Het ski-seizoen is bijna ten einde gelopen en ik merk dat ik daar nog helemaal niks van vermeld heb. Bij deze wordt dit euvel rechtgezet. Waar we in de zomer altijd uitstapjes maken in de weekends, zijn de weekends in de winter voorbehouden voor het skieën. Niki en ik hebben deze sport leren kennen en nu maken we er gretig gebruik van om te genieten van wat kenners " de beste sneeuw ter wereld" durven te noemen. Vandaag is het één van onze laatste keren dat we nog kunnen gaan skiën en we hebben Mark (Nederland) gevraagd of hij voor een keertje zijn fototoestel mee wil nemen. Zo gezegd zo gedaan en op onderstaande foto zie je meteen wáár we precies skieën. Niki gaat helemaal tot "N" (Needles) terwijl ik het voorlopig hou op Little Cat (L).
En daar gaan we dan... de ski-lift brengt ons naar "hogere sferen". Voor het geval je je afvraagd waarom die tekst door de foto's zitten...wel...deze foto (en de volgende) is gemaakt door de fotograaf van Snowbasin.
Netjes achter mekaar komen we van de berg geskied, maar geloof me...da's alleen maar voor de foto hoor ! Want eens de fotograaf verdwenen is skiet Dominique met zo'n rotvaart langs mij voorbij dat het me verwonderd dat ik hem heelhuids beneden aan de lift zie staan wachten.
Namiddag is het warm genoeg om zonder jas te skiën. We trekken samen met de groep Nederlanders naar "Beckers"(B). Da's de eerstvolgende hogere halte en voor mij toch wel al een hele onderneming. Gelukkig kan ik rekenen op de aanwezigheid van mijn vriend en leraar Wouter die mij onder zijn vleugels genomen heeft. En natuurlijk hoort ook hier een foto bij. Je ziet vlnr. Mark, Wouter, Lia (vrouw van Wouter) Dominique en ik.
Dominique houdt het voor een keertje rustig en skiet alvast vooruit. Mark zorgt voor een heleboel mooie foto's van ons (hartstikke bedankt Mark !!!). Een blijvende herinnering aan onze 1ste échte ski-winter.
Halverwege wordt er effe halte gehouden voor een zoveelste foto. Wij samen op de latten op Beckers !
Ik geniet van deze nieuwe ervaring en de nieuwe omgeving. Ik ben blij dat al onze vrienden erbij zijn. Gedeelde vreugde is immers dubbele vreugde, nietwaar ? Als ik het ergste gedeelte achter de rug heb kan ik mijn vreugde niet meer op. Wat ben ik trots op mezelf want ik kom voor de 2de keer helemaal van Beckers !!! Dank je wel voor de begeleiding Wouter !
Aan het eind van zo'n prachtige dag als vandaag kan je er zeker van zijn dat er ook een mooie zonsondergang zal komen. Die willen we wel eens zien vanop één van de hoogste punten op Snowbasin en dat is "John Paul". Van hieruit vertrokken de skiërs tijdens de Olympische Winterspelen voor de "Men's Downhill". Volgens mij gevaarlijk hoog en gevaarlijk steil de diepe in hoor...hier ben ik duidelijk nog niét aan toe.
De volgende foto is op dezelfde plek genomen, uitkijkend op de andere kant. In de diepte zie je "John Paul's Lodge" liggen en zoals je ziet gaat het met een andere lift nog hoger naar "Men's Downhill".
Al gauw krijgen we van de lift-wachter te horen dat we ons terug naar beneden moeten begeven. Binnen een half uurtje stoppen ze de liften voor vandaag en als we ons niet haasten kunnen we tevoet terug naar beneden lopen (misschien kunnen we wel blijven slapen ?). We zijn gelukkig nog net op tijd voor de lift ! De uitzichten die je van hieruit hebt zijn A-DEM-BE-NE-MEND mooi en ver !
Gezeten in één van de liftjes wordt het helemaal stil, maar ook bitterkoud omdat de zon achter de berg verdwenen is en het enigste dat je nu nog hoort is soms hier en daar een vogel.
Maar plots horen we mensen praten en als we de zaak eens heel goed bekijken merken we dat ze nét onder ons door geskiet komen. Die zullen zich wél mogen gaan haasten want het begint donker te worden...seffens weten ze de weg niet meer en verdwalen ze en er zijn toch wel kleine kinderen bij zoals je kan zien.
Terug op begane grond en bij de auto aangekomen merken we ook dat we toch nog niet de laatsten zijn. Deze mama met haar baby op de rug komt nét terug van een wandelingetje "snowshoeing" (sneeuwschoenen)
En dit heerschap is al helemaal niet gehaast om thuis te zijn. Hij doet wat ze hier noemen aan "tailgaten". Da's hetzelfde als "zet-je-koffer-maar-open-en-picknick-maar-in-je-auto". Maar heb je die auto al eens goed bekeken ? Volgens mij is deze roestbak toch écht wel aan vervanging toe hoor !
We zijn aan het eind van een wondermooie dag gekomen, maar ook aan het eind van dit verhaal. Binnenkort vertrekken we voor onze 1ste uitstap van de nieuwe "zomer". Dat betekend dat de winter en het ski-seizoen definitief voorbij zullen zijn. Tenminste...tot Thanksgiving, want dan begint het ski-seizoen opnieuw.
Ik heb dit seizoen nog helemaal geen verhaal geschreven over de winter. Niet te geloven wát een kwakkel winter hebben we dit jaar toch wel gehad !!! Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat onze Nederlandse vriendin Anja bij hoog en bij laag beweerde : "Van één ding kan je hier altijd écht wel zeker zijn...en dat is dat we ALTIJD een witte Kerst zullen hebben". Mooi niet hoor Anja ! De weergoden zijn ons dit jaar niet echt goed gezind. In de bergen ligt wel volop sneeuw, maar hier bij ons in het dal kan het weer op 2 dagen tijd verschrikkelijk hard én snel omslaan. Zo was gisteren nog
en vandaag is het plots heel erg hard beginnen sneeuwen. Niet zomaar een buitje 's nachts, maar dit keer onverwacht in de late namiddag. Op een paar uur tijd worden we bedolven onder een sneeuwtapijt.
Als Dominique thuiskomt van "de noeste arbeid" wacht er hem meteen een andere taak. Hij mag zijn snowblower nog eens aan de gang gooien en blij als een kind (neen...niet écht !!!) gaat hij aan de slag. Hij zorgt ervoor dat de inrit sneeuwvrij is zodat de auto in de garage kan en daarna moet ook het voetpad er nog aan geloven. Stel je voor dat je dat niet doet en iemand valt en breekt bijvoorbeeld zijn/haar been. Dan is dat wél onze verantwoordelijkheid en zijn wij diegenen die opdraaien voor de eventuele kosten, want daar wordt hier niet mee gelachen. Ze slepen je meteen voor't gerecht ! Maar het is heerlijk buiten, het zonnetje schijnt, het is helemaal niet koud en dat maakt het allemaal aangenamer voor Niki.
Ik ben natuurlijk wel héél blij met de sneeuw, maar mijn pret is van korte duur. Amper één dag later zien we die dikke witte laag alweer verdwijnen, letterlijk als sneeuw voor de zon. Het is een trieste aanblik als ik 2 dagen later deze onderstaande foto maak...daar gaat de sneeuw...en hij komt wellicht niet snel meer terug. Geef mij dan toch maar die sneeuw met het zonnetje erbij hoor !
En zo is het de ganse winter door gegaan. Van oktober vorige jaar tot nu...de ene dag sneeuw, de andere dag is die weer verdwenen. En ook Kerstmis is geen witte Kerst geweest. Althans...dat is wat men ons verteld heeft want wijzelf zaten op dat moment in België hé.
Omdat het ons een tijdje geleden zozeer aangestaan heeft, gaan we vandaag nog eens terug naar een ijshockey wedstrijd van de Utah Grizzlies en dat doen we in gezelschap van een aantal geïnteresseerde Internationals die ik voor de gelegenheid eens allemaal één voor één zal opnoemen... Op de laatste rij zie je Wouter, Lia, ik, Niki, Matthias (met daarachter Elli & Kids), Heidi en Philippe. Op de eerste rij zitten Christos en zijn papa Nasos, Inger-Lise, Oystein, José en Mark. Fotograaf van dienst...onze Theo natuurlijk !
En zoals dat hoort hier in de States, moet alles "in't groot". De Grizzlie beer is hun mascotte en wat doe je dan... ? Dan zet je zo'n grote opblaasbare grizzlie op de plek waar de spelers hun intrede zullen doen.
De échte mascotte "Grizzbie" - diegene die de mensen moet "entertainen" en die moet zorgen dat er "ambiance" in de keet geschopt wordt - dié bevindt zich al lang tussen de supporters.
De spelers gaan eraan beginnen en meteen is het duidelijk dat het vandaag een super-spannende wedstrijd zal worden tussen de Utah Grizzlies en de Ontario Reigns. De ene wil hier niet onderdoen voor de andere...ze willen uiteraard allebei winnen !
Met de regelmaat van de klok laaien de gemoederen bijzonder hoog op. Soms wordt het zo erg dat zelfs mensen zoals deze "popcorn-verkoper" bangelijk toekijken. Oeijejoei...wat gebeurd daar allemaal ???
Inderdaad...er breekt een heuse vechtpartij los en dat net onder het toeziend oog van ons allemaal. Er wordt geschreeuwd, gevochten, geduwd en zelfs met de sticks geslaan. En de scheidsrechters ? Wel...ze staan erbij en ze kijken ernaar. En niemand die het lef heeft om zich tussen die ruziënde mannen te mengen...
De ijsjesverkoper daarentegen...die kan het allemaal geen basrt schelen...hij gaat gewoon verder met de verkoop van zijn "geschaafd ijs met een lekker blauw of rood kleurtje en smaakje" !
Nadat de ruzie is bijgelegd en iedereen "terug vriendjes" is geworden komt er een strafschop (als je dat zo al kan noemen bij het ijshockey want ik weet niet hoe 'k het anders moet uitleggen...). De scheidsrechter gooit de puck tussen de 2 rivalen op de grond. Dat hij nu maar vlug maakt dat hij weg komt voor ze hem seffens met die stokken te lijf gaan !
Uiteraard moeten deze 2 spelers proberen om die puck zo snel mogelijk te bemachtigen en hem door spelen naar hun ploegmaats die met z'n allen op dit tafereel staan toekijken. Het duurt echter niet lang of ze vliegen mekaar weer in de haren, maar gelukkig kan de arbiter dit keer het gevecht in de kiem smoren.
Enfin...het heeft zo nog de hele avond verder gegaan tot de wedstrijd afgefloten wordt. Maar gelukkig hebben "wij" gewonnen. De eindstand is immers 2 tegen 1 voor de Utah Grizzlies !!!
José & Theo (onze fotograaf van dienst) zullen dit jaar terug naar Nederland verhuizen. Daarom wil ik hem via deze weg effe bedanken voor al die leuke foto's die hij - bij verschillende gelegenheden - genomen heeft. Bedankt Theo voor al die mooie, onvergetelijke momentopnames !!!
Net zoals ik dat in augustus vorig jaar al deed voor schoonzoon Rob, wil ik vandaag schoondochter Antje eens deftig in de bloemetjes zetten. Antje, we zijn blij jou in onze familie te hebben en dat wil ik je op deze manier eens duidelijk maken. We wensen je van harte proficiat met je verjaardag en daarom dit kaartje
In gedachten vieren we met jullie mee en zullen we straks het glas heffen op jou gezondheid. We hopen dat je een hele fijne dag hebt, maar meer nog hopen we dat jij en Jo dit jaar in augustus samen met Joni, Rob en Lien naar hier zullen komen. Geloof me, een kans als deze doet zich niet alle dagen voor.
Ik had voor onze kleindochter Lien ook een Valentijnkaartje gemaakt. Ik wil haar toch heel erg graag laten weten hoeveel wij wel van haar houden. Dit is het bewuste kaartje
Lien zou Lien niet zijn als ze daar niet een antwoord op heeft. Net zoals haar Oma Nana dat doet is ook zij aan het kaartjes-knutselen geraakt. Ikke natuurlijk hééééél fier daarover ! Ze maakte voor ons 2 kaartjes. Dit eerste voor haar Oma Nana (hartjes natuurlijk !), het andere (met de stoere strepen) voor haar Opa Niki.
Haar kaartjes werden voorzien van de nodige teksten, daarna gepost en dan was het afwachten tot wij zouden reageren dat we ze ontvangen hadden. Dat is vandaag gebeurd en nu wil ik er hier mee "stoefen".
Lieve Lien, héél erg bedankt voor je mooie kaartjes ! Oma Nana & Opa Niki zijn er geweldig blij mee. Als jullie in augustus hier zijn, heb ik met de dames afgesproken dat we - speciaal voor jou - een extra les gaan hebben zodat jij met ons allemaal kan mee knutselen. Wat zal dat leuk worden !!!
Lieve schat, wij houden héél erg veel van jou ! Oma Nana & Opa Niki
In mijn verhaal van 18/12/2010 heb ik jullie al verteld dat we met onze groep Internationals naar de Elks (soort herten) zijn gaan kijken. Dat die beesten iedere winter weer uit de bergen naar dit dal komen is een fenomeen dat Niki en ik ieder jaar eens willen zien. Omdat er ook ieder jaar "nieuwe" mensen toekomen organiseren wij telkens deze uitstap. In totaal zijn we met 15 personen (9 volwassenen en 6 kids). Onze slee wordt vandaag getrokken door 2 BELGISCHE boerenpaarden (zoals die van het "Palmbier")
Het is vandaag berenkoud en net als we vertrekken met de slee begint het te sneeuwen. Omdat er nog andere mensen bij op de slee moeten, krijg ik - samen met de Italiaanse Veronica en haar broer Raphael - de eer vooraan bij de menner plaats te nemen op de bok. De kids heel fier natuurlijk !
Jammer voor de nieuwkomers, maar er zijn dit keer weinig elks in het dal. Ongeveer 150 tot 200 stuks zijn geteld en dat terwijl er tegen eind februari normaal gesproken zo'n 700 stuks hier rondlopen.
Omdat ik nu eenmaal een "ere-plaats" toegewezen gekregen heb, kan ik van hieruit een perfecte foto maken. Je ziet meteen aan de gezichten hoe koud het wel is en je ziet ook hoe hard het sneeuwt.
Maar eens we heel dicht bij de elks zijn, is de kou en de sneeuw vergeten en iedereen genieten we van de aanblik van deze beesten. Groot en statig loopt deze mannelijke elk ons voorbij op zoek naar voedsel.
Een beetje verderop heeft hij gevonden wat hij zocht. Het vrouwtje heeft hij wandelen gestuurd. Hij wil immers "op zijn gemak" kunnen eten en duld geen "pottenkijkers". We zullen hem dan maar rustig bezig laten zeker ? 'k Zou het niet op mijn geweten willen hebben dat hij ons zou aanvallen met dat scherpe gewei...
En ook van deze uitstap wordt op de valreep nog vlug een foto gemaakt van de ganse groep. De Italiaanse familie Silke, Francesco en hun kids Raphael, Federica en Veronica, Dominique en ik, De Nederlander Mark, het Duitse gezinnetje Claudia, Matthias en kleine Anna-Sophie en de Grieken Matina, Athanasios en kids Christos en Dimitrios, ze zijn er allemaal bij geweest en vonden het de moeite waard.
In de loop van dit jaar zullen 12 families terug naar huis gaan. Dat betekend dat er ook weer nieuw mensen gaan toekomen. En dat houdt in dat we hier waarschijnlijk nog eens zullen terugkomen.
Mark...nog snel een woordje van dank aan jou want zoals je kan zien heb ik een paar van jou foto's gebruikt. Zonder die zou mijn verslagje nooit geworden zijn wat het nu is dus...hartstikke bedankt kerel !
Zoals het goeie Amerikanen betreft (en ik reken ons tweetjes daar ook zo stilaan bij vermits we hier wonen), zijn we vanavond naar onze allereerste "Rodeo" geweest. We hebben via de basis vrijkaartjes gekregen en die kans laten we niet zomaar linksliggen. Vermits "The Airforce" hier voor iets tussenzit, wordt voor de aanvang van de rodeo, eerst even eer gebracht aan "The Armed Force". Ik dacht nog effe dat het mijn zoon Jo was die daar kwam binnenrijden met zijn tank, maar helaas...'t was jammer genoeg een ander tank-chauffeurke.
Zoals het in de "United States of America" bij iedere (en ik meen écht letterlijk bij IEDERE) kleine of grote gelegenheid aan toe gaat, begint deze rodeo ook met de Nationale hymne waarbij iedereen rechtstaat en al dan niet salueerd of de hand op de borst legt.
En dan gaan ze er eindelijk aan beginnen. De "cowboys" kruipen in die kleine hokjes op hun stier, binden één hand heel stevig vast en bereiden zichzelf mentaal helemaal voor op de wilde rit die hen te wachten staat. Intussen zijn anderen bezig met het dier zo erg te jennen dat hij er woest van wordt. En als dan eindelijk die deur opengaat, breekt de hel los. Het gaat er voor de cowboys om zolang mogelijk op de stier te blijven zitten want wie dit het langst volhoud, wint. Maar de stier gaat zo erg tekeer dat de "ruiter" er in de korste tijd vanaf gekieperd wordt. Eigen schuld, dikke bult...hij moet dat beest ook maar niet zo treiteren.
Dat deze sport enorm veel van het menselijk lichaam én de stier vergt is wel duidelijk. De mannen worden zo erg heen en weer geslingerd dat het heel moeilijk is om goeie foto's te maken. Kijk maar
In het midden van de arena staat een rode ton en in die ton zit een clown. Er zijn ook steeds minimum 2 Sheriff's in de arena. Zowel de Sheriff's, de ton als de clown dienen om een op-hol-geslagen stier af te leiden, maar zodra de stier nog maar in de richting van de ton kijkt, duikt de clown al weg...wat een watje !
Na het berijden van woeste stieren komen de échte cowboys aan de beurt. En met échte cowboys bedoel ik dan hen die met de lasso's tewerk gaan (je weet wel, zoals in de film...). De jonge stieren worden losgelaten, de cowboys zetten de achtervolging in, werpen hun lasso over de horens van de stieren, trekken de lasso's aan, springen van hun paarden en proberen zo snel mogelijk de 4 poten van het beest samen te binden.
Daarna komen de "wilde paarden" aan de beurt. Ttz. wat vroeger misschien wilden paarden waren zijn nu gewone paarden (alleen hengsten). Wát ze precies doen om de paarden en/of stieren zo wild te maken weet ik wel, maar kan ik hier moeilijk gaan uitleggen omdat ik anders te ver in detail zou moeten gaan en da's niks voor op dit blog. En de ruiters ? Die vliegen - nét zoals bij de stieren - één voor één van die arme beesten af.
En als allerlaatste "attractie" komen ook de kinderen aan de beurt. Ze moeten immers als van kleins af aan goed opgeleid worden om de échte cowboys te worden hé ?! Wat dacht je van een ritje op een schaap ? Ja hoor...ik meen het ! Die kleine kindertjes worden - ipv. op een stier te rijden zoals hun papa's - op schapen gezet en de arena ingestuurd tot groot jolijt van de toeschouwers. Het is inderdaad wel eens leuk om te zien, maar als je er begint over na te denken, is het plezante er rap vanaf.
Het was me het avondje wel en we zijn blij dat we dat ook al weer eens meegemaakt hebben, maar als dit geen kinder- en dieren mishandeling is, dan weet ik het ook niet meer. Ik denk dat ze blij mogen zijn dat GAIA hier niet bestaat ! 't Zou anders allemaal niet waar zijn vrees ik ! Maar het is één van de zovele Amerikaanse tradities en die moeten in ere gehouden worden zeker ? Alhoewel...ook koste wat het kost ?
...niet in Rio de Janeiro maar hier bij ons in (wat dat betreft toch wel zeer conservatieve) Utah. Claudia en Matthias - de "nieuwe" Duitse mensen die vorig jaar Paul & Manuela hebben vervangen - zijn door hun voorgangers zéér goed geïnformeerd wat het "Carnaval-feestje" betreft. Meteen houden zij de jarenlange traditie van carnaval vieren hoog en sturen deze uitnodiging rond (die we met z'n allen gretig aannemen !).
Meteen is duidelijk dat dit hele gebeuren "au serieus" moet worden genomen, want iedereen MOET verplicht verkleed zijn, anders kom je er NIET in ! Dit zijn gastvrouw en -heer, Claudia & Matthias.
Een verkleedpartijtje is voor Dominique en mezelf absoluut géén probleem. Vandaag is Niki "Mr. Spock" uit de TV-serie "Startrek" en ik vertolk vanavond het imago van een "schone" piratenvrouw.
Als het lied "An die Nordsee Kuste" weerklinkt, bekijkt iedereen ons met een blik van "gaan jullie er nu wel of niet nog aan beginnen ?". Ze herinneren zich nog héél goed dat we op ons Oktoberfest ook al bij dit lied meteen tegen de grond gingen en een nieuwe "rage" veroorzaakten...vandaag doen we dat natuurlijk weer !
Mannen zijn mannen en zullen dat ook altijd blijven. Ik bedoel hiermee dat "competitie" nooit ver weg is, zelfs niet op een feestje. In het drink-zo-snel-mogelijk-je-blikje-bier-uit-spelletje nemen ze het tegen mekaar op.
De hele bende samen op de foto krijgen is geen sinecure...geloof me. Maar tóch is het gelukt. En met bewijs van een gezellige avond groet ik jullie met "ALAAF...ALAAF... LAYTON...ALAAF !!!"
Valentijntjesdag...Lievekesdag ! Dat is ten huize van Dominique en Ingrid niet anders en dus moet dat uiteraard gevierd worden. Marianne (Denemarken) en ik hebben afgesproken dat we samen koekjes gaan bakken én een doosje zullen maken om die koekjes in te steken. Een paar dagen op voorhand beginnen we eraan want eerst moeten ze gebakken worden, daarna komt het glazuur erop en daarna moeten ze nog afgewerkt worden. Om het gemakkelijk te houden begin ik hier maar direkt met fase 3...de afwerking.
Ik heb nog niet zo veel ervaring met glazuurafwerking, maar het eindresultaat mag best gezien worden.
Ik had het recept - en het voorbeeld voor het doosje - gekregen van schoonzusje Christel. En natuurlijk moet dat dan ook wel eens uitgetest worden. En vermits we tóch iets nodig hebben om die koekjes in te steken, maken we het doosje er ook nog maar bij. 't Is écht wel mooi geworden...al zeg ik het zelf !
Ik ben benieuwd naar hun gezichten als Michael & Niki hun "Valentijn-kadootjes" krijgen. Omdat zowel Marianne als ik graag kaarten maken, doen we er ook nog deze bij. Ze mogen tevreden zijn, onze mannen !
De tekst op het Valentijn-kaartje heb ik er natuurlijk niet bijgezet hé. Die is alleen voor Niki bestemd. Jullie hoeven nu ook weer niet alles te weten en/of hier te lezen hé...haha !
...zijn 25 jaar getrouwd en wij zijn - zij het dit keer met een select groepje - uitgenodigd om deze speciale gebeurtenis met hen te vieren. Hier is het "zilveren" huwelijkspaar.
Kleindochter Danika heeft honger en heeft zich een plekje gezocht tussen de bierton en op de drankcooler. "Zo'n lekkere cupcake gaat er altijd wel in...vooral dan de frosting (de slagroom)" moet ze gedacht hebben...
Don wil zijn gezelschap graag een beetje bezig houden. En zoals bij onze jaarlijkse-21-juli-picknick heeft ook hij een spelletje bedacht. Hij heeft maar liefst 20 vragen bedacht die alles te maken hebben met het huwelijk en de verjaardagen daarvan. Meer specifiek heeft hij de tradities van verschillende landen opgezocht. Aan ons om te bepalen welke traditie in welk land thuis hoort (niet gemakkelijk hoor !).
Als je deze foto bekijkt zie je gewoon dat de spanning te snijden is...(hahaha !) want iedereen wil winnen.
Wij zijn nog maar net terug van een huwelijk en daarom zijn een aantal vragen voor mij nogal voor de hand liggend. En ere wie ere toekomt...IK win dit spelletje (bij de dames) ! Bij de heren is Theo de gelukkige. We krijgen beiden een ketting met een bekertje met daarop de vermelding "Bride" & "Groom".
De Italianen Francesco & Pietro hebben zich - samen met Niki - dicht bij de drankjes geïnstalleerd. Wat ze allemaal te vertellen hebben weet ik niet (en dat wil ik ook helemaal niet weten want het deugd meestal toch nergens voor !) maar het gaat er gezellig aan toe..."als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan" hé !
En dit gezellig mannen-onder-onsje deugd ook al niet...dat zie je zo aan de gezichten van François (België), Matthias (Duitsland), Luis (Portugal én met dochter Béatriz), Don (USA) en Niki.
Ik heb nog één foto die ik met jullie wil delen en dat is deze van Niki met zijn bazin Heidi...
Don & Stephanie, we wish you nothing but the best for the future. Thanks for the invitation and for being our friends ! We enjoyed it very much. We're gone miss you guys when we move back to Belgium, but it gives you the opportunity to come and visit us overthere sometime !
Vandaag zijn we "Line Dance" gaan doen. Je weet wel...al die netjes-ingestudeerde-danspasjes die je allemaal tegelijk doet en waarbij je allemaal netjes op een rij (of meerdere rijen) danst. En natuurlijk moet je voor die gelegenheid dé gepaste outfit aantrekken. Jeansbroek, geruit hemdje & bijpassende "cowboy-hoed"...het hoort er allemaal bij (voor sommigen onder ons toch...). Maar eerst een foto voor de les begint. Deze drie schoonheden op een rij zijn vlnr. Sonja (Duitsland), ik en Marianne (Denemarken).
Helaas is dansen niet voor iedereen weggelegd. Je hebt ook van die (vooral) mannen, die beweren dat ze 2 linker benen hebben en niet kunnen dansen. Iedere uitleg is goed genoeg om lekker te kunnen blijven zitten en een pintje te drinken. Michael (Denemarken) & Oystein (Noorwegen) hebben het precies wel héél erg druk.
In het begin is het soms toch wel een heel gedoe om al die pasjes in de juiste volgorde achter mekaar te krijgen. Maar eens je dat door hebt wordt het pas echt amusant. Deze drie dansende dames in het midden naast mekaar zijn Heidi (België), Nichole (USA) en José (Nederland).
En als we van kant gewisseld hebben zijn het Theo (Nederland) en ik die moeten laten zien dat we de pasjes onder de knie hebben.
Dominique daarentegen gaat helemaal op in het dansen. Ik was hem zelfs een moment helemaal kwijt ! Maar hem kennende hoef ik niet lang te zoeken. Waarschijnlijk staat hij ergens tussen vrouwelijk gezelschap te dansen alsof zijn leven ervan af hangt. Ja hoor...gevonden !!! Wat een "showbeest"...
In diezelfde "saloon" staat ook een elektronische stier. Theo en Pietro geven een demonstratie "Bull riding" want ze willen persé laten zien hoe dat nu eigenlijk moet. Helaas voor Theo is dit niet écht een kolfje naar zijn hand. Op deze foto zie je hem nog net op die stier vóór hij eraf donderd.
Ik verdenk Pietro (Italië) ervan dat hij stiekem ergens is gaan oefenen. Hij lijkt alsof hij dit wel meer gedaan heeft. Ik ben wel blij dat ik er in slaag deze mooie foto van hem te maken.
Een plezante avond is weer aan zijn einde gekomen. We spreken af dat we dit nog wel eens opnieuw gaan doen. En zo'n avondje dansen is natuurlijk ook nog goed voor de conditie én voor de groepsgeest !
Vandaag gaan we de sportieve toer op, want Hill AFB krijgt Amerika's grootste fitness goeroe - Tony Horton, uitvinder van P90X - over de vloer. Jullie willen natuurlijk allemaal meer weten wie of wat dat is dus hier is zijn website : http://tonyhortonsworld.com We moeten al héél erg vroeg uit de veren want de P90X training begint al om 6am, en om het goede voorbeeld te geven gaat Heidi uiteraard ook mee.
Na de opwarming volgen wat leningheidsoefeningen en Tony geeft het voorbeeld. Meteen kun je zien wie er hier Tae Kwon Do doet en wie niet (zonder al te veel te willen stoefen hé !).
Daarna volgt een "Total Body" pakket dat alle spiergroepen traint gedurende een uur. Hetgeen Tony verkondigd is dat je spieren goed getraind en gevormd worden door "Muscle Confusion" toe te passen waardoor je spieren steviger worden. Amai, is me dat afzien... en dat op nuchtere maag.
We rennen, doen afwisselend push-ups en dan weer sit-ups en springen ons de ziel uit het lijf
Na anderhalf uur is de P90X- sessie afgelopen, en afgepeigerd vraag ik aan Tony of hij mijn work-out DVD wil signeren. Uiteraard wil hij ook nog samen met mij op de foto en daar ben ik blij en fier mee.
Tot zover deze "doodgewone" ochtend uit mijn "doodgewone" werkleven, want nu is het werken geblazen.
Vandaag is er in Ogden een groot Duits feest...het "Hoffest". Nooit geweten dat er hier zoveel duitse mensen wonen, maar soit...we gaan er ook een keertje naar toe...we zijn benieuwd want we kennen het helemaal niet. Bij aankomst is het ons meteen héél duidelijk dat dit Hoffest niet meer of niet minder is dan één van die typisch Duitse folkore feesten. De muziek, het jodelen, de klederdracht...het doet ons denken dat we ergens op één of ander Duits of Oostenrijks "weinfest" zitten. Maar deze dansers spannen de kroon want het is écht wel héél raar als je bedenkt dat dit eigenlijk Amerikaanse hoge school studenten zijn...
We zijn niet alleen naar dit feestje gekomen. De van-origine-Duitse-en-nu-Amerikaanse Stephanie en haar man Don (samen op de foto met Niki en ik) hadden zowel ons als de Italiaanse Silke, Francesco en kids uitgenodigd om hen te vergezellen. Het is Silke die deze foto maakte...Jongens wat hebben we plezier !!!
Als je goed kijkt, zie je meteen waaróm we zo'n plezier hebben. Deze jonge man heeft zich vast en zeker teveel tegoed gedaan aan hamburgers, french fries, pizza...kortom alle "fastfoods" hier in de States. En nu moet hij ook nog gaan dansen ??? 't Zal wel zijn dat je broek ervan scheurt...
En alsof het allemaal nog niet voldoende was dat hij letterlijk "uit zijn broek scheurde", was het beeld helemaal af toen hij zich omdraaide...Zelfs zijn bretellen zijn te kort voor hem ! Wat een zicht !!! Kan je je voorstellen wat een hilariteit er in de zaal was toen anderen dat ook doorkregen ??
Als afsluitertje voor vandaag zijn er de échte Alpenhoornblazers. En eerlijk is eerlijk...ook al zijn 't Amerikanen...ze hebben schitterend werk geleverd ! Dat mag gezegd worden. Misschien wel eens iets om over te denken om zo'n mannen naar de basis te lokken voor ons "Oktoberfest" ???
Het was een hele fijne namiddag in goed gezelschap en met heel veel gelach. Jammer maar helaas...zoals aan alle mooie liedjes komt ook hier weer een eind aan. Dit is een ervaring die we volgend jaar zéker nog eens opnieuw doen, maar dan wel in gezelschap van de ganse Internationale groep.
We zijn net geteld 5 dagen terug en het eerste feestje biedt zich alweer aan. Traditie getrouw geven Theo & José - onze Nederlandse vrienden die ook nét terug zijn uit Nederland - hun New Years Party. Oef...wat zijn we blij dat ze op ons gewacht hebben voor 't eerste feestje van 't Nieuwe Jaar !!! Polen, Duitsland, Thailand, België, Nederland, Israël, Italië, Japan en natuurlijk Amerika...ze zijn allemaal vertegenwoordigd want niemand wil dit feestje missen. Het is één van de weinige feestje waar je je eindelijk eens écht voor kan "optutten". Eli (Israël) is druk in de weer met Clèmence (België) terwijl Mark (Nederland) lachend toekijkt.
De dames daarentegen houden zich voor een keertje NIET met de kinderen bezig maar zijn vooral druk bezig over waar ze uit eten geweest zijn of wat ze gekookt hebben, welke nieuw kleedje ze waar gekocht hebben en hoezeer hun voeten wel pijn doen van die hoge hakken...tja...we zijn dat niet meer gewoon hé...
In de andere kamer zijn het vooral Japan en Thailand die zich tegoed doen aan al dat lekkere eten. Op onderstaande foto zie je Yasuhiko (Japan) met zijn zoontje Tomoya. De man die zijn hand opsteekt is Itthikorn en daarnaast zijn vrouw Phahan (Thailand), maar wij noemen hen gewoon "Mun" & "Mod".
Deze 2 Nederlandse dames houden een gezellig onderonsje. De dame in het zwart is José (gastvrouw) en zij is druk in gesprek met Marijke, een Nederlandse die getrouwd is met de Amerikaan (rechts) Mike. Helemaal achteraan in beeld zie je de Poolse Aleksandra. Zij verhuisden pas vorig jaar terug naar Polen en nu heeft hun defensie beslist dat zij opnieuw voor 3 jaar naar Utah zouden gaan...vandaar dat ze terug erbij zijn !
En even traditioneel als deze party, is ook de groepsfoto die ieder jaar opnieuw genomen wordt. Het is dan uiteraard veel wringen, duwen maar vooral veel lachen vooraleer de foto eindelijk is zoals we hem willen hebben. Vooral Theo - vooraan in beeld met de pet op - heeft er het meeste werk aan. Hij moet steeds naar boven rennen om het fototoestel opnieuw klaar te zetten en dan vlug, vlug rennen om nog op tijd te zijn vooraleer de flits afgaat en de foto gemaakt is. Maar hij slaagt er iedere keer weer in !
En dit was nu écht het allerlaatste Nieuwjaarsfeestje voor dit jaar...beloofd ! Het was ook meteen het laatste feestje dat Theo en José organiseren want zij verhuizen deze zomer terug naar Nederland. Zij zijn één van de zovele families (in totaal dit jaar 12 !) die zullen vertrekken en da's héél veel. We gaan hen allemaal missen, maar er komen er ook steeds nieuw voor in de plaats. Behalve dan voor de Italiaanse families. Zij zijn écht de allerlaatsten van hun land want hun kantoor sluit hier definitief de deuren !
'k Ben benieuwd wat het Nieuwe Jaar nog meer zal brengen ! Ingrid
Voilà...we zijn weer bij onze laatste dag in België aangekomen...het is tijd om afscheid te nemen en geloof me...dàt is het moeilijkste onderdeel van ons hele verblijf. Dit keer vertrekken we terug naar Utah voor een lange tijd. Het zal - als alles blijft zoals voorzien - zomer 2013 zijn vooraleer we terug komen. Dat wordt dan ook meteen ons laatste "bezoekje" want één jaar later verhuizen we definitief terug !
Eerste halte voor vandaag is bij de mama van Dominique. Helaas...we zijn het fototoestel vergeten. Niet zo heel erg want we hebben genoeg beeldmateriaal van zijn ganse familie, maar bij een andere gelegenheid. En er staat - bij het verhaal over het huwelijk van Jo & Antje - al een hele mooie foto van Niki met zijn Ma.
Dan gaat het afscheid nemen verder bij mijn ma en pa. Hier wel foto's genomen, maar deze onderstaande is er eentje van gisteren tijdens een etentje omdat pa zo graag wilde trakteren...."Mercie" Pa !!
We nemen ook afscheid van Josseline, onze gastvrouw, die ons 3 weken lang "getollereerd" heeft in haar huis. Joske, bedankt voor je vriendschap en je gastvrijheid ! Deze geste zullen we niet vlug vergeten. Je hebt je huis en ook een stuk van je leven opengesteld voor ons. We zouden het grandioos vinden als wij jou in Utah zouden kunnen verwelkomen in ons huis. Begin al maar plannen te maken...wie weet...!
Ook Dirk komt nog effe langs om "haddoech" te zeggen en dat wordt héél erg geappricieerd !
En dan wordt het avond en gaan we - traditie getrouw - met mijn kids nog een laatste keertje uit eten.
Na het etentje zal Rob ons naar Brussel brengen waar we gaan logeren in Club Prince Albert. Morgen - al héél vroeg - zullen we van daar uit een taxi nemen naar Brussel Midi om met de TGV naar Parijs te reizen. En vanuit Parijs vliegen we met een rechtstreekse vlucht terug naar Salt Lake City. Maar zover is het nog niet. Eerst nog een beetje genieten van het gezelschap van mijn kids en kleinkleind.
En ook hier moet nog vlug het nodige beeldmateriaal verzameld worden...zoon Jo en schoondochter Antje
Daarna zijn dochter Joni en schoonzoon Rob aan de beurt
En last but not least....ons oogappeltje Lien ! Wat gaan we haar missen !!! Lientje...weet dat Oma Nana en Opa Niki héél veel van jou houden. We kijken er al héél erg naar uit om jou bij ons in Utah te zien !
Voilà...ons "België-verhaal" zit er helemaal op. We kijken uit naar volgende zomer want dan komen Joni, Rob, Lien, Jo & Antje ons opzoeken in Utah...enfin...dat hebben ze toch beloofd. En beloofd is beloofd !!! Nu rest er mij alleen nog iedereen een goeie nacht te wensen want ook mijn kaarske is uit voor vandaag ! En zoals je al gelezen hebt, is 't morgen vroeg weer op en beginnen we een lange reis terug.
Ons Kerstfeestje hebben we bij Joni, Rob en Lien gevierd en de overgang van het Oude naar het Nieuwe Jaar werden we bij het kersverse gehuwde koppel - Jo & Antje - uitgenodigd, maar na de zovele feestjes willen we ook wel eens effe gewoon, rustig "op vrienden bezoek" gaan. De Nederlanders Anja en Marcel - onze vrienden in Utah - wonen intussen alweer een half jaartje in Nederland en we hebben beloofd om hen te gaan opzoeken. Dus...zo gezegd, zo gedaan. We gaan voor een keertje niet met de auto, maar nemen de trein. Gewapend met het nodige bordje staan zij ons aan het station op te wachten.
Natuurlijk hebben we héééél wat bij te praten en dat doen we gewoon gezellig bij hen thuis. Jeetje...wat heb ik die gezellige babbels met Anja gemist ! Terwijl Anja en ik zo zitten keuvelen en allerhande herinneringen ophalen vindt Niki dat hij Marcel een handje moet gaan helpen in de keuken.
Een glaasje wijn, fijn gezelschap van vrienden en Anja en ik met z'n 2-tjes gezellig aan tafel, terwijl we ons dit voorgerechtje laten welgevallen...een heerlijk championstoofpotje...en meer moet dat niet zijn !
Even later duikt ook Anja de keuken in om Marcel een beetje wegwijs te maken (hahaha !). Of is het omdat ze gewoon wil zien wat hij er van maakt ? Of is het alleen maar voor de foto ? Wie zal het zeggen...
Je begrijpt dat de avond zo voorbij gevlogen is zeker !? Gelukkig blijven we logeren want ik denk dat die laatste trein anders toch wel aan onze neus voorbij gereden zou zijn. 's Anderendaags is het feesten geblazen want...Marcel is jarig !!! Hieperdepiep Hoera voor Marcel en Dominique en ik verrassen hem op een heuse serenade terwijl we ons met z'n allen naar de ontbijttafel begeven. Na het ontbijtje wordt het tijd om het weekendvaliesje in te pakken en ons terug op weg naar Hoeselt te begeven. Maar niet zonder de nodige foto's (en dit keer met z'n 4-tjes !).
Wat jammer dat dit bezoekje er alweer opzit ! Marcel...we wensen jou nog een fijn vervolg van "jou" dag samen met jullie kids ! Lieve mensen...dank je wel voor de gezelligheid, de vriendschap en jullie gastvrijheid ! We hebben ervan genoten en komen zeker nog eens een keertje terug. En geloof me Anja, onze afspraak om mekaar regelmatig op te zoeken als we terug in België wonen, is écht makkelijk te doen per trein.
Ziezo...op naar de volgende "Utah"-vrienden want dit keer zijn we te gast bij Rudi, Isabelle en kids. Rudi was de vorige "baas" van Dominique en samen met zijn gezin woont hij in de buurt van Dinant. Kleine Victoria is zoals altijd het zonnetje in huis en we worden dan ook meteen verwelkomt met een grote, lieve lach.
We krijgen natuurlijk een rondleiding door het hele huis en tuin. Ze hebben een hele grote mooie tuin mét een zwembad, maar het is koud en donker en dus zullen we tijdens de zomer van 2013 (of later) nog eens terug moeten komen. In de keuken treffen we vader en zoon, Rudi & Alix, aan.
We hebben nét vernomen dat Theo & José - onze Nederlandse vrienden die nog steeds in Utah wonen maar momenteel op bezoek zijn in Nederland - hier met Kerstmis op bezoek zijn geweest. Gelukkig is het huis waar onze vrienden wonen helemaal voorzien op een grote familie (of voor de vele vrienden !). Het is vooral Rudi die graag in de keuken staat en die vanavond voor ons een heerlijk dineetje klaar gemaakt heeft. Met zovelen aan tafel is altijd wel een gezellige, maar ook drukke gebeurtenis !
De avond afsluiten en afscheid nemen doen we zoals gebruikelijk met een laatste glaasje wijn. Het is Alix die zorgt dat deze herinnering op de gevoelige plaat vastgelegd wordt. Dank je wel Alix voor de mooie foto !
Isabelle en Rudi...van harte bedankt voor de spontane uitnodiging ! 't Was fijn jullie terug te zien en te merken dat jullie de draad weer helemaal terug opgepikt hebben. We hebben genoten van het etentje en de gezellige babbel. We komen zéker jullie zwembad eens uitproberen hoor !
Lieve Utah-vrienden, het ga jullie allemaal heel erg goed en hopelijk tot gauw weer eens ! En met hier nu afscheid te nemen van onze vrienden realiseer ik me ook dat Niki en ik échte "wereldreizigers" gaan worden als we al onze Internationals gaan bezoeken nadat we terug in België wonen ! Heerlijk toch !!!
Het huwelijk van Jo & Antje, Kerstmis, Nieuwjaar of gewoon een "zomaar-bezoekje aan België" zijn niet de enigste redenen waarom we terug in 't land zijn hoor. We hebben één en ander te regelen omdat we een appartement gekocht hebben in Bilzen. Zodra we terug verhuizen zullen we meteen ons eigen stekje hebben en weten we nu al wáár precies onze meubels naar toe moeten. Dus...Hieperdepiep Hoera voor ons !!!
Bilzen is een aangenaam stadje waar veel geïnvesteerd werd om het centrum van de stad zo aantrekkelijk mogelijk te maken. En zijn "Alden Biesen Kasteel" (http://www.alden-biesen.be/paginas/index.php) is - volgens mijn bescheiden mening - één van Belgisch mooiste kastelen. Een andere informatie-bron over Alden Biesen is die van Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Alden_Biesen Deze hele uitleg schrijf ik hier natuurlijk erbij omdat ik weet dat er mensen zijn die dit blog lezen, maar Bilzen helemaal niet kennen. Voor al die mensen heb ik natuurlijk ook een website waar ze meer uitleg over de stad kunnen vinden : http://www.bilzen.be/
In onze "nieuwe-thuis-stad" komt er een groot complex van 64 appartementen en winkels. Eén van die appartementen wordt het onze. Voorlopig zijn het nog alleen maar plannen en een maquette, maar we kijken er nu al naar uit en kunnen beginnen plannen en dromen van terug verhuizen, inrichten en wonen.
Op onderstaande foto krijg je al een beetje een idee waar we terecht gaan komen. Waar nu nog de oude gebouwen staan (achter die roze gevel) komen de winkels met er bovenop de appartementen.
Tegenover het appartements-complex bevindt zich het marktplein met zijn wekelijkse markt, de kerk en het stadhuis. Daar omheen zijn er talloze eet- en drinkgelegenheden, winkels, banken enz.
Rond maart zouden de afbraakwerken beginnen en daarna kan er dan gestart worden met de heropbouw. Natuurlijk worden eerst de winkels afgewerkt maar het geheel zou instap klaar zijn rond april/mei 2014. En da's precies op tijd voor ons want in juni zullen onze meubels aan hun reis beginnen naar België. Meer uitleg heb ik zelf niet en dus zullen jullie het moeten stellen met het beetje dat ik hier schreef.
En zo kunnen nu ook al onze wereldwijde vrienden - want die kennen intussen mijn blog ook - al eens een kijkje gaan nemen en over een paar jaar komen ze ons dan hopelijk ook eens een keer bezoeken.
Het is weeral Nieuwjaar (jongens...het gaat snél...!) en vermits dat dat overal gevierd wordt wil Niki en ik jullie allemaal van harte een heel fijn, gelukkig maar vooral gezond Nieuwjaar 2012 toewensen ! We kunnen dat niet bij ieder van jullie persoonlijk komen doen en dus hebben we er voor gekozen om dat dan maar op onze eigen, gebruikelijke manier hier via mijn blog te doen. En hoe kan dat beter dan aan de hand van deze kaartjes die ik gemaakt heb. Voor mijn familie en vrienden in Europa maakte ik deze
Voor de Internationals in Utah werd het een ietsjes anders
Dit jaar ben ik niet de enigste geweest die kaartjes gemaakt heeft. In het verhaal over ons nieuwste Belgske hebben jullie het kaartje van Sarah & François ook al kunnen bewonderen. Maar zelfs de Belgian Office heeft 2 verschillende Nieuwjaarskaarten gemaakt...een "officiële" en een "on-officiële". Aan jullie om uit te maken welke voor welke gelegenheid moest dienen...En wie dachten jullie dat de fotograaf van dienst zou zijn ??? Ja natuurlijk...biebieke hier hé...En Heidi heeft ze prachtig verwerkt in deze kaartjes.
Beste wensen voor een voortreffelijk Nieuw Jaar 2012 ! Ingrid & Dominique (& The Belgian Office !)
De "allerliefste Oma Nana en Opa Niki" zijnde (en Lien kan het weten natuurlijk !), hebben we tijdens ons verblijf in België speciaal 2 dagen helemaal vrijgehouden om onze kleindochter Lien eens extra te verwennen. Zij mag kiezen wat we zullen gaan doen en daarom gaan we gezellig met z'n 3-tjes naar de bioscoop. Eerst moet natuurlijk ook de honger een beetje gestild worden bij Mac Donalds.
Lien is nog maar pasgeleden met haar papa ook al naar de bioscoop geweest, maar toch is er een film die ze wel héél graag wil zien. Dus troond ze ons mee naar "Alvin & de Chipmunks 3". Eerst nog effe een foto met haar Oma Nana op de trappen van het filmcomplex in Hasselt
En daar zitten we dan...Lien natuurlijk in het midden tussen haar Oma Nana en Opa Niki...
Bij het buitenkomen van de cinemazaal is het heel hard aan 't regenen (wat anders in België...!) dus gaat ons plannetje - om nog effe naar Winterland te gaan - niet meer door. Als we Lien later op de dag terug thuis brengen beloven we dat we er nog een vervolg aan deze dag zullen breien. En ja hoor...een paar dagen later gaan we haar halen om nog een gezellig dagje met ons door te brengen. Vandaag zit "het weer" in ieder geval een beetje beter mee. Het is wel grijs en bewolkt, maar het blijft droog. We trekken opnieuw naar Winterland.
We maken foto's bij de vleet en genieten...genieten...genieten...want we missen onze kleine meid toch wel heel erg hard als we in Utah zijn...dus moeten we ons voorzien van genoeg beeldmateriaal !
We kuieren nog wat rond en komen bij het huisje van de Kerstman. We hebben geluk want één van de Elfjes komt de deur opdoen en geeft uitleg over het huisje en het vele werk op de Noordpool. En dan is het zover...we ontmoeten zelfs de Kerstman in hoogst eigen persoon. De vreugde kan niet op voor Lien !
Daarna is het hoog tijd voor "e zjétje kaffee". In één van de vele eet- en drinkgelegenheden lassen we een korte pauze in. Het fototoestel - dat sinds onze verhuis naar Utah één van onze vaste uitgangs-attributen geworden is - is altijd klaar voor gebruik en dus ook nu. Eerst een foto samen met Opa Niki
En daarna mag en kan er eentje met Oma Nana ook niet ontbreken
Na het nodige natje en een droogje (en een plasje) begeven we ons terug naar buiten. We wandelen van het ene kraampje naar het andere. We zien heel veel leuke spulletjes, Niki probeerd enkele gekke mutsen uit, Lien en ik zien oorbelletjes, kettinkjes, ringetjes. Enfin...we slenteren zomaar wat rond.
Maar Lien heeft al een hele tijd gezien dat er ook een achtbaan staat. Dáár wil ze in !!! En wij moeten uiteraard mee. Ik zeg haar nog zo dat ik een beetje bang ben, maar ze weet me te overtuigen.
Het 2de rondje mag ze met haar Opa Niki alleen gaan doen...dan zal ik wel wat foto's maken. En ja hoor...ze is helemaal niet te houden en gaat nog eens. Het "begeleidings-slachtoffer van dienst" is niemand minder dan Opa Niki en die 2 amuseren zich geweldig...
Wat jammer nu...de dag is alweer voorbij gevlogen ! Maar we hebben alle 3 een geweldige fijne dag gehad. Weeral herinneringen om mee te nemen en te koesteren in Utah. Als we Lien naar huis brengen moet ze natuurlijk aan mama en papa vertellen dat ze de Kerstman gezien heeft en in de achtbaan geweest is. Haar gezichtje straalt nog steeds als ze er over verteld en wij zijn gelukkig dat ze het zo fijn vond natuurlijk.
Lieve Lientje, we gaan je missen als we terug naar Utah gaan hoor ! Maar mama en papa hebben beloofd dat jullie 3-tjes - misschien samen met nonke Jo en Antje - in de zomer van 2012 bij ons komen logeren. Dat wordt een heel avontuur voor ons allemaal en ik kan niet wachten tot jullie er zullen zijn. We houden zielsveel van jou !
We zijn nog niet helemaal herkomen van het huwelijksfeest, hebben nét bij Joni, Rob en Lien Kerstmis gevierd en vandaag is er alweer een volgend feest. Nonk Leon (een broer van mijn vader) en tante Liske zijn maar liefst 50 jaar getrouwd en dat moet gevierd worden. Hiep, hiep, hoera voor het gouden bruiloftspaar !
Tijdens de mis - ter ere van deze gelegenheid - verrast Yannick (zoon van mijn nicht Brigitte) onze nonk en tante op een instrumentaal intermezzo op zijn xylofoon. Hij doet dat bijzonder goed !
Mijn nichtje Joëlle heeft mij - bij ons vorig bezoek aan België - gevraagd of ik de mis wilde zingen aangezien ik toch in België zou zijn voor het huwelijk van Jo & Antje. Zij en haar zussen Linda & Patricia hadden mij horen zingen voor mijn ma & pa en kwamen zo op het idee om mij voor deze gelegenheid dan ook maar te vragen. Ik heb deze uitnodiging graag aangenomen omdat ik het een hele eer vond dat ze MIJ daar voor vroegen. En natuurlijk is 't plezant om je nonk en tante op deze manier te kunnen verrassen. Maar ik zing niet helemaal alleen hoor. Voor de 2de partij krijg ik de steun van nicht Jella en voor de muziek kunnen we rekenen op haar broer Dirk. Voor deze gelegenheid zingen we een liedje van Dana Winner "Ik hou van jou" en het "Onze Vader" terwijl nonk, tante en hun familie toezien.
Als Dirk "Gele Rozen" van Bart Herman zingt, krijgt tante Liske een grote bos gele rozen aangeboden. Nog één van de zovele verrassingen die hun kinderen in mekaar gestoken hebben voor vandaag.
Mijn nichtjes hadden gevraagd om niks over mijn deelname in de mis te zeggen, zelfs niet tegen ma & pa. Vermits mijn nonk een broer is van pa, wilden ze de verrassing voor iedereen zo groot mogelijk houden. Jammer genoeg wordt pa ziek 3 dagen voor het feest. Daarom moet ik hen wel op de hoogte brengen van ons complot. Nu kan ma mee naar de mis en zo is er tenminste nog 1 iemand van hen aanwezig.
Na de mis worden we uitgenodigd op een receptie. En hier wordt de ware uitleg over de verrassing helemaal uit de doeken gedaan en krijg ik eindelijk de kans om hen te feleciteren en hen dit kaartje te geven.
Nonk Leon, Tant Liske, van harte gefeliciteert met jullie gouden huwelijksverjaardag ! Maar doe er toch nog maar vele jaren bij. Wie weet sta ik over 10 jaar nog eens opnieuw ergens voor jullie te zingen...
