De grote dag is eindelijk aangebroken. Vandaag trouwt mijn zoon Jo met "zijn" Antje. En zoals dat gebruikelijk is gaat de fiere bruidegom zijn mooie bruidje afhalen aan haar ouderlijk huis.
Na de nodige foto's van aankomst, aanbellen, begroeten, familie enz. gaat het richting het stadhuis waar we met z'n allen in de "trouwzaal" ontvangen worden. De burgemeester leest alle officiële akten voor.
En nadien is het aan bruid en bruidegom om samen met de getuigen de huwelijksakte te ondertekenen. Op onderstaande foto zie je (boven) Antje & Jo en beneden Ellen (zus van Antje) en Joni (zus van Jo).
Eenmaal terug buiten volgt er nog een reeks foto's bij de kerstboom samen met de bruidskindjes. En dat zijn vlnr Lien (onze kleindochter) en de kids van Ellen, broer en zusje Lennert & Britt
En dan is er de huwelijksmis. Zoals ik hen beloofd had, ga ik vandaag een lied voor het bruidspaar zingen. Zij hebben gekozen voor "De Roos" van Ann Christy en beloofd is beloofd dus....
Het gaat er de ganse tijd heel officieel en plechtig aan toe tot Antje plots de slappe lach krijgt. We zullen het er maar op houden dat de zenuwen haar een beetje parten speelden zeker ? Gelukkig komt alles goed zodra de ringen uitgewisseld moeten worden.
Aan het eind van de mis worden de ouders in de bloemtjes gezet en natuurlijk wordt er ook even tijd gemaakt voor een foto. Maar omdat ik hier op mijn blog niet alle foto's kan zetten, alleen deze maar...
Het kasteel van Alden Biesen - waar ook de huwelijksmis plaatsvond - is een uitstekende locatie om prachtige foto's te maken. En als je dan een fotograaf hebt die wel van een grapje houdt, krijg je dit
We zetten deze tot-nu-toe-zeer-geslaagde dag verder in de feestzaal "De Baenwinning" waar we hartelijk onthaald worden op een receptie terwijl het jonge stel foto's gaat maken in de tuin. Maar eerst een foto bij "hun" kerstboom. De kerstbollen die er in hangen zijn hun "dank-je-wel" kadootjes voor de gasten.
Op een gegeven moment zitten bruid, bruidegom en kindjes gezellig bij de openhaard en dat is een tafereeltje dat sowieso op de gevoelige plaat moet worden vastgelegd.
De families verenigen zich rond het bruidspaar en wuiven jullie allemaal toe.
Ook de mama van Niki is van de partij. Natuurlijk wordt deze gelegenheid graag aangegrepen om eens een mooie foto van hun 2-tjes te laten maken.
Maar wij - de vier dames van één en dezelfde familie - gebruiken deze gelegenheid ook om een foto van de 4 generaties op beeldmateriaal te laten vastleggen.
Natuurlijk zijn er ook de gasten. Maar er is één groepje waar Niki en ik persé mee op de foto willen en die we hier ook persé op dit blog willen erbij zetten. Het zijn onze vrienden van Club '58. Vlnr. zie je Josiane, Dirk, Johan, Gerty, ik, Josseline en Dominique. Wel jammer dat Annie & Paul er niet bij konden zijn...
Als iedereen voldaan is van spijs (en vooral drank) wordt het de hoogste tijd om de beentjes eens te strekken op de dansvloer. De eer is natuurlijk aan Jo & Antje om de openingsdans in te zetten.
Daarna komt mijn zoon mij ten dans vragen en zeg nu zelf...zo'n knappe gast die mij ten dans komt vragen...dat kan ik als mama toch niet weigeren hé...
Jo kent Niki wel héél erg goed want plots weerklinken - op vraag van Jo - de eerste tonen van een lied van AC/DC en bij Dominique komt het feestbeest (zoals steeds bij het horen van deze groep) nu écht wel los.
Om dit verhaal helemaal af te sluiten wil ik jullie ook nog graag het kaartje tonen dat ik speciaal voor het bruidspaar maakte. Natuurlijk is dit kaartje ook voorzien van de nodig tekst, maar wat er allemaal precies instaat ga ik hier niet vertellen, dat is iets tussen Jo & Antje, Niki en ik.
Jo & Antje, het ga jullie bijzonder goed op jullie levensweg als man en vrouw. Héél veel liefde en geluk toegewenst voor jullie toekomst.
We hebben bij ons verblijf in België zoveel mensen ontmoet en zoveel vrienden terug gezien (jongens wat doet dat deugd te merken dat men blij is ons terug te zien !) dat ik voor dit verhaal gewoon een compilatie van al die ontmoetingen ga maken. Kwestie dat dit blog aangenaam blijft om te lezen en dat ik niet alleen maar moet rapporteren over het zoveelste etentje. Maar toch...je zal zien...het ene etentje volgt het andere op.
Eerst is er een etentje met Jan & Marjolijn en Jo & Antje. Jo wil immers meer uitleg krijgen over zijn carière-mogelijkheden binnen het leger. En bij wie kan hij dan beter terecht dan bij "onze" Jan die natuurlijk ook militair is en de laatste jaren voor Info-sermi gewerkt heeft. Jan en Niki kennen mekaar al sinds jaar en dag (sinds hun gezamelijke periode in Bierset). Omdat het zoveel makkelijker praat bij een etentje én omdat Niki anders alleen maar tussenpersoon is tussen Jan en Jo, gaan we met z'n allen een avondje uit. Gezellig, fijn om mekaar voor zo'n gelegenheid terug te zien, maar vooral heel lekker !
Een 2de groep mensen die we iedere keer terug zien zijn de mensen van Make-A-Wish. Het is altijd weer heerlijk om hen te zien ! Vooraan in beeld Jozef en zijn vrouw Denise, daarachter zie je Winnie en Werner en midden in beeld Niki en ik. Helaas ontbreken Veroni en Anja met haar man Peter én de kleine Lucas. Hopelijk lukt het een volgende keer wél om erbij te zijn en hen allemaal terug te zien !
Voor dit etentje zijn we afgezakt naar restaurant "de Kristalijn" ( http://www.dekristalijn.be/) in Genk. Onze Hoeseltse vriend Koen (zoon van Jean van de Koel) is er Chef Kok en legt ons graag "in de wattekes".
Mijn vriendinnen mogen hier in dit geheel van "vrienden-ontmoetingen" niet mankeren. Iedere keer als wij naar België gaan, staat er steevast een ontmoeting met hen op het programma en maanden op voorhand worden onze agenda's op mekaar afgestemd. Dit keer is het allemaal een beetje makkellijker omdat Niki en ik bij Josseline logeren. Met z'n viertjes gezellig aan tafel is intussen een traditie geworden. Als het van mij afhangt wordt dit - na augustus 2014 - een maandelijks fenomeen dat we hopelijk héél lang kunnen blijven volhouden ! Vlnr. Gerty, ik, Annie en vooraan in beeld Josseline, onze gastvrouw !
Last but not least, hoort in dit rijtje ook nog een groep mensen thuis die ons eind mei 2012 komen opzoeken in Utah. Ze hebben erom gevraagd en ik heb het hen beloofd...ze krijgen een plaatsje hier op mijn blog. Mijn "goede" gezelschap van de avond zijn links "Mouche" (Erwin) en rechts "Unneke" (Gunther).
Deze samenkomst (met alweer een etentje) gaat door bij Gino, een vriend-eigenaar-kok van een Hoeselts restaurant "de Bibelot" (http://www.bibelot.be/). Dat restaurant runt hij samen met zijn vrouwtje Els. Dat Gino niet om een grap verlegen zit maakt onderstaande foto helemaal duidelijk...Gino ten voeten uit !
En om er nu zeker van te zijn dat ik niemand van dat gezelschap vergeet begin ik eerst met de fotograaf van dienst (jammer genoeg niet te zien) Pierre en dan komt de rest aan de beurt. Links zie je Maggie (vrouw van Pierre), daarnaast vlnr. Mouche, ik, Gunther, Gino, Inge (vrouw van Gunther), Niki en Els (vrouw van Gino).
Ziezo, dat was me het rijtje wel ! Maar geloof me...het is oh zo fijn telkens iedereen terug te zien !!! Wat gaan we iedereen weer missen in Utah...en dan vooral het lekkere eten ! Maar niet getreurd, want zoals ik al zei komen Mouche, Gunther en zijn vrouwtje Inge ons opzoeken eind mei. We zullen ons verlanglijstje van Belgische producten die we in Utah NIET vinden alvast beginnen maken...kwestie dat we niks vergeten !
We hebben de komende dagen nog héél wat op het programma staan en binnen een paar dagen vieren we het huwelijk van mijn zoon Jo en "zijn" Antje en daarvoor willen we toch wel in topvorm zijn hoor !!! Dus wordt het bij deze de hoogste tijd om mijn bedje in te kruipen.
Wordt vervolgt, maar voor nu...slaapwel en tot gauw ! Ingrid
Hieperdepiep 3X Hoera voor Sarah & François ! We hebben vandaag zeer heugelijk nieuws vanuit Utah vernomen ! Sarah & François - hij is één van de Belgische collega's van Dominique - zijn de trotse ouders geworden van een 3de meisje die de naam "Valentine" meekreeg. Ik vind het natuurlijk héél vervelend dat ik er nu niet bij kan zijn. Ik had nog zo gehoopt dat deze kleine meid zich zou laten zien nog vóór we naar België vertrokken. Helaas voor mij heeft ze mooi haar tijd afgewacht, maar vandaag is het dan zover. Een eerste babyfoto van ons "allernieuwste Belgske" mag natuurlijk niet ontbreken. Hier is ze dan...Valentine !
In Amerika krijgen pasgeborenen voor hun verblijf in 't ziekenhuis allemaal dezelfde ziekenhuis-babykleertjes aan en de baby-meisjes krijgen allemaal een strikje in op het hoofd. Daarna gaan zowel de mama's als de babies een paar uurtjes rusten vooraleer de grote toeloop gaat beginnen. En dát kan ik me zo al voorstellen. Jeetje...wat was ik dáár graag bij geweest om haar "welkom" te heten !!!
Kijk toch eens wat een schatje...je vindt haar bijna niet terug zo zalig en lekker ingeduffeld ligt ze daar !
Als de zusjes Eloïse en Clèmence het nieuws te horen krijgen willen ze er natuurlijk onmiddellijk naar toe. Wat zijn ze blij met hun nieuwe zusje ! Zo trots als een pauw neemt Eloïse de rol van "grote zus" op zich en samen met kleinere zusje Clèmence gaan ze voor het eerst met z'n 3-tjes op de foto.
Mama Sarah zou mama Sarah niet zijn als ze voor de geboorte van haar 3de dochtertje niet aan het knutselen geslagen zou zijn. Ze maakte zelf de geboortekaartjes die meteen ook als Nieuwjaarskaartjes konden dienen. Zo ving ze meteen 2 vliegen in één klap
Eén van de eerste dingen die we zullen doen als we terug in Utah zijn, is op bezoek gaan bij onze vrienden en hun nieuwe aanwinst bekijken, bekeuren, beknuffelen en bekussen. Jammer genoeg zal deze kleine meid het niet eens doorhebben dat ze in Amerika gewoond heeft. Eind mei verhuizen Sarah en de 3 kids immers terug naar België en een goeie 2 maanden later zal François zijn gezinnetje gaan vervoegen. Hun verblijf van 3 jaar hier in Utah zit er dan op...we gaan ze missen...en zij "hun" Nana (denk ik...) !
Het zat er al héél lang aan te komen en steeds werd deze samenkomst naar achteren geschoven. Maar nu is het eindelijk zover ! De neven en nichten van de familie Hendrickx komen samen.
Het was eigenlijk al jaren het idee van neef Patrick die op 20 april 2011 overleden is (zie blog) . En ere wie ere toekomt, maar deze samenkomst wordt dan ook aan hem opgedragen. Patrick...we weten dat je bij ons bent...we zijn je écht nog niet vergeten hoor ! Jammer dat je niet "live" kunt meevieren met ons, maar we zullen straks het glas heffen op jou ! We hopen dat je het goed hebt...daar waar je nu bent !
Het wordt niet "zomaar" een samenkomstje, neen hoor ! We gaan met z'n allen (tenminste diegenen die zich konden vrijmaken) naar Winterland in Hasselt (http://www.winterland.be/Startpagina.html). Dat is een samenvoegsel van zowel Kerstmarkt alsook het huis van de Kerstman én een ijspiste én cafeetjes. Niki en ik konden er jammer genoeg niet van den beginne bij zijn, maar toeval of niet...net híer vinden we het hele gezelschap drukdoende met "jenever-proeven". Ook hier krijgen jullie uitleg wie wie nu is...vlnr. nicht Eliane, zus Annita, schoonzus Lea en broer Freddy.
Ook neef Richard en ik zitten rond diezelfde tafel, maar voor mij vandaag alleen maar water want ik moet morgen - zondag 18 dec. - onder de MRI scanner in Leuven.
Zus Bettie en aangetrouwd neef Gishlain (man van Eliane) houden zich bezig met het zorgvuldig selecteren van de nodige jenevertjes. Niet alleen smaakjes, maar ook de kleurtjes ondergaan een nauwkeurige inspectie. En ze overleggen met mekaar : "Welke kleur nemen we ? Rood, geel, groen, blauw, mokka of liever oranje ?"
Na de vele drankjes - met het nodige gelach, gegier en gebrul - moeten ook de hongerige magen gestild worden. We gaan daarvoor naar het Thais restaurant "Lucy Chang" waar nog enkele verdwaalde en verkleumde neven en nichten ons opwachten. Helaas was er - zelfs ná reservatie - blijkbaar "geen plaats in deze herberg" voor ons gezelschap. Er wordt ons gevraagd een kwartiertje buiten te wachten omdat men dit voorval grondig wilde natrekken. En wij...wij maken van de gelegenheid gebruik om de nodige foto's te maken.
Eerst de échte neven en nichten van de familie Hendrickx en ik som ze even voor jullie op van links naar rechts en staande : Brigitte, Annita, Aliceke, Bettie, Patricia, Linda, Joëlle, ik en Eliane. De enigste 2 "jongens" van ons groepje mogen erbij gaan zitten. Dat zijn links broer Freddy en rechts neef Richard.
Maar ook de al-dan-niet-"aangetrouwden" worden op de gevoelige plaat vastgelegd. Ook hier weer van links naar rechts : Marc, Eddy, Dominique, Wim, Freddy, Ghislain en de enigste vrouw in dit gezelschap Lea.
Zich enorm verontschuldigend voor het ongemak, vergast de uitbater van dit etablisement ons op een paar flessen (we zijn dan ook met een groot gezelschap !) cava, die we op het verwarmde teras nuttigen. En daar komen al die tongen na zoveel jenever en nu cava pas echt goed los. We lachen, gieren, brullen dat het een lieve lust is. Vooral met de kat (of zeg ik beter met de "poes" van Eliane, nietwaar ?) !
En dan kunnen we eindelijk aan tafel ! Ik moet zeggen - volgens mijn bescheiden mening - was het het wachten toch wel waard. Mijn keuze uit het menu blijkt de juiste keuze te zijn geweest.
Maar zoals in alle families is er altijd wel ééntje die de kroon spant en iedereen aan 't gieren weet te brengen. Bij ons is dat niet anders...Brigitte krijgt bij ons all eer...(ere we ere toekomt hé Brigitte !) en dat het héél plezant geweest is zie je zo aan onderstaande foto !
Na nog lang nagepraat te hebben, nemen we rond 23u afscheid. Natuurlijk hopen we dat zo'n samenkomst nog opnieuw zal gebeuren. Wie weet waar ons dat naar toe brengt en in welke omstandigheden... In ieder geval BEDANKT allemaal voor een heel fijne avond en dat jullie met zovelen erbij konden zijn !
Onze aankomst in België is dit keer niet onopgemerkt voorbij gegaan. Na een lange vlucht van 9u en 40 minuten zijn we toegekomen op de luchthaven van Charles de Gaulle in Parijs. Een uurtje later zitten we in de TGV die ons tot Brussel zal brengen. En daar staan dochter Joni en zoon Jo ons op te wachten...'t is te zeggen...we hebben hen effe moeten zoeken tussen die mensenmassa in het station van Brussel Zuid hoor ! Maar al bij al...na nog eens een uur met de auto onderweg geweest te zijn belanden we dan eindelijk in Zolder bij mijn dochter Joni, schoonzoon Rob en kleindochter Lien thuis. Niki en ik zijn alletwee bekaf, maar we hebben ernorm veel "goesting aan een goei zjat kafféé". Groot is onze verbazing als mijn dochter aankomt met een gigantisch mooie, grote taart. Waaraan hebben we dít te danken vragen we ons af ???
Joni legt uit dat er gisterenavond een mevrouw langs gekomen is die deze taart gebracht heeft. Onze vriendin Marleen - die ik toevallig heb leren kennen via deze blog én via een gemeenschappelijke vriendin - heeft speciaal voor ons deze verrassing gemaakt en hem bij Joni bezorgt ! Ze hoopt dat we ons die laten smaken...WAT EEN VRAAG ! Natúúrlijk laten we ons dit welgevallen ! Onmiddellijk wordt de mega-taart aangesneden en de aanwezigen doen er zich tegoed aan !
Een aantal dagen later onmoeten we Marleen in Bilzen. En ik ben natuurlijk heel blij en fier dat ik deze "taarten-kunstenares" nu via mijn blog eens in de bloemetjes kan zetten.
Lieve Marleen, dank je wel voor die geweldige taart, maar vooral voor je vriendschap !!! We hebben al vele dingen gemeenschappelijk, maar dat zal zeker nog meer worden als we eens terug in België wonen. Je hebt me ooit iets beloofd en geloof me...ik hou je eraan hoor (jij weet wel wat ik bedoel hé !)
Donderdag 1 december is voor ons een dag om nooit te vergeten ! De weerman had het voorspeld, maar toch heeft de storm, die vandaag voorbij geraasd is, vele mensen verrast. Er werden maar liefst windsnelheden van 85miles/u (136 km/u) tot 90 miles/u (144 km/u) opgemeten en geloof me...dat is héél hard !! Het begon allemaal vrij rustig...een morgen zoals zovelen met idd. wel een ietsiepietsie meer wind dan normaal. Tegen 10am heb ik Niki gebeld omdat het zo hard waaide dat onze "gazebo" het waarschijnlijk ging begeven. Ik heb hem aangeraden zo snel mogelijk naar huis te komen want voor de eerste keer ooit heb ik schrik dat het dak van het huis zal gaan vliegen. Niki van zijn kant dacht dat ik me een beetje aan 't aanstellen was want bij hen op de basis was alles rustig. Omdat ik blijkbaar paniekerig klonk aan de telefoon, is hij toch maar stante pede naar huis gekomen. En neen...ik heb écht niet overdreven ! Het moment dat hij thuiskwam hebben Niki, de buurjongen en ik met z'n 3-tjes geprobeerd om die gazebo - waar het in de zomer zo heerlijk onder vertoeven is - tegen te houden. Helaas...zelfs met z'n drieën hadden we geen verweer tegen zoveel wind ! We zijn al blij dat we zelf nog recht kunnen blijven staan. En dus hebben we dat ding maar moeten laten gaan want het is langs alle kanten onherstelbaar geplooid. Als na een aantal uren - van gehuil van de wind, gekreun van het huis dat bijna uit z'n voegen barst, rondvliegende stukken leien zowel van ons dak alsook van daken van andere huizen - er eindelijk een eind komt aan deze "hurricane", is de schade in de buurt niet te overzien !!! Aan de voordeur niks dan leien van verschillende daken
Het hek bij de buren is voor een groot gedeelte omvergewaaid
Deze zijde van ons dak is helemaal aan vervanging toe (zonder al de rest dan !)
En daar ligt hij dan...onze gazebo als een stukje verfrommeld metaal tegen de boom. Het hek bij onze andere buur is ook uit zijn hengsels gelicht. En het enigste dat er overblijft van onze gazebo op ons terras zijn de schroeven die nog netjes in het beton verankerd zijn...
Blijkbaar heeft de storm één groot spoor getrokken, nét waar wij wonen. Ik heb de grootste schrik overwonnen en neem de auto om een beetje rond te rijden in de buurt. Hier wil ik wel genoeg foto's van maken en hopelijk blijft het bij deze éne keer. Ik ben nog niet zover van huis en meteen al dit
Een beetje zie ik dat dit huis écht wel aan een heel groot onheil ontsnapt is. De boom ligt met zijn wortels op amper 30cm van het huis vandaan en de andere boom is de helft van zijn takken kwijt.
En onder deze boom zou er eigenlijk een kapelletje moeten zijn...je ziet alleen het bankje nog !
Al bij al hebben we het hard te verduren gehad maar hebben we ook heel veel geluk gehad. Het had allemaal nog veel erger kunnen geweest zijn. Stel je voor dat zo'n boom op een huis of een voorbijrijdende auto terecht zou komen ! Onze Deense vrienden in Bountiful (een stadje tss. Layton en SLC) - waar we een paar dagen geleden nog ons Adventsfeestje vierden - zitten 2 volledige dagen zonder stroom, zonder verwarming, zonder telefoon, een beetje afgesloten van de wereld. Tja...dan hebben wij idd. geluk gehad !
Het woord "Advent" komt van het Latijn "Adventus" wat zoveel betekend als "Komst". Het is de aanloopperiode van 4 zondagen voor Kerstmis. Althans...dat is zo voor het Christendom. Meer tekst, uitleg en geschiedenis hiervan vindt je op http://nl.wikipedia.org/wiki/Advent_(periode. Voor ons betekend het dat we toezijn aan de jaarlijkse "Adventsparty" bij onze Deense vrienden Marianne & Michael. Zij houden de Deense aloude traditie in ere om die 1ste Adventszondag familie en vrienden uit te nodigen om samen met hen de 1ste van de 4 kaarsen aan te steken. En zo gebeure het...(en wij zijn blij met het feestje natuurlijk !)
Michael "ontfermt" zich over de dorstigen en voorziet hen van het nodige vocht. De "Glogg" is ongeveer hetzelfde als wat wij zo goed kennen als "gluhwein". Voor de gelegenheid (en omdat de buren ook uitgenodigd zijn, maar Mormonen zijn) heeft hij 2 versies gemaakt...eentje mét en eentje zonder alcohol.
Voor sommigen onder ons is het het 1ste Adventsfeestje. Op onderstaande foto herken je vlnr. de Belgen Philip (de man van Heidi die voorlopig nog in Tampa, Florida woont) en Heidi. Daarnaast zie je de Noorse Inger-Lise en haar man Oystein. Met z'n allen proeven ze de Glogg en die wordt goed bevonden !
Omdat het adventsfeestje altijd om 3pm begint wordt van ons allemaal gevraagd of we één of ander zoetigheidje kunnen meebrengen. Da's geen natuurlijk geen enkel probleem hé. Waar ik vorig jaar iedereen verbaasd heb met mijn zelfgemaakte Adventskrans van Hasseltse speculaas (zie mijn verhaal van vorig jaar hierover), heb ik dit jaar mijn geheime wapen bovengehaald ! Ik heb eindelijk het receptje van Niki's ma vastgekregen om een "Madeira-koek" te maken en fier als een gieter heb ik mijn koek mee naar binnen getroond. Jongens...wat had die succes !!! Zoals je op de foto al ziet hebben we ons moeten haasten om er nog héél gauw een foto van te maken want binnen de korste keren was mijn koek verdwenen.
Er wordt in de volksmond wel gezegd "waar de brouwer komt, moet de bakker niet wezen", maar in dit geval is dat niet helemaal van toepassing. Zowel "bakker" als "brouwer" zijn van de partij. Aan de ene tafel (tss. pot en pint (én cola) want dat praat blijkbaar makkelijker) is het gesprek alweer maar eens werkgericht. Hier zie je vlnr. de Italiaan Francesco, de Griek Nasos, de Belgische François & de Duitser Mattias "vergaderen".
Het gezelschap van de andere tafel (vlnr. de Italiaans/Oostenrijkse Silke, de Amerikaan Jimmy en "onze" Niki) houdt zich liever bezig met de plezante dingen des levens. Wát ze allemaal precies te vertellen hebben weet ik niet, maar dat doet er ook niet toe. Kwestie is dat iedereen zich amuseerd en dat is ook zo !
Na veel vijven en zessen gaat het terug richting huiswaarts. Morgen is immers weer een werkdag en niemand is van plan om dit feestje lang te laten uitlopen. We zijn alweer blij dat we erbij konden zijn.
Lieve dochter, Lieve Joni, vandaag is het jou verjaardag en helaas kunnen we er niet bij zijn. We zien mekaar wel via skype, maar da's niet hetzelfde hé. Toch willen wij jou via dit kleine berichtje van harte proficiat wensen met je verjaardag ! We hopen dat je een geweldige, gezellige, formidabele, nooit geziene, niet te evenaren, spetterende, onvergetelijke, alles overtreffende, super-de-luxe, niet-te-vergeten, grandioze, adembenemende, één-uit-duizend, fantastische dag zal hebben. Speciaal voor jou maakte ik deze kaart
Weet dat we er in gedachten bij zijn en je kan er zeker van zijn dat we vanavond er (minstens) ééntje zullen drinken op jou gezondheid. De 3 dikke verjaardagzoenen krijg je zodra we in België zijn.
Tot gauw, XXX en - zoals je dat vroeger aan Lien leerde - een dikke knuffel met héél veel liefde,
Voor de verandering gaan we nog maar eens naar een concertje in Wendover. De groep Creedence Clearwater Revisited (kort en goed is dat "CCR") treed er op en samen met onze Nederlandse vrienden maken we er een gezellige 2-daagse van. Na een ritje van +/- 140 miles (+/-225km) bereiken we het mini "Las Vegas" op de grens tussen Utah en Nevada. Het is een zakdoek groot en heeft 1 lange straat (en dan moet ik steevast denken aan "Rommershoven"...sorry...maar ik kan het niet laten...hahaha !) met het ene casino naast het andere (maar dát heeft Rommershoven NIET !). Naar Wendover ga je dus enkel om te gokken of voor een concertje (of beiden natuurlijk zoals wij !). "Wendover Willy" - het grote beeld in het midden van de straat - verwelkomt ons al van op afstand en inchecken doen we in hotel "Nugget" genoemd naar het "Golden Nugget" in Las Vegas.
We rijden met z'n allen met één auto naar de concerthall en deze gelegenheid wil ik niet laten voorbij gaan zonder eens een foto te maken (en hier te plaatsen) van onze auto vol met "Hollanders". En in plaats van het liedje "Ik heb m'n wagen volgeladen, vol met oude wijven" zing ik nu (héél stilletjes anders horen ze me nog) "Ik heb m'n wagen volgeladen, vol met Hollandse vrienden"... vlnr. Lia, Wouter, Theo en José.
De affiche van vanavond brengt de nodige nostalgie naar boven. Nog steeds - en dat al 53 jaar ! - zijn de heren Doug Cosmo (drum) & Stu Cook (basgitaar) van de partij.
We vliegen er stevig in met songs zoals "Who'll stop the rain", "Bad Moon Rising" en "Suzie Q"
Dat de sfeer er goed inzit zie je op onderstaande foto. Ik weet dat - als onze kids hier nu naar kijken - dat ze zullen denken : "amaai...ziet onze oudjes eens doen !" en gelijk hebben ze...want we hebben ons nogal laten gaan...zeker tijdens liedjes zoals "Born on the Bayou", "Proud Mary" & "I Put a Spell On You" enz.
Als afsluitertje worden we ook nog getracteerd op "Have You Ever Seen the Rain"
Maar de échte afsluiter van de avond is voor Niki. Zoals steeds op concerten gaat hij na afloop naar het podium in de hoop een plectrum te bemachtigen en dat lukt...hij weet er eentje te bemachtigen van niemand minder dan zanger/gitarist Johnny Bulldog ! Maar Niki heeft ook een CD van de groep meegenomen en zodra Doug Cosmo als laatste op het podium achterblijft, ziet Niki zijn kans. Hij vraagt gewoon op de man af aan Cosmo om de CD te handtekenen. Groot is zijn verbazing als die meneer ook nog eens voorsteld om de CD mee te nemen zodat de anderen ze ook kunnen tekenen ! Helaas heb ik van dát gesprek géén foto...tja...dat komt ervan hé, als Niki altijd dat fototoestel zelf in handen wil houden...maar zijn avond kan sowieso al niet meer stuk met deze troffeën ! Ziet maar eens hoe fier hij wel is...'t is zelfs een foto waard !
Maar voor ons is de avond natuurlijk nog niet voorbij. Terug in ons hotel gaan we ons aan een gokje wagen. Niet dat zoiets écht aan mij besteed is, maar ik ga het toch ook eens proberen. En ja hoor...ik heb geluk. Van die ene dollar die ik in het slotmachine gestoken heb, win ik er 10 terug ! Da's kunnen hé !
Sarah - onze Belgische vriendin - is zwanger van haar 3de kindje en volgens de dokter wordt het een 3de meisje. Als alles goed verloopt zal zij rond 18 december bevallen en daarom organiseerd Stephanie voor haar een babyshower maar ik blijf het vreemd vinden om kadootjes te kopen nog vóór de baby er is. Deze feestjes zijn alléén voor de dames. En bij een feestje hoort natuurlijk ook het nodige natje en droogje...
Daarna krijgen we de spelletjes. Gastvrouw Stephanie schoteld ons - voor het 1ste spelletje - 7 pampertjes voor. In iedere pamper heeft ze een héél vies goedje gesmeerd. We moeten er één voor één aan ruiken en proberen te achterhalen wát de baby gegeten heeft. Je houdt het misschien niet voor mogelijk, maar het is best moeilijk om je bij die geuren iets eetbaars voor te stellen. Sarah is er stil van geworden...
Daarna komt spel nummer 2. Nu krijgen we allemaal een zuigflesje waarin - voor iedereen precies dezelfde hoeveelheid - appelsap zit, in onze handen geduwd. Bedoeling is dat we allemaal gelijk starten om zo snel mogelijk het flesje leeg te zuigen. Hilariteit alom natuurlijk want deze opdracht is écht niet gemakkelijk. Nú weet ik waarom baby'tjes in slaap vallen bij hun flesje...dat kost nogal moeite om het leeg te krijgen !
Voor het 3de spel krijgen we een blad papier met al de letters van A tot Z erop. Voor iedere letter van het alfabet moeten we dingen verzinnen die iets met baby's te maken hebben. We krijgen precies 5 minuten en misschien denk je "da's gemakkelijk" maar....dat is niet zo. Probeer het zelf maar eens uit !
Daarna is het pakjestijd. Neen...het is nog niet Sinterklaas, maar het zijn allemaal geschenkjes die de genodigden gekocht hebben voor de baby en ze variëren van pampertjes naar kleding en speelgoed.
Van de Internationals kreeg ze - omdat ze dit het liefst wou - een aantal boeken kado. Zo kunnen haar kids blijven Engels lezen als ze vanaf volgend jaar terug in België wonen en hebben ze er allemaal wat aan.
De rest van de avond zitten we gezellig samen en wordt het ene babyverhaal afgewisseld met het andere. Niemand heeft zin om naar huis te gaan. Het gebeurd dan ook niet zo dikwijls dat de dames eens van huis weg zijn zonder hun kinderen en daar wordt vanavond dankbaar gebruik van gemaakt.
Volgende week zaterdag 19/11 gaan Dominique en ik - in gezelschap van de Nederlanders Wouter, Lia, Theo en José - naar een concert van CCR in Wendover. Waarschijnlijk zal dat mijn volgende verhaal worden.
Zoals ik gisteren al aangaf, heeft het dus de ganse nacht gesneeuwd en gaan we in een prachtig sneeuwlandschap jagen op fazanten. We begeven ons naar Tremonton naar een fazanten farm, in gezelschap van de Browningdude's Denny en Marc (met zoontje Martin). Marc heeft voor mij een geweer meegebracht wat van zijn hand komt. Hij is de spirituele vader en ontwerper van dit pronkstuk, de "Maxus". Meer uitleg hierover op http://www.browning.com/products/interactive/firearms/maxus/#onscreen
Nog even poseren met mijn Maxus voor 1 dag. Hond "Zera" en Denny komen er ook bij staan. Let even op de fazanten-ren achter ons waar die beestje in rondlopen.
Ik krijg maar niet genoeg van deze prachtige natuur van Utah. Mensen beseffen niet goed in wat voor een prachtig outdoor-paradijs ze wonen.
Ieder op zijn beurt schieten we een fazant en ik leg bij het eerste schot een mooie haan neer, die Martin met plezier toont uiteraard.
Na enkele uren is Zera behoorlijk moe en lassen we een kleine rustpauze in voor haar (en ook voor ons).
Als we onze 10de fazant geschoten hebben, besluiten we te stoppen en wordt de buit op de gevoelige plaat vastgelegd. Een ervaring die we zeker volgend jaar nog eens over doen. Jammer...ik mag de maxus niet houden...doeme toch !
Thanks Denny and Marc for taking me along and giving me this awesome experience.
Vandaag zijn we uitgenodigd door onze Belgische vriend Marc - die voor Browning werkt in Morgan - om eens te gaan schieten op hun terrein aan de Browning installatie. Uiteraard heeft de Belgian Office daar voltallig op toegezegd en is Ingrid ook meegeweest (ze ziet dat helemaal zitten !). Marc heeft een pompoen voorbereid en stopt daar een product in om het geheel te laten ontploffen bij impact van de kogel.
De pompoen wordt een 50-tal meter verder geplaatst en wacht haar lot af...
Heidi krijgt de eer om de pompoen "af-te-knallen" en de eerste treffer is meteen raak ! Deze dame is "geen katje om zonder handschoenen aan te pakken"...
Dit is wat er overblijft na de explosie...een hoopje brei. Je kan er zelfs nog geen soep meer van koken !
Dan vertrekken Francois en Marc om de kleiduif-lanceermachine te vullen met een honderdtal schijven. Dat zullen er wel meer dan genoeg zijn zeker ???
Uiteraard zijn de kinderen van Marc er ook bij en Martin mag de kleiduiven lanceren na het bekende "PULL". Mathieu (de benjamin) houdt zich bezig met torentjes maken van de afgevuurde patronen en Marine ligt op het bankje een boek te lezen (met het fleecedekentje op haar want het is niks te warm).
We krijgen van Marc de primeur om met de gloednieuwe "Citori Model 725 van 2012" te schieten, uiteraard wil ik dit zéker eens "LIVE" uittesten ! Ik kan die extra training wel goed gebruiken vermits we morgen op fazantenjacht gaan (samen met Marc en Denny, een collega bij Browning).
Ingrid wil ook eens kleiduif-schieten, maar ontdekt dat het geen kermis-brakken-schieten is. Na een paar schoten in het oneindige houdt ze het voor bekeken en wacht geduldig het pistoolschieten af.
Schutters van dienst op onderstaand plaatje zijn v.l.n.r. ikke, Heidi, Francois en Monique (vrouw van Marc). Het is een leuke bezigheid en nadat alle patronen afgevuurd zijn heeft Marc een 2de primeur voor ons.
Naar aanleiding van het "100-Jarig" jubileumjaar van het Model 1911 Pistool, heeft Browning hetzelfde pistool nu uitgebracht in .22 caliber. De schutter van dienst is dit keer mijn eigenste "Mupke" en ook deze dame is er geen om mee te spotten !
Van al dat schieten hebben we honger gekregen en met z'n allen zakken we af naar onze favoriete plek de "Boston's" waar deze Belgen goed ingeburgerd zijn. Kijk maar een naar Marc zijn 1 liter pintje !
Als we vandaar huiswaarts keren, moeten we toch wel even slikken ! Het sneeuwt dikke vlokken ! Kijk maar eens naar onze auto...en ik ga morgen op jacht ??? Hoe zal dat aflopen ? Wel...dat lees je morgen.
Merci beaucoup Marc pour votre amitié et l'hospitalité de Browning pendant notre séances de tir. Nous avons une belle experiènce en plus. Nous esperons de revenir l'année prochaine.
't Is weer de tijd van Halloween (http://nl.wikipedia.org/wiki/Halloween) en wij (vooral dan Dominique !) maken ons klaar om al die "trick or treat"-ertjes een beetje "de duivel" aan te doen ! Gewapend met héél veel schminck en bijna gereed voor hét evenement van 't jaar, trekt hij naar boven om zich klaar te maken. Maar als hij terug beneden komt, schrik zelfs ík ervan hoe hij eruit ziet...wat een lelijkerd !!!
Nu kán en wíl ik natuurlijk niet achter blijven en dit is mijn vermomming...
Vooraleer de grote invasie begint - gemiddeld krijgen we 70 tot 80 kinderen over de vloer - stellen we de timer van het fototoestel in om er zeker van te zijn dat we tenminste ook één foto van ons tweetjes hebben. We moeten toch documenteren wat we hier zo allemaal doen ? Kijk...wij zijn er klaar voor. Jullie ook ???
Vanaf 5:30pm is het zover en beginnen de eersten toe te komen. Maar als Niki de deur opendoet - op de tonen van zware orgelmuziek van Bach - schrikken ze toch wel een beetje en gaan ze rap een stapje achteruit (eerlijk is eerlijk...ik zou precies hetzelfde doen als ik ergens aanbelde en zo'n griezelig individu de deur zou opendoen hoor !). Maar wat zien onze buurjongens en meisjes er allemaal mooi uit ! Het is dan ook maar één keer per jaar dat ze zich zo kunnen verkleden en uitleven. Een gans jaar kijken ze hier naar uit en al even lang gaan ze op zoek naar die "enige juiste" outfit. Ze mogen gezien worden hoor !
Soms zijn het vriendjes die samen op pad gaan, dan weer zijn het enkelingen die van deur tot deur gaan en "trick or treat" roepen. Hier en daar zijn er ook groepen van ouders met hun kinderen die aan deze gekte meedoen. Eén van die groepen zijn deze Internationals. Zij zijn komen afzakken naar hier omdat ze hoort hebben dat wij ons ook ieder jaar verkleden. Dat wilden ze wel eens met eigen ogen zien en voor de gelegenheid doen ze mee met hun kids. Dit stelletje gekke mensen zijn vlnr. Dominique, François, Filipa, ik en Clémence op de arm van mama Sarah. De kleintjes vóór ons zijn vlnr. Beatriz, Vasco en Eloïse.
Tegen 8pm zijn zo'n 80 kids de revue gepasseerd en hebben we ongeveer 160 snoepjes uitgedeeld. Gelukkig zijn alle snoeperijen de deur uit anders hadden wij dat allemaal verplicht moeten opeten...hahaha !
"Trick or treat" en veel "BOOH, BOOH, BOOH".... Ingrid
Wat deze titel precies betekend krijgen jullie nu te lezen. Vandaag bestaat mijn blog precies 1000 dagen !!! Reden genoeg om er een "feest-editie" van te maken. Duizend dagen bloggen, da's niet niks. Laat ik ook maar eens effe met wat cijfertjes goochelen : tijdens die 1000 dagen zijn er precies 20905 mensen een kijkje komen nemen. Helaas zijn er "maar" 111 reacties op gekomen en dát vinden we een beetje jammer...
Toen ik aan deze blog begon, heb ik me nooit kunnen voorstellen dat ik zoveel te vertellen zou hebben. Wat in het begin een aarzelend uitprobeersel was met een paar fotootjes, is intussen uitgegroeid tot een heel boek. En dat is ook precies mijn bedoeling. Ik wil van dit blog van jaar tot jaar een boek maken. Dat zou dan betekenen dat we na deze periode hier een verzameling van 5 boeken zullen hebben die ons hele avontuur duidelijk uit de doeken zullen doen...een mooi naslagwerk van "Ons Amerika Avontuur" !
Al jullie reacties - rechtstreeks in het "gastenboek", via "plaats een reactie" of via "email mij" - komen ook in die boeken. Dus...voor diegenen die dat tot nu toe misschien nog niet gedaan hebben...ik zou het héél erg appriciëren als jullie dat wél en liefst zoveel mogelijk zouden doen. Dan hebben wij een idee hoe jullie er over denken. Aan al diegenen die wél al eens een reactie schreven : "DANK JE WEL voor jullie positieve commentaren. Het is geweldig om ze te lezen en ze te hérlezen ! Maar blijf vooral zo verder doen..."
Ik ben destijds aan dit blog begonnen omdat ik families en vrienden de kans wilde geven een beetje mee te reizen en laten mee genieten van onze avonturen hier. Ik hoop dat ik daar een beetje in geslaagd ben.
Ik geef het toe...soms duurt het een beetje té lang vooraleer mijn volgende verhaal op het blog staat. Maar dat komt omdat het ook zo razend druk is. Ik heb het idee dat we hier soms tegen 200 per uur leven. Daarbij moet ik dan ook nog eens de juiste foto's uitzoeken en dat kan zeer tijdrovend zijn en is zeker niet altijd even makkelijk. Van sommige uitstappen moet ik maar liefst 600 tot 700 foto's doorworstelen !
We zijn - binnen 2 maanden - precies op de helft van ons 5-jarig verblijf in de States en komen nu al tot het besef dat we nog lang niet de helft gezien hebben van wat we allemaal willen zien. Er is hier dan ook zóvéél te zien en te doen ! Dat betekend natuurlijk ook dat er (hopelijk) nog vele verhalen zullen volgen en dat er nog ongeveer zo'n 1000 dagen bloggen bij zullen komen.
Een opsomming maken van wat we tot nog toe gedaan en gezien hebben is teveel werk om nu aan te beginnen. Daar zullen binnenkort mijn boeken moeten voor dienen. Om jullie de kans te geven nog meer te weten te komen van de plaatsen waar we waren of van de dingen die we gedaan hebben, heb ik geprobeerd om er telkens de nodige links naar de juiste websites bij te zetten. Het geeft jullie de kans om van achter je computerscherm of vanuit je zetel zelf een beetje op "speurtocht naar het onbekende" te gaan.
Als mensen naar hier op vakantie willen komen hebben we hen steevast eerst naar deze blog verwezen. Diegenen die dat al gedaan hebben, zijn er tevreden over geweest. Het heeft hen de kans gegeven om op voorhand precies te bepalen wát ze willen gezien en gedaan hebben. Want als je zover reist - en geloof me, het is een hele ondernemening, je mag die lange reis écht niet onderschatten - wil je toch ook écht wel die dingen gezien hebben die je het meest interesseren. Dan wil je helemaal geen tijd verliezen om eerst nog een planning te moeten maken.
Zo zie je maar...iedereen haalt hier zijn voordeel een beetje uit. Ik doe dit graag en kan ons verhaal tenminste érgens kwijt. Jullie komen hier graag lezen en mensen die reizen weten precies waar naar toe. Ik hoop dan ook dat ik dit nog lang kan blijven doen en dat jullie massaal blijven lezen.
Bedankt voor jullie interesse aan mijn blog ! Ingrid
Neen...ik bedoel niet dat we beren gezien hebben ! Het is de naam van het Utah ijshockey-team want wij gaan vandaag eens naar een wedstrijdje van de "Utah Grizzlies" tegen de "Alaska Aces" kijken en dat beloofd een speciale ervaring te worden als we de beelden van ijshockey wedstrijden op TV mogen geloven. Wist je dat ijshockey eigenlijk bij de "balsporten" behoort ? Ik wil me er niet aan wagen om jullie hier te gaan vervelen met veel technische uitleg en regelementen van het ijshockey, maar voor hen die het wél interesseerd heb ik deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/IJshockey
Bij aankomst in het stadion worden we verwelkomd door dit lievertje...hun mascot "Grizzbee".
In het stadion beginnen de 2 ploegen met de opwarming. Dit is hét moment om die grote, stoere, goed-ingepakte mannen eens een beetje dichterbij te "bewonderen". De keeper van de Grizzlies heeft blijkbaar gezien dat Niki met zijn fototoestel klaarstaat en komt effe "dag" zeggen
Na de opwarming gaan ze er dan eindelijk maar eens aan beginnen en de spanning zit er vanaf het allereerste moment goed in. We hebben een goed plekje want de meeste spannende momenten gebeuren blijkbaar aan deze goal. Eerst moet de "goalie" (keeper) al serieus-zijn-goal-beschermend uit de hoek komen.
Daarna volgt er een gevecht om de puck achter de goal
en even later wordt één van de rivaliserend spelers met zijn gezicht tegen het venster "gekwakt" ! Als dit een voorsmaakje zal zijn van de ganse avond, dan beloofd het hier serieus hard aan toe te zullen gaan.
En ja hoor...daar heb je de ambras...het gevecht wordt nu pas écht goed begonnen ! Aan de overkant vliegen de spelers mekaar in de haren ! Oeijejoeijejoei...'t is dus allemaal toch écht wel waar wat je op TV ziet ivm. dat vechten bij ijshockey ! En ik die dacht dat dát allemaal alleen maar "show" was...mis dus !
Het hele gebeuren aan de overkant verplaatst zich - met veel trek-, mep- en duwwerk - richting de goal. Even vrezen we dat we zometeen bloedneuzen gaan zien, maar dan zijn er de scheidsrechters (die mannetjes met hun zwart-wit gestreepte truitjes) die de boel komen redden en terug orde op zaken stellen. Als je het mij vraagt...ik zou hier niet graag scheidrechter zijn hoor ! Alle spelers zijn heel goed ingepakt zodat het risico op kwetsuren zo klein mogelijk gehouden wordt. Maar die scheidsrechters - die de ambras-kadeekes moeten komen bedaren - staan daar in hun T-shirtjes en zónder bescherming...
Het gaat zo de hele avond door en na een wedstrijd van 3 x 20 minuten hebben we eindelijk een winnaar ! De Utah Grizzlies winnen dit pleidooi met 3-2 op het scorebord. Wij blij natuurlijk want we willen toch niet dat onze eigen "thuisploeg" verliest voor die ene keer dat we komen kijken hé. Tevreden verlaten zij de piste in het gezelschap van Grizzbee en onder gejuich van hun supporters.
Jongens wat was dat spannend ! Dat was dus al één van die typische "Amerikaanse" sporten. Binnenkort willen we ook nog eens naar een American football-wedstrijd, rugby én een basketball game. Als iemand van jullie er nog meer weten, laat dan maar horen. Dan gaan we er naar toe en zal ik er een verslag over schrijven.
Vandaag wordt onze liefste schat, onze kleindochter Lien, al 7 jaar ! Amaai wat gaat dat vlug. Het lijkt of het pas gisteren was dat Joni me belde en ik een baby hoorde huilen op de achtergrond. Ons Lientje was geboren en dat was voor mij "een geschenk uit de hemel". Overgelukkig was ik toen het besef kwam dat ik eindelijk "Oma Nana" geworden was en tranen van geluk rolden over mijn wangen - de hele weg lang van thuis tot in het ziekenhuis - toen ik uiteindelijk kon kennis maken met haar...en da's alweer 7 jaar geleden...
Lieve Lientje, jou Oma Nana en Opa Niki willen jou - via dit kleine berichtje - van harte proficiat wensen met je verjaardag. Ik weet het wel, straks is er een feestje voor jou en daar kunnen wij jammer genoeg niet bij zijn. Maar in gedachten vieren we mee. Ik weet ook dat jij heel graag kaartjes krijgt en dat je binnen een paar jaar samen met mij kaartjes zal komen maken, maar deze maakte ik vandaag speciaal voor jou !!!
En mijn gedichtje gaat als volgt :
"Vanmorgen heel vroeg opgestaan, Vlug mijn kleren aangedaan. Hap, slok, mijn ontbijt naar binnen, Kon ik aan deze kaart beginnen. Nu nog 't adres en dan vliegensvlug, Naar de post en weer terug. Hebben wij toch aan jou gedacht, Of had je dat dan niet verwacht ?"
Van harte PROFICIAT met je verjaardag Lieve Schat Oma Nana en Opa Niki
Vandaag hebben de vriendinnen beslist dat we met z'n allen naar Gardner Village gaan. Zoals ieder jaar met Halloween en Kerstmis is dit een dorpje dat volledig aangekleed wordt naargelang de tijd van 't jaar. En wie "Halloween" zegt, zegt natuurlijk ook "heksen". Bij het aanzicht van deze "dames" word ik één klap terug gekatapulteert naar zovele jaren geleden toen er in ons dorpje Hoeselt (in 't Kruis) nog de enige échte "Heksenfeesten" bestonden. Jongens...wat is dat al lang geleden, maar nog lang niet vergeten...
Eens in Gardner Village treffen we - net zoals toen in 't Kruis - allerhande taferelen aan. Deze 2 lieftallige dames maken één of ander "heksenbrouwseltje" en ik hoef écht niet te weten wat er in zit.
Op het dak van de grote schuur zien we een ander individu die als verkeersleider voor de vliegtuigen fungeert...maar dan zou biebieke niet graag in dat vlietuig zitten, want ik vertrouw ze nog voor geen haar !
Deze jongedame zal waarschijnlijk gedacht hebben dat er precies iets aan haar benen kriebelde. Gelukkig is dat dan alleen maar haar kat die achter een muis aanzit...het zal je maar gebeuren !
En dan moet ik natuurlijk plots naar het toilet. Da's gelukkig geen probleem, want toevallig staat er hier wel ééntje en hoef ik niet in de rij gaan aan te schuiven. Maar als ik de deur opentrek, bedenk ik mij en maak ik tóch maar rechtsomkeer hoor ! Tjongens wat STINKT het hier...!!!
Je kan hier ook een cursus "bezemvliegen" volgen. Maar blijkbaar is dat niet écht makkelijk en zeker niet zonder gevaar ! Vraag het anders haar maar eens. Alle heksen en bezems nog eens aan toe zeg !
We kopen nog gauw een pompoen om échte "heksenpompoensoep" van te maken en keren daarna, met al onze veroverde schatten, terug huiswaarts. Het was weer een supergezellig dagje "shoppen met the girls" !
"Voor herhaling vatbaar en eventueel wel iets om al onze Kerst-inkoopjes te gaan doen" is de commentaar die ik geef als Dominique me 's avonds vraagt hoe ons dagje geweest is. Maar ik vrees er een beetje voor of ik dan nog dat kleine plastieken kaartje mee zal krijgen...hahaha !
Het is weer zo'n dag waarop ik denk..."nu zou 'k willen dat ik, zó in één klap, in België kon zijn", want vandaag is mijn Pa jarig en hij wordt 83 jaar ! Zoals dat intussen de gewoonte geworden is, heb ik ook voor hem een kaartje gemaakt. We kunnen er jammer genoeg niet persoonlijk bij zijn en dus speciaal voor hem deze kleine boodschap vanuit Utah : "Pa, ook al zijn we er niet bij vandaag, in gedachten zijn we dat wel hoor ! We wensen jou van harte PROFICIAT en hopen dat je een hele fijne dag zal hebben. We hopen en bidden dat jij en Ma nog vele jaartjes samen gelukkig en vooral gezond mogen blijven. Die 3 dikke verjaardagzoenen kom ik je binnenkort persoonlijk geven maar voorlopig zal je het met dit kaartje moeten doen..."
Natuurlijk hoort bij een verjaardagskaartje ook een verjaardagswens en de mijne gaat als volgt :
Bij de vele lieve wensen die al op de kaarten staan Willen wij graag de onze voegen "Dat het je altijd GOED mag blijven gaan"
Gefeliciteert met je 83ste verjaardag Pa ! Dikke kus, dikke knuffel en een kruisje, Ingrid & Dominique
Ik heb het dit jaar hier op mijn blog nog helemaal niet over de herfst - of zoals de Amerikanen het noemen de "Indian Summer" - gehad. Volgens mijn bescheiden mening is dat toch wel de mooiste periode van 't jaar. De bladeren van de bomen veranderen van groen naar geel, oranje, rood, paars. Kortom, de enorme verscheidenheid aan kleurenpalet die we dan tezien krijgen is met geen pen te beschrijven. Kunstschilders zullen hun hartje nogal ophalen dezer dagen ! Dus...als toemaatje én omdat de herfst zich hier van haar mooiste kant laat zien doe ik er graag nog deze foto bij. Deze nam ik zojuist in onze tuin...bekijk die kleuren eens...net of onze boom in vuur staat !
Dat is de afkorting voor Hill Officers Spouses Club (het clubje van de vrouwen van officieren op de basis). Deze dames zetten zich in om geld in te zamelen voor één of ander goede doel. Ze organiseren ook verschillende bezigheden voor vrouwen en kinderen van militairen die op zending zijn bv. in Afghanistan. Ze houden maandelijks een filmavond, hebben een "bunco"-avond (een typisch dobbelsteen-spelletje), hebben een leesclub, een quilt-maken-naai-clubje, wenskaarten maken enz. Met "Thanksgiving" steken ze - samen met de vrouwen en kinderen van overzeese militairen - ganse pakketten in mekaar én zorgen ze ervoor dat die pakketten bij de juiste bestemmelingen aankomen met vriendelijke groeten van het thuisfront !
Eéns per jaar - meestal halfweg september - nodigen deze vrouwen alle Internationals uit voor een gezellige namiddag met lekker eten in buffet vorm. Daar hoort natuurlijk een speech van voorzitster Nichole bij.
Dit gezellig samenzijn wordt georganiseerd om de "nieuwelingen" te verwelkomen. En dat doen ze met "huisbereide", typisch Amerikaanse gerechten van iedere Staat. Niki en ik hebben er honger van gekregen en we gaan eens kijken wat de pot schaft. Je begrijpt dat het aanschuiven geblazen is zeker ?
Steevast hoort er ook ieder jaar weer opnieuw een tombola bij. Bij binnenkomst krijgen we per gezin een lootje en de HOSC heeft ervoor gezorgd dat iedereen wel iets wint. Zodra je nummertje getrokken wordt mag je vooraan aan de tafel een kadootje gaan uitkiezen variërend van fotokadertjes, een fles wijn, kadobonnen en zo voort. Ook ik heb "KIEN" en ik kies voor een Japanse aroma therapie.
Het is intussen al ons 3de "HOSC Social" feestje, maar het is ook voor ons iedere keer weer een kans om al die nieuwe gezichten een beetje beter te leren kennen. Natuurlijk blijven de "ouwe-getrouwe" een beetje hangen want het is en het blijft gezellig om met al die Internationale vrienden wat bij te kletsen. We komen tot de conclusie dat wij 2-tjes zo stilaan bij de groep horen die het langst hier zijn...
Om er zeker van te zijn dat we genoeg herinneringen hebben aan onze tijd hier en omdat het toch wel een hele unieke ervaring is voor iedereen van de groep hoort er sowieso ook een groepsfoto bij. Maar als ik de foto's van vorige jaren vergelijk met deze, mis ik toch wel héél veel vertrouwde gezichten van in onze begin periode. Maar ik ben ook blij om al die nieuwe mensen met hun eigen gewoonten te leren kennen.
Ik weet het en jullie hebben gelijk...we rollen als het ware écht wel van het ene naar het andere. We zijn nog maar net terug van Washington en de feestjes beginnen alweer. Het is ons jaarlijkse "Oktoberfest" en Niki en de Duitser Paul zijn de oprichters. Het wordt een speciaal feestje want voor Paul wordt het zijn laatste "Oktoberfest" hier in Utah. Dus begin ik mijn verhaal vandaag maar eens met de organisators aan jullie voor te stellen. Vlnr. Paul, ik, Manuela en Dominique.
Paul heeft voor een speciale attractie gezorgt. Hij heeft voor de gelegenheid accordionist Rick weten te strikken. Rick woont dan wel in SLC, maar zijn ouders zijn échte Duitsers. Als we Paul mogen geloven zal deze brave, Duitse jongen de ganse avond voor de nodige ambiance zorgen.
En dat klopt ook wel. Zodra Rick de eerste tonen aanslaat, staan de mensen recht en begeven ze zich op de dansvloer. Philipine (87 jaar oud) en de vader van Rick proberen voorzichtig een paar danspasjes uit.
Daarna zoekt Rick 10 vrijwilligers. Hij heeft een aantal koe-bellen meegenomen en wil daarmee een liedje ten gehore brengen. Alle 10 de slachtoffers krijgen zo'n bel in hun handen en als hij teken doet moeten ze bellen. De andere aanwezigen in de zaal houden zich al klaar om de oordopjes aan te doen, maar eens het startsein gegeven wordt, klinkt dit samenspel écht wel heel goed en al gauw weerklinkt de "Koekoekswals".
Ook de polonaise mankeert niet en iedereen - en dan meen ik ook écht iedereen - doet er aan mee.
Hoe later de avond wordt des te losser en uitbundiger worden de gasten. De ene shlager volgt de andere op tot plots "An die Nordsee Kuste" ingezet wordt. Niki en ik bekijken mekaar, duiken de dansvloer op en nodigen op onze beurt de anderen uit om komen mee te doen. Dít hadden zelfs de Duitsers nog nooit gezien of meegemaakt. We hadden nogal succes met onze "boot" én we hebben ze hier allemaal nog iets geleerd !
En dan was er nog die ene grote ster, waarvan niemand wist dat hij zou komen. Bloed zweet en tranen heeft het ons gekost om die man te overtuigen af te zakken naar HAFB voor het Oktoberfest...Heino ! Paul, die in Duitsland dirigent was en heel goed kan zingen, doet uiteraard voor deze laatste keer ook mee.
Het was weer een geweldige avond met heel veel plezier. Iedereen heeft ervan genoten dus doen we het waarschijnlijk volgend jaar nog maar eens over. Alleen zal Dominique voor versterking moeten zorgen nu Paul en Manuela terug naar Duitsland verhuizen. Maar dat zal niet zo'n groot probleem zijn denk ik.
