julie Vrijens (33) ontwerpster "Red Juliet"
Dingen zelf creëren en daar van leven: dat was mijn droom. En kijk het is me gelukt. (nina)

Zolang ik me kan herinneren, schuim ik rommelmarkten af, op zoek naar antiquiteiten en brocante. Naar verweerde, niet opgeblonken spulletjes met een verleden. De fifties fascineerden me altijd al mateloos: films, auto's, Vespa's, kleding. Alles was toen zoveel mooier. Zachter van design. Eleganter. Toen ik mijn man Tim leerde kennen, bleek dat hij nog fanatieker was dan ik. Hij was echt zo'n rock 'n rollman, inclusief de vetkuif. Hij zong vroeger bij Benvis and his rockets, ze brachten onder meer Elvis-nummers en nu is hij drummer bij de Mighty Quiffs - een swingend rockabillygroepje. Ik zat in die tijd op kot in Antwerpen, Tim woonde in Wezemaal bij Leuven. We bleken dezelfde interesses te hebben. Kleding, muziek, interieur: er waren zoveel gelijkenissen tussen ons. Het klikte, en ik ging bij hem wonen.

Nadat we samen een grote reis hadden gemaakt - nu zeven jaar geleden - begon ik te werken bij Elle, waar ik nu nog altijd adjunct -artdirector ben. Vaste job, fulltime. Dat was heel tof, en ik ging er ook volledig voor. Zodoende had ik geen tijd meer voor iets anders. Op de luttele momenten dat ik vrij was, maakte ik geboortekaartjes en uitnodigingen. Ik ben grafisch ontwerpster van opleiding, en ik werkte graag met retroprints en -foto's.

Het echte kantelmoment kwam er na de geboorte van mijn dochter Kato, nu 6 jaar oud.
Ik had tot aan de bevalling keihard gewerkt, en daarna was ik drie maanden thuis. Kato was zo'n ongelooflijk makkelijk kind - ze at en ze sliep, dat is alles. Nooit eerder had ik zoveel vrije tijd gehad. Ik heb in die periode 36 schilderijen gemaakt. Het is tóén dat ik ontdekte: ik ben vormgever, ik heb een toffe job, maar ik heb een extra creatieve uitlaatklep nodig. Hoe leuk het soms ook is, ik wil niet enkel 'in opdracht van' werken. Ik wil mijn eigen ding doen. Ik besliste om vier vijfde te gaan werken, zodat ik één extra dag had om te ontwerpen. Ik heb toen bijvoorbeeld een kinderboekje gemaakt. Maar één extra dag was al snel te weinig. Ik wilde méér. Ik begon met het ontwerpen van juwelen. Ik zocht oude foto's, bewerkte ze en maakte er oorbellen van. Het begin van Red Juliet. Daarna volgden kussens, portemonnees, T-shirts, handtassen. Zowat alles wat ik bedrukken kan. Ik merkte dat ik met wat ik maakte geld kon verdienen.

Na mijn tweede kindje - zoon Tuur (4) - ben ik parttime gaan werken en heb ik me verder helemaal op Red Juliet gestort. En dat gaf me eindeloos veel voldoening. De grootste veranderingen vonden plaats in het jaar dat ik dertig werd. Als ik terugblik, valt de puzzel toch mooi in elkaar. Dingen zelf creëren en daar van leven: dat was mijn droom. Er werd eens goed mee gelachen door andere vormgevers. Ik was idealistisch en naïef, maar kijk: het is gelukt. Ik kan niet verwoorden wat een grote bevrijding dat is.

Ik weet niet of ik zou staan waar ik nu sta, mocht ik Tim niet zijn tegengekomen. Ik had die passie voor retro wel in me, maar uiteindelijk ga je elkaar toch enorm stimuleren. Door onze ontmoeting hebben we dubbel zoveel verzamelingen in huis - we leven in een klein museum en de kelder staat tjokvol en dat is enorm inspirerend.

Toeval of niet: Tims broer is Ben Mouling, de uitvinder van Radio Modern (retra swing-feesten, red.). Ik ben via Tim en Ben als het ware ondergedompeld in het retromilieu. We gingen steeds vaker naar die Radio Modern feestjes, en daar zag ik vrouwen in van die Betty Page-jurken lopen. Maar ging ik voor mezelf op zoek naar zo'n heerlijke fiftiesjurk, ik kwam van een kale reis thuis. Ik vond mijn goesting niet.Als je retro draagt, doe je dat best subtiel, anders lijkt het al snel carnaval. In Wezemaal ontwierp en naaide ik al kleine spullen: kussentjes en kinderjurkjes.
 
Pas toen we begin dit jaar naar Antwerpen zijn verhuisd, begon ik ook damesjurken te ontwerpen. Tijdens alle rompslomp van zo'n verhuis en verbouwingen begon ik te tekenen. Alsof ik in een stad meer creatieve impulsen opdeed dan in een dorp. Bleek dat er ook nog een patroonmaakster vlakbij, op het plein, woont. Alsof het zo moest zijn. Drie maanden later was mijn eerste collectie kIaar.