. Dat is zo met een psy aan je been.

Deze middag had ik normaal Dominique maar die komt morgen maar ik had een mailke gekregen van mijn ex-partner. We hebben effe gebabbeld en dat liep niet zoals het hoort en dat was dus een snel gesprek.

De volgende keer doe ik dit echt niet meer een gesprek aangaan om dingen te regelen. Het is buiten de spelregels als je met een bemiddelaar werkt en helemaal niet leuk. Alles gaat via de bemiddelaar (tussenpersoon). Zo zal het op dit moment gaan en ik hoop dat het binnenkort op een normale manier kan gaan.

Morgen moet ik naar een receptie van de nieuwe praktijk van de kinesisten, ik kijk er alvast naar uit.

Ik moet echt eens gaan leren doseren want het is een verschrikking de laatste weken.

22-05-2014 om 19:54 geschreven door Inge  

Het was al een tijdje geleden dat ik ondergoed had gekocht voor mezelf en vandaag was het zover. Ik had een raming gemaakt en weg was ik met de elektrische rolstoel en met Marjan. Op weg naar de stad hadden we al afgesproken om een ijsje te eten in de stad. Hop naar de C&A maar daar hebben we niets gevonden ook al had ik gekeken op de webshop, pech dus maar we kwamen wel buiten met een T-shirt, trui en kousen. Maar we gingen verder. In Portobello’s een herenwinkel en dat is de winkel van Marc de broer van Lies die bij mij op de gang lag in Pellenberg, even dag zeggen aan de broer en het was zo lang geleden en het was leuk om eens bij te praten. Hoe gaat het met Lies enz. We hebben telefoonnr. gewisseld en deze avond heb ik haar gebeld. Dan even naar de Hunkemöller waar ik niets gevonden heb, om dan ons doel op iets anders te zetten en Mafrans binnen te gaan voor een Mixer. Even onze doelen doorgeven en daar kwam onze Bosch tevoorschijn een klein lief doosje. Schuin over de Mafrans heb je de Inno J ik was het al bui en direct naar de verkoopster en gevraagd wat ik moest hebben we hebben 2 BH’s gevonden. Geen fancy dingen maar gewoon dingen. Marjan toonde er me een paar en da was lelijk met veel bloemen of fratsen eraan maar dat is echt niets voor mij. Morgen gaan we de eerste eens aandoen. J Op het einde hebben we een ijsje gegeten. Een hoorntje met banaan en mokka. Dat was zo lang geleden. Het was echt top. Nog even een Martino kopen in het station en dan vlug naar huis. Toen ik in de Diestsestraat liep zag ik m’n appartementsblok en het gaf me zo een goed gevoel. Het was mijn plekje. J Zo eens een middag buiten komen het deed me deugd zo de zon op m’n snoet. Maar aan de andere kant eer ik buiten kom dan zijn we al een paar dagen verder. Zo ben ik al meer da 3 maanden aan het plannen om naar de Ikea te gaan. Wie weet volgende week of… Zo gaat het met Inge het gaat op en neer en dan zie ik wel hoe het gaat. Maar ik kijk er enorm tegen op maar als ik terug ben dan ben ik heel trots en tevreden dat ik het heb gedaan. Effe BENG de confrontatie en achteraf oef ik heb het gedaan.

20-05-2014 om 21:15 geschreven door Inge  

19-05-2014 om 17:50 geschreven door Inge  

Het is een beschrijving van hoe de laatste 3 dagen zijn geweest voor me. Vrijdag kwam de bemiddelaar met de bedoeling om alle papieren te bekijken. Maar het was een heel moeilijke dag. Blijkbaar wilt er me ene breken maar dat wil ik niet. Ook logisch want IK moet verder voor mijn 2 kerels en Darwin. Al dat geruzie is niet nodig!!! OK, ruzie maken doe je met 2 dus ik mag mijn aandeel niet ontkennen. Het gaat er niet om wie de beste is. De papa en ik willen alleen het beste voor de jongens. We zouden met 2 toch door 1 deur  moeten kunnen gaan.

Hij heeft het moeilijk met mijn achterban. Kan ik begrijpen maar het is nie zo dat ze me van alle verhaaltjes in mijn hoofd steken. Ik kan nog steeds m’n eigen idee vormen. Ik leef alleen en in het weekend en woensdagnamiddagen samen met mijn jongens en “DAT ZIJN MIJN GENIETMOMENTJES”.  Samen spelen, vertellen, eten, enz. Vrijdag toen de jongens er waren hebben we genoten en genoten. Lander vroeg me wanneer gaan we naar de film met de orka kijken de 3^de. Het was echt leuk. Die middag had ik gehoord dat de jongens niet graag kwamen. Ik was toch wel benieuwd. Ze vertelde alle 2 dat ze hier wel graag kwamen maar spijtig dat we niet altijd buiten kunnen en dat hier niet alle dingen hier staan. Bv. ambulance, verschillende lego dingen,… Nu ja als dat het probleem kan ik niet veel doen. Buiten af en toe eens buiten gaan. (*)

(*) Ik vind het enorm erg om mee te gaan naar een speeltuin en waar ik aan de kant moet toekijken. Ik kan niet aan een zwier staan om ze in het gang te duwen. De kracht in m’n armen en de reflex om aan de kant te springen  is ver te zoeken. En dat maakt het helemaal niet zo fijn. Daarom zijn we nu aan het strijden voor een elektrische rolstoel.  Ik heb een proef exemplaar bij me maar de drempel is nog iets te hoog voor me.

Zaterdag

Ik wil Lander dat net ietsie meer laten doen, door zelf zijn boterham te laten smeren. Hij had eerst geen goesting maar de goesting is gekomen en hij en hebben ons doel bereikt. Hij was wel grappig. Hij zei me “ik wil eten maar ik ga wachten tot bij het dessert”. Zo origineel heb ik ze nog nooit gehoord. Het was een rustige avond en ik hoop dat de verpleging er rap is want mijn kaars is uit. Het is zo zalig met mijn kerels thuis en ik wil me meer dan 100% geven voor ze maar tegen de avond is mijn kaarsje uit…. 

Het zwemmen was ok, het is maar 2 keer meer dat het zwemmen is en volgende week of de week erop krijgen ze hun zwembrevet. Ik zou toch graag hebben dat ze dat brevet hebben. Volker wilt volgend jaar niet meer zwemmen maar Lander wel. Al zou ik graag hebben dat Volker nog een jaartje doet zodat hij kan zwemmen want op school zal hij het niet leren. Prive zal Volker het ook niet leren Johan gaat niet graag zwemmen omwille van een huidziekte en ik heb het altijd vreselijk gevonden om te zwemmen en nu met de rolstoel is het wel omslachtiger en ben ik niet gemotiveerd om te gaan en zwemmen is zo een basisbehoefte iets wat je zou moeten kunnen. 

Zondag

Het is rustig vroeg begonnen vandaag, Lander was al wakker om 6.30uur. Zo vroeg L hij is dan ook zo leuk om dan ook Volker wakker te maken. Twee weken geleden had ik contact genomen met de mama van Simon zodat Simon eens kon komen spelen. Maar het gesprek draaide en Lander ging daar een dagje spelen. Geen probleem we hebben afgesproken dat Lander naar daar ging spelen. Lander en Simon een leuk duo. Lander is om 17 uur thuis gekomen en hij had een super dag gehad. Ze hebben gespeeld, gespeeld en BBQ gegeten. Lekker zou ik zeggen.

Volker was een ganse dag dan alleen thuis bij mij en we hebben samen genoten gespeeld met de kaarten, playmobil en lego en tv gekeken. Het viel me op dat hij graag in m’n buurt vertoefde en dat hij me heel de tijd aan het plagen was. Bij elk woord dat ik zei lachte hij, bij elke aanraking aan z’n hand glunderde hij. Het was lang geleden dat we zo genoten hadden. Volker was ook enorm hulpvaardig mee de pizza op tafel zetten, een glas cola klaarzetten en genieten als ik een stuk pizza afsneed voor hem. We hebben echt genoten.

18-05-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Hier ben ik weer met een berichtje en zoals altijd heb ik nog geen titel, maar ik weet wel wat ik ga schrijven. Het gaat over mijn jongens, hun opvoeding en dat met een fysieke handicap en een NAH van mij.

Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer het gaat op en neer, het is een heel gevoelige roller coaster waar we opzitten. Door het apart te gaan wonen zijn de jongens deeltijds bij me. Het is een dubbel gevoel je wilt gewoon een mama zijn en ik ben ook een mama. 

Samen met de gezinshulp heb ik eten gemaakt macaroni met hamblokjes, champignons en kruidenroomsaus. Volker had dinsdag gekozen. Volker zegt al jaren ik eet geen hesp, ok dan koop ik ham want dat eet hij heel graag.J Nu koop ik enkel nog hesp/ham waar er ook effectief ham opstaat want het knulleke kan lezen, he.  Ik probeer af en toe het eens anders te bereiden. Ze hebben gesmuld en ze hebben een lekkere boterham gegeten. Ik had beleg salami, worst en kaas en dan zegt Volker ik wil niets op mijn boke. Lander die vaak maar 1 boterham eet had ik direct 2 boterhammen gegeven. Moet ik die alle 2 opeten vroeg hij nog. Ik zei jij kan dat wel en ik heb geen restjes gevonden.

Zaterdag gaan we kip eten en de rest zien we nog wel morgen of zondag (ik denk morgen) frietjes.

Hij zegt dat ik een mama ben die het niet aankan? Wat niet aankan de opvoeding van de jongens de dingen die ik voor heb. Als de kerels er zijn ben ik zeker geen perfecte mama. Ik ben niet onfeilbaar, ik denk niemand die ik ken en daarbuiten. Maar mijn kerels waren er en we hebben samen spelletjes gespeeld met de stokjes (mikado) Na een hele tijd heb ik ook tussen mijn rommel Uno gevonden. Ook al vinden we op dit moment Solo iets leuker. De Uno-themakaarten van Spiderman zullen op termijn wel in goede aarde vallen. Het leuke is dat we er wel geraken en ons amuseren.

Ik vind het leuk om samen dingen doen een spel, tv kijken, vertellen ervaringen of een verhaal voorlezen het maakt niet uit maar samen is een heel belangrijk woord. De jongens waren onverwachts blijven slapen en zowel Volker en Lander dachten dat ze iets fout hadden gedaan. Ze mogen altijd blijven slapen het enige wat ik heb is dat de jongens zich thuis mogen voelen op 2 plaatsen hun thuis bij papa maar ze hebben ook een thuis bij mama. Ik probeer ze een structuur te geven dat niet zo anders was dan toen we nog een gezin vormden met de papa.

·         Samen aan tafel zitten als we eten met daarbij ook nog eens "we eten beleefd".

·         We zijn beleefd tegen iedereen

·         Als de jongens samen spelen dan hebben ze respect voor elkaar en proberen we rekening te houden met elkaar

·         Als we eten en of gegeten hebben doen we elk een taakje dit is nieuw voor de jongens. Ze zetten hun bord en bestek in de vaatwasser en zetten eventueel elk de helft van de rest weg bv. beleg, brood, sausjes,… Potten en pannen doet mama. Mama maakt ook het aanrecht leeg

·         Kleren aan en uit doen doen we zelfstandig. Voor Lander is dat met hulp maar toch wel vaak alleen. Pyjama doen hij alleen. dagkledij doen we samen.

·         Douche of bad doen we samen. Lander zijn haren was ik maar zichzelf wassen doet hij zelf. Ik blijf erbij en zeg snoet, armen, benen, voeten, poep,… de rug doe ik zelf nog ook al begint hij al een hele goede poging te doen.

Opstaan op een drukke schooldag gebeurt gewoon op een snelle manier omdat ze dan sneller klaar zijn. Een koekje, een drankje mee en ze zijn klaar.

Omdat als iets niet loopt hoe het normaal loopt lopen de jongens verloren. Ze vragen waarom dit of dat en dan kan ik zeggen wat er fout is. Ik wil heel eerlijk zijn naar de jongens maar sommige dingen moeten kleine ventjes niet weten of horen. Soms willen mensen praten ook al zijn de jongens er dan zeg ik kleine ventjes hebben grote oortjes. Ik vind het belangrijk dat de jongens jongens kunnen zijn 2 kerels ene van 6 jaar en ene van 9 jaar.

Er is zoveel gebeurt in de laatste 3 jaar de opname van 16 maanden, de rolstoel, de scheiding. Krijgen ze nog de tijd om alles te verwerken? Ik hoop van wel.

15-05-2014 om 20:48 geschreven door Inge  

14-05-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Deze ochtend had ik een afspraak met Dominique op het consultatiebureau voor het PAB-budget. Ik heb me niet voorbereidt. De laatste keer dat ik hem zag was super snel omdat hij een crisissituatie moest gaan aanpakken. Ik heb wel in m’n hoofd een paar dingen voorbereid van dit of dat kunnen ze vragen. Een paar vragen had ik zeker niet verwacht. Bv. waarom zou je iemand zijn hulp inkopen? Sociaal, praktisch en ondersteunend. Hoe bedoel je? Vooral iemand om eens weg te kunnen, iemand die mee eten maakt voor de jongens en ondersteunend naar de jongens toe bv als we knutselen dat we met 2 zijn. Als er al hulp komt gaan die zowat mijn schouders en handen zijn en op hoogte werken.

Het gaat zeker nog lang duren eer ik assistentie krijg. De budgeten zijn een pak beperkter en gaan vooral naar de meest zorgbehoevende personen. Er zijn grote wachtlijsten en we zullen wel zien wat het zal geven. De aanvraag is ingediend en nu gaan we wachten op antwoorden weken, maanden zelfs jaren volgens mij.

Dominique en ik hebben zeker ons best gedaan samen Ellen we hebben vooral gehamerd dat ik een alleenstaande vrouw ben in een rolstoel met 2 kinderen. Het zou wel leuk zijn moesten we toch iets krijgen Dominique en ik dachten aan 12uren gezinshulp en 12 uren een assistent.

Het is zo typisch als je een aanvraag indient via de VAPH een vragenlijst met eerst een resem papieren en dan… best wel grappig. Maar ook confronterend welke hulpmiddelen heb je, wat kan je en wat kan je vooral niet. Zijn er nog beperkingen buiten de rolstoel en uw kracht. Oh ja, doof en blind aan 1 kant, kijk naar m’n arm en zie wat ik kan,… Ik kan ook geen kroonkurk van een flesje doen, iets opendoen met een blikopener opendoen is ook een probleem,… Weer eens een confrontatie.

13-05-2014 om 20:17 geschreven door Inge  

Een tijdje geleden waren we naar Planckendael. Lander vroeg constant ik wil slangen zien. We hebben slangen gezien. Er zijn er niet zoveel in het dierenpark maar het was wel fijn want bij elke slang zeiden we ‘kijk Lander een slang, een waterslang. Het grappige was dat er een verzorgende bezig aan het kooi kuisen was. Ze kon onze conversatie horen over kijk Lander een waterslang. Lander ging kijk en die mevrouw spetterde met het water op hem het was zo grappig.

Soms denk ik terug aan situaties die gebeurt zijn met Volker en Lander en dan moet ik er hartig om lachen en dat houd me vaak een beetje recht de leuke momenten nagaan op eenzame momenten. Volker met zijn gekken bekken en zijn gevatte antwoordjes. Lander zijn knuffelmomenten, Volker die een allergie op kusjes heeft hangt heel graag in de buurt en we hij raakt me aan als hij passeert er zijn vele contact momenten en daar geniet je als mama van. Gisteren hebben Moederdag gevierd een cadeautje en een leuk versje geweldig.

Dat is genieten als ze mama 2 leuke geschenkjes gegeven met trots en uit hun hart omdat de juf het zegt. Maar ze zijn super gemotiveerd om een leuk versje te leren en te tekenen en te plakken, zelf iets maken. Dat is een zo mooier cadeau dan een bos bloemen, gewoon een cadeautje zelf gemaakt DAAR BEN IK BLIJ OM!!!

Jullie weten hoe belangrijk internet is voor mij! Het is echt mijn venster naar de wereld toe. Ik zoek dingen op, speel een spel, sociale media E-Mail, Facebook het zijn belangrijke dingen nu. Vorige nacht heb ik niet zo goed geslapen en dus heb ik even geslapen voor de PC en… dan was ik even bezig met wat foto’s en toen tokte iemand aan. Op Facebook heb ik verschillende contacten uit Gent van toen ik er nog woonde. Ik had een Turks vriendinnetje Nur Yuk. Vandaag tikte ze aan en we hebben een tijdje gechat. Misschien moet ik een documentje aanmaken met als mijn gegeven en nukken. Ik moet da altijd opnieuw typen ‘ik woon alleen', ‘ik heb 2 zonen’,… Werk oh neen ‘ ik ben zo goed als voltijds aan het revalideren’ want ik heb … voorgehad. Nee nee ik ga dit niet doen want straks durven de mensen niets meer vragen. Neen mensen vraag maar raak maar niet te snel want ik moet kunnen volgen wat jullie vragen (schrijven). Ik vind het alleen eng als mensen van vroeger zeggen we moeten eens een reünie doen. Een reünie neen dank is dat niet zo een bijeenkomst van mensen die je al heel lang niet meer gezien heb. Bv. de leerlingen van je klas vroeger.  Ik ben geen vragende partij. Maar ik vond het wel fijn om even te chatten en bij te praten. Het was lang geleden, moest ik kunnen zou ik met een Gents accent typen. Maar ik ben goed geïntegreerd in Leuven

11-05-2014 om 16:49 geschreven door Inge  

Heel lang geleden werd ik geboren in een groot ziekenhuis in Gent. Ik kreeg mijn naam en ik groeide op in een gezin met 6 kinderen ik was de jongste van de bende. We waren een heel gewoon gezin. Als je in Gent woont is de kans groot dat je een uniform moest dragen. Zeker als je een naar een katholieke school ging. Ik was zo een blauwtje. 2 maanden voor ik 13 jaar werd zijn we verhuisd naar Leuven. Ik vond dit het meest erge wat er kon gebeuren in mijn leven. Wat kon ik doen in een provinciaal dorpke (zo dacht ik over Leuven). Na jaren ben ik bijgedraaid.

Ik liep hier school en ik was een beetje veel lui. In het middelbaar maakte ik m’n huiswerk net voor ik moest vertrekken. Ik denk dat de les begon om 8.20 en ik zette m’n wekker om 7.30, stond op om 7.45 en ik ging dan nog even douchen, boekentas maken en/of huiswerk maken. Ontelbare keren had ik mijn werk niet gemaakt maar dan zorgde ik in de les wel voor dat ene werkje. Hoe minder ik er moest zijn hoe beter. 2 keer per jaar mocht ik vragen aan m’n mama, mama mag ik eens thuis blijven deze middag ik heb echt geen zin. Ik heb dat 1 of 2 keer gevraagd en ik mocht ook thuis blijven. Brossen deed ik niet. M’n directrice die deze blog leest zal het graag lezen. Brossen met mede weten van de mama en een briefje m’n dochter is ziek en dan ik lekker lui voor de tv die middag. Kleding verkoop deed ik verschrikkelijk vond ik het maar ik heb wel m’n 7^de jaar gedaan.

Ik had toen wel een carrière idee. Ik ging voor opvoedster leren. Ik wou niet meer voltijds naar school maar ik wou dit echt wel doen. Zo ging ik naar het VSPW 1^ste jaar op maandag naar de les, 2^de jaar op dinsdag en het 3^de jaar op donderdag.

800 uren stage per jaar en dat komt overeen met een deeltijdse job.

Het 1^ste en 2^de jaar had ik een stage in het buurtwerk vooral de kinderwerking, ik kwam ook in contact met de tiener- en volwassenwerking. Ik heb echt geleerd om naar kinderen te luisteren. Het is niet omdat je werkt met kinderen die in een kansarm gezin wonen dat ze ongelukkig zijn. Sommige mama’s en/of papa hebben niet evenveel geluk. Ik heb een fijne tijd gehad. Huiswerkbegeleiding, animatie, vakantiewerking, sport en speelpleinwerking. Het waren heel gevulde dagen.

Het 3^de jaar dat ik 2 keer heb gedaan, de eerste keer had ik een betaalde job als opvoedster in een voorziening voor personen met een mentale handicap. Het was teveel jeugdbeweging, werk, een eindwerk en een lief het was teveel. Het was geen verloren jaar het was gewoon effe werken tussendoor.

De 2^de keer dat ik het 3^de jaar deed had ik een deeltijdse job in de dierentuin van Antwerpen op de educatieve dienst. Wat een leuke beleving. En ik was er door ik had dat jaar veel gebrost maar ik heb me herpakt en ik was er door. Ik had het diploma dat ik wilde.

Toen begon mijn zoektocht naar werk in augustus startte ik in de Straatmus een interim dan had ik een tijdelijke job in Tienen een voorziening voor personen met een zware fysieke en mentale handicap. Op dat moment begon het me te dagen wat ik wel of niet wou doen. Mijn eerste stage met personen met een mentale handicap was wel ok maar ik moest wat ouder zijn. Die 2^de ervaringen met die personen met een zware fysiek en mentale handicap neen dat wou ik niet. Ik wou wel met kinderen en/of volwassenen werken. Bejaarden zijn ook uitgesloten.

Ondertussen trouwde ik met m’n maatje

Ik fladderde wat rond van job naar job. Ik heb zelf gewerkt in winkels, op zich wel eens leuk maar niet voor altijd. 

Ik ben dan in een instelling voor bijzondere jeugdzorg gaan werken ongeveer 5 jaar heel leuk maar ik vond het moeilijk om te combineren met Volker. Ik ben toen wat gaan fladderen, gezinshulp getest (neen), de keuken in Gasthuisberg (neen) ik was toen zwanger van Lander en ik ben nog 5 weken terug gegaan en gezegd neen ik wil niet meer. Ik ben dan even bij Lander thuis gebleven en ben dan beginnen werken in de naschoolse opvang en dan in Wijgmaal in de buitenschoolse kinderopvang en ik vond het super. En toen ging ik onderuit alles spatte uiteen. Weg carrière, weg alles wat ik had. Alles viel als een pudding ineen. Ik dacht wat kan ik nu doen gaan werken als opvoedster of begeleidster – neen, een opleiding administratief niet mijn ding maar een optie.

Als ik er nu aan denk dan zeg ik neen. Het is soms dat ik gewoon in slaapval waar ik zit. Ik ben veel te snel vermoeid en ik ben veel te snel afgeleid. Ik kan geen 2 dingen meer samen en ik heb nog iets teveel zorg nodig. Ik heb andere uitdagingen moeten zoeken, ik doe aan breintraining, ik zoek dingen om samen te doen met de jongens iets te knutselen, ik probeer te helpen waar ik kan in m’n woning (was plooien, tafel afruimen, vaatwasser vullen,…).

Ik kan soms lange tekstjes schrijven maar ik doe dat in 3- 4 keer omdat ik me zolang niet kan concentreren. Ik probeer dit dan te verdelen. Tussendoor doe ik een dutje, ga ik iets eten en drinken, enz. Voor ik het post lees ik het nog eens en nog eens en dan vliegt het erop. Maar nu heb ik zoiets van ik had m’n leven zoveel anders voorgesteld, ik wou een gezin met man en kindjes, een huis, een tuin, werk en een sociaal netwerk rond me. Dit wou ik echt niet. Een gezin dat is uiteen gespat, die rolstoel met de bijkomende zorgen en die NAH pff ik hou er niet van. Moest ik de tijd kunnen terug draaien dan ga ik naar 17 februari 2011 en dan ga ik naar het ziekenhuis en dan vraag ik kunnen we dit ontwijken zodat ik nu nog zou kunnen rondhuppelen. Nu ja ik geloof dat niet het is zo moeten lopen waarom dat weet ik niet.

10-05-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is alweer donderdag we zijn over de helft van de week. Volker had in zijn vrije tekstenboekje een tekstje geschreven waar je U tegen zegt. Meestal laat ik hem doen in z’n schriftje en na een tijdje ga ik er eens in kijken. Er staan tekeningen in en wat krabbels. De laatste tijd gaan de krabbels over de politie die hij hier vaak hoort voorbij rijden met veel lawaai. Soms heel indrukwekkend, brandweer, politie, ambulance met of zonder MUG. Ze kijken in de living en lopen snel heel snel verder kijken op de slaapkamer. En dan roepen ze tegenelkaar op daar is hij daar, daar Volker, daar Lander J. FANTASTISCH toch. Als er andere dingen instaan dat hou ik een beetje voor mezelf. Het is ons geheimpje van Volker en mij. Maar ik vind wel dat ik mag zeggen dat hij zijn mama heel graag ziet en dat hij super trots is op zijn mama en dat hij geen betere mama kan inbeelden. Tuurlijk hij kent geen andere maar hij ziet wel wat andere mama’s doen met hun kinderen. Ik praat en luister, ik speel, maak grapjes, soms ben ik kordaat maar er mag gespeeld en geleefd worden ook al leven we in een appartement, het enige wat ik zeg is ‘hou rekening met de buren’.

Deze morgen toen ik de post ging halen was het brandalarm aan het afgaan in de hal. Je hoorde het niet ergens anders alleen in de hal. Toen ik boven was heb ik gebeld naar de verantwoordelijke van het appartement.  Ik heb mezelf niet geëvacueerd. Hoe het is afgelopen weet ik niet. Ik heb erom gelachen stel je voor:

-      Ik naar boven met de lift

-      Dan bel ik Geert

-      Om dan te denken bij brand mag je de lift niet gebruiken en aangezien ik al boven was kon ik niet meer naar beneden.

-      Dus MOEST ik WACHTEN op de brandweer en die heb ik niet gehoord noch gezien

Ik rook geen verbrande dingen of gas ik rook niets. Gelukkig.

08-05-2014 om 17:09 geschreven door Inge  

Het zijn drukke dagen ik heb vele afspraken en ze volgen elkaar heel goed op. Dit weekend is er moederdag en zaterdag ga ik dit vieren met de kerels. We dachten even de weekends aan te passen maar ik ga dit toch niet doen het is zo druk de laatste weken dat 1 dagje vrij geen kwaad kan denk ik dan. Morgen gaat Volker spelen bij Dries en hij kijkt er naar uit. Lander wou dit ook eens doen om iemand te laten komen spelen en/of omgekeerd. Ik heb dan gisteren nog gebeld met de mama van Simon. Ik formuleerde eerst mijn voorstel en de mama was helemaal mee alleen morgen kwam niet zo goed uit. Morgen is het buitenspeeldag en ze wou toch dat  Simon zijn snoet daar eens liet zien. Enkele dagen en weekends voorgesteld en 18 mei gaat Lander bij Simon spelen. Eigenlijk is dit wel leuk zo kunnen Volker en ik ook eens samen genieten van elkaar. Morgen Lander en ik alleen samen en 18 mei Volker en ik alleen.

Ik vind het toch fijn als de jongens iets leuk te doen hebben. Ook al zie ik de kinderen een middag of een dag minder in mijn hartje vind ik dit niet zo fijn maar in mijn hoofd geeft het me een voldoening. De jongens worden nog steeds graag gezien en de jongens mogen nog steeds genieten van hun vrienden.

Het leuke is dat er de laatste dagen een goeie communicatie loopt tussen de papa en ik en het voelt al een pak beter. Ik hoop dat het nog lang mag duren. Want ok het is fout gelopen tussen de papa en mij maar voor de jongens moeten we ons best doen dat alles goed verloopt.

06-05-2014 om 20:11 geschreven door Inge  

05-05-2014 om 20:39 geschreven door Inge  

Zoals je al gelezen heb, zat ik gisteren een ganse namiddag en avond in de elektrische rolstoel (ER). Op zich zo geen ongewoon ding als je die hier staan hebt om te testen. Lander die vond het fijn om in de manuele rolstoel te zitten en eens rond te rijden. Wat me enorm opviel is was Lander is echt wel handig in het ding. J

Op een moment stond hij er onbemand bij en ik kreeg het in het oog die blinkende groene rolstoel. En ineens bekroop mij het gevoel die rolstoel is van mij en ik heb die nodig om vooruit te geraken. Ik heb die nodig als ik weg moet, om naar de winkel te gaan, om nog maar aan mijn bed te geraken heb ik die nodig. Het klinkt zo eng voor altijd. Overal waar ik ga, sta, binnen, buiten gewoon altijd buiten als ik op bed lig heb ik hem niet nodig.

Als ik hem zie staan ben ik toch blij dat ik een groen exemplaar heb hij oogt jong, niet snel maar ook niet traag ‘gewoon hij past bij Inge’.

Het is gewoon een heel eng beeld Inge versus de ER of de manuele rolstoel. Ik zag me er heel gedetailleerd in de week en ik moet zeggen ik ben al veel gewoon maar zoiets word je denk ik niet gewoon. Zoals ik droom ik droom nooit over Inge in een rolstoel ik loop steeds rond ook al is er altijd wel een rolstoel aanwezig, een rolstoel zonder gezicht. Ik ben er niet rauwig om maar als je wakker wordt eens zo confronterend. Confronterend dat zal nog vaak heel vaak gebeuren. Elke keer ik hem zie, elke keer ik ga zitten, elke keer als ik een drempel over moet word ik geconfronteerd met een beperking “toevallig mijn beperking”.

Deze ochtend is Domien komen spelen een vriend van Volker en Volker vond het super. Lander huppelde gezellig mee. Toen ze Domien net na de middag kwamen halen (vele plannen) vroeg de papa wat ik voor had en daar ging mijn verhaal ik vertel het in een 10 tal zinnen en dan weten de mensen het ook als de mensen vragen hebben dan ga ik verder met vertellen maar meestal is het heel duidelijk voor de mensen. Griep- longontsteking-hersenstaminfarct- revalidatie met het ven hero to zero en mijn weg omhoog.

Ondertussen is Michiel binnen gestreken het is weer een gezellige dag vandaag. Straks eten we sandwiches met kaas en ham en dan is het avond en ik weet niet zo goed wat de avond zal geven. Het is zaterdag en morgen is het zondag we hebben geen idee wat het weekend zal verder brengen maar ik hoop een rustige en ik wil op tijd mijn bed in avond.

Een ganse dag op je poep zitten kan enorm vermoeiend zijn.

03-05-2014 om 16:00 geschreven door Inge  

Vandaag had ik een nieuwe gezinshulp Greet. We zijn nog in de fase van elkaar te leren kennen. Maar het viel best wel mee, ze is een paar jaar ouder dan ik geen kindjes,… Ze is niet echt gewoon om in een gezin te staan. Het is iets anders dan oude en/of dementerende personen. Volgende week komt ze met een stagiair. Het zijn de weken van de stagiairs. 1 bij de verpleging en binnen 2 weken een nieuwe aan mijn lijf. Laten we zeggen dat ik me daar al lang overheen heb gezet. In Gasthuisberg en Pellenberg alle stagiairs verpleegkunde, stagiairs kine- en ergotherapie en alle dokter-assistenten ik heb ze allemaal aan mijn lijf gehad. Dag na dag- week in week uit en sommige weet ik nog andere totaal niet.

Zo had ik ene kine en die gast moest kijken naar mijn schouder en die zei ongelooflijkhard krak en ik zei zo rap als ik kon ‘oh, het is niks het is mijn prothese die op zijn plek schiet’ Die gast zijn gezicht draaide 100°, zo grappig. Sabien kijk me aan en ik heb dan maar sorry gezegd en we hebben goed gelachen. Er zijn nog zo momenten en dat zijn de momenten die het leuk maakten. Zo kende ik de poetsvrouw Mireille al heel lang en mijn babbelmie was bezig op de kamer en ritste langs mijn bed en knal haar hemdje open. Hahaha, wat was ze blij dat ik geen vent was en dat ik toch een vrij bekende was voor haar. Het heeft lang geduurd maar toen ik daar toe kwam en enkel mijn vinger kon bewegen en haar had herkent en zei ‘dag Mireille mijn krantenmadam’ was ze enorm verschoten. Maanden later tegen dat ik op ontslag ging zei ze ‘oh Inge, toen ik thuis kwam heb ik gehuild want dat paste niet niet Inge’. Ik was zo blij dat ik ze had die periode.

Hoe kwam ik op dit verhaal terwijl ik iets anders wou vertellen. J 
Vandaag had ik me voorgenomen om in de namiddag naar de winkel te gaan met de jongens. Ik had niet echt iets nodig maar nu dat ik de elektrische rolstoel had moest ik dit even doen. Even zien wat het gaf. Volker was al plannen aan het maken als een echte politieagent en Lander werd benoemd als hulpagent. Wij vertrokken en voor ik vertrok heb ik ze de les gespeld. Volker die graag de leiding neemt heb ik effe terug naar de aarde gehaald. Ze mochten een snoepje kiezen (zuurtjes) en dat was het dan ik heb ook een pak koffie gekocht en dat is het zo wat. Volker droeg de rugzak ik droeg die in de winkel en op het einde vroeg ik om alles in de rugzak te steken mijn kampioen hij en Lander hebben het super gedaan ook de doorgang over het binnenplein en de lift ging super. Dit gaan we zeker nog eens doen.       

02-05-2014 om 20:05 geschreven door Inge  

01-05-2014 om 20:56 geschreven door Inge  

...Leeg

De laatste dagen weken maakte ik een evaluatie van mijn leven. Zo slecht had ik het niet maar de laatste 3 jaren waren zwaar heel zwaar. De wereld heeft hard huis gehouden. M’n relatie die op de klippen is gelopen vind ik veel erger dan de stomme rolstoel onder mijn kont. Ik dat voor 23 februari 2011 dacht dat ik alles op een rijtje had. M’n maatje, Volker en Lander, een poes, een huis en tuin in een leuke buurt het was echt fijn. Maar dan knal daar ging mijn leven onderuit. Ik blijf het niet herhalen maar die griep die uit de hand is gelopen. Maar dat ik m’n jongens moet missen dat vind ik het ergste van allemaal. Ik heb al veel meegemaakt m’n relatie die aan stukken werd geslagen daar kan ik moeilijk vrede mee nemen. Ik weet als ik rationeel denk dit is de beste oplossing maar rationeel en emotioneel valt het me heel zwaar. Je dacht echt iemand graag te zien en op een dag wordt het allemaal teveel en draait alles om. Je vraagt je af wat heb ik nog? Ziet hij me nog graag? Zie ik hem nog graag? Willen we nog samen verder? ... Er zijn nog zoveel vragen die ik eens voorgeschoteld kreeg. En ja ik heb dingen moeten inleveren mijn 2 kerels die ik niet dagelijks meer kon zien, m’n maatje die ik al maanden of wie weet al een paar jaar verloren was. Ik moest ineens zelf dingen regelen, boodschappen doen, eten voorzien, enz. Ik heb ondertussen wel geleerd wat een fles melk kost en dat er soorten koekjes en drankjes zijn. Zo eten Volker en Lander heel graag Bastogne koekjes maar hier krijgen ze niet allemaal merkproducten. Sommige koekjes, drankjes, frietjes,… zijn van de Cora. Spinazie is van Iglo en poezeneten is poezeneten want Darwin eet niet zo graag nat eten. Zo gaat het nu ten huize Inge en wat op een ander gebeurt daar moet ik me niets van aantrekken.

29-04-2014 om 19:42 geschreven door Inge  

Op een dag word je wakker en merk je dat je spieren niet doen wat je ze vraagt, zelfs smeken lukt niet. Ik wist het al langer maar dit weekend overviel me dat gevoel weer. Ik vertelde van het rolstoel avontuur elektrische - versus de manuele rolstoel. Op dit moment wint de manuele rolstoel nog maar ik weet dat een elektrische rolstoel een noodzaak is. Niet dat ik fysiek achteruit ga “het is wat het is”, ok ik kan nog wat aan kracht winnen maar  er zijn grenzen ook in mijn fysieke. Ok op zich is er geen fysiek letsel waardoor ik niet zou kunnen stappen. Maar mijn hersenstaminfarct van 3 jaar geleden heeft serieus huis gehouden in dat bolleke van mij. Sommige dingen werken echt niet meer sluitspier, rechter been die niet doet wat ik wil en mijn rechter voet die daar maar een beetje hangt. Maar ik kan wel steunen op dat been en als ik me heel hard concentreer dan kan ik zoveel meer. Met zoveel meer dan kan ik mijn been naar voor brengen erop steunen zodat mijn ander been ook die beweging kan maken en dat zijn toevallig dan ook de bewegingen die je maakt als je moet stappen. Het enige wat er bij mij nog ontbreekt is kracht, evenwicht en continuïteit. De ene dag kan super gaan de andere dag is een ramp. Zo kan ik goed staan en dan zwiep dan mag ik blij zijn dat de kast, bed of toch iemand aan m’n zijde staat want anders val ik gewoon om. Of het nog gaat verbeteren? Dat weet ik niet, ik hoop van wel maar realistisch gedacht ik denk het niet. De moment dat je dit voor hebt hoop je echt “op een ochtend wordt ik wakker en is alles voorbij”. Je hoopt altijd op beterschap. Dat maakt dat een mens blijft vechten, blijft taffelen, blijft  alles doen wat hij/zij moet doen. Maar dan komt je de realiteit ook tegen en dan denk je is het dit nu. Zal die rolstoel me altijd volgen, zal ik er altijd inzitten, als ik weg ga, thuis ben,… altijd in alles wat ik doe zal ik zitten. Vorige week was ik bezig met kleertjes op de jongenskamer en ik zag mezelf in de rolstoel amai dat was lang geleden dat ik zo gedetailleerd mezelf heb bekeken toch onder de gordel. Ik vind dat ik hoe straf ik ook wel klink er niet echt fragiel uitzie. Maar je kan tegen me brullen en dan blaas je me zo omver. Ik ben bezig om me een beetje aan het vermannen en ik moet leren mijne mond houden want sommige mensen vinden het fijn om Inge nog meer in de dieperik te krijgen. Geen fijn gevoel maar het is nu eenmaal zo. Maar dat zegt meer over hen dan over mij.

Deze morgen had ik ook Pellenberg en ik had een plan. Even oefenen en dan richting de artsen voor even te gaan vragen voor een multi- disciplinaire raadpleging en een aanvraag voor terugbetaling bepaalde medicatie ik ben daar al mee bezig sinds … vorige jaar. Ik kom op de gang en zag  de hoofdverpleegkundige en vroeg of de dokters assistenten er waren. Neen want het is ronde tafel L J. Alles doorgegeven en hopelijk heb ik deze week antwoord en anders sta ik er volgende week terug. Mijn geduld word danig op de proef gesteld.

Ik moest in de statafel staan en werd in positie gezet ik deed de heftruc en Lobke duwde op de knopkes. Op een moment kwam ik vast te zitten en ik draaide de verkeerde kant op en daar kwam het uit mijn mond Lobke ge zijt me aan het “plet pletten” Wat een woord is me dat nu plet pletten. De band zat gewoon rond het handvat. Ze kwam ook een andere man aan de statafel zetten en ik zei zie da ge diene mens niet “plet plet”, he. Dat was het woord van de dag plet pletten knap als je zo kan spreken en ze begrijpen u.

28-04-2014 om 17:51 geschreven door Inge  

Het was een te kort maar toch wel hectisch weekendje. Volker is moe terug gekomen van het klaskamp en dat heb ik geweten en Lander heeft het ook geweten. Het plagen op het randje af pesten was niet zo fijn. Ik heb Volker 2 keer naar zijn kamerr gestuurd niet om te straffen maar gewoon om even rustig te worden. Want op een gegeven moment was het echt niet tof hoor.

Ik kan heel goed begrijpen dat hij de situatie heel moeilijk vindt, want alles wat hij graag ziet is uiteen gespat. Zijn mama en papa uiteen, ons huisdier dat met mama mee is gegaan,... Ik kan geloven dat dat moeilijk is. Ik probeer zowel met Lander en Volker de positieve dingen te doen en te zien maar soms is de confrontatie er zeker en dan vind je dat als mama heel erg en vraag je je af of je de juiste beslissing heb genomen. Ik heb dat denk ik zeker gedaan maar als je je kinderen daaronder ziet lijden dan slik je.

Ik heb ook een elektrische rolstoel om te testen en het is ongelooflijk dat werkt als een magneet voor de jongens. Volker heeft er even mogen inzitten en was er rap mee weg hij is dan ook 2 keer mogen inspringen om hem deftig te parkeren. Lander vond het ook fijn maar hij vond het toch wel moeilijker. Ik heb er gisteren van s'middags tot s'avonds ingezeten en toen stond de manuele vrij. Lander en Volker hebben er een hele tijd mee rondgereden en Lander kon het verdomd goed. Het zat hem in de genen en kan alleen maar zeggen dat heeft hij van z'n mama. Hij had dan zijn been gebroken en ... zalig gewoon om hem zo te zien profiteren. Zo heeft hij ook zitten tv kijken en s'avonds aan tafel in de rolstoel. Het is raar om te zien maar ik ben blij dat ze er zo weer kunnen uitstappen en dat ze het zien als een spelletje ook al beseffen ze verdorie heel goed dat het voor hun mama the real thing is.

Woensdag zie ik Volker en Lander terug en dit dan tot zondag normaal.

27-04-2014 om 21:14 geschreven door Inge