Beste Lezers,
Gisteren was het de laatste dag van juwelier Blaton in de August Wautersstraat. Na 108 jaar stopt de zaak, wel gekend in Temse en omstreken. Drie generaties hebben voor de faam en naam van Blaton gezorgd. Stichter Hubert gaf het voorbeeld voor zoon Paul. Van Hubert onthoud ik zijn klokvastheid. Thuis konden we onze klok gelijk zetten als hij passeerde op zijn ronde. Van Paul heb ik geleerd dat het vak van horloge maker niet zo simpel is. Van de derde generatie, Nadine, onthouden we vooral haar kunstzin en oog voor schoonheid. Voor ons, bewoners van deze straat (wijk), wordt een hoofdstuk in onze Temsese geschiedenis afgesloten. De tijd dat ik aan de hand van het ophalen of neerlaten van de rolluiken wist 'hoe laat het was' is al lang voorbij. Toch blijft de herinnering levendig. Zo ook de herinnering aan een huis van vertrouwen, altijd welkom en soms werd het onmogelijke toch gerealiseerd.
Horlogewinkel Blaton startte in de August Wautersstraat nummer 15 in 1911. Begin jaren 1920 kocht Hubert het huis ernaast, nummer 13, waar de zaak onafgebroken gevestigd is gebleven.
Mijn ouderlijke huis staat sinds begin jaren 1960 in de Philemon Haumanstraat. Sedert 1985 woon ik in de August Wautersstraat en dus heb ik 'Blaton' eigenlijk al mijn hele leven gekend.
Niet alleen als horloge maker, ook als juwelier was het huis gekend. Vroeger, toen de klokken nog mechanisch waren, moest op regelmatige tijdstippen het 'werk' in gang gehouden worden door het spannen (opdraaien) van een veer. Sommige uurwerken waren van een grote precisie, andere dan weer iets minder correct. Daarom de noodzaak om niet alleen die veer op de juiste spanning te brengen maar ook het bijstellen van de wijzers. Zodoende was een horloge maker meer dan alleen maar een hersteller. In de gemeente ging mijnheer Blaton op regelmatige tijdstippen op ronde om bij particulieren het juiste uur te controleren. Het uurwerk in de OLV kerk was ook een van zijn opdrachten. Hij bezat dan ook een sleutel van het kleine deurtje naast de grote ingang rechtover de bloemmolens. Ontelbaar aantal keren heeft hij de trappen naar de gaanderij beklommen.
Dat trapje, TRAP, ken ik ook, ben er (stiekem) naar boven geklauterd. Klauteren mag ik gerust schrijven, mijn benen waren nog vrij kort en de treden vrij hoog.
Mijn straat (!) was in vroeger jaren een echte winkelstraat. Nu blijft daar nog weinig van over. Het dorp van mijn jeugd is verdwenen. Wim Sonneveld zong er vijftig jaar geleden al over. Binnen vijftig jaar zingt er hopelijk iemand anders over. Dan wordt er tenminste nog gezongen.
Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk een kar met paard
Een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was
De boerenkind'ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen
En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat t nooit voorbij zou gaan
Wat leefden ze eenvoudig toen
In simp'le huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd
En nou zijn ze op de goeie weg
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien
En d'r dressoir met plastic rozen
En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat t nooit voorbij zou gaan
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en beatle-haar
En joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vaders nog gekend
Ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtjespringen
Dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij
Een ansicht en herinneringen
Toen ik langs het tuinpad van m'n vader
De hoge bomen nog zag staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan
Grtjs
Hugo
De deur wordt gesloten, het doek valt.
|
