Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
27-09-2019
Weeral een week voorbij...
Beste Lezers,
Weeral een week voorbij, Tempus Fugit. Niet alleen met ouder worden gaat de tijd blijkbaar sneller, ook met het aanbreken van de herfst lijkt het alsof de tijd nog sneller vliet. Precies of Agnes is al kweetniehoelang terug van Compostela. (het is pas sinds vorige week donderdag) Gelukkig was het nog een mooi weekend, zeker om de was te drogen in zon en wind.
Voorbije week afscheid genomen van een collega biljarter en een dag later met de club 'BC Onder Ons' ons jaarlijks teerfeest gehouden. Traditioneel word bij deze gelegenheid de kampioen bekend gemaakt en gevierd. Normaliter is de kampioen al bekend door gewoon tijdens het jaar op te volgen wie regelmatig boven zijn gemiddelde speelt. Blijkbaar vergeten de meeste spelers hun beste matchen en zijn ze teleurgesteld als er verlies word geleden of dat men boven de 25 beurten uitkomt. Nochtans kunnen enkele goede matchen het algemene gemiddelde bijzonder opkrikken.
De kampioen dit jaar, Ronny VR, schrok zich een hoedje, gelukkig geen bult. Het mag gezegd en geschreven, het is een waardige kampioen. Zijn kunstjes met de biljartstok, de keu, worden beheerst uitgevoerd.
Algemeen is het algehele resultaat van alle spelers redelijk te noemen. Er zijn drie stijgers en twee dalers. De resterende twee spelers behouden hun te spelen totaal. Eigenlijk zouden ik en Staf ook dalen, maar dan moet je twee jaar na elkaar een negatief gemiddelde hebben.
Volgend seizoen, dat nu maandag aanvangt, treden 9 spelers aan in de handicap competitie, er is dus een groei in leden aantal. Wel is het niet zeker of de gemiddelde leeftijd hiermee daalt.
Een extra dit jaar is dat KBCOO, Koninklijke Biljart Club Onder Ons, 85 jaar bestaat. De Koninklijk wijst er al op dat het meer dan 50 jaar is. Zover ik kan nagaan is OO de oudste nog bestaande club in Temse. Dit is een mooi getal, bijna zo oud als onze oudste speler. Bovendien is die persoon al 60 jaar lid van Onder Ons. En dat is te danken aan zijn echtgenote. Een huwelijk kon enkel als Louis, want daar gaat het wel degelijk over, zich aansloot bij de biljartclub. Zo geschiedde. Wie er toen voorzitter was kon ik niet achterhalen. Een archiefstuk, opgesteld in 2001, vermeld dat de club is gesticht op 20 oktober 1934. De eerste voorzitter was dr. Georges De Smet, de eerste secretaris Maes August en de eerste schatbewaarder Scherpereel Alois. (Als secretaris heb ik geen ambitie om burgemeester te worden.)
Bij aanvang werd er met twee afdelingen gespeeld. Er waren dus ook twee kampioenen. Het aantal speeljaren verschilt echter wel, in 44-45 werd er, begrijpelijk, niet gespeeld.
Het aantal spelende leden varieerde, de eerste helft van het club bestaan, rond de 20 à 23. Later zakte dit af tot rond de 15 à 17 om de laatste tiental jaren te zakken tot een 7 à 9. Onder Ons is al vijfmaal (5) kampioen gespeeld bij het interclub kampioenschap van Temse. Dit wordt georganiseerd door het Biljartverbond van Temse.
Het lokaal was, tot 2015, onafgebroken in 'Den Temsica'. Op 12 december 1922 kreeg de vereniging, de Katholieke Burgerskring, toelating om een lokaal te bouwen op de grote kaai. Dit verenigingsgebouw werd opgericht op grond aangekocht door Antoon Janssens de Varebeke (laatste kasteelheer van Temse).Deze gronden waren gewonnen door demping van het 'molen'water tussen 1908 en 1911.
Den Temsica is niet beschermd maar wel vastgesteld als bouwkundig erfgoed sinds 18 november 2012.
Sinds 2015 zijn we als derde club in het lokaal The Pocket ondergebracht. Van BC The Pocket weet ik niet zoveel te vertellen. St-Joris heeft al een lange geschiedenis achter de rug en is gesticht in lokaal Nieuw Temse in de St-Jorisstraat. Later verhuisde de club naar 'Korea', Onder den Toren, naast de Kristus koning kerk. Toen dit lokaal de deuren sloot (parochiewerking?) week de club uit naar mijn straat. Toen het ook daar niet goed meer liep (zowel het café als de straat) werd er naar de Kasteelstraat uitgeweken.
Van De Belgische Vlag over den Boeres tot The Pocket.
Meer dan 137 jaar jong, heeft het gebouw dat The Pocket huisvest als weinige andere een rol gespeeld in het ontspanningsleven van Temse. Voor 1880 bevond zich hier een woning met een watermolen (de Vliet loopt er onder) bestemd voor het malen van cichorei. Brouwer François Nijssens verkocht het huis aan Karel Van Cleemput, die het sloopte en er in 1880 een omvangrijk complex (woongelegenheid + herberg + feestzaal) liet optrekken. Het kreeg de naam De Belgische Vlag, maar ging de geschiedenis en de legende in als t 'Liberaal Huis en vooral den Boeres.
Die volkse naam vond zijn oorsprong in de bijnaam van Karel Van Cleemput: Charel den Boer, bijnaam die hij had gekregen, toen hij als gareel- en zadelmaker een winkel uitbaatte in de Oeverstraat met als uithangbord 'In den Boer'. Welke Temsenaar is nooit gaan dansen in den Boeres? Van 1925 tot 1949 was Eduard Van Lancker lokaalhouder, van 1949 tot 1967 Jozef Docx. Na hem kwamen Pierre De Bondt en Liliane Huynen. Na deze laatsten (1967-1973) deemsterde den Boeres weg.
In 1979 werd het pand verkocht aan meubelhandel De Kleine Winst, die het aanwendde als magazijn. 1987 bracht de wedergeboorte. Onder de naam The Pocket vormden Patrick Symoens en Luc Goossens het geheel om tot hedendaagse drankgelegenheid en snookerhal. In 1999 werden Gino Gaspar en Carine Cordeel de nieuwe eigenaars-zaakvoerders. Zij zorgden in 2003 voor een grondige vernieuwing met als uithangbord Music Café & American Pool. Op 1 maart 2007 deden Michel Snyers en Chantal Verwilghen hun intrede in The Pocket. Tot hier de geschiedenis les.
Dit weekend zal ook weer voorbij vliegen. Vandaag is het apo in Elversele, voor de eerste keer. Kwestie om de balans in evenwicht te houden. Sinds het sluiten van Blaton is het niet meer zo evident om de verplaatsing altijd langs één kant te houden. Sorry voor den Herman, maar om de veertien dagen én op enkele muziek avonden zullen we nog zekers langskomen.
Morgen jubileum viering van 40 jaar huwelijk van D&C. Volgende week is het dan weer prijs, familie bijeenkomst om een aantal verjaardagen te vieren én mosselfestijn bij BC The Pocket. Het weekend erop zitten we in het klooster, ttz met de Nauwen Band bij de paters van Averbode. Enige dagen later is er een trappistenavond met de LG te Tielrode gevolgd s'anderendaags met een bezoek aan Janssen Pharmaceutica. Deze dag is georganiseerd door Toerisme Temse, ik wil altijd nog het VVV schrijven.
Afijn, het is bijna november. De geplande week in de Landes is al opgeschort. Wel blijft de midweek naar de Champagne streek behouden. Ne mens moet soms keuzes maken nietwaar!
Grtjs en dat het nog veel mag regenen.
Hugo
Nootje:
Normaliter zou ik deze morgen met de stapmaten een wandeling gaan doen tussen Kortenberg en Leuven. Toen ik buiten kwam om 07u45 bleek het treinstel al op het perron te staan. Verdacht!
Inderdaad, het treinverkeer tussen Temse en Bornem/Puurs was gestremd. Na enige tijd kwam ik te weten dat de voormelde trein deze van 07u30 was. Degene die ik zou nemen kon in Sint-Niklaas niet vertrekken, in Puurs meer van hetzelfde. De afspraak met de Ronny in Puurs en de Jan in Leuven liep gevaar. Tegen achten werd er omgeroepen dat de treinen in beide richtingen afgeschaft waren. Dat zou betekenen dat ik pas met de volgende, 08u50, zou kunnen sporen, in het beste geval!
De heleboel dan maar afgeblazen, mijn boterhammetjes met spek en eieren kan ik ook thuis op eten. Van de nood ... en begonnen aan mijn fotoboek. Ik hoop dit over enige tijd aan jullie te kunnen presenteren.
Mijne schat heeft vandaag, samen met Annita, Compostela bereikt. Iets voor de middag bereikten ze de Plaza do Obradoiro. Proficiat aan beiden. Geduldig hebben ze gewacht in de lange rij om hun diploma af te halen in het Oficina de Acollida ao Peregrino. Tevens hebben ze een bezoekje gebracht aan de Huiskamer van de Lage Landen.
Morgen is het voor hen beiden 'den toerist' uithangen om donderdag in de namiddag de terug vlucht te nemen.
Met de vrienden van Holsthum en Kruibeke zaterdag met de waterbus naar Antwerpen gevaren. Holsthum is een plaats in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts, en maakt deel uit van de Eifelkreis Bitburg-Prüm. Holsthum telt 618 inwoners.
Na kennismaking met het product waar België trots op is, en waarvan de haven de wereld traffic in handen heeft, uiteraard kennis gemaakt met een ander product waar Antwerpen dan weer trots op is: het Bolleke. Een 'Konicksken' is dus sinds 16 augustus ll. niet meer te verkrijgen. Voortaan kan je wereldwijd, althans volgens de brouwerij, het echt Antwerps bier enkel nog als een Bolleke bestellen. De naamsverandering zou een einde moeten maken aan de verwarring bij onervaren horecapersoneel - vooral buiten Antwerpen - wanneer een klant een ´Bolleke¡ bestelt en een De Koninck-biertje verwacht.
Zondag stond er een bezoek aan de potpolder van Kruibeke gepland. De ervaren gids sprak een aardig mondje Duits, zodat ook de vlamingen het konden begrijpen.
Om het weekend af te sluiten nog naar Elversele gefietst alwaar de Dag van de Landbouw plaats vond. T'is te zeggen, op het bedrijf van Rooms-Van Royen was de start en aankomst plaats van een gezinsfietstocht. Uiteraard kon ik daar niet meer aan deelnemen. Het zou trouwens een zot zicht zijn geweest, een gezin van één persoon. Het ging hem voor mij vooral om het sociaal contact en de lekkere Belgische gerechten en dranken.
De titel is al aan bod gekomen via de potpolder van Kruibeke. Vandaag stond die titel op de voorgrond. Tijdens mijn regelmatig tochtje doorheen het natuurgebied van Prosperpolder/Hedwigepolder is het alweer zo duidelijk hoe sterk de natuur is.
Het gedeelte van Prosper dat is afgezoomd met de verhoogde dijk is wellicht volgend jaar nagenoeg niet meer te betreden. (het mag eigenlijk niet meer, maar de nieuwsgierigheid wint het)
De Hedwigepolder, die veel later is ontruimd, is verlaten. Er is geen bewoning en geen landbouw meer toegelaten. De straten en alle akkertoegangen zijn afgeblokt met beton Lego blokken. Op dit ogenblik is de grensovergang in de (voormalige) Carolusstraat heel duidelijk. Over enkele jaren zal het zoeken worden naar de Engelbert- en Mariastraat vermits ze officieel niet meer bestaan, het haventje van den Ouden Doel ligt er verlaten bij. De straat lantaarns zijn al vele jaren gedoofd en tonen je, voorlopig, nog de juiste weg.
Het enige dat er nog zal gebeuren is op NL kant de dijk aanbrengen en de canadabomen rooien.
Via de Lignestraat is het nog mogelijk volledig rond dit gebied te trekken en een bezoekje te brengen aan de voormalige schaapskooi. De gebouwen zijn verdwenen (op twee containers na) en in de plaats grazen koeien in de Sieperdaschor.
Maar het is toch een immense vlakte, 3500 hectare is niet mis. Je kan de schepen volgen tot voorbij Perkpolder, met een goede kijker vanop de vogelkijkhut, Terneuzen voorbij. Het is het grootste brak water gebied van Europa.
Na de middag heb ik de druivenoogst binnen gehaald. Ongeveer 5 liter sap heeft de arbeid opgebracht. Puur en onversneden!
Ik zou meerdere titels kunnen plaatsen bij deze bijdrage.
Nineeleven, prachtige morgen, potpolder, uitstap, Compo....er is weeral veel gebeurd de laatste week. En dat ziet er komende week weeral niet anders uit. Wel zal dat dan meer op het thuisfront zijn, mag en moet ook al eens.
Laat me dan beginnen vorige week.
De uitstap met het VVV begon in de regen en een file naar Antwerpen. Eens voorbij de pijp ging het redelijk vlot naar de Stad van Speelkaarten. Het nationaal museum van de speelkaart bestaat dit jaar 50 jaar, een bezoekje aan Turnhout was dus op zijn plaats. s'Morgens werd er eerst een bezoek gebracht aan het Meduceum.
In het oude internaat van het Sint-Victor is het gloednieuwe museum rond dr. Paul Janssen en zuster Alena van de Gasthuiszusters gehuisvest.
Het Medisch Educatief Museum is opgericht ter nagedachtenis van dokter Paul Janssen. Het belang van deze wereldburger en zijn team in de ontwikkeling op farmaceutisch gebied komen aan bod. Samen met zijn team heeft Paul Janssen net geen 100 nieuwe medicijnen uitgevonden die over de ganse wereld miljoenen mensenlevens redden en die ook in de dieren- en plantengeneeskunde voor alom geroemde genezingen zorgden.
Daarnaast krijg je met de tentoonstelling van medisch en verpleegkundig materiaal de evolutie van de zorg voor zieken in Turnhout te zien. Gasthuiszuster Alena verzamelde tijdens haar loopbaan medisch materiaal uit het Sint-Elisabethziekenhuis. Materiaal dat in de periode van 1875 tot vandaag sterk evolueerde.
De tweede verdieping focust op Dr. Paul Janssen en zijn realisaties in de farmacologie. De vijf gebieden waarop Janssen Pharmaceutica baanbekende producten ontwikkelde worden op een interactieve manier voorgesteld.
In twee groepen werden we vakkundig en met degelijke uitleg doorheen het 'dubbel' museum geleid.
Na een broodjes maaltijd in een eethuis op de markt was er even tijd om een kleine rondgang te maken in het centrum. Shopping in de Gasthuis, Leopold en St-Antonius straat is niet echt mijn ding, een toerke langsheen kleine straatjes en steegjes leek me aantrekkelijker. En dan kom je bijna automatisch ook in het nieuwe, nog in aanbouw zijnde winkelcentrum. Turnova, zoals het project is genaamd, ligt pal aan de markt en omvat een 40 tal winkelpanden en 250 woongelegenheden. Deze laatste zitten in een immense toren. Het uitzicht van daarboven wordt een van de aantrekkingspunten. Tilburg, Antwerpen en de Zuiderkempen zouden te zien zijn.
Het speelkaarten museum ligt op wandel afstand en is ondergebracht in een oud fabriekspand.
Vrijwilligers, liefhebbers van de drukkunst, lieten ons zien hoe kaarten worden gemaakt. Dat werd duidelijk gemaakt met oude, handbediende, machines.
In 1826 zette Philip Jacobus Brepols Turnhout op de wereldkaart. Hij drukte de eerste speelkaarten en zette zo onbedoeld een hele industrie in gang. Turnhout werd één van de belangrijkste producenten in de wereld. Dat verdiende in 1969 een Nationaal Museum van de Speelkaart.
Wat voorafging
De idee om 'iets' rond speelkaarten te doen. Maar was daar wel effectief belangstelling voor? Een tentoonstelling in de hal van het stadhuis was de test. Een overdonderende publieke opkomst het resultaat.
Bedrijven komen en gaan, een crisis tijdens en na WOII leidde bijna tot de teloorgang van de industrie. Uiteindelijk zal Turnhout de krachten bundelen en wat nog aan speelkaarten activiteit overblijft in 1970 onderbrengen in Carta Mundi.
De Turnhoutse geschiedenis begint en eindigt met één speelkaartenmaker, tussen beide liggen bijna 200 jaar en een wereld van verschil. Omdat Turnhout een rijke traditie van drukkers en kaartenmakers heeft, ligt een forse klemtoon op het technisch aspect. Ook het gebruik van de kaarten en de vele toepassingen worden niet vergeten. Het kaartspel, een uitzonderlijk veelzijdig speelgoed, is goed thuis in Turnhout.
De dag werd afgesloten met een gezellig tafelmoment.
Alvorens het diner kon aanvatten werden we vergast op een korte maar mooie uiteenzetting over Kaviaar. En omdat die Caviar afkomstig is van de steur kon er een link worden gelegd met de Temsese Patrones, St-Amelberga. De smaak ligt me niet zo, toch moet ik toegeven dat deze totaal anders smaakt. En goed smaakt!
Vandaag is, omwille van de geldende reglementering opgelegd door CITES, de steurvangst in de Kaspische Zee regio (en dus ook de aanvoer van wildvang kaviaar) volledig verboden. Hierdoor heeft de kweek van de steur of de acipensericultuur de laatste 20 jaar een enorme ontwikkeling doorgemaakt, waardoor kaviaar nog uitsluitend afkomstig is uit aquacultuur. En laat nu dit bedrijf 'Royal Belgian Caviar' in Turnhout gelegen zijn.
Op vrijdag was ik al voor dag en douw in Tielrode. De potpolder aan de Durme is bijna klaar, het hekken rondom is verwijderd. Bij terugkomst langs de grote potpolder kon je er niet naast kijken. Een tiental reeën liepen te grazen. En aan het monument van de strooiplaats zag ik een visser een dikke vette paling bovenhalen. Er is beterschap in de natuur, of is het maar tijdelijk? Want er nu weer te veel zand in het Scheldewater.
Zaterdag ben ik dan naar Eindhoven getrokken om een voorstelling van een deel van de Worldtrip van Bas Idsinga bij te wonen. Het gebeuren vond plaats bij O'Sheas Irish Pub, al voldoende reden om erheen te gaan. De Guinness smaakte voortreffelijk. Hetzelfde kan gezegd van de presentatie en de korte film die Bas van dit eerste deel heeft gemaakt. Niet alleen de beelden zijn pakkend, de warmte van de ontmoetingen met mensen van andere culturen spatten van de beelden. Bas kan je volgen op Polarsteps - World trip by bicycle. Hij heeft er ondertussen 207 reisdagen, 15687 km en 155 trips opzitten. Hij hoopt zo ongeveer over 4 à 5 jaar de tocht te hebben gemaakt. (zie ook www.basidsinga.com)
Nog even dit: parkeren met de wagen kan op uitgebreide en mooi verzorgde parkings aan de rand van de stad. Er is zelfs mogelijkheid om iets te drinken of eten, zelfs verzorgde toiletten zijn voorzien. Het parkeren kost, ongeacht de duurtijd, 3.50 . Voor een prikje, 0.50 , kan je met de bus heen en terug in een tien minuutjes. Nou moe, leuk!
Zondag ben ik eindelijk tot in het Gemeentemuseum geraakt. De expo over Tramlijn H loopt er nog tot eind deze maand. Het bijhorende boekje beschrijft de geschiedenis van de Tram, opgang en verval. De vele foto's tonen een beeld van de streek (Schelde en Durme) die ik amper heb gekend. Toch zijn vele plaatsen nog herkenbaar of nog in mijn geheugen opgeslagen.
Maandag een halve liter bloed afgestaan en me aangemeld om plasma te doneren. Dit heb ik vroeger nog gedaan als ik te Gent passeerde. Sinds ik niet meer werk is een passage in het centrum van het RK niet meer aan de orde. Nu wordt er eind oktober een donor centrum geopend te Sint-Niklaas, rechtover het station. Daar kan ik gerust met de bus naartoe.
Vandaag was er dan het 18e herdenkingsmoment te Kruibeke.
Op 11 september herdenkt Kruibeke jaarlijks de mensen van de verschillende veiligheidsdiensten die tijdens het uitoefenen van hun werk om het leven zijn gekomen. Traditiegetrouw werd aan het gedenkteken aan de Holsthumstraat om 11u een serene hulde gehouden.
Kom op tegen Kanker verkoopt dit weekend zijn bekende azalea's. Het zal weer een leuke dag worden met fijne gesprekken. En ook het weer zal meewerken, goed weer verkoopt beter!
En Agnes, die zit in Spanje. Ze loopt met Annita het laatste deel van de Camino Frances. Zo te horen en zien heeft ze het best naar haar zin.
Vrijdag een tocht gemaakt, gisteren een tochtje gemaakt met Agnes en vandaag dan weeral een stapke in de wereld gezet. En dat 'stapke' was, zoals de titel al verraad, in grenspark De Zoom en Kalmthoutse heide.
Alvorens het echt fris en nat wordt besloten we om niet uit te stellen en sito presto erop uit te trekken, zeker nu de heide in volle pracht paars kleurt. De we in vorige zin zijn ikzelf en de Marc. Onze andere stapmaten zijn ofwel aan het werk (Michel) of met verlof (Ronny) of nog beter, het Floris V pad aan het lopen (Jan). Zoals altijd kan je de exploten van de Jan volgen op 'Voetstappen in Vaderlandsche bodem'.
Onze tocht verliep voor bijna 100% over onverharde wegen door een prachtig natuur gebied. Ook het weer speelde goed mee, 18°C is ideaal. De wind, die her en der op open vlakte voelbaar was, was aangenaam. Na de middag liet zelfs de zon zich zien, wat meteen de broekspijpen naar de rugzak verwees.
Zoals op bijgaande foto's te zien is hadden we ook een ontmoeting met een bijzonder diertje, een Gladde Slang. Deze, niet giftige slang, is de kleinste in België en wordt zowat tussen de 60 en 80 cm lang. Ons exemplaar is duidelijk nog een jong, ik schatte het op zo'n 30 cm. Niettemin ging het onmiddellijk in aanvalshouding toen het ons in de smiezen kreeg. Klein maar dapper.
Na nog een verfrissing in het station van Heide kon ik met de stipte treinen terug sporen over Puurs naar Temse.
....heb ik doorgebracht in de Brugse regio, meer bepaald op het scouts domein Merkenveld te Loppem. Zoals vorig jaar waren Agnes en mezelf de ouderdomsdeken van het geheel. En weer hebben we genoten van de vele jonge mensen.
Wel is er een duidelijk onderscheid te maken. De beslommeringen van een gezin, job en vrije tijd besteding liggen soms wel ver uit elkaar. Maar door de band genomen is er voldoende communicatie over de leeftijdsgrenzen heen. Maar het belangrijkste is dat er plezier is in het samenzijn en de opzet van het weekend.
Het kamp stond in het teken van Mario, het 'Het Super Mario Game Weekend'. Wist ik veel wie Mario was, dan bedoel ik de gamer. Andere Mario's zijn me wel bekend. De leiding bestond uit Mario, Luigi en Waluigi. Het moet gezegd, hun uitbeelding was prima, tot en met de snor toe.
Onze groep was qua deelnemers niet mis, 74, en het varieerde tussen 3 en 67 wat leeftijd betreft. De groep van personages uit het Mariospel overtrof de onze in ruime mate, 164.
Het geheel van het spel was uitgezet op een groot bord. Vooruitgang kon gemaakt worden via het werpen met dobbelstenen. Gouden munten, bonuspunten, zonnetjes.. of strafpunten maakten deel uit van het 'bord' parcour. Natuurlijk was de hele bende in groepen ingedeeld, zes om precies te zijn. Het was soms een raadsel waartoe je eigenlijk behoorde, zeker voor mij. Door de aanwezigheid van zoveel jonge kleine kindjes wist je niet of die al dan niet tot je groep behoorde. En geloof me, de grootte of de leeftijd doet er niet altijd toe als het eropaan komt je te misleiden. Het plezier is er niet minder om.
Een escape room was, bijna onvermijdelijk, ook een onderdeel van het spel. Ook hier weer zijn de jongeren meestal aan zet want het gebruik van gsm en internet is hun domein. Tegen de tijd dat ik iets heb ingetikt zijn zij al twee stappen verder.
Heel belangrijk op kamp is de kookploeg. Gelukkig was de werkploeg er dit jaar vlug bij zodat de ploeg van twee geleden er terug bij was, een garantie op lekker en gevarieerde maaltijden. Proficiat aan Els, Cindy, Annelies en Helena en ook een beetje aan Jef en Mirthe, de schattige tweeling. Ik had een rode helm meegebracht. Onmiddellijk bij aankomst was de tweeling geïnteresseerd in die helm, brandweer riepen ze in koor. Gelukkig had ik nog een tweede, weliswaar wit, exemplaar meegebracht. Met hun loopfiets en een helm op hun hoofd toerden beiden in euforie rond.
Het einde van het, mede dankzij het mooie weer, toffe weekend vond plaats aan kasteel Bulskampveld te Beernem. En hoe kan het ook anders, een waterspel kon niet ontbreken.
Gisteren een tochtje gemaakt van Wezemaal naar Aarschot, 20 paaltjes bij goed wandelweer. En we zijn goed geëindigd.
Dit weekend is er weeral feest, dit maal in de Stationswijk. Straks helpen bij het opbouwen en hopelijk op zondag nog eens gaan kaarten. Dat laatste is weeral lang geleden.
Naweeën zijn er eigenlijk niet geweest na de dodentocht. De enkel voelde zondag wel vermoeid maar verder was er geen enkel probleem. Een toerke door de Weert, Branst en Bornem maakte de spieren terug soepel, en de fiets is terug van stal gehaald.
Een toerke met de stapmaten gisteren kwam dan ook als geroepen, de training mag niet worden vergeten. Het is Booischot geworden alwaar we vanaf het station de wijde omgeving hebben verkend.
Via kleine wegen en paden (waar de Jan die blijft vinden!) werd in Houtvenne, een klein gehuchtje met nog een typische Kempisch uitzicht, een eerste stop gehouden. Het cafeetje is 70-tiger jaren, de muziek navenant. Wel is het reeds om tien uur geopend, tegenwoordig een rariteit. Zelfs cafe's worden in landelijke gebieden een rariteit. Als je zelf niks bij hebt tijdens de wandeltocht, zal je veel dorst hebben. Na een koffie verlieten we node deze gezellige instelling, iets anders kon er ook worden gedronken hoor.
Tussen Houtvenne, Westmeerbeek en Hulshout is een gigantische boom kwekerij gevestigd. Soms had je de indruk doorheen een woud te lopen. Westmeerbeek hebben we rechts laten liggen om via het nieuw industriepark Corbeille te lopen. Ernaast loopt een fiets- wandelpad op een oude spoorweg bedding. Het is afkomstig van Aarschot en loopt tot Herentals. Zover zijn we echter niet gestapt. In de "Corbeille" staat een splinternieuwe bank. Vermits het bijna twaalven was werd besloten om hier de inwendige mens te versterken. De nodige spijzen en drank werden bovengehaald. Ondanks de wind was het er gezellig vertoeven, een uurtje was vlug voorbij. Tijd om op te krassen en onze weg verder te zetten.
De geplande stop bij Mac Adam, den dienen van de gewestwegen, viel in het water. Macadam zou er ooit verbleven hebben. Ik geloof dat er sindsdien niet veel meer is verzet binnen in.
Via de Grote Nete, waarop meer stroming zit dan verwacht, bereikten we Hulshout. Het supporters lokaal van Wout Van Aert hebben we genegeerd. Café t'Vermaak wat verder lokte ons wel binnen, de naam alleen al. Het moet gezegd, vermaak mogelijkheden waren er voldoende. Voor ons volstond het terras achteraan, onder de staande wip, om te genieten van een glas schuimend bier. En de prijs viel heel goed mee. Zo goed dat er nog enkele rondjes bijkonden. (daarom niet altijd onder het schuim!)
Bij de terugtocht naar het station passeerden we een open garagepoort. Niet het soort poort voor een personen wagen maar voor de iets grotere voertuigen. Erboven hing een spandoek waarop vermelding van old-timer en datum open deur. De nieuwsgierigheid was gewekt. Binnen treden mocht van de eigenaar, onder voorwaarde om 'absoluut' geen foto's te maken.Volgende week wordt bij de firma J. Peeters Transport N.V., Pleinstraat 18, 2221 Booischot open deur gehouden. Er staan juweeltjes van oude vrachtwagens opgesteld, allemaal Scania Vabis. Dat is de man zijn hobby. Zijn vader had het bedrijf opgericht en reed met meerdere merken rond, o.a. met Volvo. Hiervan zijn enkele foto's opgehangen, nostalgie. Toen ik begon over De Bock was de man helemaal mee. Als je het geluid van zijn vaders Volvo hoorde, duurde het nog zeker dik twintig minuten alvorens hij op den hof arriveerde. Ik herinner me dat geluid van de langsnuiten nog heel goed. De Bock en De Block, beiden afkomstig van de Merodestraat uit Kieldrecht, reden onafgebroken over en weer naar Quenast, om gravé voor het aanleggen van de E-17, met een hele serie van dat type camion.
Dus beste Lezers, als je interesse hebt in oude Scania's, volgende week zaterdag welkom bij de firma Peeters. En dan mag je foto's maken à volonté.
Ikzelf zit dan in de Brugse regio, Merkenveld in Loppen. Het jaarlijkse kamp van de Oud-Scouts vind daar plaats en staat in het teken van Mario. Kaartspelen ken ik wel, het Mario Game zal ik dan wel leren, of niet. Tegen het jonge geweld zal wat dat betreft wel geen kruid opgewassen zijn.
De treinen reden gisteren quasi op tijd. Het weer was perfect. De geesten waren goed. Het ontvangst comitée zat op de eerste plaats bij le Petit Ecrivain. Kortom, een mooie dag gisteren die werd afgesloten met een donkere Westmalle.
Zoals beloofd een meer uitgebreid verslagje van editie 50 van de DDT.
Na een regendag klaarde het vrijdag avond mooi uit met een ideale temperatuur om eens 100 km te stappen.
Na nog een stellaatje op de markt gedronken te hebben ging het naar Breeven, alwaar klokslag negen uur een massa van 13011 stappers werden losgelaten. Just in Time kon ik nog Sarah en Sophie vervoegen. Beide jonge dames startte voor hun eerste deelname. Wat sporten en LO is heeft voor beiden geen geheimen. Wel heeft de tocht op zich wel een heleboel ongekende factoren. En dat is, was ook voor mij vele jaren geleden zo, altijd een stap in het onbekende. Kan ik dit wel? Wat en waar zal het pijn doen? Als het maar niet regent! Morgen zal het warm zijn!.... Een heleboel vragen waarop geen eenduidig antwoord is. Het enige waarmee ik een beetje inzat was de wind. Niet dat dit me veel zou kunnen geven, het kan/kon wel een spelbreker zijn.
De start in twee groepen, een blauwe en een gele, zorgde alweer voor een vlot vertrek. Zelfs de conjunctie, na het fort van Bornem verliep vlekkeloos. Tot Breendonk ging voor ons drietjes gemoedelijk, al keuvelend als het ware. De moeite voelde je uiteraard al wel, na 35 km mag dat geen verwondering wekken. De nacht is dan al ver gevorderd, de schaapjes zijn dan allang verdwenen, de goesting om te slapen echter nog niet. Integendeel.
Sommigen nemen dat dan weer iets te letterlijk en vallen om van .. emotie. Een korte stop in de RK post bracht vlug weer helderheid.
Bij het krieken van de dag doken de eerste mankementen op. Voeten of scharnieren die begonnen te reclameren. De moraal daarentegen bleef ongeschonden en op hoog peil: het doel zou behaald worden, er was nog een zeeee van tijd.
Sophie voelde dat ze makkelijk sneller kon en koos het hazenpad. Dat vertaalde zich als volgt. Toen Sarah en ikzelf in Opdorp toekwamen zat Sophie al bijna in Puurs. Uiteindelijk bereikte de 'snelle' jongedame Bornem rond 17 u. Proficiat hierbij aan 3.14.
Ondertussen waren we terug met drieën, Bart had ons opgewacht in Buggenhout. (Bart is de wederhelft van Sarah) Dat opwachten was wel ingegeven door een dikke blein. En ik moet zeggen, uit ervaring, als je nog 35 km moet verder lopen met dergelijke handicap, dat is afzien. Maar ik zeg altijd!, denk er niet aan en het gaat al een pak makkelijker. En dat is hier ook weer bewezen. Straffer, na de ontmoeting met de kinderen in Puurs ging de stap snelheid met een ruk omhoog. De laatste loodjes op de dijk bleken met een degelijke snelheid te zijn afgewerkt. Ik vergelijk maar: na Opdorp gemiddeld 3.2, op de dijk tussen St-Amands en Zates 4.8 om uit te bollen met 4.0, cijfers om na een zware dip mee uit te pakken. Vooral het bewijs dat er tijd genoeg is om op een rustige manier de dodentocht succesvol af te werken.
Het pintje achteraf smaakte des te meer.
Gistermorgen ben ik dan naar gewoonte gaan fietsen, kwestie om die stijfheid zo vlug mogelijk kwijt te raken.
Universiteit Gent, afdeling psychologie, verricht nu een studie over de gemoed gesteldheid van een hele trits deelnemers. Ik zelf ben ook het (lijdend) onderwerp van de studie. Zowel voor, tijdens (op 27.3 km, 53.7 km, 72 km en 89.8 km) als na de tocht werd je verzocht, op vrijwillige basis uiteraard, een vragenlijst in te vullen.
Ben benieuwd naar het resultaat.
Op dit moment voel ik met terug fit, klaar om de volgende tocht aan te vatten. Het zal wel geen 100 km worden, iets van 25 km met de wandel vrienden is ook voldoening gevend.
9 augustus, het is zover. Met velen proberen om op 24 uur tijd 100 km te stappen.
Ik ben bij de gelukkigen. Jammer dat ik het zo moet stellen. Ik laat toch even een vrijwilliger aan het woord:
Klachten over de organisatie zorgen ervoor dat de sfeer eigenlijk al een beetje verpest is, terwijl de tocht zelf nog moet beginnen
De ticketverkoop is dit jaar enorm snel gegaan, daar kunnen we niet omheen. Vorig jaar heb ik twee dagen na de start van de verkoop mijn ticket besteld, en mijn startnummer zat in de 2000. Dit jaar ben ik halsoverkop mijn bed uit moeten rollen en naar de computer moeten sprinten om ervoor te zorgen dat ik om 11 uur, twee uur na de start, nog een ticket zou kunnen bemachtigen. Met ongelooflijk veel geluk ben ik daarin geslaagd, en twintig minuten later waren alle tickets uitverkocht. En toen begonnen de commentaren binnen te stromen.
Moeten ervaren wandelaars voorrang krijgen op de nieuwelingen?
De opmerking die ik toen het meest heb gelezen, is dat de ervaren wandelaars voorrang zouden moeten krijgen op de jonge nieuwelingen. Die kunnen volgens hen nog niet eens de 30 km halen. Aan de mensen die deze mening delen, heb ik toch wel een prangende vraag: vanaf wanneer ben je dan een ervaren wandelaar? Vanaf je tiende deelname? Twintigste? Of moet er ook nog een onderscheid gemaakt worden tussen deelnames en volledig uitgewandelde Dodentochten?
Ik ben een vrouw van 20 jaar, die vorig jaar de Dodentocht heeft uitgewandeld en die nu dus aan haar tweede Dodentocht begint.Heb ik dan minder recht op een ticket dan die ervaren wandelaars? Elke wandelaar moet ergens beginnen, ook de wandelaars die al elvendertig keer hebben meegedaan. Waarom zou je die kans, de kans om te beginnen met misschien wel een nieuwe passie, afpakken van een jonge nieuweling?
De Dodentocht organiseren is een titanenwerk van vrijwilligers, niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet.
Al die berichten en klachten doen mijn hart stukje bij beetje breken. Al vanaf mijn 8 jaar sta ik met volle trots, samen met mijn familie, mee te helpen op de controlepost in Oppuurs. Al vanaf die jonge leeftijd zie ik wat voor titanenwerk de vrijwilligers in de Dodentocht steken om er elk jaar weer een spetterend wandelevenement van te maken. Ja ja, u leest het goed: vrijwilligers.
Een evenement georganiseerd door vrijwilligers. Niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet voor de Dodentocht. En dat gaat dan niet alleen om die twee dagen in begin augustus. Het gaat ook over de maandenlange voorbereidingen, de organisatie van de ticketophaling, de regeling van de sponsors en van het eten en van de drank die je als wandelaar aangeboden krijgt, etc. Allemaal dingen die achter of voor de schermen gebeuren, maar die echt bloed, zweet en tranen kosten van de vrijwilligers.
De vrijwilligers hebben de krachten noch de middelen om tegemoet te komen aan alle klachten. Negatieve commentaar over hoe slecht alles loopt en hoe simpel het is om dat allemaal aan te passen.
- Te weinig tickets beschikbaar? Organiseer dan gewoon een tweede weekend.
- Niet iedere wandelaar heeft een speciaal Duvelglas? Hou er dan toch gewoon 13.000 apart voor de deelnemers.
- Gewoon, gewoon, gewoon.
Een winstgevend bedrijf zou dat misschien allemaal nog geregeld krijgen, maar vrijwilligers, hoe gemotiveerd en enthousiast ze ook zijn ( en geloof me, dat zijn ze), hebben er de krachten noch de middelen voor.
En de boer, hij ploegde voort. Heel de organisatie en het hele team dat erachter staat, blijft ondanks alle bagger die ze over hun hoofd krijgen, lustig voortwerken om van de 50e editie een knaller van formaat te maken. Door alles van zo dichtbij te zien, vraag ik me echt af hoe je ook maar één slecht woord over de mensen achter dit evenement kan zeggen.
Het is een schrale troost dat voor elke 100 negatieve berichten, er 500 mensen achter hun computer met hun ogen rollen, en denken: zageventen
Maar dat maakt misschien nu net het verschil, dat ik in levenden lijve al heb mogen meemaken wat er allemaal wordt verricht om dit allemaal op poten te zetten. Als je niet weet hoe de organisatie van de Dodentocht ineenzit, kan je je er natuurlijk ook moeilijker inleven. En ik zie u al denken: Jij hebt makkelijk praten, jij hebt wel een ticket kunnen bemachtigen! Inderdaad, ik heb veel geluk gehad. Maar als het me nu niet was gelukt, zou ik na een uurtje knarren in de zetel met veel plezier terugkijken op de zalige tocht die ik vorige jaar dan toch heb mogen doen, en hopen dat de persoon die me net te snel af was bij de verkoop, er net zo veel plezier en pijn aan zal beleven als ik vorig jaar. Dat zouden sommige misnoegde ervaren wandelaars ook beter doen, zodat ze tóch nog iets hebben aan hun 5, 10, 15 deelnames.
Zoals bovenaan al geschreven, ik ben bij de gelukkigen. Om te starten! Aankomen is steeds een vraagteken.
Ik heb er het nodige voor gedaan om paraat te zijn. En ik niet alleen, de kine ben ik dankbaar voor het fantastische oplap werk. Bedankt Linske om me pijn te doen. Straks, voor de start, mag ik nog eens langskomen bij Hyper Fysio. Voet en been krijgen extra steun, tape aangebracht door specialist Olivier.
De elementen, daar heb je geen vat op. De regen zoals die nu valt is, wat mij betreft, zalig. Het is warm en dat zal zo nog blijven tot zondag. Het enige dat me zorgen baart is de wind. Ik hoop dat Buggenhout bos morgen niet wordt afgesloten. Positief is dan weer dan vanaf St-Amands, waar we de dijk opgaan, de wind in de rug zit.
Nu nog even een slaapke doen en dan klaarmaken voor de jubileum editie. Agnes heeft er weeral voor gezorgd dat ik onderweg niks zal tekort komen. Samen met Filip zal ze, met de wagen, me volgen op het parcour.
Het gekende rekening nummer is vandaag verschenen op de blog. Belangrijker is het echter om de dopjes te sparen. Goed voor het milieu en het BCG.
Grtjs
Hugo
Ik hoop, nee, ik geloof erin om morgen met dit T-Shirt door de Boomstraat te lopen.
Gisteren was het de laatste dag van juwelier Blaton in de August Wautersstraat. Na 108 jaar stopt de zaak, wel gekend in Temse en omstreken. Drie generaties hebben voor de faam en naam van Blaton gezorgd. Stichter Hubert gaf het voorbeeld voor zoon Paul. Van Hubert onthoud ik zijn klokvastheid. Thuis konden we onze klok gelijk zetten als hij passeerde op zijn ronde. Van Paul heb ik geleerd dat het vak van horloge maker niet zo simpel is. Van de derde generatie, Nadine, onthouden we vooral haar kunstzin en oog voor schoonheid. Voor ons, bewoners van deze straat (wijk), wordt een hoofdstuk in onze Temsese geschiedenis afgesloten. De tijd dat ik aan de hand van het ophalen of neerlaten van de rolluiken wist 'hoe laat het was' is al lang voorbij. Toch blijft de herinnering levendig. Zo ook de herinnering aan een huis van vertrouwen, altijd welkom en soms werd het onmogelijke toch gerealiseerd.
Horlogewinkel Blaton startte in de August Wautersstraat nummer 15 in 1911. Begin jaren 1920 kocht Hubert het huis ernaast, nummer 13, waar de zaak onafgebroken gevestigd is gebleven.
Mijn ouderlijke huis staat sinds begin jaren 1960 in de Philemon Haumanstraat. Sedert 1985 woon ik in de August Wautersstraat en dus heb ik 'Blaton' eigenlijk al mijn hele leven gekend.
Niet alleen als horloge maker, ook als juwelier was het huis gekend. Vroeger, toen de klokken nog mechanisch waren, moest op regelmatige tijdstippen het 'werk' in gang gehouden worden door het spannen (opdraaien) van een veer. Sommige uurwerken waren van een grote precisie, andere dan weer iets minder correct. Daarom de noodzaak om niet alleen die veer op de juiste spanning te brengen maar ook het bijstellen van de wijzers. Zodoende was een horloge maker meer dan alleen maar een hersteller. In de gemeente ging mijnheer Blaton op regelmatige tijdstippen op ronde om bij particulieren het juiste uur te controleren. Het uurwerk in de OLV kerk was ook een van zijn opdrachten. Hij bezat dan ook een sleutel van het kleine deurtje naast de grote ingang rechtover de bloemmolens. Ontelbaar aantal keren heeft hij de trappen naar de gaanderij beklommen.
Dat trapje, TRAP, ken ik ook, ben er (stiekem) naar boven geklauterd. Klauteren mag ik gerust schrijven, mijn benen waren nog vrij kort en de treden vrij hoog.
Mijn straat (!) was in vroeger jaren een echte winkelstraat. Nu blijft daar nog weinig van over. Het dorp van mijn jeugd is verdwenen. Wim Sonneveld zong er vijftig jaar geleden al over. Binnen vijftig jaar zingt er hopelijk iemand anders over. Dan wordt er tenminste nog gezongen.
Het is een beetje stil geweest op de blog. De tropische temperaturen van de laatste week zijn daar niet vreemd aan. Wat niet wil zeggen dat er niks gedaan is, weliswaar niet op het gewone tempo, rustig aan was goed genoeg. Huishoudelijke taken werden beperkt of uitgesteld. Tot de regen kwam. Gisteren, na een afkoelende nacht, was het dan alle hens aan dek.
Na de middag heb ik dan geprobeerd om een voettochtje te maken tot Bornem alwaar ik mijn badge met startnummer 8400 ben gaan afhalen. De stapsnelheid lag iets boven wandelpas, kwestie van niks te forceren. Wel moest ik vaststellen dat veertien dagen relatieve rust niet bevorderlijk is voor de spieren.
Vele jaren stond de wachtrij tot ver buiten het schoolgebouw/turnzaal van het OLVP aan de Temsesteenweg nummer 10. Dit jaar stonden de deelnemers aan de jubileum editie van de DDT tot voorbij de ingang van de kerk op het marktplein. De wachtrij, het afhaalcenter opende om 13u, minderde pas tegen vieren. Tien minuten voor vijven, sluitingstijd (?) had ik mijn badge. Velen stonden dan nog aan te schuiven.
De welgekomen regen stoorde zich daar niet aan net zomin als vele wachtenden. Mijn plu deed dan ook al vlug dienst voor twee.
Het jubileum T-shirt is klassiek wat vormgeving betreft. De kleur dit jaar is zwart met logo DDT groot vooraan en klein achteraan. Vooraan zijn gouden palmen aangebracht. Op de beide mouwen zijn deze palmen terug te vinden met in het midden het cijfer 50.
Zo, volgens de aftelkalender op mijn blog is het nog 11 dagen tot ...
Tegen die tijd ben ik terug volledig in orde. De kine's bij Hyper doen allemaal hun best om de blessure weg te werken. De natuur kan je niet forceren maar goede begeleiding en recuperatie helpen veel. Soms doet het wel pijn, maar 'no pain no cure'. (In het T-shirt zit wel geen blauw verwerkt.)
Dat de voorbije drie titels van een bijdrage met een T begonnen, is toevallig. Het doet me wel denken aan de TTT pagina in den Humo. Van Toerist, Trondheim en Thuis is het wel moeilijk een link te leggen naar deze toentertijd veel gelezen pagina. En eigenlijk weet ik niet waarvoor die TTT dan wel staat. Wiki helpt ons daar natuurlijk bij.
De TTT-rubriek debuteerde op 5 oktober 1961. De naam TTT is een oude woordspeling op de voormalige RTT en staat voor: Tieners Toppers Treffers. Vanaf 1964 tot 2008 werden in de TTT elke week de integrale teksten van Top-hits afgedrukt.
Toenmalig hoofdredacteur Karel Anthierens: "Dat waren onze duurste pagina's, vanwege de rechten, maar het loonde." Een andere traditie was de wekelijkse hitparade, de zogenaamde "Hitlijster". In januari 1963 konden men in de rubriek "Toodeloo" de eerste pagina's met platenrecensies lezen. Op 4 november 1965 werd de TTT-club opgericht en op 20 november 1966 verscheen de column "Pop Secret", met de laatste nieuwtjes uit de internationale wereld van de popmuziek. Karel Anthierens verklaarde in een interview dat het idee voor "Pop Secret" was geïnspireerd door een Deens of Zweeds blad. Toen Guy Mortier in 1969 hoofdredacteur werd groeide het aantal artikels, interviews, actuele nieuws en albumrecensies rond rockmuziek in de TTT aanzienlijk aan.
Tijdens de jaren 70 stond op de eerste pagina van de TTT, vlak bij de laatste nieuwtjes over de popwereld, altijd een cartoonstrookje van Ever Meulen. Meulen verwerkt in elke tekening de initialen TTT. Ook tekende hij toen karikaturen van bekende rockartiesten om de paginas op te fleuren. Later werden cartoons van Kamagurka, Gummbah en Jeroom gebruikt om deze rubriek te illustreren.
De TTT-paginas waren van de jaren 60 tot halverwege de jaren 90 een van de belangrijkste redenen voor het succes van Humo. In die jaren spendeerde de Vlaamse media amper aandacht aan rockmuziek en omdat het Internet nog niet bestond was er sowieso ook weinig (actuele) informatie over te vinden. Humo profiteerde van dit gat in de markt en bood in de TTT-rubriek ruimte voor talloze interviews en artikels over rockartiesten. Sommige interviews zijn vertaald uit buitenlandse muziekbladen, zoals Les Inrockuptibles, Q magazine en Rolling Stone, maar het blad neemt ook eigen interviews af. De bekendste rockjournalisten van het blad zijn en waren: Guy Mortier, Marc Didden, Rudy Vandendaele, Charlie Poel, Jurgen Beckers, Pdw, Geert Op De Beeck, Karel de Knagger (pseudoniem van de Nederlandse journalist Hans Muys) Serge Simonart, Frank Vander linden, Marc Mijlemans, ... Daarnaast kan men in de TTT-rubriek ook laatste nieuwtjes uit de rockwereld, albumrecensies, hitparades, liedjesteksten en informatie over festivals en concerten terugvinden. Generaties Vlaamse jongeren zijn dankzij de TTT meer te weten gekomen over hun favoriete groepen en hebben ook nieuwe en minder bekende artiesten leren kennen en appreciëren.
Inzake haar albumrecensies heeft Humo ook ooit een primeur gehad. Het blad was het eerste rockmagazine ter wereld dat Lou Reed's album Berlin (1973) niet volledig afkraakte, maar er zelfs positief over was. Jaren later werd het album door vele andere bladen geherwaardeerd als een meesterwerk.
Daarnaast heeft de rubriek ook een belangrijke bijdrage geleverd aan de volwassenwording van de Belgische rockmuziek. In 1967 sponsorde Humo het festival Jazz Bilzen en sinds 1977 ook het festival Werchter (destijds nog "Torhout-Werchter"). Ook werkt het blad sinds 1983 nauw samen met de eerste legale Vlaamse rockradiozender Studio Brussel.
In 1978 lanceerde Humo de tweejaarlijkse talentenjacht Humo's Rock Rally, bedoeld om amateurbandjes een zetje in de rug te geven. Veel Belgische rockgroepen zijn dankzij Humos Rock Rally doorgebroken, ook al wonnen ze niet altijd de hoofdprijs.
In de TTT-pagina's staan traditiegetrouw altijd verslagen te lezen over deze evenementen.
Door de opkomst van videoclipzenders als MTV, TMF, JIM en het Internet verloor Humo tijdens de jaren 90 haar exclusieve positie als informatiebron rond rockmuziek in Vlaanderen. Sinds de jaren 2000 heeft het blad daarom ook de nodige veranderingen doorgevoerd. Liedjesteksten worden niet langer in het blad afgedrukt, omdat die tegenwoordig allemaal op Internet terug te vinden zijn. De paginavullende rubriek Wizoektivindt waarin mensen zoekertjes konden plaatsen in verband met het samenstellen van een rockband of optredens is ook afgevoerd. De hitparaderubriek (De Hitlijster) en concertagenda zijn aanzienlijk ingekort. Daar waar men vroeger de albumrecensies eerst volledig moest lezen om het waardeoordeel te weten te komen beeldt men tegenwoordig naast de recensie een waardering in sterren af.
Zo, dat is dan weer opgefrist.
Mijne diplom van de Olav's way heb ik zonder problemen verkregen. Als je al van zover komt, mijnheer, dan zal ik die met plezier overhandigen. De opmerking dat je eigenlijk de laatste 100 km moet gelopen hebben volgde er wel nog op, maar ook nog een vriendelijke glimlach en een stempel op het diploma, mijn officiële boekje en mijn eigen gemaakt pelgrimsboekje.
TTT is voorbij, de DDT is in aantocht. Het gaat zeker in orde komen, ik voel al veel beterschap. En de goesting om er aan te beginnen.
Vandaag even tijd om jullie op de hoogte te brengen in verband met mijn gezondheidstoestand.
Die is goed. Gisteren morgen als allereerste opdracht naar de dokter. Die verwees me, zoals verwacht, om foto's en echo te laten nemen van het betrokken lichaamsdeel.
In de namiddag al kon ik, in Willebroek, terecht voor het gevraagde. Het verdikt klonk me aangenaam in de oren, niks gebroken. Anderzijds bleken de ligamenten te ver zijn uitgetrokken, waardoor ontsteking ontstond.
Pilletjes en kine zouden me binnen dik drie weken in staat moeten stellen om editie 50 van DDT te kunnen stappen. OEF!
De kine zelf deed wel flink pijn, maar wat moet moet.
De terugreis is goed verlopen, enige minuten vertraging bij het vertrek werden ruimschoots gecompenseerd. Een kwartier vroeger dan gepland landde het toestel, een Embrear 175, op Schiphol. Dan was het even zoeken waarheen voor de aansluiting naar Brussel. Hiervoor had ik rustig de tijd. Wat was me dat een drukte op de luchthaven, duizenden liepen er door elkaar. Aan de gate 28, waar ook vlucht KL1733 moest vertrekken, was de wachthal overvol. Voor de vlucht naar Brussen waren er nog twee andere voorzien. Blijkbaar was het een topdag voor Schiphol. Aangekomen op Zaventem was het contrast enorm, lege aankomhal. Aan valiezen echter geen gebrek, die lagen op karretjes en de vloer opeen gestapeld, algemene pannen van het bagage behandel systeem, welkom.
Mijn rugzak verscheen al vlug op de band, en den dezen nam de benen. Agnes en Jorg stonden me op te wachten aan het Stella café. Toch heb ik er geen gedronken, een Palm zou me beter smaken.
Grtjs en bedankt om me te volgen via de blog.
Hugo Peregrinus
Nu de zon er door is gekomen kan alles nog goed verlucht worden alvorens ingepakt te worden voor .....
In zijn strijd voor een gekerstend en verenigd Noorwegen stierf koning Olav Haraldsson, een geharde, bekeerde Vikingkrijger, in de slag om Stiklestad in 1030. Toen de gevechten voorbij waren, werd zijn haastig begraven lichaam van het slagveld gehaald om een laatste rustplaats te geven op de oever van de rivier Nidelva. Het was al opmerkelijk dat zijn lichaam niet aan ontbinding onderhevig leek maar kort na de herbegrafenis kwamen er berichten van wonderen die in de nabijheid van het graf plaatsvonden. Zo was er een bron ontsprongen waaraan genezende krachten werden toegeschreven. Een houten kapel werd over het graf gebouwd en op 3 augustus 1031 werd werd Olav heilig verklaard. In 1066 gaf Olav Kyrre (O III) de opdracht om de kapel te vervangen door een kerk. Deze groeide uit tot de huidige kathedraal van Nidaros.
Volgende week op 29 juli wordt het feest van de heilige Olav gevierd.
Ook dat laatste zal ik nu missen. Het goede nieuws is dat ik over enkele uren weer thuis ben, het mag.
Daniël V is vertrokken naar de Noordkaap, nog 2000 km, wel emissie vrij.
Het museum was eerder beperkt, het betrof vooral de Trondheimse scheepvaart geschiedenis. Er is in 1906 op Antwerp shipbuilding C° een schip aan een Trondheimse rederij afgeleverd, bwn 34.
Aan de bagage controle ben ik wel een half leeg flesje zonne olie kwijtgeraakt. Daarvoor is het bakje met mijn voorwerpen viermaal door de scanner gemoeten, steeds werd er iets uitgenomen.
Volgende berichtjes worden terug opgesteld te Temse. Maar eerst naar de dokter.
Winkelen is niet mijn ding. Daar ben ik steeds 'moeier' van dan van het stappen. De uitzondering is vandaag gebeurd, schoenen zijn spot goedkoop in de solden. 30, 40, 60 voor mooie en degelijke exemplaren is geen geld. En we zijn terug aanbeland bij de breedte van de paden in de bergen. Een voet van 46 à 48, keuze te over.
Bon, de stap schoenen zijn toch niet versleten en dan gaan ze mee naar huis.
Bij het (uitgebreid) ontbijt nog een gesprek gevoerd met een Zwitserse. Zij had in Hamar enkele dagen rust genomen en daarna met de trein tot Dovre verder getrokken. Haar terug reis verloopt als volgt: trein van Trondheim tot Oslo (1000 NOK en 8u onderweg), boot tot Kiel (tegen de 400 en 18u vaartijd) gevolgd door een treinrit tot Basel (?). Alles te samen is ze drie dagen onderweg. Ze doet dit voor het milieu. Vliegtuigen zijn te vervuilend vind ze.
Ze werd opgevolgd door een jonge Duitser. Deze was gestopt wegens pijn in de benen, nochtans een flinke mans persoon, je zag me niet staan.
Het bezinningsmoment in de kathedraal, met prachtige orgel muziek doet wel iets. Eenieder die geen 1/2 uur wou blijven zitten werd vriendelijk verzocht de kerk te verlaten. Gewone toeristen dienen echter een ticket te betalen en toch voor het zingen de kerk uit.
Mijn taken voor vandaag zijn afgewerkt. Na het ontbijt morgen rustig inpakken of beter gezegd mijn gerief opdelen in handbagage en een accesory. Daarna een bezoek aan het scheepvaart museum. En dan zal het ongeveer tijd zijn de steven richting luchthaven te wenden.
Wat dat blijven zitten betreft (in het vliegtuig), een uur en een kwart lijkt me iets te lang.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Op de tweede foto in de kerk, wat verboden is, zie je de 'garde' al afkomen. Maar ik ben niet gaan lopen.
De aankomst in Trondheim was een beetje in mineur. Alleszins niet zoals voorzien.
Met mechanische hulp geraak je er iets vlugger. Gedane zaken nemen geen keer. Vanmorgen twijfelde ik nog om het toch te proberen maar enkele stappen en treden brachten de rede vlug terug.
Na het oplossen, met heel veel hulp van de uitermate vriendelijk en hulpvaardige mensen van de Nidaros Pilegrimsgård, van de programma problemen op de I-Phone konden zowel de transactie als het afprinten van het vliegticket uitgevoerd worden.
Ook KLM personeel heeft me flink geholpen, dank voor hun service. Op 'le quatorze juillet' vertrekt vlucht KL 1176 om 16u55 vanop Vaerness richting Schiphol. Normaliter kan ik daar blijven zitten, enkel de vluchtnummer wijzigd naar KL 1733 voor een korte trip naar Zaventem. De daling van deze vlucht zal ingezet worden rond 22u05.
Zojuist is hier nog een fietser binnengekomen, Daniël from Belgium. Frans of Vlaams?
Ah bon! Van Opwijk! Ally, das nie vaar van makoar.
Daniël is vertrokken ergens in maart en heeft een tocht gemaakt door Portugal, Spanje, Frankrijk, Duitsland en Denemarken, veelal via pelgrims wegen. Hij is ook lid van de Vlaamse Compostela Genootschap, afdeling Dender.
Met mij is, behalve dat klein probleem met het rechter been, alles ok.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Die blote man op de foto is Colin, de jonge Amerikaan. Als opwarming gaat hij s'morgens bíjna twéé uur joggen voor het ontbijt. Met wat hij daarna naar binnen speelt kan ik drie dagen verder. En mager!
De paden zijn niet overal een speer breed. Deze morgen om 06u al op pad. Dit 'voet' pad ging langs rendiermos, struikjes, heide en lage bomen. Het ging rond een groot meer met natte ondergrond. Enkele riviertjes moesten overgestoken en op enkele plaatsen hielden loopplanken de voeten droog, als je tenminste niet uitgleed, wat me ternauwernood lukte.
Verder ging het dan terug de hoogte in. Mijlpaal 208 staat op het hoogste punt. Vandaar ging het over en speer breed pad geleidelijk en minder geleidelijk naar beneden.
Het laatste stuk, nog 5 km, ging dan weer op en neer via een 'voet' pad. En dat zag ik niet meer zitten. Die maat 46 paden vergen te veel van de gewrichten, altijd draaien en voorzichtig uw voeten plaatsen.
Over de E6 was het nog 4 km. Zelfs schapen lopen erover, dan kon het voor mij ook wel.
Tijdens het douchen sproeide ik mijn voeten met koud water en zie dat mijn been is opgezwollen. Dat het knagende gevoel erger was geworden vond ik niet erg. De zwelling echter mag ik niet veronachtzamen.
Verder stappen zou mijn deelname aan de 50 DDT wel eens sterk in het gedrang kunnen brengen.
Goed gegokt gisteren om door te trekken tot het begin van Dovrefjell. Een heldere nacht en het zonlicht vroeg op de heuvel toppen kondigden de voorspelde mooie dag aan.
Jammer genoeg, was ontbijt pas om 08u. Daar trok ik me niet te veel van aan. Na wat draaien en keren, de rugzak nog eens herschikken, stond den deze om 07u30 aan de ontbijttafel. Na een goede morgen en de verwijzing naar het prachtige weer, ging de boze blik weg.
08u begon het genieten, bijna. Eerst een stevige klim, Pelgrimsgewijs afzien om te genieten, gevolgd door een breder wordend pad. Die breedte was bepaald, ze moesten zo breed zijn als een speer. De 'wegen' waren voornamelijk bedoeld voor de koning en zijn legers. Ze werden wel onderhouden door de boeren, op last van de koning.
Die bredere paden geven meer zicht waar je kan stappen, lopen ook makkelijker. Wat het stijgingspercentage niet verminderd.
Maar het is de moeite waard. En dankzij het mooie weer genieten van steeds weer adembenemende zichten.
Pas op de middag zag ik een andere mens, een Italiaanse fietser. Na de middag liep het pad door veen gebied, ook geen lachertje. Weer verwijs ik naar het weer, maakt alles iets makkelijker.
Morgen hopelijk meer van dat.
Eigenlijk had ik voor de titel vandaag gedacht aan Fawlty Budsjord. Bij aankomst gisteren in de herberg mocht/moest ik meteen aan tafel. Ondertussen kon mijn kamer worden klaargemaakt. Kamer? We zien wel. Na de soep, het enige gerecht, de vraag of iemand koffie of thee wenst. Enige stilte, tot de mededeling dat dit was inbegrepen. Of ik de koffie nog kon nuttigen nadat ik gewassen was, geen probleem. I'll show you youre room. The stables are yours! Op de vraag welk bed, the choose is yours. Niks kamer en niks klaargemaakt, eerst eten dan kan er worden afgesloten. De koffie kwam uit de kan èn ik kreeg nog een warme kan.
Voor Dovre zijn de vooruitzichten wat het weer betreft goed te noemen. Fris in de morgen en geleidelijk warmer na de middag. Voor de klim van 600 tot 1200 m mag het fris zijn. Eens het hoogste punt, Hardbakken genaamd, bereikt mag het inderdaad hard bakken. Het pad blijft boven de 'duzed' meter.
Deze morgen ging het rechter been goed mee, gelukkig maar. Na de eerste van drie zware klimmen begon ik automatisch meer op het linker been te steunen, de knie aan die kant begon te protesteren.
Op één been zou het nog lukken, zij het moeilijk. Problemen aan beide zijden zou het er niet eenvoudiger op maken. Daarom ben ik bij de eerste de beste mogelijkheid afgedaald. En geloof me, voor één keer was ik tevreden om op verharde wegen te wandelen. Want dat is het bijna geworden. De 11 km tot Otta heb ik afgehaspeld aan minder dan 3 km/u. Seffens lig ik in bed tot morgen 7u15.
Daarna volgt het ontbijt en de grote test. Ik heb er vertrouwen in dat de beklimming aan een rustig tempo moet lukken.
Olav heeft me al geholpen, ik heb van het genezende water gedronken dat uit de naar hem vernoemde bron stroomt.
Mijn rugzak is 1,4 kilo zwaarder. Het is aangeraden voedsel voor enkele dagen te voorzien. Mijn tent ligt weer in de balans.
Kirketeigen Rom & Camping heet de slaapplaats in Ria's gids, Kirketeigen Youth Center & Camping op Google. Het is geen camping in de echte betekenis noch een jeugdherberg. Er zijn wel kamers en hutten te huur. Campereren kan uiteraard ook. Maar ik vrees ervoor dat, als dat spel hier vol zou staan, er gevochten zou worden om gebruik te maken van het toilet. Ik vermoed dan ook dat het zomer gedoe aan zijn lot wordt overgelaten. De hoofd activiteit is het wintersport gebeuren. Al wat er nu binnenkomt is extra en je moet er geen moeite voor doen.
Ikzelf daarentegen moet er wel moeite voor doen om die hellingen op te geraken. Amai, straffe toebac. Twee keer mijn rechter voet omgeslagen. Boven de knoesel is het dik, lopen kan wel. Toch afwachten voor morgenvroeg. Als er pijn is bij het stappen zal er een alternatief dienen gezocht. Er wordt deze week redelijk mooi weer voorspeld, misschien onmiddellijk starten in Dovre, als het kan. Dodentocht nr 50 zet ik niet op het spel.
Dovrefjell is het hoofddoel van de trip. Met zonneschijn erbij lijkt het me leuker.
In Vinstra, deze middag bereikt, was de tocht naar Nidaros halfweg.
De was is achter de rug, ik kon mezelf ruiken, het was dan ook heel intensief.
Nu eten en dan rusten, nog steeds even belangrijk.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Jan, Andrea, Lieu en Olaf zijn op de berg gebleven. Ze overnachten in de Øvre Skar, Eldhuser. De code van het slot verkrijg je na, elektronisch, betaling.
Deze morgen was het fris. Begonnen met 2 lagen (07u) bleek alras dat de windstopper geen luxe was. Op de middag ging het beter, 6° bleek helemaal niet zo aan te voelen. Dat de vochtigheid miniem is helpt daar zeker bij.
Toen, dan na het wekelijkse telefoontje, de zon er voorzichtig door kwam liep de gevoelstemperatuur vlug op. T-shirt en short mochten.
Nu is het zelfs heel aangenaam om buiten te zitten. (Maar zit binnen te typen)
Het is vooral duidelijk dat hier in het noorden de zon dichter bij onze planeet staat. Het is nu 16°C maar voelt als 22.
Mooie tocht vandaag langs mooie stijlen paden.
De houten staatskerk in Ringebu is uniek in de kerkarchtectuur. Staaf refereert aan de houten staven of staanders die de basis van de constructie vormden. Om houtrot in de bodem tegen te gaan, werden de eerste houten balken op een stenen fundering geplaatst. Bovenop de staanders werd de dakconstructiegeplaatst waarvan het ontwerp ontleend werd aan de spanten van de licht gebouwde Vikingschepen. Daarna werden de staanders met elkaar verbonden en de buitenmuren betimmerd.
Tot daar de geschiedenis les.
Een (eerste) waterval volgde, daarvoor moest je wel een inspanning voor over hebben.
Opvallend vandaag zijn de zitbanken. Tot hiertoe zijn die dun gezaaid. Wellicht is dit afhankelijk van de regio. Bij het afdalen naar Sør-Fron, waar ik nu verblijf, stopte een voertuig. De chauffeur stelde zich voor als diegene die de bewegwijzering aanbrengt. Hij was benieuwd naar de ervaring van de pelgrim. Een deel van 30km valt onder zijn verantwoordelijkheid.
Nog dit, zondag is hier Ruhetag.
Bij aankomst aan de herberg Anna nog ontmoet, de Noorse die aan de overkant van de berg woont. Haar man had een vriendin gebracht die enkele dagen zal meestappen. Die zal ik nog tegenkomen.
Nu ga ik kijken of de prijzen in het naast gelegen restaurant 'convenabel' zin??!!
