Hier ben ik weer met een berichtje en zoals altijd heb ik nog geen titel, maar ik weet wel wat ik ga schrijven. Het gaat over mijn jongens, hun opvoeding en dat met een fysieke handicap en een NAH van mij.

Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer het gaat op en neer, het is een heel gevoelige roller coaster waar we opzitten. Door het apart te gaan wonen zijn de jongens deeltijds bij me. Het is een dubbel gevoel je wilt gewoon een mama zijn en ik ben ook een mama. 

Samen met de gezinshulp heb ik eten gemaakt macaroni met hamblokjes, champignons en kruidenroomsaus. Volker had dinsdag gekozen. Volker zegt al jaren ik eet geen hesp, ok dan koop ik ham want dat eet hij heel graag.J Nu koop ik enkel nog hesp/ham waar er ook effectief ham opstaat want het knulleke kan lezen, he.  Ik probeer af en toe het eens anders te bereiden. Ze hebben gesmuld en ze hebben een lekkere boterham gegeten. Ik had beleg salami, worst en kaas en dan zegt Volker ik wil niets op mijn boke. Lander die vaak maar 1 boterham eet had ik direct 2 boterhammen gegeven. Moet ik die alle 2 opeten vroeg hij nog. Ik zei jij kan dat wel en ik heb geen restjes gevonden.

Zaterdag gaan we kip eten en de rest zien we nog wel morgen of zondag (ik denk morgen) frietjes.

Hij zegt dat ik een mama ben die het niet aankan? Wat niet aankan de opvoeding van de jongens de dingen die ik voor heb. Als de kerels er zijn ben ik zeker geen perfecte mama. Ik ben niet onfeilbaar, ik denk niemand die ik ken en daarbuiten. Maar mijn kerels waren er en we hebben samen spelletjes gespeeld met de stokjes (mikado) Na een hele tijd heb ik ook tussen mijn rommel Uno gevonden. Ook al vinden we op dit moment Solo iets leuker. De Uno-themakaarten van Spiderman zullen op termijn wel in goede aarde vallen. Het leuke is dat we er wel geraken en ons amuseren.

Ik vind het leuk om samen dingen doen een spel, tv kijken, vertellen ervaringen of een verhaal voorlezen het maakt niet uit maar samen is een heel belangrijk woord. De jongens waren onverwachts blijven slapen en zowel Volker en Lander dachten dat ze iets fout hadden gedaan. Ze mogen altijd blijven slapen het enige wat ik heb is dat de jongens zich thuis mogen voelen op 2 plaatsen hun thuis bij papa maar ze hebben ook een thuis bij mama. Ik probeer ze een structuur te geven dat niet zo anders was dan toen we nog een gezin vormden met de papa.

·         Samen aan tafel zitten als we eten met daarbij ook nog eens "we eten beleefd".

·         We zijn beleefd tegen iedereen

·         Als de jongens samen spelen dan hebben ze respect voor elkaar en proberen we rekening te houden met elkaar

·         Als we eten en of gegeten hebben doen we elk een taakje dit is nieuw voor de jongens. Ze zetten hun bord en bestek in de vaatwasser en zetten eventueel elk de helft van de rest weg bv. beleg, brood, sausjes,… Potten en pannen doet mama. Mama maakt ook het aanrecht leeg

·         Kleren aan en uit doen doen we zelfstandig. Voor Lander is dat met hulp maar toch wel vaak alleen. Pyjama doen hij alleen. dagkledij doen we samen.

·         Douche of bad doen we samen. Lander zijn haren was ik maar zichzelf wassen doet hij zelf. Ik blijf erbij en zeg snoet, armen, benen, voeten, poep,… de rug doe ik zelf nog ook al begint hij al een hele goede poging te doen.

Opstaan op een drukke schooldag gebeurt gewoon op een snelle manier omdat ze dan sneller klaar zijn. Een koekje, een drankje mee en ze zijn klaar.

Omdat als iets niet loopt hoe het normaal loopt lopen de jongens verloren. Ze vragen waarom dit of dat en dan kan ik zeggen wat er fout is. Ik wil heel eerlijk zijn naar de jongens maar sommige dingen moeten kleine ventjes niet weten of horen. Soms willen mensen praten ook al zijn de jongens er dan zeg ik kleine ventjes hebben grote oortjes. Ik vind het belangrijk dat de jongens jongens kunnen zijn 2 kerels ene van 6 jaar en ene van 9 jaar.

Er is zoveel gebeurt in de laatste 3 jaar de opname van 16 maanden, de rolstoel, de scheiding. Krijgen ze nog de tijd om alles te verwerken? Ik hoop van wel.