Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
06-04-2016
AIVF
Beste Lezers,
Zoals beloofd nu iets meer info over de vereniging onder wiens auspiciën ik mijn bedevaart naar Rome ga doen. Waarom onder begeleiding?
Als officieel lid krijg je een geloofsbrief, een stempelboekje, een tweetal stickers, een overzicht van alle plaatsen waar je kan overnachten (met telefoonnummers en mail adressen enz.) en een kenteken dat je op je rugzak kan bevestigen of rond je nek hangen. Je kan ook nog een aantal route beschrijvingen kopen, hardware of apps voor gsm of computer.
Zoals jullie wellicht al weten, kies ik voor de klassieke manier, kaart en kompas en een goede wegbeschrijving. Wel heb ik een boekje aangeschaft om van Pontarlier naar de Grand-Saint-Bernard te gaan. Hierin staan de verschillende sectie's beschreven met aangepaste kaarten. Dit gedeelte loopt doorheen Zwitserland en daar wil ik toch niet te veel riscico's nemen. In Frankrijk voorzie ik geen problemen (tenzij het gebrek aan winkels) en vanaf Italië is de VF uitgepijlt.
De geloofsbrief noemt in 'Titaljaans' Credenziali en is in tegenstelling tot de brief van de Compostela Genootschap nu in bankkaart vorm. Dit pasje geeft toegang tot de voor pelgrims voorziene overnachtingsplaatsen én aan pelgrims prijzen. Ik heb ook al iets gelezen van Menu Pellegrino, dat belooft al iets. Omdat ik vanaf België vertrek voorziet de AIVF twee stempelboekjes, ik zal dus werk hebben om die vol te krijgen. (er kunnen 48 stempels per boekje).
Het kenteken is in een ronde vorm en draagt een gouden en een zilveren sleutel. Zie foto's in bijlage.
En de werken ter hoogte van de Philemon Haumanstraat zitten al op riooldiepte. Zie foto's.
De werkzaamheden in de straat gebeuren niet in stilte. Wat dan ook normaal is. Regelmatig trilt en davert het hele huis. De brokstukken die in een laadbak van een vrachtwagen worden gestort doen beide met het huis. De kraanmannen zijn goed geoefend, hoe die draaien, keren en rijden, hoedje af. Maar ik denk dat de "Lente Kriebelt" vlaggen bij deze mensen iets anders doet kriebelen. Deze vlaggen zijn pas enkele weken geleden (de week na het carnaval, dus begin maart) terug opgehangen. Goed wetende dat eind maart de werkzaamheden een aanvang zouden nemen. Van goede planning gesproken. Nu hebben we niet alleen overdag de nodige (over)last, die we de'r graag bijnemen, maar tijdens de nacht ook. Een firma heeft afgelopen nacht de vlaggen verwijderd met een spinnekop op rupsen. (hoogtewerker) Dus, nachtlawaai is toegestaan!
Rome.
Wel, dat komt in orde. Vanmorgen de nodige dokumenten ontvangen van de Association Internationale Via Franciga. Ik ben dus nu officieel lid van deze Zwitserse vereniging.
Ik vertel hierover meer in volgende bericht.
grtjs
Hugo Pellegrino
Foto's: Druk in de straat, ook de Vrijheidsstraat; Vlaggen in de weg voor de kraanvoerders!; Niet te groot hé; Voetpaden in het gedrang; Voorbereiden voor de nacht; Stille hoogwerker hoorbaar tot binnen!.
De WEG naar Rome staat erop, rechter kolommen onder vermelding Via Francigena I Temse - Craonelle, enzoverder. Per hoofding kan ik 10 URL's plaatsen en dus bestaat elke titel uit tien routes. Zo stel ik nu vast dat er twee VII 's staan genoteerd. Dus werk aan de winkel en van de laatste groep een VIII maken. Mijn blog zal ik her en der nog wel een beetje aanpassen. De hoofdtitel "Tempus Fugit" blijft uiteraard behouden. De ondertitel, die uitermate geschikt is, zal ik proberen te vervangen door een andere 'nog' geschiktere. Misschien zou ik het iets meer op het land moeten zoeken, alhoewel de wind nog steeds een belangrijke invloed kan hebben.
Maar of ik nu effectief alle voorgestelde routes ook op één dag ga lopen weet ik niet. De toestand van het moment bepaald hoe ver ik ga. Als het veel regent is het goed mogelijk dat ik een B&B of klein hotelletje opzoek. Als er eentje in de buurt is. In de Alpen zijn de dagroutes vrij kort. Is het goed weer kan ik wellicht hier al één of twee dagen sneller. Ook mogelijk dat ik voor meerdere dagen vastzit op de Grand Bernard. Wat het ook zij, de tijd gaat vlug maar staat aan mijn kant, ik ben niet gehaast. En de datum van de DDT zal ik ook met tegenslag makkelijk halen. Dus weeral: no worries mate!
Bij deze de installatie van de routes zoals uitgezet met Google Maps. Als je een bepaald traject aanklikt verschijnt de betreffende weg. Wel even het voetgangertje aanklikken, anders zijn de afstanden wel iets te groot. Het is ook zo dat de aangegeven weg maar een indikatie is, goed mogelijk dat ik andere weggetjes of kleine baantjes in de buurt van de route volg. In ieder geval neem ik mijn tent mee zodat ik zeker niet altijd in de 'traject' stad zal overnachten.
Vanaf Laon, zoals nu al geplaatst, vervoeg ik de Via Francigena. De rest van de weg volgt later nog.
Het is 20 jaar geleden dat de straat volledig heeft opengelegen. Toen was het niet nodig om het gescheiden riolerings stelsel te leggen. Vanaf vandaag zijn de werken dan gestart om dit alsnog uit te voeren conform Vlarem II van 1 augustus 2008. Dit bepaald dat het regenwater dient afgekoppeld te worden van het afvalwater. Indien onmogelijk wegens, bijvoorbeeld woning gebouwd voor 1999, mag je als eigenaar nog wel je hemelwater lozen in het gescheiden rioleringsstelsel vanaf het moment dat dit is aangelegd. Uiteraard kunnen er nog andere regels zijn, opgesteld door gewestelijke stedebouwkundige verordeningen en andere referentiekaders en uitzonderingen.
Enkel het afvalwater mag nog naar het zuiveringsstation. Dit is dan ook dringend nodig om deze dure installaties op een aanvaardbaar rendement te laten draaien. Nu is het water te proper en dient men dure technieken en middelen in te zetten om de 'nodige beestjes' van eten te voorzien.
De werken voorzien in een aantal ongemakken. Mijn straat zal voor enkele maanden moeilijk bereikbaar zijn. Vuile schoenen en dito gang zullen mijn (ons) deel zijn. Grote verhuisplannen zullen duidelijk in overleg met de aannemer(s) dienen te gebeuren.
Voor mij zal het dan nog meevallen. Op 29 april vertrek ik op een voettocht naar Rome. Als ik dan zo medio juli terugkeer zal het ergste al achter de rug zijn. (Het is zeker niet zo gepland, het valt toevallig samen.)
grtjs
Pellegrino Hugo
Foto's: Verboden straat; Gevel nog in orde; Parkeren vanaf nu gratis; Bomen rooien;
Vorige vrijdag maakte ik me de bedenking : hoe is het mogelijk? Als ik een verkeerde scheet laat, niet tijdig betaal, kortom elke kleinigheid die niet honderd procent strookt met de regeltjes, dan ben ik de klos. Toch zijn de bobo's uitermate tevreden en gaan ze klinken als ze een kleine garnaal vangen, die nota bene vlak voor hun neus rondliep. Dat dergelijke sujetten dan ook nog een dure advocaat kunnen krijgen, die vooral hoog van de toren moet blazen, tja, dan ben ik teleurgesteld in onze maatschappij. Ook van het gerecht denk ik al lang het mijne. De ivoren toren, weet je wel. De glazen van de ramen van deze toren zijn al lang niet meer gekuist (besparing bij justitie - gewild of niet?). Het zicht op de wereld ver beneden is dan ook vertroubeld. Ik denk dat men van daarboven ook niet meer precies weet of het nu de zon is die rond de aarde draait of omgekeerd. In ieder geval, ook de politieke partijen en hun satelieten (zieken- en vakbonden) hebben hun steen(tje) zeker bijgedragen. Ik verwonder me nog steeds hoe, lang geleden, onze brave medeburgers die een andere taal spreken plots een eigen loket kregen. Ze werden zelfs ontvangen met alle egards op het bureel van de chef. Hier kwam je als gewone burger om minder goed nieuws te ontvangen. (geen uitkering meer)
Elke burger is gelijk heeft in België mijn inziens een toch ietwat andere betekenis. Sommigen zijn (zonder onderscheid van ras of geloof) iets gelijker dan anderen. En het begint ook in 't klein. Als je kijkt naar de openbare administraties en vast steld dat ook hier de ongelijkheid troef is, tja, wat wil je dan als gemeenschap. En om te eindigen, ook diegenen die de enige waarheid claimen, zijn niet minder schuldig.
Ik heb er enkele dagen mee rondgelopen maar het moest eraf. Niet iedereen en alles is verkeerd en slecht, gelukkig maar, de wereld zal nog wel eventjes verder draaien.
Ditmaal is de periode tussen twee berichtjes wel korter hé. Vlugger kan bijna niet.
Gisteren een toerke gemaakt doorheen een prachtig natuurgebied in de buurt van Bokrijk.
De heenreis nam 2u27 in beslag en de terugreis 2u35, voor de kostprijs van 29.50, kan wel tellen hé. En ik moet het zeggen, het uurschema werd gerespecteerd.
Ook had ik graag St-Patricks Day gevierd met een goede Guinness maar deze dag heeft dit ruimschoots vergoed.
Dus tegen tienen namen we de start aan Bokrijk Station. Langsheen het Provinciaal Domein trokken we de paadjes doorheen de bossen in. Fris en helder water stroomde door prachtig slingerende beekjes. Via de bossen passeerden we veen gebied, heide vlakten en vele vijvers. Aan de rand van zo'n vijver werd het middagmaal gebruikt, genietend van een lekker zonnetje en de zon in een glaasje. Een jonge dame was haar hond aan het trainen in het apporteren. Speciaal hierbij is dat de hond met twee stokken terug uit het water moest komen. Het beestje bleef naast de dame staan tot ook de tweede stok geworpen was.
Onze tocht leidde ons ook over (en terug) de E314. Het geluid van dergelijke snelweg is over de vlakte en door de kale bomen al van ver te horen. Toch is de pracht van de resterende natuur nog voldoende om doorheen het lawaai toch nog te kunnen genieten. Het dient ook vermeld dat het uitstekende, maar frisse weertje, veel hulp bood.
Langs het bezoekers centrum Hengelhoef (waar een Westmalle Trippelke goed smaakte) ging het rond en door de Halvijvers. De vissers hier aan de slag vingen vooral bot. Het water was volgens hen nog te koud. Waarschijnlijk kwamen de meesten hun nieuw aangekocht materiaal eens uittesten. Terug over de snelweg bereikten we de Teril van Winterslag. Halfweg deze berg is het uitzicht over de streek al fantastisch. En zeggen dat deze molshoop (148m hoog) bestaat uit het afval dat naar boven is gehaald. De kolen zelf zijn allang terug tot asse gekeerd. En dat dit niet allemaal in eigen land is verbrand bewijst ook hier weer de spoorlijn. Zoals de spoorweg in Ronse is deze lijn aangebracht om het zwarte goud zo vlug mogelijk in Antwerpen te krijgen. Genk is dan ook een eindstation.
Van hieruit konden we om 07u12 aan onze terugreis beginnen.
Het was weeral een prachtige wandeling die Jan had voorbereid. Het goede gezelschap bevorderd uiteraard de aangename uitstap.
Vandaag is het ietsje minder, keelpijn was gisteravond komen opzetten en met de nodige pillen en een goede nachtrust blijkt het ergste alweer geleden. Moet ook om morgen een volgend reisje te kunnen aanvatten. Amai, weeral een druk weekend.
gtjs
Hugo
Foto's: Helder en fris; Heide, Zand en bossen, Middagmaal; Lekker zonnetje uit de wind; Halvijvers; Vanop de Teril Winterslag - terils van Waterschei, Zwartberg en Houthalen?; Lift van C-Mine; Genk vanuit Winterslag.
Jaja, je leest het goed. Maandag heb ik onder mijn voeten gehad wegens te lang geen berichtje geplaatst. Maar het voorbije weekend ben ik druk bezig geweest, ook s'avonds. Een theatervoorstelling op vrijdag, muziek concertje op zaterdag en opera op zondag zijn de hoofd activiteiten. Terzijde is er dan nog een beetje de tuin, eens gaan fietsen en op zondag morgen kaarten. Dat je dan op maandag al eens rustig wil zitten moet kunnen hé. Agnes is deze week geplaagd geworden door ontstekingen, een flinke dosis anti biotica heeft ondertussen al soelaas gebracht. Nu zit ik er een beetje mee, stijve spieren, lichte hoofd- en keelpijn zijn mijn deel.
Het zal me toch niet tegenhouden om morgen een tochtje in de buurt van Bokrijk te maken. En zaterdag zijn we met Op Stoapel op jaarlijkse uitstap. De tocht voert ons naar Rotterdam voor een bezoek aan de Historische Werf Rotterdams Welvaren. In de namiddag is er keuze tussen de vestingswerken van Hellevoetsluis, de Bernisse (op Boelwerf gebouwd), de Jan Blanken uit 1802 en de Noordhinder.
We reizen met de bus, voor iedereen aangenaam en vooral veilig.
Bij het werken in de tuin viel het me op hoe ver de botten aan planten en bomen al staan. De lente is in aantocht. Nu nog de 'scherpe' wind van richting doen veranderen en binnen twee weken is alles groen.
grtjs
Hugo
Geniet van de kleurenpracht die al aanwezig is in den hof! Alleen de haag blijft traditie getrouw nog wat achter.
Gisteren ben ik op stap geweest naar Ronse/Renaix. De naam van de stad is goed geschreven, ook in het Frans. Vermits de Stad Ronse tweetalig is met voorrang aan het Nederlands, dienen de officiële benamingen eerst in het Nederlands geschreven en daarna in een kleiner lettertype in de taal van Molière.
Een lange intro om heel eenvoudig te kunnen schrijven dat "we" zijn gaan stappen in de Vlaamse Ardennen.
"We" dat zijn de mannen met wie ik vorige maand de Koninklijke Tocht van Laken tot Halle heb gelopen, Ronny, Marc, Jan en Michel en natuurlijk de Catsjoe, onze trouwe en zorgzame viervoeter. Maar alvorens te lopen wordt er een beetje gereisd met de trein nietwaar. En het dient gezegd, gisteren verliep op de heenreis alles op 'rails'. Op tijd vertrokken en de aansluitingen binnen redelijke tijd. Te Sint-Niklaas was de bende van vijf al compleet.
Even ter vergelijking: Afstand over Gent en Oudenaarde is ongeveer 76 km. Deze trip doe je met de auto in 1u, met de ochtend trein 2u15 en s'avonds duurt het 2u30. Het grote voordeel van de trein is de rust en het feit dat je wel al eens een trippelke kan drinken.
Ronse doet de laatste jaren grote inspanningen om het uitzicht van de stad frisser te maken. De grauwe industrie stad, met een textiel verleden, maakt stilaan plaats voor meer open ruimten en prachtige verkavelingen, zie maar in de buurt van de Veemarkt. Ook aan het station zijn er renoveringswerken aan de gang. Het gebouw zelf is afkomstig van Brugge. Dit zit zo: rond 1875 werd de Compagnie du chemin de fer Hainaut et Flanders opgericht met als doel steenkool via de Gentse haven te kunnen verschepen. Het bakstenen station van Ronse werd al vlug te klein. Hetzelfde probleem rees te Brugge. Om ontwerpkosten en materiaal te besparen (jaja) werd besloten het Brugse station steen per steen af te breken en per spoor te transporten en terug op te bouwen te Ronse. Alleen, een kleine vergissing, de voorgevel die in Brugge op de straat was gericht staat in Ronse naar de sporen gericht. Heel erg is dit niet omdat beide gevels er bijna identiek uitzien.
De spoorweg (lijn 86) loopt nog steeds tot Saint-Ghislain en Leuze. Nochtans is er geen doorgaand spoorverkeer, Ronse station fungeert als terminus. (communautair verhaaltje?)
De wandeling was prachtig, de streek wordt niet voor niks Vlaamse Ardennen genoemd. Door de gunstige regenval van de laatste weken waren de paadjes soms moeilijk begaanbaar, hier en daar leken het meer kleine beekjes. De modder kleefde flink aan de schoenen waardoor het moeilijk stappen was. En natuurlijk zorgde een glijpartij hier en daar dat niet alleen de schoenen besmeurd werden.
Door het Muziekbos en op de Muziekberg passeerden we de Geuzentoren of Verrekijker en de Grafheuvel, een restant uit het Bronstijdperk. Van een andere, meer recente periode is de Ijsmolen hoeve. Hier konden we, uit de wind, onze picnic verorberen, bij de degustatie van een blond heksje, Quintine genaamd. Ze mocht er wel zijn, alsook de witte Ename.
De Catsjou eet s'morgens maar krijgt in de loop van de dag een extraatje. Als de Ronny zijn pakje opent is het niet alleen de hond die kan genieten van dit extraatje Een gebakken varkens oortje ruikt dan ook duidelijk naar...
De tocht bracht ons verder naar Maarkedal, en met een tussenstop, via prachtige wegen tot Ronse. Na nog een bezoekje aan de kerk en Crypte namen we om 19u12 de trein terug.
In België worden geesteszieken enkel te Geel (St-Dympna) en te Ronse (St-Hermes) in open instellingen verpleegd. St-Hermes wordt al honderden jaren op handen gedragen te Ronse en is dan ook de patroonheilige van de stad, zie ook de Crypte. Maar dezelfde St-Hermes geneest alleen mensen van buiten de stad "et laisse les Renaisais comme ils sont". Daarom kan je de Ronsenaars moeilijk de Zotten noemen, Hermes heeft de duivel al lang verdreven.
"Tot den noeste kier"
Hugo
Foto's: Frisjes om half acht; het oudste station van België en Europa?; pad of beek?; Muziekbos; glibberig; geen probleem, heeft 4 steunpoten; Maarkedal; de Belleman; Crypte van Hermes.
Het eerste nummer van Op Weg, het tijdschrift van Grote Routeplanner, wijdt een artikel aan het Schotse Schiereiland Knoydart. En als je daar over schrijft moet het bijna onvermijdelijk óók gaan over de meest afgelegen Britse pub. Enkele jaren terug ben ik met Raoul daarheen getrokken. Het plan was om enkele dagen doorheen het laatste stukje wildernes van Groot-Brittanië te trekken. En dat het in Schotland makkelijk vier seizoenen op een dag kan zijn ondervonden we al vlug.
De overzet van Mallaig naar Inverie, een piepklein dorpje met één rij witgekalkte huisjes, duurt een dik half uur. Tijd genoeg om zeeziek en doornat te worden op de achterpiek van een grote sloep, ook overzet genaamd. Het wegennet beperkt zich tot een strook van enkele honderden meters asfalt. De enkele Rangerovers die er rijden zijn zelfs niet ingeschreven, waarom ook. Er zijn dan ook geen file's te melden. Je kan Inverie ook bereiken over land, met de auto tot de Kinloch Hourn Farm. Daarna dien je over een pad nog een goeie 25 km te stappen. Lijkt een makkie, maar dat is het alleen als het weer het toelaat (wind en regen én de helling), dus meestal doe je dit in twee dagen. Als tussen stop is er Barrisdale, een Bunkhouse met primitieve voorzieningen als een kraantje met stromend water, een toilet en houten planken om op te slapen.
Inverie is klein maar heeft wel een pub: The Old Forge. Toen wij er in 2009 toekwamen was het nog morgen, maar de pint of Guinness smaakte wel opperbest. Het zou dan ook de laatste zijn voor meerdere dagen. Onder een prachtige zon vatten we de vrij steile klim aan. Aan de andere kant van de 'Lodhar Bheinn', zouden we Barrisdale bereiken, 13 km verder. Niet eens halfweg nam de wind in hevigheid toe en viel de eerste stortbui. We zijn dan ook niet droog tot de top geraakt. Bij aankomst in de Bunkhouse liep het water door onze broekspijpen. Het is een frisse nacht geworden. s'Morgens deed het geen deugd om de niet al te droge kleding terug aan te trekken. De motregen ging al vlug over in flinke regen, gevolgd door een echte plensbui. De 11 km naar Kinloch Hourn liep over een smal, rotsachtig en soms begroeid pad. Het is inderdaad een natte dag geworden, zeker als een deel van de weg op de scheidslijn tussen water en rots loopt en het water van de berg stroomt. Op het eind van Kinloch Hourn staat een huisje met B&B. Jammer voor ons was dit nog niet geopend. De eigenaar had wel compassie met die twee verzopen gasten, we konden in een lege aanbouw(val) wel overnachten. Er stonden zelfs twee bedden onder het dak, wel diende je eerst de nodige spinnewebben te verwijderen. In bijlage zie je een foto waarop Raoul zijn schoenen droogt boven ons kookvuurtje.
Niettemin was het de volgende morgen weeral prachtig weer maar bitter koud. Het feestje was een paar uur later alweer over.... met bakken. De 33 km lange 'oprit' van Invergarry naar Kinloch Hourn kon niet in een dag afgehaspeld worden. Het gedacht om te kamperen op een vlak stukje, sompige ondergrond trok me eerlijk gezegd niet aan. Want ook in Inchlaggan, het 'dorpje met drie huizen' was de B&B niet open wegens ziekte. En zoals steeds in nood, de redding was nabij. Toen onder de vorm van de enige auto die voorbij kwam. De rit tot Invergarry was voor mij een kleine marteling. De camionette lag vol met werkspullen waartussen ik kon plaatsnemen. Een uur later arriveerden we in Fort Augustus. Het was dan ook met opluchting dat ik eindelijk kon uitstappen. Het voordurend schommelen, stoppen, optrekken en draaien deed geen deugd aan mijn rug en beenspieren. Na een verkwikkende douche en een stevige Schotse maaltijd was alles alweer vergeten. Tevens was al onze kledij de droogkas gepasseerd zodat we de volgende dag goed gemutst konden aanvangen. Driewerf helaas......
Later in Fort Williams hebben we nog een poging ondernomen om de Ben Nevis te beklimmen. Deze berg is met zijn 1344 m de hoogste van Engeland. Maar door de noordelijke ligging is het precies een Alpentop, met koude, ijzige wind, sneeuw en op het eind een groot stijgings percentage. Hiervoor was onze uitrusting niet geschikt. Op 1100 meter dan maar rechtsomkeer gemaakt, de stuifsneeuw maakte het zicht onmogelijk en de risico's om naast de route te belanden waren te groot. Na een vijftal uren was ik blij terug beneden te zijn. Wel heb ik een aantal prachtige foto's kunnen nemen.
Wat Rome betreft, het blijft moeilijk om een pelgrims paspoort, een stempelboekje te verkrijgen. Er is nog een vereniging in Zwitserland die soelaas zou kunnen bieden. Het lukt wel, desnoods via een Nederlandse vereniging!
grtjs
Hugo
Foto's: Bootje varen; The Old Forge, The most remote; Kinloch Hourn, de helse baai; Stroompje; Schoenen drogen; 4 seasons in 1 day; reeën; Ben Nevis; The Famous Grouse.
Carnaval is al enkele weken aan de gang. Voorbije zondag trok er een carnavalsstoet door Temse voorafgegaan door de onvermijdelijke reclame. Volgens enkele deelnemers was de opkomst van kijkers minder dan vorige jaren, ondanks het mooie weer. De gure wind en het feit dat carnaval zo vroeg op het jaar is maakten het best frisjes om buiten te staan. Menige toeschouwer vertrok dan ook vroeger zodat onze vriend "Prins Willy" vanop zijn praalwagen niet te veel bonbons moest gooien.
Maar ik vond het toch wel een mooie stoet met prachtige groepen. Trouwelingen zijn De Kazoo's en Nabuco Donosor. De Titti Twisters vond ik persoonlijk de mooiste groep, prachtig uitgedost en fantastische wagens. Ook de uitlaat van het electrisch groepje stonk niet al te veel. Op bijgevoegde foto's zie je de drie vermelde groepen en het volk dat aan mijn deur stond. Achter het raam zie je de twee zussen die het fris aan de vis hadden.
Zaterdag heb ik de Fiets en Wandelbeurs in het Antwerp Expo bezocht. Wat je daar allemaal niet kan vinden! Ik was enkel maar op zoek naar info over de Via Francigena. Aan het pelgrims paviljoen kon ik terecht bij Vereniging Pelgrimswegen naar Rome. Voor 18 intrede kosten en 21.50 /jaar ben je lid. Hiervoor krijg je wel een pelgrimspaspoort en het handboek "Op Pelgrimstocht naar Rome" en kan je ook terecht voor goedkope slaapgelegenheid. Ik ben toch nog even verder gaan kijken en bij de wandelen infomarkt, juist naast de Grote Routepaden stand, trof ik ene Roeland Verschraegen. Deze wandelaar wees me een Duitse website aan, weliswaar een Jacobsvereniging maar ze begeleiden ook pelgrims naar Rome en Jeruzalem. Jeruzalem is wel verder dan twee keer Santiago.
(www.sjb-trier.de)
Vrijdag heb ik nog eens genoten van een mooi optreden in de Roxy. A la Rum was vooral mooie zang en begeleid door een outstanding gitarist. De Marc H weet wel hoe je een aantal goede muzikanten bijeen krijgt.
Het is nu wel koud maar ik ga toch maar voor een fietstochtje de deur uit.
Vermits het dan toch geen fiets of wandel weer is heb ik vandaag in de tuin gewerkt. Mijn zijtuin is nogal overwoekerd en het was tijd om de jaarlijkse schoonmaak door te voeren. Evert en Jorg kwamen helpen, de eerste met de kettingzaag en de tweede met de hakselaar. We waren nog maar juist bezig of daar vielen reeds de eerste druppels. Maar iet of wat man laat zich niet afschrikken door wat gezever. Zelfs sneeuwvlokjes konden ons niet afschrikken. Na een korte rust pauze, koffie of thee met een gebakje, was tegen de middag 80% al omgelegd en door de hakselaar gedraaid. Een stevige boeren omelet met van alles en nog wat in (dank Agnes) gaf voldoende energie om de laatste procenten weg te werken. En juist bijtijds was het gedaan want de bui met natte sneeuw die losbarste was om geen hond door te jagen, en dan mogen wij ook binnen. Machinerie kuisen en terug paraat zetten was het laatste jobke. Nog een verfrissing voor de mannen en thee voor de madam, met een chouke, en dan rustig achter de kachel, allée in mijn geval gewoon binnen naast de radiator.
Voor de ouwen rest er nog om enkele takken te verkleinen, wat dikkere op maat te zagen en het pad terug gaanbaar en proper te maken. Wellicht lukt het me dan om de woekerplanten, klimop maar vooral bamboe, enigzins binnen de perken te houden.
De fotokes in bijlage spreken voor zich. En die aftel datum in de rechterkolom stopt niet hé.
Ik heb een kaartje ontvangen dat me met vreugde vervult. Het is afkomstig van mevr Leroy, een mooie dame uit Bordeaux. Ik heb haar ontmoet vorig jaar tijdens mijn tocht naar Santiago.
Precies op 1 juni kwam ik in de late namiddag aan te Lacanau, twee dagen na de ontmoeting met Tom en Christel. Het is ook de dag ervoor dat ik Peter und Gisela heb ontmoet, die man van "ihr ist communication nicht Wifi sonder apero" als lijfspreuk had. (heb ik met Agnes een bezoek gebracht in oktober).
Dus in Lacanau was het dat ik in de Inter-Marché deze dame ontmoette. Ze stond achter me te wachten aan de kasse. Voor ons waren twee bejaarde koppels aan het discussiëren over wel of niet aankoop van enkele producten, wat de juiste prijs was, of er korting was, wie zou wat betalen... enfin, het bleef maar duren. De cassière kreeg het ook stilaan op de heupen, ze zag de aanzwellende rij zuchtende mensen die straks misschien hun ongeduld op haar zouden uitwerken. Ik keek eens om en zag dat het dametje achter me een kleinigheid in haar handen had. Ik vroeg haar of ze voor wou gaan, ik had toch tijd zat. Maar ze vond het niet nodig en tegen dat mijn inkopen waren betaald en weg gestoken in mijn rugzak kwam ik haar tegen op de parking. Ze glimlachte en begroette me. Ik dacht dat ze lokaal was en vroeg daarom of er een camping in de buurt was. Ze zei dat ze eigenlijk van Bordeaux was maar dat ze wel een camping wist een viertal kilometers van de kust weg. Ze stelde voor dat ik nog even zou wachten op de parking en dat ze me daarna een lift zou geven omdat ze toch voorbij die camping moest rijden.
In de auto zei ze me dat ze eerst eens wou taxeren wie ze mee zou nemen, dat ze niet zo maar iedereen een lift gaf. En ze heeft me afgezet aan de mooiste camping die ik heb bezocht tijdens mijn tocht. "Au Teddy" in Longarisse is een prachtige en mooi verzorgde camping met een uiterst joviale uitbater. Ofschoon het nog juist voor het seizoen was mocht ik toch overnachten aan een "prix Jacob" met bovenop gratis een kaartje voor 3 uren wifi.
Mevrouw Leroy had me uitgenodigd om s'morgens eens langs te komen voor een kopje koffie, en dus na een inloop uurtje kwam ik bij haar buiten verblijf terecht.
De eerste aanblik van een oud kranig dametje met een verfshort en borstel in de hand was eigenlijk vertederend. Ik wou zo voorstellen om enkele karweitjes voor haar te doen.
Bij de koffie sprak ze over haar leven, haar overleden man, haar kinderen en kleinkinderen. Dit was de reden dat het oorspronkelijke houten huisje in de "Landes" sterk was uitgebreid. Ze kwam hier enkel in het voor- en najaar. Tijdens het seizoen kwamen de (klein)kinderen hier op verlof en in de winter periode bracht ze haar tijd door in Bordeaux.
Na een dik half uurtje was het tijd om weer op te stappen. Bij het afscheid moest ze mijn rugzak nog eens wegen (Olala!) en volgde een uitnodiging om eens langs te komen. Vlug nog een telefoonnummer en mail adres genoteerd en met drie bezen afscheid genomen.
Omdat ik enkel haar adres had in Longarisse heb ik daar een kaartje naar gestuurd. En zoals steeds komt alles wel terecht. Ze heeft mijn wensen gevonden vorige week en me direkt een kaartje terug gestuurd met vermelding van haar thuis adres. En ik moet zeggen, ben al eens gaan kijken met Google Earth, ze woont midden Bordeaux, bijna in het centrum. Misschien komt er nog wel een bezoekje dit jaar, ben trouwens toch zinnens tot in Donostia te rijden. San Sebastian en Wroclaw zijn dit jaar culturele hoofdstad van Europa.
Voor diegenen die mijn blog ook al eens links of rechts bekijken, de afteldatum mag gerust ernstig worden genomen. De Via Francigena is iets om naar uit te zien, wellicht moeilijker door de vele hoogtemeters èn de Grand-Saint-Bernard. Ik hou jullie op de hoogte!
De dauw wandeling van SPEF is gelopen door de potpolder van Kruibeke. Een aantal moedigen stonden om 09u klaar. Ondanks de wind en de regen ontbrak het zeker niet aan volk en de goede luim. Van dauw echter was niet veel te merken, tenzij je de regen en uitvallende mist als vervanger wou rekenen. Je werd er alleszins goed nat van.
Wat hebben we weeral geleerd van deze tocht. Dat de natuur er nu bijna vrij spel heeft is toe te juichen, het is prachtig om doorheen het "opvangbekken" te wandelen. De afwaterings sluizen tegen het veer zullen mijn inziens toch eens vrij moeten gemaakt van slib, er rest nog een kleine geul. En dat je best goed schoeisel draagt. Over de dijkpaden is het geen probleem, eens je afdaald onder hoog water niveau is het best om botten of stevige wandelschoenen te dragen. En als je af en toe eens gaat wandelen, probeer dan schoenen aan te trekken die je regelmatig draagt. Dit voorkomt bleinen, ook bij korte afstand!
SPEF heeft dit goed georganiseerd. De tussenstop was goed gelegen en voor enkelen onder ons welkom, zowel voor de rust en kaart pauze als voor diegenen die niet de hele afstand konden lopen. De croque's hebben gesmaakt evanals het onvermijdelijke Palmke.
En wat heb ik persoonlijk weeral bijgeleerd via mijn blog: een home trainer is geen fitnessfiets. Bedankt Raoul, ne mens is nooit te oud om te leren.
grtjs
Hugo
in bijlage enkele foto's van de wandeling. Merk de moedigen op die het slijkpad hebben gekozen.
Het afstellen van de home trainer zal wel voor een andere keer zijn. Ik was wellicht ietske te optimistich in verband met de vooruitgang van de konditie van de patient. Zoals je kunt lezen zou ik wellicht niet in aanmerking komen voor een job in de revalidatie.
Nog een paar dagen geduld alvorens de volgende "stap" te nemen.
Zoals je kan zien op de linkerzijde van de blog is het aantal bezoekers al boven de 9000 duizend gestegen. Het is altijd fijn te zien dat de schrijfsels toch door een aantal mensen wordt opgevolgd.
Met bottom top van gisteren bedoelde ik enkel maar dat ik in dat etablissement in Vrasene al gaan eten was. Ook al was het op uitnodiging, eerst is eerst. En voor de rest, keizer-koning-admiraal...
Vanmorgen ben ik met Jorg een hometrainer gaan ophalen. Niet dat dit een hels karwei was. Van bij de gebuur met het groene kruis tot nummer 26 is niet zo ver. Maar het is iets onhandig om alleen te dragen. Het toestel staat nu centraal opgesteld, straks na de middag pauze zal het worden afgesteld. Misschien dat de eerste schuchtere poging van Agnes om de trappers rond te krijgen (zonder belasting!) al zal plaats vinden. Ik hoop in ieder geval dat het zal bijdragen aan een goede revalidatie.
Vanavond quiz van de oud-scouts in de Calfac. Deelnemen is hier duidelijk belangrijker dan winnen, alhoewel, we proberen steeds om in de bovenste helft te eindigen. Het is ook voor de eerste keer sinds heel lang geleden dat Agnes niet in de jury zal zitten. Niet dat dit in enige mate ook maar iets met de uitslag van "Faux Gras" te maken heeft.
En ja, de spelling van mijn ploegnaam is niet correct, dus hiervoor alzekers geen punten. De naam is ontstaan in de tijd van de dioxine crisis die ons een aantal blauwe jaren heeft opgeleverd. 1999 weet je nog wel, de "nota Destickere" die dankzij Guy openbaar werd gemaakt. Het gevolg was het ontlslag van twee ministers en de oprichting van het Voedselagentschap. En vermits ik eigenlijk ook iets heb tegen de kweek methodes van de ganzen voor de "lever" vond ik dat voortaan de foute schrijfwijze van Foie Gras een verwijzing moest zijn naar de voedsel industrie die winst liet/laat primeren op de volksgezondheid.
En zoals al gemeld morgen vroeg dus de dauw wandeling, de week is weeral in ijltempo gepasseerd.
Zoals je in bijlage kan zien, gisteren is Agnes aan de linkerknie geopereerd. Het ging de laatste tijd van kwaad naar erger. En als je door je knie begint te zakken en daardoor een flinke tuimelperte maakt is het hoog tijd om er iets aan te doen. En dat was dus gisteren. Een kleine operatie waarbij gewrichtsmuizen werden verwijderd zou er dus voor moeten zorgen dat we binnen enkele weken weer lustig door bos en hei kunnen stappen.
Na een goede nachtrust heeft Agnes al een stevig ontbijt genomen. De rest van de dag zal hoofdzakelijk in de zetel worden doorgebracht.
De dauwwandeling van nu zondag komt dus iets te vroeg. Spef organiseerd deze ochtend trip doorheen dit magnifiek natuurgebied. Alhoewel de potpolder bedoeld is om het te veel aan Scheldewater op te vangen is het nu doorkruist door prachtige wandelwegen. Botten ofte laarzen zijn wel aan te raden, zeker na de laatste natte weken.
Ik ben ook tevreden dat deze week de vorst nog is langs geweest. Hopelijk voor de dieren en planten in de tuin zonder al te veel schade. De Vorstin gaat liever dineren te Vrasene. En zeggen dat ik haar daar ben voorgegaan. Zo zie ja maar dat het ook bottom top kan gaan. Alleen heb ik totaal geen invloed op de sterren, Michelin of andere.
Wie? In het groot in de krant. Ik weet ook wel dat we allemaal ouder worden en dat de jeugd van andere dingen favoriet is. En dat is maar goed ook.
Als je echter leest dat een 15-jarige denkt dat het over Eddy W gaat! Iemand anders weet dat het over een Belgische Band gaat! Om nog te zwijgen over twee jongelingen die denken dat het over een in Zweden verongelukte groep gaat!
Het gaat hier wel degelijk over Rock Werchter! Niemand minder dan Paul komt optreden op de weide. Macca wil het dan ook zelf graag.
Of dat het nu eigenlijk nog past voor dergelijk festival? Misschien juist de kans voor de jeugdigen onder ons om toch eens te gaan kijken en luisteren. Heden ten dage kan men van veel verschillende genres muziek genieten. Momenteel luister ik naar Tarandot van Puccini.
Gisteren heb ik bijna de hele dag naar The Beatles geluisterd. En van beide genres is het genieten. Ook blues is om van te genieten, wie kent er nog The Canned Heat.
Ik plaats in bijlage nog enkele fotokes van Sir Paul ofte The Fireman.
Vandaag gene politiek. Alhoewel dat het soms in een klein hoekje zit.
De Kerk van de Weert is jarig. De St-Anna kerk bestaat 90 jaar. Er is een tentoonstelling georganiseerd over de kerk en de Weert door Monique De Ryck, broer van Luc.
Deze Luc De Ryck is de ontwerper van de vier glasramen aan de straatzijde van de kerk. De eertste drie vanaf de ingang stellen Geloof, Hoop en Liefde voor. De glazenier is de heer Marcel Ysewijn uit Temse.
Dè Luc DR is tevens te ontwerper van het logo van de Dodentocht.
De slijkneuzen hebben een reden om te feesten, er klonk alleszins prachtige muziek in de kerk. Ik dacht dat een koor aan het repeteren was en wou daar zeker een tijdje van genieten. Ter plaatse had ik een ontmoeting met mevrouw De Ryck die met met veel enthousiasme een deel van de geschiedenis uit de doeken deed. Een slijkneuz heb ik echter niet meer gedronken daar kennissen me hadden uitgenodigd bij hun een verfrissing te nemen.
Wat heeft dit nu met wel of gene politiek te maken, wel mevr M DR (die al had begrepen dat ik van Temse afkomstig ben) wist niet of dergelijke naam een voor of nadeel was. Hierna volgde een fijne lach. Ik heb niks gezegd!
In bijlage ook nog enkele foto's van Buitenland. Door het rooien van de bomen en opruimen van het hoekje heb je een heel ander zicht op de "dorpskern".
Verder ben ik via Bornem naar de vroegere dreef gegaan waarlangs je de overzet kon bereiken of kon overzwemmen naar de Weert (naar Delia?). Als laatste zie je de St-Anna kerk vanaf de achterkant, vanuit Bornem kan je deze foto niet maken.
En zoals je ziet zijn de dotterbloemen en sneeuwklokjes al in volle bloei.
van de laatste weken waren de paadjes soms moeilijk begaanbaar, hier en daar leken het meer kleine beekjes. De modder kleefde flink aan de schoenen waardoor het moeilijk stappen was. En natuurlijk zorgde een glijpartij hier en daar dat niet alleen de schoenen besmeurd werden.
te worden op de achterpiek van een grote sloep, ook overzet genaamd. Het wegennet beperkt zich tot een strook van enkele honderden meters asfalt. De enkele Rangerovers die er rijden zijn zelfs niet ingeschreven, waarom ook. Er zijn dan ook geen file's te melden. 
Je kan Inverie ook bereiken over land, met de auto tot de Kinloch Hourn Farm. Daarna dien je over een pad nog een goeie 25 km te stappen. Lijkt een makkie, maar dat is het alleen als het weer het toelaat (wind en regen én de helling), dus meestal doe je dit in twee dagen. Als tussen stop is er Barrisdale, een Bunkhouse met primitieve voorzieningen als een kraantje met stromend water, een toilet en houten planken om op te slapen.
Het is afkomstig van mevr Leroy, een mooie dame uit Bordeaux. Ik heb haar ontmoet vorig jaar tijdens mijn tocht naar Santiago.
