Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
11-07-2019
Voet of speer?
Beste Lezers,
De paden zijn niet overal een speer breed. Deze morgen om 06u al op pad. Dit 'voet' pad ging langs rendiermos, struikjes, heide en lage bomen. Het ging rond een groot meer met natte ondergrond. Enkele riviertjes moesten overgestoken en op enkele plaatsen hielden loopplanken de voeten droog, als je tenminste niet uitgleed, wat me ternauwernood lukte.
Verder ging het dan terug de hoogte in. Mijlpaal 208 staat op het hoogste punt. Vandaar ging het over en speer breed pad geleidelijk en minder geleidelijk naar beneden.
Het laatste stuk, nog 5 km, ging dan weer op en neer via een 'voet' pad. En dat zag ik niet meer zitten. Die maat 46 paden vergen te veel van de gewrichten, altijd draaien en voorzichtig uw voeten plaatsen.
Over de E6 was het nog 4 km. Zelfs schapen lopen erover, dan kon het voor mij ook wel.
Tijdens het douchen sproeide ik mijn voeten met koud water en zie dat mijn been is opgezwollen. Dat het knagende gevoel erger was geworden vond ik niet erg. De zwelling echter mag ik niet veronachtzamen.
Verder stappen zou mijn deelname aan de 50 DDT wel eens sterk in het gedrang kunnen brengen.
Goed gegokt gisteren om door te trekken tot het begin van Dovrefjell. Een heldere nacht en het zonlicht vroeg op de heuvel toppen kondigden de voorspelde mooie dag aan.
Jammer genoeg, was ontbijt pas om 08u. Daar trok ik me niet te veel van aan. Na wat draaien en keren, de rugzak nog eens herschikken, stond den deze om 07u30 aan de ontbijttafel. Na een goede morgen en de verwijzing naar het prachtige weer, ging de boze blik weg.
08u begon het genieten, bijna. Eerst een stevige klim, Pelgrimsgewijs afzien om te genieten, gevolgd door een breder wordend pad. Die breedte was bepaald, ze moesten zo breed zijn als een speer. De 'wegen' waren voornamelijk bedoeld voor de koning en zijn legers. Ze werden wel onderhouden door de boeren, op last van de koning.
Die bredere paden geven meer zicht waar je kan stappen, lopen ook makkelijker. Wat het stijgingspercentage niet verminderd.
Maar het is de moeite waard. En dankzij het mooie weer genieten van steeds weer adembenemende zichten.
Pas op de middag zag ik een andere mens, een Italiaanse fietser. Na de middag liep het pad door veen gebied, ook geen lachertje. Weer verwijs ik naar het weer, maakt alles iets makkelijker.
Morgen hopelijk meer van dat.
Eigenlijk had ik voor de titel vandaag gedacht aan Fawlty Budsjord. Bij aankomst gisteren in de herberg mocht/moest ik meteen aan tafel. Ondertussen kon mijn kamer worden klaargemaakt. Kamer? We zien wel. Na de soep, het enige gerecht, de vraag of iemand koffie of thee wenst. Enige stilte, tot de mededeling dat dit was inbegrepen. Of ik de koffie nog kon nuttigen nadat ik gewassen was, geen probleem. I'll show you youre room. The stables are yours! Op de vraag welk bed, the choose is yours. Niks kamer en niks klaargemaakt, eerst eten dan kan er worden afgesloten. De koffie kwam uit de kan èn ik kreeg nog een warme kan.
Voor Dovre zijn de vooruitzichten wat het weer betreft goed te noemen. Fris in de morgen en geleidelijk warmer na de middag. Voor de klim van 600 tot 1200 m mag het fris zijn. Eens het hoogste punt, Hardbakken genaamd, bereikt mag het inderdaad hard bakken. Het pad blijft boven de 'duzed' meter.
Deze morgen ging het rechter been goed mee, gelukkig maar. Na de eerste van drie zware klimmen begon ik automatisch meer op het linker been te steunen, de knie aan die kant begon te protesteren.
Op één been zou het nog lukken, zij het moeilijk. Problemen aan beide zijden zou het er niet eenvoudiger op maken. Daarom ben ik bij de eerste de beste mogelijkheid afgedaald. En geloof me, voor één keer was ik tevreden om op verharde wegen te wandelen. Want dat is het bijna geworden. De 11 km tot Otta heb ik afgehaspeld aan minder dan 3 km/u. Seffens lig ik in bed tot morgen 7u15.
Daarna volgt het ontbijt en de grote test. Ik heb er vertrouwen in dat de beklimming aan een rustig tempo moet lukken.
Olav heeft me al geholpen, ik heb van het genezende water gedronken dat uit de naar hem vernoemde bron stroomt.
Mijn rugzak is 1,4 kilo zwaarder. Het is aangeraden voedsel voor enkele dagen te voorzien. Mijn tent ligt weer in de balans.
Kirketeigen Rom & Camping heet de slaapplaats in Ria's gids, Kirketeigen Youth Center & Camping op Google. Het is geen camping in de echte betekenis noch een jeugdherberg. Er zijn wel kamers en hutten te huur. Campereren kan uiteraard ook. Maar ik vrees ervoor dat, als dat spel hier vol zou staan, er gevochten zou worden om gebruik te maken van het toilet. Ik vermoed dan ook dat het zomer gedoe aan zijn lot wordt overgelaten. De hoofd activiteit is het wintersport gebeuren. Al wat er nu binnenkomt is extra en je moet er geen moeite voor doen.
Ikzelf daarentegen moet er wel moeite voor doen om die hellingen op te geraken. Amai, straffe toebac. Twee keer mijn rechter voet omgeslagen. Boven de knoesel is het dik, lopen kan wel. Toch afwachten voor morgenvroeg. Als er pijn is bij het stappen zal er een alternatief dienen gezocht. Er wordt deze week redelijk mooi weer voorspeld, misschien onmiddellijk starten in Dovre, als het kan. Dodentocht nr 50 zet ik niet op het spel.
Dovrefjell is het hoofddoel van de trip. Met zonneschijn erbij lijkt het me leuker.
In Vinstra, deze middag bereikt, was de tocht naar Nidaros halfweg.
De was is achter de rug, ik kon mezelf ruiken, het was dan ook heel intensief.
Nu eten en dan rusten, nog steeds even belangrijk.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Jan, Andrea, Lieu en Olaf zijn op de berg gebleven. Ze overnachten in de Øvre Skar, Eldhuser. De code van het slot verkrijg je na, elektronisch, betaling.
Deze morgen was het fris. Begonnen met 2 lagen (07u) bleek alras dat de windstopper geen luxe was. Op de middag ging het beter, 6° bleek helemaal niet zo aan te voelen. Dat de vochtigheid miniem is helpt daar zeker bij.
Toen, dan na het wekelijkse telefoontje, de zon er voorzichtig door kwam liep de gevoelstemperatuur vlug op. T-shirt en short mochten.
Nu is het zelfs heel aangenaam om buiten te zitten. (Maar zit binnen te typen)
Het is vooral duidelijk dat hier in het noorden de zon dichter bij onze planeet staat. Het is nu 16°C maar voelt als 22.
Mooie tocht vandaag langs mooie stijlen paden.
De houten staatskerk in Ringebu is uniek in de kerkarchtectuur. Staaf refereert aan de houten staven of staanders die de basis van de constructie vormden. Om houtrot in de bodem tegen te gaan, werden de eerste houten balken op een stenen fundering geplaatst. Bovenop de staanders werd de dakconstructiegeplaatst waarvan het ontwerp ontleend werd aan de spanten van de licht gebouwde Vikingschepen. Daarna werden de staanders met elkaar verbonden en de buitenmuren betimmerd.
Tot daar de geschiedenis les.
Een (eerste) waterval volgde, daarvoor moest je wel een inspanning voor over hebben.
Opvallend vandaag zijn de zitbanken. Tot hiertoe zijn die dun gezaaid. Wellicht is dit afhankelijk van de regio. Bij het afdalen naar Sør-Fron, waar ik nu verblijf, stopte een voertuig. De chauffeur stelde zich voor als diegene die de bewegwijzering aanbrengt. Hij was benieuwd naar de ervaring van de pelgrim. Een deel van 30km valt onder zijn verantwoordelijkheid.
Nog dit, zondag is hier Ruhetag.
Bij aankomst aan de herberg Anna nog ontmoet, de Noorse die aan de overkant van de berg woont. Haar man had een vriendin gebracht die enkele dagen zal meestappen. Die zal ik nog tegenkomen.
Nu ga ik kijken of de prijzen in het naast gelegen restaurant 'convenabel' zin??!!
Lieu, die vandaag is afgehaakt wegens te ver, had gisteren een slang gezien in het bos. Ze heeft schrik van de dieren en precies zij spot een 'gevaarlijk' dier. Buiten een ree of een eekhoorn zie ik vooral muggen en vliegen.
Maar gisteren had ik een beetje ademhalingsproblemen. In het bos kwam de geur me al bekend voor. Aan de rand van de akker zag ik de aal mijn richting uitkomen, gelukkig was de straal niet tot op het pad. De ammoniak benam me wel de adem. En die had ik nodig. De weg ging vrij stijl omhoog, en ook al doe je langzaam aan, de verbranding moet aan de gang blijven.
En vandaag hing, hangt het parfum nog regelmatig in de lucht. Kan moeilijk anders, injecteren is hier niet aan de orde.
De uitverkorenen camping was volzet, een tent kon er nog bij. Alleen vond ik de prijs nogal prijzig. Voor vijf euro meer slaap ik binnen. Wel moest ik daarvoor fors verder stappen. Dat viel wel mee, ondanks het feit dat de regenjas constant aan en uit werd gedaan.
Alleen bij de laatste kilometer liep het mis. Bij de gedachte om die jas aan te doen vielen de dikke druppels bij de duizenden. Even schuilen is er niet bij, je raad het al, zeikend nat.
En dan zijn we weer bij de titel aangekomen.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Mijn kleren hangen te drogen omdat ze gewassen zijn.
De voorbereiding van een bouwterrein is wel even anders, met de hydraulische pik.
Het avondeten was een allegaartje van grote en kleine restjes. In de Skåden Gard is er totaal niks voorzien om wat eten te kunnen aanschaffen. Iedereen is zonder honger naar bed gegaan. De maaltijd werd zelfs beïendigd met koffie, van Andrea, en chocolade. En naar Ronny kon meedelen zal dat niet beteren. Dus het noodrantsoen zal waar mogelijk aangevuld worden met een goede maaltijd. Winkels zijn er meestal wel dagelijks. En als de gelegenheid zich voordoet om warm te eten, niet twijfelen.
Een klaar blauwe hemel deze morgen, èn fris. Pas na de middag kon ik met één laagje verder. Het pad liep dan ook tussen de bomen en flink omhoog.
Ben vanmorgen even naar de unief geweest. Wat later kon ik eventueel al rusten in een trekkers hutje. En klaarblijkelijke wordt dat gebruikt, in het 'gastenboek' was deze morgen een naam ingevuld.
Er zijn vandaag alweer 25 paaltjes gesneuveld. Het zijn vooral de hoogtemeters die tellen, 1970 omhoog en 750 de andere richting.
Morgen meer van hetzelfde. En niet te vergeten, passeren langs de KIWI of gelijk welk andere supermarkt.
Ben ook gaan kijken naar de KJAERLIGHETSFOSSEN. Wat het een met het ander te maken heeft weet ik niet maar het staat voor 'Waterval van de liefde'.
Het Olavspad verlaat het dal van Mj¸sa en loopt over in het volgende dal, dat van de Lågen. Deze 'rivier' is 200 km lang en ontstaat aan de voet van Dovrefjell. De stroom doorsnijdt het Gudbrandsdal en mondt uit in Mj¸sa. Vele zijrivieren voeden de Lågen, onder andere met gletsjer water. Dit zou ik morgen kunnen zien. Dit water heeft een groene kleur, door de mineralen en deeltjes die de gletsjer van de rotsen schuurt. Ben benieuwd.
Vandaag was de derde en laatste halve rustdag. Morgen begint het meer grillige deel van de tocht. Het 'platte' gedeelte is achter de rug.
De waterbron onderweg, die nooit opdroogt wordt toegeschreven aan... wie anders dan Olav. Middeleeuwse pelgrims schreven genezende eigenschappen toe aan het water. Als je eindelijk je kleren en jezelf kan wassen heb je een beter gevoel, dat is vandaag niet anders.
Deze voormiddag al ter plaatse en na boeking in het Vandrerhjem Stasjonen de kleine stad in.
In een sportwinkel een licht hemd met lange mouwen aangeschaft, in de solden. Blijkbaar was ik niet alleen die frisse armen heeft, Andrea had zich eveneens van een fleece voorzien.
Maihagen, Noorwegens grootste openlucht museum met een bezoekje vereerd. Wellicht is dit Bokrijk van het noorden iets groter dan in België, de opzet is dezelfde.
Voor morgen is er al een boeking gemaakt om met vijven een hut te huren, dat zal de prijs voor een overnachting flink drukken. (Hugo, Jan, Olaf, Lio en Andrea)
Gisteren in rehab, vandaag in retraite? Eerder toevallig is de opvolging van de gekozen overnachtingsplaats. De Johannesgården is een B&B in een retraite-oord.
Heel rustig en slowslow, zoals aangekondigd, het geplande traject afgewerkt, samen met Anna. Het was vandaag een leerrijke wandeling. Anna, lerares op rust, wist op heel wat van mijn vragen een goede en uitgebreide uitleg te geven. Ze is verder getrokken tot Lillehamer alwaar ze een afspraak heeft met een vriendin.
Er woont per vierkante meter heel weinig volk in Noorwegen. Maar het is nu ook weer niet zo verlaten. In mijn voorstelling van de tocht dacht ik aan eenzame en verlaten wegen en bossen. In de praktijk valt het wel mee. Op elke hoek of kruispunt is geen winkeltje of rustpunt. Café's tref je enkel in ietofwat stad.
Rond tweeën was ik alweer aan de herberge. Ik ben vrijwel onmiddellijk op bed in slaap gevallen. Na vijven kwam ik terug onder de levenden.
In de herberg waren Jan en Michael al aangekomen, hun was was al gedaan. Een Oostenrijkse jonge man, Likas, zwaaide me toe vanuit de tuin. Hij was zijn tent aan het opzetten. Deze was in de morgen niet droog geraakt. Deze nacht wil hij binnen slapen, de lage temperaturen zijn niet uitermate geschikt voor overnachten in een tent.
Lio kwam, dik ingeduffeld, toe toen ik wakker werd.
Als laatste kwam Bente toe, en Noorse die een week van de route wil proeven.
Op de hoogvlakte heeft het eergisteren nog gesneeuwd en daalde de temperatuur vorige nacht tot min 5°C.
De wind blijft uit NNW komen, dus van over het poolijs.
Amy Winehouse song erover maar het gaat hier niet over verslavingen. Het rehabiliteringssenter in Ringen behandeld patiënten na een ongeval, kankerbehandeling of Alzheimer. Aangezien ik aan geen van drie criteria voldoe mag ik hier overnachten als pelgrim. (Zoveel vergeet ik nog niet, of...)
Ben ook niet vergeten dat ik een halve kilo medicijn in de rugzak heb. Heb er vandaag een nipke van genomen, die rehab herinnerde me eraan.
Zopas terug van een uitgebreid broodjes maaltijd, samen met nog twee pelgrims, Lio en Ana.
Met de laatste had ik gistermorgen al kennis gemaakt. Blijkt nu dat deze Noorse pas veertien dagen met pensioen is. Als leerkracht kon ze genieten van een uitzonderings regel. De Noren werken normaliter tot 68 jaar. Ook al deed ze haar job graag en kon ze nog goed mee met de jeugd, de geestelijke belasting heeft haar doen besluiten om nu, in goede gezondheid, vrij te zijn om te doen wat ze wil.
Vandaag heel vroeg op pad, om 12u waren de 23 paaltjes al omgelegd. Vermits ik toch op een ziekenhuis bed lig is het eigenlijk een dag rust geworden. Morgen meer van hetzelfde. Wel later vertrekken en slowslow op het pad.
Overmorgen in Lillehamer.
Ana vind de prijzen best laag, ik het omgekeerde. Tja, de levens standaard ligt best een pak hoger. Nochtans zijn kleren, schoenen en levensmiddelen niet duurder. Uitkijken en vergelijken is wel noodzakelijk.
Tokstadfurua is de naam van een beschermd monument. De den is ongeveer 495 jaar oud en wordt al beschermd sinds 1918.
Over de Praestveien (met a en e aan elkaar geschreven -priesterweg) loop je van Veldre tot Ringsaker. De pastoor van laatstgenoemde dorp reed dagelijks te paard dit 12 km lange pad op en neer. In 1876 is dit opgehouden, ofwel kwam er een bedienaar bij ofwel werd de kerk in Veldre gesloten, toen al.
Ringsaker kirke is gebouwd in de 12e eeuw naar een ontwerp van de kathedraal van Hamar. Ze is gewijd aan onzen Olav. Markant is de triptiek. Die is gemaakt in Antwerpen.
Voor de rest kan ik genieten van een grandioos uitzicht over de Mjøsa, nu in de zon. Toch blijft het fris, vandaag steeds met twee laagjes gelopen, 11 à 15°C met een NNW wind is wel ideaal om te stappen.
Hoe maakt U het? Eigenlijk is het geen vraag, gewoon een begroeting.
Eerst verstond ik 'barhegelig' niet. Na de schriftelijke versie en de verklaring bleef het hangen.
Rustige dag, aanbeland iets buiten de stad Brumunddal, met prachtig uitzicht over Mjøsa. In eerste instantie stond als titel boven dit stukje PLAT. Over Denemarken mag je gerust stellen dat het plat is, die enkele golvingen buiten beschouwing gelaten. In Noorwegen kennen ze dat woord zelfs niet. Het eind klimmetje naar de herberg mocht er al zijn. En te bedenken dat het eigenlijk nog moet beginnen.
Het was een mooie tocht ondanks het beetje regen bij aanvang. Daar ik vroeger was aangezet heb ik de hele dag alleen gelopen. Ana, een Noorse dame die in het aangrenzende dal woont, loopt ook tot Trondheim. Ze wist me te vertellen dat het dal van het Olavspad, tussen Eidsvoll en Lillehamer het meest vruchtbare is in het land. Dat Olav's langs hier over en weer reed met zijn legers zal dan ook geen toeval zijn.
Door werkzaamheden volgden een paar traject wijzigingen die verder geen gevolgen hadden. Een speciaal voor pelgrims gemaakte tunnel vond ik wel de max. Een geparkeerde auto kan wel al eens voor problemen zorgen.
Iets na tweeën was ik ter plaatse, een uurtje later de volgende stappers, Andrea en Olaf. Lio, nog een Duitse, en Jan volgden veel later. De herberg is sober maar prima in orde.
Deze middag heb ik al warm gegeten. Morgen vroeg eet ik ook warm, er staat een pittige klim op het programma, althans volgens Ria.
Gisteren vermeld en vandaag uitgevoerd, ons laten meenemen met de Skibladner op Mjøsa, het grootste meer van Noorwegen. Het is zo'n 100 km lang en op zijn breedste ongeveer 18 km. De maximale diepte is 478 m en het heeft een oppervlakte van 360 km kwadraat.
Voor de komst van trein en auto was Mjøsa een belangrijke verbindingsroute. Zelfs in de winter, wanneer er paardesleeën over het bevroren meer gleden.
Mar vooraleer we konden varen moesten nog 16 km worden gestapt. Rond 07u30 gingen we onder een stralende hemel en een goede temperatuur het bos in. 3 passen tussen het loof gezet en drie muggen beten, het is er bij gebleven.
Eidsvollbygningen was mijn tweede stop. Daar kon ik niet voorbij lopen. Het grote huis, waar op 17 mei 1814 de Noren een eigen grondwet ontwierpen, is nu een museum. Echt onafhankelijk van Zweden werden de Noren pas in 1905.
Daar ik graag een stempel van deze instelling wou diende een beetje geduld te worden beoefend.
Pas om 10u ging het loket open. Tord, de loketbediende, gaf met veel plezier het gevraagde. En of ik graag een free koffie wou? De babbel nam een 20 minuten in beslag. Geen enkel probleem, de afstand vandaag bedroeg 16 km.
Tegen twaalven waren de resterende 7 paaltjes afgevinkt.
En precies 12 u ging de telefoon, het wekelijkse contact met L&M.
Dankzij het ongelooflijk mooie en windstille zachte weer, was het aan boord genieten van de omgeving.
Bij aankomst wakkerde de wind fors aan, goed om in een wip de was te drogen.
Vlakbij de herberg zijn de ruïnes van van de kathedraal van Hamar. Het geheel is onder een beschermende glazen constructie gezet, een grote serre als het ware.
Het is nu 10 u, de zon schijnt nog op de heuvel toppen. Verlichting is helemaal niet nodig.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Zit aan tafel met Lisa, een jonge kunstenaar, die de impressie van elke dag in postkaart vorm schildert (waterverf).
Net zoals bij jullie in België is er hier in het noorden een hittegolf. Voor de Noren is 24° à 26°C al behoorlijk heet. Bedoeld worden de Noren die in Romerike, het landsdeel, wonen. Want iets noordelijker, in Dovrefjell, is regen koning. Volgende week wordt daar zelfs nachtvorst voorspeld. Daar kan ik pas arriveren over veertien dagen. Op 1300 m hoogte kan de natuur wel eens grillen vertonen. De koude is niet erg, daar heb je kleren voor.
Deze morgen zag het er niet al te best uit. Tegen achten kwam de zon al piepen en werd het nog een mooie warme dag. In Jessheim, over halfweg konden we inkopen doen en even rusten, wat welkom was.
Kort hierop volgde een holle weg, Haug allé, die leidde naar één van de belangrijkste monumenten uit de ijzertijd in Noord Europa. Rauknehaugen is een enorme grafheuvel gebouwd met 75 000 balken. Men vermoedt dat het 500 mannen 6maanden heeft gekost om de heuvel te bouwen.
Vanop de top zag ik Olaf en Jan passeren. Even hiervoor had ik kennis gemaakt met Andreaa, een Duitse pelgrim.
Iets verder volgde een lange pauze, mijn rug liet het even afweten. Verderop in het bos moet ik een pijl gemist hebben. Met de GPS ben ik dan op de baan geraakt, hierdoor de weg een beetje inkortend. Zo arriveerde ik 5 min vroeger aan Risebru pilegrimsherberge.
Het verschil met de herberg van deze morgen en deze avond is enorm. De vorige minimaal en vuil, deze optimaal en voorzien van wat drinken, eten, en handdoeken en bruikbare keuken.
De uitbaatster was al verwittigd van onze komst en vroeg dus of ik diegene was van aan de telefoon. Toen mijn zaakjes waren geregeld kwamen Jan en Olaf aangestapt.
Even later arriveerde ook Andreaa, maar die slaapt in haar tent.
Vandaag was ik na 29 km stik kapot. Heb er serieus aan getwijfeld of die tent nog mee moet. Maar ze gaat al zolang mee en morgen is het maar 16 km, nog even afwachten dus.
De Ronny heeft het aangeraden èn de overige aanwezige pelgrims zijn het roerend eens, indien mogelijk nemen we morgen de boot in Eidsvoll die ons naar Hamar brengt.
De Skibladner, een raderstoomboot, maakte haar eerste reis in 1856.
Vandaag overnachten ik in een stabbur. Het is een traditionele voorraadschuur op het erf van een boerderij. Net zoals in Spanje staan die op speciaal gevormde poten om ongedierte buiten te houden. Maar wij, Jan en Olaf en myself, we mogen erin. Oef!
Vandaag mooie tocht onder een stralende zon. Michael was tien minuten voor me vertrokken maar liep plots achter me. Al foeterend, met dit roadbook kom ik nooit aan. Wen zie viel tit haben und viele stuten dan kommen sie bestimmt in Trondheim. Ik heb hem niet meer gehoord. Hij zal zijn weg wel hebben gevonden want niet meer gezien.
Daar Arteid Vestre al bereikt was tegen enen wou ik er nog enkele km bijdoen. Dat had ik beter niet gedaan. De volgende plaats bood geen mogelijkheid om te overnachten, had het verkeerdelijk gelezen. Dus dan détour gemaakt. De volgende bestemming ligt morgen op 29 km. Ik wou er wat afknijpen maar dat heeft niet gewerkt. Hier is avondmaal en ontbijt te verkrijgen, vandaar ziede.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Straks probeer ik nog eens om foto's toe te voegen. Lukt moeilijk.
Afscheid nemen van Soona was een beetje triest. Ze heeft nog een WA gestuurd met bedanking om twee dagen gids te zijn geweest. Nog koekjes en een fles Zweeds bronwater moest ik meenemen. Thanks, danke Soona, have a good trip to Bergen.
De Weg is aangevat. Zoals te zien op de officiële start paal, nog 643 km te gaan.
Eerst nog langs bij de Bisschop, zijn assistent wel te verstaan, die sierlijk en zwierig een stempel in mijn blog einde boekjes aanbracht. Buiten mijn eigen camino boekje ben ik nu ook in het bezit van de Pilegrimspass. Die 'pass' is ondertekend door Herbert Finnset, biskop Nidaros.
In de kleine sfeervolle kapel, een restant van de vroegere kathedraal, heb ik een kaars ontstoken.
Onder een stralend zonnetje kwam ik na enkele kilometers een Olav's paal tegen met vermelding 623 km. ?? Bestaan zeven mijls laarzen dan toch? Even Ria Warmerdam (schrijfster van de gids) geraadpleegd en blijken sprookjes niet te bestaan. De steenkapper heeft zich duidelijk vergist of heeft iets met cijfers (discalculatie?). Afin, daar zou 632 moeten staan.
Industrie en woonwijken staan hier gezellig door elkaar. Wel is er overal veel ruimte voor groen, sport- en speelruimte.
Het pad over de berg was best pittig en mooi. Zowel aan het begin als het eind staat een bel. Wie eerst is klingelt en heeft voorrang omdat er niet genoeg plaats is voor twee paarden. U, beste lezer, had ondertussen wel begrepen dat de beltijd voorbij is.
Als je van de berg bent afgedaald stoot je weer op een enorm modern gebouw, helaas een magazijn. En dan ben je weer op verharde wegen aanbeland.
Ik overnacht in Aaraas Gård, een nieuwere pelgrims herberg, pas het 3e jaar.
Avondmaal met overal confituur bij en morgen ontbijt, genoeg om de dag door te komen.
De Nederlander van gisteren, Jan, terug ontmoet. Voor zijn leeftijd, 79, liep hij nog gezwind zo'n 20 à 25 paaltjes per dag. Hij liep, Sebastien De Fooz achterna, naar Jeruzalem in 6 maanden.
Vannacht moest ik er twee maal uit, in de regen. Leuk is anders. Het toch volgehouden tot 08u15 om op te staan en te douchen. (Gisteren geen zin meer, wegens koud en regen)
Bij terugkomst nog steeds geen beweging in de wagen met Zwitserse nummerplaat. Soona lag toen meer dan 12u te slapen, in een afgesloten ruimte. Tijd om wat activiteiten te zien. Ondanks de lange periode schrok ze wakker.
Anderhalf uur later zaten we op de bus richting centrum.
Taakverdeling als volgt: Soona bezoekt het opera gebouw en ik haast me naar het Pilger center, dat even buiten het 'centrum' is gevestigd.
Tegen enen afspraak aan de Town hall en vandaar m÷t de bootbus naar het Viking Shop Museum.
Aan een food stand een typische Noorse wafel gegeten. Kon met kaas of confituur verkregen worde. Ik had gelezen EN en vroeg dus waar die confituur gebleven was. Geen probleem, it's OR but well give you anyway. Heeft dubbel gesmaakt.
Pprachtig museum overigens, net zoals het samengaan tss oude en nieuwe gebouwen. Prachtig immens grote stad, uiteraard mede dankzij het mooie weer.
Father Roger, like understood he told, gaf enige uitleg en de credential. Een andere, NL, pelgrim was ook aanwezig.
Roger gaf nog de zegen waarna we beiden een arm (festival) bandje rond de pols kregen.
En nu lig ik alweer in mijn tent te schuilen voor een hevig onweer.
Morgen eerst afscheid nemen van mijn compagnon en dan naar hetstartpunt.
En nu nog eerst uit de tent, het regent even niet.
Na een goede nachtrust vertrokken onder een grijs wolkendek. Ergens had ik gelezen dat er een pré-Olavspad liep iets buiten de stad. Dat klopte als een bus.
Tevreden als een kleine jongen met een echt, drassig bospad. Iets met pindakaas... mooie liedjes... korte stukjes... inhammen en nog wat bleek de afgelegde afstand amper 8km te zijn voor bijna 5 u hard labeur.
Ikke terug naar de hoofd baan en zie, aan de Rema duzend bleek ook een bus stop te zijn. Toen er dan ook regendruppels op mijn hoofd vielen was de maat vol.
Een dik uur later was ik in de bus terminal van Oslo.
Een camping en een bus ernaar toe was een beetje zoeken.
Bij het inchecken bleek het enkel maar voor één nacht te kunnen. Het terrein is afgehuurd voor een muziek festival. De dame achter me, met de wagen, wou ook meerdere dagen boeken. Dat kon op de andere camping aan de andere kant van de stad.
De dame wou dit doen. Meerijden bleek moeilijk wegens haar auto volgeladen. Maar ze kwam terug en zou plaats maken.
Zo kwam ik in contact met Soona, een Zwitserse Koreaanse. Als een haring speelde ik co-pilot en geraakten we vlot 15 km verder.
Soona vroeg een plaats voor haar wagen, ook haar slaapplaats. Aha, je mag enkel in een daarvoor geschikte auto overnachten. Aj, probleem! Ik vlug tussenbeide met de melding dat mijn TENT wel geschikt is. Ok dan, één plaats dus voor tent en auto. Probleem opgelost op papier, maar of we samen in de tent geraken, groot vraagteken?
Terwijl ik hier zit te bloggen ligt de dame al lang te pitten in haar droom-wagen.
Vanavond nog even op verkenning geweest, in de regen. Ik denk dat Noren, Schotten en Ieren allemaal wat van elkaar hebben: regen wat is dat?
Morgen om een pilger boekje en een stempel en donderdag op weg naar Nidaros.
Raar toch hoe het uiteindelijk toch altijd goed komt. Gistere schreef de Ronny nog dat hij uit onverwachte hoek hulp kreeg om, alsnog aan een schappelijke prijs, aan een slaapplaats te geraken. Op de koop toe werd hij enkele km verder afgezet op de route.
Mijn hoed, of hoe je het ook noemt, heeft voor de ontmoetingsplaats gezorgd met Hermien en Jop. Later op de avond werd ik uitgenodigd voor een kop koffie. En weer werd het aangenaam gesprek. De titel van mijn blog bleek gevolgd. Tegen mijn gewoonte was het na tienen dat ik mijn tent opzocht. Ik vond het helemaal niet erg.
Desalniettemin (eindelijk) was de haan niet nodig deze morgen. Om 5u30 was ik al riebedebie.
Ontbijt vond plaats op een pleintje in Tonsberg, niet ver van de ruïnes van de 1e st Olav's kerk. De tas en koffiekoek stonden nog niet op tafel of er zat al een mus aan de rand van het bord. Ze komen uit je hand eten. Voor mij was er genoeg koek over hoor, die vogels eten toch maar als een mus.
Stilaan gaf Laura (de zon) meer warmte en liep de pelgrim in zomer tenue.
Spaghetti carbonara smaakte uitstekend in Horten, het was wel na enen. Goed dat hierna enkel nog de ferry naar Moss kwam. Aan boord kon genoten worden van de koele wind. Liefst 4 schepen zorgen er voor dat het drukke verkeer geen of heel korte wachttijden heeft.
Het blijft mooi om zien hoe vlot alles verloopt. In tegenstelling tot de grote ferries worden deze níet vastgelegd. Er zijn 2 dekken, beneden enkel voor personen wagens. Voor voetgangers is de overtocht gratis.
In Moss had ik een camping gevonden, bij het water en dicht bij de stad. Enkel het gras ontbrak. Enkel campers!
Na wat rond geloop en gevraag bleek er wel een kampeer terrein te zijn, op 8 km, een kwartiertje?
2 bussen daags rijden die richting uit. Ondertussen
Zondag rustig is niet voor iedereen. Het kan natuurlijk ook zijn door het vroeger uur dat ik sandefjord bereikte waar geen enkel etablissement was geopend. De ferries van Color Line slokten een hoeveelheidwagens op, daar was volop bedrijvigheid. Enkel de koffie ontbrak in de inkomhal. Een tour doorheen de stille stad bracht me eindelijk bij een geldautomaat. Daar kon de geldbeugel worden aangevuld. Agnes bedankt dat je me had voorzien van enkele NOK's. Die kwamen al de eerste dag goed van pas.
Een half uurtje later had ik al een verse koffie en een boterkoek, weliswaar in een Shell tankstation, maar toch beter dan niks. Voor de zekerheid nam ik nog een kleine pizza mee, je weet maar nooit.
Op weg naar Engøy passeer ik een grafheuvel. Deze dateert uit de 10e eeuw en verborg een vrijwel intacte snek. Die snek staat nu te pronken in het viking museum te Oslo. Dat museum staat op het programma eind volgende week.
Juist voor het bereiken van de aanlegsteiger van de ferry kom ik bij een geopend winkeltje: Gjestegård. De dame achter de toog begint natuurlijk in het Noors. Vlug schakelt ze over op Engels. Pilgrim? Yes. De koffie is gratis. Kristin is ook pelgrim en naarCompostelageweest.
Een tweede ontbijt volgt met nog een fruitsapke bovenop.
De zaak is pas twee weken geopend en ik ben de eerste pelgrim. Een foto voor op haar Facebook mag niet ontbreken en poseren gebeurd in volle uitrusting, met mijn hoed op. Ze maakt ook nog wat reclame voor andere activiteiten zoals het oude, gerestaureerde huur huis achter de winkel en het restaurant aan de overkant van de fjord.
Aan de overzet geraak ik eindelijk aan een touw ofte wasdraad. Die lag thuis klaar bij vertrek en die ligt daar nog.
De hoed.
Bij aankomst op het eiland Nøtterøy staat een openbaar toilet. Daarna volgde het vertrek richting Tonsberg, zoals gepland. Na de middagrust en mijn zondags telefoontje met L&M komt de zon op volle kracht door de wolken. Tiens, zit die hoed nu bij de fleece in de rugzak? Of ligt die op de andere bank, aan de overkant van het ... voetbalveld. Tingting! Het toilet!
Nu is die wel niet zo kostelijk geweest bij aankoop, het is mijn gerief en vergezeld me al zolang. Dus rechts- of links omkeer en effe terug. De hoed hing nog op precies dezelfde plaats.
Hierdoor komt het dat ik rond vieren een bord met een tent zag staan én de route heb verlaten. Op camping Øraveien ben ik aanbeland.
Aan de balie was de uitbaatster even afwezig en zag ik al de prijs voor een tent, 160 NOK voor 2 personen. Of de douche in die prijs was begrepen, nee. Bij argumentatie dat het een één persoon tent betrof zag/hoorde ik haar rekenen. Oké, voor 16€ kreeg ik een plaats. De dame achter me had waarschijnlijk het gesprek gevolgd en lachte me toe. Ook zij kreeg een plaats voor de camper op een eerder uitzonderlijke plaats.
Na de was en plas groette ik het NL koppel van dat huis op wielen. Al vlug boden ze een stoel aan en even later een glas wijn. Het was een fijn gesprek met Hermien en Jop. Reis ervaringen, gewoonten en zeden in andere landen kwamen aan bod. Maar we eindigden toch bij een heel belangrijk onderwerp: drank.
Bedankt H&J voor het aangename uurtje, Tempus Fugit.
