Heel lang geleden werd ik geboren in een groot ziekenhuis in Gent. Ik kreeg mijn naam en ik groeide op in een gezin met 6 kinderen ik was de jongste van de bende. We waren een heel gewoon gezin. Als je in Gent woont is de kans groot dat je een uniform moest dragen. Zeker als je een naar een katholieke school ging. Ik was zo een blauwtje. 2 maanden voor ik 13 jaar werd zijn we verhuisd naar Leuven. Ik vond dit het meest erge wat er kon gebeuren in mijn leven. Wat kon ik doen in een provinciaal dorpke (zo dacht ik over Leuven). Na jaren ben ik bijgedraaid.

Ik liep hier school en ik was een beetje veel lui. In het middelbaar maakte ik m’n huiswerk net voor ik moest vertrekken. Ik denk dat de les begon om 8.20 en ik zette m’n wekker om 7.30, stond op om 7.45 en ik ging dan nog even douchen, boekentas maken en/of huiswerk maken. Ontelbare keren had ik mijn werk niet gemaakt maar dan zorgde ik in de les wel voor dat ene werkje. Hoe minder ik er moest zijn hoe beter. 2 keer per jaar mocht ik vragen aan m’n mama, mama mag ik eens thuis blijven deze middag ik heb echt geen zin. Ik heb dat 1 of 2 keer gevraagd en ik mocht ook thuis blijven. Brossen deed ik niet. M’n directrice die deze blog leest zal het graag lezen. Brossen met mede weten van de mama en een briefje m’n dochter is ziek en dan ik lekker lui voor de tv die middag. Kleding verkoop deed ik verschrikkelijk vond ik het maar ik heb wel m’n 7^de jaar gedaan.

Ik had toen wel een carrière idee. Ik ging voor opvoedster leren. Ik wou niet meer voltijds naar school maar ik wou dit echt wel doen. Zo ging ik naar het VSPW 1^ste jaar op maandag naar de les, 2^de jaar op dinsdag en het 3^de jaar op donderdag.

800 uren stage per jaar en dat komt overeen met een deeltijdse job.

Het 1^ste en 2^de jaar had ik een stage in het buurtwerk vooral de kinderwerking, ik kwam ook in contact met de tiener- en volwassenwerking. Ik heb echt geleerd om naar kinderen te luisteren. Het is niet omdat je werkt met kinderen die in een kansarm gezin wonen dat ze ongelukkig zijn. Sommige mama’s en/of papa hebben niet evenveel geluk. Ik heb een fijne tijd gehad. Huiswerkbegeleiding, animatie, vakantiewerking, sport en speelpleinwerking. Het waren heel gevulde dagen.

Het 3^de jaar dat ik 2 keer heb gedaan, de eerste keer had ik een betaalde job als opvoedster in een voorziening voor personen met een mentale handicap. Het was teveel jeugdbeweging, werk, een eindwerk en een lief het was teveel. Het was geen verloren jaar het was gewoon effe werken tussendoor.

De 2^de keer dat ik het 3^de jaar deed had ik een deeltijdse job in de dierentuin van Antwerpen op de educatieve dienst. Wat een leuke beleving. En ik was er door ik had dat jaar veel gebrost maar ik heb me herpakt en ik was er door. Ik had het diploma dat ik wilde.

Toen begon mijn zoektocht naar werk in augustus startte ik in de Straatmus een interim dan had ik een tijdelijke job in Tienen een voorziening voor personen met een zware fysieke en mentale handicap. Op dat moment begon het me te dagen wat ik wel of niet wou doen. Mijn eerste stage met personen met een mentale handicap was wel ok maar ik moest wat ouder zijn. Die 2^de ervaringen met die personen met een zware fysiek en mentale handicap neen dat wou ik niet. Ik wou wel met kinderen en/of volwassenen werken. Bejaarden zijn ook uitgesloten.

Ondertussen trouwde ik met m’n maatje

Ik fladderde wat rond van job naar job. Ik heb zelf gewerkt in winkels, op zich wel eens leuk maar niet voor altijd. 

Ik ben dan in een instelling voor bijzondere jeugdzorg gaan werken ongeveer 5 jaar heel leuk maar ik vond het moeilijk om te combineren met Volker. Ik ben toen wat gaan fladderen, gezinshulp getest (neen), de keuken in Gasthuisberg (neen) ik was toen zwanger van Lander en ik ben nog 5 weken terug gegaan en gezegd neen ik wil niet meer. Ik ben dan even bij Lander thuis gebleven en ben dan beginnen werken in de naschoolse opvang en dan in Wijgmaal in de buitenschoolse kinderopvang en ik vond het super. En toen ging ik onderuit alles spatte uiteen. Weg carrière, weg alles wat ik had. Alles viel als een pudding ineen. Ik dacht wat kan ik nu doen gaan werken als opvoedster of begeleidster – neen, een opleiding administratief niet mijn ding maar een optie.

Als ik er nu aan denk dan zeg ik neen. Het is soms dat ik gewoon in slaapval waar ik zit. Ik ben veel te snel vermoeid en ik ben veel te snel afgeleid. Ik kan geen 2 dingen meer samen en ik heb nog iets teveel zorg nodig. Ik heb andere uitdagingen moeten zoeken, ik doe aan breintraining, ik zoek dingen om samen te doen met de jongens iets te knutselen, ik probeer te helpen waar ik kan in m’n woning (was plooien, tafel afruimen, vaatwasser vullen,…).

Ik kan soms lange tekstjes schrijven maar ik doe dat in 3- 4 keer omdat ik me zolang niet kan concentreren. Ik probeer dit dan te verdelen. Tussendoor doe ik een dutje, ga ik iets eten en drinken, enz. Voor ik het post lees ik het nog eens en nog eens en dan vliegt het erop. Maar nu heb ik zoiets van ik had m’n leven zoveel anders voorgesteld, ik wou een gezin met man en kindjes, een huis, een tuin, werk en een sociaal netwerk rond me. Dit wou ik echt niet. Een gezin dat is uiteen gespat, die rolstoel met de bijkomende zorgen en die NAH pff ik hou er niet van. Moest ik de tijd kunnen terug draaien dan ga ik naar 17 februari 2011 en dan ga ik naar het ziekenhuis en dan vraag ik kunnen we dit ontwijken zodat ik nu nog zou kunnen rondhuppelen. Nu ja ik geloof dat niet het is zo moeten lopen waarom dat weet ik niet.