Op een dag word je wakker en merk je dat je spieren niet doen wat je ze vraagt, zelfs smeken lukt niet. Ik wist het al langer maar dit weekend overviel me dat gevoel weer. Ik vertelde van het rolstoel avontuur elektrische - versus de manuele rolstoel. Op dit moment wint de manuele rolstoel nog maar ik weet dat een elektrische rolstoel een noodzaak is. Niet dat ik fysiek achteruit ga “het is wat het is”, ok ik kan nog wat aan kracht winnen maar  er zijn grenzen ook in mijn fysieke. Ok op zich is er geen fysiek letsel waardoor ik niet zou kunnen stappen. Maar mijn hersenstaminfarct van 3 jaar geleden heeft serieus huis gehouden in dat bolleke van mij. Sommige dingen werken echt niet meer sluitspier, rechter been die niet doet wat ik wil en mijn rechter voet die daar maar een beetje hangt. Maar ik kan wel steunen op dat been en als ik me heel hard concentreer dan kan ik zoveel meer. Met zoveel meer dan kan ik mijn been naar voor brengen erop steunen zodat mijn ander been ook die beweging kan maken en dat zijn toevallig dan ook de bewegingen die je maakt als je moet stappen. Het enige wat er bij mij nog ontbreekt is kracht, evenwicht en continuïteit. De ene dag kan super gaan de andere dag is een ramp. Zo kan ik goed staan en dan zwiep dan mag ik blij zijn dat de kast, bed of toch iemand aan m’n zijde staat want anders val ik gewoon om. Of het nog gaat verbeteren? Dat weet ik niet, ik hoop van wel maar realistisch gedacht ik denk het niet. De moment dat je dit voor hebt hoop je echt “op een ochtend wordt ik wakker en is alles voorbij”. Je hoopt altijd op beterschap. Dat maakt dat een mens blijft vechten, blijft taffelen, blijft  alles doen wat hij/zij moet doen. Maar dan komt je de realiteit ook tegen en dan denk je is het dit nu. Zal die rolstoel me altijd volgen, zal ik er altijd inzitten, als ik weg ga, thuis ben,… altijd in alles wat ik doe zal ik zitten. Vorige week was ik bezig met kleertjes op de jongenskamer en ik zag mezelf in de rolstoel amai dat was lang geleden dat ik zo gedetailleerd mezelf heb bekeken toch onder de gordel. Ik vind dat ik hoe straf ik ook wel klink er niet echt fragiel uitzie. Maar je kan tegen me brullen en dan blaas je me zo omver. Ik ben bezig om me een beetje aan het vermannen en ik moet leren mijne mond houden want sommige mensen vinden het fijn om Inge nog meer in de dieperik te krijgen. Geen fijn gevoel maar het is nu eenmaal zo. Maar dat zegt meer over hen dan over mij.

Deze morgen had ik ook Pellenberg en ik had een plan. Even oefenen en dan richting de artsen voor even te gaan vragen voor een multi- disciplinaire raadpleging en een aanvraag voor terugbetaling bepaalde medicatie ik ben daar al mee bezig sinds … vorige jaar. Ik kom op de gang en zag  de hoofdverpleegkundige en vroeg of de dokters assistenten er waren. Neen want het is ronde tafel L J. Alles doorgegeven en hopelijk heb ik deze week antwoord en anders sta ik er volgende week terug. Mijn geduld word danig op de proef gesteld.

Ik moest in de statafel staan en werd in positie gezet ik deed de heftruc en Lobke duwde op de knopkes. Op een moment kwam ik vast te zitten en ik draaide de verkeerde kant op en daar kwam het uit mijn mond Lobke ge zijt me aan het “plet pletten” Wat een woord is me dat nu plet pletten. De band zat gewoon rond het handvat. Ze kwam ook een andere man aan de statafel zetten en ik zei zie da ge diene mens niet “plet plet”, he. Dat was het woord van de dag plet pletten knap als je zo kan spreken en ze begrijpen u.