Ik ben nu de hele tijd aan het denken hoe het zondag zal verlopen. Om mijn gedachten te verzetten, ga ik wat shoppen. Ik zou zo graag een nieuwe leuke outfit vinden. Niet om zondag naar de koers te kijken, het is toch in het holst van de nacht, dan trek ik zeker iets comfortabels aan. Maar wel om aan te doen als Philippe dinsdagavond terug komt. Het zal dan zes weken geleden zijn dat we elkaar voor het laatst gezien hebben, dan wil je er toch goed uitzien. Het is echter moeilijk om als hoogzwangere vrouw iets moois te vinden. Maar ik geef de moed niet op, ik heb nog een beetje tijd.

Ik denk niet dat ik naar de volledige rit zal kijken. Ik kan het mij in dit stadium van de zwangerschap niet meer veroorloven om mijn slaap zo te verwaarlozen. Maar ik zal opstaan om toch zeker het laatste deel van de wedstrijd te zien. Ik ben niet bijgelovig en mijn mama, met wie ik samen naar het WK zal kijken, is dat evenmin. We hebben dus geen ritueel, we branden geen kaarsjes of zo. Daar geloof ik allemaal niet in. Ik ben heel nuchter van aard, ik geloof gewoon in Philippe.

Zaterdag zal ik hem voor de laatste keer horen. Ik weet al wat ik hem ga zeggen. Dat ik nu al heel fier op hem ben, gewoon omdat hij de kans heeft om daar aanwezig te zijn. Als hij wint, zou dat natuurlijk fantastisch zijn. Maar ik blijf hem ook graag zien als hij geen wereldkampioen wordt.

Als Philippe wint, zal dat als Belg zijn en niet als Waal. Misschien dat zoiets een positieve invloed kan hebben op de Belgische politiek. Ik ben opgegroeid in de faciliteitengemeente Voeren en daar zijn altijd wel wat communautaire conflicten. Maar deze hele crisis is toch in gang gezet door politici, dit is niet wat de gewone man in de straat wil. Daarvoor alleen al zou het mooi zijn dat Philippe het wereldkampioenschap wint. Voor alle Belgen.
?
Patricia Zeevaert (21), alias mevrouw Gilbert, kruipt in de aanloop naar het WK elke dag voor onze krant in de pen.

(nieuwsblad Patricia Zeevaert)

Uit alle windstreken kwamen de media afgezakt naar de boorden van de surfzee in Torquay om Philippe Gilbert te aanhoren. Een gesprek met de Belgische generaal die klaar is voor de 'Groote Oorlog'. In het zadel is hij een uitermate attractieve en explosieve coureur, maar in de spreekstoel blijft hij afgemeten in zijn antwoorden. Hij is geen spraakwaterval à la Tom Boonen.

Het WK bij de beloften werd de kroniek van de aangekondigde massaspurt. Zag je de koers?

'Neen, ik keek niet. Een WK bij de beloften is anders. Ze haalden een gemiddelde van 40 km per uur. Het zal bij ons iets sneller gaan.'

Wat deed je dan wel?

's Morgens verkenden we het gedeelte van Melbourne naar Geelong. Het was best interessant. De eerste 85 km kunnen een valkuil zijn. Er is nagedacht over een plan B. Val ik, of rijd ik lek, dan hoeven Björn Leukemans en Greg Van Avermaet niet te wachten. We moeten iemand voorin hebben.'

De hele wereld duidt je als dé topfavoriet aan. Zoals Cancellara in Mendrisio. Hoe ga je daarmee om?

'Dat is normaal. Ik won twee ritten in de Vuelta. Ik was ook bijna een week leider. Iedereen wil me opzadelen met druk. Zo zit het spel nu eenmaal in elkaar. Dat maakt geen verschil uit zodra je zondag onderweg bent.'

'Ik ben niet de enige renner in conditie. Ik ben een van de tien namen. Oscar Freire wordt de kwaadste tegenstander. Hij is niet enkel dé specialist bij uitstek, hij was de hele zomer bezig met Geelong. Daaronder zet ik Thor Hushovd. Een intelligente coureur die na een lange en harde koers ook nog snel is. Hij heeft wel geen sterke ploeg.'

'Andere namen zijn Pozzato, Kolobnev, ja, zelfs Sagan. Australië is sterk met Goss, Davis, Evans en thuisrenner Simon Gerrans. Cancellara viseert de dubbel, je geeft hem dus best geen twintig meter.'

Is het geen risico om met Oscar Freire naar de Mooraboolstreet te trekken?

'Komt het tot een sprint, dan is dat maximaal met 25 man. Ik heb de luxe dat ik kan aanvallen, of wachten. Na zo'n zware koers zijn er niet veel coureurs die me op zo'n aankomst bergop kunnen verslaan. Ik heb geen schrik van de spurt. Om wereldkampioen te worden moet je durven te pokeren.'

Voel je de spanning stijgen? Word je daar niet bang van?

'Neen. Ik kan enkel maar mijn stinkende best doen. Is dat voldoende om koersen te winnen? Goed zo. Is dat niet zo, dan neem ik dat erbij. Ik weet dat ik er alles voor gedaan heb. Ik voel me heel ontspannen, maar tegelijk ook een beetje druk. Ik heb ontzettend veel goesting. Ik heb een sterk team. De sfeer zit heel goed. Al blijft het allerbelangrijkste dat ik zelf goede benen heb.'

Bomans zet Aerts, Hoste, Willems en De Weert rondom jou. Heb je zoveel mensen nodig die over je waken?

'Verloopt alles perfect, dan kan je zonder ploegmaten een hele dag rondrijden en nog winnen ook. Als de benen het niet doen, mag je de sterkste ploeg hebben. Je kunt wel een heel team moeten opsouperen om een scheve situatie recht te zetten. Zoals Tom Boonen in Madrid 2005. Maar het kan zijn dat Thor Hushovd met zijn twee ploegmaten wereldkampioen wordt.'

Vind je het eerlijk dat Hushovd en Cavendish amper twee ploegmaten hebben, terwijl jij er acht mag in lijn brengen?

'De selectie gebeurde volgens de landenklassementen. Dat zijn de reglementen. Misschien hebben we op een dag hetzelfde probleem. Regels moet je aanvaarden. Waarom mag je bij ons maar 120 km per uur op de autostrade in plaats van 150 km? Omdat het de wet is.'

Je zweert altijd bij de Vuelta als voorbereiding. Waarom?

'Ik doe Spanje liever dan de Belgische eendagswedstrijden. Het is bij ons meestal minder weer, dan moet ik op en af naar Monaco. In eigen land heb ik ook altijd de druk van de journalisten. Dat is in Spanje minder. Ik won twee etappes, maar kreeg geen telefoon van de Waalse media. Het is minder belangrijk dan in Vlaanderen. Ze praten er wel over, maar ze laten me met rust. Ze contacteren dan Dirk De Wolf. In de Vuelta is alles is voor je geregeld. Je bent voortdurend met je vak bezig. Koersen, massage, eten en slapen.'

Je lijkt een lekker ouderwetse coureur. Vind je de prijs niet hoog? In Monaco wacht al meer dan een maand je zwangere vrouw?

'Dit is mijn job. Je moet ook niet overdrijven. Uiteindelijk ben ik heel het seizoen maar twee maanden van huis, of een zesde van het jaar. Veel is dat toch niet. Er zijn andere beroepen waarbij je meer weg moet.'

Je pakte nog nooit de driekleur of een WK-medaille, maar toch heeft iedereen het over jou. Verrast je dit niet?

'Het is een logische evolutie. Sinds Mendrisio 2009 won ik de Ronde van Lombardije, de Amstel Gold Race en pakte veel ereplaatsen. De voorbije acht jaar deed ik veel métier op. Het kwam bij mij allemaal heel geleidelijk. In 2007 in Stuttgart droeg ik voor de eerste keer het gewicht van de Belgische ploeg. Daar voelde ik dat ik op een dag van meer mocht dromen.'

'En ik sta niet voor de allerlaatste kans uit mijn carrière. Kopenhagen volgend jaar en zeker Valkenburg 2012. Dat motiveert me alleen maar. Ik wil één keer in mijn leven wereldkampioen zijn. Dat is mijn kinderdroom. Waar ik die trui pak, is bijkomstig.'

'Sinds ik als kind in 1993 Lance Armstrong in Oslo wereldkampioen zag worden, ben ik weg van de regenboogtrui. Het is het mooiste pak dat een renner zich kan indenken. Lukt het, dan wordt dit ongetwijfeld de allermooiste dag uit mijn wielercarrière.' (nieuwsblad Hugo Coorevits)

In het naslagwerk geven Margit Sarbogardi en Robert Declerck een alfabetisch overzicht van snoepjes uit grootmoeders tijd. U komt meer te weten over de geschiedenis van al dat lekkers en er staan recepten in om zelf aan de slag te gaan. 'Het is een heerlijk nostalgisch boek dat je terugbrengt naar de tijd waarin je in het winkeltje om de hoek nog vier snoepjes voor één frank kreeg', omschrijven de auteurs het zelf.
Voor kustgangers

Babelutten

Uitgevonden door Moeder Babelutte die vanaf 1885 ‘babbeloare’ bereidde in Heist, voor de toen nog elitaire Franstalige badgasten. De belangrijkste ingrediënten waren suiker en boter van de boeren in de polders. Verder werden soms room, honing en kandijstroop toegevoegd. In Vlaanderen claimen zowel Blankenberge, Oostende als Veurne de echte babelutten in huis te hebben. In Brugge vervaardigt de familie Verheecke al meer dan vijftig jaar babelutten volgens een oud recept.

Cuberdons

Vooral in de streek rond Gent zijn de cuberdons of neuzekes, uitgevonden rond 1870, nog altijd zeer populair. Ze worden er zelfs in kraampjes op straat verkocht. Er bestaan heel veel namen voor het snoepje: naast cuberdons en neuzekes ook ‘tsoepkes, snuitjes, pastoorshoed’ en ‘zoete muilkes’. De jongste jaren beleven de cuberdons een ware revival. Graanstokerij Filliers uit Deinze bracht zelfs een jenever op de markt met de smaak van cuberdons.

Gentse sneeuwballen

Wellicht een van de weinige snoepjes ter wereld die alleen in de herfst en de winter te verkrijgen zijn. Dat heeft alles te maken met de samenstelling: luchtig geklopte margarine, omhuld met een flinterdunne laag chocolade en bestrooid met poedersuiker. Sneeuwballen smelten vanaf achttien graden. Oorspronkelijk kwamen ze op de markt als ‘de truffels van de armen’. De snoepjes zijn door de Vlaamse overheid erkend als streekproduct.

Hamertjes

De groene of zwarte snoepjes in de vorm van een hamer worden soms gebruikt tegen een verkoudheid. Aanvankelijk waren hamertjes immers vooral populair bij mijnwerkers. Door hun werk op grote diepte hadden zij vaak last van irritatie van de luchtwegen of keelpijn. De snoepjes hielpen om de luchtwegen open te houden. De vorm van het snoepje verwijst naar een van de belangrijkste werktuigen die mijnwerkers gebruiken.

Mokatine

De koffiesnoepjes worden al sinds 1934 gemaakt bij confiserie Roodthooft uit Antwerpen. Typisch is de aparte verpakkingswijze in wikkels met een Arabier op. Louis Roodthooft, de toenmalige eigenaar van de confiserie, kwam op het idee voor de verpakking tijdens een zakenreis in Italië. De figuur op het papiertje verwijst naar de Arabica-koffie, het belangrijkste smaakbepalende ingrediënt van de mokatine.

Toverballen

Als kind hebben we er allemaal vol verwondering naar gekeken: een snoep die van kleur verandert terwijl je hem in je mond hebt. Dat komt omdat ze samengesteld zijn uit verschillende gekleurde laagjes die een na een zichtbaar worden. Af en toe haal je hem uit je mond om de nieuwe kleur te zien. De mooie glans wordt veroorzaakt door een laagje plantaardige olie of bijenwas. Supertoverballen hebben een diameter van maar liefst drie centimeter.

Wippers

Een bolvormig snoepje met een kern van harde karamel en een laagje poedersuiker. De naam van het snoepje laat niets aan de verbeelding over. De knecht van een confiserie zou zich hebben laten afleiden door de meid. De karamel bleef te lang op het vuur staan en werd daardoor harder dan gepland. Volgens een meer gekuiste versie zouden medewerkers van een suikerbakkerij gewoon verstrooid geweest zijn bij de bereiding van zachte karamel.

Boerentenen

Vroeger vormde guimauve het hoofdbestanddeel (zoals in de lievevrouwtjes) vandaag lijkt de kern eerder op rekbare meringue. Het geheel is omgeven met een dun laagje chocolade. Zijn naam zou het snoepje te danken hebben aan de gelijkenissen met de gelijknamige plant, een soort witte en dikke pronkbonen. De verspreiding van de lekkernij is streekgebonden. In Antwerpen vind je het in de betere snoepwinkels, in Oost-Vlaanderen moet je goed zoeken om boerentenen te vinden. (nieuwsblad Dieter Herregodts, foto's Jan Crab)

lees ook: Neuzen herkend als streekproduct

Aurélie Starck, directrice van Château sous Bois in Spa, verslikte zich in haar koffie toen ze in een Franse krant een artikel las over de oudste tweeling te wereld. Want terwijl de 98-jarige Raymonde en Lucienne in de bloemetjes werden gezet, waren ze in haar rusthuis volop bezig met de voorbereidingen van een verjaardagsfeestje voor bewoners Marie en Gabriëlle Vaudremer. Die worden zaterdag 100 jaar. 'We hebben de mensen van Guiness World Records onmiddellijk uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje, maar ze hebben nog niet gereageerd', zegt Starck.

Marie en Gabriëlle blijven er zelf rustig onder. 'Er verandert niks', zeggen ze. 'Behalve dan al dat bezoek van al die journalisten.' Het geplande feestje van komende zaterdag - met aperitief en taart - wordt dan ook iets grootser dan oorspronkelijk gepland.

Het was 2 oktober 1910 toen de twee ter wereld kwamen. 'Dat waren andere tijden', is hun laconieke commentaar. Marie en Gabriëlle Vaudremer groeiden op in de buurt van Parijs. Het grootste deel van hun leven woonden ze echter in Angleur, in de buurt van Luik. Marie heet intussen Hendrix, naar haar echtgenoot. Ze werkte als leerkracht in de school waar haar man directeur was. Het koppel kreeg geen kinderen. Gabriëlle bleef ongetrouwd en kwam aan de kost als hoedenmaakster.

'Dat is altijd mijn passie geweest', vertelt Gabriëlle. 'Al sinds ik klein was, keek ik naar dames met hoeden en bedacht ik dat ik er ook een zou willen dragen.' Hun oude beroep, dat is hun lievelingsonderwerp. 'De kinderen van nu worden toch niet meer zo opgevoed als toen ik lesgaf', zegt Marie. Maar wat het allermeeste indruk heeft gemaakt, in de afgelopen honderd jaar? 'De oorlog', is hun antwoord. 'We zaten tijdens de bombardementen samen met onze ouders in de kelder van ons huis.'

Herinneringen

Ze wonen intussen alweer acht jaar samen in het rusthuis in Spa, sinds de echtgenoot van Marie overleed. Ze zitten samen op één kamer en halen op een doordeweekse dag voornamelijk herinneringen aan vroeger op. En in Spa, daar zitten ze graag. 'We kwamen hier vroeger vaak op vakantie', vertellen ze. 'We plukten wilde paddenstoelen, noten en bosbessen en we hebben veel gewandeld.' (nieuwsblad Koen Baumers)