Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
12-08-2019
Gelukt
Beste Lezers,
Zoals beloofd een meer uitgebreid verslagje van editie 50 van de DDT.
Na een regendag klaarde het vrijdag avond mooi uit met een ideale temperatuur om eens 100 km te stappen.
Na nog een stellaatje op de markt gedronken te hebben ging het naar Breeven, alwaar klokslag negen uur een massa van 13011 stappers werden losgelaten. Just in Time kon ik nog Sarah en Sophie vervoegen. Beide jonge dames startte voor hun eerste deelname. Wat sporten en LO is heeft voor beiden geen geheimen. Wel heeft de tocht op zich wel een heleboel ongekende factoren. En dat is, was ook voor mij vele jaren geleden zo, altijd een stap in het onbekende. Kan ik dit wel? Wat en waar zal het pijn doen? Als het maar niet regent! Morgen zal het warm zijn!.... Een heleboel vragen waarop geen eenduidig antwoord is. Het enige waarmee ik een beetje inzat was de wind. Niet dat dit me veel zou kunnen geven, het kan/kon wel een spelbreker zijn.
De start in twee groepen, een blauwe en een gele, zorgde alweer voor een vlot vertrek. Zelfs de conjunctie, na het fort van Bornem verliep vlekkeloos. Tot Breendonk ging voor ons drietjes gemoedelijk, al keuvelend als het ware. De moeite voelde je uiteraard al wel, na 35 km mag dat geen verwondering wekken. De nacht is dan al ver gevorderd, de schaapjes zijn dan allang verdwenen, de goesting om te slapen echter nog niet. Integendeel.
Sommigen nemen dat dan weer iets te letterlijk en vallen om van .. emotie. Een korte stop in de RK post bracht vlug weer helderheid.
Bij het krieken van de dag doken de eerste mankementen op. Voeten of scharnieren die begonnen te reclameren. De moraal daarentegen bleef ongeschonden en op hoog peil: het doel zou behaald worden, er was nog een zeeee van tijd.
Sophie voelde dat ze makkelijk sneller kon en koos het hazenpad. Dat vertaalde zich als volgt. Toen Sarah en ikzelf in Opdorp toekwamen zat Sophie al bijna in Puurs. Uiteindelijk bereikte de 'snelle' jongedame Bornem rond 17 u. Proficiat hierbij aan 3.14.
Ondertussen waren we terug met drieën, Bart had ons opgewacht in Buggenhout. (Bart is de wederhelft van Sarah) Dat opwachten was wel ingegeven door een dikke blein. En ik moet zeggen, uit ervaring, als je nog 35 km moet verder lopen met dergelijke handicap, dat is afzien. Maar ik zeg altijd!, denk er niet aan en het gaat al een pak makkelijker. En dat is hier ook weer bewezen. Straffer, na de ontmoeting met de kinderen in Puurs ging de stap snelheid met een ruk omhoog. De laatste loodjes op de dijk bleken met een degelijke snelheid te zijn afgewerkt. Ik vergelijk maar: na Opdorp gemiddeld 3.2, op de dijk tussen St-Amands en Zates 4.8 om uit te bollen met 4.0, cijfers om na een zware dip mee uit te pakken. Vooral het bewijs dat er tijd genoeg is om op een rustige manier de dodentocht succesvol af te werken.
Het pintje achteraf smaakte des te meer.
Gistermorgen ben ik dan naar gewoonte gaan fietsen, kwestie om die stijfheid zo vlug mogelijk kwijt te raken.
Universiteit Gent, afdeling psychologie, verricht nu een studie over de gemoed gesteldheid van een hele trits deelnemers. Ik zelf ben ook het (lijdend) onderwerp van de studie. Zowel voor, tijdens (op 27.3 km, 53.7 km, 72 km en 89.8 km) als na de tocht werd je verzocht, op vrijwillige basis uiteraard, een vragenlijst in te vullen.
Ben benieuwd naar het resultaat.
Op dit moment voel ik met terug fit, klaar om de volgende tocht aan te vatten. Het zal wel geen 100 km worden, iets van 25 km met de wandel vrienden is ook voldoening gevend.
9 augustus, het is zover. Met velen proberen om op 24 uur tijd 100 km te stappen.
Ik ben bij de gelukkigen. Jammer dat ik het zo moet stellen. Ik laat toch even een vrijwilliger aan het woord:
Klachten over de organisatie zorgen ervoor dat de sfeer eigenlijk al een beetje verpest is, terwijl de tocht zelf nog moet beginnen
De ticketverkoop is dit jaar enorm snel gegaan, daar kunnen we niet omheen. Vorig jaar heb ik twee dagen na de start van de verkoop mijn ticket besteld, en mijn startnummer zat in de 2000. Dit jaar ben ik halsoverkop mijn bed uit moeten rollen en naar de computer moeten sprinten om ervoor te zorgen dat ik om 11 uur, twee uur na de start, nog een ticket zou kunnen bemachtigen. Met ongelooflijk veel geluk ben ik daarin geslaagd, en twintig minuten later waren alle tickets uitverkocht. En toen begonnen de commentaren binnen te stromen.
Moeten ervaren wandelaars voorrang krijgen op de nieuwelingen?
De opmerking die ik toen het meest heb gelezen, is dat de ervaren wandelaars voorrang zouden moeten krijgen op de jonge nieuwelingen. Die kunnen volgens hen nog niet eens de 30 km halen. Aan de mensen die deze mening delen, heb ik toch wel een prangende vraag: vanaf wanneer ben je dan een ervaren wandelaar? Vanaf je tiende deelname? Twintigste? Of moet er ook nog een onderscheid gemaakt worden tussen deelnames en volledig uitgewandelde Dodentochten?
Ik ben een vrouw van 20 jaar, die vorig jaar de Dodentocht heeft uitgewandeld en die nu dus aan haar tweede Dodentocht begint.Heb ik dan minder recht op een ticket dan die ervaren wandelaars? Elke wandelaar moet ergens beginnen, ook de wandelaars die al elvendertig keer hebben meegedaan. Waarom zou je die kans, de kans om te beginnen met misschien wel een nieuwe passie, afpakken van een jonge nieuweling?
De Dodentocht organiseren is een titanenwerk van vrijwilligers, niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet.
Al die berichten en klachten doen mijn hart stukje bij beetje breken. Al vanaf mijn 8 jaar sta ik met volle trots, samen met mijn familie, mee te helpen op de controlepost in Oppuurs. Al vanaf die jonge leeftijd zie ik wat voor titanenwerk de vrijwilligers in de Dodentocht steken om er elk jaar weer een spetterend wandelevenement van te maken. Ja ja, u leest het goed: vrijwilligers.
Een evenement georganiseerd door vrijwilligers. Niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet voor de Dodentocht. En dat gaat dan niet alleen om die twee dagen in begin augustus. Het gaat ook over de maandenlange voorbereidingen, de organisatie van de ticketophaling, de regeling van de sponsors en van het eten en van de drank die je als wandelaar aangeboden krijgt, etc. Allemaal dingen die achter of voor de schermen gebeuren, maar die echt bloed, zweet en tranen kosten van de vrijwilligers.
De vrijwilligers hebben de krachten noch de middelen om tegemoet te komen aan alle klachten. Negatieve commentaar over hoe slecht alles loopt en hoe simpel het is om dat allemaal aan te passen.
- Te weinig tickets beschikbaar? Organiseer dan gewoon een tweede weekend.
- Niet iedere wandelaar heeft een speciaal Duvelglas? Hou er dan toch gewoon 13.000 apart voor de deelnemers.
- Gewoon, gewoon, gewoon.
Een winstgevend bedrijf zou dat misschien allemaal nog geregeld krijgen, maar vrijwilligers, hoe gemotiveerd en enthousiast ze ook zijn ( en geloof me, dat zijn ze), hebben er de krachten noch de middelen voor.
En de boer, hij ploegde voort. Heel de organisatie en het hele team dat erachter staat, blijft ondanks alle bagger die ze over hun hoofd krijgen, lustig voortwerken om van de 50e editie een knaller van formaat te maken. Door alles van zo dichtbij te zien, vraag ik me echt af hoe je ook maar één slecht woord over de mensen achter dit evenement kan zeggen.
Het is een schrale troost dat voor elke 100 negatieve berichten, er 500 mensen achter hun computer met hun ogen rollen, en denken: zageventen
Maar dat maakt misschien nu net het verschil, dat ik in levenden lijve al heb mogen meemaken wat er allemaal wordt verricht om dit allemaal op poten te zetten. Als je niet weet hoe de organisatie van de Dodentocht ineenzit, kan je je er natuurlijk ook moeilijker inleven. En ik zie u al denken: Jij hebt makkelijk praten, jij hebt wel een ticket kunnen bemachtigen! Inderdaad, ik heb veel geluk gehad. Maar als het me nu niet was gelukt, zou ik na een uurtje knarren in de zetel met veel plezier terugkijken op de zalige tocht die ik vorige jaar dan toch heb mogen doen, en hopen dat de persoon die me net te snel af was bij de verkoop, er net zo veel plezier en pijn aan zal beleven als ik vorig jaar. Dat zouden sommige misnoegde ervaren wandelaars ook beter doen, zodat ze tóch nog iets hebben aan hun 5, 10, 15 deelnames.
Zoals bovenaan al geschreven, ik ben bij de gelukkigen. Om te starten! Aankomen is steeds een vraagteken.
Ik heb er het nodige voor gedaan om paraat te zijn. En ik niet alleen, de kine ben ik dankbaar voor het fantastische oplap werk. Bedankt Linske om me pijn te doen. Straks, voor de start, mag ik nog eens langskomen bij Hyper Fysio. Voet en been krijgen extra steun, tape aangebracht door specialist Olivier.
De elementen, daar heb je geen vat op. De regen zoals die nu valt is, wat mij betreft, zalig. Het is warm en dat zal zo nog blijven tot zondag. Het enige dat me zorgen baart is de wind. Ik hoop dat Buggenhout bos morgen niet wordt afgesloten. Positief is dan weer dan vanaf St-Amands, waar we de dijk opgaan, de wind in de rug zit.
Nu nog even een slaapke doen en dan klaarmaken voor de jubileum editie. Agnes heeft er weeral voor gezorgd dat ik onderweg niks zal tekort komen. Samen met Filip zal ze, met de wagen, me volgen op het parcour.
Het gekende rekening nummer is vandaag verschenen op de blog. Belangrijker is het echter om de dopjes te sparen. Goed voor het milieu en het BCG.
Grtjs
Hugo
Ik hoop, nee, ik geloof erin om morgen met dit T-Shirt door de Boomstraat te lopen.
Gisteren was het de laatste dag van juwelier Blaton in de August Wautersstraat. Na 108 jaar stopt de zaak, wel gekend in Temse en omstreken. Drie generaties hebben voor de faam en naam van Blaton gezorgd. Stichter Hubert gaf het voorbeeld voor zoon Paul. Van Hubert onthoud ik zijn klokvastheid. Thuis konden we onze klok gelijk zetten als hij passeerde op zijn ronde. Van Paul heb ik geleerd dat het vak van horloge maker niet zo simpel is. Van de derde generatie, Nadine, onthouden we vooral haar kunstzin en oog voor schoonheid. Voor ons, bewoners van deze straat (wijk), wordt een hoofdstuk in onze Temsese geschiedenis afgesloten. De tijd dat ik aan de hand van het ophalen of neerlaten van de rolluiken wist 'hoe laat het was' is al lang voorbij. Toch blijft de herinnering levendig. Zo ook de herinnering aan een huis van vertrouwen, altijd welkom en soms werd het onmogelijke toch gerealiseerd.
Horlogewinkel Blaton startte in de August Wautersstraat nummer 15 in 1911. Begin jaren 1920 kocht Hubert het huis ernaast, nummer 13, waar de zaak onafgebroken gevestigd is gebleven.
Mijn ouderlijke huis staat sinds begin jaren 1960 in de Philemon Haumanstraat. Sedert 1985 woon ik in de August Wautersstraat en dus heb ik 'Blaton' eigenlijk al mijn hele leven gekend.
Niet alleen als horloge maker, ook als juwelier was het huis gekend. Vroeger, toen de klokken nog mechanisch waren, moest op regelmatige tijdstippen het 'werk' in gang gehouden worden door het spannen (opdraaien) van een veer. Sommige uurwerken waren van een grote precisie, andere dan weer iets minder correct. Daarom de noodzaak om niet alleen die veer op de juiste spanning te brengen maar ook het bijstellen van de wijzers. Zodoende was een horloge maker meer dan alleen maar een hersteller. In de gemeente ging mijnheer Blaton op regelmatige tijdstippen op ronde om bij particulieren het juiste uur te controleren. Het uurwerk in de OLV kerk was ook een van zijn opdrachten. Hij bezat dan ook een sleutel van het kleine deurtje naast de grote ingang rechtover de bloemmolens. Ontelbaar aantal keren heeft hij de trappen naar de gaanderij beklommen.
Dat trapje, TRAP, ken ik ook, ben er (stiekem) naar boven geklauterd. Klauteren mag ik gerust schrijven, mijn benen waren nog vrij kort en de treden vrij hoog.
Mijn straat (!) was in vroeger jaren een echte winkelstraat. Nu blijft daar nog weinig van over. Het dorp van mijn jeugd is verdwenen. Wim Sonneveld zong er vijftig jaar geleden al over. Binnen vijftig jaar zingt er hopelijk iemand anders over. Dan wordt er tenminste nog gezongen.
Het is een beetje stil geweest op de blog. De tropische temperaturen van de laatste week zijn daar niet vreemd aan. Wat niet wil zeggen dat er niks gedaan is, weliswaar niet op het gewone tempo, rustig aan was goed genoeg. Huishoudelijke taken werden beperkt of uitgesteld. Tot de regen kwam. Gisteren, na een afkoelende nacht, was het dan alle hens aan dek.
Na de middag heb ik dan geprobeerd om een voettochtje te maken tot Bornem alwaar ik mijn badge met startnummer 8400 ben gaan afhalen. De stapsnelheid lag iets boven wandelpas, kwestie van niks te forceren. Wel moest ik vaststellen dat veertien dagen relatieve rust niet bevorderlijk is voor de spieren.
Vele jaren stond de wachtrij tot ver buiten het schoolgebouw/turnzaal van het OLVP aan de Temsesteenweg nummer 10. Dit jaar stonden de deelnemers aan de jubileum editie van de DDT tot voorbij de ingang van de kerk op het marktplein. De wachtrij, het afhaalcenter opende om 13u, minderde pas tegen vieren. Tien minuten voor vijven, sluitingstijd (?) had ik mijn badge. Velen stonden dan nog aan te schuiven.
De welgekomen regen stoorde zich daar niet aan net zomin als vele wachtenden. Mijn plu deed dan ook al vlug dienst voor twee.
Het jubileum T-shirt is klassiek wat vormgeving betreft. De kleur dit jaar is zwart met logo DDT groot vooraan en klein achteraan. Vooraan zijn gouden palmen aangebracht. Op de beide mouwen zijn deze palmen terug te vinden met in het midden het cijfer 50.
Zo, volgens de aftelkalender op mijn blog is het nog 11 dagen tot ...
Tegen die tijd ben ik terug volledig in orde. De kine's bij Hyper doen allemaal hun best om de blessure weg te werken. De natuur kan je niet forceren maar goede begeleiding en recuperatie helpen veel. Soms doet het wel pijn, maar 'no pain no cure'. (In het T-shirt zit wel geen blauw verwerkt.)
Dat de voorbije drie titels van een bijdrage met een T begonnen, is toevallig. Het doet me wel denken aan de TTT pagina in den Humo. Van Toerist, Trondheim en Thuis is het wel moeilijk een link te leggen naar deze toentertijd veel gelezen pagina. En eigenlijk weet ik niet waarvoor die TTT dan wel staat. Wiki helpt ons daar natuurlijk bij.
De TTT-rubriek debuteerde op 5 oktober 1961. De naam TTT is een oude woordspeling op de voormalige RTT en staat voor: Tieners Toppers Treffers. Vanaf 1964 tot 2008 werden in de TTT elke week de integrale teksten van Top-hits afgedrukt.
Toenmalig hoofdredacteur Karel Anthierens: "Dat waren onze duurste pagina's, vanwege de rechten, maar het loonde." Een andere traditie was de wekelijkse hitparade, de zogenaamde "Hitlijster". In januari 1963 konden men in de rubriek "Toodeloo" de eerste pagina's met platenrecensies lezen. Op 4 november 1965 werd de TTT-club opgericht en op 20 november 1966 verscheen de column "Pop Secret", met de laatste nieuwtjes uit de internationale wereld van de popmuziek. Karel Anthierens verklaarde in een interview dat het idee voor "Pop Secret" was geïnspireerd door een Deens of Zweeds blad. Toen Guy Mortier in 1969 hoofdredacteur werd groeide het aantal artikels, interviews, actuele nieuws en albumrecensies rond rockmuziek in de TTT aanzienlijk aan.
Tijdens de jaren 70 stond op de eerste pagina van de TTT, vlak bij de laatste nieuwtjes over de popwereld, altijd een cartoonstrookje van Ever Meulen. Meulen verwerkt in elke tekening de initialen TTT. Ook tekende hij toen karikaturen van bekende rockartiesten om de paginas op te fleuren. Later werden cartoons van Kamagurka, Gummbah en Jeroom gebruikt om deze rubriek te illustreren.
De TTT-paginas waren van de jaren 60 tot halverwege de jaren 90 een van de belangrijkste redenen voor het succes van Humo. In die jaren spendeerde de Vlaamse media amper aandacht aan rockmuziek en omdat het Internet nog niet bestond was er sowieso ook weinig (actuele) informatie over te vinden. Humo profiteerde van dit gat in de markt en bood in de TTT-rubriek ruimte voor talloze interviews en artikels over rockartiesten. Sommige interviews zijn vertaald uit buitenlandse muziekbladen, zoals Les Inrockuptibles, Q magazine en Rolling Stone, maar het blad neemt ook eigen interviews af. De bekendste rockjournalisten van het blad zijn en waren: Guy Mortier, Marc Didden, Rudy Vandendaele, Charlie Poel, Jurgen Beckers, Pdw, Geert Op De Beeck, Karel de Knagger (pseudoniem van de Nederlandse journalist Hans Muys) Serge Simonart, Frank Vander linden, Marc Mijlemans, ... Daarnaast kan men in de TTT-rubriek ook laatste nieuwtjes uit de rockwereld, albumrecensies, hitparades, liedjesteksten en informatie over festivals en concerten terugvinden. Generaties Vlaamse jongeren zijn dankzij de TTT meer te weten gekomen over hun favoriete groepen en hebben ook nieuwe en minder bekende artiesten leren kennen en appreciëren.
Inzake haar albumrecensies heeft Humo ook ooit een primeur gehad. Het blad was het eerste rockmagazine ter wereld dat Lou Reed's album Berlin (1973) niet volledig afkraakte, maar er zelfs positief over was. Jaren later werd het album door vele andere bladen geherwaardeerd als een meesterwerk.
Daarnaast heeft de rubriek ook een belangrijke bijdrage geleverd aan de volwassenwording van de Belgische rockmuziek. In 1967 sponsorde Humo het festival Jazz Bilzen en sinds 1977 ook het festival Werchter (destijds nog "Torhout-Werchter"). Ook werkt het blad sinds 1983 nauw samen met de eerste legale Vlaamse rockradiozender Studio Brussel.
In 1978 lanceerde Humo de tweejaarlijkse talentenjacht Humo's Rock Rally, bedoeld om amateurbandjes een zetje in de rug te geven. Veel Belgische rockgroepen zijn dankzij Humos Rock Rally doorgebroken, ook al wonnen ze niet altijd de hoofdprijs.
In de TTT-pagina's staan traditiegetrouw altijd verslagen te lezen over deze evenementen.
Door de opkomst van videoclipzenders als MTV, TMF, JIM en het Internet verloor Humo tijdens de jaren 90 haar exclusieve positie als informatiebron rond rockmuziek in Vlaanderen. Sinds de jaren 2000 heeft het blad daarom ook de nodige veranderingen doorgevoerd. Liedjesteksten worden niet langer in het blad afgedrukt, omdat die tegenwoordig allemaal op Internet terug te vinden zijn. De paginavullende rubriek Wizoektivindt waarin mensen zoekertjes konden plaatsen in verband met het samenstellen van een rockband of optredens is ook afgevoerd. De hitparaderubriek (De Hitlijster) en concertagenda zijn aanzienlijk ingekort. Daar waar men vroeger de albumrecensies eerst volledig moest lezen om het waardeoordeel te weten te komen beeldt men tegenwoordig naast de recensie een waardering in sterren af.
Zo, dat is dan weer opgefrist.
Mijne diplom van de Olav's way heb ik zonder problemen verkregen. Als je al van zover komt, mijnheer, dan zal ik die met plezier overhandigen. De opmerking dat je eigenlijk de laatste 100 km moet gelopen hebben volgde er wel nog op, maar ook nog een vriendelijke glimlach en een stempel op het diploma, mijn officiële boekje en mijn eigen gemaakt pelgrimsboekje.
TTT is voorbij, de DDT is in aantocht. Het gaat zeker in orde komen, ik voel al veel beterschap. En de goesting om er aan te beginnen.
Vandaag even tijd om jullie op de hoogte te brengen in verband met mijn gezondheidstoestand.
Die is goed. Gisteren morgen als allereerste opdracht naar de dokter. Die verwees me, zoals verwacht, om foto's en echo te laten nemen van het betrokken lichaamsdeel.
In de namiddag al kon ik, in Willebroek, terecht voor het gevraagde. Het verdikt klonk me aangenaam in de oren, niks gebroken. Anderzijds bleken de ligamenten te ver zijn uitgetrokken, waardoor ontsteking ontstond.
Pilletjes en kine zouden me binnen dik drie weken in staat moeten stellen om editie 50 van DDT te kunnen stappen. OEF!
De kine zelf deed wel flink pijn, maar wat moet moet.
De terugreis is goed verlopen, enige minuten vertraging bij het vertrek werden ruimschoots gecompenseerd. Een kwartier vroeger dan gepland landde het toestel, een Embrear 175, op Schiphol. Dan was het even zoeken waarheen voor de aansluiting naar Brussel. Hiervoor had ik rustig de tijd. Wat was me dat een drukte op de luchthaven, duizenden liepen er door elkaar. Aan de gate 28, waar ook vlucht KL1733 moest vertrekken, was de wachthal overvol. Voor de vlucht naar Brussen waren er nog twee andere voorzien. Blijkbaar was het een topdag voor Schiphol. Aangekomen op Zaventem was het contrast enorm, lege aankomhal. Aan valiezen echter geen gebrek, die lagen op karretjes en de vloer opeen gestapeld, algemene pannen van het bagage behandel systeem, welkom.
Mijn rugzak verscheen al vlug op de band, en den dezen nam de benen. Agnes en Jorg stonden me op te wachten aan het Stella café. Toch heb ik er geen gedronken, een Palm zou me beter smaken.
Grtjs en bedankt om me te volgen via de blog.
Hugo Peregrinus
Nu de zon er door is gekomen kan alles nog goed verlucht worden alvorens ingepakt te worden voor .....
In zijn strijd voor een gekerstend en verenigd Noorwegen stierf koning Olav Haraldsson, een geharde, bekeerde Vikingkrijger, in de slag om Stiklestad in 1030. Toen de gevechten voorbij waren, werd zijn haastig begraven lichaam van het slagveld gehaald om een laatste rustplaats te geven op de oever van de rivier Nidelva. Het was al opmerkelijk dat zijn lichaam niet aan ontbinding onderhevig leek maar kort na de herbegrafenis kwamen er berichten van wonderen die in de nabijheid van het graf plaatsvonden. Zo was er een bron ontsprongen waaraan genezende krachten werden toegeschreven. Een houten kapel werd over het graf gebouwd en op 3 augustus 1031 werd werd Olav heilig verklaard. In 1066 gaf Olav Kyrre (O III) de opdracht om de kapel te vervangen door een kerk. Deze groeide uit tot de huidige kathedraal van Nidaros.
Volgende week op 29 juli wordt het feest van de heilige Olav gevierd.
Ook dat laatste zal ik nu missen. Het goede nieuws is dat ik over enkele uren weer thuis ben, het mag.
Daniël V is vertrokken naar de Noordkaap, nog 2000 km, wel emissie vrij.
Het museum was eerder beperkt, het betrof vooral de Trondheimse scheepvaart geschiedenis. Er is in 1906 op Antwerp shipbuilding C° een schip aan een Trondheimse rederij afgeleverd, bwn 34.
Aan de bagage controle ben ik wel een half leeg flesje zonne olie kwijtgeraakt. Daarvoor is het bakje met mijn voorwerpen viermaal door de scanner gemoeten, steeds werd er iets uitgenomen.
Volgende berichtjes worden terug opgesteld te Temse. Maar eerst naar de dokter.
Winkelen is niet mijn ding. Daar ben ik steeds 'moeier' van dan van het stappen. De uitzondering is vandaag gebeurd, schoenen zijn spot goedkoop in de solden. 30, 40, 60 voor mooie en degelijke exemplaren is geen geld. En we zijn terug aanbeland bij de breedte van de paden in de bergen. Een voet van 46 à 48, keuze te over.
Bon, de stap schoenen zijn toch niet versleten en dan gaan ze mee naar huis.
Bij het (uitgebreid) ontbijt nog een gesprek gevoerd met een Zwitserse. Zij had in Hamar enkele dagen rust genomen en daarna met de trein tot Dovre verder getrokken. Haar terug reis verloopt als volgt: trein van Trondheim tot Oslo (1000 NOK en 8u onderweg), boot tot Kiel (tegen de 400 en 18u vaartijd) gevolgd door een treinrit tot Basel (?). Alles te samen is ze drie dagen onderweg. Ze doet dit voor het milieu. Vliegtuigen zijn te vervuilend vind ze.
Ze werd opgevolgd door een jonge Duitser. Deze was gestopt wegens pijn in de benen, nochtans een flinke mans persoon, je zag me niet staan.
Het bezinningsmoment in de kathedraal, met prachtige orgel muziek doet wel iets. Eenieder die geen 1/2 uur wou blijven zitten werd vriendelijk verzocht de kerk te verlaten. Gewone toeristen dienen echter een ticket te betalen en toch voor het zingen de kerk uit.
Mijn taken voor vandaag zijn afgewerkt. Na het ontbijt morgen rustig inpakken of beter gezegd mijn gerief opdelen in handbagage en een accesory. Daarna een bezoek aan het scheepvaart museum. En dan zal het ongeveer tijd zijn de steven richting luchthaven te wenden.
Wat dat blijven zitten betreft (in het vliegtuig), een uur en een kwart lijkt me iets te lang.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Op de tweede foto in de kerk, wat verboden is, zie je de 'garde' al afkomen. Maar ik ben niet gaan lopen.
De aankomst in Trondheim was een beetje in mineur. Alleszins niet zoals voorzien.
Met mechanische hulp geraak je er iets vlugger. Gedane zaken nemen geen keer. Vanmorgen twijfelde ik nog om het toch te proberen maar enkele stappen en treden brachten de rede vlug terug.
Na het oplossen, met heel veel hulp van de uitermate vriendelijk en hulpvaardige mensen van de Nidaros Pilegrimsgård, van de programma problemen op de I-Phone konden zowel de transactie als het afprinten van het vliegticket uitgevoerd worden.
Ook KLM personeel heeft me flink geholpen, dank voor hun service. Op 'le quatorze juillet' vertrekt vlucht KL 1176 om 16u55 vanop Vaerness richting Schiphol. Normaliter kan ik daar blijven zitten, enkel de vluchtnummer wijzigd naar KL 1733 voor een korte trip naar Zaventem. De daling van deze vlucht zal ingezet worden rond 22u05.
Zojuist is hier nog een fietser binnengekomen, Daniël from Belgium. Frans of Vlaams?
Ah bon! Van Opwijk! Ally, das nie vaar van makoar.
Daniël is vertrokken ergens in maart en heeft een tocht gemaakt door Portugal, Spanje, Frankrijk, Duitsland en Denemarken, veelal via pelgrims wegen. Hij is ook lid van de Vlaamse Compostela Genootschap, afdeling Dender.
Met mij is, behalve dat klein probleem met het rechter been, alles ok.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Die blote man op de foto is Colin, de jonge Amerikaan. Als opwarming gaat hij s'morgens bíjna twéé uur joggen voor het ontbijt. Met wat hij daarna naar binnen speelt kan ik drie dagen verder. En mager!
De paden zijn niet overal een speer breed. Deze morgen om 06u al op pad. Dit 'voet' pad ging langs rendiermos, struikjes, heide en lage bomen. Het ging rond een groot meer met natte ondergrond. Enkele riviertjes moesten overgestoken en op enkele plaatsen hielden loopplanken de voeten droog, als je tenminste niet uitgleed, wat me ternauwernood lukte.
Verder ging het dan terug de hoogte in. Mijlpaal 208 staat op het hoogste punt. Vandaar ging het over en speer breed pad geleidelijk en minder geleidelijk naar beneden.
Het laatste stuk, nog 5 km, ging dan weer op en neer via een 'voet' pad. En dat zag ik niet meer zitten. Die maat 46 paden vergen te veel van de gewrichten, altijd draaien en voorzichtig uw voeten plaatsen.
Over de E6 was het nog 4 km. Zelfs schapen lopen erover, dan kon het voor mij ook wel.
Tijdens het douchen sproeide ik mijn voeten met koud water en zie dat mijn been is opgezwollen. Dat het knagende gevoel erger was geworden vond ik niet erg. De zwelling echter mag ik niet veronachtzamen.
Verder stappen zou mijn deelname aan de 50 DDT wel eens sterk in het gedrang kunnen brengen.
Goed gegokt gisteren om door te trekken tot het begin van Dovrefjell. Een heldere nacht en het zonlicht vroeg op de heuvel toppen kondigden de voorspelde mooie dag aan.
Jammer genoeg, was ontbijt pas om 08u. Daar trok ik me niet te veel van aan. Na wat draaien en keren, de rugzak nog eens herschikken, stond den deze om 07u30 aan de ontbijttafel. Na een goede morgen en de verwijzing naar het prachtige weer, ging de boze blik weg.
08u begon het genieten, bijna. Eerst een stevige klim, Pelgrimsgewijs afzien om te genieten, gevolgd door een breder wordend pad. Die breedte was bepaald, ze moesten zo breed zijn als een speer. De 'wegen' waren voornamelijk bedoeld voor de koning en zijn legers. Ze werden wel onderhouden door de boeren, op last van de koning.
Die bredere paden geven meer zicht waar je kan stappen, lopen ook makkelijker. Wat het stijgingspercentage niet verminderd.
Maar het is de moeite waard. En dankzij het mooie weer genieten van steeds weer adembenemende zichten.
Pas op de middag zag ik een andere mens, een Italiaanse fietser. Na de middag liep het pad door veen gebied, ook geen lachertje. Weer verwijs ik naar het weer, maakt alles iets makkelijker.
Morgen hopelijk meer van dat.
Eigenlijk had ik voor de titel vandaag gedacht aan Fawlty Budsjord. Bij aankomst gisteren in de herberg mocht/moest ik meteen aan tafel. Ondertussen kon mijn kamer worden klaargemaakt. Kamer? We zien wel. Na de soep, het enige gerecht, de vraag of iemand koffie of thee wenst. Enige stilte, tot de mededeling dat dit was inbegrepen. Of ik de koffie nog kon nuttigen nadat ik gewassen was, geen probleem. I'll show you youre room. The stables are yours! Op de vraag welk bed, the choose is yours. Niks kamer en niks klaargemaakt, eerst eten dan kan er worden afgesloten. De koffie kwam uit de kan èn ik kreeg nog een warme kan.
Voor Dovre zijn de vooruitzichten wat het weer betreft goed te noemen. Fris in de morgen en geleidelijk warmer na de middag. Voor de klim van 600 tot 1200 m mag het fris zijn. Eens het hoogste punt, Hardbakken genaamd, bereikt mag het inderdaad hard bakken. Het pad blijft boven de 'duzed' meter.
Deze morgen ging het rechter been goed mee, gelukkig maar. Na de eerste van drie zware klimmen begon ik automatisch meer op het linker been te steunen, de knie aan die kant begon te protesteren.
Op één been zou het nog lukken, zij het moeilijk. Problemen aan beide zijden zou het er niet eenvoudiger op maken. Daarom ben ik bij de eerste de beste mogelijkheid afgedaald. En geloof me, voor één keer was ik tevreden om op verharde wegen te wandelen. Want dat is het bijna geworden. De 11 km tot Otta heb ik afgehaspeld aan minder dan 3 km/u. Seffens lig ik in bed tot morgen 7u15.
Daarna volgt het ontbijt en de grote test. Ik heb er vertrouwen in dat de beklimming aan een rustig tempo moet lukken.
Olav heeft me al geholpen, ik heb van het genezende water gedronken dat uit de naar hem vernoemde bron stroomt.
Mijn rugzak is 1,4 kilo zwaarder. Het is aangeraden voedsel voor enkele dagen te voorzien. Mijn tent ligt weer in de balans.
Kirketeigen Rom & Camping heet de slaapplaats in Ria's gids, Kirketeigen Youth Center & Camping op Google. Het is geen camping in de echte betekenis noch een jeugdherberg. Er zijn wel kamers en hutten te huur. Campereren kan uiteraard ook. Maar ik vrees ervoor dat, als dat spel hier vol zou staan, er gevochten zou worden om gebruik te maken van het toilet. Ik vermoed dan ook dat het zomer gedoe aan zijn lot wordt overgelaten. De hoofd activiteit is het wintersport gebeuren. Al wat er nu binnenkomt is extra en je moet er geen moeite voor doen.
Ikzelf daarentegen moet er wel moeite voor doen om die hellingen op te geraken. Amai, straffe toebac. Twee keer mijn rechter voet omgeslagen. Boven de knoesel is het dik, lopen kan wel. Toch afwachten voor morgenvroeg. Als er pijn is bij het stappen zal er een alternatief dienen gezocht. Er wordt deze week redelijk mooi weer voorspeld, misschien onmiddellijk starten in Dovre, als het kan. Dodentocht nr 50 zet ik niet op het spel.
Dovrefjell is het hoofddoel van de trip. Met zonneschijn erbij lijkt het me leuker.
In Vinstra, deze middag bereikt, was de tocht naar Nidaros halfweg.
De was is achter de rug, ik kon mezelf ruiken, het was dan ook heel intensief.
Nu eten en dan rusten, nog steeds even belangrijk.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Jan, Andrea, Lieu en Olaf zijn op de berg gebleven. Ze overnachten in de Øvre Skar, Eldhuser. De code van het slot verkrijg je na, elektronisch, betaling.
Deze morgen was het fris. Begonnen met 2 lagen (07u) bleek alras dat de windstopper geen luxe was. Op de middag ging het beter, 6° bleek helemaal niet zo aan te voelen. Dat de vochtigheid miniem is helpt daar zeker bij.
Toen, dan na het wekelijkse telefoontje, de zon er voorzichtig door kwam liep de gevoelstemperatuur vlug op. T-shirt en short mochten.
Nu is het zelfs heel aangenaam om buiten te zitten. (Maar zit binnen te typen)
Het is vooral duidelijk dat hier in het noorden de zon dichter bij onze planeet staat. Het is nu 16°C maar voelt als 22.
Mooie tocht vandaag langs mooie stijlen paden.
De houten staatskerk in Ringebu is uniek in de kerkarchtectuur. Staaf refereert aan de houten staven of staanders die de basis van de constructie vormden. Om houtrot in de bodem tegen te gaan, werden de eerste houten balken op een stenen fundering geplaatst. Bovenop de staanders werd de dakconstructiegeplaatst waarvan het ontwerp ontleend werd aan de spanten van de licht gebouwde Vikingschepen. Daarna werden de staanders met elkaar verbonden en de buitenmuren betimmerd.
Tot daar de geschiedenis les.
Een (eerste) waterval volgde, daarvoor moest je wel een inspanning voor over hebben.
Opvallend vandaag zijn de zitbanken. Tot hiertoe zijn die dun gezaaid. Wellicht is dit afhankelijk van de regio. Bij het afdalen naar Sør-Fron, waar ik nu verblijf, stopte een voertuig. De chauffeur stelde zich voor als diegene die de bewegwijzering aanbrengt. Hij was benieuwd naar de ervaring van de pelgrim. Een deel van 30km valt onder zijn verantwoordelijkheid.
Nog dit, zondag is hier Ruhetag.
Bij aankomst aan de herberg Anna nog ontmoet, de Noorse die aan de overkant van de berg woont. Haar man had een vriendin gebracht die enkele dagen zal meestappen. Die zal ik nog tegenkomen.
Nu ga ik kijken of de prijzen in het naast gelegen restaurant 'convenabel' zin??!!
Lieu, die vandaag is afgehaakt wegens te ver, had gisteren een slang gezien in het bos. Ze heeft schrik van de dieren en precies zij spot een 'gevaarlijk' dier. Buiten een ree of een eekhoorn zie ik vooral muggen en vliegen.
Maar gisteren had ik een beetje ademhalingsproblemen. In het bos kwam de geur me al bekend voor. Aan de rand van de akker zag ik de aal mijn richting uitkomen, gelukkig was de straal niet tot op het pad. De ammoniak benam me wel de adem. En die had ik nodig. De weg ging vrij stijl omhoog, en ook al doe je langzaam aan, de verbranding moet aan de gang blijven.
En vandaag hing, hangt het parfum nog regelmatig in de lucht. Kan moeilijk anders, injecteren is hier niet aan de orde.
De uitverkorenen camping was volzet, een tent kon er nog bij. Alleen vond ik de prijs nogal prijzig. Voor vijf euro meer slaap ik binnen. Wel moest ik daarvoor fors verder stappen. Dat viel wel mee, ondanks het feit dat de regenjas constant aan en uit werd gedaan.
Alleen bij de laatste kilometer liep het mis. Bij de gedachte om die jas aan te doen vielen de dikke druppels bij de duizenden. Even schuilen is er niet bij, je raad het al, zeikend nat.
En dan zijn we weer bij de titel aangekomen.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Mijn kleren hangen te drogen omdat ze gewassen zijn.
De voorbereiding van een bouwterrein is wel even anders, met de hydraulische pik.
Het avondeten was een allegaartje van grote en kleine restjes. In de Skåden Gard is er totaal niks voorzien om wat eten te kunnen aanschaffen. Iedereen is zonder honger naar bed gegaan. De maaltijd werd zelfs beïendigd met koffie, van Andrea, en chocolade. En naar Ronny kon meedelen zal dat niet beteren. Dus het noodrantsoen zal waar mogelijk aangevuld worden met een goede maaltijd. Winkels zijn er meestal wel dagelijks. En als de gelegenheid zich voordoet om warm te eten, niet twijfelen.
Een klaar blauwe hemel deze morgen, èn fris. Pas na de middag kon ik met één laagje verder. Het pad liep dan ook tussen de bomen en flink omhoog.
Ben vanmorgen even naar de unief geweest. Wat later kon ik eventueel al rusten in een trekkers hutje. En klaarblijkelijke wordt dat gebruikt, in het 'gastenboek' was deze morgen een naam ingevuld.
Er zijn vandaag alweer 25 paaltjes gesneuveld. Het zijn vooral de hoogtemeters die tellen, 1970 omhoog en 750 de andere richting.
Morgen meer van hetzelfde. En niet te vergeten, passeren langs de KIWI of gelijk welk andere supermarkt.
Ben ook gaan kijken naar de KJAERLIGHETSFOSSEN. Wat het een met het ander te maken heeft weet ik niet maar het staat voor 'Waterval van de liefde'.
Het Olavspad verlaat het dal van Mj¸sa en loopt over in het volgende dal, dat van de Lågen. Deze 'rivier' is 200 km lang en ontstaat aan de voet van Dovrefjell. De stroom doorsnijdt het Gudbrandsdal en mondt uit in Mj¸sa. Vele zijrivieren voeden de Lågen, onder andere met gletsjer water. Dit zou ik morgen kunnen zien. Dit water heeft een groene kleur, door de mineralen en deeltjes die de gletsjer van de rotsen schuurt. Ben benieuwd.
Vandaag was de derde en laatste halve rustdag. Morgen begint het meer grillige deel van de tocht. Het 'platte' gedeelte is achter de rug.
De waterbron onderweg, die nooit opdroogt wordt toegeschreven aan... wie anders dan Olav. Middeleeuwse pelgrims schreven genezende eigenschappen toe aan het water. Als je eindelijk je kleren en jezelf kan wassen heb je een beter gevoel, dat is vandaag niet anders.
Deze voormiddag al ter plaatse en na boeking in het Vandrerhjem Stasjonen de kleine stad in.
In een sportwinkel een licht hemd met lange mouwen aangeschaft, in de solden. Blijkbaar was ik niet alleen die frisse armen heeft, Andrea had zich eveneens van een fleece voorzien.
Maihagen, Noorwegens grootste openlucht museum met een bezoekje vereerd. Wellicht is dit Bokrijk van het noorden iets groter dan in België, de opzet is dezelfde.
Voor morgen is er al een boeking gemaakt om met vijven een hut te huren, dat zal de prijs voor een overnachting flink drukken. (Hugo, Jan, Olaf, Lio en Andrea)
Gisteren in rehab, vandaag in retraite? Eerder toevallig is de opvolging van de gekozen overnachtingsplaats. De Johannesgården is een B&B in een retraite-oord.
Heel rustig en slowslow, zoals aangekondigd, het geplande traject afgewerkt, samen met Anna. Het was vandaag een leerrijke wandeling. Anna, lerares op rust, wist op heel wat van mijn vragen een goede en uitgebreide uitleg te geven. Ze is verder getrokken tot Lillehamer alwaar ze een afspraak heeft met een vriendin.
Er woont per vierkante meter heel weinig volk in Noorwegen. Maar het is nu ook weer niet zo verlaten. In mijn voorstelling van de tocht dacht ik aan eenzame en verlaten wegen en bossen. In de praktijk valt het wel mee. Op elke hoek of kruispunt is geen winkeltje of rustpunt. Café's tref je enkel in ietofwat stad.
Rond tweeën was ik alweer aan de herberge. Ik ben vrijwel onmiddellijk op bed in slaap gevallen. Na vijven kwam ik terug onder de levenden.
In de herberg waren Jan en Michael al aangekomen, hun was was al gedaan. Een Oostenrijkse jonge man, Likas, zwaaide me toe vanuit de tuin. Hij was zijn tent aan het opzetten. Deze was in de morgen niet droog geraakt. Deze nacht wil hij binnen slapen, de lage temperaturen zijn niet uitermate geschikt voor overnachten in een tent.
Lio kwam, dik ingeduffeld, toe toen ik wakker werd.
Als laatste kwam Bente toe, en Noorse die een week van de route wil proeven.
Op de hoogvlakte heeft het eergisteren nog gesneeuwd en daalde de temperatuur vorige nacht tot min 5°C.
De wind blijft uit NNW komen, dus van over het poolijs.
Amy Winehouse song erover maar het gaat hier niet over verslavingen. Het rehabiliteringssenter in Ringen behandeld patiënten na een ongeval, kankerbehandeling of Alzheimer. Aangezien ik aan geen van drie criteria voldoe mag ik hier overnachten als pelgrim. (Zoveel vergeet ik nog niet, of...)
Ben ook niet vergeten dat ik een halve kilo medicijn in de rugzak heb. Heb er vandaag een nipke van genomen, die rehab herinnerde me eraan.
Zopas terug van een uitgebreid broodjes maaltijd, samen met nog twee pelgrims, Lio en Ana.
Met de laatste had ik gistermorgen al kennis gemaakt. Blijkt nu dat deze Noorse pas veertien dagen met pensioen is. Als leerkracht kon ze genieten van een uitzonderings regel. De Noren werken normaliter tot 68 jaar. Ook al deed ze haar job graag en kon ze nog goed mee met de jeugd, de geestelijke belasting heeft haar doen besluiten om nu, in goede gezondheid, vrij te zijn om te doen wat ze wil.
Vandaag heel vroeg op pad, om 12u waren de 23 paaltjes al omgelegd. Vermits ik toch op een ziekenhuis bed lig is het eigenlijk een dag rust geworden. Morgen meer van hetzelfde. Wel later vertrekken en slowslow op het pad.
Overmorgen in Lillehamer.
Ana vind de prijzen best laag, ik het omgekeerde. Tja, de levens standaard ligt best een pak hoger. Nochtans zijn kleren, schoenen en levensmiddelen niet duurder. Uitkijken en vergelijken is wel noodzakelijk.
Tokstadfurua is de naam van een beschermd monument. De den is ongeveer 495 jaar oud en wordt al beschermd sinds 1918.
Over de Praestveien (met a en e aan elkaar geschreven -priesterweg) loop je van Veldre tot Ringsaker. De pastoor van laatstgenoemde dorp reed dagelijks te paard dit 12 km lange pad op en neer. In 1876 is dit opgehouden, ofwel kwam er een bedienaar bij ofwel werd de kerk in Veldre gesloten, toen al.
Ringsaker kirke is gebouwd in de 12e eeuw naar een ontwerp van de kathedraal van Hamar. Ze is gewijd aan onzen Olav. Markant is de triptiek. Die is gemaakt in Antwerpen.
Voor de rest kan ik genieten van een grandioos uitzicht over de Mjøsa, nu in de zon. Toch blijft het fris, vandaag steeds met twee laagjes gelopen, 11 à 15°C met een NNW wind is wel ideaal om te stappen.
Hoe maakt U het? Eigenlijk is het geen vraag, gewoon een begroeting.
Eerst verstond ik 'barhegelig' niet. Na de schriftelijke versie en de verklaring bleef het hangen.
Rustige dag, aanbeland iets buiten de stad Brumunddal, met prachtig uitzicht over Mjøsa. In eerste instantie stond als titel boven dit stukje PLAT. Over Denemarken mag je gerust stellen dat het plat is, die enkele golvingen buiten beschouwing gelaten. In Noorwegen kennen ze dat woord zelfs niet. Het eind klimmetje naar de herberg mocht er al zijn. En te bedenken dat het eigenlijk nog moet beginnen.
Het was een mooie tocht ondanks het beetje regen bij aanvang. Daar ik vroeger was aangezet heb ik de hele dag alleen gelopen. Ana, een Noorse dame die in het aangrenzende dal woont, loopt ook tot Trondheim. Ze wist me te vertellen dat het dal van het Olavspad, tussen Eidsvoll en Lillehamer het meest vruchtbare is in het land. Dat Olav's langs hier over en weer reed met zijn legers zal dan ook geen toeval zijn.
Door werkzaamheden volgden een paar traject wijzigingen die verder geen gevolgen hadden. Een speciaal voor pelgrims gemaakte tunnel vond ik wel de max. Een geparkeerde auto kan wel al eens voor problemen zorgen.
Iets na tweeën was ik ter plaatse, een uurtje later de volgende stappers, Andrea en Olaf. Lio, nog een Duitse, en Jan volgden veel later. De herberg is sober maar prima in orde.
Deze middag heb ik al warm gegeten. Morgen vroeg eet ik ook warm, er staat een pittige klim op het programma, althans volgens Ria.
