|
Beste Lezers,
9 augustus, het is zover. Met velen proberen om op 24 uur tijd 100 km te stappen.
Ik ben bij de gelukkigen. Jammer dat ik het zo moet stellen. Ik laat toch even een vrijwilliger aan het woord:
Klachten over de organisatie zorgen ervoor dat de sfeer eigenlijk al een beetje verpest is, terwijl de tocht zelf nog moet beginnen
De ticketverkoop is dit jaar enorm snel gegaan, daar kunnen we niet omheen. Vorig jaar heb ik twee dagen na de start van de verkoop mijn ticket besteld, en mijn startnummer zat in de 2000. Dit jaar ben ik halsoverkop mijn bed uit moeten rollen en naar de computer moeten sprinten om ervoor te zorgen dat ik om 11 uur, twee uur na de start, nog een ticket zou kunnen bemachtigen. Met ongelooflijk veel geluk ben ik daarin geslaagd, en twintig minuten later waren alle tickets uitverkocht. En toen begonnen de commentaren binnen te stromen.
Moeten ervaren wandelaars voorrang krijgen op de nieuwelingen?
De opmerking die ik toen het meest heb gelezen, is dat de ervaren wandelaars voorrang zouden moeten krijgen op de jonge nieuwelingen. Die kunnen volgens hen nog niet eens de 30 km halen. Aan de mensen die deze mening delen, heb ik toch wel een prangende vraag: vanaf wanneer ben je dan een ervaren wandelaar? Vanaf je tiende deelname? Twintigste? Of moet er ook nog een onderscheid gemaakt worden tussen deelnames en volledig uitgewandelde Dodentochten?
Ik ben een vrouw van 20 jaar, die vorig jaar de Dodentocht heeft uitgewandeld en die nu dus aan haar tweede Dodentocht begint.Heb ik dan minder recht op een ticket dan die ervaren wandelaars? Elke wandelaar moet ergens beginnen, ook de wandelaars die al elvendertig keer hebben meegedaan. Waarom zou je die kans, de kans om te beginnen met misschien wel een nieuwe passie, afpakken van een jonge nieuweling?
De Dodentocht organiseren is een titanenwerk van vrijwilligers, niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet.
Al die berichten en klachten doen mijn hart stukje bij beetje breken. Al vanaf mijn 8 jaar sta ik met volle trots, samen met mijn familie, mee te helpen op de controlepost in Oppuurs. Al vanaf die jonge leeftijd zie ik wat voor titanenwerk de vrijwilligers in de Dodentocht steken om er elk jaar weer een spetterend wandelevenement van te maken. Ja ja, u leest het goed: vrijwilligers.
Een evenement georganiseerd door vrijwilligers. Niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet voor de Dodentocht. En dat gaat dan niet alleen om die twee dagen in begin augustus. Het gaat ook over de maandenlange voorbereidingen, de organisatie van de ticketophaling, de regeling van de sponsors en van het eten en van de drank die je als wandelaar aangeboden krijgt, etc. Allemaal dingen die achter of voor de schermen gebeuren, maar die echt bloed, zweet en tranen kosten van de vrijwilligers.
De vrijwilligers hebben de krachten noch de middelen om tegemoet te komen aan alle klachten. Negatieve commentaar over hoe slecht alles loopt en hoe simpel het is om dat allemaal aan te passen.
- Te weinig tickets beschikbaar? Organiseer dan gewoon een tweede weekend.
- Niet iedere wandelaar heeft een speciaal Duvelglas? Hou er dan toch gewoon 13.000 apart voor de deelnemers.
- Gewoon, gewoon, gewoon.
Een winstgevend bedrijf zou dat misschien allemaal nog geregeld krijgen, maar vrijwilligers, hoe gemotiveerd en enthousiast ze ook zijn ( en geloof me, dat zijn ze), hebben er de krachten noch de middelen voor.
En de boer, hij ploegde voort. Heel de organisatie en het hele team dat erachter staat, blijft ondanks alle bagger die ze over hun hoofd krijgen, lustig voortwerken om van de 50e editie een knaller van formaat te maken. Door alles van zo dichtbij te zien, vraag ik me echt af hoe je ook maar één slecht woord over de mensen achter dit evenement kan zeggen.
Het is een schrale troost dat voor elke 100 negatieve berichten, er 500 mensen achter hun computer met hun ogen rollen, en denken: zageventen
Maar dat maakt misschien nu net het verschil, dat ik in levenden lijve al heb mogen meemaken wat er allemaal wordt verricht om dit allemaal op poten te zetten. Als je niet weet hoe de organisatie van de Dodentocht ineenzit, kan je je er natuurlijk ook moeilijker inleven. En ik zie u al denken: Jij hebt makkelijk praten, jij hebt wel een ticket kunnen bemachtigen! Inderdaad, ik heb veel geluk gehad. Maar als het me nu niet was gelukt, zou ik na een uurtje knarren in de zetel met veel plezier terugkijken op de zalige tocht die ik vorige jaar dan toch heb mogen doen, en hopen dat de persoon die me net te snel af was bij de verkoop, er net zo veel plezier en pijn aan zal beleven als ik vorig jaar. Dat zouden sommige misnoegde ervaren wandelaars ook beter doen, zodat ze tóch nog iets hebben aan hun 5, 10, 15
deelnames.
Zoals bovenaan al geschreven, ik ben bij de gelukkigen. Om te starten! Aankomen is steeds een vraagteken.
Ik heb er het nodige voor gedaan om paraat te zijn. En ik niet alleen, de kine ben ik dankbaar voor het fantastische oplap werk. Bedankt Linske om me pijn te doen. Straks, voor de start, mag ik nog eens langskomen bij Hyper Fysio. Voet en been krijgen extra steun, tape aangebracht door specialist Olivier.
De elementen, daar heb je geen vat op. De regen zoals die nu valt is, wat mij betreft, zalig. Het is warm en dat zal zo nog blijven tot zondag. Het enige dat me zorgen baart is de wind. Ik hoop dat Buggenhout bos morgen niet wordt afgesloten. Positief is dan weer dan vanaf St-Amands, waar we de dijk opgaan, de wind in de rug zit.
Nu nog even een slaapke doen en dan klaarmaken voor de jubileum editie. Agnes heeft er weeral voor gezorgd dat ik onderweg niks zal tekort komen. Samen met Filip zal ze, met de wagen, me volgen op het parcour.
Het gekende rekening nummer is vandaag verschenen op de blog. Belangrijker is het echter om de dopjes te sparen. Goed voor het milieu en het BCG.
Grtjs
Hugo
Ik hoop, nee, ik geloof erin om morgen met dit T-Shirt door de Boomstraat te lopen.
|
