Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
28-04-2016
D-Day
Beste Lezers,
Vandaag is het bijna D-Day, nochtans is de beslissing al lang gevallen. Morgen begint dus de pelgrimstocht naar Rome, de Via Francigena.
Wat het weer ook is, morgen om 09u30 vertrek ik. Niet zoals vorig jaar, toen de deur achter me dichtviel, maar wel vanaf het Frans Boel plein. Het is de bedoeling om via Rita, voor een laatste Palmke, naar de burgerlijke stand te gaan om mijn eerste stempel in mijn boekje te laten plaatsen.
Daarna is het richting Tielrode, om de overzet naar het land van de Zeeldraaiers te nemen. Dan volg ik de Schelde tot St-Amands en ga door de polder tot de overzet van Baasrode. Vandaar is het bijna recht naar beneden (op de kaart dan toch) over Lebbeke naar Moorsel. Daar zal na 26 km het eerste rustpunt welkom zijn. De eerste loodjes wegen bij dergelijke ondernemingen namelijk het zwaarst. Over ongeveer tien dagen zullen de spieren over gans mijn lichaam zich hebben aangepast, zullen de voeten wel of geen mankementen vertonen en zal het weer al wat beter zijn.
Nu nog alles op zijn plaats krijgen in de rugzak en morgen fris weer op, op weg voor enkele weken.
Ik heb al een kandidaat om een eindje mee te stappen, tot Baasrode. Zaterdag is er ook al een fietser kandidaat om me een eindje te vergezellen. Veel zal afhangen van het weer.
Nog eventjes iets over de werken, in de put aan de Vrijheidsstraat is de kwelp zodanig dat voor elke afgegraven decimeter men de damplanken naar beneden moet krijgen. Als men onder de pas zit kan met houten palen in de grond duwen. Hierop komt dan een betonlaag waardoor de draagkracht van de bodem voldoende moet zijn voor de collector. Deze zou dan morgen iets voor- of op de middag op zijn plaats gezet worden door middel van een serieuze mobiele kraan.
Ik zal er dus geen fotos van kunnen maken, jammer voor het nageslacht.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Afgraven kwelp; Niet betrouwbare ondergrond; Boomstammen als fundatie; Betonnen vloer boven de bomen; Riool Kouterstraat; Vrijheidsstraat is geveld.
Ik ga hier nu niet beginnen zagen over het weer. Het komt zoals het wil, de weergoden doen toch hun goesting en ik kan me daar goed in schikken.
Zoals het vandaag al is geweest heeft het ook weeral een voordeel, deze morgen zijn we niet gewekt door de graaf en andere machines. Tot 08u heb ik in mijn bed gelegen en redelijk goed geslapen. De pijn in mijn nek is drastisch verminderd, ik kan terug zowel op mijn linker en rechterzijde slapen. Tegen vrijdag verwacht ik dat er geen problemen meer zullen zijn, wel zal ik nog een tijdje de nodige voorzorgen dienen te nemen. Warm houden is er een van. En niet te bruusk omkijken, dus voorzichtig met het lijf naar links en rechts loeren alvorens de weg over te steken.
Vriend Raoul heeft mijn blog meer bekendheid gegeven door de leden van de 4Kronen van mijn pelgrimstocht op de hoogte te brengen. Alvast mooi meegenomen, kwestie van de sponsoring hé!
Sinds vorige week dinsdag heb ik geen stap meer gedaan met de rugzak. Vermits ik al van vorige donderdag problemen ondervond met de soepelheid van de nek vond ik het raadzamer om ook niet meer te spitten in de tuin. Jammer, ik hoop dat andere jonge krachten het karweitje kunnen afwerken.
In de straat gaat het wel goed vooruit. Ondanks de 1e regendag sinds begin van de werken denk ik dat de eerste vertraging gisteren is vast gesteld.
Vorige vrijdag is men begonnen om het kruispunt Vrijheidsstraat open te leggen. Om de collector in de plaats te krijgen van de bestaande buizen dienen deze uiteraard verwijderd te worden. Om inkelven van de wanden te voorkomen plaats men stalen wanden. Het blijkt dat de onderliggende grond niet stabiel genoeg is om het gewicht van de collector te dragen. Volgens een peiling met een houten balk, die met behulp van een graafmachine in de grond werd gedreven, blijkt die 'harde' nog wel eventjes dieper te zitten.
Om eventuele verzakkingen in de toekomst te vermijden dient er dus verder gegraven te worden tot op de 'harde' en de blubber vervangen te worden. Ik hoopte de werkzaamheden van het plaatsen van de betonnen bak te kunnen meemaken, helaas pindakaas.
Het vertrek vrijdag nadert met zeven mijls laarzen. En die heb ik niet, dus nog even alles grondig controleren, wegen en afwegen, de route nog eens doornemen, enz. enz. De rugzak pakken is niet zo'n probleem, alles in een zak en ok. Nog een beetje plaats overlaten voor de ravitaillering is zeker zo belangrijk. En het weer, dat is zoals in het begin aangehaald onberekenbaar.
grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Boordstenen aan 'mijn' kant vanaf de Ph Haumanstraat tot aan de Apotheker; Doorrit vanaf de G Gezelleplaats naar de Ph H-straat al in gebruik; ; Overpompen afvoer water vanuit Kouter en Scheldestraat naar A Wautersstraat (2x); Plaats waar de collector moet komen; Problemen met ondergrond-peilstokje; Geen bedrijvigheid = Regendag = Rust; Francigena komt vlug naderbij.
Kan het niet laten, blijkbaar. Maar dit is om te oefenen op de mini laptop Packard Bell, getuned door Raoul. Nog eventjes wat foto's van de werken in de straat. Het is nu definitief, geen verkeer meer op het kruispunt van de assen August Wauters- / Kouterstraat en de Vrijheid- / Scheldestraat. Toch wou er nog eentje doorheen en langs Maria Speleman in de Scheldestraat, pech, rechtsomkeer. Het voorlopig traject dient men wel voorzichtig op te rijden, kwestie van de voorbumper te sparen.
Zeg dat ik het gezegd heb!
grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Elke avond platwalsen (niet walzen); Volledig gesloten, voorlopige baan in gebruik genomen; Kruispunt opbreken; In de A Wautersdreef; Bijna alleen in de stoffige woestijn; Alles nieuw!; Toegang tot No 26, met extra trapje!
Als iemand het over 'mijn straat' heeft bedoeld die persoon meestal de straat ' waar ik woon'.
Ik woon nu in 'mijn wegel', maar het dient gezegd, zolang het niet te veel regent valt het wel mee, elke uur de gang uitvagen is makkelijker dan de modder afschrapen.
Langs 'mijn kant' van de straat, de pare kant, zijn de aansluitingen gerealiseerd tot de Imwo Gaanderij. Ik vermoed dat men wacht met aanleggen tot de grote betonnen collector op zijn plaats is gebracht. Hiervoor moeten nog enkele werken gebeuren. Vooreerst heeft men op de kruising Pastoor Boelstraat en Paterstraat de riool richting Kouter dicht gemetst. Het water dat van de Schoolstraat en de Eeckhoutdriesstraat komt wordt afgeleid via de Paterstraat. Het kruispunt August Wauters-, Schelde-, Kouter- en Vrijheidsstraat wordt volledig afgesloten deze avond. Enkel het verkeer van en naar de Scheldestraat kan via een tijdelijke weg. Deze weg loopt als het ware doorheen de Martex, Lilly-Marleen en de tabakswinkel van Bressinck. De Philemon Haumanstraat blijft eenrichtingsverkeer maar wel in de omgekeerde richting, dus naar de Kasteelstraat. In de Boodstraat blijft het parkeerverbod geldig.
Tot daar de werken.
Dinsdag ben ik op een laatste oefentocht getrokken richting Haacht. De Jan (Voetstappen in Vaderlandsche Bodem) en de Ronny waren ook van de partij. En als je Ronny zegt is ook zijn brave viervoeter de Catsjoe present. Het beestje stond ons al op te wachten, ook zij heeft er veel plezier aan, wandelen en spelen in het bos.
Op de start en aankomst plaats Rijmenam namen we rond elf uur de start. Als je de verplaatsing met de auto doet, dien je in tijden van de ochtendspits er rekening mee te houden dat voor een afstand van een goeie vijftig kilometer je zeker anderhalf uur nodig hebt. (met de trein ...)
We volgden de Dijle tot de Hansbrug waar de bokes werden doorgespoeld met een frisse witte wijn. Verder volgden we het Antitankgracht tot aan de meersen. Doorheen dit drassig gebied voor Wespelaar zijn voetbruggen aangelegd.
Het antitank kanaal (een onderdeel van de KW-linie -Koningshooikt-Waver) kwam klaar in mei 1940 en moest er voor zorgen dat Antwerpen beschermd was tegen de zware tanks van de Duitsers. Deze trokken er gewoon met een boog omheen. Het belang van deze werken blijkt nu, het is een mooi stukje natuur waar het goed wandelen is. De rivier de Dijle voedde deze grachten gordel van water via een sluizen systeem. Ook de Dijle is een getijde rivier waar tweemaal daags het water in een andere richting stroomt. Wij gingen dus stroom opwaarts ofwel op de Linkeroever.
In Wespelaar bleek er maar één café open om onze dorst te lessen. Jammer genoeg tapte men er Jupiler. Dus werd het voor mij een donkere Westmalle, ook niks mis mee natuurlijk. Verder langs bos en af een toe een stukse baan bereikten we tegen 18u45 terug Rijmenam. In café Bleekhofje (onder den toren) bleek men wel een goede Primus 33er te kunnen degusteren, wat ik dan ook deed.
Nog deze wijsheid om af te sluiten. Bij de vraag aan een herder, die op de dijk van de Dijle liep met vijf honden en een kudde schapen, "Hoeveel schapen heb je hier lopen? " kwam volgend antwoord: "Eens zoveel als de helft!". En op dezelfde lijzige langzame monotone toon kwam even later het vervolg: "En der is er nie een van geloochen".
We lagen in een deuk. Ik wou nog vragen hoeveel honden hij had maar we konden niet meer van het lachen. Ik zou wel graag hebben gehoord dat hij "twee eneen halve hoond hat".
Grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: De voorlopige afvoer; Oeps, vergeten dat de wasmachine nog draait; Leidingen even een beetje optillen; Bij buren liggen de afvoeren meer dan twee meter diep, net mijnwerkers aan de slag; Aansluiting nr 26 gerealiseerd, rood vuilwater, grijs hemelwater; Aanleg voetpaden; Aanleg parkeerplaatsen; Alles dicht, voetpaden opgeruimd.
Gisteren heb ik me een eenvoudig digitaal cameraatje aangeschaft. Hiermee zijn de foto's die ik op mijn blog plaats wellicht beter van kwaliteit dan deze gemaakt met mijn gsm. Alles voor de geachte lezer!
Het is een Sony, DSC-W810 en weegt maar 127 grammekes. Het kan 20.1 Mega pixels aan met een 6x zoomlens. En de afmetingen (50x22x54 mm) maken dat het perfect in de hand ligt.
Ik dien ook maar één draadje mee te nemen want de batterij kan opgeladen via mijn ander materiaal.
Volgende week doe ik nog een dagtocht met volledige bepakking. Ik denk wel dat alles dan in orde komt, de tocht van deze week was de volgende dag al verteerd.
Toen ik vorig jaar de intentie verklaarde naar Santiago op bedevaart te trekken kreeg ik vanuit meerdere hoeken de raad mee een blog te beginnen. Hierdoor bleef het thuisfront op de hoogte en kon ik mijn verhaal kwijt. Wat ik allemaal heb moeten leren, sinds de beslissing om een blog te starten was genomen, wilt ge niet weten. Beklaag ik me dat, bijlange niet. Wel had ik nooit gedacht dat er een aantal mensen mijn blog zou blijven volgen. Vorig jaar augustus zei ik nog de blog een tijdje aan te houden tot na de Dodentocht. Later werd dat nog tot al de spaarpotjes zouden zijn opgehaald zodat ik het resultaat bloggewijs nog kon meedelen. (nog steeds een beetje van onder de indruk!)
Nu zijn we al een jaar later en heb ik nog steeds de blog en hou deze regelmatig bij. Met als ongelooflijk resultaat dat ik vorig week zaterdag de kaap van de 10000 bezoekers heb gehad.
En het toeval (echtigentechtig) wil dat mijne vriend Raoul de gelukkige winnaar is geworden van het 10000 ste bezoeker kado. Dit zal ik hem dan ook persoonlijk gaan overhandigen.
Ook heb ik al reactie mogen ontvangen van een trouwe bezoektster. Aan haar verzoek om bij de Trevi fontein een klein gebaar te maken zal ik zeker voldoen.
Ook heb ik een verwijzing mogen ontvangen van Eric, die leidt naar hetgeen ik altijd zeg: no worries mate. Het gaat over de Trial Magic of de Trail Angels, wat er ook gebeurd, een oplossing komt altijd als de nood het hoogst is.
Gisteren heb ik, ondanks een super drukke week, toch de tijd genomen om mijn nieuwe schoenen én nieuwe steunzolen in te lopen. Samen met de 'Bende' zijn we erop uitgetrokken naar Landegem. We hebben er een aantal routes gewandeld, voornamelijk deze van de 'Oude Kale'. (Of dit nu speciaal voor mij was voorzien weet ik niet.) Wel weet ik dat het schoeisel en dito materiaal er mee door kunnen. Ik voorzie geen problemen. De rugzak en wandelstokken zijn tezelfder tijd opnieuw uit de kast gehaald (met volle bepakking). Ook deze oefening was bevredigend. Wel is het natuurlijk weer een beetje wennen.
Om vandaag nog te eindigen: de werken in de straat gaan hun gangetje, de bunker op de hoek van de straat is al een deel gegoten. En vanaf de Guido Gezelle plaats is men al begonnen met de aanleg van goten, nu in beton.
grtjs
Hugo Pellegrino
foto's: Mooie wandelpaden; Rustig dorp (max 30/u); Energie aan huis; De Oude Kale gedicht, ook nog!; Stof geblust na de hagelballen van dinsdag; Iemand nog een roosterke?; Nieuw/oud (20 jaar geleden) en nieuw; Begin heraanleg goten; Wat een bak!.
De titel slaat in dit geval wel degelijk op het polderdorp Doel. Al jaren lang ga ik daarheen voor een wandeling door de polders. En ik bedoel wel degelijk jarenlang. Sinds mijn jeugd ben ik, ik durf het woord node te gebruiken, verliefd op de polders van de Arenberg en Emmapolder. Dat laatste ligt dan wel in Nederland en is praktisch volledig eigendom van een (Frans sprekende) Vlaming, niettemin is het er fantastisch om er te wandelen (of fietsen). Langs de dijk van de 'majestueze' Schelde wandelen, waarop die 'majestueze' schepen varen, in elk jaargetijde, heerlijk. Of gewoon stappen doorheen de polder, van Doel via Prosperpolder, Emmapolder en terug via Nieuw Namen en Kieldrecht.
Ik heb vanavond gekeken naar 'Oratorium zonder Doel' op Canvas. Hoe is het mogelijk dat een kleine gemeenschap op vijftig jaar tijd zo doelgericht (sic) naar de vaantjes wordt geholpen door verkozenen des volks. Ik weet wel dat de haven belangrijk is en dat de uitbreiding naar de linker oever op een bepaald ogenblik een noodzaak was. Maar dat men omwille van politiek getrek, Antwaarpen en de rest van t'land, niet de wil én de moed heeft getoond, om reeds in de jaren zestig van vorige eeuw, de lijnen duidelijk te trekken is nog steeds iets waar Vlaanderen zeker niet fier kan op zijn. Heden ten dage zijn de economische belangen er zeker niet op verminderd. De haven is nog steeds een immense werkgever. Maar de scheepvaart en traffic wijzigt snel. Snel betekent in onze tijd dat container schepen in record tempo aanmeren, met zoveel mogelijk kranen lossen en laden, en liefst enkele uren later al terug de Schelde afvaren. Dat betekent ook dat de tijd nodig om door de sluizen te varen voor de rederijen 'verloren tijd' is. Daarom zijn dan ook Schelde terminals ontworpen en gebouwd. De rederij die het leeuwen aandeel verzorgd van de container traffic van Antwerpen is MSC. Die heeft nog geen toegang voor al zijn schepen aan deze Schelde terminals of de Deurganckdok. Het is vooral deze rederij die aandringt om een bijkomende getijde dok te bouwen. Dat hierdoor Doel verdwijnt en de leefbaarheid van Prosperpolder in het gedang komt moet men erbij nemen. Terwijl aan de overkant het Delwaidedok nu al voor bijna de helft leeg ligt. Zijn hier geen mogelijkheden om een gedeelte van kanaaldok B2 om te vormen tot een getijdedok. Hier zou men wel eens een studie van kunnen maken. Niet eenvoudig, weet ik wel, maar nieuwe kaaimuren kosten misschien minder dan de huidige van B2 te versterken en bepaalde gedeeltes te verdiepen?
Zijn er geen mogelijkheden meer op de Schelde zelf om container kaaien te voorzien?
En dan is er nog het probleem van onze natuurvrienden. Wellicht moeten ze met hun handen schepen lossen voor hun inkomen. Natuur, waar ik enorm van hou, kan je niet kunstmatig creëren. Ik begrijp de zin niet om boeren van vruchtbare akkers te verdrijven (door noeste arbeid gewonnen op de Schelde). Het verdronken land van Saeftinghe zal wellicht oorspronkelijk groter zijn geweest. Maar was niet de helft van Vlaanderen, voor de inpoldering, al niet drassig. Het probleem van de haven zijn niet alleen de dokken maar ook de Ring! Men kan nooit eens tot een besluit komen zonder belasting geld te verspillen aan studie's en ontwerpen én het oprichten van Tijdelijke Verenigingen met een uitgebreide (dik betaalde) direkties. Om te zwijgen van het creëren van schadeclaims en de onwil Zeebrugge als een volwaardige haven te beschouwen. Gelukkig is de spoortunnel al in gebruik.
Het is immens triestig als je door de jaren heen het verval van Doel hebt gezien. Ik denk dan ook aan de Rechter Oever, het 'Terug naar Oosterdonk' TV feuilleton. Vooruitgang moet er zijn, offers dienen daarvoor gebracht. Maar de mens moet ook nog leven! En liefst in een leefbare omgeving én vooral met duidelijkheid voor de toekomst.
Beste Lezers, Net als vorig jaar ga ik op pelgrimstocht. Dit jaar is het ietske minder ver (ongeveer 1900 km), Rome is de bestemming. Het vertrek is gepland op 29 april 2016 om 09u30 aan AC De Zaat, voor mijn eerste stempel. Ergens halfweg juli hoop ik gezond en wel het St-Pietersplein te bereiken. De Via Francigena is een oude pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome, en onderweg Frankrijk, Zwitserland en Italië aandoet en over de bergruggen van de Jura, de Alpen en de Apennijnen loopt. De weg is beschreven door een Engelse aartsbisschop Siegeric in het jaar 990. De route is in 2004 door de Raad van Europa uitgeroepen tot een belangrijke Culturele Route.
Je kan me ondersteunen voor het goede doel: de strijd tegen kanker. Iedereen kent in zijn omgeving wel iemand die met deze ziekte in aanraking is gekomen.
Gelukkig kan de medische wetenschap de ziekte vaak genezen of bedwingen door middel van een operatie, chemotherapie of bestraling.
Maar wat gaat er om in je hoofd? Hoe moet je verder met de angst of onzekerheid? Hoe kan je de zware periode van de behandeling doorkomen? Hoe gaat je partner hiermee om? Hoe kan je gezin verder functioneren? En wat als je genezen bent, hoe moet je dan terug meedraaien in het dagelijkse leven? Hoe kan je zo gezond mogelijk leven en eten tijdens en na de behandeling?
A touch of Rose kan een belangrijke aanvulling betekenen op de klassieke medische therapie om er zo voor te zorgen dat de patiënt en zijn of haar familie die met kanker geconfronteerd worden, hier extra kracht kunnen uit putten om de strijd ten volle aan te gaan of zo goed mogelijk verder te leven met deze ziekte.
Als u mijn tocht ten voordele van A touch of Rose wil steunen door middel van een gift, kan dit door storting van het door U gewenste bedrag aan:
A touch of Rose rekeningnummer:
BE56 0016 4511 9188 (BIC GEBABEBB).
Graag vermelding Gift A touch of Rose en uw naam. (subvermelding pelgrim Hugo)
Ook de Koning Boudewijnstichting verleent haar medewerking aan ATOR.
De giften aan de Stichting zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40.
Als u dus een fiscaal attest wenst stort dan uw gift best op projectrekening:
BE 10 0000 0000 0404 (BIC BPOTBEB1) met vermelding van de volgende gestructureerde melding 128/2513/00049 . Uw gift komt dan langs deze weg ook integraal bij A touch of Rose terecht !
Vorig jaar heb ik ondertekend in het Latijn met Peregrinus. Vermits er in Italië ook een San Pellegrino bestaat, een gemeente in de provincie Perugia, kies ik dit jaar voor de Italiaanse spelling. Niet alleen klinkt het mooi, op deze wijze kan ik me ook niet vergissen als ik water vraag onderweg. Ik weet wel dat bedoelde water met San begint. Maar om dat te bereiken is er nog veel werk voor de .... voet.
Het schiet goed op, op een week tijd zijn tot halfweg (nr 26), aan de pare zijde van de straat, de afvalwater aansluitingen gemaakt én de buizen voor het hemelwater gelegd. Ten huize nummer 26 kan er dus weeral rustig vuil water naar het zuiverings station worden geloosd. Ook de collector in aanbouw, op de hoek van de Vrijheidsstraat schiet goed op. De binnen bekisting en het ijzerwerk van de wanden zijn al gereed.
Eigenlijk is het al een beetje jammer dat ik einde van de maand al weg ben. Nu ik eens thuis ben en dergelijke werken van dichtbij kan meemaken. Vooral de werken aan de collector zouden wel eens spectaculair kunnen worden. Ik vermoed dan ook dat op het kruispunt Vrijheids-, August Wauters-, Kouters- en Scheldestraat het meest te beleven zal zijn.
De foto's van vandaag geven een beetje een beeld van de ondergrond. Ik heb nog niks gezien van water-, gas- of electriciteids leiding, om nog te zwijgen van de KABEL. Het is de levens ader waarmee we nog in contact zijn met onze medemensen en onze avonden doorkomen. Zie me hier maar prediken, ik gebruik hem zelf à volonté.
grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Nog resten van de vorige, gemetste riool; Weeral drie meter propere buis; Afvoer nr 26 is links, nog eens getest!; Een beetje aanstampen; Rechtover nr 26 komt een inspectiebuis; Et voilà, alles is weg; Ook opruimen hoort erbij; Den 1ste die vastzit (heb wel geholpen hé met spade en duwen, uiteindelijk eruit getrokken.
Zoals beloofd nu iets meer info over de vereniging onder wiens auspiciën ik mijn bedevaart naar Rome ga doen. Waarom onder begeleiding?
Als officieel lid krijg je een geloofsbrief, een stempelboekje, een tweetal stickers, een overzicht van alle plaatsen waar je kan overnachten (met telefoonnummers en mail adressen enz.) en een kenteken dat je op je rugzak kan bevestigen of rond je nek hangen. Je kan ook nog een aantal route beschrijvingen kopen, hardware of apps voor gsm of computer.
Zoals jullie wellicht al weten, kies ik voor de klassieke manier, kaart en kompas en een goede wegbeschrijving. Wel heb ik een boekje aangeschaft om van Pontarlier naar de Grand-Saint-Bernard te gaan. Hierin staan de verschillende sectie's beschreven met aangepaste kaarten. Dit gedeelte loopt doorheen Zwitserland en daar wil ik toch niet te veel riscico's nemen. In Frankrijk voorzie ik geen problemen (tenzij het gebrek aan winkels) en vanaf Italië is de VF uitgepijlt.
De geloofsbrief noemt in 'Titaljaans' Credenziali en is in tegenstelling tot de brief van de Compostela Genootschap nu in bankkaart vorm. Dit pasje geeft toegang tot de voor pelgrims voorziene overnachtingsplaatsen én aan pelgrims prijzen. Ik heb ook al iets gelezen van Menu Pellegrino, dat belooft al iets. Omdat ik vanaf België vertrek voorziet de AIVF twee stempelboekjes, ik zal dus werk hebben om die vol te krijgen. (er kunnen 48 stempels per boekje).
Het kenteken is in een ronde vorm en draagt een gouden en een zilveren sleutel. Zie foto's in bijlage.
En de werken ter hoogte van de Philemon Haumanstraat zitten al op riooldiepte. Zie foto's.
De werkzaamheden in de straat gebeuren niet in stilte. Wat dan ook normaal is. Regelmatig trilt en davert het hele huis. De brokstukken die in een laadbak van een vrachtwagen worden gestort doen beide met het huis. De kraanmannen zijn goed geoefend, hoe die draaien, keren en rijden, hoedje af. Maar ik denk dat de "Lente Kriebelt" vlaggen bij deze mensen iets anders doet kriebelen. Deze vlaggen zijn pas enkele weken geleden (de week na het carnaval, dus begin maart) terug opgehangen. Goed wetende dat eind maart de werkzaamheden een aanvang zouden nemen. Van goede planning gesproken. Nu hebben we niet alleen overdag de nodige (over)last, die we de'r graag bijnemen, maar tijdens de nacht ook. Een firma heeft afgelopen nacht de vlaggen verwijderd met een spinnekop op rupsen. (hoogtewerker) Dus, nachtlawaai is toegestaan!
Rome.
Wel, dat komt in orde. Vanmorgen de nodige dokumenten ontvangen van de Association Internationale Via Franciga. Ik ben dus nu officieel lid van deze Zwitserse vereniging.
Ik vertel hierover meer in volgende bericht.
grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Druk in de straat, ook de Vrijheidsstraat; Vlaggen in de weg voor de kraanvoerders!; Niet te groot hé; Voetpaden in het gedrang; Voorbereiden voor de nacht; Stille hoogwerker hoorbaar tot binnen!.
De WEG naar Rome staat erop, rechter kolommen onder vermelding Via Francigena I Temse - Craonelle, enzoverder. Per hoofding kan ik 10 URL's plaatsen en dus bestaat elke titel uit tien routes. Zo stel ik nu vast dat er twee VII 's staan genoteerd. Dus werk aan de winkel en van de laatste groep een VIII maken. Mijn blog zal ik her en der nog wel een beetje aanpassen. De hoofdtitel "Tempus Fugit" blijft uiteraard behouden. De ondertitel, die uitermate geschikt is, zal ik proberen te vervangen door een andere 'nog' geschiktere. Misschien zou ik het iets meer op het land moeten zoeken, alhoewel de wind nog steeds een belangrijke invloed kan hebben.
Maar of ik nu effectief alle voorgestelde routes ook op één dag ga lopen weet ik niet. De toestand van het moment bepaald hoe ver ik ga. Als het veel regent is het goed mogelijk dat ik een B&B of klein hotelletje opzoek. Als er eentje in de buurt is. In de Alpen zijn de dagroutes vrij kort. Is het goed weer kan ik wellicht hier al één of twee dagen sneller. Ook mogelijk dat ik voor meerdere dagen vastzit op de Grand Bernard. Wat het ook zij, de tijd gaat vlug maar staat aan mijn kant, ik ben niet gehaast. En de datum van de DDT zal ik ook met tegenslag makkelijk halen. Dus weeral: no worries mate!
Bij deze de installatie van de routes zoals uitgezet met Google Maps. Als je een bepaald traject aanklikt verschijnt de betreffende weg. Wel even het voetgangertje aanklikken, anders zijn de afstanden wel iets te groot. Het is ook zo dat de aangegeven weg maar een indikatie is, goed mogelijk dat ik andere weggetjes of kleine baantjes in de buurt van de route volg. In ieder geval neem ik mijn tent mee zodat ik zeker niet altijd in de 'traject' stad zal overnachten.
Vanaf Laon, zoals nu al geplaatst, vervoeg ik de Via Francigena. De rest van de weg volgt later nog.
Het is 20 jaar geleden dat de straat volledig heeft opengelegen. Toen was het niet nodig om het gescheiden riolerings stelsel te leggen. Vanaf vandaag zijn de werken dan gestart om dit alsnog uit te voeren conform Vlarem II van 1 augustus 2008. Dit bepaald dat het regenwater dient afgekoppeld te worden van het afvalwater. Indien onmogelijk wegens, bijvoorbeeld woning gebouwd voor 1999, mag je als eigenaar nog wel je hemelwater lozen in het gescheiden rioleringsstelsel vanaf het moment dat dit is aangelegd. Uiteraard kunnen er nog andere regels zijn, opgesteld door gewestelijke stedebouwkundige verordeningen en andere referentiekaders en uitzonderingen.
Enkel het afvalwater mag nog naar het zuiveringsstation. Dit is dan ook dringend nodig om deze dure installaties op een aanvaardbaar rendement te laten draaien. Nu is het water te proper en dient men dure technieken en middelen in te zetten om de 'nodige beestjes' van eten te voorzien.
De werken voorzien in een aantal ongemakken. Mijn straat zal voor enkele maanden moeilijk bereikbaar zijn. Vuile schoenen en dito gang zullen mijn (ons) deel zijn. Grote verhuisplannen zullen duidelijk in overleg met de aannemer(s) dienen te gebeuren.
Voor mij zal het dan nog meevallen. Op 29 april vertrek ik op een voettocht naar Rome. Als ik dan zo medio juli terugkeer zal het ergste al achter de rug zijn. (Het is zeker niet zo gepland, het valt toevallig samen.)
grtjs
Pellegrino Hugo
Foto's: Verboden straat; Gevel nog in orde; Parkeren vanaf nu gratis; Bomen rooien;
Vorige vrijdag maakte ik me de bedenking : hoe is het mogelijk? Als ik een verkeerde scheet laat, niet tijdig betaal, kortom elke kleinigheid die niet honderd procent strookt met de regeltjes, dan ben ik de klos. Toch zijn de bobo's uitermate tevreden en gaan ze klinken als ze een kleine garnaal vangen, die nota bene vlak voor hun neus rondliep. Dat dergelijke sujetten dan ook nog een dure advocaat kunnen krijgen, die vooral hoog van de toren moet blazen, tja, dan ben ik teleurgesteld in onze maatschappij. Ook van het gerecht denk ik al lang het mijne. De ivoren toren, weet je wel. De glazen van de ramen van deze toren zijn al lang niet meer gekuist (besparing bij justitie - gewild of niet?). Het zicht op de wereld ver beneden is dan ook vertroubeld. Ik denk dat men van daarboven ook niet meer precies weet of het nu de zon is die rond de aarde draait of omgekeerd. In ieder geval, ook de politieke partijen en hun satelieten (zieken- en vakbonden) hebben hun steen(tje) zeker bijgedragen. Ik verwonder me nog steeds hoe, lang geleden, onze brave medeburgers die een andere taal spreken plots een eigen loket kregen. Ze werden zelfs ontvangen met alle egards op het bureel van de chef. Hier kwam je als gewone burger om minder goed nieuws te ontvangen. (geen uitkering meer)
Elke burger is gelijk heeft in België mijn inziens een toch ietwat andere betekenis. Sommigen zijn (zonder onderscheid van ras of geloof) iets gelijker dan anderen. En het begint ook in 't klein. Als je kijkt naar de openbare administraties en vast steld dat ook hier de ongelijkheid troef is, tja, wat wil je dan als gemeenschap. En om te eindigen, ook diegenen die de enige waarheid claimen, zijn niet minder schuldig.
Ik heb er enkele dagen mee rondgelopen maar het moest eraf. Niet iedereen en alles is verkeerd en slecht, gelukkig maar, de wereld zal nog wel eventjes verder draaien.
Ditmaal is de periode tussen twee berichtjes wel korter hé. Vlugger kan bijna niet.
Gisteren een toerke gemaakt doorheen een prachtig natuurgebied in de buurt van Bokrijk.
De heenreis nam 2u27 in beslag en de terugreis 2u35, voor de kostprijs van 29.50, kan wel tellen hé. En ik moet het zeggen, het uurschema werd gerespecteerd.
Ook had ik graag St-Patricks Day gevierd met een goede Guinness maar deze dag heeft dit ruimschoots vergoed.
Dus tegen tienen namen we de start aan Bokrijk Station. Langsheen het Provinciaal Domein trokken we de paadjes doorheen de bossen in. Fris en helder water stroomde door prachtig slingerende beekjes. Via de bossen passeerden we veen gebied, heide vlakten en vele vijvers. Aan de rand van zo'n vijver werd het middagmaal gebruikt, genietend van een lekker zonnetje en de zon in een glaasje. Een jonge dame was haar hond aan het trainen in het apporteren. Speciaal hierbij is dat de hond met twee stokken terug uit het water moest komen. Het beestje bleef naast de dame staan tot ook de tweede stok geworpen was.
Onze tocht leidde ons ook over (en terug) de E314. Het geluid van dergelijke snelweg is over de vlakte en door de kale bomen al van ver te horen. Toch is de pracht van de resterende natuur nog voldoende om doorheen het lawaai toch nog te kunnen genieten. Het dient ook vermeld dat het uitstekende, maar frisse weertje, veel hulp bood.
Langs het bezoekers centrum Hengelhoef (waar een Westmalle Trippelke goed smaakte) ging het rond en door de Halvijvers. De vissers hier aan de slag vingen vooral bot. Het water was volgens hen nog te koud. Waarschijnlijk kwamen de meesten hun nieuw aangekocht materiaal eens uittesten. Terug over de snelweg bereikten we de Teril van Winterslag. Halfweg deze berg is het uitzicht over de streek al fantastisch. En zeggen dat deze molshoop (148m hoog) bestaat uit het afval dat naar boven is gehaald. De kolen zelf zijn allang terug tot asse gekeerd. En dat dit niet allemaal in eigen land is verbrand bewijst ook hier weer de spoorlijn. Zoals de spoorweg in Ronse is deze lijn aangebracht om het zwarte goud zo vlug mogelijk in Antwerpen te krijgen. Genk is dan ook een eindstation.
Van hieruit konden we om 07u12 aan onze terugreis beginnen.
Het was weeral een prachtige wandeling die Jan had voorbereid. Het goede gezelschap bevorderd uiteraard de aangename uitstap.
Vandaag is het ietsje minder, keelpijn was gisteravond komen opzetten en met de nodige pillen en een goede nachtrust blijkt het ergste alweer geleden. Moet ook om morgen een volgend reisje te kunnen aanvatten. Amai, weeral een druk weekend.
gtjs
Hugo
Foto's: Helder en fris; Heide, Zand en bossen, Middagmaal; Lekker zonnetje uit de wind; Halvijvers; Vanop de Teril Winterslag - terils van Waterschei, Zwartberg en Houthalen?; Lift van C-Mine; Genk vanuit Winterslag.
Jaja, je leest het goed. Maandag heb ik onder mijn voeten gehad wegens te lang geen berichtje geplaatst. Maar het voorbije weekend ben ik druk bezig geweest, ook s'avonds. Een theatervoorstelling op vrijdag, muziek concertje op zaterdag en opera op zondag zijn de hoofd activiteiten. Terzijde is er dan nog een beetje de tuin, eens gaan fietsen en op zondag morgen kaarten. Dat je dan op maandag al eens rustig wil zitten moet kunnen hé. Agnes is deze week geplaagd geworden door ontstekingen, een flinke dosis anti biotica heeft ondertussen al soelaas gebracht. Nu zit ik er een beetje mee, stijve spieren, lichte hoofd- en keelpijn zijn mijn deel.
Het zal me toch niet tegenhouden om morgen een tochtje in de buurt van Bokrijk te maken. En zaterdag zijn we met Op Stoapel op jaarlijkse uitstap. De tocht voert ons naar Rotterdam voor een bezoek aan de Historische Werf Rotterdams Welvaren. In de namiddag is er keuze tussen de vestingswerken van Hellevoetsluis, de Bernisse (op Boelwerf gebouwd), de Jan Blanken uit 1802 en de Noordhinder.
We reizen met de bus, voor iedereen aangenaam en vooral veilig.
Bij het werken in de tuin viel het me op hoe ver de botten aan planten en bomen al staan. De lente is in aantocht. Nu nog de 'scherpe' wind van richting doen veranderen en binnen twee weken is alles groen.
grtjs
Hugo
Geniet van de kleurenpracht die al aanwezig is in den hof! Alleen de haag blijft traditie getrouw nog wat achter.
Gisteren ben ik op stap geweest naar Ronse/Renaix. De naam van de stad is goed geschreven, ook in het Frans. Vermits de Stad Ronse tweetalig is met voorrang aan het Nederlands, dienen de officiële benamingen eerst in het Nederlands geschreven en daarna in een kleiner lettertype in de taal van Molière.
Een lange intro om heel eenvoudig te kunnen schrijven dat "we" zijn gaan stappen in de Vlaamse Ardennen.
"We" dat zijn de mannen met wie ik vorige maand de Koninklijke Tocht van Laken tot Halle heb gelopen, Ronny, Marc, Jan en Michel en natuurlijk de Catsjoe, onze trouwe en zorgzame viervoeter. Maar alvorens te lopen wordt er een beetje gereisd met de trein nietwaar. En het dient gezegd, gisteren verliep op de heenreis alles op 'rails'. Op tijd vertrokken en de aansluitingen binnen redelijke tijd. Te Sint-Niklaas was de bende van vijf al compleet.
Even ter vergelijking: Afstand over Gent en Oudenaarde is ongeveer 76 km. Deze trip doe je met de auto in 1u, met de ochtend trein 2u15 en s'avonds duurt het 2u30. Het grote voordeel van de trein is de rust en het feit dat je wel al eens een trippelke kan drinken.
Ronse doet de laatste jaren grote inspanningen om het uitzicht van de stad frisser te maken. De grauwe industrie stad, met een textiel verleden, maakt stilaan plaats voor meer open ruimten en prachtige verkavelingen, zie maar in de buurt van de Veemarkt. Ook aan het station zijn er renoveringswerken aan de gang. Het gebouw zelf is afkomstig van Brugge. Dit zit zo: rond 1875 werd de Compagnie du chemin de fer Hainaut et Flanders opgericht met als doel steenkool via de Gentse haven te kunnen verschepen. Het bakstenen station van Ronse werd al vlug te klein. Hetzelfde probleem rees te Brugge. Om ontwerpkosten en materiaal te besparen (jaja) werd besloten het Brugse station steen per steen af te breken en per spoor te transporten en terug op te bouwen te Ronse. Alleen, een kleine vergissing, de voorgevel die in Brugge op de straat was gericht staat in Ronse naar de sporen gericht. Heel erg is dit niet omdat beide gevels er bijna identiek uitzien.
De spoorweg (lijn 86) loopt nog steeds tot Saint-Ghislain en Leuze. Nochtans is er geen doorgaand spoorverkeer, Ronse station fungeert als terminus. (communautair verhaaltje?)
De wandeling was prachtig, de streek wordt niet voor niks Vlaamse Ardennen genoemd. Door de gunstige regenval van de laatste weken waren de paadjes soms moeilijk begaanbaar, hier en daar leken het meer kleine beekjes. De modder kleefde flink aan de schoenen waardoor het moeilijk stappen was. En natuurlijk zorgde een glijpartij hier en daar dat niet alleen de schoenen besmeurd werden.
Door het Muziekbos en op de Muziekberg passeerden we de Geuzentoren of Verrekijker en de Grafheuvel, een restant uit het Bronstijdperk. Van een andere, meer recente periode is de Ijsmolen hoeve. Hier konden we, uit de wind, onze picnic verorberen, bij de degustatie van een blond heksje, Quintine genaamd. Ze mocht er wel zijn, alsook de witte Ename.
De Catsjou eet s'morgens maar krijgt in de loop van de dag een extraatje. Als de Ronny zijn pakje opent is het niet alleen de hond die kan genieten van dit extraatje Een gebakken varkens oortje ruikt dan ook duidelijk naar...
De tocht bracht ons verder naar Maarkedal, en met een tussenstop, via prachtige wegen tot Ronse. Na nog een bezoekje aan de kerk en Crypte namen we om 19u12 de trein terug.
In België worden geesteszieken enkel te Geel (St-Dympna) en te Ronse (St-Hermes) in open instellingen verpleegd. St-Hermes wordt al honderden jaren op handen gedragen te Ronse en is dan ook de patroonheilige van de stad, zie ook de Crypte. Maar dezelfde St-Hermes geneest alleen mensen van buiten de stad "et laisse les Renaisais comme ils sont". Daarom kan je de Ronsenaars moeilijk de Zotten noemen, Hermes heeft de duivel al lang verdreven.
"Tot den noeste kier"
Hugo
Foto's: Frisjes om half acht; het oudste station van België en Europa?; pad of beek?; Muziekbos; glibberig; geen probleem, heeft 4 steunpoten; Maarkedal; de Belleman; Crypte van Hermes.
Het eerste nummer van Op Weg, het tijdschrift van Grote Routeplanner, wijdt een artikel aan het Schotse Schiereiland Knoydart. En als je daar over schrijft moet het bijna onvermijdelijk óók gaan over de meest afgelegen Britse pub. Enkele jaren terug ben ik met Raoul daarheen getrokken. Het plan was om enkele dagen doorheen het laatste stukje wildernes van Groot-Brittanië te trekken. En dat het in Schotland makkelijk vier seizoenen op een dag kan zijn ondervonden we al vlug.
De overzet van Mallaig naar Inverie, een piepklein dorpje met één rij witgekalkte huisjes, duurt een dik half uur. Tijd genoeg om zeeziek en doornat te worden op de achterpiek van een grote sloep, ook overzet genaamd. Het wegennet beperkt zich tot een strook van enkele honderden meters asfalt. De enkele Rangerovers die er rijden zijn zelfs niet ingeschreven, waarom ook. Er zijn dan ook geen file's te melden. Je kan Inverie ook bereiken over land, met de auto tot de Kinloch Hourn Farm. Daarna dien je over een pad nog een goeie 25 km te stappen. Lijkt een makkie, maar dat is het alleen als het weer het toelaat (wind en regen én de helling), dus meestal doe je dit in twee dagen. Als tussen stop is er Barrisdale, een Bunkhouse met primitieve voorzieningen als een kraantje met stromend water, een toilet en houten planken om op te slapen.
Inverie is klein maar heeft wel een pub: The Old Forge. Toen wij er in 2009 toekwamen was het nog morgen, maar de pint of Guinness smaakte wel opperbest. Het zou dan ook de laatste zijn voor meerdere dagen. Onder een prachtige zon vatten we de vrij steile klim aan. Aan de andere kant van de 'Lodhar Bheinn', zouden we Barrisdale bereiken, 13 km verder. Niet eens halfweg nam de wind in hevigheid toe en viel de eerste stortbui. We zijn dan ook niet droog tot de top geraakt. Bij aankomst in de Bunkhouse liep het water door onze broekspijpen. Het is een frisse nacht geworden. s'Morgens deed het geen deugd om de niet al te droge kleding terug aan te trekken. De motregen ging al vlug over in flinke regen, gevolgd door een echte plensbui. De 11 km naar Kinloch Hourn liep over een smal, rotsachtig en soms begroeid pad. Het is inderdaad een natte dag geworden, zeker als een deel van de weg op de scheidslijn tussen water en rots loopt en het water van de berg stroomt. Op het eind van Kinloch Hourn staat een huisje met B&B. Jammer voor ons was dit nog niet geopend. De eigenaar had wel compassie met die twee verzopen gasten, we konden in een lege aanbouw(val) wel overnachten. Er stonden zelfs twee bedden onder het dak, wel diende je eerst de nodige spinnewebben te verwijderen. In bijlage zie je een foto waarop Raoul zijn schoenen droogt boven ons kookvuurtje.
Niettemin was het de volgende morgen weeral prachtig weer maar bitter koud. Het feestje was een paar uur later alweer over.... met bakken. De 33 km lange 'oprit' van Invergarry naar Kinloch Hourn kon niet in een dag afgehaspeld worden. Het gedacht om te kamperen op een vlak stukje, sompige ondergrond trok me eerlijk gezegd niet aan. Want ook in Inchlaggan, het 'dorpje met drie huizen' was de B&B niet open wegens ziekte. En zoals steeds in nood, de redding was nabij. Toen onder de vorm van de enige auto die voorbij kwam. De rit tot Invergarry was voor mij een kleine marteling. De camionette lag vol met werkspullen waartussen ik kon plaatsnemen. Een uur later arriveerden we in Fort Augustus. Het was dan ook met opluchting dat ik eindelijk kon uitstappen. Het voordurend schommelen, stoppen, optrekken en draaien deed geen deugd aan mijn rug en beenspieren. Na een verkwikkende douche en een stevige Schotse maaltijd was alles alweer vergeten. Tevens was al onze kledij de droogkas gepasseerd zodat we de volgende dag goed gemutst konden aanvangen. Driewerf helaas......
Later in Fort Williams hebben we nog een poging ondernomen om de Ben Nevis te beklimmen. Deze berg is met zijn 1344 m de hoogste van Engeland. Maar door de noordelijke ligging is het precies een Alpentop, met koude, ijzige wind, sneeuw en op het eind een groot stijgings percentage. Hiervoor was onze uitrusting niet geschikt. Op 1100 meter dan maar rechtsomkeer gemaakt, de stuifsneeuw maakte het zicht onmogelijk en de risico's om naast de route te belanden waren te groot. Na een vijftal uren was ik blij terug beneden te zijn. Wel heb ik een aantal prachtige foto's kunnen nemen.
Wat Rome betreft, het blijft moeilijk om een pelgrims paspoort, een stempelboekje te verkrijgen. Er is nog een vereniging in Zwitserland die soelaas zou kunnen bieden. Het lukt wel, desnoods via een Nederlandse vereniging!
grtjs
Hugo
Foto's: Bootje varen; The Old Forge, The most remote; Kinloch Hourn, de helse baai; Stroompje; Schoenen drogen; 4 seasons in 1 day; reeën; Ben Nevis; The Famous Grouse.
van de laatste weken waren de paadjes soms moeilijk begaanbaar, hier en daar leken het meer kleine beekjes. De modder kleefde flink aan de schoenen waardoor het moeilijk stappen was. En natuurlijk zorgde een glijpartij hier en daar dat niet alleen de schoenen besmeurd werden.
te worden op de achterpiek van een grote sloep, ook overzet genaamd. Het wegennet beperkt zich tot een strook van enkele honderden meters asfalt. De enkele Rangerovers die er rijden zijn zelfs niet ingeschreven, waarom ook. Er zijn dan ook geen file's te melden. 
Je kan Inverie ook bereiken over land, met de auto tot de Kinloch Hourn Farm. Daarna dien je over een pad nog een goeie 25 km te stappen. Lijkt een makkie, maar dat is het alleen als het weer het toelaat (wind en regen én de helling), dus meestal doe je dit in twee dagen. Als tussen stop is er Barrisdale, een Bunkhouse met primitieve voorzieningen als een kraantje met stromend water, een toilet en houten planken om op te slapen.
