JIEHA !!! Daarginds in de verte ligt "Badwater Basin" (http://en.wikipedia.org/wiki/Badwater_Basin). Dit is het laagste punt in N-Amerika en dus ook het laagste punt hier in Death Valley, en ligt 282ft of 86m onder zeeniveau. Een rijke verzameling van zouten maken het water van de kleine bron ondrinkbaar is...vandaar de naam "Bad (slecht)water Basin". Het hoogste punt van N-Amerika - Mount Whitney met een hoogte van 14.505ft oftewel 4.421m (http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Whitney) - ligt "slechts" 84,6mls (136km) hier vandaan. Badwater Basin werd lange tijd aanzien als het laagste punt van de westelijke hemisfeer, maar dat bleek niet juist te zijn. Die eer komt toe aan "Laguna Del Carbón" in Argentinië (-344ft = -105m)
Natuurlijk hoort hier een foto van ons 2-tjes bij en we bombarderen een toevallige toerist willens nillens tot onze privé-fotograaf, een dienst die we graag voor hen terugdoen natuurlijk...voor wat hoort wat !
Zoals wij staan op onderstaande foto, kijken we tegen de berg op. En midden op die berg staat een plaat die het zee-niveau aangeeft. We hebben er een foto van gemaakt...kunnen jullie de plaat zien halfweg de berg ?
En zo ziet Badwater Basin er van heel dichtbij uit...
Zoals je zo dikwijls ziet in cowboy films, zijn mensen vroeger écht wel op zoek gegaan naar goud. Maar omdat ze veel te ver moesten reizen, ontstonden er - oa. hier in Death Valley - een aantal kleine dorpjes. Deze cowboys zette hun geluk (en hun leven) op het spel voor (hopelijk) "de vondst van hun leven". Of het veel opgebracht heeft betwijfel ik ! Omdat het leven in de woestijn toch niet simpel is en omdat er toch niet zoveel goud gevonden werd als verwacht werd, werden de steden verlaten en verhuisden de mensen terug naar de grotere steden, ver weg van de woestijn. De verlaten steden zijn nu echte "Ghost-Towns" (spookstadjes) geworden. Zo eentje is "Rhyolite" (http://en.wikipedia.org/wiki/Rhyolite,_Nevada) en dat gaan we bezoeken.
Het eerste gebouw is een overblijfsel van wat eens de bank geweest is
De 2de ruïne is waarschijnlijk de ene of de ander winkel geweest
Maar dit huisje - "The Bottle House" (het flessenhuis) - is toch wel heel goed bewaard gebleven. Amaai...die moet nogal gedronken hebben !!! Was die persoon iedere dag ladder zat en kon hij zijn rijkdom niet meer op na het vinden van een dikke klomp goud ? Neen...dit huisje werd gerestaureerd in 1925 door Famous Players Lasky Corporation (het latere "Paramount Pictures") voor de verfilming van de geluidloze film "The Air Mail".
Onze dag zit er bijna op en we moeten nog helemaal tot Las Vegas rijden. We hebben nog 127mls (205km) voor de boeg dus we weten wat gedaan. Maar als we dit plaatje zien, kunnen we niet snel genoeg hier vertrekken. Nog maar goed dat we geen verdachte geluidjes gehoord hebben of dat ik dit plaatje niet eerder ontdekt hebt, want anders waren we al lang ribbedebie...
En als we bij valavond bijna Las Vegas bereiken, slaag ik er in om een hele mooie foto van een ondergaande zon te nemen via de zijspiegel van de auto...ik word misschien ooit nog wel eens "topfotograaf"...!!!
En nu zijn we moe, maar heel voldaan over alles wat we vandaag weer hebben mogen meemaken. Het enigste dat we nog doen als we in het hotel toekomen is uit eten gaan en een duikje nemen in dit mooie zwembad. Zeteltjes in het water, mooie vissen vóór onze ogen en een lekkere cocktail...wat wil een mens nog meer...
En dan is het bedtijd...maar niet getreurd...we blijven hier 2 nachtjes logeren voor we weer verder gaan. Niki heeft toch wel een zeer spectaculaire verjaardag gehad als je het mij vraagt hoor !
Eerst en vooral wil ik mijn ventje vandaag een hele dikke proficiat wensen met zijn verjaardag ! We hebben die wel al gevierd met taart en een kaartje (zie blogje van 29/3), maar ik kan het niet nalaten om het toch nog effe te vermelden ! Lieve schat, we gaan er vandaag een geweldige dag van maken...ik hou van jou !!
Voilà...onze 2de dag in Death Valley en nu gaan we er eens tegoei aan beginnen. We moeten helemaal terug naar de ingang van het park rijden. We zijn nog maar net vertrokken en daar zien we toch wel dat er een vliegtuigje "gecrasht" is zeker !!! We stoppen er natuurlijk bij...hij ligt vlak naast de weg...maar bij nader toezien valt het ons op dat dit vliegtuigje er al héél lang ligt. Niks aan de hand dus...
Als we eens goed rondkijken zien we meteen ook de reden waarom die hier gecrast is...de dametjes van plezier hebben hier hun onderkomen en waarschijnlijk heeft die piloot dat vanuit zijn cockpit gezien. En zoals dat spreekwoord het zegt...als de nood het hoogst is, is de redding nabij...hahaha !!!
Genoeg gezeverd nu...we rijden Death Valley in en onze eerste halte in deze imens grote vlakte, waar je één enkel huis aantreft "Scotty's Castle". Een heel mooi gebouw (kasteel ?) midden in de woestijn. Dit kasteeltje in Moorse stijl werd in 1922 gebouwd door Albert Johnson voor $2,4 miljoen. De vriend van Johnson - "Death Valley Scotty" - woonde er tot aan zijn dood in 1954. Deze merkwaardige figuur "Scotty" deed iedereen geloven dat zijn hele vermogen in een geheime goudmijn - onder het kasteeltje - lag. In feite was die mijn van Albert Johnson want het was hij die betaalde voor alle onderhoud en rekeningen van Scotty. Het kasteeltje werd echter nooit Scotty's eigendom. Meer uitleg ? http://nl.wikipedia.org/wiki/Scotty's_Castle.
Vermits we heel wat op ons programma staan hebben vandaag gaan we niet binnen in het kasteeltje, maar ik neem jullie wel graag even mee op een kleine tour rondom.
In dit kasteeltje hebben verschillende beroemdheden gelogeerd zoals bv. President E. Hoover, Bettie Davies en andere toenmalige filmsterren. Een wel zeer merkwaardig iets in dit kasteeltje is de muziekkamer waar het orgel bespeeld wordt dat werkt op de waterdruk van de bron. En tot op de dag van vandaag worden er regelmatig concerten georganiseerd waarbij de bezoekers zich opkleden in de stijl.
Voilà...gezien ! Nu gaan we op zoek naar de "Mesquite Flat Sand Dunes" want behalve vele rotsen heeft Death Valley ook nog heuse duinen (http://www.nps.gov/deva/naturescience/sand-dunes.htm). Die duiken dan plots op in het midden van een landschap dat je meer aan de maan doet denken dan aan duinen. Er wordt ook gezegd dat deze duinen "lopen" omdat het zand soms meters ver door de wind verplaatst wordt.
Een beetje verder dan de duinen komen we aan "Burned Wagons Point". Op dit punt zijn in 1849 een grote groep mijnwerkers en goudzoekers gestrand. Zij wilden met z'n allen naar de mijnen van Centraal Californië en zochten - door Death Valley - een kortere route om er te geraken. Maar aangezien zij hier kwamen vast te zitten, waren ze verplicht om hun wagons in vuur te steken en een aantal van hun runderen te slachten, op te eten en de rest van het vlees te drogen alleen maar om te kunnen overleven hier in Death Valley. Met de rest van hun runderen én te voet hebben ze dan toch uiteindelijk Californië bereikt.
De "Mosaic Canyon" (http://www.americansouthwest.net/california/death_valley/mosaic_canyon.html) is de volgende plek die we gaan zoeken. Jullie hebben het nu al wel door dat wij graag gaan wandelen en dat geen enkele canyon ons afschrikt, dus gaan we ook hier op ontdekkingstocht. Soms hebben we een beetje het gevoel dat we "Columbus" of "Jacques Cousteau" zijn, die de ene ontdekking na de andere waarnemen. Alleen gaan wij het niet écht ontdekken, maar staat alles netjes aangeven.
We bereiken de canyon...
en gaan op pad...
Maar van het vele klimmen en dalen is mijn ventje zo moe geworden dat hij even een kleine pauze inlast. En ik maak daar dan weer gebruik (misbruik ?) van om foto's te maken.
Wat kan zo'n "hazenslaapje" blijkbaar toch deugd doen ! Dominique is helemaal uitgerust en weet met zijn energie geen blijf meer. Hij loopt voor mij uit en "springt" letterlijk over de rotsen !!!
Ik denk dat ik ook maar eens een pauze moet inlassen. Ik ga me hier eens op de ene of de ander hoge rots zetten om een beetje te mediteren. Misschien dat ik ook wat extra energie krijg ? Als dat niet het geval zal zijn, dan zal het in iedere geval (hopelijk) toch wel een kleurtje opleveren...
Ik ben nu al meer dan 3 jaar aan 't "bloggen" en dit is me nog nooit overkomen. We hebben zoveel foto's die we jullie willen laten zien dat ik niet alle foto's van één dag in één verhaal gezet krijg. Vanaf dit punt gaan we op zoek naar het diepste punt in Death Valley..."Badwater Point". Gaan jullie mee ?
Vannacht hebben we goed geslapen en na het onbijt vertrekken we - fris en monter - richting Mammoth Lakes. Het is een toeristische trekpleister met voor elk wat wils. Tijdens de zomermaanden kan je hier heerlijk wandelen (of vissen), bootje roeien, fietsen, begeleide wandelingen te paard doen. Meer info vindt je uiteraard op http://www.ci.mammoth-lakes.ca.us/. Bij de ingang van het park hoort een foto natuurlijk.
We zitten nog steeds in het winterseizoen en dan zijn deze Mammoth Lakes een uitverkozen plek om te skiën. Wij zijn uiteraard NIET voor de sneeuw naar hier gekomen en ons ski-gerief hebben we al netjes opgeborgen, maar deze meneer denkt er duidelijk anders over. Zijn "aanhangwagentje" - waar normaal gesproken zijn kid(s) zouden moeten inzitten - doet in dit geval dienst om reservemateriaal mee te sleuren. Ik ben al héél blij dat er geen kind inzit als ik zie tegen welke vaart hij de berg af geskied komt.
We willen wel eens proberen te meten hoe dik dit witte tapijtje hier eigenlijk nog wel is, maar dan komen we voorbij een muur van sneeuw die zo hoog is als dat Niki groot is (en dat kan al wel tellen !)
En wat ik al lang in gedachten heb - om nog eens te doen zoals we dat vroeger deden - is "een engeltje in de sneeuw maken". Dus zogezegd zo gedaan...een hele grote "Engel" hier in de sneeuw...
We wandelen weer verder en steeds maar hoger en hoger de bergen in. Het zonnetje schijnt volop, het is helemaal niet koud en de lucht is letterlijk "hemelsblauw" met hier en daar een ietsiepitsie klein wolkje
En dan komen we eindelijk aan het grote meer. Het is helemaal bevroren en daarom kunnen we er gewoon overwandelen. Veel wandelaars zijn er hier nog niet geweest - we zien slechts één spoor voetstappen - maar wij verkiezen om gewoon een paar foto's te maken en daarna terug bergafwaarts naar de auto te wandelen.
Bij het bankje vlak aan het meer wil ik toch wel eerst effe uitrusten en van het zonnetje genieten. Het was een klim van ongeveer 3 kwartier flink doorstappen en we moeten ook nog helemaal terug hé. Wat een héérlijk plekje hier...ik zou hier gerust een paar uurtjes kunnen blijven zitten.
Toen we vanmorgen in het visitorscenter navraag deden over hoe ver Kings Canyon hier vandaan ligt, kregen we te horen dat we een omweg zouden moeten maken van maar liefst 8u rijden. De weg - een bergpas - die we zouden moeten nemen is nog gesloten is voor het winterseizoen. Zo ver omrijden gaan we écht niet doen...het stuurt al onze plannen voor de volgende dagen in de war. We besluiten dan maar de route een beetje aan te passen en verder te rijden naar het stadje Beatty (Nevada). Alleen is het een beetje koffiedik kijken welke richting we precies opmoeten want Niki weet het precies niet meer...
Om Beatty te bereiken moeten we vandaag al een stukje door Death Valley rijden. De totale afstand van Mammoth Lakes tot Beatty is 191mls(307,5km) waarvan 75mls (120km) dwars door Death Valley. Zodra we de afslag nemen om de woestijn in te rijden veranderd het landschap op spectaculaire manier. Een 2-tal uurtjes geleden zaten we nog in de sneeuw en nu rijden we temidden van de woestijn die bezaait is met "Joshua Tree's" en da's niet meer of minder dan wat we in België "Yucca's" noemen.
Ik - die mij altijd al voorstelde dat een woestijn enkel en alleen zand en duinen is - moet hier vaststellen dat deze woestijn er eentje is van rotsen en keien. We willen wel eens ervaren hoe een woestijn aanvoelt en daarom parkeren we de auto en gaan we een wandelingetje maken...effe de benen strekken en van de gelegenheid gebruik maken om van chauffeur te wisselen. Het is ontzettend warm maar gelukkig waait er een windje die de temperatuur dragelijk maakt. Als Niki een foto wil maken van mij bij de cactussen, steekt de wind opnieuw op en die zorgt er voor dat mijn kapsel assortie met de cactussen wordt.
Na de "foto-shoot" zetten we de lange weg van 75mls (120km) op een "dirt road" (een aardeweg) in. Dit wordt een lange rit, want er zijn hier geen hotels, geen benzine stations, geen tegenliggers te zien zover we kunnen kijken. De vergezichten zijn spectaculair, maar wij voelen ons momenteel "alleen op de wereld" !
Maar ze hebben hier wel degelijk zand en duinen. Ik ga dus écht wel te zien krijgen wat ik me bij een échte woestijn voorstel en dus gaan we op zoek naar die "Eureka Dunes" die zich blijkbaar temidden van rotsen en bergen bevinden (http://en.wikipedia.org/wiki/Eureka_Valley_Sand_Dunes). En onze auto...wel...die zou écht wel eens een wasbeurt kunnen gebruiken. Je kan je naam zo in het stof schrijven...
Onze rit gaat verder en we passeren we een verlaten mijn. Ik kan me echt niet voorstellen dat er hier vroeger mensen kwamen werken. Hier is absoluut niks te zien en niks te doen, kilometers ver in de omtrek niet. Naar wat waren ze hier op zoek ? Wie waren deze mensen ? Goudzoekers misschien ?
Als we bijna het park uitrijden komen we voorbij deze "Ubehebe" krater. Dat is een naam die de Timbisha Indianen hem gegeven hebben. Het betekend zoveel als "grote mand in de rots" en je moet de naam uitspreken als "YOU-BEE-HEE-BEE". De ouderdom van deze krater wordt geschat tussen 2000 en 7000 jaar geschat, hij is één kilometer breed en 150 tot 237 meter diep. Meer tekst en uitleg vindt je op : http://en.wikipedia.org/wiki/Ubehebe_Crater
Bij het buitenrijden van het park profiteren we nog gauw om een foto te maken om jullie te laten zien dat we ons inderdaad in Death Valley bevinden. Als we morgen hier terug binnenrijden staat de zon al te hoog en is het waarschijnlijk té warm en té helder om een mooie foto te maken.
En nu op naar het hotel voor een welverdiende nachtrust. Morgen komt het volgende verhaal...slaapwel ! Ingrid
Onze 1ste uitstap van deze nieuwe zomer beginnen we met een ritje naar Wendover want vandaag gaan we naar een concert van de "Fab 4" (http://www.thefabfour.com/), een tribute band van de legendarische "Beatles". Heel erg in't geniep (want normaal gesproken mag het helemaal niet...) hebben we tóch een aantal foto's kunnen maken, maar deze eerste plukte ik van het internet...ze lijken precies de "échte Beatles" !
Als de band het alomgekende "Help" begint te spelen, staat de ganse zaal recht en zingt luidkeels mee.
"A Hard Day's Night", "Yesterday", "Here Comes The Sun", "Can't Buy Me Love" en "Hey Jude" zijn een aantal titels die ze ten gehore brengen, en ze brengen één voor één de nodige herinneringen terug.
Na de pauze is het de beurt aan hun latere periode met liedjes zoals "Sergant Pepper" en "Yellow Submarine" maar ook "Imagine" gezongen door John Lennon ontbreekt niet in het repertoir.
Zoals ik in het begin van mijn verhaal al zei, zijn we naar Wendover getrokken waar we verblijven in hotel/casino "Nugget" (http://www.wendovernugget.com/). Natuurlijk moet er na zo'n concert altijd uitgebreid "na gebabbeld" worden en dat doen we vanavond in gezelschap van de Skandinavische landsvertegenwoordigers...vlnr. Oystein & Inger-Lise (Noorwegen), Marianne & Michael (Denemarken) en wij.
Als we allemaal ons zegje gedaan hebben, begeven we ons richting casino. We zijn hier in het "Las Vegas" van Utah en we kunnen hier niet vertrekken zonder dat we het nodige gokje gedaan hebben. Veel gewonnen hebben we wel niet, maar we hebben gelukkig ook niks verloren.
Als uiteindelijk het klokje 12u aangeeft, is het tijd geworden om ons bed te gaan opzoeken. Morgen beginnen we aan een rondreis van ongeveer een 10-tal dagen en dan willen we toch wel een béétje uitgeslapen zijn.
Na een nachtrust van 7 uurtjes en een stevig ontbijt met spek en eieren vertrekt ons gezelschap terug naar huis en wij beginnen aan onze lange rit richting Bishop een stadje in Californië. We hebben 453 mls (729km) voor de boeg en willen niet teveel tijd verliezen want de GPS zegt dat we 8,5u zullen moeten rijden.
We zijn nog maar nét buiten Wendover en moeten al meteen halt houden. Er is niks gebeurd hoor...maak je niet ongerust, maar we komen hier voorbij een boom waar we een foto van willen maken. Jullie denken waarschijnlijk "waarom gaan ze nu een foto maken van een boom ?", wel bekijk hem maar eens
Je kan hier in Amerika allerlei gekke dingen zien en meemaken, maar een boom die helemaal volhangt met petten ??? Hoe verzinnen ze het !? De boom heeft zelfs een naam gekregen : "The Idiot Tree"...hahaha ! Niki heeft er meteen ook maar een merkteken van zichzelf in nagelaten...een leeg bierblikje.
De weg loopt dwars door de woestijn en wordt zéér eentonig. Kilometers en kilometers aan één stuk zonder dat we ook maar iemand tegen komen of een huis tezien krijgen. Ik zit achter het stuur en hou de kilometerstand in de gaten. Stel je voor...22mls (35,5km) aan één stuk rechtdoor, geen tegenligger, niemand achter ons, geen huis, geen benzinestation, geen weilanden, geen beestjes, NIKS te zien en Niki...slaapt de slaap der zeven zaligheden. Da's voor mij wel héél vermoeiend hoor !
Op deze plaats moét ik even halt houden. Ik voel me precies zoals in de film "Cast Away" met Tom Hanks. En zie je die brievenbussen ? Er is nochtans geen huis te bespeuren. Of toch ? Daar helemaal in de verte ? Ik zou hier niet graag 's morgens mijne post moeten komen halen hoor...
Dan komen we voorbij "Tonopah" en dit keer is het Dominique die wil stoppen voor een foto. We zitten hier immers aan de ingang van de test range van Nucleaire bommen en missiles en dat is iets dat Niki enorm interesseerd. Voor de nieuwsgierigen heb ik deze website bij Wikipedia gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Tonopah_Test_Range Voor degenen die alleen maar foto's willen zien...
Dan rijden we eindelijk Californië binnen maar wat er hier gebeurd is wil ik eigelijk allemaal niet eens weten. De plaat is doorzeefd met kogelgaten ! Het kan niet anders...hier zijn échte cowboys aan't werk geweest... Misschien is er wel iemand gelynched ? Enfin...we zullen maar maken dat we in ons hotel in Bishop zijn...
Als we na het eten in onze kamer komen, zoeken we via het internet de juiste weg naar "Beatty" want daar gaat onze reis morgen naar toe. We willen er "Mammoth Lakes" en "Kings Canyon" bezoeken. Eenmaal ook onze kamer voor die volgende nacht vastligt, vallen we alle 2 als een blok in slaap.
En wat morgen brengt...dat zien we dan wel. Ingrid
Denk nu vooral niet dat er tussen mijn verhaal over de Utah Grizzlies en mijn volgend verhaal over de Nederlanders niks is gebeurd hé want niks is minder waar ! In die tussentijd heb ik nog maar eens een nieuwe hobby ontdekt. Samen met de Deense Marianne ga ik alle trukjes leren om een taart of cupcakes te decoreren. Het begint al goed want voor de 1ste les moet ik al forfait geven. We hebben een afspraak bij de Utah Grizzlies (zie mijn verhaal van 7 maart) en die kaartjes zijn al een hele tijd geleden gekocht. Om mijn verlet een beetje goed te maken moet ik thuis oefenen en dat lukt vrij goed (als zeg ik het zelf !)
Voor onze 2de les worden we verondersteld een échte taart te bakken die we in de les zullen afwerken. Marianne maakt er eentje met een vis (allez...dat zou het moeten voorstellen tenminste...)
en ik creeër bovenop mijn taart een cupcake. Kwestie van technieken te leren en te oefenen. Die technieken zijn nog niet perfect, maar voor een nog-maar-2de-les nu ook weer niet héél slecht.
Voor les nummer 3 moeten we cupcakes bakken en meenemen. Als de les voorbij is zijn we héél fier met het resultaat en Dominique is er blij mee want hij kan ze morgen meenemen naar kantoor. Ik lust er wel ééntje, maar niet allemaal want ik weiger mee te doen aan de doorsnee Amerikaanse normen qua gewicht !
En dan zijn we aangekomen bij de laatste van de 4 lessen. Nu mogen we onze eigen fantasie de vrije loop laten hoe we onze taart willen afwerken. Ik ben 2 dagen geleden pas aan mijn hand geopereerd en daarom heb ik in het weekend de bloemetjes voor de zijkant al gemaakt. Marianne heeft de taart gebakken en zij zal hem in de les verder afwerken. Voilà...bij deze ook eens een foto van ons "klasje"
En dan begint ze eraan. Oefening 1 van vanavond is niks minder dan te leren schrijven met "buttercream" of "crème-au-beurre" en dat lukt haar vrij aardig !
Van het schrijven gaat het over naar het maken van roosjes want als we onze taart willen afwerken moet er wel nog iets meer opkomen dan alleen maar mijn bloemetjes langs de boord.
Na ongeveer een uurtje niks anders doen dan alleen maar oefenen is het tijd geworden om aan het echte werk te beginnen. En voilà...de taart is helemaal klaar !!! Wat heeft ze dat goed gedaan !
Wat jullie nog niet weten is dat we die taart speciaal gemaakt hebben voor Niki's verjaardag. De dag na onze laatste les is het voor Dominique immers zijn laatste werkdag. Morgen vertrekken we voor onze 1ste "zomer-uitstap" van 't jaar. En omdat we die lekkere taart niet verloren willen zien gaan, besluiten we hem naar kantoor te brengen waar we de mensen van de EPAF landen uitnodigen om een stukje te komen proeven. Alle eer is aan ons "feestvarkentje" van vandaag om de taart aan te snijden...zie hem eens STRALEN !
Dat we in goed gezelschap zitten hier heb ik al meerdere keren verteld. Maar dat het zelfs op kantoor goed verblijven is, dat wisten jullie nog niet hé...ziehier hét bewijs !
Niet alleen zijn Marianne en ik beste vriendinnen, ook onze mannen schieten heel goed op met mekaar. En ook al is Michael een aantal graden hoger geplaatst dan Dominique, hij is ook een goeie vriend geworden. Die twee zijn altijd wel in voor een grapje en met z'n 4-tjes maken we dan ook veel plezier.
Bij een verjaardag hoort natuurlijk ook een kaartje en dan kan ik toch zéker mijn eigenste ventje niet vergeten hé...Lieve schat, van harte proficiat met je verjaardag ! Ik hou van jou...Je "Princess".
Alweer een verhaal rijker, alweer iets nieuws geleerd. Het is écht waar, je bent nooit te oud om te leren of om nieuwe ervaringen op te doen. Lees mijn verhalen maar eens opnieuw...je zal wel zien dat ik gelijk heb !
Onze vrienden Theo & José moeten onverwacht terug naar Nederland verhuizen. Dat waren ze sowieso al van plan in juli, maar nu moet de hele verhuis plots hals over kop geregeld en georganiseerd worden. Maar het zijn onze vrienden en dan helpen we natuurlijk mee. Omdat we met z'n allen - ttz. Niki en ik samen met het Nederlandse team - de hele boel een beetje mee-organiseren zijn we na een dagje hard werken allemaal samen lekker uit eten geweest in het Japanse restaurant "Tepanyaki". Op een rijtje zitten hier Niki, Theo, Wouter, ik, José en Lia. Wat een gezellige avond is dat geworden !
De kok van dienst haalt het ene trukje na het andere "uit de kast". Hij gooit en zwiert en goocheld met het eten dat het een lieve lust is én met messen die vlijmscherp zijn...jeetje...dat hij maar goed oppast voor zijn vingers of seffens liggen die ook nog bij op de bakplaat ! Die koks hier zijn échte kunstenaars.
Bij het bakken van al dat lekkers houdt de kok een paar stukjes scampi apart en zodra iedereen zijn/haar eten op het bord heeft gaat hij een beetje "de clown uithangen". Eén voor één moeten we onze mond openhouden en gaat "meneer" er een stukje scampi ingooien...Zodra het mijn beurt is wil Dominique daar een foto van en daar gaan we...onder toeziend oog van het hele gezelschap !
Nee hoor...MIS ! Niet mijn fout natuurlijk !!! Die kok kan niet goed mikken. Maar let maar eens op waar hij het wél gooit dan...En plezier dat de anderen hebben !!!
Zoals ik al zei...het was een heel gezellige avond in goed gezelschap !
Een paar dagen later - de avond vóór hun vertrek - komen Theo & José nog een laatste keer bij ons gezellig eten. De 2 mannen hebben al lang iets op hun nog-te-eten-verlanglijstje staan. Ze willen persé dat ik mosselen met frieten klaarmaak voor hen ! Natuurlijk draai ik daar mijn hand niet voor om, maar voor mijzelf en José wordt het kip met champions en spekjes in een roomsausje (met frietjes natuurlijk !).
Theo geniet met volle teugen en dat zie je meteen. Maar Theo zou Theo niet zijn als hij als hij niet één of ander grapje zou bedenken. De mosselen smaken hem zóóó goed dat hij blijkbaar niet genoeg heeft met zijn eigen volle bord...hij gaat ook nog gauw mosselen "pikken" bij Niki zodra die effe de keuken ingaat. En ik zou ik niet zijn als ik dát tafereel niet snel op de gevoelige plaat wil vastleggen...Foei jij...geniepigaard !!!
Bij mosselen hoor je - zoals de échte Belgen, ook al ben je een Nederlander - een Leffe te drinken. En zelfs dát is Belgisch. De 2 goeie vrienden proosten op een fijne tijd die we hier samen gehad hebben en we maken meteen een afspraak om mekaar op te zoeken zodra wij weer in België wonen of bij ons volgend bezoek.
Wat we steevast doen als we vrienden Internationals op bezoek krijgen is een foto maken. En ook vanavond mag die foto niet ontbreken. We willen immers van ook van al onze vrienden hier een foto boekje te maken. Dus zo gezegd zo gedaan, maar het heeft heel wat aarde aan de dijk gebracht voor de foto precies was zoals wij hem wilde hebben. De ene was te donker, de andere te ver of bewogen of iemand had zijn/ogen dicht. Maar het uiteindelijk resultaat is goed en dát was de hoofdzaak.
Lieve José & Theo, wat was het fijn jullie hier tot onze vrienden te kunnen rekenen. Met weemoed in het hart moeten we hier nu afscheid nemen en dat valt niet mee. We hopen dat het jullie bijzonder goed zal gaan daar in Nederland. Wat gaan we die New Years Party missen...maar vooral...wat gaan we jullie missen !
Het ski-seizoen is bijna ten einde gelopen en ik merk dat ik daar nog helemaal niks van vermeld heb. Bij deze wordt dit euvel rechtgezet. Waar we in de zomer altijd uitstapjes maken in de weekends, zijn de weekends in de winter voorbehouden voor het skieën. Niki en ik hebben deze sport leren kennen en nu maken we er gretig gebruik van om te genieten van wat kenners " de beste sneeuw ter wereld" durven te noemen. Vandaag is het één van onze laatste keren dat we nog kunnen gaan skiën en we hebben Mark (Nederland) gevraagd of hij voor een keertje zijn fototoestel mee wil nemen. Zo gezegd zo gedaan en op onderstaande foto zie je meteen wáár we precies skieën. Niki gaat helemaal tot "N" (Needles) terwijl ik het voorlopig hou op Little Cat (L).
En daar gaan we dan... de ski-lift brengt ons naar "hogere sferen". Voor het geval je je afvraagd waarom die tekst door de foto's zitten...wel...deze foto (en de volgende) is gemaakt door de fotograaf van Snowbasin.
Netjes achter mekaar komen we van de berg geskied, maar geloof me...da's alleen maar voor de foto hoor ! Want eens de fotograaf verdwenen is skiet Dominique met zo'n rotvaart langs mij voorbij dat het me verwonderd dat ik hem heelhuids beneden aan de lift zie staan wachten.
Namiddag is het warm genoeg om zonder jas te skiën. We trekken samen met de groep Nederlanders naar "Beckers"(B). Da's de eerstvolgende hogere halte en voor mij toch wel al een hele onderneming. Gelukkig kan ik rekenen op de aanwezigheid van mijn vriend en leraar Wouter die mij onder zijn vleugels genomen heeft. En natuurlijk hoort ook hier een foto bij. Je ziet vlnr. Mark, Wouter, Lia (vrouw van Wouter) Dominique en ik.
Dominique houdt het voor een keertje rustig en skiet alvast vooruit. Mark zorgt voor een heleboel mooie foto's van ons (hartstikke bedankt Mark !!!). Een blijvende herinnering aan onze 1ste échte ski-winter.
Halverwege wordt er effe halte gehouden voor een zoveelste foto. Wij samen op de latten op Beckers !
Ik geniet van deze nieuwe ervaring en de nieuwe omgeving. Ik ben blij dat al onze vrienden erbij zijn. Gedeelde vreugde is immers dubbele vreugde, nietwaar ? Als ik het ergste gedeelte achter de rug heb kan ik mijn vreugde niet meer op. Wat ben ik trots op mezelf want ik kom voor de 2de keer helemaal van Beckers !!! Dank je wel voor de begeleiding Wouter !
Aan het eind van zo'n prachtige dag als vandaag kan je er zeker van zijn dat er ook een mooie zonsondergang zal komen. Die willen we wel eens zien vanop één van de hoogste punten op Snowbasin en dat is "John Paul". Van hieruit vertrokken de skiërs tijdens de Olympische Winterspelen voor de "Men's Downhill". Volgens mij gevaarlijk hoog en gevaarlijk steil de diepe in hoor...hier ben ik duidelijk nog niét aan toe.
De volgende foto is op dezelfde plek genomen, uitkijkend op de andere kant. In de diepte zie je "John Paul's Lodge" liggen en zoals je ziet gaat het met een andere lift nog hoger naar "Men's Downhill".
Al gauw krijgen we van de lift-wachter te horen dat we ons terug naar beneden moeten begeven. Binnen een half uurtje stoppen ze de liften voor vandaag en als we ons niet haasten kunnen we tevoet terug naar beneden lopen (misschien kunnen we wel blijven slapen ?). We zijn gelukkig nog net op tijd voor de lift ! De uitzichten die je van hieruit hebt zijn A-DEM-BE-NE-MEND mooi en ver !
Gezeten in één van de liftjes wordt het helemaal stil, maar ook bitterkoud omdat de zon achter de berg verdwenen is en het enigste dat je nu nog hoort is soms hier en daar een vogel.
Maar plots horen we mensen praten en als we de zaak eens heel goed bekijken merken we dat ze nét onder ons door geskiet komen. Die zullen zich wél mogen gaan haasten want het begint donker te worden...seffens weten ze de weg niet meer en verdwalen ze en er zijn toch wel kleine kinderen bij zoals je kan zien.
Terug op begane grond en bij de auto aangekomen merken we ook dat we toch nog niet de laatsten zijn. Deze mama met haar baby op de rug komt nét terug van een wandelingetje "snowshoeing" (sneeuwschoenen)
En dit heerschap is al helemaal niet gehaast om thuis te zijn. Hij doet wat ze hier noemen aan "tailgaten". Da's hetzelfde als "zet-je-koffer-maar-open-en-picknick-maar-in-je-auto". Maar heb je die auto al eens goed bekeken ? Volgens mij is deze roestbak toch écht wel aan vervanging toe hoor !
We zijn aan het eind van een wondermooie dag gekomen, maar ook aan het eind van dit verhaal. Binnenkort vertrekken we voor onze 1ste uitstap van de nieuwe "zomer". Dat betekend dat de winter en het ski-seizoen definitief voorbij zullen zijn. Tenminste...tot Thanksgiving, want dan begint het ski-seizoen opnieuw.
Ik heb dit seizoen nog helemaal geen verhaal geschreven over de winter. Niet te geloven wát een kwakkel winter hebben we dit jaar toch wel gehad !!! Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat onze Nederlandse vriendin Anja bij hoog en bij laag beweerde : "Van één ding kan je hier altijd écht wel zeker zijn...en dat is dat we ALTIJD een witte Kerst zullen hebben". Mooi niet hoor Anja ! De weergoden zijn ons dit jaar niet echt goed gezind. In de bergen ligt wel volop sneeuw, maar hier bij ons in het dal kan het weer op 2 dagen tijd verschrikkelijk hard én snel omslaan. Zo was gisteren nog
en vandaag is het plots heel erg hard beginnen sneeuwen. Niet zomaar een buitje 's nachts, maar dit keer onverwacht in de late namiddag. Op een paar uur tijd worden we bedolven onder een sneeuwtapijt.
Als Dominique thuiskomt van "de noeste arbeid" wacht er hem meteen een andere taak. Hij mag zijn snowblower nog eens aan de gang gooien en blij als een kind (neen...niet écht !!!) gaat hij aan de slag. Hij zorgt ervoor dat de inrit sneeuwvrij is zodat de auto in de garage kan en daarna moet ook het voetpad er nog aan geloven. Stel je voor dat je dat niet doet en iemand valt en breekt bijvoorbeeld zijn/haar been. Dan is dat wél onze verantwoordelijkheid en zijn wij diegenen die opdraaien voor de eventuele kosten, want daar wordt hier niet mee gelachen. Ze slepen je meteen voor't gerecht ! Maar het is heerlijk buiten, het zonnetje schijnt, het is helemaal niet koud en dat maakt het allemaal aangenamer voor Niki.
Ik ben natuurlijk wel héél blij met de sneeuw, maar mijn pret is van korte duur. Amper één dag later zien we die dikke witte laag alweer verdwijnen, letterlijk als sneeuw voor de zon. Het is een trieste aanblik als ik 2 dagen later deze onderstaande foto maak...daar gaat de sneeuw...en hij komt wellicht niet snel meer terug. Geef mij dan toch maar die sneeuw met het zonnetje erbij hoor !
En zo is het de ganse winter door gegaan. Van oktober vorige jaar tot nu...de ene dag sneeuw, de andere dag is die weer verdwenen. En ook Kerstmis is geen witte Kerst geweest. Althans...dat is wat men ons verteld heeft want wijzelf zaten op dat moment in België hé.
Omdat het ons een tijdje geleden zozeer aangestaan heeft, gaan we vandaag nog eens terug naar een ijshockey wedstrijd van de Utah Grizzlies en dat doen we in gezelschap van een aantal geïnteresseerde Internationals die ik voor de gelegenheid eens allemaal één voor één zal opnoemen... Op de laatste rij zie je Wouter, Lia, ik, Niki, Matthias (met daarachter Elli & Kids), Heidi en Philippe. Op de eerste rij zitten Christos en zijn papa Nasos, Inger-Lise, Oystein, José en Mark. Fotograaf van dienst...onze Theo natuurlijk !
En zoals dat hoort hier in de States, moet alles "in't groot". De Grizzlie beer is hun mascotte en wat doe je dan... ? Dan zet je zo'n grote opblaasbare grizzlie op de plek waar de spelers hun intrede zullen doen.
De échte mascotte "Grizzbie" - diegene die de mensen moet "entertainen" en die moet zorgen dat er "ambiance" in de keet geschopt wordt - dié bevindt zich al lang tussen de supporters.
De spelers gaan eraan beginnen en meteen is het duidelijk dat het vandaag een super-spannende wedstrijd zal worden tussen de Utah Grizzlies en de Ontario Reigns. De ene wil hier niet onderdoen voor de andere...ze willen uiteraard allebei winnen !
Met de regelmaat van de klok laaien de gemoederen bijzonder hoog op. Soms wordt het zo erg dat zelfs mensen zoals deze "popcorn-verkoper" bangelijk toekijken. Oeijejoei...wat gebeurd daar allemaal ???
Inderdaad...er breekt een heuse vechtpartij los en dat net onder het toeziend oog van ons allemaal. Er wordt geschreeuwd, gevochten, geduwd en zelfs met de sticks geslaan. En de scheidsrechters ? Wel...ze staan erbij en ze kijken ernaar. En niemand die het lef heeft om zich tussen die ruziënde mannen te mengen...
De ijsjesverkoper daarentegen...die kan het allemaal geen basrt schelen...hij gaat gewoon verder met de verkoop van zijn "geschaafd ijs met een lekker blauw of rood kleurtje en smaakje" !
Nadat de ruzie is bijgelegd en iedereen "terug vriendjes" is geworden komt er een strafschop (als je dat zo al kan noemen bij het ijshockey want ik weet niet hoe 'k het anders moet uitleggen...). De scheidsrechter gooit de puck tussen de 2 rivalen op de grond. Dat hij nu maar vlug maakt dat hij weg komt voor ze hem seffens met die stokken te lijf gaan !
Uiteraard moeten deze 2 spelers proberen om die puck zo snel mogelijk te bemachtigen en hem door spelen naar hun ploegmaats die met z'n allen op dit tafereel staan toekijken. Het duurt echter niet lang of ze vliegen mekaar weer in de haren, maar gelukkig kan de arbiter dit keer het gevecht in de kiem smoren.
Enfin...het heeft zo nog de hele avond verder gegaan tot de wedstrijd afgefloten wordt. Maar gelukkig hebben "wij" gewonnen. De eindstand is immers 2 tegen 1 voor de Utah Grizzlies !!!
José & Theo (onze fotograaf van dienst) zullen dit jaar terug naar Nederland verhuizen. Daarom wil ik hem via deze weg effe bedanken voor al die leuke foto's die hij - bij verschillende gelegenheden - genomen heeft. Bedankt Theo voor al die mooie, onvergetelijke momentopnames !!!
Net zoals ik dat in augustus vorig jaar al deed voor schoonzoon Rob, wil ik vandaag schoondochter Antje eens deftig in de bloemetjes zetten. Antje, we zijn blij jou in onze familie te hebben en dat wil ik je op deze manier eens duidelijk maken. We wensen je van harte proficiat met je verjaardag en daarom dit kaartje
In gedachten vieren we met jullie mee en zullen we straks het glas heffen op jou gezondheid. We hopen dat je een hele fijne dag hebt, maar meer nog hopen we dat jij en Jo dit jaar in augustus samen met Joni, Rob en Lien naar hier zullen komen. Geloof me, een kans als deze doet zich niet alle dagen voor.
Ik had voor onze kleindochter Lien ook een Valentijnkaartje gemaakt. Ik wil haar toch heel erg graag laten weten hoeveel wij wel van haar houden. Dit is het bewuste kaartje
Lien zou Lien niet zijn als ze daar niet een antwoord op heeft. Net zoals haar Oma Nana dat doet is ook zij aan het kaartjes-knutselen geraakt. Ikke natuurlijk hééééél fier daarover ! Ze maakte voor ons 2 kaartjes. Dit eerste voor haar Oma Nana (hartjes natuurlijk !), het andere (met de stoere strepen) voor haar Opa Niki.
Haar kaartjes werden voorzien van de nodige teksten, daarna gepost en dan was het afwachten tot wij zouden reageren dat we ze ontvangen hadden. Dat is vandaag gebeurd en nu wil ik er hier mee "stoefen".
Lieve Lien, héél erg bedankt voor je mooie kaartjes ! Oma Nana & Opa Niki zijn er geweldig blij mee. Als jullie in augustus hier zijn, heb ik met de dames afgesproken dat we - speciaal voor jou - een extra les gaan hebben zodat jij met ons allemaal kan mee knutselen. Wat zal dat leuk worden !!!
Lieve schat, wij houden héél erg veel van jou ! Oma Nana & Opa Niki
In mijn verhaal van 18/12/2010 heb ik jullie al verteld dat we met onze groep Internationals naar de Elks (soort herten) zijn gaan kijken. Dat die beesten iedere winter weer uit de bergen naar dit dal komen is een fenomeen dat Niki en ik ieder jaar eens willen zien. Omdat er ook ieder jaar "nieuwe" mensen toekomen organiseren wij telkens deze uitstap. In totaal zijn we met 15 personen (9 volwassenen en 6 kids). Onze slee wordt vandaag getrokken door 2 BELGISCHE boerenpaarden (zoals die van het "Palmbier")
Het is vandaag berenkoud en net als we vertrekken met de slee begint het te sneeuwen. Omdat er nog andere mensen bij op de slee moeten, krijg ik - samen met de Italiaanse Veronica en haar broer Raphael - de eer vooraan bij de menner plaats te nemen op de bok. De kids heel fier natuurlijk !
Jammer voor de nieuwkomers, maar er zijn dit keer weinig elks in het dal. Ongeveer 150 tot 200 stuks zijn geteld en dat terwijl er tegen eind februari normaal gesproken zo'n 700 stuks hier rondlopen.
Omdat ik nu eenmaal een "ere-plaats" toegewezen gekregen heb, kan ik van hieruit een perfecte foto maken. Je ziet meteen aan de gezichten hoe koud het wel is en je ziet ook hoe hard het sneeuwt.
Maar eens we heel dicht bij de elks zijn, is de kou en de sneeuw vergeten en iedereen genieten we van de aanblik van deze beesten. Groot en statig loopt deze mannelijke elk ons voorbij op zoek naar voedsel.
Een beetje verderop heeft hij gevonden wat hij zocht. Het vrouwtje heeft hij wandelen gestuurd. Hij wil immers "op zijn gemak" kunnen eten en duld geen "pottenkijkers". We zullen hem dan maar rustig bezig laten zeker ? 'k Zou het niet op mijn geweten willen hebben dat hij ons zou aanvallen met dat scherpe gewei...
En ook van deze uitstap wordt op de valreep nog vlug een foto gemaakt van de ganse groep. De Italiaanse familie Silke, Francesco en hun kids Raphael, Federica en Veronica, Dominique en ik, De Nederlander Mark, het Duitse gezinnetje Claudia, Matthias en kleine Anna-Sophie en de Grieken Matina, Athanasios en kids Christos en Dimitrios, ze zijn er allemaal bij geweest en vonden het de moeite waard.
In de loop van dit jaar zullen 12 families terug naar huis gaan. Dat betekend dat er ook weer nieuw mensen gaan toekomen. En dat houdt in dat we hier waarschijnlijk nog eens zullen terugkomen.
Mark...nog snel een woordje van dank aan jou want zoals je kan zien heb ik een paar van jou foto's gebruikt. Zonder die zou mijn verslagje nooit geworden zijn wat het nu is dus...hartstikke bedankt kerel !
Zoals het goeie Amerikanen betreft (en ik reken ons tweetjes daar ook zo stilaan bij vermits we hier wonen), zijn we vanavond naar onze allereerste "Rodeo" geweest. We hebben via de basis vrijkaartjes gekregen en die kans laten we niet zomaar linksliggen. Vermits "The Airforce" hier voor iets tussenzit, wordt voor de aanvang van de rodeo, eerst even eer gebracht aan "The Armed Force". Ik dacht nog effe dat het mijn zoon Jo was die daar kwam binnenrijden met zijn tank, maar helaas...'t was jammer genoeg een ander tank-chauffeurke.
Zoals het in de "United States of America" bij iedere (en ik meen écht letterlijk bij IEDERE) kleine of grote gelegenheid aan toe gaat, begint deze rodeo ook met de Nationale hymne waarbij iedereen rechtstaat en al dan niet salueerd of de hand op de borst legt.
En dan gaan ze er eindelijk aan beginnen. De "cowboys" kruipen in die kleine hokjes op hun stier, binden één hand heel stevig vast en bereiden zichzelf mentaal helemaal voor op de wilde rit die hen te wachten staat. Intussen zijn anderen bezig met het dier zo erg te jennen dat hij er woest van wordt. En als dan eindelijk die deur opengaat, breekt de hel los. Het gaat er voor de cowboys om zolang mogelijk op de stier te blijven zitten want wie dit het langst volhoud, wint. Maar de stier gaat zo erg tekeer dat de "ruiter" er in de korste tijd vanaf gekieperd wordt. Eigen schuld, dikke bult...hij moet dat beest ook maar niet zo treiteren.
Dat deze sport enorm veel van het menselijk lichaam én de stier vergt is wel duidelijk. De mannen worden zo erg heen en weer geslingerd dat het heel moeilijk is om goeie foto's te maken. Kijk maar
In het midden van de arena staat een rode ton en in die ton zit een clown. Er zijn ook steeds minimum 2 Sheriff's in de arena. Zowel de Sheriff's, de ton als de clown dienen om een op-hol-geslagen stier af te leiden, maar zodra de stier nog maar in de richting van de ton kijkt, duikt de clown al weg...wat een watje !
Na het berijden van woeste stieren komen de échte cowboys aan de beurt. En met échte cowboys bedoel ik dan hen die met de lasso's tewerk gaan (je weet wel, zoals in de film...). De jonge stieren worden losgelaten, de cowboys zetten de achtervolging in, werpen hun lasso over de horens van de stieren, trekken de lasso's aan, springen van hun paarden en proberen zo snel mogelijk de 4 poten van het beest samen te binden.
Daarna komen de "wilde paarden" aan de beurt. Ttz. wat vroeger misschien wilden paarden waren zijn nu gewone paarden (alleen hengsten). Wát ze precies doen om de paarden en/of stieren zo wild te maken weet ik wel, maar kan ik hier moeilijk gaan uitleggen omdat ik anders te ver in detail zou moeten gaan en da's niks voor op dit blog. En de ruiters ? Die vliegen - nét zoals bij de stieren - één voor één van die arme beesten af.
En als allerlaatste "attractie" komen ook de kinderen aan de beurt. Ze moeten immers als van kleins af aan goed opgeleid worden om de échte cowboys te worden hé ?! Wat dacht je van een ritje op een schaap ? Ja hoor...ik meen het ! Die kleine kindertjes worden - ipv. op een stier te rijden zoals hun papa's - op schapen gezet en de arena ingestuurd tot groot jolijt van de toeschouwers. Het is inderdaad wel eens leuk om te zien, maar als je er begint over na te denken, is het plezante er rap vanaf.
Het was me het avondje wel en we zijn blij dat we dat ook al weer eens meegemaakt hebben, maar als dit geen kinder- en dieren mishandeling is, dan weet ik het ook niet meer. Ik denk dat ze blij mogen zijn dat GAIA hier niet bestaat ! 't Zou anders allemaal niet waar zijn vrees ik ! Maar het is één van de zovele Amerikaanse tradities en die moeten in ere gehouden worden zeker ? Alhoewel...ook koste wat het kost ?
...niet in Rio de Janeiro maar hier bij ons in (wat dat betreft toch wel zeer conservatieve) Utah. Claudia en Matthias - de "nieuwe" Duitse mensen die vorig jaar Paul & Manuela hebben vervangen - zijn door hun voorgangers zéér goed geïnformeerd wat het "Carnaval-feestje" betreft. Meteen houden zij de jarenlange traditie van carnaval vieren hoog en sturen deze uitnodiging rond (die we met z'n allen gretig aannemen !).
Meteen is duidelijk dat dit hele gebeuren "au serieus" moet worden genomen, want iedereen MOET verplicht verkleed zijn, anders kom je er NIET in ! Dit zijn gastvrouw en -heer, Claudia & Matthias.
Een verkleedpartijtje is voor Dominique en mezelf absoluut géén probleem. Vandaag is Niki "Mr. Spock" uit de TV-serie "Startrek" en ik vertolk vanavond het imago van een "schone" piratenvrouw.
Als het lied "An die Nordsee Kuste" weerklinkt, bekijkt iedereen ons met een blik van "gaan jullie er nu wel of niet nog aan beginnen ?". Ze herinneren zich nog héél goed dat we op ons Oktoberfest ook al bij dit lied meteen tegen de grond gingen en een nieuwe "rage" veroorzaakten...vandaag doen we dat natuurlijk weer !
Mannen zijn mannen en zullen dat ook altijd blijven. Ik bedoel hiermee dat "competitie" nooit ver weg is, zelfs niet op een feestje. In het drink-zo-snel-mogelijk-je-blikje-bier-uit-spelletje nemen ze het tegen mekaar op.
De hele bende samen op de foto krijgen is geen sinecure...geloof me. Maar tóch is het gelukt. En met bewijs van een gezellige avond groet ik jullie met "ALAAF...ALAAF... LAYTON...ALAAF !!!"
Valentijntjesdag...Lievekesdag ! Dat is ten huize van Dominique en Ingrid niet anders en dus moet dat uiteraard gevierd worden. Marianne (Denemarken) en ik hebben afgesproken dat we samen koekjes gaan bakken én een doosje zullen maken om die koekjes in te steken. Een paar dagen op voorhand beginnen we eraan want eerst moeten ze gebakken worden, daarna komt het glazuur erop en daarna moeten ze nog afgewerkt worden. Om het gemakkelijk te houden begin ik hier maar direkt met fase 3...de afwerking.
Ik heb nog niet zo veel ervaring met glazuurafwerking, maar het eindresultaat mag best gezien worden.
Ik had het recept - en het voorbeeld voor het doosje - gekregen van schoonzusje Christel. En natuurlijk moet dat dan ook wel eens uitgetest worden. En vermits we tóch iets nodig hebben om die koekjes in te steken, maken we het doosje er ook nog maar bij. 't Is écht wel mooi geworden...al zeg ik het zelf !
Ik ben benieuwd naar hun gezichten als Michael & Niki hun "Valentijn-kadootjes" krijgen. Omdat zowel Marianne als ik graag kaarten maken, doen we er ook nog deze bij. Ze mogen tevreden zijn, onze mannen !
De tekst op het Valentijn-kaartje heb ik er natuurlijk niet bijgezet hé. Die is alleen voor Niki bestemd. Jullie hoeven nu ook weer niet alles te weten en/of hier te lezen hé...haha !
...zijn 25 jaar getrouwd en wij zijn - zij het dit keer met een select groepje - uitgenodigd om deze speciale gebeurtenis met hen te vieren. Hier is het "zilveren" huwelijkspaar.
Kleindochter Danika heeft honger en heeft zich een plekje gezocht tussen de bierton en op de drankcooler. "Zo'n lekkere cupcake gaat er altijd wel in...vooral dan de frosting (de slagroom)" moet ze gedacht hebben...
Don wil zijn gezelschap graag een beetje bezig houden. En zoals bij onze jaarlijkse-21-juli-picknick heeft ook hij een spelletje bedacht. Hij heeft maar liefst 20 vragen bedacht die alles te maken hebben met het huwelijk en de verjaardagen daarvan. Meer specifiek heeft hij de tradities van verschillende landen opgezocht. Aan ons om te bepalen welke traditie in welk land thuis hoort (niet gemakkelijk hoor !).
Als je deze foto bekijkt zie je gewoon dat de spanning te snijden is...(hahaha !) want iedereen wil winnen.
Wij zijn nog maar net terug van een huwelijk en daarom zijn een aantal vragen voor mij nogal voor de hand liggend. En ere wie ere toekomt...IK win dit spelletje (bij de dames) ! Bij de heren is Theo de gelukkige. We krijgen beiden een ketting met een bekertje met daarop de vermelding "Bride" & "Groom".
De Italianen Francesco & Pietro hebben zich - samen met Niki - dicht bij de drankjes geïnstalleerd. Wat ze allemaal te vertellen hebben weet ik niet (en dat wil ik ook helemaal niet weten want het deugd meestal toch nergens voor !) maar het gaat er gezellig aan toe..."als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan" hé !
En dit gezellig mannen-onder-onsje deugd ook al niet...dat zie je zo aan de gezichten van François (België), Matthias (Duitsland), Luis (Portugal én met dochter Béatriz), Don (USA) en Niki.
Ik heb nog één foto die ik met jullie wil delen en dat is deze van Niki met zijn bazin Heidi...
Don & Stephanie, we wish you nothing but the best for the future. Thanks for the invitation and for being our friends ! We enjoyed it very much. We're gone miss you guys when we move back to Belgium, but it gives you the opportunity to come and visit us overthere sometime !
Vandaag zijn we "Line Dance" gaan doen. Je weet wel...al die netjes-ingestudeerde-danspasjes die je allemaal tegelijk doet en waarbij je allemaal netjes op een rij (of meerdere rijen) danst. En natuurlijk moet je voor die gelegenheid dé gepaste outfit aantrekken. Jeansbroek, geruit hemdje & bijpassende "cowboy-hoed"...het hoort er allemaal bij (voor sommigen onder ons toch...). Maar eerst een foto voor de les begint. Deze drie schoonheden op een rij zijn vlnr. Sonja (Duitsland), ik en Marianne (Denemarken).
Helaas is dansen niet voor iedereen weggelegd. Je hebt ook van die (vooral) mannen, die beweren dat ze 2 linker benen hebben en niet kunnen dansen. Iedere uitleg is goed genoeg om lekker te kunnen blijven zitten en een pintje te drinken. Michael (Denemarken) & Oystein (Noorwegen) hebben het precies wel héél erg druk.
In het begin is het soms toch wel een heel gedoe om al die pasjes in de juiste volgorde achter mekaar te krijgen. Maar eens je dat door hebt wordt het pas echt amusant. Deze drie dansende dames in het midden naast mekaar zijn Heidi (België), Nichole (USA) en José (Nederland).
En als we van kant gewisseld hebben zijn het Theo (Nederland) en ik die moeten laten zien dat we de pasjes onder de knie hebben.
Dominique daarentegen gaat helemaal op in het dansen. Ik was hem zelfs een moment helemaal kwijt ! Maar hem kennende hoef ik niet lang te zoeken. Waarschijnlijk staat hij ergens tussen vrouwelijk gezelschap te dansen alsof zijn leven ervan af hangt. Ja hoor...gevonden !!! Wat een "showbeest"...
In diezelfde "saloon" staat ook een elektronische stier. Theo en Pietro geven een demonstratie "Bull riding" want ze willen persé laten zien hoe dat nu eigenlijk moet. Helaas voor Theo is dit niet écht een kolfje naar zijn hand. Op deze foto zie je hem nog net op die stier vóór hij eraf donderd.
Ik verdenk Pietro (Italië) ervan dat hij stiekem ergens is gaan oefenen. Hij lijkt alsof hij dit wel meer gedaan heeft. Ik ben wel blij dat ik er in slaag deze mooie foto van hem te maken.
Een plezante avond is weer aan zijn einde gekomen. We spreken af dat we dit nog wel eens opnieuw gaan doen. En zo'n avondje dansen is natuurlijk ook nog goed voor de conditie én voor de groepsgeest !
Vandaag gaan we de sportieve toer op, want Hill AFB krijgt Amerika's grootste fitness goeroe - Tony Horton, uitvinder van P90X - over de vloer. Jullie willen natuurlijk allemaal meer weten wie of wat dat is dus hier is zijn website : http://tonyhortonsworld.com We moeten al héél erg vroeg uit de veren want de P90X training begint al om 6am, en om het goede voorbeeld te geven gaat Heidi uiteraard ook mee.
Na de opwarming volgen wat leningheidsoefeningen en Tony geeft het voorbeeld. Meteen kun je zien wie er hier Tae Kwon Do doet en wie niet (zonder al te veel te willen stoefen hé !).
Daarna volgt een "Total Body" pakket dat alle spiergroepen traint gedurende een uur. Hetgeen Tony verkondigd is dat je spieren goed getraind en gevormd worden door "Muscle Confusion" toe te passen waardoor je spieren steviger worden. Amai, is me dat afzien... en dat op nuchtere maag.
We rennen, doen afwisselend push-ups en dan weer sit-ups en springen ons de ziel uit het lijf
Na anderhalf uur is de P90X- sessie afgelopen, en afgepeigerd vraag ik aan Tony of hij mijn work-out DVD wil signeren. Uiteraard wil hij ook nog samen met mij op de foto en daar ben ik blij en fier mee.
Tot zover deze "doodgewone" ochtend uit mijn "doodgewone" werkleven, want nu is het werken geblazen.
Vandaag is er in Ogden een groot Duits feest...het "Hoffest". Nooit geweten dat er hier zoveel duitse mensen wonen, maar soit...we gaan er ook een keertje naar toe...we zijn benieuwd want we kennen het helemaal niet. Bij aankomst is het ons meteen héél duidelijk dat dit Hoffest niet meer of niet minder is dan één van die typisch Duitse folkore feesten. De muziek, het jodelen, de klederdracht...het doet ons denken dat we ergens op één of ander Duits of Oostenrijks "weinfest" zitten. Maar deze dansers spannen de kroon want het is écht wel héél raar als je bedenkt dat dit eigenlijk Amerikaanse hoge school studenten zijn...
We zijn niet alleen naar dit feestje gekomen. De van-origine-Duitse-en-nu-Amerikaanse Stephanie en haar man Don (samen op de foto met Niki en ik) hadden zowel ons als de Italiaanse Silke, Francesco en kids uitgenodigd om hen te vergezellen. Het is Silke die deze foto maakte...Jongens wat hebben we plezier !!!
Als je goed kijkt, zie je meteen waaróm we zo'n plezier hebben. Deze jonge man heeft zich vast en zeker teveel tegoed gedaan aan hamburgers, french fries, pizza...kortom alle "fastfoods" hier in de States. En nu moet hij ook nog gaan dansen ??? 't Zal wel zijn dat je broek ervan scheurt...
En alsof het allemaal nog niet voldoende was dat hij letterlijk "uit zijn broek scheurde", was het beeld helemaal af toen hij zich omdraaide...Zelfs zijn bretellen zijn te kort voor hem ! Wat een zicht !!! Kan je je voorstellen wat een hilariteit er in de zaal was toen anderen dat ook doorkregen ??
Als afsluitertje voor vandaag zijn er de échte Alpenhoornblazers. En eerlijk is eerlijk...ook al zijn 't Amerikanen...ze hebben schitterend werk geleverd ! Dat mag gezegd worden. Misschien wel eens iets om over te denken om zo'n mannen naar de basis te lokken voor ons "Oktoberfest" ???
Het was een hele fijne namiddag in goed gezelschap en met heel veel gelach. Jammer maar helaas...zoals aan alle mooie liedjes komt ook hier weer een eind aan. Dit is een ervaring die we volgend jaar zéker nog eens opnieuw doen, maar dan wel in gezelschap van de ganse Internationale groep.
We zijn net geteld 5 dagen terug en het eerste feestje biedt zich alweer aan. Traditie getrouw geven Theo & José - onze Nederlandse vrienden die ook nét terug zijn uit Nederland - hun New Years Party. Oef...wat zijn we blij dat ze op ons gewacht hebben voor 't eerste feestje van 't Nieuwe Jaar !!! Polen, Duitsland, Thailand, België, Nederland, Israël, Italië, Japan en natuurlijk Amerika...ze zijn allemaal vertegenwoordigd want niemand wil dit feestje missen. Het is één van de weinige feestje waar je je eindelijk eens écht voor kan "optutten". Eli (Israël) is druk in de weer met Clèmence (België) terwijl Mark (Nederland) lachend toekijkt.
De dames daarentegen houden zich voor een keertje NIET met de kinderen bezig maar zijn vooral druk bezig over waar ze uit eten geweest zijn of wat ze gekookt hebben, welke nieuw kleedje ze waar gekocht hebben en hoezeer hun voeten wel pijn doen van die hoge hakken...tja...we zijn dat niet meer gewoon hé...
In de andere kamer zijn het vooral Japan en Thailand die zich tegoed doen aan al dat lekkere eten. Op onderstaande foto zie je Yasuhiko (Japan) met zijn zoontje Tomoya. De man die zijn hand opsteekt is Itthikorn en daarnaast zijn vrouw Phahan (Thailand), maar wij noemen hen gewoon "Mun" & "Mod".
Deze 2 Nederlandse dames houden een gezellig onderonsje. De dame in het zwart is José (gastvrouw) en zij is druk in gesprek met Marijke, een Nederlandse die getrouwd is met de Amerikaan (rechts) Mike. Helemaal achteraan in beeld zie je de Poolse Aleksandra. Zij verhuisden pas vorig jaar terug naar Polen en nu heeft hun defensie beslist dat zij opnieuw voor 3 jaar naar Utah zouden gaan...vandaar dat ze terug erbij zijn !
En even traditioneel als deze party, is ook de groepsfoto die ieder jaar opnieuw genomen wordt. Het is dan uiteraard veel wringen, duwen maar vooral veel lachen vooraleer de foto eindelijk is zoals we hem willen hebben. Vooral Theo - vooraan in beeld met de pet op - heeft er het meeste werk aan. Hij moet steeds naar boven rennen om het fototoestel opnieuw klaar te zetten en dan vlug, vlug rennen om nog op tijd te zijn vooraleer de flits afgaat en de foto gemaakt is. Maar hij slaagt er iedere keer weer in !
En dit was nu écht het allerlaatste Nieuwjaarsfeestje voor dit jaar...beloofd ! Het was ook meteen het laatste feestje dat Theo en José organiseren want zij verhuizen deze zomer terug naar Nederland. Zij zijn één van de zovele families (in totaal dit jaar 12 !) die zullen vertrekken en da's héél veel. We gaan hen allemaal missen, maar er komen er ook steeds nieuw voor in de plaats. Behalve dan voor de Italiaanse families. Zij zijn écht de allerlaatsten van hun land want hun kantoor sluit hier definitief de deuren !
'k Ben benieuwd wat het Nieuwe Jaar nog meer zal brengen ! Ingrid
