Tempus Fugit

Het eerste nummer van Op Weg, het tijdschrift van Grote Routeplanner, wijdt een artikel aan het Schotse Schiereiland Knoydart. En als je daar over schrijft moet het bijna onvermijdelijk óók gaan over de meest afgelegen Britse pub. Enkele jaren terug ben ik met Raoul daarheen getrokken. Het plan was om enkele dagen doorheen het laatste stukje wildernes van Groot-Brittanië te trekken. En dat het in Schotland makkelijk vier seizoenen op een dag kan zijn ondervonden we al vlug.

De overzet van Mallaig naar Inverie, een piepklein dorpje met één rij witgekalkte huisjes, duurt een dik half uur. Tijd genoeg om zeeziek en doornat Twisted Evil

te worden op de achterpiek van een grote sloep, ook overzet genaamd. Het wegennet beperkt zich tot een strook van enkele honderden meters asfalt. De enkele Rangerovers die er rijden zijn zelfs niet ingeschreven, waarom ook. Er zijn dan ook geen file's te melden. Laughing

Je kan Inverie ook bereiken over land, met de auto tot de Kinloch Hourn Farm. Daarna dien je over een pad nog een goeie 25 km te stappen. Lijkt een makkie, maar dat is het alleen als het weer het toelaat (wind en regen én de helling), dus meestal doe je dit in twee dagen. Als tussen stop is er Barrisdale, een Bunkhouse met primitieve voorzieningen als een kraantje met stromend water, een toilet en houten planken om op te slapen.

Inverie is klein maar heeft wel een pub: The Old Forge. Toen wij er in 2009 toekwamen was het nog morgen, maar de pint of Guinness smaakte wel opperbest. Het zou dan ook de laatste zijn voor meerdere dagen. Onder een prachtige zon vatten we de vrij steile klim aan. Aan de andere kant van de 'Lodhar Bheinn', zouden we Barrisdale bereiken, 13 km verder. Niet eens halfweg nam de wind in hevigheid toe en viel de eerste stortbui. We zijn dan ook niet droog tot de top geraakt. Bij aankomst in de Bunkhouse liep het water door onze broekspijpen. Het is een frisse nacht geworden. Confused

s'Morgens deed het geen deugd om de niet al te droge kleding terug aan te trekken. De motregen ging al vlug over in flinke regen, gevolgd door een echte plensbui. De 11 km naar Kinloch Hourn liep over een smal, rotsachtig en soms begroeid pad. Het is inderdaad een natte dag geworden, zeker als een deel van de weg op de scheidslijn tussen water en rots loopt en het water van de berg stroomt. Op het eind van Kinloch Hourn staat een huisje met B&B. Jammer voor ons was dit nog niet geopend. De eigenaar had wel compassie met die twee verzopen gasten, we konden in een lege aanbouw(val) wel overnachten. Er stonden zelfs twee bedden onder het dak, wel diende je eerst de nodige spinnewebben te verwijderen. In bijlage zie je een foto waarop Raoul zijn schoenen droogt boven ons kookvuurtje.

Niettemin was het de volgende morgen weeral prachtig weer maar bitter koud. Het feestje was een paar uur later alweer over.... met bakken. De 33 km lange 'oprit' van Invergarry naar Kinloch Hourn kon niet in een dag afgehaspeld worden. Het gedacht om te kamperen op een vlak stukje, sompige ondergrond trok me eerlijk gezegd niet aan. Want ook in Inchlaggan, het 'dorpje met drie huizen' was de B&B niet open wegens ziekte. En zoals steeds in nood, de redding was nabij. Toen onder de vorm van de enige auto die voorbij kwam. De rit tot Invergarry was voor mij een kleine marteling. De camionette lag vol met werkspullen waartussen ik kon plaatsnemen. Een uur later arriveerden we in Fort Augustus. Het was dan ook met opluchting dat ik eindelijk kon uitstappen. Het voordurend schommelen, stoppen, optrekken en draaien deed geen deugd aan mijn rug en beenspieren. Na een verkwikkende douche en een stevige Schotse maaltijd was alles alweer vergeten. Tevens was al onze kledij de droogkas gepasseerd zodat we de volgende dag goed gemutst konden aanvangen. Driewerf helaas......

Later in Fort Williams hebben we nog een poging ondernomen om de Ben Nevis te beklimmen. Deze berg is met zijn 1344 m de hoogste van Engeland. Maar door de noordelijke ligging is het precies een Alpentop, met koude, ijzige wind, sneeuw en op het eind een groot stijgings percentage. Hiervoor was onze uitrusting niet geschikt. Op 1100 meter dan maar rechtsomkeer gemaakt, de stuifsneeuw maakte het zicht onmogelijk en de risico's om naast de route te belanden waren te groot. Na een vijftal uren was ik blij terug beneden te zijn. Wel heb ik een aantal prachtige foto's kunnen nemen.